วันนี้ ร่างกายของฉันรู้สึกอ่อนล้ายิ่งนัก เรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็แค่เพียงพยุงกายให้ก้าวเดินได้เพียงเท่านั้น ฉันเอนกายพักไปบนพนักเก้าอี้ สายลมพัดมาเอื่อย ๆ ยอดหญ้าพลิ้วเอนไหวไปตามทิศทางของลม ยอดชวนชมไหวระริกรับความเย็นที่พาดผ่าน
ฉันหลับตาลง
ปล่อยความรู้สึกนึกคิดให้ล่องลอยไปไกลแสนไกล
เสียงเปียโนที่คุ้นเคยดังกังวาลขึ้น
เริ่มจากเพลง MONDSCHEIN SONATE สู่ LA MER
ฉันลืมตา ขยับตัวลุกขึ้นฟังอย่างตั้งใจ
โน้ตแต่ละตัวที่ถูกถ่ายทอดผ่านปลายนิ้วลงสู่ลิ่มเปียโนในแต่ละสัมผัส ให้อารมณ์อ่อนหวานสะกดความรู้สึกและความสนใจทุกอย่างของฉัน ให้หยุดอยู่แค่เสียงเปียโนนั่น
.. อดคิดไม่ได้ว่าคนเล่นกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมจึงถ่ายทอดอารมณ์เพลงออกมาได้ดีนัก
ทุกวัน ฉันจะต้องกลับมาคอยฟังเสียงเปียโนนี้ จากคนที่ไม่รู้จัก..
ไม่แม้แต่จะทักทาย ไม่แม้แต่จะเห็นหน้า จะเห็นก็เพียงเงาลาง ๆ ของชายคนหนึ่งที่ซ่อนกายอยู่หลังม่านสีขาวโปร่งบางนั่น
แต่นั่น
ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน
แค่เพียงได้ฟังเสียงดนตรีอันไพเราะ จากที่เหนื่อยหนักหนาสาหัสกับการงานจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง ก็กลับรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
BRIDGE OVER TROUBLED WATER เป็นอีกหนึ่งเพลงที่มักจะขาดเสียไม่ได้ ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้ฟัง แม้จะได้ยินทุกวันจนเริ่มจะเป็นความเคยชิน แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้ถ้าหากไม่ได้ฟัง
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ริมรั้วไม้เตี้ย ๆ ซึ่งมีต้นลั่นทมดอกขาวสะพรั่งกั้นอาณาเขต ฉันส่งกระดาษโน๊ตแผ่นเล็ก ๆ พร้อมคำขอบคุณไปยังเจ้าของเสียงเปียโนที่ทำให้ฉันหายเหนื่อย
เย็นวันนั้น เมื่อกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็น ที่ประตูรั้วหน้าบ้านของฉันมีกระดาษโน๊ตพร้อมริบบิ้นสีฟ้าผูกติดอยู่ ฉันเปิดออกดูด้วยใจสั่นไหว
ขอบคุณ ที่ชอบฟังเพลงที่ผมเล่น แล้วจะเล่นให้ฟังอีกนะครับ
แม้ไม่มีคำลงท้าย แต่ข้อความที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก็ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดอย่างน้อย จากวันนี้ไป ฉันคงจะได้ฟังเสียงเพลง ที่จะคอยช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าของฉันได้บ่อยครั้งยิ่งขึ้น โดยเฉพาะเมื่อมีใครคนหนึ่งตั้งใจบรรเลงมันให้แน แม้จะเป็นเสียงเพลงจากคนที่ไม่รู้จักกันก็ตาม
จากคุณ :
อัญชา
- [
6 ต.ค. 46 21:15:28
A:202.133.177.47 X:
]
+++ดนตรีดลใจ #2 : บทเพลงจากคนที่ไม่รู้จัก+++
