ความคิดเห็นที่ 2 “เรียนเป็นไงวันนี้ ? โท” แม่ผมกำลังง่วนอยู่กับการล้างผักที่อ่าง “ก็ดี พอรู้เรื่อง” “เปิดเทอมไปจะจำได้ไหมที่เรียนมาน่ะ” “น่าจะนะ แม่ ไม่รู้สิ ไม่เคยเรียน” “นั่นสิ ไม่เคยเห็นเรียนเลยตอนปิดเทอมก่อน ๆ แล้วไม่เหนื่อยเหรอ หยุดแล้วต้องไปเรียนอีก” “ไม่ได้เรียนทั้งวันหนิ แม่” “อือ เหรอ ดีแล้วแหละขยัน ๆ อย่างนี้” เสียงน้ำไหลจากก๊อกกับเสียงแม่เหือดหายไป เสียงแรกร่อนหายไปเพราะหัวก๊อกถูกบิดปิดจนมิดเหลือเพียงแต่หยดน้ำกระทบอ่างเป็นเสียงแผ่วติ๋ง ติ๋ง ส่วนอีกเสียงหายไปเพราะขอดความกังขา ผมหยิบโอกาสข้างลำตัวแล้วฉวยพามันนิราศออกจากครัว เดินเฉื่อย ๆ ไปตามทางเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องพี่ แล้วเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไป พี่ผมนอนอ่านหนังสือเล่มเขื่องอยู่บนเตียงเดี่ยววางชิดผนังห้องด้านในสุด ด้วยท่วงท่าที่สะดวกต่อการร่วงลงสู่ห้วงนิทรารมณ์ต่อเนื่องด้วยสุบินฌาน มือซ้ายช้อนท้ายทอยหนุนไว้ ใช้แรงข้อมือขวาเกร็งทรงตัวเล่มหนังสือไว้ในอุ้งมือสายตาเขม้นเพ่งมองราวว่าหนังสือเล่มที่อ่านอยู่เรี่ยราดไปด้วยอักขระตัวจิ๋วที่ผสมกันกลั่นกรองตรองถ้วนถี่โดยผู้เขียนก่อนจะมากลายเป็นคณะศัพท์ปริญญา ผมเดินหลบข้าวของเรี่ยราดกระจัดกระจายกองสุมตามพื้นห้องเข้าไปใช้ปลายนิ้วสะกิดตัวพี่บริเวณเอวใต้เสื้อยืดสีฟ้า “ได้ เบ็ค ‘ซี เชนจ์’ มายัง” “อยู่บนโต๊ะ หนังสือทับอยู่ เอาไปฟังก่อนสิ พี่ยังไม่ฟังเลย” พี่ตอบโดยไม่ละความสนใจจากหนังสือ มือข้างที่ว่างชี้ไปที่โต๊ะเขียนหนังสือติดผนังห้องด้านซ้ายมือผม ผมปราดเข้าไปค้นโต๊ะ เจอแผ่นซีดีที่ยังห่อพลาสติกวางไว้ใต้หนังสือนิตยสารเพลง ผมหยิบขึ้นมาเชยชม ปากขยับขับเปรยคำขอบคุณให้พี่ แล้วโจนออกจากจุดเดิม ผันผายหายตัวออกจากห้อง เชื่อมบานประตูเข้ากับห้องแนบแน่น เดินออกมาตามทางเดิน แสงแดดส่องผ่านกระจกสาดกระทบปกสะท้อนวับวาบเข้าตา ผมเงยหน้าขึ้นทัศนาภาวะแวดล้อมรอบตัวในเรือนบ้าน ตอนนี้ ขณะนี้ เวลานี้ แสงอาทิตย์สาดเข้ามาห่มเครื่องเรือนเปียกแดดเป็นสีส้มแกมแดงระเรื่อ ส่วนที่แห้งแดดคือส่วนที่เป็นเงาสีดำมนมืด ภาพองค์ประกอบภายในบ้านที่ฉายในจักษุประสาทผมตอนนี้แลเป็นมิติของสีส้ม แดง ดำ ผมผลัดเอาสมาธิออกจากปกซีดี และมัณฑนศิลป์ของแสงแดดไปวางไว้บนทิวทัศน์นอกหน้าต่าง บ้านเรือนนิวาสถานของเพื่อนบ้านในละแวกเดียวกัน สีแดง สีเขียว สีฟ้า สีชมพู ทั้งหมดล้วนแต่ถูกสีแดดย้อมออกมาดูเป็นโทนเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่เหล่าต้นไม้ใบเขียวก็ถูกสีของแดดทาบทับลงไปด้วยเช่นกัน เสียงนกร้องแว่วคละเคล้ามากับเสียงยวดยานพาหนะบนท้องถนน ตัวนกอยู่ไหนไม่รู้ ไม่เห็นแม้แต่ปีกโผเผินบนท้องฟ้า ยินแต่เสียงแต่ไม่เห็นร่าง ชั่วขณะนั้นอารมณ์ผมเหมือนถูกกระชากเข้าสู่กระแสธารแห่งความโดดเดี่ยว รู้สึกราวว่าตัวเองลอยคออยู่ในกระแสน้ำกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลแต่เวิ้งว้างหันไปทางไหนก็ปรากฏแต่เส้นขอบฟ้า จะผินหน้าหลบความว่างเปล่าไปทางใดก็หลบไม่พ้น มันทรมานเหลือเกินที่ต้องอยู่คนเดียวในที่ที่กว้างใหญ่ ณ มหาสมุทรที่ไม่มีการบรรจุลงในแผนที่ ที่นั้นไม่มีแม้นก ไม่มีแม้แต่เสียงขับขานของมัน ตอนนี้ เวลานี้ ขณะนี้ ผมนายโทธูป ดอกไม้บาน ยืนนิ่งอยู่ข้างโทรศัพท์ ยืนนิ่งอยู่ในบ้าน ยืนนิ่งให้แดดสาดแสงจนเปียกชุ่มไปด้วยสีส้มแดง เหมือนกับเครื่องเรือนข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้าน เหมือนกับเหล่าประชากรหลังคา และราษฎรพฤกษาข้างนอก เหมือนกับอีกหลากสิ่งที่อยู่ใต้ฟ้าผืนนี้ ผมเปียกแดด ผมฉ่ำแดด ผมชุ่มแดด และผมกำลังเหงา... 2 น้ำหลั่งรดรินเทชะลงมาบนฝ่ามือของผม จานชามเบื้องหน้าเปรอะประคราบอาหารค้างเหลือ ผมหยิบฟองน้ำชดน้ำชุ่มแล้วประคิ่นขัดขูดถูรูดไปตามสัณฐานของภาชนะ ฟองน้ำยาล้างจานสีขาวพรั่งพรูฟูฟ่องเปื้อนติดตามมือ น้องสาวของผมยืนอยู่ข้าง ๆ กำลังล้างช้อนส้อมสี่คู่ เสียงน้ำไหลลงจากก๊อกกระทบก้นอ่างดังซ่าซ่า นอกจากเสียงน้ำเราสองพี่น้องไม่ได้เอ่ยคำใด ๆ เพื่อพูดจา ผมกระหวัดกลัดเกี่ยวเหนี่ยวหน่วงท่วงทำนองของบทเพลงในซีดีแผ่นล่า สรรพเสียงสำเนียงหม่นเศร้าเคล้าเครือดังกังวานอื้ออึงในหูของผม เสียงดนตรีขับเห่กล่อมให้ผมพรากสัมปชัญญะออกจากตัว ผมฮัมเพลงอยู่ในลำคออย่างเงียบ ๆ ในใจไม่นึกระแวดระไวใด ๆ ต่ออุบัติเหตุใด ๆ “พี่โท ไปรับโทรศัพท์ที” ผมตระหนกตกใจกับเสียงของน้องสาว โดยที่หล่อนก็ไม่ได้สำรากขากถ้อยแผดกล้ากักขฬะใด ๆ กับผมเลย แต่ผมก็สะดุ้งเฮือก อุ้งมือข้างที่หนีบขอบจานไว้อยู่ก็พลางสะเดาะความมั่นคง จานลื่นเลื่อนหลุดลอยละลิ่วหล่นลงสู่พื้น จานข้าวขาวโผเข้าซบกับพื้นกระเบื้องคล้ายด้วยแรงถวิลหาปรารถนาจะกลับสู่คนรัก พื้นกระเบื้องแอ่นอกออกรับพร้อมจะรวบเข้ารัดกอด แรงปะทะระหว่างทั้ง2ช่างรุนแรงหนักหน่วง จานข้าวขาวร้าวแตกเป็นเสี่ยง เศษจานกระจายบนพื้นกระเบื้อง น้องสาวผมหวีดร้องเสียงสูงเฉียดเพดาน เสียงโทรศัพท์ดังขรม เสียงแม่กุลีกุจอวิ่งเข้ามาในครัว “ใครทำอะไร” แม่ฉายแววสีหน้าเลิ่กลั่ก พอเห็นผลงานของผมกองบนพื้นจึงผ่อนคลายอาการบนใบหน้า แล้วถามด้วยน้ำเสียงเจืออาทร “โดนบาดตรงไหนรึเปล่า” ผมส่ายหน้า “ดีแล้ว ไป ๆ เดี๋ยวแม่เก็บกวาดให้เอง” ผมเดินงุนงงออกจากครัว เหลียวหลังเห็นน้องสาวงกเงิ่นไปหยิบไม้กวาดกับที่โกยให้แม่ เสียงโทรศัพท์ยังดังอยู่ ผมเร่งฝีเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดินรีบเข้าฉวยหูก่อนปลายสายจะวางไป ในเบื้องลึกเจตสิกหวังให้เป็นสายของผมเอง สายของผมเถอะ ของผม ผมเบื่อ ผมอยากหาคนคุย คนสังสรรค์ ของผมนะ ผมคร่ำครวญอยู่คนเดียวในใจ หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาใช้หูอิงแนบฟังเสียงปลายสาย “ฮัลโหล” “เฮ้ย โทรมาได้ไง” “ก็กดเบอร์บ้านตัวเอง เห็นสายว่างอยู่เลยรอ นี่ก็รอตั้งนานกว่าจะรับ” “โทษที ๆ” “เราจะตายแล้วนะ วันนี้” “วันนี้เหรอ ?” “ใช่” “ทำไมถึง... ทำไมล่ะ?” “เราเบื่อ เราไม่อยากจะอยู่ ถามตัวนายเองสิ ตัวเรายังไม่เข้าใจการกระทำของนายเสียด้วยซ้ำ เราน่าจะเป็นคนถามว่าทำไมนายต้องทำให้เราฆ่าตัวตาย” “เราก็ไม่รู้ เราไม่แน่ใจว่าเราไม่รู้จริง ๆ หรือทำเป็นไม่รู้ เรารู้ว่าเราถูกกำหนดมาให้ตายโดยมีนายเป็นคนฆ่ามาตั้งแต่แรกแล้ว เราไม่รู้ว่าเมื่อไร ไม่นึกว่ามันจะเร็วอย่างนี้ ชีวิตไม่ใช่เกมนะ ไม่ใช่ว่าใครใช้หมดก่อนคนนั้นชนะ มันไม่ใช่แค่นั้นนะ” “เรารู้ เรารู้มากพอ ๆ กับที่นายรู้ เรารู้ด้วยว่าถึงอย่างไรนายก็ต้องยอมไปกับเรา” “มันเร็วเกินไป เร็วไปมาก คิดว่าชีวิตนี้ใช้ทุกอย่างคุ้มค่าแล้วเหรอ” “เราขาดทุนเสียมากกว่า” “คนที่จะฆ่าเราคือนาย เรารู้ว่าต้องเป็นนายแน่ ๆ แต่บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงรีบร้อนนัก” “เราไม่อยากอยู่ต่อ มันอาจจะแค่นั้น หรือมากกว่านั้น ไม่รู้สิ นายแหละที่ลิดรอนชีวิตที่เราพึงมี” “คงจะจริง เรารู้ตัวดี บางทีความตายอาจจะดีที่สุด มันอาจจะดีที่สุดแล้ว เราสองคนเหมือนเป็นตัวแทนของบางสิ่งบางอย่างมันอาจจะยิ่งใหญ่ หรือไร้ค่าเสียยิ่งกว่าเรา เราเป็นตัวแทน เป็นตัวละครแทนตัวของสิ่งนั้นๆ เราเป็นปรากฏการณ์ที่ได้รับการรจนาขึ้นจากใครบางคนเพื่อมาเป็นแค่คำพรรณนายาวยืดที่มีคำพรรณนายาวยืดอื่น ๆ อีกต่อขบวนกันเป็นแถว ๆ เราเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยท่ามกลางสิ่งอื่นที่รายล้อมเรา ชีวิตของเราถูกลากไปตามเส้นปะล่องหนในอากาศ ไปตามยถากรรม ไปตามทางลิขิต ให้เราต้องมาตายตอนนี้ อายุเท่านี้ เราสองคนไม่มีทางที่จะแหกกฎของมันพ้น เราถูกกำหนดให้กระทำสิ่งนี้ เราสองคนต้องตายในวันนี้” “คงใช่ ตามที่นายพูด ถามจริงเถอะนายเคยรักเราจริง ๆ บ้างไหม” “เราเองก็อยากถาม ถ้านายรักเราจริงนายคงไม่ทำอย่างนี้” “ถ้านายรักเราจริงนายคงไม่ทำกับเราแบบนี้ ถ้าเราเป็นตัวละครอะไรนั่นจริง เราคงเป็นตัวละครที่กำลังเล่นบทที่แสนจะน่าเบื่อและถูกนำมากล่าวถึงเพียงชั่วกระผีกเศษเสี้ยววินาที ก่อนที่ทั้งโลกจะหันไปสนใจกับสิ่งอื่น เราสองคนจะโผล่มาอีกทีก็เมื่อตอนตาย” “มองโลกในแง่ร้ายจัง” จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับชื่อผม - [ 30 ก.ย. 46 20:06:47 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ก็เหมือนกับตัวนายเองแหละ แล้ววันนี้ตกลงจะตายอย่างไรดี?” “สุดที่นายจะปรารถนาแหละ นายเป็นคนจบเรื่องราว” “นั่นสิ ตอนดึกพอทุกคนเข้านอน เราจะไปด้วยกัน เราจะทำให้ทุกคนตื่นตะลึงกับการตายของเราในตอนเช้า เราจะทำให้พวกเขานึกฉงนกับสาเหตุของการตายครั้งนี้ ทำไมเราสองคนถึงตาย” “พวกเขาอาจเคยคิดว่านายจะต้องฆ่าเราแน่ ๆ บางทีพวกเขาอาจจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่เราทำ” “แต่พวกเขาจะไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมเราถึงทำ” “แต่ก่อนเราเคยคิดว่าตัวเองจมน้ำอยู่กลางทะเลกว้าง ไม่มีใครเลยนอกจากเรา และเราก็เคยเฝ้าหวังขอให้โลกแบน” “น้ำจะได้พัดให้เราตกขอบโลก ไปสู่อวกาศที่แห้งผาก ทั้งชีวิตเราเปียกปอนกันมามากพอแล้ว” “ตกลงเราจะไปด้วยกันอย่างไร?” “คงเป็นวิธีสบาย ๆ เราไม่อยากทรมาน เราอยากไปอย่างสงบ ไม่ทุรนทุรายก่อนไป” 3 ตอนนี้ ขณะนี้ ณ เวลานี้ 19.48 นาฬิกา 18 วินาที ผมนายโทธูป ดอกไม้บาน กำลังนอนขบปัญหาในหัวอยู่ให้แตกแหลกระหุย ผมนอนอยู่บนเตียงตัวเดิมกับเมื่อตอนเย็น สายตาเหม่อมองฝ้าเพดานจนฝุ่นเข้าเกาะพูนหนาขึ้นตามสายตา มือสองวางประสานไว้หนุนหัว ขาทั้งสองวางราบไปตามแนวเดียวกับเตียง ในสองใบหูมีหูฟังฝังตัวแนบแน่นอยู่ในรูหูกำลังรินเทเสียงเพลงดนตรีอันอ้างว้าง หลอดไฟนีออนบนเพดานส่องแสงสว่างวับวามเข้าโอบคลุมทั้งห้อง พัดลมที่ข้างเตียงหมุนใบพัดติ้ว ๆ ลมเย็นระเรื่อยเลื้อยเข้ารัดพัดผ่านเข้าตามตัว เหลือเพียงผมกับบทเพลงที่กำลังสื่อสารกัน ปัญหาที่ขบไม่แตก พี่ชายผมเดินเปิดประตูเข้ามาหาในห้อง พี่ชายผมสะกิดที่แขนของผม ปากของเขาขยับแต่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงเพลงในรูหูก้องกลบเสียงอื่น ๆ ภายนอก ผมถอนหูฟังออกจากหู แล้วมองหน้าพี่ พี่ผมพูดซ้ำประโยค “ฟังเสร็จยัง พี่จะฟังแล้ว” ผมพยักหน้า ดึงสายหูฟังที่ต่อกับเครื่องเล่นซีดีซึ่งวางไว้บนเตียงข้างลำตัว กดปุ่มหยุดเล่น แล้วเปิดฝานำแผ่นซีดีออกจากตัวเครื่องส่งให้พี่ พี่ผมกางมือออกแล้วจับที่ขอบแผ่น “แล้วกล่องล่ะ ?” “เออ ตรงนี้” ผมชี้ไปที่หัวเตียง ที่ ๆ ผมวางกล่องซีดีไว้อยู่ พี่เห็นก็เอื้อมไปหยิบกล่องแล้วค่อยเดินออกจากห้อง ก่อนจะไปพี่ผมหันกลับมาอีกที “เออ คอมใช้ได้แล้วนะ เมื่อกี้ยังลองเล่นเน็ทอยู่เลย จะใช้ไหมเปิดอยู่” “ไม่ล่ะ” “เหรอ เมื่อกี้ทำจานแตกเหรอ ได้ยินเสียงน้องมันร้อง” “อือ” “ตกใจหมดนั่งเล่นเน็ทอยู่เงียบ ๆ จู่ ๆ เสียงมันกรี๊ดดังขึ้นมาเฉย ๆ เสียงมันดังกว่าจานแตกอีก” พี่ผมส่ายหัวเชิงระอาเอือมแล้วก็คลาไคลไปจากห้อง ตอนนี้เหลือแค่ผม กับปัญหาที่ผมขบไม่แตก ผมเหม่อมองขึ้นไปบนเพดาน มองไล่ไปตามเพดาน จนไปหยุดอยู่ที่มุมห้อง ที่ตรงนั้นมีหยากไย่ใยแมงมุมถักทอเป็นรูปร่างลวดลายแปลกตา สานต่อกันราวกับเป็นหมู่ดาวพร่างพรายละลานตา บนหมู่ดาวสุกสกาวมีแมงมุมอยู่ตัวหนึ่งกำลังค่อย ๆ คืบคลานไปหาเหยื่อของมัน ผมเพ่งมองไปที่ ๆ สิ่งมีชีวิตอื่นติดตรึงอยู่กับใยขาวขุ่น ตรงนั้นผมเห็นแมลงวันอัปลักษณ์อับโชคอยู่ตัวหนึ่ง มันนิ่งมากดูไม่ดิ้นรนที่จะขัดขืนต่อสู้ต่อโชคชะตา ผมไม่แน่ใจว่ามันตายแล้วหรือยัง ผมไม่ค่อยอยากเชื่อว่าแมลงวันจะบินไปตกหลุมพรางกับดักของแมงมุม ไม่น่าเชื่อ แมลงวันที่สามารถหลบหลีกการฆาตกรรมมนุษย์ได้อย่างช่ำช่อง ไม่น่าจะมาตายเพราะแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมแมลงวันตัวนี้ถึงซุ่มซ่ามบินมาติดได้ ทำไมนะ ผมล่ะสงสัย จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับชื่อผม - [ 30 ก.ย. 46 20:08:19 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เออ ขอโทษครับเรื่องมันเรียงผิด อ่านคคหที่4ก่อนแล้วไป 2 กับ 3 นะครับ ขออภัยในความไม่สะดวกครับ จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับชื่อผม - [ 30 ก.ย. 46 20:13:23 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอออได้ซักที่อ่าน คคหที่6ก่อนแล้ว 2กับ3นะครับ แต่ถ้ายุ่งยากเกินไปไปอ่านที่นี้ก็ได้ครับ http://www.forsiam.com/index.php?module=story&sub=page&gid=91&id=185 ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับชื่อผม - [ 30 ก.ย. 46 20:20:09 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้ากกก จะบ้าตายทำไมลงส่วนแรกของเรื่องไม่ได้เนี่ย อย่างนั้นก็ช่วยไปอ่านตามที่อยู่ของคคหที่ 7 และกันครับ อาภัพจริงๆ เราเนี่ย จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับชื่อผม - [ 30 ก.ย. 46 20:22:04 A:203.113.33.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มา comment ให้อีกค่ะ ค่ะ คุณ ouiuiooui - -"  ใช่มะ เขียนได้ดีค่ะ... เป็นการเขียนเรื่องที่นับว่าแปลก แต่น่าสนใจมาก อ่านที่ dekdee ทำให้เรา ปวดตาแทบแย่ - -" จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 30 ก.ย. 46 20:47:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่มีความคิดเห็นที่ 4 นี่นา อืม .. มันยังไม่จบค่ะ จากคุณ : scottie - [ 30 ก.ย. 46 22:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 http://www.forsiam.com/index.php?module=story&sub=page&gid=91&id=185 ไปอ่านในนี้ครับ แบบเต็ม ผมลงส่วนแรกไม่ได้ไม่รู้ทำไม และที่ลงนั่นจบแล้วครับ จากคุณ : ช่องนี้แคบเกินไปสำหรับผม - [ 30 ก.ย. 46 22:16:15 A:203.113.32.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืมๆๆๆ...ยังมีต่อใช่ใหมคับ.. ^______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 1 ต.ค. 46 08:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีคำต้องห้ามหรือเปล่า click Preview ดูก่อน จากคุณ : โนฉะ - [ 1 ต.ค. 46 12:00:14 A:202.5.92.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าก... ความเห็นสี่ก็ไม่มี หกก็ไม่มี ผีหลอก.... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 1 ต.ค. 46 17:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านตามมาเรื่อยๆ (ไม่ได้เรียงลำดับตามที่ว่า) แสดงว่า เรื่องนี้เรียงยังไงก็อ่านได้ :-) เขียนดีนะคะ เด๋วว่างๆจะลองอ่านตามลำดับใหม่ ว่าแต่ชื่อยาวๆนี่ชื่อยาวไปถึงไหนคะ อิอิ จากคุณ : mufc` - [ 5 ต.ค. 46 11:21:06 ]