"แฮร์รี่!  รอน!"  เฮอร์ไมโอนี่ตกใจที่เห็นเพื่อนทั้งสอง

"พวกแก!"  มัลฟอยก็ตกใจไม่แพ้กัน  เขาก้าวถอยหลังห่างจากเธอโดยอัตโนมัติ

แฮร์รี่และรอนหันมามองหน้ากัน  เขาทั้งสองเข้าใจสถานการณ์และสภาพของตัวเองดี  เมื่อทั้งคู่ตั้งตัวได้ก็หันไปพูดกับมัลฟอย

"เมื่อกี๊นายพูดว่าไงนะ  มัลฟอย"

"พวกไร้มารยาท!  พวกแกกล้าดียังไงถึงมาแอบฟังพวกฉันคุยกันแบบนี้"  มัลฟอยต่อว่า  เขาหน้าถอดสี  ทั้งโกรธและอับอาย

"ฉันไม่ได้หูฝาดแน่  ฉันได้ยินว่านายบอกรักเฮอร์ไมโอนี่!"  รอนยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจคำต่อว่าของมัลฟอย

"นี่มันหมายความว่าไง  เฮอร์ไมโอนี่!"  แฮร์รี่หันไปถามเธอ

"ฉัน..ฉัน…"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอะไรไม่ออก  เธอได้แต่ยืนก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก

"ว่าไงล่ะ!"  รอนคาดคั้น

"พอซะที!"  มัลฟอยตะโกนลั่นห้องอย่างหมดความอดทน  "ฉันกับเกรนเจอร์จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับพวกแก  ออกไปนะ!  ไปให้พ้น!"

"ทำไมจะไม่เกี่ยว  ในเมื่อฉันก็รักเฮอร์ไมโอนี่เหมือนกัน!"  แฮร์รี่และรอนหลุดปากตะโกนออกมาพร้อมกัน  พอทั้งคู่รู้สึกตัวก็รีบเอามือปิดปากแล้วหันมามองหน้ากันอย่างตกตะลึง  เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยก็มองเขาทั้งสองด้วยอาการเช่นเดียวกัน

"วะ..ว่าไงนะ"  มัลฟอยพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"มะ..ไม่จริง"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเธอก็ทรุบฮวบลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

"เฮอร์ไมโอนี่!"  ทั้งสามเรียกแล้วเข้ามาประคองเธอพร้อมกัน

"แกออกไปห่างๆเธอนะ  มัลฟอย"  รอนตะคอกใส่มัลฟอย

"นายต่างหากล่ะที่ต้องไป  วีสลีย์"  มัลฟอยตะคอกกลับ

"นายนั่นแหล่ะมัลฟอย  เอามือสกปรกๆของนายออกไปจากเธอซะ"  แฮร์รี่เสริม

"หยุด!"  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นทำให้ทั้งสามหยุดส่งเสียง  "พอซะที  ไม่ต้องมีใครมาช่วยฉันทั้งนั้น  ฉันลุกเองได้"  ว่าแล้วเธอก็ยันตัวลุกขึ้นโดยที่ชายทั้งสามยังคงเขม่นสายตาใส่กัน

"เธอเป็นอะไรรึเปล่า  เฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่และรอนถามพร้อมกัน

"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม  เกรนเจอร์"  มัลฟอยถามขึ้นในเวลาเดียวกัน

"ฉันไม่เป็นไรทั้งนั้นแหล่ะ  แค่เข่าอ่อน"  เธอตอบ

แล้วจู่ๆทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง  แฮร์รี่จึงตัดสินใจพูดขึ้น  "ที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี๊นี้น่ะ  ฉันพูดจริงๆนะเฮอร์ไมโอนี่"

"ฉะ..ฉันก็เหมือนกัน  ฉันรักเธอจริงๆนะ  เฮอร์ไมโอนี่"  รอนพูดขึ้นบ้าง

เฮอร์ไมโอนี่มองเพื่อนทั้งสอง  สายตาของพวกเขาที่จับจ้องเธอไม่วางตาทำให้เธอใจเต้น  "จริงเหรอ…"

มัลฟอยไม่พอใจขึ้นมาทันที  เขาฉุดแขนเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาหาเขา  "ไม่ต้องไปสนใจที่พวกมันพูด  เกรนเจอร์  เรามาพูดเรื่องของเราต่อดีกว่า  ว่าไงล่ะ  ฉันอยากฟังคำตอบนะ"

"เอ่อ…"  เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก  เธอเริ่มรู้สึกสับสน

"เฮอร์ไมโอนี่เขาไม่มีวันรักคนอย่างนายหรอก  มัลฟอย"  แฮร์รี่บอกพร้อมกับฉุดแขนเธอกลับมา

"แกเคยด่าว่าเธอว่าเลือดสีโคลนแล้วนายกลับมาบอกว่ารักเธอ  นายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่"  รอนถาม

"ไม่มีจุดประสงค์อะไรทั้งนั้น  ในเมื่อฉันบอกว่ารักก็คือรัก  ฉันรักเฮอร์ไมโอนี่  มีอะไรไหม"  มัลฟอยโต้กลับแล้วดึงตัวเธอกลับมา

"นายไม่มีสิทธิ์!"  รอนบอกพร้อมกับฉุดเฮอร์ไมโอนี่กลับมาอีกแต่ครั้งนี้มัลฟอยรั้งแขนเธอไว้แน่น

"แล้วเธอว่าไงล่ะ  เฮอร์ไมโอนี่  ในเมื่อก็เธอรู้ความรู้สึกของฉันแล้วเธอจะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอ"  แฮร์รี่ถาม

"นายมาทีหลังฉันนะ  พอตเตอร์  เกรนเจอร์ต้องตอบฉันก่อน  ว่าไงล่ะเกรนเจอร์!"  มัลฟอยถามบ้าง

"เฮอร์ไมโอนี่ต้องตอบฉันก่อนต่างหากล่ะ  ฉันสนิทกับเธอมากกว่าแกซะอีกนะ  มัลฟอย"  รอนพูด

น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ไหลพราก  เธอรู้สึกสับสนวุ่นวาย  และอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่  ไปให้พ้นจากพวกเขาทั้งสาม  "พอ..พอซะที!  หยุด!..ไม่!!"

"พี่เฮอร์ไมโอนี่!"  

เสียงเรียกทำให้เธอสะดุ้งเฮือก  เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆด้วยความงุนงง  สายตาพร่ามัวมองอะไรไม่ถนัดนัก

"ตกใจหมดเลย  จู่ๆพี่ก็ตะโกนออกมาซะลั่นห้องสมุด  เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"  จินนี่พูด

"จิน..จินนี่เหรอ"  เธอพูดออกมาแล้วมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง  ทีนี้เธอเห็นทุกอย่างรอบตัวได้ชัดเจนขึ้น  เธออยู่ในห้องสมุด  กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง  ข้างหน้ามีหนังสือเล่มหนาหลายเล่มกางอยู่  "ที่นี่..ห้องสมุดเหรอ  ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง  แล้ว..แฮร์รี่..รอน..แล้วก็มัลฟอยล่ะ"

"ก็ห้องสมุดน่ะสิคะ"  จินนี่มองเธอด้วยความงุนงง  "แล้วหนูก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากพี่คนเดียว  หนูเห็นพี่นั่งหลับอยู่แล้วก็เพ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้  แล้วจู่ๆพี่ก็ตะโกนออกมาดังลั่น  หนูปลุกตั้งนานกว่าพี่จะรู้สึกตัว"

"ฝัน..นี่ฉันฝันไปเหรอ"  เธอพึมพำออกมาแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก  "ดีนะที่เป็นความฝัน"  

"พี่เฮอร์ไมโอนี่ฝันว่าอะไรเหรอคะ"  จินนี่ถามอย่างอยากรู้

"เอ่อ..ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกจ้ะ"  เธอบอกแล้วรวบหนังสือขึ้นมาโดยมีหนังสือตัวเลขมหัศจรรย์อยู่บนสุด  แล้วเธอก็ลุกขึ้น  ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะ"  แล้วเธอก็ออกจากห้องสมุดโดยทิ้งให้จินนี่ยืนงง

เธอเดินออกมาได้ไม่ไกลจากห้องสมุดแล้วก็หยุด  เธอก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ  เป็นเวลาบ่ายกว่าๆของวันที่ 13 กุมภาซึ่งก่อนถึงวันวาเลนไทน์หนึ่งวัน  แต่แล้วเธอก็สังเกตว่าหนังสือวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ที่วางอยู่บนสุดหายไป  คงจะหล่นอยู่แถวๆหน้าห้องสมุดตอนที่เรารีบเดินออกมาล่ะมั๊ง - - เธอคิด  แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหันหลังกลับก็มีเสียงชายคนหนึ่งเรียกเธอจากข้างหลัง

"เกรนเจอร์!"

เธอค่อยๆหันไปช้าๆแล้วได้เห็นมัลฟอยยืนถือหนังสือเล่มที่ว่าอยู่  เขายืนอยู่ตามลำพัง  เธอรู้สึกคุ้นๆกับเหตุการณ์แบบนี้  ใช่แล้ว!  ในความฝันเมื่อกี๊นั่งเอง  เธอยืนนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด  ความฝันจะเป็นจริงหรือนี่ - - เธอคิด - - แต่แล้ว…

"เธอคิดจะอ่อยใครรึไงถึงได้แกล้งทำหนังสือตกแบบบี้น่ะ  เกรน..ไม่ใช่สิ  ยัยเลือดสีโคลน"  มัลฟอยพูดพร้อมยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์  "คงจะมีใครสนเธอหรอกนะ  ทั้งหัวฟู  ขี้เหร่  หนอนหนังสือ  แล้วยังเป็นลูกของพวกมักเกิ้ลโสโครกอีก  ฮ่าฮ่า  เอ๊ะ..หรือว่าเธอเอายาเสน่ห์เคลือบปกหนังสือเล่มนี้ไว้"  มัลฟอยทำท่าขยะแขยงแล้วปล่อยหนังสือตกลงพื้นตามเดิม  "สงสัยฉันต้องรีบไปขอยาฆ่าเชื้อจากมาดามพรอมฟรีย์แล้วล่ะ  ไม่อย่างนั้นเกิดมีฝีขึ้นที่มือของฉันล่ะแย่เลย"  ว่าแล้วมัลฟอยก็เดินหัวเราะเยาะผ่านเธอไปอย่างสะใจ

เฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างงุนงง  เธอถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออก  ช่างตรงกันข้ามกับความฝันโดยสิ้นเชิง  เฮ้อ..เป็นความฝันจริงๆน่ะแหล่ะ - - เธอคิดแล้วถอนใจอย่างโล่งอก  แต่..เอ..ดูเหมือนว่าเธอก็รู้สึกเสียดายอยู่นิดๆเหมือนกันนะ


- - - The End - - -

(((ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามอ่านและติชมนะคะ ฟิกเรื่องนี้ก้อมาถึงตอนจบแล้ว อาจจะจบแบบหักมุมไปบ้าง แต่ถ้าอ่านแล้วไม่พอใจหรือทำให้เสียความรู้สึกก้อขออภัยด้วยจิงๆค่ะ แล้วพบกับฟิกเกี่ยวกับแฮร์รี่(อีกแล้ว) เรื่องยาวเรื่องใหม่ของเรา เร็วๆนี้ค่ะ > แฮร์รี่ พอตเตอร์กับปีสุดท้ายในฮอกวอตส์)))