ช่วยด้วย! ช่วยด้วย  ใครก็ได้ช่วยฉันที  ฉันกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ท่ามกลางความเงียบ

ไม่มีเสียงใดๆตอบรับกลับมา  ฉันร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  รู้แต่ว่ามีใครคนหนึ่ง

ได้พาฉันออกมาจากบ้าน  ขณะที่ฉันกำลังนั่งคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ  ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน

ชายคนที่พาฉันออกมาจากบ้าน  ไม่พูดกับฉันซักคำ  ไม่ยอมบอกฉันว่าจะพาไปที่ไหน

รู้แต่ว่ามันช่างลำบากเหลือเกิน ฉันได้รับการกระเทือนอยู่ตลอดเวลา  ฉันอยู่ในความมืด ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

แล้วจู่ๆ แสงสว่างก็กระทบตาฉัน  ที่นี่คือที่ไหนกัน  ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

ไม่ใช่บ้านฉันแน่ๆ เพราะมีแต่ต้นไม้  แล้วนั่นอะไร! อ๋อ น้ำตกนั่นเอง  เพื่อนฉันเคยเล่าให้ฟัง

ว่าน้ำตกสวยงามขนาดไหน  เพราะเจ้าของบ้านที่เขาอยู่  ได้พาไปเที่ยวแล้ว  

เพื่อนของฉันคนนี้จากบ้านไปเที่ยวอยู่นาน แต่เขาก็กลับมาด้วยหน้าตาที่ผ่องใส  พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่

ทำเอาฉันและเพื่อนๆ แทบจำไม่ได้  เขาเล่าประสบการณ์ต่างๆ ที่ชวนให้สนุกยิ่งนัก

ชายคนนี้ให้ฉันนั่งข้างๆ  ฉันเพลิดเพลินกับสิ่งที่พบเจออยู่นาน  รู้สึกตัวอีกที  ชายคนนี้ได้หายไปแล้ว

เขาหายไปไหน  ทำไมทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว  ฉันอยากจะเดินตามเขาไป  แต่ฉันทำไม่ได้

เพราะตั้งแต่ฉันเกิดมา  ฉันก็รู้ว่าไม่มีขา  และฉันก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ฉันคือใคร

ตั้งแต่ฉันจำความได้  ก็เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เกิดมา ก็มีชีวิตไม่ต่างจากฉันนัก  แต่เราก็ไม่ได้น้อยใจ

ไม่เสียใจที่เกิดมาไม่โชคดีเหมือนกับใครอีกหลายคน  แต่ตอนนี้ฉันเริ่มจะเสียใจซะแล้วสิ

ฉันได้แต่นั่งร้องไห้  เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี  ไม่มีใครเดินผ่านมาเลย  ไม่มีใครมาช่วยฉัน

“อย่าร้องไห้เลย  เราจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเองนะ” เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่ง  ทำให้ฉันมองหาเขา

นั่นไง เขาอยู่นั่น  ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดสีน้ำเงิน ซึ่งตอนนี้มันซีดเหลือเกิน  เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

ฉันมองชุดสีส้มสดใสของฉันอย่างกังวล  กลัวมันจะเปื้อน กลัวมันจะซีดอย่างนั้น เพราะไม่น่าดูเลย

“เธอไม่ต้องกลัวนะ  ถึงที่นี่จะไม่เหมือนบ้านเธอ  ฉันก็รับรองได้ว่ามันปลอดภัย  แต่อาจจะลำบากซักหน่อยนะ”

ฉันรู้สึกใจชื้น ขึ้นมาเป็นกอง เพราะอย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีเพื่อน

รู้สึกว่าเราจะพูดถูกคอกันดี  เราพลัดกันเล่าเรื่องของเรา ชีวิตของเราทั้งสองไม่ได้ต่างกันมากนัก






เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้  เพราะฉันไม่เคยคิดจะนับ  ฉันอยู่กับเพื่อนคนนี้นั่งคุยกันทุกวัน

ฉันก็มีความสุขแล้ว  แต่ความสุขของฉันก็มีอันต้องจากไป

เพราะสายน้ำที่ไหลมาอย่างรุนแรง  ทำให้เราซึ่งนั่งอยู่ ตั้งตัวไม่ทัน  โดนพัดไปกับกระแสน้ำที่บ้าคลั่ง  

ฉันสำลักน้ำ พยายามร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคนั้น  แต่ก็มีเพียงเสียงกระแสน้ำที่ดังสนั่นที่ตอบฉัน

ความเหนื่อยที่ต้องตะโกน  ความเหนื่อยที่ต้องพยายามลอยตัวอยู่ในน้ำ  ทำให้ฉันต้องสลบไป

พอฉันฟื้นขึ้นมาอีกที  ถึงได้ร้องขอความช่วยเหลือ  ท่ามกลางความเงียบในตอนนี้

วันแล้ววันเล่า ฉันก็ยังคงติดอยู่ในสายน้ำนี้   แม้มันจะหนาว  แต่ฉันก็ยังพอจะทนได้

โชคดีที่ชุดของฉัน ถูกเย็บตัดอย่างประณีต  ไม่พัง หรือฉีกขาดไปเพราะความแรงของกระแสน้ำแต่อย่างใด

โอ๊ย! ฉันอุทานออกมาเสียงดัง  เพราะ ดูเหมือนฉันจะลอยไปชนกับอะไรเข้าซักอย่าง และติดอยู่ที่นี่

ขยับตัวไม่ได้เลย    ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร  แต่รู้ว่า มีเพื่อนฉันติดอยู่ด้วย  

ฉันเห็นชายชราคนหนึ่งและเด็กผู้ชายอีกคน  เดินตรงมาทางนี้

“ทางนี้ค่ะ ทางนี้ ช่วยด้วย”  ฉันส่งเสียงร้อง  ขอความช่วยเหลืออีกครั้ง  ซึ่งดูเหมือนเขาจะได้ยิน

ชายชราคนนี้ช่วยฉันขึ้นมาจากสิ่งที่ฉันต้องติดอยู่นาน  และจากสายน้ำแห่งนี้

“อ่ะ ไอ้จ่อย เอาไปทิ้งให้เป็นที่เป็นทางซิ  ดูสิ  นี่มันตาข่ายดักจับปลา  แต่นี่อาไร จับได้แต่กระป๋องพวกนี้

ปลาหายไปไหนหมดวะเนี่ย”  ชายชราคนนี้บ่นอย่างหัวเสีย

“ทิ้งกันเข้าไป  ไปเที่ยวป่าเที่ยวเขาแต่ละที ไม่รู้จักทิ้งให้มันเป็นที่เป็นทาง  เดี๋ยวซักหน่อย ข้าจะเก็บกระป๋องนี่แหละ

ไปขายให้มันกินแทนปลาซะเลย”

“จ๊ะตา เดี๋ยวหนูเอาไปทิ้งให้  หนูรู้นะ ว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหน  คุณครูที่โรงเรียนจ๋อยหนะ สอนประจำเลย

ว่าอย่าทิ้งขยะลงแม่น้ำ  อย่าทิ้งไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง ต้องทิ้งลงถังขยะ”

เด็กน้อยคนนี้รับปากชายชรา พร้อมกับพาฉันและเพื่อน  ไปยังที่ๆเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สอง  

มันเป็นบ้านสีเขียวที่ไม่เล็กไม่ใหญ่นัก  แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเพื่อนๆ ของฉัน

ฉันดีใจที่ฉันได้กลับมาเจอเพื่อนซะที  ดีใจที่ได้มาอยู่ในที่ๆ ฉันควรจะอยู่

ฉันคงจะมาบ้านหลังนี้ไม่ได้ หากไม่มีเด็กน้อยใจดีคนนั้นพาฉันมา เพราะฉัน คือ ขยะ เดินลงถังเองไม่ได้หรอก