W2483900 ภาพร่าง [เรื่องสั้น]

ภาพร่าง

นิพนธ์ก้มลงใส่รองเท้าให้กระชับ พื้นรองเท้านั้นสึกไปจนเกือบหมดแล้ว ระหว่างที่เขาเดินเขาเฝ้าคิดถึงเรื่องที่จะต้องทำในวันนี้ อาหารที่อยากจะทาน หนังสือที่อยากจะอ่าน ภาพยนตร์ที่อยากจะไปดู วันนี้ต้องโทรศัพท์ถึงใครบ้าง อีกกี่วันถึงจะมีวันหยุด แล้วถ้าหยุดแล้วจะทำอะไร ช่วงเอเปกก็หยุดเหมือนกัน ก็น่าจะหาอะไรทำ อยากไปเที่ยว แล้วจะเที่ยวที่ไหน เขาคิดไปถึงว่าจะไปชวนใครบ้าง เพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยจะว่างกันหรือเปล่า จะจัดทริปต้องทำอย่างไรบ้าง ถ้าทำจริงๆ นี่คงเป็นทริปแรกที่เขาทำ เสื้อวันนี้ที่เขาใส่เป็นเสื้อลาย เขาพลิกแขนขึ้นมาดูรอยเปื้อนเมื่อตอนที่กินข้าวเช้า มันเริ่มซีดจางลงไปแล้ว เขาเหลือบไปดูรอยยับของกางเกงที่วันนี้เขาไม่ได้รีด แต่คงไม่เป็นไร เพราะว่าในที่ทำงานคงจะไม่มีใครมีเวลาจะมาสังเกตเรื่องราวเล็กน้อยพวกนี้ วันนี้เขาต้องนำเสนอแผนการตลาดของสินค้าตัวใหม่ให้กับเพื่อนในกลุ่ม เวลาชี้ไปบนภาพที่ฉายออกมาที่ฉากรับ รอยเปื้อนนี้อาจจะดูเด่นขึ้นมาได้ แต่กังวลไปก็คงไม่เป็นประโยชน์อันใด เขาปล่อยมันไปแล้วหันไปคิดเรื่องอื่นแทน

เมื่อเขาไปถึงที่ทำงาน เขาเดินไปหาสัญญา เพื่อนร่วมงานที่จะนำเสนอแผนด้วยกัน "ได้แก้อะไรเพิ่มหรือเปล่า"
"ไม่เลย" สัญญาส่ายหัว "เท่านี้ก็น่าจะใช้ได้แล้ว"
นิพนธ์ยังคงอดเป็นห่วงไม่ได้ "อืม. . . ผมว่ามันอาจจะยังดีไม่พอที่เขาต้องการ"
"ก็อาจจะใช่" สัญญาเอื้อมมือไปตบหลังเพื่อน "แต่เราก็ทำเต็มที่แล้ว" แต่เมื่อเห็นเพื่อนไม่ตอบอะไรกลับมา "ผมเข้าใจนะว่าทางโน้นอยากได้อะไรที่แปลกใหม่ ที่เราทำมันก็ไม่ได้เก่าอะไรนี่นา. . . เชื่อเถอะ เขาจะเอามันเขาก็เอา ถ้าเขาไม่เอา เขาก็สั่งให้เรามาทำใหม่เอง"
นิพนธ์พยักหน้า แต่เขาไม่ได้ตอบรับว่านั่นคือคำปลอบใจที่ทำให้เขาเลิกวิตก เขาแค่ทำตัวไปตามที่ต้องทำเท่านั้น
"นายเตรียมพูดให้ดีแล้วกัน" สัญญาย้ำ

เข็มนาฬิกาที่ผนังหมุนไป นิพนธ์มองมันค่อยๆ ขยับตัว เวลาที่ค่อยๆ เลื่อนไป เหมือนกับชีวิตที่เลื่อนไปตามประวัติศาสตร์ของมันเอง ทุกคนเหมือนปลาที่ว่ายอยู่ในกระแสน้ำที่เกิดจากการที่ปลาทั้งหลาย รวมทั้งตัวมันเอง พัดโบกให้มันหมุนไปอย่างนั้น แล้วทำไมตอนนี้เขามาอยู่ที่ตรงนี้นะ? ถ้าวันที่เขามาสัมภาษณ์งาน เขาไม่ได้ตอบอย่างที่เขาตอบตอนนั้น เขาก็อาจจะไม่ได้ถูกจ้างมาทำงานอยู่ตรงนี้ หรือถ้าวันก่อนหน้านั้น เขาไม่ได้ไปเปิดหนังสือพิมพ์ดูหน้าประกาศหางาน เขาก็อาจจะไม่ได้เข้ามาสมัครเสียด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่แน่ ถ้าเขาไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์วันนั้น และบริษัทนี้ยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ เขาอาจจะเดินเข้ามาที่บริษัทในวันนี้และได้งานในตำแหน่งเดิม

"ไปเหอะ" สัญญาเดินมาเรียก

* * *
ผมขออธิบายแนวทางคร่าวๆ ของแผนของเราก่อนนะครับ

เราฉีกแนวคิดเดิมออกไป ของหลายชิ้นพยายามเน้นว่าเป็นสินค้าของคนรุ่นใหม่ เขาพยายามผูกความเป็นคนรุ่นใหม่เข้ากับสินค้าอิเล็คทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์ รวมถึงของเล่นเบ็ดเตล็ดแหวกแนวราคาแพงทั้งหลาย ส่วนคนยุคก่อนหน้านั้น แค่จะกดโทรศัพท์มือถือก็ปวดหัวแล้ว ก็เป็นตลาดของสินค้าวัฒนธรรมทั้งหลาย ของสวยงามคลาสสิกประเภทนั้น เราจะไม่ไปตามนั้น แต่เราเองก็จะไม่ไปในทิศทางที่เป็นเรื่องตลก ตัวอย่างเช่น เราจะไม่เอาอาม่ามาเล่นอินเตอร์เน็ต หรือว่าจับฝรั่งมาใส่ชุดไทยฟ้อนรำ เช่นเดียวกัน

เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่เราจะทำก็คือการทำลายกำแพงนี้ แน่นอนการที่กำแพงกั้นตลาดนี้เกิดมาได้ ก็เนื่องจากว่ามันมีความจริงอยู่บางส่วน เช่น เด็กวัยรุ่นย่อมปรับตัวเข้ากับเครื่องใช้พวกนี้ได้ง่าย ทั้งยังมีนิสัยชื่นชมสิ่งที่หวือหวา ดังนั้นการที่จะเจาะตลาดลงไปที่กลุ่มนี้ก็เป็นเรื่องปกติ หรือกลุ่มวัยกลางคนที่ห่างจากวัยรุ่นสักหน่อย เรื่องของช่องว่างระหว่างอายุมันก็เริ่มปรากฏ พวกรสนิยมมันก็เริ่มจะไม่เหมือนกับวัยรุ่น มันก็กลายเป็นตลาดใหม่ สิ่งแรกที่เราจะเสนอก็คือแนวทางที่จะค่อยๆ ประสานช่องแยกของตลาดนี้ก่อน ผมคิดว่าทุกท่านที่ได้ฟังนี้ ย่อมจะเชื่อแน่ๆ ว่า ถ้าเราสามารถรวมตลาดสองอันนี้เข้าเป็นหนึ่งเดียวได้ โอกาสที่จะทำกำไรในสินค้าต่างๆ ก็จะเปิดกว้างขึ้นอย่างไม่เคยมีมาก่อน

* * *
คืนแรกที่นิพนธ์รับปากว่าจะไปคิดแผนการตลาดแนวใหม่นั้น เขาแทบนอนไม่หลับเลย คนอื่นๆ ที่ได้เห็นโจทย์แล้ว ต่างพากันหาข้ออ้างต่างๆ นานา ที่จะไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว เพราะเห็นกันได้ชัดๆ ว่านี่เป็นเส้นทางตายของมืออาชีพ มันเหมือนกับไปรับประกันด้วยเส้นทางอาชีพว่า ในเวลาสิบวัน จะแก้ปัญหารถติดในกรุงเทพให้ได้ แน่นอนปัญหาโลกแตกพวกนี้ ถ้ามือชั้นหนึ่งมาทำแล้วล้มเหลว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด แต่ถ้ามือใหม่มาทำแล้วประสบความสำเร็จ นั่นแหล่ะ จะเป็นจุดกำเนิดของดาวรุ่งดวงใหม่ ดังนั้นจึงมักเห็นได้บ่อยครั้งว่า ปัญหาที่สำคัญมากมาย กลับตกอยู่ในความรับผิดชอบของมือใหม่ทั้งหลาย ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญต่างนั่งมองกันตาปริบๆ ไม่กล้าจะเข้ามาช่วยใดๆ ทั้งสิ้น มากกว่าครึ่งที่มือใหม่เหล่านั้นไปไม่ถึงฝัน ต้องกลายเป็นดาวร่วงจมน้ำไปเสียก่อน แต่ก็มีไม่น้อยที่ได้เป็นดาวเด่นอย่างที่ตั้งใจหวัง โดยไม่ทราบสาเหตุเลยเสียด้วยซ้ำ

นั่นคือความแตกต่างระหว่างคนที่ไม่มีอะไรจะเสีย กับคนที่แบกความทรงจำต่างๆ ไว้มากมาย ทั้งประสบการณ์รวมถึงชื่อเสียง ที่พวกเขาหลายครั้งไม่กล้านำมามันเสี่ยงด้วย ผู้ยิ่งใหญ่หลายคนจึงมักยึดติดกับแนวทางเดิมๆ ที่เคยทำให้ตนเจริญขึ้นมา เพราะว่ามันเหมือนกับอาวุธที่คุ้นมือ แต่ที่จริงแล้ว ครั้งแรกที่เขาใช้มันไปเขาก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ามันจะเหมาะสม ไม่ว่าเหตุผลหรือว่าความรู้ต่างๆ ที่เขาเคยได้พบได้อ่านมา ต่างก็ไม่สามารถรับประกันความสำเร็จให้เขาได้เต็มร้อย มันอยู่ที่จังหวะที่เขาตัดสินใจจะเอาหอกดาบที่ถืออยู่นั้น เข้าไปฟาดฟันกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั่นเอง ที่เขาได้รับรู้ว่านี่คือวิธีที่ถูกต้อง แต่ในวันนี้ ช่วงเวลาวิกฤตดังกล่าวไม่มีสำหรับพวกเขาอีกต่อไปแล้ว เขามีแต่ความมั่นใจในอาวุธเก่า และความหวาดกลัวว่าชื่อเสียงที่เคยสร้างมาจะพังทลายลง ถ้าวิ่งออกไปเจอกับปัญหาเหมือนกับคนไม่เคยจับอาวุธและล้มเหลว คนที่เคยมาก่อนได้เปรียบ แต่ก็เสียเปรียบในเวลาเดียวกัน เพราะว่าน้ำหนักที่แบกไว้บนบ่าที่มากกว่าคนอื่นๆ ถึงสองเท่า

นิพนธ์รู้สึกหนักแต่ก็ทราบว่า นี่คือทางลัดสู่ความสำเร็จ เขาเชื่อว่าถ้าชีวิตนี้เขาจะสำเร็จเขาต้องทำงานนี้ได้ มันเหมือนกับว่าเป็นแบบทดสอบที่เขาต้องผ่านมันไปให้ได้

จากคุณ : ทัศนา - [ 5 ต.ค. 46 21:44:05 A:203.107.202.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 1

* * *
"คำถามก็คือว่า ถ้าเราทำลายกำแพงนั้นได้แล้ว แน่นอนตลาดก็จะมีขนาดใหญ่มากขึ้น แต่ปัญหาก็คือเราจะจัดการกับตลาดที่มีขนาดใหญ่อย่างนั้นได้อย่างไร? เดี๋ยวครับ เดี๋ยวฟังผมพูดให้จบก่อนนะครับ คือการที่มีตลาดขนาดใหญ่ขึ้นมาแล้วเนี่ยะ มันก็ดี แต่ปัญหาก็คือภายในตลาดก็จะมีความแตกต่างภายในนั้นมาก ลูกค้าก็จะมีหลากหลายแบบ การที่เราจะตอบสนองลูกค้าให้ครบทุกแบบนั้นก็ทำได้ยากยิ่งขึ้นไปด้วย"

คำถามนี้เป็นคำถามทีเด็ดที่เขาคิดไว้แล้วว่าจะต้องมีคนถามขึ้นมาแน่ๆ และเขาทราบอีกเช่นกันว่า นี่คือจุดที่จะตัดสินว่าเขาจะเป็นได้แค่คนกล้าที่ไม่มีอะไรจะเสีย หรือว่าจะเป็นได้มากกว่านั้น ที่แน่ๆ ก็คือเขาได้เตรียมร่างสุนทรพจน์ไว้สำหรับตอบคำถามนี้แล้ว

"คำตอบของปัญหานั้นก็คือคำถามเราไม่เคยได้ตอบกันเลยนะครับ ก็คือว่า ความแตกต่างที่เราบอกว่ามีในตลาดเนี่ยะ จริงๆ แล้วมันมีอยู่หรือเปล่า หรือว่า เป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้น? โทรศัพท์มือถือสีต่างๆ ฉันเป็นคนร้อนแรงควรใช้สีแดง แต่ผมเป็นคนเยือกเย็นขอเป็นสีเทาดีกว่า โดยเนื้อแท้แล้ว มันก็เป็นความคิด หรือค่านิยม หรือความรู้สึกที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมานั่นเอง ผมเป็นคนผิวแห้ง ต้องใช้เบอร์นี้ รุ่นนี้ ส่วนโน่น คุณเป็นคนผิวมันต้องใช้อีกรุ่นนะครับ แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว ข้างในมันก็เหมือนกันนั่นเอง แต่การที่เราแบ่งลูกค้าย่อยเป็นกลุ่ม จริงๆ ก็เพื่อเป็นการเก็บซ่อนความแตกต่างที่มีอยู่จริงๆ ไว้ใต้รองเท้าของเรา เราบอกพวกเขาว่าพวกเขาเป็นตัวของตัวเอง โดยการให้ทางเลือก โดยการเปิดกล่องหลายประเภทให้เขากระโดดลงไป สุดท้ายเราปิดฝากล่อง ลบใบหน้าที่ต่างกันของพวกเขาออกเสีย เหลือแค่ว่า นี่คือกล่อง A ให้จัดการแบบนี้ นี่คือกล่อง B ให้จัดการอีกแบบ ส่วนกล่อง C นั่น ไม่ต้องทำอะไรเลย โยนทิ้งไปได้ ประเภทมากมายที่เรามี เราเอาไว้เพื่อ---"

"เดี๋ยวก่อนนะครับ. . . คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลย"

"ครับ ครับ ผมกำลังจะตอบนี่แหล่ะครับ คุณอาจจะไม่รู้สึกอะไรเมื่อได้ยินที่ผมกล่าวไปเมื่อสักครู่ เพราะว่า มันเป็นเรื่องที่อยู่ในหัวของพวกคุณอยู่แล้ว แต่ถ้า. . . แต่ถ้าผมบอกเรื่องนี้กับคนเดินถนนที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนรุ่นโทรศัพท์มือถือ คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง? เราจะบอกให้ทุกคนได้ทราบเลยว่า เราจะไม่เน้นความแตกต่างของสินค้าแบบจอมปลอม เราจะไม่มองทุกคนเป็นหมายเลข แล้วจัดการไปตามแผนการจัดการที่ได้เขียนมาแล้ว สินค้าชุดนี้เราถูกออกแบบมาให้ใช้ได้ทุกคน และมีทัศนะคติเช่นนั้นจริงๆ เราบอกให้พวกเขารู้ไปเลยว่าที่ผ่านมา คนอื่นมีแผนการตลาดที่มองพวกเขาเป็นแค่ภาพร่างสมมติเท่านั้น เขาไม่ได้เป็นคนที่เต็มตัวอย่างที่เรามอง เราจะ---"

"ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ. . . ผมคิดว่าไม่มีใครที่จะค้านผมด้วยว่า. . . เราคงไม่เอา และคงไม่มีคนปกติคนไหนเห็นด้วยกับแนวทางแผนการตลาดบ้าๆ ของคุณนี้ด้วย ที่คุณพูดออกมามันไม่ใช่แผนการตลาดแล้ว มันเป็นวิธีทำลายการทำตลาดทั้งหมดต่างหาก"

* * *
นิพนธ์กำลังสงสัยตัวเองว่า แท้จริงแล้ว เขาโง่ หรือว่าเขาบ้า หรือว่า. . . หรือว่าเขาช่างไร้เดียงสาเกินกว่าจะคาดการผลตอบสนองของกรรมการที่มาฟังวันนั้นได้ ไม่มีแม้เสี้ยววินาทีที่เขาจะตระหนักได้ว่า สิ่งที่เขากำลังจะทำนั้น อาจจะทำลายระบบความเชื่อทั้งหมดลงได้ มันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ แต่มันมีความเป็นไปได้ จะเป็นหนึ่งในล้านก็เถอะ มันก็เป็นรอยปริเล็กๆ ที่ริมตึกใหญ่ ที่ถ้ามีคนเอาหัวไปโขก ก็อาจจะทำให้ตึกใหญ่มั่นคงนั้นร่วงหล่นลงมาเป็นเศษปูนได้

สัญญาเดินมาแล้วส่ายหัวให้กับเขาด้วยความฉุนเฉียว "คุณทำไมตอบไปอย่างนั้น อีกอย่าง ผมดูสีหน้าคุณ ผมว่าคำถามนั่นคุณคิดว่าต้องมีคนถามแน่ๆ อยู่แล้วใช่ไหม แล้วทำไมไม่มาคุยกับผมก่อนว่าเราจะตอบยังไง?" นิพนธ์ไม่ตอบ สุดท้ายสัญญาก็ต้องเป็นฝ่ายเดินออกไปเสียเอง นิพนธ์รู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินสัญญาบ่นอะไรบางอย่าง แต่ได้ยินไม่ถนัด เขาทราบว่าเขาคงจะไม่ได้พูดกับสัญญาไปอีกพักใหญ่

เขาหันไปมองโต๊ะทำงานด้านหน้า เขาทราบว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนสภาพเป็นดาวจมน้ำไปแล้ว เขาดับสนิท อาจจะดับมืดมากกว่าดาวอื่นๆ เพราะว่าเขาไม่เพียงแต่ทำไม่สำเร็จ เขาถึงขั้นพาตัวเองไปลงเหวเสียด้วยซ้ำ

"คุณทำเต็มที่แล้วนะ" เขาได้ยินหัวหน้าเดินมาปลอบแล้วเดินผ่านไป ประโยคดังกล่าวเขาตีความได้เป็นว่า "พรุ่งนี้มาเก็บของไปได้เลยนะ"

* * *
นี่เป็นอีกครั้งที่ชีวิตของเขาต้องหักเหไปจากทางที่วาดไว้เดิม เมื่อคืนก่อน เขาคิดฝันว่าหลังจากงานนี้ ระดับของงานต่อไปที่เขาจะได้รับควรจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขากลายเป็นตัวตลก เขาคิดแผนสำรองไว้เหมือนกันว่าถ้าการนำเสนอล้มเหลวเขาจะทำอย่างไร แต่นี่มันเกินว่าที่เขาได้คาดการณ์เอาไว้ เขาพยายามคิดว่าที่เวลาใด ที่คนในห้องประชุมรู้สึกว่าจะไม่เอาด้วยกับแผนการของเขา ในตอนต้น สามสิบนาทีแรก ทุกคนเหมือนจะคล้อยตามเขาไปกันหมด หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดูใช้ได้. . . จนกระทั่งมีคำถามจากกรรมการคนนั้น. . . ไม่สิ อาจจะเป็นเพราะว่าเขาพูดอะไรก่อนหน้านั้นหรือเปล่า? มันคงไม่ใช่ทั้งนั้น ผมสรุปของงานวันนี้ไม่ได้อยู่ที่เวลาใดเวลาหนึ่งของการนำเสนอ คนอาจจะมองเขาเป็นดาวรุ่งเมื่อ 5 นาทีแรก แต่ผลสรุปของเวลาสี่สิบห้านาทีที่ใช้ไปคือคำตอบสุดท้ายคำเดียวของกรรมการ คำนั้นคำเดียวบดบังรายละเอียดมากมายที่เกิดขึ้นในห้องประชุมนั้นได้หมดสิ้น

"วันบาดซบ" เขาพูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากบริษัทไป

* * *
ชายคนที่นั่งตรงข้ามกับนิพนธ์ซัดเบียร์เข้าไปจนหมดแก้วใหญ่ "เอาน่า. . . ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ เอ็งไม่เคยรู้นี่หว่าว่าคนพวกนั้นมันคิดยังไง"
"พอรู้ก็เด้งออกมาเลย ขำดีเหมือนกัน จบไม่ตรงกับพวกเขาก็อาจจะต้องเป็นงี้"
"พรสวรรค์กับความคิดอ่านมันทดแทนประสบการณ์ไม่ได้ทั้งหมดหรอก"
"ก็จริงของพี่"
"แล้วจะทำอะไรต่อ?"
"ไม่รู้เลย"
"เอ็งไม่รู้จักขีดเส้นชีวิตเอาไว้บ้างวะ" ชายคนนั้นบ่นเชิงสั่งสอน "โดดไปลองโน่นที่ นี่ที มันไม่ได้ตั้งเข็มสักที"
"ก็มันไม่รู้นี่น่าพี่ ว่าจะขีดไปทางไหน มันไม่ได้ง่ายเหมือนเอาไม้บรรทัดมาขีดนะ"
"แต่อย่างน้อยเอ็งก็น่าจะรู้บ้างว่าชีวิตแท้จริงต้องการอะไร แล้วก็ค่อยๆ วาดผังให้มันเป็นไปตามนั้น"
"ความต้องการที่แท้จริงของผมเหรอพี่?"
"อืม เอ็งไม่รู้เหรอ?"
"พูดไปพูดมามันก็กลับมาเรื่องเดิมนะพี่"
"เรื่องเดิม?"
"เอ่อ. . . พี่ไม่เข้าใจหรอก"
"บ๊ะ" ชายตรงข้ามเขาส่ายหน้า "แล้วข้ามานั่งฟังเอ็งอยู่อย่างนี้ทำไมวะ ทำไม. . . ทำไมข้าต้องไม่เข้าใจด้วย"
"เอาเหอะน่าพี่. . . เอาเป็นว่าชีวิตผมเนี่ยะ ผมเองก็อยากจะขีดเส้น วาดโครงร่างให้กับมันจะแย่อยู่แล้ว แต่ว่าทำไปทำมา สิ่งที่เป็นมันก็แค่. . . " นิพนธ์เกาหัว "แค่รายละเอียดต่างๆ ของสิ่งที่เกิดขึ้นมากองรวมกันน่ะพี่ แล้ว. . . แล้วไอ้เส้นที่ผมเห็น หรือที่ผมพยายามขีด มันก็มาจากภาพที่ผมมองตัวเองด้วยความรู้สึกต่างๆ มันไม่ได้มีอยู่ก่อนเลย มันเกิดมาจากมุมที่ผมมองตัวเองทั้งนั้น ถ้าผมเปลี่ยนมุมที่ผมมองไป มันก็. . . อืม. . . มันก็เปลี่ยนตามน่ะพี่ พี่พอมองภาพออกหรือเปล่า"
"ไม่เลย" ชายหนุ่มส่ายหัว "แต่เอ็งเวลาเมาแล้วนี่ พูดไม่รู้เรื่องทุกที"
"ผมก็ว่าแล้ว. . . ช่างมันเหอะพี่"

* * *
ระหว่างที่นิพนธ์เก็บของบนโต๊ะ เขาก็เริ่มคิดถึงสิ่งที่คุยกับเพื่อนรุ่นพี่เมื่อคืนอีกครั้ง ชีวิตของเขาเองไม่ได้ดำเนินไปตามเส้นร่างที่ขีดเอาไว้แล้ว ไม่ว่าเขาจะพยายามขีดมันยังไงก็ตาม มันก็มักจะวิ่งออกไปข้างนอกทางนั้นเสมอ ในทางกลับกันเส้นเหล่านั้นเริ่มปรากฏตัวขึ้นหลังจากรายละเอียดต่างๆ ของชีวิตค่อยๆ โผล่ขึ้นมา จะดูไปก็คล้ายกับเอาปากกาสีดำมาไล่ตัดเส้นเก็บรายละเอียดเวลาที่เด็กวาดรูปสีน้ำ หลายครั้งที่รูปนั้นดูไม่เป็นเรื่อง แต่พอตัดเส้นให้ดี เติมรายละเอียดที่จางหรือเละเทะเข้าไป รูปนั้นก็ดูมีความหมาย เขายกกล่องนั้นขึ้นและเหลือบไปมองภาพเส้นกราฟความนิยมสินค้าต่างๆ ที่อยู่บนบอร์ดไม่ไกลจากโต๊ะของเขานัก เส้นหลายเส้นวิ่งผ่านกันไปมา แม้ว่ามันจะดูยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ แต่ก็เหมือนจะมีอะไรสัมพันธ์กันอยู่ เขามองเส้นสีนั้นเหมือนกับภาพร่างของอะไรบางอย่าง

เขาแบกกล่องเดินออกมาจากที่ทำงาน ระหว่างที่เดินออกไปจากประตูเขาพูดอะไรบางอย่าง ที่คนในนั้นฟังไม่ได้ยิน

จากคุณ : ทัศนา - [ 5 ต.ค. 46 21:46:31 A:203.107.202.4 X: ]