ความคิดเห็นที่ 1 ต่อต้า... เจ้าของบ้านเดินตามออกมา ตรงไปยังมุ้งที่กางอยู่กลางห้องโถง ก้ม ๆ เงย ๆ มองเข้าไปยังเงาตะคุ่มที่นอนอยู่ “มองอะไรบัว”  เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นจนหล่อนสะดุ้ง “ตกใจหมด นึกว่ายังไม่ตื่น จะมาปลุกนะสิ” “อือ ปวดหัวเป็นบ้าเลย”  ชายหนุ่มบ่นเบา ๆ คลานออกมาจากมุ้ง หัวยุ่ง มือเรียวเย็นเลยถือวิสาสะแตะหน้าผากของคนตรงหน้าอย่างต้องการวัดอุณหภูมิไปในตัว มองสบตาแดงเรื่อเหมือนคนอดนอนมาทั้งคืนอย่างห่วง ๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ วันนี้ไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหว บัวโทรไปบอกบรรว่าไม่ต้องมารับแล้วดีมั้ย คราวหน้ามาค่อยเที่ยวก็ได้” “อย่าเลย ไหน ๆ ก็มาแล้ว เราแค่มึนเฉย ๆ พอเจอน้ำเย็น ๆ รับรองดีขึ้นแน่”   ชายหนุ่มปฎิเสธเสียงอ่อย ความจริงเขาก็อยากกกลับไป ไปเผชิญปัญหา ไม่ใช่จะรั้งรอดื้อดึงปล่อยเอาไว้แบบนี้ “เอเป็นไร”  จารวีที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ ไถ่ถามอย่างงง ๆ “เอมันปวดหัว จะงดรายการวันนี้แต่มันไม่ยอม แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรหนักขึ้นมาจะทำยังไงหะ”  ประโยคหลังคล้ายต่อว่าคนที่บ่นปวดหัว “เอาน่า จ๋ากับบัวกลัวไปได้ บอกว่าไหวก็ไหวสิ”   ชายหนุ่มลุกถือเป้และผ้าเช็ดตัวลงไปข้างล่าง ปล่อยให้สองสาวมองตามไปอย่างห่วงใย +++++++++++++++++ รถสีดำคันเดิมแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน บัวหอม จารวีและเอราวุธ นั่งรอกันอยู่ก่อนแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกัน อาหารเช้าที่บัวหอมกับจารวีช่วยกันทำคือ แซนวิชชิ้นเล็กพอคำเต็มกล่องพลาสติกใบใหญ่ที่ทำเผื่อเจ้าของรถด้วย พร้อมกับกาแฟกลิ่นหอมที่ช่วยกันชงใส่กระบอกเก็บความร้อนทรงสูง เอราวุธมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อรับกาแหดำไม่ใส่น้ำตาลไปแก้วหนึ่งแล้ว บรรพธรขับมุ่งหน้าไปยังถนนอีกสายหนึ่ง ซึ่งเป็นคนละสายกับที่เขาพาคณะทัวร์ผ่านไปเมื่อวาน ถนนลาดยางเชื่อมต่อกับถนนคอนกรีตของตัวอำเภอยังสภาพดี ตัดเลียบไปตามแนวยาวของภูเขาลูกใหญ่ที่มองเห็นได้จากตัวอำเภอ ไม่นานนักก็เริ่มเข้าสู่ทางชัน ทางตัดขึ้นผ่านโค้งน้อยใหญ่ตามความลดหลั่นของทิวเขา ชายหนุ่มจอดรถริมไหล่ทาง ดับเครื่อง ปลดล็อคและเข็มขัดนิรภัยที่คาดไว้ออก เปิดประตูออกไปยืนข้างรถ สมาชิกทั้งสามเลยตามลงไปบ้าง “แสงไฟกับหลังคาที่เห็นนั่นบ้านเรา มองอย่างนี้เหมือนอยู่ในหุบเขาเลยใช่มั้ย”   น้ำเสียงชี้ชวนให้ดูหมู่หลังคาและแสงไฟที่กระจายอยู่ในที่ราบเบื้องล่าง “สวยจัง”  จารวีอุทานออกมา “อือ สวย”  เพื่อนชายพูดเบา ๆ บรรพธรกับบัวหอมมองหน้ากัน ยิ้ม อดภูมิใจในบ้านของตัวเองไม่ได้ ทางสายเล็ก อำเภอเล็ก ๆ ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยผ่านมาเท่าใด กลับสร้างความประทับใจให้คนสองคนจากเมืองกรุงได้ เวลาไม่นานนักที่ทั้งสี่คนมายืนชิดริมผากว้าง สายลมเย็นจนต้องกระชับเสื้อแจ็กเก็ตที่ติดมือมาเข้าหาตัว “หนาวนะ แต่ฟ้ากำลังสวยเลย”  จารวีเอามือซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อทั้งสองข้าง “อือ”   บัวหอมตอบจนแทนไม่ได้ยินเสียงเพราะกระแสลมแรง แสงสีทองเริ่มจับขอบฟ้า “รู้มั้ยว่าทำไมถึงเรียกที่นี่ว่า ภูเรือ” “เพราะเหมือนเรือนะสิ”  เอราวุธตอบแทน เมื่อเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ หล่อน “แล้วนั่นรู้มั้ยภูอะไร”  บัวหอมชี้ไปยังภูเขาลูกใหญ่ที่เห็นอยู่ลิบ ๆ ชายหนุ่มส่ายหน้า พร้อมกับจารวีที่ส่ายหน้าตามไปด้วย “นั่นนะภูกระดึง อุทยานแห่งชาติภูกระดึง ส่วนโน่นภูหลวง” “อยากไป” “ไปไหน” “ไปทุกที่ที่บัวบอกนะสิ”  ชายหนุ่มตอบ “จ๋าก็อยากไป แต่คงอีกนานกว่าจะมีโอกาสมา” “ไม่เป็นไรหรอก ถึงจ๋าไม่อยู่เรามาแทนเอง กว่าจ๋าจะกลับมาตอนนั้นเราคงเที่ยวจนปรุแล้ว จ๋ากลับมาเมื่อไหร่เราขออาสาเป็นไกต์ให้เอง”   จารวีขยับตัวเข้ามานั่งตรงหน้าเพื่อนชาย  “เอรู้ได้ไงว่าจ๋าจะไม่อยู่” เพื่อนชายยิ้มให้กระแสเสียงอ่อนโยน   “อย่าลืมสิ พี่เก่งก็พี่ชายเราเหมือนกัน ถึงจะเป็นญาติห่าง ๆ ก็เหอะ เราดีใจด้วยนะ” “ขอบใจนะเอ” บัวหอมมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างมีความสุข มองเห็นชายหนุ่มอีกคนที่เดินหิ้วตระกร้าของกินตรงเข้ามาเลยลุกเข้าไปช่วย มะลิซ้อนดอกขาวถึงจะไม่พราวเต็มต้น แต่ก็ส่งกลิ่นหอม ยามลมพัดมาเอื่อย ๆ ใต้ร่มมะม่วงใบหนาบนแคร่ไม้ใผ่ ชายหนุ่มนอนเอามือก่ายหน้าผาก จนคนตัวสูงเดินเข้าไป เขาเลยลุกขึ้นมาพิงต้นมะม่วง มือทั้งสองข้างวางพาดกับเข่าอย่างคนมีปัญหา ปัญหา ใช่มีปัญหาแน่ ๆ บัวหอมคิด   พวกเธอกลับมาถึงบ้านก็บ่ายกว่า ๆ แล้ว หลังจากลงมาจากยอดภูเรือ บรรพธรก็พาไปแวะซื้อของฝากและหาอะไรกิน  หล่อนและจารวีขอยุติการเที่ยวเอาไว้แค่นั้น เมื่อท่าทางของเพื่อนชายดูเงียบ จนแปลกไป และบรรพธรก็เห็นด้วยเมื่อสองสาวเล่าอาการในตอนย่ำรุ่งให้เขาฟัง “เป็นไรล่ะ ปวดหัวอีกเหรอ”   คนข้างตัวหล่อนเงียบ “มีอะไรก็บอกได้นะ” เงียบ เป็นความเงียบอันน่าอึดอัด เอไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน อาจมีบ้างที่เขามีปัญหา หลายครั้งหลายคราภายใต้ท่าทีไม่จริงจังอะไร ปัญหาต่าง ๆ ก็คลี่คลายลงได้ แต่คราวนี้มันคงหนักหนาจนแววตาที่หล่อนมองเห็น เต็มไปด้วยความกังวลและสับสนไม่น้อย บัวหอมนั่งหมิ่น ๆ กับแคร่ จารวีตามออกมานั่งข้าง ๆ มองหน้าหล่อนอย่างตั้งคำถาม หล่อนสบตา ลอบถอนใจบ่งบอกเพื่อนว่า หล่อนก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับเพื่อนชายกันแน่ เจ็ดโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น บรรพธรเข้ามารับสองหนุ่มสาว ที่ต้องเดินทางเข้าไปยังตัวจังหวัดเพื่อขึ้นรถกลับกรุงเทพ และตัวเขาเองก็ต้องเข้าไปทำธุระที่ตัวจังหวัดเหมือนกัน จารวีปฏิเสธที่จะให้บัวหอมไปส่ง เลยร่ำลากันตรงหน้าบ้าน “แล้วบัวจะไปช่วยงานนะ จะโทรไปหาบ่อย ๆ ด้วย”   พร้อมก้าวเข้าไปกอดเพื่อนสนิทเอาไว้ ทำเอาคนตัวเล็กกว่าถึงกับน้ำตาคลอ เปิดประตูให้เพื่อนขึ้นไปนั่งตอนหลัง “ฝากเพื่อนด้วนนะบรร”  เจ้าของชื่อรับคำ มองหน้าชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ ออกจะเคืองไม่ได้ เมื่อเพื่อนชายไม่ยอมปริปากบอกอะไรสักคำ ถามอะไรก็ไม่ตอบ จนอยากกระชากเสื้อมาถามให้มันรู้เรื่องไป แต่มองเห็นหน้าหมอง ๆ แล้ว ทำไม่ลง “แล้วเจอกันใหม่นะ” เอราวุธยิ้มให้ ถึงจะไม่สดใสเท่าใดนักก็เถอะ “เดี๋ยวนะ”  เสียงร้องก่อนที่เขาจะขึ้นรถ เจ้าตัวก็วิ่งหายเข้าไปในบ้าน สักครู่ก็กลับออกมาพร้อมคว้ามือใหญ่ส่งเทปคาสเซตให้ เขาถือไว้ บีบกระชับมือเรียวอีกข้างของหล่อนอย่างถ่ายทอดความรู้สึก ขอโทษนะบัว เราบอกปัญหาให้บัวฟังไม่ได้จริง ๆ ไม่อยากให้กังวลไปด้วย ++++++++++ คราวหน้าจาเอาตอนจบมาโพสต์ให้ ...ไม่นานค่ะ....ไม่นาน จากคุณ : พิจิกา...ปลายฝนต้นหนาว - [ 3 ต.ค. 46 11:45:14 A:203.170.149.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่างคนต่างใจ...แต่ละคนก็มีปัญหาของตัวเองนะคะ ไม่รู้จะพูดยังไงดีง่ะ....รอตอนจบละกันค่ะ อยากรู้ว่าเอ จะทำอย่างไรต่อไป ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 3 ต.ค. 46 13:49:56 A:202.28.251.238 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม เอจะทำยังไงต่อไป งืม เวลาต้องแยกจากกันไปนี่ใจหายนะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ต.ค. 46 15:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คำว่า "ท้อง" กับบางคน บางสถานการณ์นี่มันสุดแสนน่ากลัวและมืดมิดสนิทใจจริงๆ ราวกับโลกล่มสลายลงต่อหน้าก็มิปาน จากคุณ : GTW - [ 3 ต.ค. 46 21:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวังว่าจะไม่เศร้านะครับ  ฮือๆ  (กลัวเศร้าง่ะ) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 3 ต.ค. 46 23:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รู้ว่าฝนเป็นใคร เรื่องราวแค่ไหน ไม่แน่ว่าเรื่องจะเลวร้ายนี่นะ  รอตอนจบค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 4 ต.ค. 46 00:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอตอนจบ.. อย่าเศร้าเลยนะ จากคุณ : immuno - [ 4 ต.ค. 46 02:03:52 A:203.113.41.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตรงนี้...ที่ของใจ (ตอนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2485244/W2485244.html จากคุณ : Janer - [ 10 ก.พ. 47 15:19:23 ]