ตอนที่แล้ว

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2488528/W2488528.html

ตอนนนี้
หนุ่มน้อยทะโมนหน้าตาน่าเกลียด เดินลัดทุ่งหลังหมู่บ้าน หมายจะกลับมากินข้าวกลางวันที่เรือนมัน มันเดินแหกปากร้องเพลงลั่นทุ่งอย่างไม่อายฟ้าดิน “ โอ้…อีนาง โอ้… อีน๊างงง…  แค๊กๆๆ โอ่ย ”  มันเดินแหกปาก จนมาถึงต้นตะขบโบราณต้นหนึ่ง  ไม่รู้อะไรดลใจให้มันมองขึ้นไปบนต้นตะขบ ซึ่งเต็มไปด้วยใบและลูกปกคลุมมิดต้น ใบไม้เขียวๆ ลูกตะขบเขียวเหลืองเริ่มเน่า แล้วที่ดุกดิกอยู่นั่น… “ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” มันเปิดแนบและหัวฟู ตามเหตุการณ์เมื่อวันที่เป้าของมันถูกโจมตี

“ ไอ้โส… เดี๋ยวเถอะ:-) ” พ่อเฒ่าเอามือทำท่าจะขยำไข่ไอ้โส “ :-)เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ จะเล่าไม่เล่า ” ว่าแล้วก็ขยำมือเป็นตัวอย่าง
ไอ้โสกล้ำกลืนเสลดตัวเองอย่างจำทน

“ เมื่อฉันเดินมาถึง ต้นตะขบ ฉันก็เห็น เห็น อึ๋ยยย ขา… ” เสียงไอ้โสขาดช่วง พ่อเฒ่าทำท่าขยำมืออีกครั้ง

“ โธ่ เห็นใจฉันเถอะ พี่น้อง ญาติโยม ฉันกลัวจนมองไอ้เข้มเป็นกะเทยแล้ว…. อะ อะ เล่าก็เล่า ฉันเห็นขาผู้ชายห้อยลงมาจากต้นตะขบ พวกเราคิดดูนะ หมู่บ้านเรา ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เลย แล้วต้นตะขบก็แสนจะโบราณ ”  “ใช่ ใช่ ใช่ ”  เสียงญาติโยมเซ็งแซ่  “ ฉันว่า ที่อีเพลิน มันไปมีโลกส่วนตัวแล้ว เพราะเจอเหตุการณ์ เดียวกันกับฉันนี่แหละ แต่นี่นับว่า ใจฉันยังแข็งนะ ยังอยู่มาเล่าให้ฟังกันได้ ”  เป้าแตกแล้วยังไม่วายคุยโว

พระเอกลูกทุ่งพุ่งเข้ามากลางวง  “ เรื่องนี้ ฉันขอรับหน้าที่ สืบสาวราวเรื่องเอง ในฐานที่เป็นพระเอกประจำหมู่บ้าน ”  “ ถุย! ”  ไอ้จวกทะยานมาขากเสลดสีเขียวตอง รดแขนไอ้เข้มได้อย่างทันท่วงทีเป็นคำรบสอง สร้างความสะใจ ให้ญาติโยมทั่วหน้า

ตั้งแต่นั้น ความทะมึนก็เข้าครอบงำหมู่บ้าน  “ หลงเอ๋อ ”  อย่างไม่อาจหักห้ามใจได้ ความกลัวแทรกเข้าทุกรูขุมขนของทุกคน ขนาดเอาผงซักฟอกอย่างแรงมาชะล้าง ยังมิอาจ ขจัดคราบความกลัวที่หมักหมมตามรูขุมขนได้หมด หรือถึงคราว ที่หมู่บ้าน หลงเอ๋อ ต้องเปลี่ยนชื่อเป็น หมู่บ้าน “ จึกกึดึ๋ย ” เสียแล้ว

“ โบ๋วววว โฮ่ ฮิ โฮ่ ฮิ้ววววววววววววว ” ร้อยวันพันปี หมู่บ้านนี้ ไม่เคยมีเสียงหมาหอนที่ประหลาดขนาดนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่า ขาที่ไอ้โสเห็น คือขาผี  ผีต้นตะขบโบราณ!

พระเอกเข้ม รวมพลพรรค วางแผนจับผีทันที แผนการณ์ได้ถูกวางไว้ ที่ทางสามแพร่ง โดยมีการผลัดเวรยามกันเฝ้า ไม่ให้แผนการณ์ถูกขโมย จนกว่าจะมีการลงมือ

ค่ำคืนเดือนเต็ม เวลาเที่ยงคืน แผนการณ์ที่วางไว้ ก็ถูกหยิบขึ้นมาปัดฝุ่น ไอ้เข้ม ไอ้แมว ไอ้จวก พร้อมลุยตามแผน มันเดินลัดทุ่ง มุ่งไปจับผี ที่ต้นตะขบโบราณ โดยการพลางตัวด้วยชุดพรางทหาร และเพื่อไม่ให้ผีรู้ตัวล่วงหน้า มันทั้งสาม จึงจำต้องคลานกับพื้น ตั้งแต่เริ่มออกจากหมู่บ้านกันเลยทีเดียว มันทั้งสาม คลาน คลาน และคลาน อยู่นานร่วมสองชั่วโมง เมื่อถึงเป้าหมายที่ตีนต้นตะขบ มันทั้งสามก็หมดแรง สลบเหมือด ม่อยกระรอก!

มาตื่นอีกที ก็แสงตะวันแยงรูจมูกแล้ว มันทั้งสามไม่รอช้า รีบสำรวจต้นตะขบอย่างละเอียดละออ “ เอ๊ะ… ไม่เห็นมีอะไรเลยว่ะ ไอ้สองคนนั้นมันบ้าฟรีแล้วล่ะม๊างงงงงงง ตาฝาดว่ะ กรูว่านะ ” ไอ้เข้มแสดงวิสัยทัศ น์ “ อย่าเพิ่งด่วนสรุป ตามหลักไสยศาสตร์แล้ว ผีมันไม่ออกมาให้คนเห็นง่ายๆหรอกโว๊ย ”  ไอ้แมวก็ไม่น้อยหน้า ไอ้จวกเอามือลูบสิวหัวช้าง เม็ดที่80 แล้วครุ่นคำนึง  “ ข้าว่ามันไม่มีหรอกว่ะ ผีเผอ หมู่บ้านเราพัฒนาแล้ว ผีไม่มาหลอกคนฉลาดอย่างพวกบ้านเราหรอก ไอ้สองคนนั่น มันบ้าฟรีอย่างที่ไอ้เข้มว่า ”  เป็นครั้งแรกที่ไอ้จวกเห็นด้วยกับไอ้เข้ม ว่าแล้ว ทั้งสามก็เดินจูงมือกันกลับหมู่บ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย

พอถึงหมู่บ้าน ญาติโยมฝูงใหญ่ก็มารอท่าคอยฟังข่าว บางครอบครัว เตรียมเทียนกับขัน เพื่อเอามาไว้ลนคางผีด้วย ไอ้เข้มทำท่ายักไหล่ในสไตล์ฝรั่ง  “ โบ๋ เบ๋ ผีไม่มีหรอก พี่น้อง ”  ทุกคนต่างผิดหวัง แต่หนึ่งในนั้น หมายมั่นว่าจะต้องหาทางจับผีให้ได้ นั่นคือ ไอ้โสมม ไอ้โสมมแอบสาบานกับตัวในใจไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า จะไม่ยอมให้เป้าแตกฟรีๆเป็นเด็ดขาด!

รอชมต่อไป ว่าไอ้โสมม จะทำอะไรของมัน ในคราวหน้า