ความคิดเห็นที่ 1 (๒) “ตกลงเรื่องที่โจ้จะขอย้ายไปเชียงใหม่น่ะ ไปถึงไหนแล้ว” แพรไขกุญแจห้อง แล้วพยักหน้าให้แก้วเดินนำเข้าไปก่อน ห้องชุดของแพรเป็นห้องชุดขนาดกลาง มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ แล้วห้องโถงกลางมีโซฟารับแขกชุดหนึ่ง หันหน้าเข้าหาทีวี มุมห้องเป็นโต๊ะทำงานกับโต๊ะคอมพิวเตอร์ และด้านหลังสุดเป็นเฉลียงออกไปมีครัวเล็กๆ ที่มีแค่ไมโครเวฟตั้งอยู่ “ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คุยกันดี” แก้วทิ้งตัวลงบนโซฟา มือกดรีโมตโทรทัศน์แล้วเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ เจ้าของห้องตามมานั่งลงข้างๆ ไม่รู้ว่าควรจะถามต่อดีมั้ย หรือคุยกันเรื่องอื่นดี เพราะเหมือนพูดอะไรไปก็เท่านั้น จะไปบังคับให้เลิกกันก็คงไม่ดี เธอเลยรอให้เพื่อนเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นมาก่อน “ห้ามเปิดประตูให้ใครเป็นอันขาดนะ นอกจากแม่” ในทีวีช่องการ์ตูน แม่แกะกำลังสั่งลูกๆ ทั้งเจ็ดก่อนจะออกไปข้างนอก โดยมีหมาป่าหน้าตาเจ้าเล่ห์แอบฟังอยู่ข้างนอก “วันนี้ ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้น” แก้วเปรยขึ้นมาหลังจากเงียบไปพักหนึ่งโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ทีวีไม่วางตา “อะไรนะ!!” “โทรศัพท์น่ะ ตอนกลางวัน โจ้ออกไปติดต่อลูกค้าแล้วก็รวดไปหาอะไรกินข้างนอก เขาคงไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วคงบังเอิญไปโดนปุ่มโทรออก มาที่เบอร์ฉัน ฉันได้ยิน ได้ยินเขาสองคนอยู่ด้วยกัน” พูดได้แค่นี้ น้ำตาเธอก็คลอ แก้วไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันจะจริงมากขนาดนี้ มากเท่าวันนี้ “ไม่! แม่เราไม่ได้เสียงแหบห้าวแบบนี้สักหน่อย” ลูกแกะไม่หลงกลเปิดประตูให้หมาป่าได้เข้ามาง่ายๆ “แล้วได้ยินอะไรบ้าง ” “ก็ไม่ชัดมาก เขาเปิดวิทยุในรถน่ะ ส่วนใหญ่ก็ได้ยินแต่เสียงโจ้ แต่มีผู้หญิงอยู่ในรถแน่นอน มีแน่” “นี่แม่ไงจ๊ะลูก” หมาป่าในทีวี กลับมาที่บ้านลูกแกะหลังจากกินผงชอล์คเพื่อให้เสียงตัวเองอ่อนหวานขึ้น “เฮ แม่กลับมาแล้ว” ลูกแกะร้องดีใจ แต่ลูกแกะตัวที่เจ็ดไม่มั่นใจนัก มันขอให้ยกมือให้ดูตรงหน้าต่าง ดีมาก ต้องอย่างนั้นสิ “แพร ฉันจะไม่ทนแล้ว” ดีมาก แพรนึกในใจ แล้วบีบมือเพื่อนเบาๆ “แล้วแก้ว คุยกับโจ้หรือยัง มันยอมรับหรือเปล่า” “มีเหรอจะยอมรับ มันก็แค่พูดอะไรไม่ออก แล้วฉันก็หนีมาหาแกนี่ไงล่ะ” “แกโอเค.นะ” “มันทำกับฉันเกินไปใช่มั้ย แพร ทำอย่างนี้มันเกินไป!! แกพูดถูกแพร ฉันไม่รู้ว่าฉันทนเรื่องนี้มาได้ไงตั้งเดือนหนึ่ง ฉันจะไม่ใจอ่อนกับมันอีกแล้ว” พูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์ของแก้วก็ดังขึ้นพอดี เธอล้วงมันออกมาครู่หนึ่ง มองอย่างลังเลใจแต่ก็รับ “มีอะไร” เธอกรอกเสียงไปห้วนๆ “ไม่! ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว” แก้วกดวางหูไป จากนั้น กริ่งโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกสองสามครั้ง ในที่สุดแก้วก็ตัดสินใจปิดมือถือทิ้ง หมาป่าได้แป้งมาแล้ว มันกำลังชุบเท้าของมันให้เป็นสีขาว หมาป่ากลับไปที่บ้านลูกแกะอีกแล้ว ก๊อก ก๊อก สองสาวสะดุ้งพร้อมๆ กัน แล้วแพรก็เป็นคนลุกไปเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นโจ้เธอก็ไม่พูดอะไรนอกจากหันมองเพื่อนสาวว่าจะให้ทำยังไงต่อไป “แก้ว ขอผมคุยด้วยได้มั้ย” “นี่แม่ไงจ๊ะลูก” หมาป่าไม่ละความพยายามง่ายๆ “มีอะไรต้องพูดกันอีก” ใช่! อย่างนั้นสิ ฟังเสียงสิ ขอดูมือสิ นี่ไม่ใช่แม่แกะ นี่มันหมาป่า “แล้วจะให้มันจบแค่นี้เหรอไงแก้ว หกปี แล้วก็แค่นี้เหรอไง” เขาถาม หมาป่ายื่นขาข้างที่เป็นสีขาวให้ลูกแกะดูตรงหน้าต่าง ลูกแกะนึกว่าเป็นแม่ก็หลงดีใจ แก้วนิ่งไปพักหนึ่งแล้วก็บอกว่า “มีอะไรก็พูดมาให้จบๆ ไป” อย่านะ!! แพรแอบพูดในใจ ลูกแกะตัวหนึ่งเปิดประตูให้หมาป่าซะแล้ว “งั้นฉันไปอยู่ในห้องนอนแล้วกันนะ พวกเธอสองคนคุยกันตามสบายเถอะ ถ้าออกไปก็ล็อคห้องให้เราด้วยละกัน” แพรขอตัว “ไม่ต้อง แพร นั่งอยู่นี้เถอะ” แก้วฉุดมือเพื่อนสาวไว้ แพรสัมผัสได้ว่ามือเพื่อนเย็นเฉียบ ลูกแกะกำลังวิ่งหนีหมาป่ากันชุลมุนในทีวี “แก้วได้ยินอะไร ถึงนึกว่าผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” เขาถาม ความทรงจำเมื่อตอนกลางวันหวนกลับคืนมา เสียงนั้นยังกระจ่างชัดในโสตประสาท ‘อีกไม่นาน เราสองคนคงได้คบกันแบบเปิดเผยซะที’ “คิดจะโกหกเอาตัวรอดจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยหรือไง” เสียงเธอตวาดกราดเกรี้ยว “แก้ว ถ้าโมโหแบบนี้ ผมว่าผมพูดอะไรไป แก้วก็ไม่ยอมรับฟังทั้งนั้น เอาเป็นว่าอีกสองสามวันเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ได้มั้ย ตอนแก้วเย็นลงกว่านี้” “ขอโทษ!! อีกสองสามวันเหรอ มันไม่มีสองสามวันสำหรับเราอีกต่อไปแล้ว” ทั้งห้องเงียบไป แพรอึดอัดกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก เธอมองหน้าเขาที มองหน้าเพื่อนที รอว่าทั้งคู่จะพูดอะไรอีก แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร นอกจากน้ำตาที่เริ่มจะไหลบนแก้มนวลของเพื่อนสาว แล้วแก้วก็เป็นฝ่ายระเบิดอารมณ์ขึ้นมาก่อน “โจ้ ทำกับเราอย่างนี้ได้ยังไง” เธอขว้างหมอนอิงใส่หน้าเขา แล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น หมาป่าพบลูกแกะตัวที่หนึ่งแล้ว แพรจ้องหน้าโจ้ แล้วพยักเพยิดให้เขาพูดอะไรออกมาก็ได้ “อย่าร้องไห้น่า แก้ว เอาไว้เราค่อยคุยกันเรื่องนี้เถอะนะ ได้โปรดเถอะ” “ไว้คุยกันเหรอ ๆ  ฉันไม่อยากฟังคำโกหกอีกแล้ว” เธอลุกไปหาเขาแล้วระบายอารมณ์โกรธด้วยการทุบ “แก้วๆ” เขาร้องห้ามแล้วพยายามรวบข้อมือเธอให้หยุด “เราคบกันมาหกปีแล้วนะ คุณให้เครดิตผมหน่อยซี ผมก็แค่ยังไม่พร้อมจะพูดตอนนี้ แก้วก็รู้ว่าผมยุ่งแค่ไหน ไหนจะเรื่องย้ายงานอีก” หมาป่าพบลูกแกะตัวที่สองแล้ว เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ขัดขืนแล้ว เขาก็ปล่อยข้อมือเธอแล้วเปลี่ยนเป็นโอบกอดเธอเอาไว้แทน “ถ้าผมไม่รัก ไม่แคร์คุณ ผมจะตามง้อคุณมาขนาดนี้เหรอ เราผ่านเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะ อย่าให้มันจบไปง่ายๆ แบบนี้สิ ที่แย่กว่านี้เราก็ผ่านมาแล้ว” หมาป่าพบลูกแกะตัวที่สามแล้ว “ฉันว่า ฉันไปรอในห้องดีกว่า” แพรลุกขึ้น คราวนี้ไม่มีมือข้างไหนถูกฉุดเอาไว้ ไม่มีคำพูดไหนดึงเธอเอาไว้ แพรค่อยๆ งับประตูห้องนอนช้าๆ เงียบๆ  มองเห็นคู่รักกำลังปรับความเข้าใจกัน เช็ดน้ำตาให้กัน ในทีวี หมาป่ากำลังกินลูกแกะตัวที่สี่ ตัวที่ห้า ตัวที่หก ตัวที่เจ็ดอยู่ไหนนะ ? แพรทิ้งตัวลงบนเตียงนอนตัวเองแล้วพยายามนึกถึง หนังสือภาพเรื่องนี้ที่เธอเคยอ่านตอนเป็นเด็ก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ใจมันไพร่ไปถึงคนสองคนที่อยู่ด้านนอกอยู่เรื่อย มีเสียงประตูเปิดแล้วปิดลง คู่รักคืนดีกันแล้ว และจากไปแล้ว เอ ตอนจบเป็นไงต่อนะ เธอพยายามนึก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิด หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกไปเปิดประตู จากคุณ : นารูมิ - [ 5 ต.ค. 46 16:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (๓) โจ้ยืนอยู่นอกห้องเพียงคนเดียว “แก้วล่ะ” เธอถาม “รอที่รถ เธอลืมโทรศัพท์ไว้” แพรหันหลังกลับโดยมีเขาเดินตามเข้ามาช้าๆ มือถือของเพื่อนสาววางอยู่บนโต๊ะข้างรีโมตพอดี การ์ตูนเรื่องใหม่ฉายแล้ว ลูกแกะกับหมาป่าจบลงไปแล้ว เธอกดรีโมตเพื่อปิดทีวี “แพรไม่รู้ว่าจะทนเรื่องนี้ได้อีกนานเท่าไหร่ ” แพรยื่นมือถือคืนให้เขา “โธ่ แพร คุณเป็นคนขอผมเองนะ” เขาดึงมือเธอไว้ “ฉันรู้ ว่าฉันพูดอะไร แต่เรื่องจริงมันทำใจยากนะ โจ้ ฉันว่าเราควรจะ..” เขาบีบมือเธอแน่น “อย่าพูดออกมานะ ถ้าแพรพูด ผมจะลงไปบอกความจริงกับแก้วเขาเดี๋ยวนี้เลย ให้มันรู้ไปสิ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ผมทนเพราะคุณขอผมเอาไว้นะ แพร ให้ตายเถอะ ผมบอกแพรแล้วใช่มั้ย ว่าเราทำอย่างนี้น่ะเป็นการทำร้ายเค้าชัดๆ แต่คุณเป็นคนขอให้ผมปิดแก้วเค้าเอาไว้เองนะ ผมกับแก้วจบกันไปตั้งนานแล้ว ผมทนเพื่อคุณนะ” “ฉันไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะคิดอะไรแล้ว มันยาก ยากกว่าที่คิดไว้” “แพร อีกแค่เดือนเดียว ผมจะย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่ เราจะไปเริ่มต้นกันที่นั้น ได้โปรดเถอะ รอผมนะอีกเดือนเดียว” แพรพูดอะไรไม่ออก ‘ความรัก’ ‘ความเห็นแก่ตัว’ และ ‘ความรู้สึกผิด’ ตีกันกันไปมาในสมอง แต่ ‘ความรัก’ ยึดครองหัวใจเป็นฐานที่มั่นไว้ได้ นานแล้ว เขาดึงเธอเข้าไปโอบกอดเอาไว้ แล้วกระซิบคำว่ารักข้างหู ห้องเงียบสงบจนหญิงสาวได้ยินคำว่า “รัก” ดังก้องไปมาไม่จบสิ้น ตอนจบของนิทานเรื่องนี้เป็นยังไงนะ ? หญิงสาวพยายามนึกตอนไปปิดประตูแล้วมองตามหลังเขาไปจนสุดทางเดิน ในที่สุด ลูกแกะตัวที่เจ็ดก็ถูกพบจนได้สินะ ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่เลย ! จากคุณ : นารูมิ - [ 5 ต.ค. 46 16:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ++++++ คิดถึง คิดถึง คิดถึง ไม่ได้เล่นเน็ตนานเลยค่ะ หนีไปปั่นรายงานกับเตรียมสอบหัวฟูอยู่ ตอนนี้เสร็จแล้ว เย้!!! เพิ่งไปส่งงานฉบับร้อนฉ่าให้อาจารย์เมื่อกี้เอง แต่รอบนี้ อดไปงานสัปดาห์หนังสือเลย ฮือ เสียดายจัง ไปไม่ทันแล้ว เป็นไงคะ มีใครได้ไป ได้อะไรมากันบ้าง เล่าให้เราอิจฉาตาลุกหน่อยสิ อยากบอกว่าคิดถึงทุกคนพันครั้ง อุ๊บส์ เกือบลืม เรื่องจบแค่นี้นะคะ (ต้องออกตัวไว้ก่อน เพราะต้องโดนทวงอยู่เรื่อยเลยว่าเขียนทีไร เขียนเหมือนไม่จบทุกที) ชอบกันมั้ยคะ ? ++++++ จากคุณ : นารูมิ - [ 5 ต.ค. 46 16:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ง่า... จบแบบนี้เลยเหรอคะ... กำลังลุ้นเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 5 ต.ค. 46 17:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หง่ะ อ่านถึงคคห.ที่ 2 แล้วอึ้ง ถ้าแก้วรู้ความจริงคงช็อคไปเลย นอกจากคนรักที่คบกันมา 6 ปีจะหลอกแล้ว เพื่อนที่รักและไว้ใจมาก ถึงขนาดมาปรึกษา มานั่งร้องไห้ด้วยทุกครั้งที่ทะเลาะกับแฟน กลับเป็นคนต้นคิดซะเอง เฮ้ออออ จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ต.ค. 46 18:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กะแล้วเชียวว่าแพรคงเป็นผู้หญิงคนนั้น อย่างนี้ไม่รู้จะเรียกว่าเพื่อนได้หรือเปล่านะเนี่ย .. แงๆ ไปงานหนังสือมา หมดตัวเลยค่ะ :( จากคุณ : scottie - [ 5 ต.ค. 46 21:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เขียนได้ดีครับ ผมคิดตามตลอด จะเป็นอย่างไรถ้าแก้วมีโทรศัพท์อีกเครื่อง และต่อสายอยู่กับเครื่องที่(คว่ำ)อยู่ข้างรีโมตทีวี ---------- ไพร่  น่าจะเป็นไพล่ นะ คนละความหมายกันเลย จากคุณ : * * * - [ 5 ต.ค. 46 21:31:58 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมก็ไม่รู้นะคะ..อยู่ดีดีพอตอนโจ้กลับมาเอาโทรศัพท์ ก็คิดว่าต้องเป็นอพราแน่เลย... แต่ก่อนหน้านี้แอบโดนค่ะ....^____^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 5 ต.ค. 46 22:20:41 A:202.28.251.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 silence of the lamb นึกว่าจะเอาเล็คเตอร์มาเขียซะอีก อิอิ ผิดหวังเล็กๆ แต่ก็สนุกดีครับ ปล.ชอบฮันนิบาล เล็คเตอร์มากๆ จากคุณ : ooo(๑^.^๑) (น๋อนหนังสือ) - [ 5 ต.ค. 46 23:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หึหึ บอกไปเสียจะดีกว่าไหม ทำแบบนี้เข้าข่าย หญิงก็ร้าย ชายก็เลว อ่านแล้วอินจัดค่ะ รับไม่ได้เท่าไหร่ กับคนที่ใช้คำว่าเพื่อนบังหน้า จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 6 ต.ค. 46 04:24:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอ่ก... นึกว่าหนังสยองขวัญคลาสสิกเรื่องนั้นเสียอีก ^__^... จากคุณ : GTW - [ 6 ต.ค. 46 05:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บอกความจริงไปเลยดีกว่านะเนี่ย  สงสารแก้ว   จากคุณ : ไม่รู้ซิ - [ 6 ต.ค. 46 07:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บ่น บ่น บ่น ถึงคุณนารูมิอยู่เชียวค่ะ หายไปนานนะ ตอนนี้คงกลับมาบนถนนเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยค่ะ แอบอึ้งค่ะ ขอบอก ไม่เคยมีเพื่อนทรยศขนาดนี้ แต่ถ้ามี ตัวเองก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร ที่รู้แน่ๆ เจ็บปวดเป็น 2 เท่า คนนึง คนรักที่รักกันนาน อีกคน เพื่อนรักที่รู้ใจกัน น่าสงสารแก้วจัง อย่าจบแค่นี้นะ อยากอ่านต่ออ่ะ.... please จากคุณ : kekajung ขอร้อง - [ 6 ต.ค. 46 14:13:20 A:161.200.255.161 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 14 เลิกคบดีกว่า  เนอะ จากคุณ : * - [ 6 ต.ค. 46 17:09:18 A:203.156.28.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านเหมือนทุกครั้งค่ะ มีเรื่องอยากจะถามด้วย ใครเคยอ่านเรื่อง ขวัญหาย ของ Henry James บ้างมั้ยคะ ที่มีเด็กหน้าตาสวยงามสองคน ครูพิเศษ 1 คน บ้านลึกลับ 1 หลัง เป็นเรื่องผีอะค่ะ อ่านจบแล้วยังไม่เข้าใจ อยากได้คนอธิบาย แงแง จากคุณ : fire mod-X - [ 6 ต.ค. 46 17:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขาดแต่ฉากฆาตกรรมเท่านั้นแหละ จากคุณ : Canossa - [ 6 ต.ค. 46 22:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มีเพื่อนและแฟนอย่างนี้ โชคร้ายจริง ๆ เฮ่อ จากคุณ : Clear Ice - [ 8 ต.ค. 46 16:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกะพี่ไอซ์ค่ะ หนูยีเกลียดผู้ชายแบบนี้จัง ไม่ชอบเพื่อนด้วย จากคุณ : หนูยี - [ 8 ต.ค. 46 17:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กะแล้วเชียว  แล้วก็อ่านแล้วก็รู้สึกว่าจบแล้วเหมือนเคย ว่าแต่... ลูกแกะเจ็ดตัวนี่... ไม่เข้าใจง่ะ  แหะๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 10 ต.ค. 46 01:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาตามอ่านเหมือนเดิม ชอบค่ะ ชอบวิธีการเล่าเรื่อง การใช้ลูกแกะเปรียบเทียบ กับเรื่องจริง เป็นการเขียนที่มีชั้นเชิง จากคุณ : bookmark - [ 14 ต.ค. 46 22:00:46 A:203.146.197.173 X: ]