ความเดิมที่แล้ว

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2475374/W2475374.html

...................

อรัซปราบโจร

"อรัซ เวียนหัวไหม" ใบเฟิร์นเดินมาถาม อรัซ ที่ราวตากผ้า เมื่ออรัซถูก นางริเบียร์จับแขวนบนราว
ตากผ้า หัวห้อยลงพื้นมีตัวหนีบสองตัวหนีบไว้ที่ขาทั้งสองข้าง

“ไม่หรอก สบายดี“ อรัซแสดงสีหน้าร่าเริง ทำน้ำเสียงใส ให้ใบเฟิร์นสบายใจ

“เราขอโทษ ทำแก้วนมหกใส่ อรัซ เลอะเต็มไปหมด”  ใบเฟิรน์รีบขอโทษ อรัซ  ทันทีที่มีโอกาส

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราก็แห้งแล้ว เราสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”   อรัซส่งยิ้มให้ใบเฟิร์น

“เดี๋ยวเราจะไปตลาดกับแม่ เสียดายจังไม่ได้พาอรัซ ไปด้วย”  ใบเฟิร์นพูดเบา ๆ น้ำเสียงเศร้าสร้อย

“เอาไว้คราวหน้าก็ได้นี่ เที่ยวให้สนุกนะใบเฟิร์น”    

                        ใบเฟิร์น และ นางริเบียร์เดินลับตาไปแล้ว    อรัซหลับตานิ่งยิ้มพรายบนใบหน้า นึกดีใจที่ได้มีโอกาสเจอใบเฟิร์นเพื่อนผู้น่ารักและมีจิตใจ โอบอ้อมอารี    สายลมพัดผ่านกระดิ่งริมหน้าต่างดัง กรุ๊ง… กริ๊ง… ไปมาเกิดเป็นเสียงเพลง บรรเลงในความเงียบใบไม้ขยับเต้นเป็นจังหวะตามลมอ่อนช้า ๆ ดังตัวโน๊ตดนตรี ท่อนสุดท้าย ช่วยขับกล่อมให้อรัซเผลอหลับไปในบัดดล

…………………………

“เองดูดีหรือยังว่านังแม่ลูกสองคนนั้นไปไกลแล้วจริง ๆ“ ชายร่างท้วมกำยำผิวกร้านแดดถามขึ้นอีกครั้งเพื่อเพิ่มความมั่นใจ ขณะที่ทั้งสองเดิน ผ่านราวตากผ้าไปยังหน้าบ้าน

“แน่ใจสิ ข้าเห็นนังแม่ลูกมันเดินไปไกลแล้วจริง ๆ” ชายอีกคนรูปร่างสูงโย่งมีหนวด เครารุงรังเต็มหน้าดูน่ากลัวตอบ  

“ดี งั้นลงมือกันเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา” ชายร่างท้วมล้วงประเป๋ากางเกง หยิบกุญแจรูปร่างประหลาดดอกหนึ่งขึ้นมา  

“เฮ่ย…ทำไมมันไขกุญแจดอกนี้ไม่ได้ว่ะ ก็นี่มันลูกกุญแจผีนี่ เปิดได้กับทุกอัน” ชายร่างท้วมตะเบงเสียงเกี้ยวกราดด้วยความโมโห      

“ทำไมไม่ได้ ไหนมาให้ข้าเปิดดูหน่อย” ชายตัวสูงโย่งแย่งลูกกุญแจจากเพื่อน มาทดลองเปิดเอง

“เปิดไม่ได้จริง ๆ ด้วย เกิดอะไรขึ้นว่ะ“    

“แล้วข้าจะรู้ได้ไงเล่า ข้าก็อยู่กับเองตอนนี้”

“คิก คิก เปิดไม่ได้หรอก เราร่ายเวทมนต์ไว้“ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นแว่วมา

“ เสียงอะไร ใครวะ” ชายทั้งสองต่างจ้องหน้ากันสีหน้างุนงง  

“หูแว่วไปเอง ไม่มีอะไรหรอก นั่น นั่น หน้าต่างเปิดอยู่ เราไปเข้าทางหน้าต่าง แทนก็ได้” ชายสูงโย่งชี้มือไปทางหน้าต่างห้องของใบเฟิร์น

“เออว่ะ จะรออะไรอีก ไปเลยสิวะ” ชายร่างท้วมพูดเสริมขึ้นก่อนจะเดินนำหน้าไป บ้านของใบเฟิร์นเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวห่างไกลจากบ้านหลังอื่น พอประมาณติดกับทุ่งหญ้ากว้างด้านหลังสุดลูกหูลูกตา

                       “ปัง ปัง” จู่ๆ บานหน้าต่างสองบานก็ปิดตัวเข้ากันทันที โดยไม่มีแม้สายลมพัดผ่านเลยแม้แต่น้อย    

“เฮ่ย อะไรว่ะ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย”      

“หน้าต่างมันปิดเองได้ไงว่ะ ลมก็ไม่มีสักแอ่ะ เอาไงดีเอง” ชายร่างสู่งโย่งพูดเสิรมขึ้น  

“จะเอาไง ก็ไปเปิดหน้าต่างสิวะ มันปิดได้ ข้าก็เปิดได้เว้ย”    ชายทั้งสองเก้าเท้าเดินต่อจนถึงหน้าต่าง    

“เปิดไม่ได้ว่ะ ข้าว่าพังมันเลยดีกว่า” ชายสูงโย่งเอ่ยขึ้นเสียงดังน้ำเสียงฉุนเฉียว

 “หยุดนะ ถ้าพวกเจ้าทั้งสองไม่อยากถูกสาบเป็นไส้เดือน ก็รีบหนีไปเดี๋ยวนี้” อรัซพูดขึ้นด้วยเสียงดังก้องกังวานอย่างน่าสะพรึงกลัว    

“ใครว่ะ เองแน่จริง ก็โผล่หน้าออกมาสิว่ะ จะมุดหัวอยูทำไม”

“ เราอยู่นี่ อยู่หลังพวกเจ้า” อรัซตอบกลับอย่างท้าทาย

“เองอยู่ไหนว่ะ ข้าไม่เห็นจะเห็นเอง” ชายทั้งสองพูดขึ้นพร้อม ๆ กัน หลังจากหันหลังกลับมาดู ก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากราวตากผ้าที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่ไม่กี่ตัวและมีตุ๊กตาตัวหนึ่งแขวนอยู่


“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นใคร แต่จงทำตามที่เราบอก ไม่งั้นเราจะสาปให้เจ้าทั้งสองกลายเป็น
ไส้เดือน”    

“ เอ๊ะ เสียงมันมาจากเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นนี่นา เอ็งเห็นเหมือนข้าไหม”

“ อืมม…ว่ะ เสียงมันมาจากตุ๊กตาจริง ๆ ด้วย มันพูดได้ไงว่ะ” ชายร่างสูงเอ่ยขึ้น พร้อมกับทำสีหน้าแปลกใจ  

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้านี่นะจะสาปให้พวกข้าเป็นไส้เดือน ฮ่า ฮ่า ฮ่า“          โจรทั้งสองต่างมองมายังอรัซ ก่อนจะพากันหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลกขบขัน  

“ข้าว่าอย่าไปสนใจมันเลย หาท่อนไม้มาพังหน้าต่างดีกว่า”

“ก็ดีเหมือนกันอย่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้เลย”

“นี่พวกเจ้า หยุดนะ อย่าทำนะ เราไม่อยากทำพวกเจ้า อย่าบังคับเรา” อรัซรีบพูดสวนขึ้นเสียงดัง

“โครม โครม โครม“ เสียงท่อนไม้ใหญ่กระทบกับบานหน้าต่างอย่างแรง

“เราบอกให้พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าบังคับเราได้ไหม เราไม่อยากทำ” อรัซตะเบงเสียงดังก้องดูน่าเกรงขามขณะเดียวกันดูเศร้าสร้อยดังกับว่า  จะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้น

“ไอ้ตุ๊กตานี่น่ารำคาญจริง ๆ ข้าว่าไปจับมันมาฉีกเป็นชิ้น ๆ เสียเลยจะได้หมดเรื่องหมดราว ” ชายร่างท้วมผิวกร้านแดด หันหน้ามาทางอรัซพร้อมกับเดินก้าวเข้ามาหาอรัซหวังเพื่อจะฉีกอรัซออกเป็นชิ้น ๆ

“พวกเจ้าบังคับเราเอง เราเตือนเจ้าแล้ว“ อรัซหลับตาลงเริ่มร่ายเวทมนต์คาถา ในการสาปให้เจ้าโจรทั้งสองกลายเป็นไส้เดือน แต่ก็ช้ากว่าโจรทั้งสอง

“ทำเป็นพูดดีเหรอ ไอ้ตุ๊กตาปีศาจ นี่แนะ“ ชายร่างท้วมจับอรัซออกจากการถูกแขวนบนราว แล้วเหวี่ยงอรัซไปติดกับฝาบ้านทันที          ปัง!!!!    

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นไงบ้าง ไอ้ตุ๊กตาปีศาจ รู้สึกเจ็บบ้างไหม” โจรทั้งสองพากันหัวเราะชอบใจ   ส่วนอรัซ
รู้สึกเหมือนมีใครมาบีบรัดหัวใจเจ็บปวดยิ่งนัก แต่อรัซยังคงอดทนร่ายมนต์ต่อไป


“นี่แน่ะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ ทำเป็นอวดดี จะสาปข้าเป็นไส้เดือน ใครกันแน่ที่จะต้องตาย  ฮา  ฮา  ฮา”


                       อรัซถูกกระทืบด้วยส้นเท้าของโจรทั้งสองสะลับกันไปมา    ทว่าอรัซยังคงหลับตาอดทน ร่ายมนต์ต่อไปทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

“อย่างนี้มันต้องจับแยกออกทีละชิ้น เองว่าไหม” ชายสูงโย่งหยิบอรัซขึ้นมา ส่วนชายร่างท้วมเตรียมมีดปลายแหลมคมไว้ในมือ  

   “เอาเลยเอง ตัดแขน ตัดขา ตัดหัวมันเลย ข้าจับมันให้เอง” ชายร่างสูงโย่งยุ ยงให้อีกคนจัดการฆ่าอรัซเร็วขึ้น

“ตายซะเถอะ ไอ้ตุ๊กตาปีศาจ” ชายร่างท้วมชูมือด้านที่จับมีดปลายแหลมหวัง จะจ้วงแทงอรัซ                    

ผลุบ!! อรัซล่วงลงสู่พื้นดิน

“เราบอกเจ้าทั้งสองแล้วว่าอย่าบังคับเรา” อรัซมองไปที่พื้นดินคุยกับไส้เดือน ตรงหน้าทั้งสองตัว

“พวกข้ากลัวแล้ว ช่วยให้พวกข้ากลับเป็นคนดังเดิมเถิดนะ พวกข้ากลัวแล้ว”
ไส้เดือนตัวหนึ่งอ้อนวอนร้องขอ

“ไม่ได้หรอก เพราะเหตุนี้ข้าถึงไม่อยากทำ ข้ามีอำนาจแต่จะสาปให้ ใครเป็นอะไรก็ได้ แต่ข้าไม่สามารถทำให้ใครกลับคืนเหมือนเดิมได้อีก พวกเจ้าไปเสียเถอะ”

อรัซตอบใส้เดือนทั้งสองด้วยน้ำเสียงแห่งความเห็นใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไส้เดือนทั้งสองร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่ารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแล้วค่อย ๆ พากันเลื้อยมุดหายลงไปในดิน




(ตอนต่อไป....อิสรภาพ....เกิดขึ้นกับใครบางคน อิ อิ อิ)
.