@^0^@  เรื่องรักวันรับน้อง  ตอนที่ 5  หรือต้องตัดใจ @^0^@

............................................
" มารอนานยังคะ " แป้งถามชายหนุ่มที่มาแย่งเป้ในมือไปถือ

"  ไปเถอะ  แล้วเป็นไง เจอนกเยอะเปล่าล่ะ "

" ไม่เยอะหรอกค่ะ  เพิ่งไปดูครั้งแรก "

" แสดงว่าจะมีครั้งที่ 2 งั้นสิ "

" ก็มันสนุกแล้วนกก็สวยด้วย " คนตอบไม่ยอมบอกเพิ่มว่านอกจากนั้นยังรู้ว่า
ตัวเองมีความรู้สึกดีๆกับคนบางคน  ที่เมื่อก่อน แม้หน้ายังไม่อยากมอง
เอ!แล้วมันเกิดจากอะไรนะ  จู่ๆความรู้สึกนี้ก็ผุดขึ้นมา



วินทร์เดินไปเปิดประตูห้องโปรเจคเมื่อเห็น
บอยรุ่นน้องปีสอง มาชะเง้อชะแง้ มองผ่านช่องกระจกที่ประตู

" จะเข้าก็เข้ามา  ชะเง้อดูอะไร "

" หวัดดีพี่ ดูก่อนว่าแม่พี่อยู่เปล่า เมื่อเช้าทำผิดไว้ " บอยบอกพลางมองไปรอบๆห้อง

" ไม่อยู่หรอก  ไปทำอะไรไว้ล่ะ "

" เมื่อเช้าผมโดดน่ะ  ตื่นสายมาไม่ทัน  เลยไม่ค่อยอยากเจอ "

" แล้ววันอื่น ทำไมมาทัน  เมื่อคืนนอนดึกเหรอ "

" เปล่าพี่ ก็นอนปกติแหละ แต่แม่พี่น่ะนัดเรียนเช้ากว่าปกติ  
 ผมเป็นพวกทำอะไรสม่ำเสมอเลยมาไม่ทัน  "

" เออดี  แล้วมีอะไรหรือเปล่า "  วินทร์ประชด

" เสาร์นี้จะนัดเลี้ยงน้อง พี่ว่างเปล่า "

" เสาร์นี้ไม่ว่าง จริงๆแล้วอาทิตย์นี้กะอาทิตย์หน้าแทบไม่ว่างเลย มีงานด่วน "

" ไม่เป็นไร  เดี๋ยวไปบอกเลิกยัยแป้งก็ได้พี่ "

" ไม่ต้องหรอก  ก็ไปกันก่อน ถ้าเคลียร์งานได้ จะตามไป หรือไม่จะชวนไปเลี้ยงใหม่อีกรอบ"

" เอางั้นเหรอพี่  แล้วค่าอาหารคราวนี้ล่ะพี่ " บอยถามยิ้มๆอย่างมีนัย

" เออๆ เดี๋ยวช่วยหาร "

" ดีเหรอพี่ " บอยยังเกรงใจ

" เอ็งจะเอาไม่เอาวะ "

" เอาพี่เอา  ด้วยความยินดีอย่างยิ่งพี่  งั้นผมไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวแม่พี่มา "

" อืมม แล้วเข้าเรียนมั่งล่ะ  รู้กันอยู่คนสอนเฮี้ยบแค่ไหน "

" คร้าบผม "

" ไปร้านไหน กี่โมง โทร.บอกด้วย ไม่แน่อาจตามไป "

" ครับๆ กลัวจ่ายฟรีเหรอพี่ "

" เปล่า "  อยากเจอยัยแก่นต่างหากล่ะ วินทร์คิด ตั้งแต่ไปค่ายกลับมายังไม่เจอเลย
ไม่เจอหน้ายัยแก่น 2 อาทิตย์เอ็งเป็นขนาดนี้เลยเหรอวะ  
ไอ้วินทร์เอ้ย! ทำไมใจง่ายอย่างนี้ว่ะ  เห็นก็เห็นอยู่ ว่ายัยนั่นมีหนุ่มข้างกาย
เถอะวะ ปล่อยไปก่อน งานก็ยุ่ง  ยังมายุ่งเรื่องใจอีก บางทีอาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้
อาจเป็นพี่ชาย  เพื่อน  ญาติ คิดปลอบใจตัวเองสารพัดหากข้างในยังร้อนรุ่ม
สุดท้ายก็ยอมแพ้ เก็บของ แล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้อง
ไปใช้แรงให้เหงื่อออกหน่อยเถอะวะ  เผื่อมันจะดีขึ้น





" โห....พี่วินทร์ ชมรมรักบี้ดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่วันนี้พี่ให้เกียรติมาเยี่ยม
 ช่วงหลังๆ เห็นอยู่แต่ห้องโปรเจค "
น้องที่ชมรมรักบี้ทักเมื่อเห็นวินทร์ยืนที่ประตู

" อืมม   งานยุ่ง "

" ทำไมวันนี้มาได้ล่ะพี่  เมื่อวานเจอพี่พล พี่พลบอกว่าพี่กำลังหลงทางอยู่ "

" คิดอะไรไม่ออกเลยมาออกแรงหน่อย  หลงทางอะไรวะ  "

" หลงทางรักดิพี่  พี่พลบอกว่าพี่คิดปลูกต้นรักต้นใหม่ "

" เออพี่  ได้ข่าวมาว่าค่ายดูนกคราวนี้ หวานจนกินกาแฟไม่ต้องเติมน้ำตาลเลยเหรอพี่ "
 น้องอีกคนแซว

" ไปเชื่อไอ้พลมันมาก  หารๆซะบ้าง "   วินทร์พูดพร้อมส่ายศรีษะ

" ชื่ออะไรพี่  คนไหน  พวกผมจะได้ช่วยลุ้น "  น้องๆยังไม่ยอมหยุด

" พวกเอ็งไม่ต้องช่วยลุ้นหรอก  พี่พอรู้ล่ะว่าจะจบยังไง "
วินทร์บอกน้องๆในชมรมซึ่งหันไปมองหน้ากันทำท่างง  แล้วถามขึ้นเกือบพร้อมกัน

" จบไงพี่ "

" พวกเอ็งจะซ้อมหรือเปล่าวะ  ไม่ซ้อมพี่จะได้กลับ " วินทร์บอกแล้วเดินออกจากห้อง

" ซ้อมพี่ซ้อม รอด้วยพี่ "

" แซวหน่อยเดียว  เขินเหรอพี่ "

" เออ  เขิน  เวลาเขินขามันมักกระตุกไปโดนปากคนแซวบ่อย "

" โห.....พี่ "





" เป็นไงแป้งไปค่ายมา " ชุหรือป้ารหัสถามขึ้น

" สนุกค่ะ นกสวยๆเยอะ แป้งคงขึ้นไปชมรมบ่อยๆล่ะคะ  อยากดูอีก "

" งั้นตระกูลเราก็มีเด็กดูนก 2 คน พี่วินทร์กะแป้ง แต่คนละเหตุผล
พี่วินทร์ทุ่มกิจกรรมเพราะหวังลืมใครบางคน แล้วแป้งล่ะเพราะอะไร " บอยถาม

" ก็อยากดูนกสวยๆ อีกสิคะ " แป้งบอกเหตุผลเพียงข้อเดียว  
อีกหนึ่งนั้นซ่อนเอาไว้ลึกสุดมุมของหัวใจ

" เรื่องมันนานแล้วป่านนี้พี่วินทร์ลืมได้แล้วล่ะ  วันนี้จะมาหรือเปล่าล่ะ
 ไม่ค่อยได้เจอเลย " ชุถามถึงวินทร์

" ไม่แน่อาจตามมาพี่  ผมว่าพี่วินทร์ยังไม่ลืมพี่ดาวหรอกพี่
ถ้าลืมได้ป่านนี้มีแฟนใหม่แล้ว พี่ไม่ไปดูพี่วินทร์แข่งรักบี้
โห....สาวๆงี้  เชียร์ตรึม "  บอยยังวิเคราะห์ใจหนุ่มรุ่นพี่ต่อ

" ความรักมันก็อย่างนี้แหละ  ไอ้คนที่เรารัก  เขาก็ไม่รักเรา
คนที่รักเรา  เราก็ไม่รัก ทุ่มเข้าไปเท่าไหร่ เติมเข้าไปเท่าไหร่มันก็ไม่เคยเต็มหรอก "ชุร่ายยาว

" ใครจะเหมือนคู่เจ๊ล่ะ  รักกันจี๋ เรียนจบแล้วจะแต่งงานกันเลยเปล่าเจ๊ " บอยแซว

" ทำไมยะ  ฉันจะรักกันจี๋แล้วไง อิจฉาเหรอไอ้บอย  ไอ้คนไม่มีแฟน "

" โธ่! ผมเหรออิจฉา สงสารต่างหาก ผมยังมีสิทธิ์เลือกได้อีกเยอะแยะ
แต่เจ๊ดิ คงเลือกไม่ได้แล้ว  ต้องรักมั่นคง ทนอยู่กะคนๆเดียว น่าเบื่อแย่ "
บอยแจงข้อดีของคนโสด

" เออ! แกเลือกให้ได้สักคนแล้วกัน  แป้งทำไมเงียบ " ชุหันมาถามแป้ง

" พูดไม่ทันเจ๊น่ะสิ ใช่เปล่าแป้ง " บอยหันไปขอเสียงสนับสนุน

" แป้งฟังเรื่องความรักเพลินต่างหาก " แป้งขอเป็นคนกลางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด

" โกหกเปล่า บอกไปเลยว่าพูดไม่ทัน ทำไมวันนี้เงียบๆ ทุกทีพูดจนพี่บอกให้หยุด "
  บอยหันไปมองน้องใหม่ที่ยังคงนั่งเงียบ

" นั่นสิ "  ชุเห็นด้วย

" เปล่าโกหกค่ะ "  ก็ฟังเพลินจริงๆนี่นา แถมคิดเพลินอีกอย่าง
อีตานั่นจะลืมคนชื่อดาวได้หรือยังนะ    ลืมได้ไม่ได้ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยนี่นา  
แต่อยากให้ลืมได้จัง จริงของพี่บอย ถ้าลืมได้ป่านนี้มีแฟนใหม่ไปแล้ว  เฮ้อ!

" นั่นไง พี่วินทร์มาแล้ว "
แป้งหันไปมองก็เห็นร่างสูงเดินตรงมาที่โต๊ะแล้วนั่งลงตรงกันข้ามกับหล่อน

" สั่งอะไรเพิ่มดีพี่ "  บอยถามพลางยื่นเมนูให้วินทร์

วินทร์ละสายตาจากคนที่นั่งตรงกันข้าม มองอาหารบนโต๊ะแล้วยื่นเมนูให้แป้ง

" ให้น้องใหม่สั่งดีกว่า  วันนี้เลี้ยงน้องนี่นา "

" แป้งไม่รู้จะสั่งอะไรดีค่ะ " แป้งรับเมนูมาแล้วเงยหน้ามองรุ่นพี่ทั้งสาม

" ไก่ผัดเม็ดมะม่วงล่ะกัน ของโปรดพี่วินทร์ " ชุบอก

" แล้วแป้งล่ะ  อยากกินอะไรอีก " วินทร์ถาม

" แป้งกินอะไรก็ได้ "

" อยากกินอะไรก็สั่งเลยแป้ง ตอนพี่พาเจ้าบอยมาเลี้ยงนะ
มันสั่งซะจน พี่กะพี่วินทร์แทบหมดตัว "

" เว่อร์เจ๊  เวอร์  สั่งยำปลาดุกฟูให้แป้งดีกว่า ครั้งที่แล้วเห็นชอบกิน " บอยบอก

" ทำไมวันนี้เงียบ  ไม่สบายหรือเปล่า "  วินทร์ถาม

" แป้งนั่นแหละ "  ชุบอกเมื่อเห็นแป้งทำหน้าเหรอหรามองคนนั้นทีคนนี้ที

" เปล่าค่ะ  ไม่รู้จะคุยอะไร " แป้งตอบ

" อยากคุยอะไรก็คุย  อยากถามอะไรก็ถามไม่ต้องกลัว " วินทร์บอก

" นั่นสิ เชียร์เขาเลิกไปนานแล้ว  พี่วินทร์ไม่ดุหรอก " บอยสนับสนุนคำพูดของวินทร์

" ดาวคือใครคะ " คำถามที่แป้งถามออกไป ทำให้สามคนที่นั่งร่วมโต๊ะชะงัก
หันมองแป้งเป็นจุดเดียว   แม้แต่คนถามเองก็ยังตกใจ หลุดปากไปได้ไงวะ
แล้วคนถามก็เงยหน้ายิ้มแหยๆแจกทุกคน

" ใครบอก  ไปได้ยินมาจากไหน " เสียงทุ้มดุถาม ตาจ้องคนนั่งตรงข้ามเขม็ง

" ขอตัวไปห้องน้ำนะคะ " ชุบอกแล้วรีบลุกจากโต๊ะ

" เจ๊ผมไปด้วย สงสัยกินน้ำเยอะไปหน่อย " บอยลุกตามไปอีกคน
ยัยแป้งเอ้ย! ทำแสบอีกแล้ว   แล้วมันจะบอกไหมวะว่ารู้มาจากตู  
ทำไมมีน้องรหัสแสบอย่างี้วะ

" ว่าไงไปได้ยินมาจากไหน "  เสียงทุ้มยังคาดคั้นเอาคำตอบ

" ก็ประชุมเชียร์ไงคะ ที่แป้งบอกชื่อพี่ไป "

" แล้วรู้จากใครอีก "

" แค่นี้  ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบสิคะ  ทำไมต้องคาดคั้นว่ารู้มาจากใคร "
แป้งโวย โธ่เอ้ย! แฟนเก่าล่ะสิ  ยังลืมไม่ได้
พอคนอื่นรู้ก็เหมือนไปเหยียบย่ำรอยแผลเดิมให้เจ็บไปอีก  สมน้ำหน้า

" ก็กลัวคนที่บอกจะรู้ไม่หมด  รู้ไม่จริง เดี๋ยวเข้าใจอะไรผิดๆ  ดาวเป็นเพื่อน "
คำว่าเพื่อนถูกเน้นหนักคล้ายคนพูดต้องการย้ำให้คนฟังรู้สึกว่า ' เพื่อน ' จริงๆ  
คนฟังก็รู้สึกเหมือนกัน แต่เป็นอีกอย่าง ฮึ! ยังไม่ลืมชัวร์เลยเน้นหนักๆหน่อย

" อยากรู้อะไรอีกไหม "

" ไม่แล้วค่ะ  ทำไมพี่เขาไปห้องน้ำนานจัง "

" หลบภัยไง "

" คะ " แป้งถามเสียงสูง

" ก็แป้งรู้เรื่องพี่จากสองคนนั่นไม่ใช่เหรอ  ก็กลัวพี่น่ะสิ ถึงได้เผ่น "

" แป้งก็อยากเผ่นเหมือนกันแต่เผ่นไม่ได้ "

วินทร์หัวเราะเมื่อได้ฟังคำตอบ

" อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่ ให้ถามพี่ ไปฟังจากคนอื่นเดี๋ยวรู้ผิดๆเพี้ยนๆไป  แป้งจะเข้าใจพี่ผิด "
วินทร์บอกพร้อมส่งสายตาชนิดหนึ่งที่แป้งเองก็ไม่เข้าใจ
ว่าหมายความว่าอย่างไรรู้แต่ว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคู่นั้น

" นั่นบอยกับชุมาแล้ว คอยดูสิบอยต้องประจบเอาใจพี่ลบล้างความผิด พนันกันได้เลย "

และก็จริงอย่างที่วินทร์บอก

" เป็นไงพี่ไก่ผัดเม็ดมะม่วงอร่อยไหม  สั่งอะไรเพิ่มไหมพี่ หรือจะสั่งเบียร์ดีพี่ "
บอยถามรัวเป็นชุด   วินทร์ยิ้มหันไปมองแป้งที่กำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน

" เออพี่  พี่จะลงแข่งรักบี้เหรอเปล่า "
บอยถามถึงกีฬามหาวิทยาลัยที่จะเริ่มอีกสามอาทิตย์ข้างหน้า

" ไม่แน่  ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ซ้อม " วินทร์บอก

" พี่วินทร์ก็เล่นรักบี้เหรอคะ " แป้งถาม

" อืมม  แต่เล่นได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่   ไปกันหรือยังพี่ต้องกลับไปทำงานต่อ " วินทร์ชวน

" ไปก็ไปพี่ เดี๋ยวผมต้องตระเวนส่งสุภาพสตรีล่ะสิเนี่ย  ทำไมเจ๊ไม่ให้แฟนมารับล่ะ " บอยบ่น

" ทำไมยะ  ไปส่งฉันนี่ลำบากมากเหรอไง เมื่อก่อนฉันตระเวนพาแกไปเลี้ยงทั่วเมือง
 ไม่เห็นฉันบ่นสักคำ "

" โทษเจ๊โทษ แล้วยัยแป้งล่ะ เมื่อไหร่จะมีคนมารับจะได้ไม่ต้องไปส่ง "
 บอยหันมาไล่เบี้ยกับแป้งบ้าง

" พูดแล้วจะหาว่าคุย แค่แป้งโทร.ไปกริ๊งเดียวเท่านั้น เขาก็ออกมารับแล้ว "

วินทร์หันไปมองท่าทีคนตัวเล็กที่ตอบโต้กับบอย  แล้วถอนหายใจกับคำตอบ
ที่ได้ยิน  หรือต้องตัดใจจริงๆวะ


@^0^@  เรื่องรักวันรับน้อง  @^0^@