ความคิดเห็นที่ 1 "ลีรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมไปแป๊บเดียว" "ค่ะ ลีนั่งฟังเพลงได้ค่ะ อย่าลืมซื้อน้ำมาฝากลีด้วยนะคะ" ฉันนั่งฟังเพลงเบาๆในรถ เพลงไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ ฉันหมุนคลื่นไปที่มีเพลงโปรด และฉันก็ได้ยินเสียงดีเจพูด "มีเพจเข้ามาขอเพลงนี้ นี่เป็นครั้งที่ 10 แล้วในวันนี้ บอกขอฟังให้ได้ ดิฉันจะเปิดให้ฟังหลังจบข่าวนะคะ" ฉันฟังดีเจพูดด้วยความที่ไม่ค่อยคิดอะไรมากนัก แต่ก็อยากจะฟังเหมือนกันว่าเนื้อหาจะเป็นอย่างไร เพราะเห็นขอมาเป็นสิบๆครั้งแล้ว และพอฟังข่าวจบ เพลงตามคำขอก็ถูกเปิดให้ฟัง ฉันตั้งใจฟังเงียบๆ แต่อะไรไม่รู้ทำให้ฉันแน่นๆหน้าอกแบบบรรยายไม่ถูก ความรู้สึกตอนนั้น ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันคิดไปได้หลายๆอย่างหลายแง่ ....ทำไม ทำไม ช่างตรงกับชีวิตของฉันในช่วงนั้นซะเหลือเกิน ......     ฉันนึกย้อนไปถึงอดีต เมื่อสมัยในช่วงที่กำลังเป็นนักศึกษา.... ชีวิตของฉันช่วงนั้นเป็นแบบในเพลงนี้จริงๆ และก็เพลงนี้อีกเหมือนกัน ที่ได้สอนให้ฉันได้เรียนรู้ว่า  บางครั้ง เพลงบางเพลงก็ไปเหมือนหรือคล้ายๆกับชีวิตจริงๆของคนเรา เพลงที่ทำให้ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนไป....... ................วันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่เคยลืม.............                “ ลี ลีเป็นอะไรไป  ดูสิหน้าซีดมือก็เย็น  ลีไม่สบายรึเปล่า ผมพาไปหาหมอมั้ย” “ ลีไม่เป็นอะไร ลีไม่ไปหาหมอนะวุธ  ลีขอนั่งพักนิ่งๆสักครู่ ประเดี๋ยวก็หายเองแหละ” ปาวลีรู้สึกตัวเบาๆหวิวๆ คล้ายๆจะเป็นลม แต่ก็ทำใจแข็งนั่งนิ่งๆเงียบๆ .... “ ผมไปส่งลีที่บ้านดีกว่าลีจะได้นอนพัก ถ้าเป็นอะไรมากรีบบอกผมนะลี  ” วุธขับรถไปเรื่อยๆ นานเท่าไหร่ปาวลีก็ไม่สามารถรับรู้ได้อีก   เมื่อความรู้สึกต่างๆของเธอดับวูบลง วุธหันมามองและคิดว่าปาวลีนั่งหลับตาเงียบๆ ปาวลีเป็นลมไป  และวุธได้รับรู้อีกทีเมื่อรถเข้าโค้งและปาวลีทรงตัวไม่อยู่ ร่างของเธอโอนเอนไปตามแรงเหวี่ยงของรถ “ ลี.....” วุธร้องเรียกเสียงดังด้วยความตกใจ ..... “ เธอฟื้นแล้วค่ะ คุณเป็นเพื่อนกับคนป่วยใช่มั้ยคะ ” วุธพยักหน้าแล้วรีบเข้าไปดูปาวลีทันที... “ลีเป็นลมไปรู้มั้ย  รุ้สึกไงบ้าง ” “ ลีเหนื่อยจ๊ะวุธ ลีอยากกลับบ้าน ”  วุธหันหน้าไปทางคุณหมอที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ เธอปลอดภัยพอจะกลับบ้านได้มั้ยครับ” “ ได้ค่ะ ประเดี๋ยวคุณไปชำระเงินแล้วรับยา ก่อนนะคะ” “ครับ”วุธหันไปประคองปาวลีให้ลุกขึ้น ปาวลีลุกขึ้นช้าๆ แล้วค่อยๆเดินนำหน้าวุธออกจากห้องตรวจคนไช้  ..... วุธพาปาวลีมาส่งถึงบ้าน และเล่าเรื่องราวให้คุณแม่และน้องสาวของเธอฟัง “ พี่ลีพักผ่อนน้อยไปรึปล่าว   หนูเห็นห้องพี่ลีเปิดไปอยู่จนเกือบตีสองแน่ะพี่วุธ  พี่ลีชอบอ่านหนังสือตอนกลางคืน คงจะพักผ่อนไม่พอ  ”  “น่าจะเป็นงั้น ฝากดูแลลีด้วยนะครับคุณแม่ ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ ...ผมกลับก่อนนะลี นอนพักเยอะๆนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ ” วุธยกมือไหว้แม่ของปาวลี และหันไปยิ้มน้อยๆกับน้องสาวเพื่อน .... ปาวลีนอนอยู่ในห้องคนเดียวหลังจากคุณแม่ของเธอปิดประตูห้องให้เบาๆ .... และหลับตาลง                                  ปาวลีหลับไปจนถึงเช้าของวันใหม่ ... เธอรู้สึกดีขึ้น ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งชุดนักศึกษา และลงไปข้างล่างด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ อ้าวพี่ลีหายแล้วเหรอ   วันนี้จะไปมหา’ ลัย ตั้งแต่เช้า แล้วเพื่อนพี่ลีจะมารับรึปล่าว ? ” เก้ น้องสาวคนเดียว ยิงคำถามเป็นชุด   “ หายแล้วจ๊ะ เมื่อวานพี่คงพักผ่อนน้อยไป จริงๆนะแหละ  แต่เมื่อคืนพี่ได้นอนเต็มอิ่มแล้ว จ้า เก้..หนังสือไม่ได้อ่านซักกะตัว .” ปาวลีพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มน้องสาว “ โอ๊ย เจ็บนะพี่ลี  ”   “ ลีนั่นลูกหายดีแล้วเหรอจ๊ะ แล้วเล่นอะไรกับน้องตั้งแต่เช้าล่ะนี่ ” เสียงแม่ร้องทักมาจากในครัว “ หายแล้วค่ะแม่ ลีไม่เป็นไรแล้วค่ะ วันนี้ลีไม่ทานข้าวที่บ้านนะคะลีไปเรียนก่อนค่ะ  ไปจ๊ะ ยัยจอมยุ่ง  ”                                                                   ปาวลีมาถึงมหา’ ลัย  และตรงไปที่คณะ  ทันทีที่ถึงหน้าห้อง ปาวลีก็เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวสองคนกำลังเดินตรงมาทางปาวลี ปาวลีรู้สึกหน้าร้อนผ่าวและ เจ็บปวดลึกๆ เธอหยุดเดิน และลังเล............................... แต่ไม่ทันที่ปาวลีจะทำอะไรได้ทัน  หนุ่มสาวสองคนก็เดินมาถึงจุดที่ปาวลียืนอยู่ “ มาเช้าเหมือนกันนะลี  ไปหาอะไรกินกันมั้ย   ”  หญิงสาวร้องทักขึ้นก่อน “  ไม่ล่ะ ตามสบายจ๊ะ นิด  ”  ปาวลีตอบไปแบบเรียบๆ “ งั้นชั้นไป นะหิวข้าวจ๊ะ  ”   ปาวลียืนนิ่ง  แต่ก็ยังพอรู้สึกได้ว่ามีหางตาของชายหนุ่มปรายตามาทางเธอ.... “   ลีมาแล้วเหรอ ผมโทรไปที่บ้าน เก้บอกลี ออกมาแล้ว มือถือก็ปิด  ผมกะจะไปรับลีด้วยนะ ” “  ไม่ต้องหรอกวุธ ลีหายดีแล้ว และคิดว่าคงไม่เป็นลมอีกแล้วล่ะจ๊ะ  ” ปาวลีตอบด้วยพยายามแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม   ....แต่หัวใจ แทบจะร้องไห้....... “  เมื่อตะกี้ วุธเจอเมศ กับ.... ”  วุธพูดแล้วหยุดลงแค่นั้น เหมือนจะกลัวอะไรบางอย่าง “  ลีก็เจอ  วุธ เราอย่าไปสนใจคนอื่นเลยนะ ไปห้องสมุดกันดีกว่า ลีจะค้นคว้าข้อมูลมาทำรายงาน  จะหาให้ยัยสาด้วย  รายนั้น บอกจะไปหาในอินเตอร์เน็ต อีกทาง  ”  ปาวลีพูดตัดบทไปเรื่องอื่น “   ลีเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า  ลีรีบมาเช้าแบบนี้ เช้าเช้าคงยังไม่ได้ทานแน่นอน ใช่มั้ยครับลี  ” “  แหม! วุธเนี่ยช่างแสนรู้ไปหมดเลยนะ  ” “ ผมต้องแสนรู้วซิ ม่ายงั้นจะรู้ใจลีได้ไง  ”   วูธพูดไปยิ้มไปไปแบบมีลับลมในใจ .... ปาวลีไม่อยากใส่ใจ รีบเดินนำหน้าวุธไปทางตึกร้านอาหารของคณะ จนลืมซะสนิทว่า คนบางคนไปได้อยู่ณ ที่นั้นก่อนแล้ว........................................                          เมื่อถึงร้านอาหาร   ปาวลีรีบหาซื้ออาหารที่เธอชอบ และเห็นวุธซื้อน้ำไว้ให้บนโต๊ะ “ ลีทานเยอะๆหน่อนนะ  หมู่นี้เห็นลีทานน้อยจัง  ” “ ลีทานได้แค่นี้แหละ ลีกระเพาะเล็กน่ะ  ลีอิ่มแล้วล่ะ เราต้องรีบนะวุธ  ”   “ ลีเค้ารักษาหุ่นน่ะวุธ เค้ากลัวจะไม่สวย  ” เสียงคุ้นๆหู เสริมขึ้นมาจาก โต๊ะข้างหลัง “ นิด  เมศ   เจอกันอีกแล้วนะ   ”  วุธพูดขึ้นบ้าง “   นิด ...เมศ...ลีไปห้องสมุดก่อนนะ ไปจ๊ะวุธ   ” ปาวลีเดินออกจากร้านอาหาร โดยไม่สนใจคนทั้งสองอีก....................                    “ ลีเปลี่ยนไปมากนะเมศ   นิดรู้สึกว่าลีจะแปลกๆไป”               “ เปลี่ยนไปเหรอ  เมศก็เห็นเค้าเหมือนๆเดิม  ” เมศร์ พูดพร้อมกับมองไปตามร่างที่กำลังเดินห่างออกไป                  “  ตั้งแต่เมศมาเป็นแฟนกับนิด นิดรู้สึกว่าลีจะซึมๆไปน่ะ  ”  นิดเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง                    อะไรคือความเปลี่ยนแปลงที่นิดกำลังพูดถึง   เมศนึกไปถึงวันนั้น.................                    “ ลี ”   “ หือเมศ    มีไรเหรอ  ”    ปาวลีตอบแต่ตายังจับจ้องที่ตำรา “  เมศอยากเป็นแฟน...กับลี  ”  “ อะไรนะเมศ ไหนพูดใหม่ทีซิ ลีได้ยินไม่ถนัด  ” “ เมศชอบลี เมศร์อยากเป็นแฟนกับลี จริงๆนะลี  ”   “  เมศ เราเป็นเพื่อนกันนะ และลีก็ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ด้วย  ”  ปาวลีตอบแบบไม่ต้องคิดอะไร เมศ เข้าใจลีนะ  อ้าว! นั่นวุธกับยัยสามาพอดี  สาๆ ได้ข้อมูลที่ลีต้องการมั้ย   ” หากเมศไม่พูดกับลีแบบนั้นลีคงไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป   แบบที่นิดเข้าใจ.............เมศสรุปเองในใจ ..................”. เฮ้ลี  เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน จ๊ะ แล้วอย่าลืมรูปที่ให้ไปหาด้วยนะ ลี  ”                   “ จ้าไม่ลืมแน่นอนจ้า  ” ปาวลี ตอบไปยิ้มไป กับเพื่อนๆ   อรสากับมณีรัตน์กลับบ้านไปแล้ว แต่ปาวลียังไม่อยากจะกลับ เธอนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ   “  ลี ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ  ขยันจังนะ จะกลับบ้านเมื่อไหร่ให้  ผมไปส่งมั้ย ?  ”   ปาวลีเยหน้าขึ้นกับเสียงที่คุ้นชินหู  ราเมศ นั่นเอง “  อย่าเลยเมศ    อย่าลำบากเลย ไปส่งนิดดีกว่านะ ”  ปาวลีตอบเรียบๆ “  ไม่ลำบากอะไรเลย  ผมเต็มใจ   ”  เมศไม่ละความพยายาม  ปาวลีไม่ต่อความ  แต่ปิดตำราและลุกขึ้นพร้อมจะเดินออกไปจากตรงนั้น ราเมศรีบคว้าแขนปาวลีแล้วจับไว่แน่น   “  เมศปล่อยแขนลีนะ ลีจะกลับบ้าน  ” “   ให้ผมไปส่งนะ ลี  ”  ราเมศไม่ลดละ “  ไม่   ปล่อยแขนลีเดี๋ยวนี้   ”   “ ถ้าเมศยังอยากเป็นเพื่อนกับลีต่อไป เมศอย่าทำแบบนี้อีกนะ    ไม่งั้น แม้แต่เพื่อนลีก็จะไม่ให้เมศเป็น  ” “ ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับลี เพื่อนมีเยอะแล้ว  ผมอยากเป็นแฟน ผมรักลี  ลีได้ยินมั้ย   ผมรักลี  และจะไม่ขอรักใครอีก  ”  ราเมศพูดไปแสดงท่าทางจนปาวลีหวาดกลัว “    ลีไปนะเมศ    ลีจะดีใจมากๆถ้าเมศคิดกับลีแบบเพื่อนๆ       แบบวุธ  ลียังไม่พร้อมจะรักใครในตอนนี้   ” ปาวลีเดินจากไป ราเมศมองตามร่างบาง ๆที่ เดินเลี้ยวมุมตึก หายไปจนลับตา ..... ........................................................................................................ ปาวลีนั่งอยู่กับอรสา และมณีรัตน์ เพื่อนสนิท  คุยกันในเรื่องสับเพเหระ  ไปเรื่อยเปื่อย เพื่อรอเวลาเรียนวิชาต่อไป   ..... “ เออ..นี่ลีรู้มั้ย  นายเมศกับยัยนิดเลิกกันแล้วนะ สงสารยัยนิดจัง  เห็นตอนมาเรียน ตาปวมๆ   สงสัยร้องไห้มาแหง่ เลย เนอะ ณีเนอะ  ”  อรสาเล่าให้ฟังอย่างออกรส “ เค้าเลิกกันแล้วเหรอ ”  พึมพำในลำคอ   “ ณีเจอยัยนิด เมื่อวาน เห็นบอกว่าเมศ ไม่ได้ชอบยัยนิดจริงหรอก นายเมศแกล้งมาจีบและขอเป็นแฟนกับยัยนิด เพราะต้องการทำประชดใครบางคนน่ะ นายเมศนะนายเมศ ชั้นไม่ชอบเลยผู้ชายแบบนี้ ไม่รักไม่ชอบเค้าจริงๆแล้วไปเป็นแฟนกับเค้าทำไม ยัยนิดน่ะน่าสงสารจะตาย หลงไหลได้ปลื้มกับนายเมศมาตั้งนาน พอได้เป็นแฟนกันจริงๆ ก็แห้วซะแล้ว จริงๆนะ ณี  แล้วใครกันนะที่นายเมศชอบน่ะ ชั้นก็ไม่เห็นนายเมศเคยไปจีบใครซะที  ก็เห็นมาขลุกอยู่กับพวกเราตลอด  ลีล่ะว่าไง ”      อรสาเล่าไปป่นไป “ ไม่รู้สิ  งานนี้ลีขอไม่ออกความเห็น  ”   “ เฮ้ย  นั่นนายวุธ ผู้สันทัดกรณี เรื่องชาวบ้านมาโน้นแล้ว  ชั้นถาม นายวุธก็ได้  ”    อรสายังอยากต่อความเรื่องราเมศ “  หิวจัง  ไปหาอะไร กินกันดีกว่าสาว ๆ ”  ผู้ที่มาใหม่เอ่ยชวน “  ดีเลยจ๊ะ ลีก็กำลังหิวอยู่พอดี ไปจ๊ะยัย สา ยัยณี  ป่ะ   ”   “ เอางั้นเหรอ ว้า! เลย..อดเมาส์เรื่องนายเมศเลย  แต่ไปหาอะไรส่งลงท้องป้างก็ดีเหมือนกันนะ  ไปก็ไป ลุกเร็วเข้ายัยณี   ”  อรสาป่นอย่างผิดหวังนิดๆ  พร้อมกับดึงแขนเพื่อนสาวเบาๆ                                ใกล้โพล้เพล้ ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับ แต่ปาวลียังอยากนั่งมองเหม่อไปข้างหน้า ยังอยากคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น เมื่อวันก่อน  วันที่ยังไม่เคยจะลาลับไปเหมือนดวงอาทิตย์ ดวงเดิมๆดวงนั้น เพื่อนๆ ความทรงจำเก่าๆ  ปาวลีรู้ดี ว่าคนที่ราเมศแอบหลงรักมานาน ก็คือตัวเธอเอง  ..... ทว่า ...ปาวลีไม่ได้รักตอบด้วยเลย ...........                         “  ลีขอโทษนะเมศ  เรื่องของหัวใจ  มันบังคับกันไม่ได้จริงๆ                                    แล้ววันนึงเมศจะเจอคนที่เค้ารักเมศ  เหมือนที่เมศเคยรักลี   ”                         ปาวลี หยุดความนึกคิดทั้งมวลลง เมื่อเสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้น .......                                 “  น้ำมาแล้วครับ ชามะนาวเย็นๆ   แล้วก็ มีนี่.. ขนมปังกรอบที่ลีชอบแถมมาให้ด้วย นั่งรอผมนานมั้ย  ”    “ ไม่ค่ะ  ลีนั่งฟังเพลง เพลินๆน่ะ  ”  ปาวลีตอบเสียงหวาน “  เราต้องรีบไป นี่ก็จวนจะค่ำแล้ว  ”   “  ไม่ต้องรีบมากก็ได้ค่ะ  รีบเกินไปประเดี๋ยวไม่ถึงจุดหมาย  แต่จะถึงที่ซะก่อนนะคะ ฮะ ฮะ ฮะ   ”  ปาวลีพูดไปหัวเราะไป เหมือนจะขบขันในคำพูดของตัวเองซะเหลือเกิน ................ พิพัฒน์หันมายิ้มให้กับภรรยาสาวบ้าง.....และขับรถต่อไปอย่างระมัดระวัง................ *************************************                                                                           แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 46 11:31:38 จากคุณ : รักดี - [ 8 ต.ค. 46 10:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทั้งเมศ ทั้งวุธไม่สมหวังทั้งคู่ล่ะสิ ในงานเขียนช่วงบรรยาย เขียนเต็มๆ ว่ามหาวิทยาลัยดีกว่าค่ะ จากคุณ : scottie - [ 8 ต.ค. 46 11:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอคุณค่ะ คุณ scottie  รักดีจะปรับปรุงในเรื่องต่อๆไปค่ะ จากคุณ : รักดี - [ 8 ต.ค. 46 11:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยินดีที่คุณรักดีจะมาเขียนเรื่องสั้นให้อ่านค่ะ.. หนูยีชอบอ่าน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลย รออ่านต่อนะคะ ^___^ จากคุณ : หนูยี - [ 8 ต.ค. 46 15:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ จากคุณ : พินทุอิ - [ 8 ต.ค. 46 23:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เคยอ่านไปรอบนึงแล้ว แต่ยังไม่ทันจบ คอมก็เดี้ยงซะก่อน วันนี้เลยตามมาอีกรอบครับ ชีวิตก็เงี้ยเนอะครับ  มันมีจังหวะเวลาของมัน ใช่มั้ยคุณพิพัฒน์  อิๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 15 ต.ค. 46 10:52:49 ]