ความกลัว??


ผมกลัวที่จะเผชิญในสิ่งนั้น..

แต่อีกมุมหนึ่งผมกลับชอบ


และมันคอยกระตุ้นให้ผมจ้องจะท้าทายมันอยู่ร่ำไป..




+++
ผมจำไม่ได้ว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันก่อเกิดกับตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่..


แต่พักหลัง ๆ ผมมักจะฝันในภาพซ้ำ ๆ บ่อยครั้ง..


ภาพในฝันเป็นร่างของผมลอยละลิ่วตกสู่พื้นจากตึกสูงนับร้อยชั้น..

โดยไม่สามารถควบคุมหรืออยุดเหตุการณ์นั้นได้..




ในฝัน...  เยี่ยวผมแทบเล็ดปริดออกมาเมื่อรู้ว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าร่างผมจะถูกบดอัดเละกองกับพื้นถนนข้างล่าง

ความกลัวสุดขีดที่เห็นพื้นข้างล่างซูมเข้ามาเป็นระยะอย่างรวดเร็ว

ความเสียวแปลบปลาบผสมกอปรให้ความกลัวในจิตใจมากยิ่งขึ้นไปอีก..

ผมร้องเสียงโหยหวลแข่งกับเวลาที่กระชั้นชิด...

ในชั่วระยะไม่กี่เมตรก่อนหน้าผมจะกระแทกลงพื้น

ผมก็เป็นอันต้องสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมเสียงดังที่ร้องลั่น..



....  อ๊ากกกกกกกกกก !!!!.....



.....


ผมผุดลุกขึ้นนั่นกลางเตียงท่ามกลางตอนดึกสงัด

----
เหงื่อผมผุดเม็ดประปรายขึ้นทั่วหน้า..


หัวใจผมเต้นตึกเสียงระรัวลั่น..


มือผมสั่นกึกระริก..


กายผมเย็นเฉียบทั่วร่าง...


แต่..

ริมฝีปากผมกลับหยักขึ้นนิด ๆ...




.....


ผมยิ้ม???




ใช่แล้ว  ผมยิ้มออกมาได้จากฝันอันน่าสะพรึงกลัวนี้  ..


ผมรู้...

ว่ามันไม่ใช่ยิ้มจากความปีติที่ผมรู้ว่ามันเป็นแค่ความฝัน..

มันไม่ใช่ยิ้มจากการที่ผมได้รู้สึกว่ารอด..



แต่มันเป็นยิ้มเพราะความชอบ..


ชอบที่จะได้ลิ้มรสความรู้สึกอันบอกไม่ถูก...

นี้.


จริง ๆ ..

.....




ความฝันนั้นมักมาซ้ำ ๆ จนผมรู้ัสึกถึงชาชิน...

จนพักหลัง ๆ ผมชักแอนตี้ความฝัน  และไม่ให้ซึ่งถึงความตื่นเต้นดังเก่า..

มันเหมือนแค่สิ่งทดแทน ...

ที่ไม่มีวันเป็นจริงได้เลย..




สองสามวันที่ผ่านมา  ผมชักเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่  ทุกครั้งที่ผมบิดมอเตอร์ไซค์บนท้องถนน   ผมมักนึกไปถึงภาพผมขี่รถมอเตอร์ไซค์ผมพุ่งเข้าอัดท้ายรถสิบล้อข้างหน้า..


ในภาพความนึกคิดมันก่อเกิดเป็นตัวรูปร่างได้ชัดเจนมาก ..
รถมอเตอร์ไซค์คันที่ผมคร่อมอยู่  อัดกับท้ายสิบล้ออย่างเต็มเหนี่ยว..   เศษหน้ากากรถที่ถูกบดอักขยี้กับโครงเหล็กท้ายสิบล้อบิแตกออก  กระจกหน้ารถแตกกระจายลอยไปทั่วบริเวณ..  
ล้อรถค่อย ๆ โค้งงอคดตัวไปข้างหน้าตามแรงอัด   ร่างของผมลอยละลิ่วหมุนคว้างไปกลางอากาศ ก่อนจะถลาลงมาเอาหน้าครืดกับพื้นถนน
 ผิวหนังกำพร้าเสียดสีกับยางมะตอยจนหลุดลอกออก..เศษเนื้อหนังตามร่างกายราวถูกฉีกกระชากจากมฤตยูที่จ้องคร่า...  เสียงเบรครถยนต์และเสียงแตรดังลั่นสนั่นไปทั่ว..  
ก่อนล้อรถอีกคันที่ตามหลังมาจะเหยียบเข้าตรงหัวผมได้อย่างพอดิบพอดี..




..


. . . . แ ป๊  น  น  น  น  น !!!    . . .  . .




....


เสียงแตรดังสนั่นข้างหน้าชักผมจากภวังค์  ผมรัีบหักหลบรถที่สวนมาข้างหน้าตามสัญชาติญาณ...   เสียงเบรคเอี๊ยดอ๊าดดังลั่น ก่อนเสียงสบถจะด่าไล่ตามหลัง...


นี่เป็นแค่ตัวอย่างของอีกวัน ที่ผมเอาชีวิตไปแขวนบนเส้นด้าย  ..
แต่ทุกครั้งที่รอดมา  ผมมักเนื้อตัวเต้นระริกด้วยความเปี่ยมสุขที่ใกล้เฉียดควา่มรู้สึกนี้..

ผมชักรู้สึกชอบมันเข้าไปทุกที  ถลำเข้าหาความรู้สึกยากจะพรรณณานี้ทุกขณะ



นี่ผม..



.  .ผ ม จ ะ ท ำ ยั ง ไ ง ดี ..



-------


เมื่อเช้า..

ผมเห็นเด็กช่างกลสามสี่คนถือไม้ทีด้ามยาวยืนรอรถเมล์ที่ใต้สะพานลอยแห่งหนึ่ง..   ด้วยอารมณ์ที่รู้สึกพลุกพล่านเมื่อรู้ว่ามีตัวต้นก่อเกิดอารมณ์อยู่ใกล้ ๆ  

ผมเดินเฉียดเข้าไปใกล้พวกเด็กช่างกลนั้น  แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจสังเกตผมเท่าไหร่นัก..   แต่ในชั่วขณะความรู้สึกนั้นผมคิดไปถึงการที่หากผมยกกระเป๋าเอกสารในมือฟาดเปรี้ยงเข้าตรงหัวของเด็กช่างกลคนหนึ่งจนมันเซถลาล้มหัวคะมำไปข้างหน้า..
 
..อีกสามคนที่เหลือมันจะต้อง กรูกันเข้ามายกไม้ในมือฟาดกระหน่ำใส่ผมอย่างแน่นอน..



..ในภาพ...
หน้าของผมจะต้องโชกชุ่มไปด้วยเลือด    ดั้งจมูกแตกยุบจากเด็กคนหนึ่งต่อยเปรี้ยงเข้ามาอย่างจัง  เลือดรสเค็มปร่าจะกลบไปทั่วปาก ..  เด็กอีกคนจะใช้ไม้ทีในมือฟาดจนหัวคิ้วข้างซ้ายผมแตกเป็นทางยาว..
ก่อนที่ผมจะรู้สึกปวดจี๊ดที่ทรวงอกเมื่อเห็นมีดสั้นขาว ๆ เล่มนึงค่อย ๆ ดันตัวจมมิดเข้ามาที่ลิ้นปี่...


เลือดจะแดงย้อมฉานทั่วเสื้อของผม..   ตรงปากแผลจะทะลักปริ่ม ๆ ออกเป็นลิ่ม   ปากผมจะกลบด้วยน้ำลายผสมเลือดเป็นฟองฟอด..




อ๊า......




เหงื่อกาฬผมไหลชุ่ม   ใบหน้าผมยิ้มด้วยใจที่เปี่ยมสุข   ร่างกายอยู่เหนือสมองการสั่งการ   ผมเดินเข้าจ้องหน้าเด็กพวกนั้นด้วยสายตาเขม็ง   แต่ปากผมกลับเผยอหัวเราะเหอ ๆ เบา ๆ..  กระเป๋าเอกสารในมือถูกจับตั้งมั่น  ผมเลือกเหลี่ยมกระเป๋าด้านที่คิดว่าคมที่สุด  ฟาดเปรี้ยงเข้าตรงจุดหมายด้านหน้า..






. .  ผ   ม   คิ   ด  ไ   ป   อี   ก   แ   ล ้  ว  . .






---