W2481299 ######### เพลงกับชีวิตที่หักเห ########## [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 6

ฉันนึกย้อนไปถึงอดีต เมื่อสมัยในช่วงที่กำลังเป็นนักศึกษา.... ชีวิตของฉันช่วงนั้นเป็นแบบในเพลงนี้จริงๆ และก็เพลงนี้อีกเหมือนกัน ที่ได้สอนให้ฉันได้เรียนรู้ว่า บางครั้ง เพลงบางเพลงก็ไปเหมือนหรือคล้ายๆกับชีวิตจริงๆของคนเรา
เพลงที่ทำให้ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนไป.......

................วันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่เคยลืม.............

“ ลี ลีเป็นอะไรไป ดูสิหน้าซีดมือก็เย็น ลีไม่สบายรึเปล่า ผมพาไปหาหมอมั้ย”
“ ลีไม่เป็นอะไร ลีไม่ไปหาหมอนะวุธ ลีขอนั่งพักนิ่งๆสักครู่ ประเดี๋ยวก็หายเองแหละ”
ปาวลีรู้สึกตัวเบาๆหวิวๆ คล้ายๆจะเป็นลม แต่ก็ทำใจแข็งนั่งนิ่งๆเงียบๆ ....

“ ผมไปส่งลีที่บ้านดีกว่าลีจะได้นอนพัก ถ้าเป็นอะไรมากรีบบอกผมนะลี ”
วุธขับรถไปเรื่อยๆ นานเท่าไหร่ปาวลีก็ไม่สามารถรับรู้ได้อีก
เมื่อความรู้สึกต่างๆของเธอดับวูบลง วุธหันมามองและคิดว่าปาวลีนั่งหลับตาเงียบๆ
ปาวลีเป็นลมไป และวุธได้รับรู้อีกทีเมื่อรถเข้าโค้งและปาวลีทรงตัวไม่อยู่
ร่างของเธอโอนเอนไปตามแรงเหวี่ยงของรถ

“ ลี.....” วุธร้องเรียกเสียงดังด้วยความตกใจ .....
“ เธอฟื้นแล้วค่ะ คุณเป็นเพื่อนกับคนป่วยใช่มั้ยคะ ” วุธพยักหน้าแล้วรีบเข้าไปดูปาวลีทันที...
“ลีเป็นลมไปรู้มั้ย รุ้สึกไงบ้าง ”
“ ลีเหนื่อยจ๊ะวุธ ลีอยากกลับบ้าน ” วุธหันหน้าไปทางคุณหมอที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ เธอปลอดภัยพอจะกลับบ้านได้มั้ยครับ”
“ ได้ค่ะ ประเดี๋ยวคุณไปชำระเงินแล้วรับยา ก่อนนะคะ”
“ครับ”วุธหันไปประคองปาวลีให้ลุกขึ้น ปาวลีลุกขึ้นช้าๆ
แล้วค่อยๆเดินนำหน้าวุธออกจากห้องตรวจคนไช้ .....
วุธพาปาวลีมาส่งถึงบ้าน และเล่าเรื่องราวให้คุณแม่และน้องสาวของเธอฟัง

“ พี่ลีพักผ่อนน้อยไปรึปล่าว หนูเห็นห้องพี่ลีเปิดไปอยู่จนเกือบตีสองแน่ะพี่วุธ
พี่ลีชอบอ่านหนังสือตอนกลางคืน คงจะพักผ่อนไม่พอ ”

“น่าจะเป็นงั้น ฝากดูแลลีด้วยนะครับคุณแม่ ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ

..... ...ผมกลับก่อนนะลี นอนพักเยอะๆนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ ”
วุธยกมือไหว้แม่ของปาวลี และหันไปยิ้มน้อยๆกับน้องสาวเพื่อน ....
ปาวลีนอนอยู่ในห้องคนเดียวหลังจากคุณแม่ของเธอปิดประตูห้องให้เบาๆ ....
และหลับตาลง

ปาวลีหลับไปจนถึงเช้าของวันใหม่ ... เธอรู้สึกดีขึ้น
ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งชุดนักศึกษา และลงไปข้างล่างด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ อ้าวพี่ลีหายแล้วเหรอ วันนี้จะไปมหา’ ลัย ตั้งแต่เช้า แล้วเพื่อนพี่ลีจะมารับรึปล่าว ? ”
เก้ น้องสาวคนเดียว ยิงคำถามเป็นชุด
“ หายแล้วจ๊ะ เมื่อวานพี่คงพักผ่อนน้อยไป จริงๆนะแหละ
แต่เมื่อคืนพี่ได้นอนเต็มอิ่มแล้ว จ้า เก้..หนังสือไม่ได้อ่านซักกะตัว .”
ปาวลีพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มน้องสาว
“ โอ๊ย เจ็บนะพี่ลี ”
“ ลีนั่นลูกหายดีแล้วเหรอจ๊ะ แล้วเล่นอะไรกับน้องตั้งแต่เช้าล่ะนี่ ”

เสียงแม่ร้องทักมาจากในครัว
“ หายแล้วค่ะแม่ ลีไม่เป็นไรแล้วค่ะ
วันนี้ลีไม่ทานข้าวที่บ้านนะคะลีไปเรียนก่อนค่ะ ไปจ๊ะ ยัยจอมยุ่ง ”

ปาวลีมาถึงมหา’ ลัย และตรงไปที่คณะ ทันทีที่ถึงหน้าห้อง
ปาวลีก็เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวสองคนกำลังเดินตรงมาทางปาวลี
ปาวลีรู้สึกหน้าร้อนผ่าวและ เจ็บปวดลึกๆ เธอหยุดเดิน และลังเล...............................

แต่ไม่ทันที่ปาวลีจะทำอะไรได้ทัน หนุ่มสาวสองคนก็เดินมาถึงจุดที่ปาวลียืนอยู่

“ มาเช้าเหมือนกันนะลี ไปหาอะไรกินกันมั้ย ” หญิงสาวร้องทักขึ้นก่อน
“ ไม่ล่ะ ตามสบายจ๊ะ นิด ” ปาวลีตอบไปแบบเรียบๆ
“ งั้นชั้นไป นะหิวข้าวจ๊ะ ”

ปาวลียืนนิ่ง แต่ก็ยังพอรู้สึกได้ว่ามีหางตาของชายหนุ่มปรายตามาทางเธอ....

“ ลีมาแล้วเหรอ ผมโทรไปที่บ้าน เก้บอกลี ออกมาแล้ว มือถือก็ปิด ผมกะจะไปรับลีด้วยนะ ”

“ ไม่ต้องหรอกวุธ ลีหายดีแล้ว และคิดว่าคงไม่เป็นลมอีกแล้วล่ะจ๊ะ ”
ปาวลีตอบด้วยพยายามแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม ....แต่หัวใจ แทบจะร้องไห้.......

“ เมื่อตะกี้ วุธเจอเมศ กับ.... ” วุธพูดแล้วหยุดลงแค่นั้น เหมือนจะกลัวอะไรบางอย่าง

“ ลีก็เจอ วุธ เราอย่าไปสนใจคนอื่นเลยนะ ไปห้องสมุดกันดีกว่า ลีจะค้นคว้าข้อมูลมาทำรายงาน จะหาให้ยัยสาด้วย รายนั้น บอกจะไปหาในอินเตอร์เน็ต อีกทาง ” ปาวลีพูดตัดบทไปเรื่องอื่น

“ ลีเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า ลีรีบมาเช้าแบบนี้ เช้าเช้าคงยังไม่ได้ทานแน่นอน ใช่มั้ยครับลี ”
“ แหม! วุธเนี่ยช่างแสนรู้ไปหมดเลยนะ ”
“ ผมต้องแสนรู้วซิ ม่ายงั้นจะรู้ใจลีได้ไง ” วูธพูดไปยิ้มไปไปแบบมีลับลมในใจ ....
ปาวลีไม่อยากใส่ใจ รีบเดินนำหน้าวุธไปทางตึกร้านอาหารของคณะ
จนลืมซะสนิทว่า คนบางคนไปได้อยู่ณ ที่นั้นก่อนแล้ว........................................

เมื่อถึงร้านอาหาร ปาวลีรีบหาซื้ออาหารที่เธอชอบ และเห็นวุธซื้อน้ำไว้ให้บนโต๊ะ
“ ลีทานเยอะๆหน่อนนะ หมู่นี้เห็นลีทานน้อยจัง ”
“ ลีทานได้แค่นี้แหละ ลีกระเพาะเล็กน่ะ ลีอิ่มแล้วล่ะ เราต้องรีบนะวุธ ”
“ ลีเค้ารักษาหุ่นน่ะวุธ เค้ากลัวจะไม่สวย ” เสียงคุ้นๆหู เสริมขึ้นมาจาก โต๊ะข้างหลัง
“ นิด เมศ เจอกันอีกแล้วนะ ” วุธพูดขึ้นบ้าง
“ นิด ...เมศ...ลีไปห้องสมุดก่อนนะ ไปจ๊ะวุธ ”
ปาวลีเดินออกจากร้านอาหาร โดยไม่สนใจคนทั้งสองอีก....................

“ ลีเปลี่ยนไปมากนะเมศ นิดรู้สึกว่าลีจะแปลกๆไป”

“ เปลี่ยนไปเหรอ เมศก็เห็นเค้าเหมือนๆเดิม ”
เมศร์ พูดพร้อมกับมองไปตามร่างที่กำลังเดินห่างออกไป
“ ตั้งแต่เมศมาเป็นแฟนกับนิด นิดรู้สึกว่าลีจะซึมๆไปน่ะ ” นิดเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง

อะไรคือความเปลี่ยนแปลงที่นิดกำลังพูดถึง เมศนึกไปถึงวันนั้น.................
“ ลี ”
“ หือเมศ มีไรเหรอ ” ปาวลีตอบแต่ตายังจับจ้องที่ตำรา
“ เมศอยากเป็นแฟน...กับลี ” “ อะไรนะเมศ ไหนพูดใหม่ทีซิ ลีได้ยินไม่ถนัด ”
“ เมศชอบลี เมศอยากเป็นแฟนกับลี จริงๆนะลี ”
“ เมศ เราเป็นเพื่อนกันนะ และลีก็ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ด้วย ” ปาวลีตอบแบบไม่ต้องคิดอะไร
เมศ เข้าใจลีนะ อ้าว! นั่นวุธกับยัยสามาพอดี สาๆ ได้ข้อมูลที่ลีต้องการมั้ย ”

หากเมศไม่พูดกับลีแบบนั้นลีคงไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป แบบที่นิดเข้าใจ.............เมศสรุปเองในใจ

มีต่อค่ะ ดาว

จากคุณ : รักดี - [ 6 ต.ค. 46 12:57:04 ]