เฮอร์ไมโอนี่เดินมาเรื่อยๆตามทางโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน ได้แต่เดินคิดถึงเรื่องที่จินนี่บอกไปตลอดทาง จู่เธอก็ได้รับรู้ว่ารอนชอบเธอทำให้เธอตั้งตัวไม่ถูก เธอควรจะดีใจหรือลำบากใจดีนะ เธอคิดกับรอนแบบไหนกันแน่ เธอไม่ค่อยเข้าใจความรักมากนัก เธอรู้แต่ว่ารอนเป็นเพื่อนรักที่ดีคนหนึ่งของเธอ เช่นเดียวกับแฮร์รี่ ตลอดเวลาสี่ปีที่รู้จักกันมาเธอไม่เคยคิดกับรอนแบบคนรักเลย แล้วจะเป็นไปได้ไหมนะที่เพื่อนที่สนิทกันมากจะกลายเป็นคนรัก ถ้าเธอกับรอนคบกันความสัมพันธ์มันจะแตกต่างจากที่เป็นอยู่รึเปล่า แต่สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องการคือ เธออยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับรอนและแฮร์รี่เป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่มีความรู้สึกใดๆนอกเหนือจากคำว่าเพื่อนรักมากั้นกลางระหว่างพวกเขา
เธอเดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงห้องสมุด เธอรู้สึกยังไม่อยากกลับห้องนั่งเล่นรวมในตอนนี้เธอจึงเดินเข้าไปหยิบหนังสือหนึ่งเล่มมานั่งอ่าน แต่เมื่อเธออ่านไปได้ไม่กี่หน้าเธอก็ต้องฟุบหลับคาโต๊ะด้วยความอ่อนเพลีย หลังจากนั้นเธอตื่นตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง เธอออกจากห้องสมุดแล้วไปยังห้องโถงเพราะคิดว่ารอนกับแฮร์รี่คงมารอเธอที่นั่นแล้ว เมื่อเธอมาถึงก็พบว่ารอนกับแฮร์รี่นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะจริงๆ เธอจึงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับพวกเขา
"เฮอร์ไมโอนี่! เธอไปไหนมาน่ะ พวกเราว่าจะออกไปหาตามเธอพอดี" รอนทัก
"ไปห้องสมุดมาน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเรื่อยๆ
"อีกแล้วเหรอ..นี่เธอไม่คิดจะไปที่อื่นนอกจากห้องสมุดบ้างรึไงนะ" แฮร์รี่พูด
"ช่างฉันเถอะน่า" เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วลงมือรับประทานอาหาร
เมื่อทั้งสามคนออกมาจากห้องโถง แฮร์รี่และรอนตกลงกันว่าจะไปตามเพื่อนร่วมทีมกริฟฟินดอร์ไปซ้อมควิดดิชและชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปดูการซ้อมของพวกเขาด้วย (รอนและแฮร์รี่ไม่อยากให้เฮอร์ไมโอนี่ไปห้องสมุดเพราะจะเป็นการหมกมุ่นกับเรื่องการเรียนมากเกินไป) แต่เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเธอจะไปทำการบ้านวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่ห้องนั่งเล่นรวม) รอนและแฮร์รี่พยายามชักชวนให้เฮอร์ไมโอนี่ไปกับพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่จำต้องยอมแต่มีข้อแม้ว่ารอนและแฮร์รี่ต้องทำการบ้านแทนเธอ พวกเขาจึงเลิกเซ้าซี้เธอและปล่อยเธอไปในที่สุด
เมื่อรอนและแฮร์รี่จากไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินกลับห้องนั่งเล่นรวม ระหว่างทางเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินผ่านทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน จู่ๆก็มีมือๆหนึ่งจับแขนเฮอร์ไมโอนี่และฉุดเธอเข้าไปในห้องเรียนข้างๆที่ว่างอยู่ เธอตกใจและกลัวมาก ภายในห้องมืดสนิท มองไม่เห็นหน้าตาของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็ส่งเสียงร้อง
"ช่วยด้วย!!"
ชายคนนั้นรีบยกมือขึ้นปิดปากเฮอร์ไมโอนี่ "อื้อ! ปล่อยนะ!" เธอดิ้นรนอย่างสุดกำลังแล้วกัดเข้าไปที่มือของเขา ชายคนนั้นส่งเสียงร้อง เฮอร์ไมโอนี่จำเสียงนั้นได้ เมื่อเธอถูกปล่อยเธอก็รีบหยิบไม้กายาสิทธิ์ออกจากเสื้อคลุมแล้วตะโกนท่องคาถาว่า "ไลท์อาโมร่า" (คาถาที่ทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้น คล้ายๆกับการเปิดสวิซไฟของมักเกิ้ล) เมื่อภายในห้องสว่างขึ้นเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ
"มัลฟอย!!"
"ก็ใช่น่ะสิ เธอนี่..เจอกันทีไรฉันต้องเจ็บตัวทุกที" เขาพูดแล้วสะบัดมือข้างที่ถูกกัด
"ก็นายทำแบบนั้นทำไมล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมามองเฮอร์ไมโอนี่ เธอยืนตัวแข็งด้วยความกลัว แล้วเขาก็เดินเข้ามาหาเธอ
"นะ..นายจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ!" เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่น เธอชูไม้กายาสิทธิ์ขึ้น
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกน่า ทำไมต้องกลัวขนาดนี้ด้วย ฉันไม่ใช่ผู้คุมวิญญานซักหน่อย"
"แล้วนายดึงฉันเข้ามาในที่แบบนี้ทำไมล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ถาม "จริงสิ นายกับรอนถูกศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกตัวไปไม่ใช่เหรอ แล้วทะไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ"
"มักกอนนากัลเพิ่งปล่อยฉันกับเจ้านั่นออกมาเมื่อกี๊นี้เอง เธอสั่งให้ฉันทำความสะอาดห้องเรียนบริเวณชั้นสามนี้ให้หมด..เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่ฉันดึงเธอเข้ามาที่นี่เพราะฉันอยากจะอยู่กับเธอตามลำพังเพื่อ..ขอโทษเธอ" มัลฟอยพูดแล้วก้มศรีษะอย่างยอมรับผิด "ฉันขอโทษ..เมื่อเช้าฉันพูดไม่ดีกับเธอ ดูถูกเธอ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษจริงๆ"
เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง เธอลดไม่กายาสิทธิ์ลง เธอแทบไม่เชื่อหูของตัวเองว่ามัลฟอยจะกล่าวขอโทษเธอ "ทำไมนายถึง
"
"พอฉันเห็นเธอร้องไห้ฉันก็รู้สึกผิดมาตลอด ฉันอาจจะเป็นคนเลวในสายตาเธอ แต่ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน" มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลผิดจากที่เคย "เธอจะยกโทษให้ฉันได้ไหม"
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้เธอรู้สึกสับสน อยู่ๆมัลฟอยคนที่เคยหาเรื่องแกล้งและดูถูกสารพัดจะมาพูดดีกับเธอซ้ำยังกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ
"ฉัน..ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมอยู่ๆนายถึงมาพูดดีกับฉัน ทั้งๆที่เราสองคนก็ไม่ถูกกันอย่างกะอะไรดี"
เฮอร์ไมโอนี่สังเกตว่ามัลฟอยหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย "คือ..ฉัน..เพราะฉันชอบเธอน่ะสิ เฮอร์ไมโอนี่"
"อะไรนะ!" เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ!" มัลฟอยตะคอกอย่างเขินๆ "อยู่ไกล้แค่นี้ก็ไม่ได้ยิน"
"มะ..ไมใช่ว่าฉันไม่ได้ยิน แต่..ไม่แน่ใจว่าฉันฟังผิดไปรึเปล่า" เฮอร์ไมโอนี่เองก็เขินเช่นกัน
"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ฉับชอบเธอจริงๆ" มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง "ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนฉันเคยเกลียดเธอ แต่ความรู้สึกนั้นมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรัก ตอนแรกนั้นฉันก็ไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองซักเท่าไหร่ จนกระทั่งเมื่อเช้าที่ฉันทำให้เธอเสียใจ ทำให้เธอร้องไห้ ฉันรู้สึกเจ็บปวด ตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มแน่ใจความรู้สึกของตัวเองว่าฉันรักเธอ"
"มัลฟอย
" เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้น เธอทั้งตกใจทั้งสับสน "ถ้านายชอบฉันจริงทำไมนายถึงชอบแกล้งฉันนักล่ะ"
มัลฟอยเอามือข้างหนึ่งซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างหนึ่งยกขึ้นปาดจมูกแก้เขิน "ก็เพราะชอบน่ะสิถึงได้แกล้งน่ะ เธอไม่เคยได้ยินหรอที่คนเค๊าพูดกันว่ารักดอกจึงหยอกเล่นน่ะ
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง เธอหันหลังให้มัลฟอยเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ
"ฉันบอกเธอไปหมดแล้วนะ แล้วเธอล่ะเฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่เห็นพูดอะไรบ้างเลย ฉันอยากได้คำตอบจากเธอนะ"
เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเงียบ เธอใจเต้นแรงขึ้น..แรงขึ้นจนเธอควบคุมไม่อยู่ ทำยังไงดี..มัลฟอยจะต้องได้ยินเสียงหัวใจเราเต้นแน่เลย - - เฮอร์ไมโอนี่คิด - - ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ พอมัลฟอยบอกรักเราจิตใจเราก็ไม่สงบ มัลฟอยคือคนที่เราเกลียดนักเกลียดหนาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะ
"ว่าไงล่ะ เฮอร์ไมโอนี่" มัลฟอยคาดคั้น
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเมื่อมัลฟอยมาแตะไหล่เธอ เธอเบี่ยงตัวหลบแทบจะทันที "คือ..ฉัน..ฉันรู้สึกสับสนน่ะ ฉันรู้แต่ว่าฉันหายโกรธแล้วก็ไม่ได้เกลียดเธอแล้วล่ะ ก็เธอขอโทษฉันแล้วนี่ แต่เรื่องนั้น..ฉัน..ยังไม่รู้ อยู่ๆเธอก็มาบอกแบบนั้นมันกระทันหันเกินไป ฉันคิดอะไรไม่ออก"
"ฉันไม่ได้คาดคั้นหรือบังคับให้เธอมาเป็นแฟนฉันซักหน่อย ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน เธอชอบฉันบ้างซักนิดหรือเปล่า"
"ให้เวลาฉันหน่อยนะ มัลฟอย ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนจนคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ"
"ก็ได้ ฉันจะให้เวลาเธอ คืนนี้ตอนสองทุ่มเธอกับฉันมาพบกันที่นี่ที่เดิม ถึงตอนนั้นเธอต้องมีคำตอบให้ฉันนะ"
"อะไรนะ ทำไมมันเร็วอย่างนั้นล่ะ ไม่ทันข้ามวันเลย"
"ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่อยากรอนาน แล้วก็รอไม่ไหวแล้วด้วย ยังไงก็ต้องเป็นคืนนี้" มัลฟอยพูดข่มขู่ นิสัยเดิมๆของเขาเริ่มกลับมาอีกแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่จนใจ "ตะ..ตกลง คืนนี้ฉันจะมาให้คำตอบเธอ" เธอพูด "สองทุ่มใช่ไหม"
"ใช่ มาให้ตรงเวลาด้วยล่ะ" มัลฟอยบอก
เฮอร์ไมโอนี่ค้อนอย่างหมั่นไส้ นี่น่ะหรือท่าทีของคนที่เพิ่งบอกรักเราไปหยกๆ ทั้งบังคับ ทั้งข่มขู่ เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ ถึงจะคิดกับเรายังไงแต่ก็ยังเป็นมัลฟอยคนเดิมอยู่ดีน่ะแหล่ะ "ฉันต้องออกไปแล้วล่ะ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นเข้ามันจะไม่ดี" เธอพูดแล้วหันหลังจะเดินออกไป
ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะเปิดประตู อยู่ๆมัลฟอยก็เดินเข้ามาข้างหลังแล้วโอบกอดเธออย่างแผ่วเบาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาเขาก็ปล่อยมือแล้วออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง เธอรู้สึกเข่าอ่อนจนแทบจะยืนไม่อยู่
"ตาบ้านี่ ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ" เธอว่าเขาในใจ แต่เธอก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
(((มีต่อข้างล่างค่ะ)))
จากคุณ :
M@mmY
- [
7 ต.ค. 46 18:18:15
A:216.148.246.134 X:203.113.32.11, 10.101.4.110
]
(((ฝันมหัศจรรย์ของเฮอร์ไมโอนี่ : รักที่ต้องเลือกระหว่างเพื่อนกับศัตรู / ตอนที่3)))
