"เกรนเจอร์!"  เสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้นที่ด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่ระหว่างที่เธอเดินออกมาจากห้องสมุดในบ่ายวันหนึ่ง  เธอหันหลังกลับไปตามเสียง  แต่แล้วชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอก็ทำให้เธอไม่สบอารมณ์

เฮ้อ..มัลฟอยจะมาหาเรื่องอะไรฉันอีกล่ะ - - เธอคิด  แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงรังเกียจ  "มีอะไร"

"เธอทำหนังสือตก"  มัลฟอยบอกพร้อมกับยื่นหนังสือเล่มที่ว่าให้เฮอร์ไมโอนี่

เฮอร์ไมโอนี่ก้มดูหนังสือที่มัลฟอยยื่นออกมา  มันเป็นหนังสือตำราวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่เธอเอาเข้าไปอ่านในห้องสมุดแล้วคงทำตกตอนเดินออกมา  แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยื่นมือไปรับ  เพราะเธอมัวแต่แปลกใจในท่าทีที่แตกต่างไปจากเดิมของมัลฟอย

"เมื่อไหร่จะรับไปซะทีล่ะ  ฉันเมื่อยแขนนะ"  มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งๆตะคอก

"อ้อ..ขอบใจ"  เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมือไปรับหนังสืออย่างเก้ๆกังๆ  

แต่เมื่อเธอจะดึงหนังสือกลับมา  มัลฟอยกลับบีบมันไว้แน่น  เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็สังเกตว่ามัลฟอยจ้องมองเธอโดยไม่ละสายตาทำให้เธอทำตัวไม่ถูก  "ปะ..ปล่อยสิ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับพยายามดึงหนังสือออกจากมือมัลฟอยแต่ไม่สำเร็จ  "นี่นายแกล้งฉันรึไง"

"เอ่อ..โทษที"  มัลฟอยบอกหลังจากปล่อยมือจากหนังสือเล่มนั้นในที่สุด  ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังออกแรงดึงเซถลาไปข้างหลังจนเกือบหงายหลัง

"นี่นาย!"  เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นเสียงด้วยความเจ็บใจ

"โทษที..ไม่ได้ตั้งใจ"  มัลฟอยพูดพร้อมยักไหล่ ก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างสบายอารมณ์

"ฮึ! ไม่ได้ตั้งใจเรอะ"  เฮอร์ไมโอนี่พึมพำก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับหอกริฟฟินดอร์

ในห้องนั่งเล่นรวม  แฮร์รี่กับรอนกำลังเล่นหมากรุกพ่อมดอย่างเอาจริงเอาจังจนไม่ทันสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามาตอนไหน

"ยอมแพ้เถอะน่า..แฮร์รี่  ทั้งกระดานนายเหลือแค่โคนตัวเดียวแล้วนะ"  รอนพูดกับแฮร์รี่อย่างมีชัย

"ไม่มีทาง  ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะซักหน่อย"  แฮร์รี่ตอบอย่างหัวเสียเมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังจะแพ้เป็นครั้งที่สี่ของวันนี้แต่เขาก็ยังดื้อดึงที่จะเล่นต่อ  "ให้มันรู้ไปสิว่านายจะชนะไปซะทุกตา..เฮ้ย!!!"  แฮร์รี่พูดไม่ทันจบก็ต้องตกใจเมื่อหนังสือเล่มหนาหลายเล่มตกกระแทกลงบนโต๊ะข้างๆกับไม้กระดานหมากรุกจนทำให้หมากทุกตัวบนกระดานล้มระเนระนาดเพราะความสั่นสะเทือนของโต๊ะ

"ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ!"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างหัวเสียหลังจากที่เธอกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆแฮร์รี่และรอน

"เป็นอะไรไปน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่ถามอย่างหวาดๆ

"ไปกินรังแตนมารึไง"  รอนแหย่  แต่แล้วเขาก็เขยิบออกห่างจากเฮอร์ไมโอนี่โดยอัตโนมัติเมื่อเธอส่งสายตาขุ่นเขียวที่น่ากลัวสุดๆมาที่เขา

"ก็มัลฟอยน่ะสิ!"  เฮอร์ไมโอนี่กระแทกเสียงแล้วเอามือกอดอก

"โดนเจ้านั่นหาเรื่องมาอีกล่ะสิ"  แฮร์รี่บอกอย่างรู้ดี  "แล้วคราวนี้มันไปทำอะไรให้เธอล่ะ  ถึงได้อารมณ์เสียซะขนาดนี้"

"ก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก  แต่ท่าทางกวนๆของหมอนั่นทำให้ฉันไม่สบอารมณ์เอาซะเลย  แล้วหมอนั่นยัง…"  เฮอร์ไมโอนี่หยุดพูดเมื่อเธอนึกถึงสายตาของมัลฟอยที่จ้องมองเธอ  ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

"หมอนั่นทำไม"  รอนถาม

"ก็..ไม่มีอะไรหรอก"  เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะ  "ฉันเอาหนังสือขึ้นไปเก็บบนหอนอนก่อนนะ  แล้วเดี๋ยวค่อยลงมาตอนเวลารับประทานอาหารเย็น"  เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืนและหอบหนังสือขึ้นไปบนหอนอนหญิง

"อ้าว..ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย  มาเล่าให้จบก่อนสิ"  รอนตะโกนไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่แต่เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน  "แล้วกัน…"  รอนบ่นอย่างเสียดายเมื่อเธอเดินขึ้นไปบนหอนอนแล้ว

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาถึงในห้องนอน  เธอวางหนังสือลงบนโต๊ะและนั่งลงบนเตียงสี่เสา  บ่นพึมพำเรื่องมัลฟอยด้วยความเจ็บใจ  แต่แล้วเธอก็อดที่จะนึกถึงสายตาคู่นั้นของมัลฟอยไม่ได้  สายตาที่จับจ้องเธอเหมือนจะล้วงลึกเข้าไปถึงจิตใจของเธอได้  ชั่ววูบหนึ่งเธอรู้สึกใจเต้นแต่เธอก็ส่ายศรีษะแรงๆเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา  อย่าคิดอะไรบ้าๆน่า..เฮอร์ไมโอนี่ - - เธอพึมพำในใจ - - มันไม่มีความหมายอะไรซักหน่อย  ก็คงเป็นการจ้องอย่างท้าทายตามประสาคนยะโสโอหังอย่างเขาเท่านั้นเอง  ไม่มีทางจะเป็นอย่างนั้นไปได้หรอก

"เฮ้อ…"  เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแล้วล้มตัวลงบนเตียง  ตาจับจ้องอยู่ที่เพดานเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่มัลฟอยเคยหาเรื่องเธอและเพื่อนๆจนทำให้เกือบจะมีเรื่องถึงขั้นลงไม้ลงมือหลายต่อหลายครั้ง  ทำให้เธอนึกเจ็บใจและกัดฟันด้วยความแค้น  "คอยดูเถอะ  ซักวันฉันจะต้องทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดจนไม่กล้าที่จะหาเรื่องคนอื่นอีกให้ได้  มัลฟอย…"  คำพูดสุดท้ายของเฮอร์ไมโอนี่หลุดปากออกมาก่อนที่เธอจะผลอยหลับไป…

"เฮอร์ไมโอนี่…"  

เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงที่เรียกชื่อเธอ  เธอมองไปรอบๆเห็นปาราวตียืนอยู่ข้างเตียง  "นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ"  จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งหาว  "มีอะไรเหรอ  ปาราวตี"

"พวกแฮร์รี่วานให้ฉันขึ้นมาเรียกเธอไปทานอาหารเย็นน่ะ"  ปาราวตีตอบ

"จริงสิ..ขอบใจนะที่ปลุก"  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นแล้วจัดแต่งผมเผ้าให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินลงมาพร้อมกับปาราวตี

"ช้าจริง  เธอเนี่ย  มัวทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมลงมาซักที  เลยต้องให้ปาราวตีขึ้นไปตามให้"  รอนบ่น

"โทษทีรอน  ฉันมัวคิดอะไรเพลินๆจนเผลอหลับไปน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

"คิดเรื่องอะไรเหรอ"  แฮร์รี่ถามอย่างใคร่รู้

"ไม่บอก"  เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดก่อนจะเดินนำเพื่อนทั้งสองไปห้องโถงเพื่อรับประทานอาหารเย็น

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์  ซึ่งตรงกับวันที่ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์  เฮอร์ไมโอนี่ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่  ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีฟ้าอ่อน  อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การเดินเล่นยิ่งนัก  เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากหอนอนอย่างเงียบกริบเพราะเกรงว่าเธอจะทำให้เพื่อนๆที่กำลังหลับสบายตื่นขึ้นมา

เธอออกมาเดินเล่นที่ริมทะเลสาปเพื่อรับลมยามเช้า  เมื่อเดินจนรู้สึกเมื่อยขาเธอก็นั่งลงที่ริมน้ำแล้วฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์

"นึกว่าเสียงใครที่ไหน  ที่แท้ก็เธอเองน่ะเหรอ  เกรนเจอร์"  เสียงยานคางของมัลฟอยดังขัดจังหวะขึ้นที่ด้านหลัง

เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปอย่างไม่พอใจ  "เสียงของฉันแล้วทำไม  มันทำให้เธอเดือดร้อนตรงไหนมิทราบ"

"ก็..เปล่าหรอก"  มัลฟอยยักคิ้วหลิ่วตาอย่างเจ้าเล่ห์  "แค่อยากจะบอกว่าเพราะดี"

เฮอร์ไมโอนี่อึ้งในคำตอบที่เธอไม่คาดคิดของมัลฟอย  เธอนั่งจ้องหน้ามัลฟอยด้วยความประหลาดใจ  เธอนึกไม่ถึงเลยว่ามัลฟอยจะพูดอะไรออกมาแบบนี้  มันทำให้เธอวางตัวไม่ถูก  คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรตอกกลับไปดี  อีกแล้ว..ใจเธอเต้นแบบเมื่อครั้งก่อนอีกจนได้  เฮอร์ไมโอนี่พยายามควบคุมจิตใจของเธอให้เป็นปกติแต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน  

"แต่เหมาะที่จะไปร้องให้ผีกูลฟังนะ  รับรองได้ว่าพวกมันต้องเผ่นแนบเมื่อได้ยินเสียงเพลงของเธอ"

คำพูดสุดท้ายของมัลฟอยทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากภวังค์  และลุกขึ้นตะคอกด้วยความโกรธจัด  "มันจะมากไปแล้วนะ!"  แต่ด้วยความที่เธอลุกอย่างกระทันหันทำให้เธอเซหงายหลังจนเกือบจะตกลงไปในทะเลสาปถ้ามัล ฟอยไม่ฉุดแขนเธอไว้เสียก่อน

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวอีกทีเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของมัลฟอยซะแล้ว  เธอยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก  เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตากับมัลฟอยเข้าอย่างจัง  ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก  สายตาที่คมกริบของเขาจับจ้องมาที่เธอจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน  เสียงหัวใจของเฮอร์ไมโอนี่เต้นแรงซะจนเธอกลัวว่ามัลฟอยจะได้ยิน  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าใบหน้าของมัลฟอยเข้ามาใกล้เธอทีละนิด..ทีละนิด  ชั่ววูบหนึ่งเธอรู้สึกเคลิ้มไปกับอ้อมกอดของมัลฟอย  แต่แล้วเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติได้เธอก็ผลักเขาออกไปจากตัวแล้วเงื้อมมือตบเข้าที่ใบหน้าของเขาเต็มแรง

"เพี๊ยะ!!"

"โอ๊ย!!"  มัลฟอยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด  "มันเจ็บนะเนี่ย  อยู่ๆก็ตบมาได้  มันเรื่องอะไรกันเล่า!"

"คนฉวยโอกาส!  หนอย..ยังมีหน้ามาถามอีกว่าเรื่องอะไร  เมื่อกี๊เห็นชัดๆว่านายจะทำอะไรฉัน"  เฮอร์ไมโอนี่เกี้ยวกราดใส่มัลฟอย

"ทำอะไรน่ะเหรอ  ฉันก็ช่วยเธอน่ะสิ  ถ้าฉันไม่ฉุดเธอไว้เธอก็ตกน้ำไปแล้ว"  มัลฟอยตอบอย่างหัวเสีย

"ช่วยเหรอ  ถือโอกาสซะมากกว่า!"  เฮอร์ไมโอนี่เถียง  "เมื่อกี๊ถ้าฉันไม่ผลักนายออกไป  นายคง…"

"แต๊ะอั๋งเหรอ  นี่เธอจะหลงตัวเองเกินไปหน่อยแล้วมั๊ง"  มัลฟอย:-)ดัน  "ให้ฉันกลืนเสลดของหนอนฟล๊อบเบอร์ยังดีซะกว่าจูบกับเธออีก"

"มัลฟอย!!"  เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อของเขาด้วยความโกรธจัด  น้ำตาของเธอไหลรินอาบแก้ม  

เมื่อมัลฟอยเห็นน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่  ท่าทางที่แข็งกร้าวของเขาก็อ่อนลง  เขายื่นมือออกไปเพื่อจะแตะที่ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่  "เกรนเจอร์..ฉัน…"

เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลังทันที  "ฉันเกลียด..เกลียดคนอย่างนายที่สุด!!"  เฮอร์ไมโอนี่วิ่งร้องไห้จากไปด้วยความเจ็บปวด  มัลฟอยได้แต่ยืนเฉย  ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด    


- - - - - ติดตามต่อตอนที่ 2 - - - - -

(((อ่านจบแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ^/l\^)))