ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2461898/W2461898.html
+++
หน้าตาคุณไม่ค่อยสบายเลยนะ......
ชายวัยกลางคน เพื่อนบ้านชะโงกหน้าข้ามกำแพงบ้านมาทักทาย เมื่อเห็นหน้าผมในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ผมโผเผงัวเงียออกมาอยู่สนามหญ้าข้างบ้านและสอดส่ายสายตาหาอะไรบางอย่างตามพื้นหญ้า ต้องตรวจให้แน่ใจว่าไม่มีไอ้พวกตัวร้ายอยู่แถวนี้
ฮื่อ.....พักนี้ไม่ค่อยสบาย ผมไม่ปฏิเสธสมมุติฐานของเขา เพื่อนบ้านคนนี้คุ้นหน้าคุ้นตากันมาหลายปี เขาทำงานเกี่ยวกับธุรกิจส่งออกพวกพืชพักผลไม้อะไรทำนองนั้น และดูท่าธุรกิจกำลังดำเนินไปด้วยดี
น่าจะไปหาหมอนะ เขาแนะนำอย่างหวังดี
ขอบคุณ แต่เอาไว้ให้แย่กว่านี้หน่อยเถอะ ผมว่า
แค่นี้คุณยังแย่ไม่พออีกหรือ
ผมดูแย่มากเลยหรือไง
เพื่อนบ้านยังไม่ตอบการย้อนถามนั้น หากจ้องหน้าผมอย่างพิจารณาครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้าช้าๆ พูดด้วยเสียงเหมือนปลงสังเวชว่า
คุณดูแย่มาก ท่าทางคุณเหมือนคนนะ
คำพูดนั้นทำเอาต้องหันหน้าไปมองคนพูดอย่างสงสัย หมอนี่จะมามุขไหนอีก หาว่าเราเหมือนคน ไม่เหมือนคนแล้วจะเหมือนอะไรฟะ....
ใบหน้านั้นยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เคยคุ้นจนชินตา แต่ลิ้นสองแฉกที่แลบแพร่บๆออกมาจากปากราวสายฟ้าคะนองฝนนั่นทำให้ยืนตะลึงและไม่แน่ใจในภาพที่ตนเองเห็น สิ่งที่เห็นยิ่งตอกย้ำความรู้สึกลงไปอีกด้วยรอยยิ้มซึ่งแสยะเรียวเล็กฉีกแผ่ออกไปทางใบหูทั้งสองพร้อมกับเขี้ยวเล็กๆแต่ยาวโง้งทำให้ผมชาดิกไปทั้งตัว มันบ้าอะไรกันนี่... ไม่มีใครยิ้มแบบปากฉีกไปจรดใบหูแบบนี้ได้
เอ๊ย.....!!!
ร้องออกมาได้คำเดียว ส่วนคำพูดอื่นๆติดอยู่ตรงคอหอย เซไปด้านหลังจนขาขวิดกันล้มลงก้นจ้ำเบ้าปากอ้าตาค้างมองภาพเบื้องหน้าประหนึ่งคนตกอยู่ในฝันร้าย ภาพที่เห็น หูที่ได้ยิน มันกะทันหันเกินไปจนตั้งตัวไม่ทัน
เรียวปากซึ่งแยกแสยะจรดใบหูด้านบนเปลี่ยนเป็นอ้าค้างเหมือนอาการคนซึ่งตกใจ แต่เมื่ออยู่บนเรียวปากยาวเหยียดแบบนี้มันให้ความรู้สึกน่าเกลียดน่ากลัวจนบอกไม่ถูก แถมศีรษะนั่นยังคงค่อยๆยกสูงขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งที่โผล่พ้นกำแพงบ้านขึ้นมาถัดจากศีรษะคือลำคออันยาวเหยียดเป็นมันเลื่อมและเกล็ดอันแวววาว
นั่นมันงูขนาดยักษ์ชัดๆ เพียงศีรษะเป็นคนเท่านั้น
ประสาทหลอน...ประสาทหลอน... ผมหลับตาท่องในใจอย่างไม่คิดชีวิต ย้ำตัวเองให้แน่ใจในสิ่งที่ได้เห็นได้ยิน และเมื่อประสาทมั่นคงพอลืมตาขึ้น ภาพที่น่าสยดสยองแบบนี้ต้องหายไป เคยอ่านในหนังสือบอกว่าภาพหลอนเกิดจากความไม่มั่นคงของภาวะจิตใจเท่านั้น
ข่มสติจนมั่นคง จึงค่อยลืมตาขึ้น
ปากแดงฉานและเขี้ยวยาวโง้งอยู่ห่างออกไปไม่กี่คืบ เอียงคอมองมาอย่างสงสัยเหมือนงูยักษ์จ้องมองเหยื่ออย่างไม่แน่ใจ ปากของเขาตอนนี้ขยายใหญ่ขึ้นจนร่นนัยน์ตาถดถอยปล่อยให้ปากยื่นตรงออกมาและลิ้นสองแฉกไหววูบวาบ ยังมองเห็นลำคอซึ่งเหมือนงูขดคดเคี้ยวอยู่ทางด้านหลัง
ภาพหลอนไม่หลอนไม่ต้องคิด
โอ๊ย!!!!!!!
ร้องออกมาได้คำหนึ่งแล้วตะกายพื้นวิ่งกลับเข้าบ้านไม่คิดชีวิต วิ่งพล่านปิดประตูหน้าต่างชั้นล่างของตัวบ้านทุกบานเหมือนคนบ้าจนแน่นหนา เมื่อแน่ใจแล้วจึงค่อยแนบหน้ามองสังเกตการผ่านกระจกหน้าต่างออกไปขณะที่เนื้อตัวยังสั่นเทาไม่หาย
ลำคอยาวเหยียดของเพื่อนบ้านหดเข้าไปอยู่ในเขตบ้านของเขาแล้ว แต่ยังยืดขึ้นลดลงส่ายไปมาอยู่เช่นนั้นอย่างน่าขนลุกขนพองพลางจ้องมองมาอย่างสงสัยแกมประหลาดใจ
เฮ้......คุณเป็นอะไรไป แน่ใจนะว่าคุณเป็นปรกติดี
เสียงเพื่อนบ้านคนนั้น (หรือตัวนั้น) แว่วมาพอได้ยิน เพราะมีกระจกกั้นเอาไว้ บางทีเสียงอาจผ่านเข้ามาทางช่องลมด้านบนของหน้าต่าง
ไปลงนรกซะ...!!!
ผมร้องสวนออกไปดังๆ แต่คิดว่าเขาอาจไม่ได้ยินก็ได้
เปิดประตูออกมาคุยกันดีกว่า
แกไปให้พ้น
ตอนนี้ผมอยากจะบอกว่าแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่พบเห็นได้ยินและสัมผัสมาตลอดหลายวัน มันไม่ใช่ภาพหลอนหรือความฝัน มันชัดเจนอย่างที่ควรจะเป็น จริงอย่างที่ควรจะจริง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความรู้สึกดีขึ้นเลย ตรงข้ามมันกลับทำให้แย่ลงกว่าการคิดว่าเกิดภาพหลอนเสียอีก ถ้าเป็นภาพหลอนอย่างน้อยยังพอรักษาหาย แต่การเผชิญกับสภาวการณ์บางอย่างที่รู้แน่แก่ใจว่าเป็นความจริงที่น่าสะพรึงกลัวแบบไม่รู้วิธีหลบหลีกได้แบบนี้น่ากลัวกว่าภาพหลอนเป็นไหนๆ
ความหวาดกลัวเริ่มแผ่ซ่านคืบคลานลงมาตามไขสันหลังจนขนลุกเกรียว นี่มันอะไรกัน เป็นแบบนี้ได้อย่างไร แต่ภาพที่เห็นยังชัดเจนเกินกว่าจะเป็นฝันร้าย
ดินวนไปตรวจดูทุกด้านของชั้นล่าง งูบินไม่ได้ ฉะนั้นถ้าพวกมันจะเข้ามาก็ต้องเข้ามาทางชั้นล่างของบ้านเป็นอันดับแรก แต่ก็ไม่แน่ พวกมันอาจอาศัยการเลื้อยขึ้นมาตามเสาโชว์ ตามผนัง และเข้าทางหน้าต่างของชั้นสอง คุณพระช่วย... ช้าไม่ได้แล้ว พอความคิดพุ่งวูบสองเท้าก็พาตัวเผ่นขึ้นไปชั้นสองทันที ปิดประตูทุกบานทุกห้องจนแน่นหนา
จากห้องนอนซึ่งอยู่ทางด้านหน้าบ้าน มองออกไปเห็นศีรษะหกเจ็ดศีรษะโผล่พ้นประตูบ้านขึ้นมา สูงๆต่ำๆ สลับกันไป พวกนั้นมีปากฉีกยาวเหยียดออกไปแทบถึงใบหู ปากยื่นยาวมีลิ้นแลบวูบวาบไปมา บางศีรษะเคลื่อนไปตามแนวรั้วซึ่งกั้นส่วนล่างเอาไว้ ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างกำลังเดินเลาะตามริมริ้ว ขณะที่พาลำคอยาวเหยียดยกสูงนั้นตามไปด้วย ราวจะพยายามหาทางมองสำรวจเข้ามาในเขตบ้าน บางคนถึงกับยืนคอยาวเหยียดข้ามรั้วเข้ามาเมียงมองเหนือสนามหญ้าหน้าบ้านด้วยซ้ำไป เกล็ดตามลำคอสะท้อนแสงแดดเลื่อมระยิบยับ ภาพแบบนี้มันยิ่งกว่าฝันร้ายใดๆ ที่เคยฝันเคยพบประสบเจอ
ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าพวกมันอยู่เต็มไปหมด เท่าที่มองเห็นตอนนี้มีอยู่เกือบสิบคน ความจริงผมไม่อยากจะใช้สรรพนามว่าคน ด้วยซ้ำไป น่าจะใช้คำว่าตัวมากกว่า ท่าทางของพวกนั้นสนใจใผ่รู้เหลือเกิน และวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าบ้าน ไม่ยอมหนีไปไหน
ปีนลูกซอง.. ผมนึกถึงปืนโบราณกระบอกนั้นขึ้นมาได้ อย่างน้อยก็จะอุ่นใจถ้ามีอาวุธอยู่ในมือ แม้ยังไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไร
ค่อยเปิดหน้าต่างชั้นสองของบ้านออกอย่างเงียบกริบ พวกนั้นยังไม่ยอมหนีไปไหน ผมยกปืนลูกซองยาวหลับหูหลับตาเล็งตรงไปบริเวณประตูรั้วหน้าบ้านแล้วเหนี่ยวไก
เปรี้ยง!!!!
เสียงกึกก้องของปืนโบราณดังสนั่นหวั่นไหว ศีรษะอุบาทว์พวกนั้นลดวูบลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนถูกกระตุก พวกมันรู้จักกลัวเหมือนกัน อย่างน้อยตอนนี้ก็หายไปหมดแล้ว กลิ่นดินปืนและควันจางๆยังลอยอยู่ในอากาศ เสมือนเป็นสิ่งขับไล่ความชั่วร้ายทั้งร้ายให้หลีกลี้หนีหาย
รีบบรรจุกระสุนใหม่อย่างรวดเร็วเพื่อความไม่ประมาท แม้จะยิงได้ทีละนัดก็ยังดีกว่าถือมีดออกไปสู้ และทันใดนั้นหูก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากข้างหลังแถวหลังบ้าน หรือว่าพวกมันจะแอบบุกกันมาทางหลังบ้าน พอคิดได้ดังนั้นผมถือปืนวิ่งแทบกระโจนลงจากชั้นสอง ก้าวข้ามขั้นบันใดทีละสองสามขั้น
ประตูหลังบ้านปิดดีแล้ว และท่าทางแข็งแรงพอ ส่วนหน้าต่างมีเหล็กดัดกั้นนอกเหนือจากกระจกบานเกล็ด ก็ไม่น่าจะมีปัญหา
เงายาวๆของอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวรางๆอยู่หลังกระจกบานเกล็ด มันเหมือนกับลำตัวงูขนาดใหญ่ และในขณะที่ยืนจ้องมองอย่างงุนงง เงานั้นก็หายวูบไป ยังไม่ทันจะหายใจอย่างโล่งอกบานเกล็ดก็แตกเปรี้ยงออกเป็นเศษเล็กเศษน้อยเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกโดยแรง
จะมีอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่หัวของเพื่อนบ้านซึ่งตั้งอยู่บนลำคอยาวเหยียดและปากฉีกกว้างนั้น ไม่ต้องเห็นภาพก็พอทายได้ว่าเขาคงง้างหัวออกไปด้านหลังก่อนโขกลงเต็มที่บนบานเกล็ด แล้วพยายามดันตัวเข้ามาทางหน้าต่าง หากติดอยู่ที่ลูกกรงเหล็ก ผมยืนมองอย่างตกตะลึงปนหวาดกลัวแบบขยะแขยง ซึ่งทำเอาตัวแข็งทื่อ
ให้ผมเข้าไปช่วยคุณเถอะ คุณกำลังไม่สบาย
ปากกว้างนั้นขยับเปล่งคำพูดแหลมสูงผิดปกติออกมา ในขณะลิ้นสีแดงตวัดวูบวาบไปมาอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนจะยิ้มเยาะ
แกไปให้พ้น.. ผมได้สติ ยกปืนขึ้นเล็ง
ใจเย็นน่า เราเพียงแต่จะช่วยคุณ
เปรี้ยง!!!!!!!
กลุ่มกระสุนลูกซองผ่าเข้าเต็มใบหน้าอันสยดสยองจนผงะออกไป พร้อมกับเสียงหวีดร้องเสียดประสาท และมีเสียงดิ้นโครมครามอยู่ด้านนอกครู่หนึ่งก่อนเงียบหายไป
ผมค่อยเดินไปตรงหน้าต่าง มองออกไปพบเลือดกองอยู่เป็นหย่อมๆ และเป็นทางยาวหายลับมุมมองไป มันไม่ตายแต่อย่างน้อยก็บาดเจ็บล่ะ
เสียงไซเรนรถตำรวจ ดังใกล้เข้ามาทางหน้าบ้าน ผมแทบร้องออกมาด้วยความดีใจ ตำรวจจะต้องเข้าใจปัญหาของผมและจัดการกับพวกตัวประหลาดนั้นให้หมด แต่แล้วก็ต้องยิ้มค้าง เพราะนึกได้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องมายังไม่ได้โทรศัพท์หาใครเลย แล้วใครกันโทรตามตำรวจมา แถมมาเร็วเหลือเกิน
รถตำรวจและรถพยาบาลวิ่งมาจอดแถวหน้าบ้าน ภาพที่เห็นจากชั้นบนของบ้านทำให้ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย พอตำรวจสามนายก้าวลงมาจากรถ ร่างอันน่าเกลียดน่ากลัวพวกมันก็ปรากฏ ตรงไปหาตำรวจทำท่าเหมือนพูดคุยกันอย่างปกติเหลือแสน และตำรวจพวกนั้นไม่มีท่าทางแปลกใจหรือตกใจกับร่างนรกพวกนั้นเลยสักนิด
ความหวังที่จะขอให้ตำรวจช่วยเหลือหายวับไปทันที ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกตัดขาดให้อยู่โดดเดี่ยว จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม
พวกตำรวจเริ่มพากันเดินมายังประตู และมีเสียงตะโกนผ่านเครื่องขยายเสียง
นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เราขอให้คุณออกมาพูดคุยกันดีๆ เราช่วยคุณได้นะ
เมินเสียเถอะ ใครจะไปพูดกับพวกงูนรกนั้น แถมผมยังยิงเพื่อนพวกมันบาดเจ็บไปตัวหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าพวกมันจะพยาบาทขนาดไหน
ถ้าคุณไม่ออกมาเราต้องบุกเข้าไปในบ้านคุณล่ะนะ
ลองบุกเข้าสิ ...ผมคำราม กระชับปืนแน่น กลัวจนจะกลายเป็นความบ้าคลั่งอยู่แล้ว กลัวเพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร และทำไม..
พวกตำรวจรู้ว่าผมมีปืน พวกเขาจึงไม่บุกเข้ามาในทันที แต่ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่แถวหน้าบ้าน เล่นสงครามประสาทอย่างเลือดเย็น ป่านนั้นพวกตำรวจอาจจะนอนอ่านหนังสืออยู่อย่างสบายใจก็เป็นไปได้ ในขณะที่ผมต้องอยู่ในสภาวะเก็บกดเตรียมพร้อมทุกวินาที แบบนี้ไม่เป็นเรื่องดีเลย
จากคุณ :
Psycho man 
- [
29 ก.ย. 46 20:32:50
]
เงาอสรพิษ 2
