เรื่องราวที่เล่าผ่านตัวหนังสือชิ้นนี้ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงบ้าง เสริมเติมแต่งบ้าง เพื่อสีสัน ความมันส์ ความสนุกสนาน ของทั้งตัวผู้อ่าน และผู้เขียนเอง หากข้อความใด ไปซ้ำหรือย้ำกับประสบการณ์ของใคร ผู้เขียนหวังว่า จะเป็นเหมือนการเปิดกล่องความทรงจำที่ดี ของใครคนนั้น
...................................................................

“เดี๋ยวเราออกทาง มอนโรวิลล์ (Monroeville) แล้วเข้า เทิรน์ไปป์ (TurnPike) ตามที่ ทริปเปิลเอ (AAA) แนะนำดีไหมค่ะพี่ขิง เสียเงินหน่อย แต่ขับสบายดี”

ฉันกำลังนั่งอยู่ด้านหนัา ข้างๆคนขับ ซึ่งก็คือพี่ขิง จุดหมายปลายทางของทริปนี้คือ วอชิงตัน ดีซี เมืองหลวงของประเทศสหรัฐอเมริกา การเดินทางเป็นเหมือนเคย คือออกจากเมืองตอนค่ำ เพื่อไปถึงที่นั่นเช้า เป็นการประหยัดค่าโรงแรมไปได้หนึ่งคืน แถมไปถึงนั่นก็ได้เที่ยวเลย แต่คนที่ต้องรับบทหนักสุดก็เห็นจะเป็นคนขับ แต่คนขับของเราก็แสนใจดี (ดีมานานแล้วละ ฮ่าๆ แต่จะชมเป็นพิเศษเวลาขับรถนี่แหละ) ยอมขับโดยไม่บ่น

“นี่ผึ้งมีเอาแผ่นเพลงมาเต็มเลยค่ะ เพลงโปรดกิมทั้งน้านน”

ฉันลากเสียงยาว ให้ดังทั่วรถ

“ผมก็เอามาครับ มีแผ่นหนึ่ง เพลงเบิร์ดทั้งแผ่น”

พี่ขิงพูดยิ้มๆ

“หยึ๋ย เอามานี่พี่ เอามา”

เสียงกิมแทรก มาจากด้านหลัง

“ไหมง่ะ รักจัดเหรอ จะเอาไปกอดหรือหนุนแทนหมอนหรือไง”

ฉันเย้า

“ไม่ จะโยนทิ้งนะสิ ฟังกันทำไมเสียงป้าแก่ๆ”

เสียงกิมยั๊วะๆ

เสียงฮาดังทั้งรถ ใครก็รู้ว่า กิมไม่ค่อยชอบนักร้องคนนี้เท่าไร ไม่รู้ไปเกลียดอะไรเขานักหนา

“เสียงเขาออกจะดี ทำไมย่ะ อิจฉาละสิ หน้าตาก็ดี รวยด้วยนะตอนนี้”

ฉันยังแกล้งแหย่ต่อ

“หน้าตางั้นอ่ะนะเรียกว่าดี แก่จะตาย ยังออกมาเต้น เดี๋ยวก็เป็นลมคาเวทีหร๊อก”

กิมแย้งเสียงสะบัด

“เออพี่ขิงครับ มีผ่านทาง เซาท์ ไอเค้น (South Aiken) หรือเปล่าครับ”

เสียงพี่เป้ขัดขึ้นมาพอดี ก่อนสงครามจะเริ่มขึ้น

“เปล่าครับ ทำไมหรือครับ”

พี่ขิงปฏิเสธ ก่อนย้อนถามเสียงนุ่ม (นวล)

“คือผมจะแวะดรอปค่าบ้านหน่อยนะครับ เดี๋ยวกลับมาส่งไม่ทัน”

พี่เป้ตอบ

“พี่เป้ๆๆ”

ฉันเรียกชื่อพี่เป้ แบบเอคโคเต็มที่ ก่อนพูดต่อ

“ทุกทริปเลยง่ะ ค่าบ้านพี่เนี่ย ต้องมาดรอปก่อนไปทริปหรือไงนะ กลัวไม่ขลังเหรอพี่ ดรอปก่อนล่วงหน้าสงสัยมนตราจะเสื่อม”

“น่าจะจริงนะ เป้ แกร่ายมนต์อะไรกับแมนเนเจอร์ (Manager) ไว้หรือเปล่า หรือส่งไปกับซองค่าบ้าน ดูเขารักแกจะตาย”

กิมพูดขึ้นบ้าง

“โหไม่ใช่แค่ แมนเนเจอร์ (Manager) หรอกกิม”

ฉันรีบพูดแทรกต่อจากกิม

“รายนี้ร่ายไปทั่ว ดูพี่สาวร้านจีนเสฉวนสิ ไปสั่งทีไร แถมซุปเกี๋ยวทุกที ทีเรากินนะ ไม่มีหรอก หน้าบึ้งอีกตั้งหาก ยังกับไปขอเค้ากิน”

“จริงดิ ไรฟ่ะ หน้าตาแกก็งั้นๆ ง่ะนะ ไหมมีสาวมาหลงเสน่ห์เยอะจังฟ่ะ”

กิมพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉานิดๆ

“กิมพูดถูก แต่ถ้าลองวางหน้าพี่เป้ เทียบกับหน้ากิมนะ โหสุดบรรยาย”

ฉันเย้าเสียงขำๆ ก่อนไปพยักเพยิกกับพี่ขิง

พี่ขิงไม่พูดต่ออะไรแค่อมยิ้ม แล้วเปลี่ยนเรื่อง เพราะรู้สึกบรรยากาศในรถเริ่มร้อน ฮ่าๆ กิมเริ่มส่งสายตาอาฆาตมาให้

“โห รักหรอกจึงหยอกเล่น หน่านะ”

ฉันส่งเสียงอ้อน ขณะที่พี่ขิงเอ่ยปากบอกพี่เป้ว่า จะแวะให้ดรอปค่าบ้าน แต่ฉันก็ยังได้ยินเสียงกิมแว่วๆ ประมาณ

“ตบหัวแล้วมาลูบหลัง”

“หรือเธออยากให้ฉัน ตบหัวแล้วลูบหางแทนละ”

ฉันยังต่อประโยคพึมพำของกิม

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

กิมกล่าวอาฆาต

นี่แค่เป็นยกแรกที่เราได้ฟาดฟันฝีปากกัน ยกทีสอง สาม สี่ และอีกหลายยก ยังมีต่อมาตลอดการเดินทางสี่ชั่วโมงกว่าๆ พวกเรามาถึงดีซี เมื่อฟ้าเริ่มสว่าง ราวๆหกโมงเช้าได้

พวกเราเริ่มตื่นตา ตื่นใจ เมื่อรถเริ่มขับเลียบเมืองดีซี เราเห็นอาคารขาวหลายหลังทางซ้ายมือ มีทั้งตึกออกสไตร์โรมันนิดๆ หอโดม แท่งดินสอ เอ๊ะอันนี้สิน่าสงสัย

“พี่ขิง ไอ้แท่งดินสอนั่นมันอะไรหรือค่ะ”

ฉันเอ่ยถาม

พี่ขิงเหลือบออกไปมองนิดหนึ่ง

“อ๋อเรียกว่า ลักซอร์ (Luxor) ครับ”

“เหรอพี่ ชื่อแปลกดี เนอะๆ”

กิมพูดขึ้น ลงท้ายอย่างขอความเห็นจากพวกเรา

“นั่นนะสิ แต่ชื่อคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน แถวๆอียิปต์เลยนะค่ะ เออแล้วนี่เราจะไปไหนก่อนค่ะเนี้ย”

ฉันตอบกิม กับพี่ขิงอย่างไม่สนใจนัก ก่อนเอ่ยถามต่อ

“กินก่อนไหม พี่เป้หิวแล้วละ”

พี่เป้เอ่ย

“อ้าวตื่นแล้วเหรอพี่ ตื่นก็เรียกหาของกินเลยน้า”

ฉันเย้า

พี่เป้ยิ้มเขินๆ

“กินไรดีละพี่ เราเริ่มมื้อแรกด้วยติ๋มซ่ำเลยนี่ม่ะ”

ฉันถาม อยากๆ อยากกิน ที่เมืองฉันมันไม่มีนี่หน่า อยู่แบบอดๆอยากๆมานาน

“เห็นว่าดีซีมี ไชน่าทาวน์ (China Town) เช้าๆอย่างนี้เปิดหรือยังน้า”

ฉันยังคงพูดต่อ เรื่องกินขอให้บอก มีแรงคิดอยู่แล้ว

“เมื่อกี้ผมล้อเล่นครับ”

พี่ขิงพูดขึ้น แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ค่ะ”

ฉันเอ่ยรับเสียงสูง ด้วยความสงสัย

“อะไรหรือค่ะพี่”

ทุกคนในรถทำหน้างง

“มันไม่ได้เรียก ลักซอร์ หรอกครับ เจ้าแท่งดินสอนั่น ผมก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร”

พี่ขิงพูดต่อ หันมายิ้มๆกับฉัน และเงยหน้ามองกระจกหลังสบตาทุกคนในรถแบบซึ้งๆ

“เออ พี่…..”

กิมเอ่ย แต่ก็ดูเหมือนจะติดอ่างไปแล้ว

งงค่ะงง ไก่ตาแตก

“พี่ๆ มุขเหรอพี่ โหพี่ขิง พี่ชายสุดเลิฟของน้องๆ ทำน้องได้ พี่มาดพี่นะ ดีมากเลย”

ฉันหลุดปากออกไปเป็นคนแรก ใครจะเชื่อ มาดพี่ท่าน

“คนที่น่าเชื่อถือที่สุดอย่างพี่ ทำผมได้นะ”

กิมพูดงอนๆ

“นี่ผึ้งเคยคิดว่า พวกอาจารย์เนี่ยน่าเชื่อถือที่สุดแล้วนะ พี่นะทำกันได้”

ฉันบ่นต่อ พี่ขิงนะเคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยมาก่อน แต่ลาออกเพื่อมาเรียนต่อด้วยทุนตัวเอง เพราะฉะนั้น มาดพี่ในความรู้สึกน้องๆ ช่าง…..

“ผมแค่แหย่เล่นเอง ไม่คิดว่าจะเชื่อกัน พอดีคิดชื่ออะไรออกก็พูดมาอย่างงั้น แต่นี่เห็นเชื่อกันเป็นตุเป็นตะ เลยต้องบอก ฮ่าๆ”

หัวเราะต่อท้ายอีกนะพี่ ฉันละอึ้งไปเลย เคยแต่หลอก อำคนอื่น โดนกับตัวเลยต่อไม่ติดเลยแฮะ หลังจากนั้นเราก็เลิกสนใจไอ้แท่งดินสอนั้น (เพราะคิดก็ขำแล้ว โดนต้มเต็มๆ) จนมารู้ที่หลังว่า มันเรียก วอชิงตัน มอนิวเมนท์ (Washington Monument)

หลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกครั้งที่พี่ขิงเล่า หรือบอกอะไร เราต้องย้ำแล้วย้ำอีก ‘ลักซอร์เปล่าพี่’
‘ไม่ลักซอร์แน่นะ’ แต่พี่ท่านก็ยังคงรักษามาดนิ่ง นิ่มไว้อยู่ แต่ไม่มีแล้วพี่ ฉันจะไม่ยอมโดนอำอีกแล้ว ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย นะน่ะ :D

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 46 08:46:16