ความเดิมที่แล้ว

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2471544/W2471544.html

................



อรัซ กลายเป็นเพื่อนรักกับ ใบเฟิร์น ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โดย อรัซ กับใบเฟิร์นมีข้อแม้ต่อกันว่าจะไม่ให้ใครรู้ว่า อรัซสามารถพูดคุยและมีหัวใจเยี่ยงมนุษย์ได้ นอกจากใบเฟิร์น เพราะอรัซ รู้ดีว่าไม่มีใครยอมรับอรัซได้แน่นอน นอกจากจะพากันหวาดกลัวอรัซ หรือคิดว่า อรัซ เป็นตัวประหลาด และจะมาพลัดพรากอรัซไปจากใบเฟิร์นเป็นแน่แท้   ใบเฟิร์นได้ตั้งชื่อให้กับตุ๊กตาเพื่อนรัก ว่า อรัซ ตามชื่อที่ติดมากับอรัซ  เขียนไว้ด้านหลังว่า  “RUSS”

“ใบเฟิร์น แม่จะไปเก็บผักในสวนหลังบ้าน ไปกับแม่ไหมค่ะ หรือว่าหนูจะคอยแม่อยู่ที่บ้านเอ่ย“
นางริเบียร์ ละมือจากเครื่องจักรเย็บผ้า หันมาคุยกับลูกสาวที่นั่งเล่นอยู่กับอรัซ
“ ไปด้วยกับแม่ดีกว่าค่ะ อรัซ ไปเที่ยวสวนกันนะ” ใบเฟิร์นคุยกับอรัซ ยิ้ม ๆ ส่วนอรัซ ส่งยิ้มและยักคิ้วให้ใบเฟิร์นแทนคำตอบ


”ป่ะ ตะวันจะตกดินแล้วเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน”    
”ค่ะแม่” ใบเฟิร์นลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเป้หยิบเอาอรัซเพื่อนรัก ใส่ในกระเป๋าแล้วสะพายเป้ไว้ทางด้านหลัง
“ใบเฟิร์นอย่ารูดซิบกระเป๋านะเดี๋ยวเราหายใจไม่ออก” อรัซกระซิบเบา ๆ เป็นเชิงแหย่ใบเฟิร์นเล่น

“ ไม่หรอกน่า เรารู้หรอก” ใบเฟิร์นหัวเราะคิก คิก แล้วรีบเดินตามแม่ ออกไป เมื่อเห็นแม่คอยอยู่แล้วด้านหน้าประตู  “ แม่จะเก็บผักแครอทที่แปลงผักตรงนี้หนูนั่งรอแม่แถวนี้นะ”  

”คะแม่” ใบเฟิร์นตอบรับ แต่เจ้าผีเสื้อแสนสวยทำให้ใบเฟิร์นเผลอตัวเดินตามลัดเลาะไป   ตามชายทุ่งที่ติดกับสวนผักของแม่


”อรัซ เคยเห็นผีเสื้อไหม เดี๋ยวฉันจะจับมาให้เธอดูนะ” ใบเฟิร์นพูดกับอรัซเสียงดังพอจะให้อรัซได้ยิน

”ไม่เคยเห็นหรอก ก็เราพึ่งตื่นตอนพบใบเฟิร์นไง แต่อย่าไปจับมันมาเลย มันคงไม่ชอบใจเท่าไรอีกอย่าง มันคงกลัว”    

”จริงสินะ มันคงกลัวเรา งั้นไม่จับมันก็ได้ แต่เดี๋ยวเราจะเดินไปใกล้ ๆ มันให้อรัซ เห็นตัวมันนะ มันมีสีสันสวยงามมากเลยรู้ไหม”          

“เอาสิ” อรัซตามใจใบเฟิร์นแกมอยากเห็นผีเสื้อว่าจะสวยงามเหมือน ที่ใบเฟิร์นพูดหรือเปล่า

                      ด้วยความที่ใบเฟิร์นอยากให้อรัซ เห็นผีเสื้อ จึงเดินตามผีเสื้อเข้าไปใกล้ ๆ แต่ทุกครั้งที่ใบเฟิร์นเดินเข้าไปใกล้ผีเสื้อ ผีเสื้อตัวนั้นก็จะบินหนีห่างออกไป ส่วนใบเฟิร์นยังเดินตามต่อไปจนไกลห่างจากสวนผักของแม่ออกมามาก โดยที่อรัซและใบเฟิร์นไม่รู้ตัว

”เจ้าผีเสื้อ อย่าหนีเราเลยนะ เราเมื่อยแล้ว เราไม่ได้มาจับเจ้า เราจะให้อรัซ เพื่อนของเรา ได้เห็นเจ้าใกล้ ๆ ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจจะมาจับเจ้าเลย” ใบเฟิร์นพูดขึ้นเสียงดัง และทำให้ผีเสื้อที่เกาะอยู่กับดอกหญ้าทำท่าว่าจะบินหนีต่อหยุดชะงักได้  

”คงจะจริงของเด็กคนนั้นพูด ท่าทางใจดีน่ารัก คงไม่ทำร้ายเรา เอาไม่บิน  หนีแล้วจะอยู่ให้เจ้าดูใกล้ ๆ แล้วกัน” ผีเสื้อนึกคิดพูดกับตัวเอง

”อรัซ อรัซ นี่ไง ผีเสื้อสีสวยที่เราบอกเธอ เห็นไหมว่าสวยจริง ๆ”  ใบเฟิร์นเอื้อมมือไปทางด้านหลังหยิบอรัซออกมาจากกระเป๋าเป้ด้านหลัง    

”สวยจริง ๆ ด้วย สวัสดีผีเสื้อแสนสวย เธอสวยจริง ๆ สวยงามมาก”  อรัซกล่าวทักทายกับผีเสื้อ

                                                                 
”สวัสดีอรัซ เธอก็เป็นตุ๊กตาที่น่ารักมาก ใบเฟิร์นก็น่ารัก”  ผีเสื้อทักตอบอรัซ

”อรัซ คุยกับผีเสื้อได้ด้วยหรือ” ใบเฟิร์น์รีบถามอรัซอย่างแปลกใจ

”ได้สิ ผีเสื้อยังชมว่า ใบเฟิร์นเพื่อนรักของเราน่ารักเลย”

”อรัซบอกผีเสื้อแสนสวยหน่อยว่าเราขอจับผีเสื้อสักครั้งจะได้ไหม จะจับเบา ๆ มือ”



”ไม่ได้น่ะ ใบเฟิร์น ผีเสื้อบอกว่า เธอมีพิษเต็มตัวไปหมดโดยเฉพาะปีกเพื่อไว้ป้องกันตัว ถ้าใครเผลอไปจับเข้าจะเป็นอันตรายมากเมื่อพิษเข้าสู่ร่างกาย  ถึงกับทำให้คนคนนั้นตายได้เลยทีเดียว” อรัซรีบบอกใบเฟิร์นทันที


ขณะที่ อรัซ ใบเฟิร์น และผีเสื้อ กำลังทักทายกันอยู่ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากพงหญ้าด้านข้าง



“ฟ่อ!! ฟ่อ!! ฟ่อ!!”
“เสียงอะไรน่ะ” ใบเฟิร์นพูดขึ้นพร้อมกับหันไปตามเสียง
“งูเหลือม” ใบเฟิร์นอุทาน ตกใจกลัวตัวสั่นจนสัมผัสได้  เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก งูเหลือมเลื้อยเข้ามาพันตัวใบเฟิร์นไว้รอบตัวทันที ส่วนอรัซ ดีดสปริงตัวเอง กระโดดห่างออกมาจากใบเฟิร์น เพื่อไม่ให้ งูเหลือมรัดตัวได้อีกคน


"ใบเฟิร์น อย่าตกใจนะ อย่าดิ้นด้วย ถ้าใบเฟิร์นยิ่งดิ้น เจ้างูเหลือมจะยิ่งรัดตัวใบเฟิร์น แน่นขึ้นเดี๋ยวเราช่วยใบเฟิร์นเอง" อรัซ ตะโกนบอกใบเฟิร์นเมื่อเห็นใบเฟิร์นตกใจร้องให้ และกำลังจะดิ้นรนเพื่อจะหนีออก จากการถูกรัดของเจ้างูเหลือม

"อรัซ ช่วยเราด้วย  แม่ แม่ ช่วยหนูด้วย"   ใบเฟิร์นร้องไห้โฮ ตะโกนร้องหาแม่และ อรัซ เสียงดังไปทั่วบริเวณแถวนี้ แต่ก็ไกลเกินกว่าที่แม่ของเธอจะได้ยิน  
"เจ้างูเหลือม หยุดนะ อย่าทำร้ายใบเฟิร์นเพื่อนของเรานะ" อรัซตะเบงเสียงใส่งูเหลือมทันทีที่เห็นว่างูเหลือมกำลังจะบีบรัดและอ้าปากกว้างของมันจะเขมือบกลืนกินใบเฟิร์นไปทั้งตัวยังไงยังงั้น

"เจ้าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้า" งูเหลือม หยุดการกระทำของมันหันหัวมาจ้องหน้า อรัซ ตาเขม็ง

"เจ้ามันก็แค่ตุ๊กตาธรรมดาตัวหนึ่ง อยากตายอีกคนใช่ไหม ได้ เดี๋ยวข้าจะกลืนเจ้า  ไปอีกคน งูเหลือมขู่ อรัซ ฟ่อ!! ฟ่อ!!   ส่วนใบเฟิร์นยืนนิ่งตามที่อรัซบอก แต่ยังคงร้องให้ไม่ยอมหยุดเพราะความกลัว

"ข้าก็เป็นเพื่อนรักกับใบเฟิร์นน่ะสิ"   อรัซตะโกนตอบไปเสียงดัง

"แล้วเจ้าจะช่วยอะไรเพื่อนของเจ้าได้ ข้าอยากรู้นัก อย่ามาทำให้ข้าเสียเวลากินอาหารมื้ออร่อยมื้อนี้หน่อยเลย แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน"  
ว่าแล้ว งูเหลือมก็ทำท่าจะเขมือบอ้าปากกว้างจะกลืนหัวใบเฟิร์นต่อ                  

"หยุดนะ เราไม่ใช่แต่ตุ๊กตาธรรมดาอย่างที่เจ้าคิดนะ เราจะหักกระดูกเจ้าเป็น  ท่อน ๆ ถ้าเจ้าไม่เชื่อ"

“ฟ่อ!! ฟ่อ!! ฟ่อ!!” เจ้างูเหลือมหัวเราะชอบใจ  
"เจ้านี่น่ะจะหักกระดูกข้า อย่ามาโกหกพกลมกับข้าเลยข้าไม่มีวันเชื่อเจ้าหรอก ไอ้ตุ๊กตาหน้าโง่"
งูเหลือมทำเสียงล้อเลียน และเริ่มบีบรัดตัวใบเฟิร์นให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

”เจ้านั่นแหละ ไอ้หน้าโง่ ไอ้งูเหลือมหน้าโง่” อรัซรีบตอบสวนกลับทันทีเพื่อจะให้ งูเหลือมโกรธ
เมื่ออรัซคิดแผนการณ์ช่วย ใบเฟิร์นได้ พร้อมกับหันไปหา ผีเสื้อตัวเดิมที่บินวนเวียนเฝ้ามองดูเหตุการณ์ ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงใบเฟิร์นและอรัซ





”ผีเสื้อ เรามีเรื่องให้เจ้าช่วยเราหน่อยจะได้ไหม”      อรัซกระซิบกับผีเสื้อเบา ๆ  ไม่ให้เจ้างูเหลือมได้ยิน  

”ได้ซิ เรายินดีช่วยอรัซกับใบเฟิร์น”  ผีเสื้อตกปากรับคำ ยินดีทำตามแผนที่อรัซวางไว้

”เจ้าบังอาจมาก มาว่าเข้าหน้าโง่ อยากตายมากใช่ไหม” เจ้างูเหลือมตะคอกขึ้นเสียงดัง ด้วยความโมโหจัด    
”ก็เจ้ามันหน้าโง่จริง ๆ ตัวโตเสียเปล่า แน่จริงปล่อยใบเฟิร์นแล้วมาสู้กับเรา ตัวต่อตัวสิไอ้งูเหลือมหน้าโง่” อรัซยิ่งเพิ่มความโกรธให้กับงูเหลือมมากขึ้นและได้ผลตามแผนที่วางไว้

”เจ้าท้าข้าหรือได้ข้าจะไปเขมือบเจ้าเดี๋ยวนี้ไอ้ตุ๊กตาหน้าโง่บังอาจนัก” งูเหลือมเกิดความโมโห   ชูคอผงาดขึ้น สายตาจับจ้องอรัซอย่างเอาเป็นเอาตาย ลืมไปว่า อรัซเป็นแค่ตุ๊กตาผ้าตัวเล็กตัวหนึ่งไม่มีเนื้อไม่มีกระดูกเหมือนใบเฟิร์น


                  มันค่อย ๆ คลายรัดตัวใบเฟิร์นออก และเลื้อยตัวตรงมายังอรัซ           ทันใดนั้นเอง!!!
ก่อนที่มันจะถึงตัวอรัซ ผีเสื้อแสนสวยก็บินต่ำลงมาเกาะที่ใบหน้าของงูเหลือม และกระพือปีกสะบัดขนพิษของตัวเองอย่างแรงเข้าไปในดวงตาเจ้างูเหลือมสองข้าง เจ้างูเหลือมตกใจรู้สึกระคายเคืองในดวงตาดิ้นรนไปมาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด อยู่กับที่

ใบเฟิร์นเมื่อหลุดพ้นจากงูเหลือม รีบวิ่งมาอุ้มอรัซ วิ่งหนีกลับไปหาแม่ ส่วนผีเสื้อบินหนีตามมาส่งอรัซกับใบเฟิร์น ปล่อยให้เจ้างูเหลือมหน้าโง่ดิ้น ทุรนทุลายกับความเจ็บปวดดวงตาทั้งสองข้างของมัน

ใบเฟิร์นวิ่งหนีงูเหลือมมาไกลพอสมควร เมื่อคิดว่างูเหลือมคงไม่ติดตามมาแล้ว บวกกับ อรัซ เพื่อนรักบอกว่า ป่านนี้ งูเหลือมตัวนั้นคงตายไปแล้วหรือไม่ก็หนีหลบเข้าพุ่มหญ้าไป ใบเฟิร์นจึงเปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินช้าเพราะรู้สึกเหนื่อยหอบปารใจจะขาดเสียให้ได้

"ใบเฟิร์นเป็นไงบ้าง หายเหนื่อยหรือยัง" อรัซ เอ่ยถามใบเฟิร์นด้วยความห่วงใย

"ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ ได้พักก็หายเหนื่อย น่ากลัวมากเลยอรัซ อรัซเก่งมากเลย เรารู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่ใกล้ และมีอรัซเป็นเพื่อน อ้อ..อรัซ คุยกับงูเหลือมด้วยเหรอ งั้นอรัซก็คุยได้กับสัตว์ทุกตัวเลยสิ"

" อือม์ ได้สิ" อรัซตอบใบเฟิร์นยิ้มให้


"ผีเสื้อแสนสวย ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้ผีเสื้อเรากับใบเฟิร์นต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ" อรัซกล่าวขอบคุณผีเสื้อที่บินตาม มาส่ง

"ใช่ ขอบคุณมากผีเสื้อแสนสวย" ใบเฟิร์นรีบกล่าวขอบคุณเมื่อพึ่งนึกขึ้นได้

"ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจงูเหลือมมันจิตใจเหี้ยมโหด สมควรได้รับการสั่งสอนชะบ้าง"

"ผีเสื้อ บ้านของเรากับใบเฟิร์นอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง ไว้ ว่าง ๆ เชิญผีเสื้อแวะไปเที่ยวบ้างนะ" อรัซเอ่ยชวน

"ได้สิ แล้วเราจะไปเยี่ยมเยียน ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสองปลอดภัยแล้ว เราขอตัวเลยนะ"        ผีเสื้อบอกลาก่อนจะบินสูงขึ้นไปอีกทาง



"ใบเฟิร์น ไปไหนมาลูก แม่ตามหาตั้งนาน" นางริเบียร์พูดขึ้นเสียงดังดีใจรอยย่นบริเวณหางตาชัดเจนมากกว่าเดิมขณะเธอฉีกยิ้มเมื่อเห็น ลูกสาวเดินมาแต่ไกล
"ใบเฟิร์นอย่าบอกแม่ใบเฟิร์นเลยนะว่าเราไปเจออะไรกันมา เดี๋ยวแม่ใบเฟิร์นจะตกใจ"
อรัซกระซิบบอกใบเฟิร์นทันที  

"หนูเดินเล่น ตามผีเสื้อไปค่ะแม่ หนูขอโทษคะที่ทำให้แม่เป็นห่วง"    ใบเฟิร์นรีบกล่าวขอโทษผู้เป็นแม่ มองหน้าแม่ด้วยสีหน้าแสดงถึงความสำนึกผิด  นางริเบียร์สูดลมหายใจเข้ายาว  ยาว  แล้วถอนหายใจออกช้า  ช้า  รู้สึกโล่งใจความกังวล ความห่วงใย หายไปปลิดทิ้ง  ที่ลูกสาวปลอดภัย

"คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วง" นางริเบียร์ติติงใบเฟิร์น พอจะทำให้ใบเฟิร์นรู้สึกผิดบ้าง ก่อนจะเดินมาจูงมือใบเฟิร์นกลับบ้าน

แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 46 23:17:28