เอกเดินหลงทางอยู่ในเงามืด หมอกจางๆคลุมรอบตัว
ณ.ที่นั้นเขาได้พบกับเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งร้องไห้
กระซิกอยู่ในมุมมืดอับที่เขาเองก็เกือบมองข้ามมันไป
ถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ
ช่วยด้วยยย...
เสียงที่เย็นเยียบ แผ่วเบาเหมือนมาจากไกลๆ
แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนอยู่เพียงแค่ในหัวเขาเองเท่านั้น
เขาขนลุกซู่ด้วยความรู้สึกที่ว่ามันอาจไม่ใช่เสียงของสิ่งมีชีวิต...
ท้ายที่สุดเขาก็แพ้พ่ายกับความรู้สึกประหลาดที่ผลักดันเขาให้เดินช้าๆ
ไปตามหาที่มาของเสียงแทนการวิ่งหนีอย่างที่เขาควรจะทำ
อาจเพราะจิตใต้สำนึกสั่งให้เขาเดินเข้าไปด้วยความกระหาย
ใคร่อยากจะพบมนุษย์ สักคน
ในสถานที่แห่งนี้ที่ หดหู่ เหน็บหนาว ไร้ซึ่งทางออก
ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่านานเพียงใดแล้วที่เดินวนอยู่ ณ.ที่แห่งนี้
ใครน่ะ ใครอยู่ตรงนั้น
เด็กน้อยไม่ตอบแต่เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองจ้องหน้าเอกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ
ก่อนจะยื่นมือเล็กๆซีดๆของเธอออกมาให้เขา
แม้ในใจเอกจะหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็มองไม่เห็นว่าเด็กเล็กๆตรงหน้า
จะมีพิษภัยอะไรได้ นอกจากนี้เขายังรู้สึกต้องการสัมผัสจากใครสักคนเหลือกำลัง
เพื่อบรรเทาความอ้างว้างลึกๆในหัวใจ
เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปสัมผัสกับมือของเด็กน้อย
ในฉับพลันที่เขาแตะมือเล็กนั่น เกิดประกายสว่างวาบพุ่งเข้ามาในหัวของเขา
ภาพเด็กน้อยกำลังหัวเราะอย่างเริ่งร่า หยอกเย้ากับใครสักคน
ก่อนจะกลายเป็นภาพหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด
แล้วก็เลือนหายไปเป็นเด็กหญิงคนเดิมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ซีดเผือดไร้ชีวิต
เขาสะดุ้งสุดตัว จะกระชากมือออกแต่มือน้อยนั่นกลับมีกำลังมหาศาลกว่าที่เขาคิด
มันจับเขาไว้อย่างแน่นหนามั่นคง
และใบหน้าเด็กน้อยคนนั้นก็ยังคงเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภาพทุกอย่างหายไปเมื่อเขาตกใจกลัว เอกจ้องหน้าเด็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย...
หวาดกลัวหรือ...
สงสารจับใจ...
ความรู้สึกสับสนพลุ่งพล่านอยู่ในหัวแทบระเบิด
เด็กหญิงเพียงพยักหน้าช้าๆเหมือนกับต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง
แล้วก็เริ่มจูงมือเขาเดินฝ่าเข้าไปในความมืดอย่างสงบ...
(มีต่อคราวหน้าจ๊า อยากรู้ต้องตามมาอ่าน..อิอิ)
จากคุณ :
A-ME-BA 
- [
29 ก.ย. 46 19:57:25
]
------> A non Living Thing <------
