เฮอร์ไมโอนี่วิ่งร้องไห้ไปที่หน้าปราสาท  เธอมัวแต่ก้มหน้าไม่มองซ้ายมองขวาจึงชนกับแฮร์รี่เข้าที่ทางเข้า

"อยู่ที่นี่เองเหรอ  เฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่ทัก  "ฉันกับรอนตามหาเธอซะทั่วแน่ะ  เธอไม่อยู่ในหอกริฟฟินดอร์ฉันก็เลยลองมาหาข้างนอก  ส่วนรอนก็ตามหาเธอที่ห้องส…"  แฮร์รี่หยุดพูดเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมา  เผยให้เห็นน้ำตาที่ไหลริน  "เฮอร์ไมโอนี่! เธอร้องไห้นี่!"

เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ส่ายหน้าและสะอื้น  เธอพยายามจะหนีแฮร์รี่แต่เขาก็จับเธอไว้แน่น  เขาเชยคางเธอขึ้นมาเพื่อมองดูหน้าเธอชัดๆ

"เธอร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรเธอ  บอกฉันสิเฮอร์ไมโอนี่!"  แฮร์รี่พยายามคาดคั้นเฮอร์ไมโอนี่

เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา  ได้แต่ก้มหน้าสะอื้นกับเสื้อคลุมของแฮร์รี่  แฮร์รี่รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ  เมื่อเห็นเธอเจ็บปวดเขากลับยิ่งเจ็บปวดกว่าเธอหลายเท่า  แฮร์รี่พยายามปลอบโยนเฮอร์ไมโอนี่ให้เธอหายเศร้า  เขาโอบกอดเธออย่างทะนุถนอน  ลูบผมเธอ  และจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอบอุ่นในอ้อมแขนของแฮร์รี่  น้ำตาที่เคยไหลรินตอนนี้กลับแห้งผาก

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่สงบขึ้นแล้วเธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของแฮร์รี่ด้วยความเขินอาย  "ขะ..ขอบใจนะ  แฮร์รี่  ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

แฮร์รี่ปล่อยมือที่โอบเฮอร์ไมโอนี่  เขาก็รู้สึกเขินเช่นกัน  "โทษทีนะ  คือ..ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้าน่ะ  ก็เลย..ให้เธอซับน้ำตากับเสื้อคลุมแทน"

เฮอร์ๆไมโอนี่ส่ายหน้า  "มะ..ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ  แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ"

"เฮอร์ไมโอนี่..เธอบอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น  ใครกันที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้  มัลฟอยใช่ไหม"  แฮร์รี่คาดคั้นเฮอร์ไมโอนี่  เขายื่นมือไปแตะไหล่เธอ

เฮอร์ไมโอนี่ได้ส่ายศรีษะอย่างแรง  และก้มหน้าไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาสักคำเดียว

"ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร  ฉันไม่เซ้าซี้เธอก็ได้"  แฮร์รี่พูด  "เธอทำใจให้สบายนะเฮอร์ไมโอนี่  ไปเถอะ  ได้เวลาทานอาหารเช้าแล้ว  ป่านนี้รอนคงบ่นแย่เลย"

แฮร์รี่จูงมือเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในปราสาท  เธอเดิมตามแฮร์รี่เข้าไปแต่โดยดี  แต่เมื่อทั้งสองเดินไปพบรอนที่หน้าห้องโถงมือของทั้งคู่ก็หลุดออกจากกันโดยอัตโนมัติ

"แฮร์รี่  นายเจอเฮอร์ไมโอนี่แล้วเหรอ"  รอนเข้ามาทักทั้งสอง  "แล้วเธอมัวไปอยู่ไหนมาล่ะ  ปล่อยให้เราตามหาซะควั่ก"

"เอ่อ..คือ  ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย  คงต้องไปนอนพักที่ห้องพยาบาลซักหน่อย  พวกเธอทานข้าวเช้ากันสองคนก็แล้วกันนะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอก  แล้วเธอก็เดินเลี่ยงไป

"อ้าว..เดี๋ยวสิ! เฮอร์…"  รอนเรียกเฮอร์ไมโอนี่แต่แฮร์รี่ยกมือแตะไหล่รอนเป็นเชิงห้ามไม่ให้รอนรั้งเฮอร์ไมโอนี่  

"เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรน่ะ  แฮร์รี่  ทำไมดูท่างทางซึมๆอย่างนั้นล่ะ"  รอนถามเมื่อเขาทั้งสองเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ในห้องโถง

แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้เเมื่อเช้าให้รอนฟัง  เมื่อรอนได้ฟังเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

"ต้องเป็นมัลฟอยแน่ๆเลย  เมื่อวานเฮอร์ไมโอนี่ก็อารมณ์เสียเพราะมัน  มันคงต้องทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่แน่ๆ  ไม่งั้นเธอคงไม่ร้องห่มร้องไห้ขนาดนั้นหรอก  หนอย..ฉันอยากจะจัดการมันนัก"  รอนพูดจบก็หักข้อมือดังกร๊อบ

"ใจเย็นๆรอน  อย่าเพิ่งวู่วาม"  แฮร์รี่ปรามเพื่อน  "เรายังไม่รู้แน่นอนซักหน่อยว่าเป็นมัลฟอย  ขืนนายทำอะไรลงไปนายจะเดือดร้อน"

"จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงล่ะในเมื่อมันทำกับเฮอร์ไมโอนี่ถึงขนาดนี้  ทุกวันนี้ฉันต้องอดทนให้มันต้องดูถูกข่มเหงฉันมาตลอด  แต่ถ้าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด"  รอนบอกอย่างเจ็บแค้น

"ทำไมนายถึงต้องโกรธแค้นแทนเฮอร์ไมโอนี่ถึงขนาดนั้นล่ะ  หรือว่า..นาย…"  แฮร์รี่ถามทั้งๆที่เขาเองก็รู้สึกแบบรอนเช่นกัน

"ก็..ก็เฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนฉันนี่นา  เพื่อนก็ต้องเดือดร้อนแทนเพื่อนอยู่แล้วนี่"  รอนรีบแก้ตัว

"แค่นั้นเองเหรอ"  แฮร์รี่คาดคั้น

"ก็แค่นั้นน่ะสิ"  รอนพูดเสียงดัง  "นายนี่ถามอะไรแปลกๆ  กินข้าวเหอะ  ซุปเย็นหมดแล้ว"  พูดจบรอนลงมือทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างร้อนรน    

ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่  เมื่อเธอมาถึงห้องพยาบาลเธอก็ขอยาแก้ปวดหัวจากมาดามพรอมฟรีย์มาทาน  จากนั้นมาดามพรอมฟรีย์ก็ให้เธอนอนพักผ่อนที่เตียงคนไข้

"เกรนเจอร์..เดี๋ยวฉันจะไปคุยธระกับท่านอาจารย์ใหญ่  หนู่อยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ"  มาดามพรอมฟรีย์พูดกับเฮอร์ไมโอนี่

"อาจารย์ไปเถอะค่ะ  หนูอยู่คนเดียวได้"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ  หนูพักผ่อนตามสบายนะ  แล้วเดี๋ยวฉันกลับมา"  เธอบอกก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อมาดามพรอมฟรีย์เดินออกไปแล้ว  เฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง  หลังจากนั้นเมื่อแฮร์รี่และรอนทานอาหารเช้าเสร็จทั้งคู่ก็กลับห้องนั่งเล่นรวมเพื่อไปทำการบ้าน  แต่ระหว่างทางรอนบอกให้แฮร์รี่ล่วงหน้าไปก่อนและตัวเขาจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับยาพิษมาทำรายงานวิชาปรุงยาในหัวข้อ 'ยาพิษสิบสองชนิดที่ไม่มีทางแก้'  แฮร์รี่ตกลง  เมื่อทั้งคู่แยกกันแล้วรอนไม่ได้ไปห้องสมุดตามที่บอกกับแฮร์รี่  แต่เขากลับเดินเลี้ยวไปทางห้องพยาบาลเพื่อที่จะไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่  ที่เขาต้องโกหกแฮร์รี่เช่นนี้เพราะเขาไม่อยากให้แฮร์รี่สงสัย

แต่เมื่อรอนมาถึง  ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าไปก็พบกับจินนี่ที่หน้าห้อง  

"อ้าว..พี่รอน  เจอพี่ก็ดีแล้ว  พี่รู้รึเปล่าว่าพี่เฮอร์ไมโอนี่อยู่ไหน"  เธอพูด  "หนูกำลังตามหาพี่เขาอยู่น่ะ  ในห้องนั่งเล่นกับห้องสมุดก็ไม่มี  ว่าจะให้พี่เค๊าช่วยดูการบ้านให้หน่อย"

"เฮอร์ไมโอนี่เค๊าไม่สบายนอนพักอยู่ในห้องพยาบาลน่ะ"  รอนบอก  ประจวบเหมาะกับที่มัลฟอยเดินเข้ามาได้ยินพอดี  "นี่พี่ก็ว่าจะเข้าไปเยื่ยมเธอพอดี"

"อ้าว..งั้นเหรอ  งั้นหนูไม่รบกวนพี่เค๊าดีกว่า  เรื่องการบ้านไว้ถามวันหล้งก็ได้  งั้นหนูไปล่ะ"  จินนี่บอก

ก่อนที่จินนี่จะไปรอนก็เงยหน้าไปเห็นมัลฟอยกำลังเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องพยาบาลพอดี  เขาจึงรีบเข้าไปขวาง

"หยุดนะ!  มัลฟอย"

"หลีกไป  วีสลีย์  ฉันไม่มีธุระกับนาย"  มัลฟอยบอกอย่างดูแคลน

"ไม่  นายคิดจะทำอะไร  นายจะเข้าไปรังแกเฮอร์ไมโอนี่อีกใช่ไหม  ฉันไม่ยอมหรอก"  รอนพูด  เขากำหมัดแน่น  

มัลฟอยนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไปว่า  "มันเรื่องของฉัน  ทำไมนายต้องเดือดร้อนแทนยายเลือดสีโคลนด้วย…"

ไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบ  รอนก็โถมหมัดเข้าที่ใบหน้ามัลฟอยเข้าอย่างจังจนเขาเซถลาไปติดกำแพง  และทำท่าจะเข้าไปซ้ำ  แต่เมื่อมัลฟอยทรงตัวได้เขาก็สวนกลับรอนเข้าไปหมัดหนึ่งเช่นกัน  ทั้งสองชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร  คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างกรีดร้องและเข้ามามุงดูเหตุการณ์  บรรดานักเรียนที่ยืนมุงอยู่ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามเพราะเกรงว่าตัวเองจะโดนลูกหลงซะเอง  

"พี่รอน!!"  จินนี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  แต่เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็วิ่งออกไปเพื่อไปตามอาจารย์มาห้าม

เสียงเอะอะข้างนอกทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่นอนอยู่ในห้องพยาบาลตื่นขึ้นมา  เธอเดินออกมาจากห้องเพื่อหาที่มาของเสียงและได้พบรอนกับมัลฟอยกำลังชกต่อยกันอย่างบ้าคลั่ง  เธอตกใจจนหน้าซีดและทำท่าจะเข้าไปห้ามแต่นักเรียนหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอฉุดเธอเอาไว้ไม่ให้เข้าไปเพราะกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลง

"อย่า! หยุดนะ  ทั้งสองคนหยุดเดี๋ยวนี้นะ!"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนห้ามแต่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเธอเลย

"สต๊อปปาโมโดทริบิอัส!!"  

ท่ามกลางความชุลมุนก็มีเสียงร่ายคาถาดังกึกก้องพร้อมกับแสงสีฟ้าเจิดจ้าบาดตา  ร่างของรอนและมัลฟอยลอยหวือกระเด็นออกจากกันไปคนละทิศละทาง  นักเรียนที่มุงหันไปตามเสียง  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินมาพร้อมกับจินนี่อย่างเร่งรีบ  ใบหน้าเธอซีดขาวแต่แฝงไปด้วยความโกรธจัด

"พวกเธอกล้าดียังไงถึงมีเรื่องชกต่อยกันกลางทางเดินอย่างนี้  มิสเตอร์มัลฟอย  มิสเตอร์วีสลีย์!"  มักกอนนากัลพูด

เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้าไปดูรอนด้วยความเป็นห่วง  "รอน! เธอเป็นยังไงบ้าง"

"ฉันไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่  หมัดของเจ้านั่นไม่ทำให้ฉันระคายแม้แต่นิดเดียว"  รอนบอก

เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองมัลฟอย  เขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน  เธอหลบตาเขาทันทีแล้วหันมาหารอน  เธอแกล้งแตะรอยแผลที่ริมฝีปากของเขา

"โอ๊ย!"  เขาร้อง

"เจ็บแล้วยังจะทำอวดดีอีก  ลุกขึ้นไหวมั๊ย  เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้"  เธอพูด

"ยังไม่ใช่ตอนนี้  มิสเกรนเจอร์  มักกอนนากัลขัดจังหวะ  "มิสเตอร์วีสลีย์และมิสเตอร์มัลฟอยต้องตามฉันไปที่ห้องทำงาน  ฉันต้องจัดการเรื่องบทลงโทษ"

"แต่อาจารย์คะ  รอนเค๊า…"

"ไม่ต้องห่วง  มิสเกรนเจอร์  ถ้าฉันจัดการเรื่องนี้เสร็จฉันจะส่งเขาไปให้มาดามพรอมฟรีย์ทำแผลทันที"  มักกอนนากัลบอก  เสียงเฉียบขาดของเธอทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมในที่สุด

"ไม่เป็นไรน่า..เฮอร์ไมโอนี่  เธอไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็แล้วกัน  เดี๋ยวเสร็จทางนี้แล้วฉันจะกลับไป"  รอนบอก

"ก็ได้"  เธอตอบและเดินจากไปพร้อมกับจินนี่  แต่เธอก็อดที่จะหันไปมองมัลฟอยไม่ได้  หรือว่าลึกๆแล้วเธอก็รู้สึกเป็นห่วงมัลฟอยด้วยเหมือนกัน

"หนูตกใจหมดเลยนะเนี่ยที่จู่ๆพี่รอนก็ทำอะไรแบบนั้น"  จินที่บอกเฮอร์ไมโอนี่ระหว่างที่เธอเดินกลับห้องนั่งเล่นรวม

"จินนี่  เธอรู้รึเปล่าว่าสองคนนั้นเขามีเรื่องอะไรกัน"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

"หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  พี่รอนบอกหนูเรื่องที่พี่ไม่สบาย  พอมัลฟอยได้ยินเขาก็จะเข้าไปในห้องพยาบาล  พี่รอนเข้าไปขวางไว้  จากนั้นทั้งคู่ก็มีเรื่องกัน"  จินนี่เล่า

มัลฟอยจะเข้าไปในห้องพยาบาลทำไมกัน - - เฮอร์ไมโอนี่ครุ่นคิด - - เขาจะเข้ามาหาเรื่องเราอีกหรือไงนะ  หรือว่าเขา…"

"พี่เฮอร์ไมโอนี่!"

เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเพราะเสียงจินนี่  "อะ..อะไรเหรอ"

"พี่เฮอร์ไมโอนี่ล่ะก็  ไม่ได้ฟังที่หนูพูดเลย"  จินนี่พูด  "หนูบอกว่าพี่รอนน่ะเค๊าเป็นห่วงพี่มากนะ  พอมัลฟอยเค๊าจะเข้าไปหาเรื่องพี่  พี่รอนก็เข้าไปขวางถึงกับยอมมีเรื่องชกต่อยกับมัลฟอย  หนูว่าพี่รอนต้องชอบพี่แน่ๆเลย"

"อะ..อะไรนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ  "เธอพูดอะไรน่ะ  จินนี่  ไม่จริงหรอก"

"จริงสิ  แค่นี้หนูก็ดูออก  พี่จำได้รึเปล่าว่าในงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์เมื่อปีที่แล้วที่พี่เป็นคู่เต้นรำของวิกเตอร์ ครัม  พี่รอนเค๊าไม่พอใจมากเลยนะ  พี่รอนเค๊าหึงด้วยที่พี่สนิทสนมกับครัม"

"แต่ว่า..หลังจากนั้นก็ไม่เห็นว่ารอนเค๊าจะมีท่าทีว่าชอบพี่เลยนะ"  

"พี่รอนเค๊าเป็นคนปากแข็ง  ไม่ค่อยคุ้นเคยกับผู้หญิงซักเท่าไหร่  ออกจะเป็นคนทื่อๆไปบ้าง  แต่เวลาที่พี่เค๊าพูดถึงพี่เฮอร์ไมโอนี่แววตาพี่รอนเค๊าอ่อนโยนมากเลยนะ  พี่รอนเค๊าชอบพี่จริงๆ  หนูรับรองได้"

เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ  เธอคิดอะไรไม่ออกอีกแล้วตอนนี้  "ขอโทษนะ  จินนี่  เธอไปห้องนั่งเล่นก่อนก็แล้วกัน  พี่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆน่ะ"  

"ได้ค่ะ"  จินนี่บอก  "ถ้างั้นหนูไปก่อนก็แล้วกัน  เชิญพี่ตามสบายนะคะ"  จากนั้นเธอก็ล่วงหน้าไปห้องนั่งเล่นรวม


- - - - - ติดตามต่อตอนที่ 3 - - - - -

(((อ่านจบแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ^/l\^)))