“เป็นไงบ้าง”
“ดี”
แต่สภาพที่ฉันเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าบอกเลย ทั้งหัวที่มีผ้าพันอยู่โดยรอบ ขาที่มีเหล็กดามอยู่เพราะกระดูกหักและสายน้ำเกลือและสายยางที่มีเลือดเต็มไปหมด มันเป็นสภาพที่ฉันอยากจะร้องไห้ทันทีที่เห็น แต่ที่น่าดีใจคือ เค้าสามารถพูดคุยกับฉันได้อย่างปกติ (ทั้งๆ ที่ไม่มีเสียงจะคุยด้วย แต่ก็พยายามคุย)

“มีอะไรกินบ้าง”
1 เดือนผ่านไป เป็นเดือนที่ฉันนึกว่าตัวเองทำงานเป็นพยาบาล เพราะต้องมาโรงพยาบาลแทบทุกวัน เค้ายังต้องนอนอยู่กับที่  เพราะยังไม่สามารถเดินได้ แต่อาการต่างๆก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะพยาบาลสาวสวยที่คอยหมั่นเวียนมาดูแลคนไข้พิเศษคนนี้
“มาเยี่ยมคนป่วยแทนที่จะเอาของมาฝาก กลับมาแย่งของคนป่วยกินอีก” เค้าว่า
“แหม ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรมานิ”
“มันขึ้นอยู่กับน้ำใจ ของแบบนี้น่ะถ้าอยากจะให้อะไรก็เอามาให้ได้”
“ก็เอาใจมาฝากไง”
ฉันตอบไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่เค้ากลับจ้องฉันอย่างจริงจัง ฉันได้แต่หลบสายตา(ที่แปลกๆ) แล้วเสพูดเรื่องอื่น
“เพื่อนมาเยี่ยมทุกวันเหมือนกันนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนยอมคบเนอะ”
เค้าหัวเราะในลำคอไม่ตอบอะไร
“กร พี่มีอะไรจะบอก”
ฉันไม่รู้ว่าเค้าจะพูดอะไร แต่ฉันไม่อยากฟังเสียเฉยๆ
“ใกล้เที่ยงแล้วกินข้าวเลยเถอะ กร หิวแล้ว”
ฉันตัดบทเสียดื้อๆ

“กร พี่มีเรื่องจะบอก”
เค้าโทรหาฉันตอนดึก หลังจากที่เพิ่มเริ่มหัดเดิน มา 3 วันโดยใช้ไม้เท้า
“นี่ คุณคนป่วยเจ้าขา เพิ่งเริ่มเดินก็เดินมาโทรศัพท์คนเดียวอย่างนี้ ถ้าเกิดหกล้มไปจะทำยังไงเนี่ย กลับไปนอนเลยไป เดี๋ยวพรุ่งนี้กร ก็ต้องไปหาอยู่แล้ว”
ฉันไล่เค้าไปงั้นแหละ เพราะไม่อยากฟังอะไรที่เค้าพูด ฉันไม่รู้จะรับได้หรือเปล่า
“แต่ พี่ไม่กล้าพูดต่อหน้า กร พี่กลัว…”
“พรุ่งนี้ กร จะไปหา ตอนนี้รีบกลับไปนอนได้แล้ว เดินระวังด้วยอย่าเครียดจนนอนไม่หลับนะ”
ฉันพูดทั้งที่เค้ายังพูดไม่จบ แล้วรีบวางหู ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะพูดอะไร

“พี่ ขอโทษ กร จะโกรธพี่ก็ได้นะ”
คำพูดเค้ายังติดหูฉันไม่จางไป คำพูดก่อนที่เราจะเลิกกัน (เค้าจะเลิกกับฉันต่างหาก) แล้วถ้าต้องฟังอีกฉันจะรับได้ไม๊นะ

“ทำไม กร ไม่มาล่ะวันนี้”
ตอนเย็นวันนั้นเค้าโทรมาหาฉันน้ำเสียงผิดหวังอย่างมาก
“ไม่ค่อยว่าง งานยุ่งสุดๆ ปลีกตัวไม่ได้เลย ว่าจะไปวันหยุกอ่ะ ไม่รู้ว่าจะเคลียร์งานเสร็จไม๊”
“คงไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าพี่นะ”
เค้าถามแบบแทงใจดำมากเลย
“ทำไมต้องหลบ กร ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อพี่นี่นา ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว”
ปลายเสียงฉันเริ่มสั่น ฉันพูดจริงๆ ฉันไม่เคยทำผิดต่อเค้า ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยไม่คิดถึงแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยคิดมีใครแม้ว่าระหว่างเราจะเปลี่ยนไป
“กร คิดว่าพี่จะพูดอะไร”
“พี่อยากบอกว่า”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ฉันวางสายโดยไม่ฟังอะไรแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำถูกหรือผิด แต่ฉันยังทำใจไม่ได้ ได้ข่าวว่าเค้ากำลังจีบพยาบาลคนหนึ่งอยู่เป็นพยาบาลจบใหม่ แต่ฉันกลับไปหาเค้าทุกวัน เค้าอาจจะบอกให้ฉันเข้าใจความสัมพันธ์ของเราก็ได้
“ไอ้ กร แกเป็นบ้าอะไรไม่ยอมรับสายไอ้ ภัทร เลย”
เสียงเพื่อนพี่ภัทรตัวดี ตำหนิเสียงดัง(มาก) มาตามสาย
“ก็ไม่ว่างอ่ะ”
“ไม่ว่างแล้วแกคุยกับฉันได้ไงเนี่ย”
“ก็”
“ไอ้ กร เอ๊ย ฉันรู้ว่าแกรู้สึกยังไง แต่เปิดใจหน่อยดิวะ อะไรมันอาจดีขึ้น”
“การไม่ยอมรับความจริงนี่แหละที่ทำให้ กร รู้สึกดีขึ้น”
“ไอ้บ้า เชื่อฉันดิ ถ้าจะจบก็จบไปเลย แกจะได้เริ่มใหม่อย่างจริงจัง แกจะรออะไรวะ รอแล้วเค้าจะเห็นความดีแกไม๊ แกรอแล้วได้อะไร ถามตัวเองซิ ชนไปเลยเจ็บก็เจ็บครั้งสุดท้าย ต่อไปจะไม่มีอีก เชื่อดิ”
พี่เค้าร่ายยาว ยังกับสวดมนต์แหน่ะ
“พรุ่งนี้ กร จะไปหา พี่ภัทร กร จะเป็นคนใหม่แน่นอน”
       (โปรดติดตามตอนต่อไป)