ความคิดเห็นที่ 1  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ!  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ! เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  มันดังไปอีกสักพักหนึ่ง  เจ้าของซึ่งกำลังนอนหลับได้สะดุ้งขึ้นด้วยความงัวเงีย  อันมีผลมาจากการออกไปเที่ยวกลางคืน “ฮัลโหล!  ไอ้พีเหรอ  ทำไมวะ?” “ไอ้กะทิตื่นได้แล้ว  ตอนนี้ชั้นหาให้แกได้คนนึงแล้วนะเว้ย เดี๋ยว 10 โมง แกออกมาที่ร้านกาแฟนะ ชั้นจองโต๊ะไว้แล้วที่เดิมมุมเดิมเลย รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”   “เฮ้ย!  แล้วเหมือนแน่นะ” “เชื่อมือชั้นเถอะน่า  แค่นี้ก่อนนะ บาย”   กะทิตาสว่างและรีบอาบน้ำแต่งตัวออกไปโดยเร็ว หลังลงรถเมล์เดินมาอีกอึดใจหนึ่งก็ถึงร้านกาแฟขาประจำในที่สุด “เอะ!  ยังไม่มีใครมาถึงเลยเหรอเนี่ย”  กะทิเดินมานั่งโต๊ะประจำและเก้าอี้ประจำของเขา สักพักพนักงานก็ยกกาแฟมาให้  โดยตัวเขาไม่ต้องเอ่ยปกสั่ง เพราะเป็นที่รู้ๆกันอยู่ระหว่างพนักงานและลูกค้าขาประจำ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปมีเพียงกะทินั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างเดียวดาย  เขาทำได้แต่เพียงรอเพื่อน  และหญิงสาวที่อาจจะมาเป็นแฟนของตนเอง “เบื่อจังเลย........”  กะทิเป่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาและฟุบหน้าเผลอหลับไปในที่สุด นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?  มีเพียงแค่ความมืด  มองไม่เห็นอะไรเลย  เอะ!  เสียงอะไรหน่ะ  เบามากเลย แต่ต้องมีใครกำลังพูดอยู่แน่แถวๆนี้แหละ  พูดว่าอะไรกันนะ  คุ.....  คุณ......  คุณใช่คำว่าคุณ  คุณค.....  คุณคะ........ “คุณคะ!  ตื่นได้แล้วค่ะ”   กะทิค่อยๆลืมตาชึ้นอย่างช้าๆ  หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้ายังเลือนลาง   “มีอะไรหรือครับ?”  กะทิขยี้ตาตัวเองพร้อมๆกับเอ่ยปากถาม “คุณพีรึเปล่าคะ?”   “ไม่ใช่ครับ  ผมเป็นเพื่อนมันหน่ะครับ  เดี๋ยวซักพักมันคงจะมา”  ในที่สุดร่างกายก็ฟื้นตัวดังเดิม   “งั้นคุณก็คือ.......คุณกะทิใช่มั้ยคะ?”   “ใช่แล้วครับ  เอะ!   รึว่าคุณคือ.......” “ชั้นชื่อ กิ๊ก คะ  ยินดีที่ได้รู้จักคะ” “เออ......เช่น.....กัน......ครับ”  ชายหนุ่มถึงกับตะลึงในความงามของหญิงสาว “เชิญ.....นั่งก่อนครับ”  เขาลุกขึ้นและเดินไปเลื่อนเก้าอี้เชิญให้นั่ง “ขอบคุณคะ”  หล่อนหันมายิ้มให้เป็นการขอบคุณ เธอมาในชุดสีขาวและกระโปรงสีส้มอ่อนๆ  ซึ่งทำให้ผิวสีขาวสว่างดูเด่นนวลขึ้นมา  ผมสั้นซอยสีดำขลิบ  ดวงตาที่ส่องประกาย  ริมฝีปากสีชมพูเป็นเงา  คิ้วที่ตกแต่งเป็นประกายแวววับ “กะทิคะ!” “คะ...ครับ” “เป็นอะไรคะ  ทำไมดูเหม่อๆ” “ไม่มีอะไรครับ  ผมตะลึงนิดหน่อย” “ขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้มาสาย  พอดีไปแคสติ้งอยู่หน่ะคะ” “เหรอครับ  แล้วเขาตกลงรับรึเปล่าครับ” “ยังไม่ทราบเลยค่ะ” พนักงานนายหนึ่งเดินเข้ามาบริการ “รับอะไรดีครับ”   “ไม่เป็นไรค่ะ” “ทำไมไม่สั่งมาทานหน่อยหละครับ?”   “พอดีทานมาแล้วหน่ะค่ะ” ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานไปได้สักพักใหญ่ พีก็มาถึง “อ้าว!  คุณกิ๊กซินะครับ  ขอโทษครับที่มาสาย พอดีรถมันติดหน่ะครับ”  พี  เดินมานั่งข้างๆกะทิ “ไม่เป็นไรคะ  แต่ว่าขอตัวละกันนะคะ  พอดีต้องไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลหน่ะค่ะ” “เชิญครับ”  กะทิลุกไปส่งแขกและเดินกลับมานั่งที่ “เฮ้ย!  เป็นไงบ้างเด็ดเปล่า?”  พีหันไปถามด้วยความอยากรู้ “ยอมรับว่าน่ารัก  แต่ว่านี่มันเหมือนน้องจีตรงไหนวะ?” “เออน่าก็พอคล้ายแหละ  อย่างน้อยรูปร่างก็ใกล้เคียง” “ก็แค่รูปร่างอย่างเดียวนั่นแหละ หน้าตาก็ออกไปทางลูกครึ่ง  ผมก็สั้น  ผิวก็ขาวจั๊ว  แต่น้องจีหน่ะเธอขาวอมชมพูต่างหาก”  กะทิต่อว่าเป็นการใหญ่ “แล้วน่ารักเปล่าหละ?”  พีย้อนถาม “น่ารักดิ  แต่ว่ายังไม่ถึงขั้นน่ารักสุดๆเหมือนน้องจี” “แล้วตกลงจะยอมคบต่อรึเปล่า?”   “คงคบเป็นเพื่อนมากกว่าหวะ  ยังไงก็ไปหามาใหม่นะเพื่อน ขอบคุณมากๆ”   “อ้าว!  ทำไมพูดง่ายจังวะ  แกรู้มั้ยว่าชั้นต้องเสียเงินไปตั้ง 5 พันบาท สำหรับน้องกิ๊กเนี่ย”  พีถึงกับเซ็งเมื่อรู้ว่าเสียเงินฟรี “แล้วทำไมต้องเสีย 5พัน ด้วยวะ?”  กะทิถามกลับโดยไม่รู้สึกเสียดายแทนเพื่อนเลยแม้แต่น้อย “แกรู้ใช่มั้ยว่าชั้นทำงานเป็นคนออกแบบเว็บไซต์” “รู้ดิ” “แล้วแกจำเว็บไซต์คนรักน้องจีที่ชมรมเราสร้างขึ้นมาได้เปล่า” “จำได้ซิ   ทำไมจะจำไม่ได้  เว็บที่มีแต่ความน่ารักสดใสของน้องจี”   “พอดีชั้นไปได้โฆษณาตัวใหม่ของน้องจีมาก็เลยเอาไปอัพเดดในเว็บ” “จริงดิ!  ดีหละวันนี้ชั้นจะได้เข้าเว็บไปเปิดดู”       “ไม่ต้องแล้ว  ชั้นไรท์ใส่แผ่นมาให้แกแล้ว อะนี่”  พีหยิบแผ่นซีดีในกระเป๋าเป้ขึ้นมาและยื่นให้กะทิ “ขอบคุณมากๆเลยเว้ย  นายนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”  กะทิรีบเก็บใส่กระเป๋าเป้ของตนในทันทีหลังคว้าจากมือของพี “พอชั้นไปอัพเดดเว็บ  ชั้นก็มีไอเดียเกิดขึ้น  โดยการประกาศหาคนหน้าเหมือนน้องจี  และมีรางวัลให้ 5 พันบาท  สำหรับคนที่หน้าเหมือนมากที่สุด  แล้วแกรู้มั้ยทั้งอาทิตย์เนี่ยชั้นต้องมานั่งคัดเลือกอีเมล์ของคนที่คิดว่าหน้าเหมือนน้องจี มานั่งเปิดดูทีละรูปๆ  มีคนส่งเมล์มากว่า 100  ฉบับ   จนในที่สุดชั้นก็ได้น้องกิ๊กมานี่แหละ  5พันบาทก็เสียไปแล้ว ส่วนแกกลับมาปฏิเสธหน้าตาเฉย  แทนที่จะลองคบๆดูก่อน  โอเค  ชั้นยอมรับน้องเค้าอาจไม่เหมือนน้องจีเดะๆ  แต่นี่คือคนที่หน้าเหมือนน้องจีมากที่สุดแล้วรู้รึเปล่า”   “ยังหรอก  มันจะต้องยังมีคนอื่นที่เหมือนน้องจีมากกว่านี้อีก  แต่ยังหาไม่พบต่างหาก  ลองใหม่นะเพื่อนนะ  หาคนใหม่มานะ”   “นี่แกยังอยากจะให้ชั้นเสียอีก  5พันบาทเหรอวะ?”   “ทำไม!  รึว่าแค่นี้แกช่วยเพื่อนไม่ได้ใช่มั้ย”  กะทิเริ่มหงุดหงิด “ไม่ใช่อย่างนั้น.....แบบว่าแกหน่ะ..........อย่าเรื่องมากได้ไหม  ชั้นเหนื่อยมากนะกว่าจะหาให้แกได้เนี่ย” “แกหาว่าชั้นเรื่องมากเหรอ  ได้จำไว้ละกัน”  กะทิลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไปในทันที “เฮ้ย!  เดี๋ยวก่อนดิวะ ..”  พีตะโกนไล่หลังไปแต่ก็ไม่มีประโยชน์ “อะไรวะช่วยเพื่อนแค่นี้ช่วยกันไม่ได้”  ชายหนุ่มเดินไปบ่นไป  เขามาหยุดที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะรอรถกลับบ้าน  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ!  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ! “ฮัลโหล!!”  เขากระแทกเสียงใส่ “ไอ้กะทิเหรอ  เป็นไรไปวะ หงุดหงิดเรื่องอะไร ?”  โรจน์ที่โทรเข้ามารับรู้ว่าเพื่อนซี้กำลังมีปัญหาอย่างแน่นอน “ไม่มีไรหรอก  ไอ้พีมันกวนประสาทนิดหน่อย  ว่าแต่แกโทรมามีอะไรวะ”   “ได้แล้วนะเว้ย  คนที่เหมือนน้องจีหน่ะ” “จริงเปล่า!  เหมือนมากมั้ยวะ”  กะทิสลัดความโกรธทิ้งไปในทันที “อืม!  ก็พอคล้ายนะ  เอาเป็นว่าคล้ายที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็นมาก็แล้วกัน”   “แล้วจะไปเจอได้ที่ไหน  ตอนไหนฮะ”  ชายหนุ่มเจ้าสำอางซักถามเป็นการใหญ่ด้วยความกระตือรือร้นอย่างที่สุด       “วันนี้เดี๋ยวชั้นไปรับแกที่บ้านนะ  แกรออยู่นั่นแหละเอาหล่อๆนะเว้ย  ชั้นอุตส่าห์โม้เกี่ยวกับแกไว้เยอะ” “ได้เลยๆ ชั้นจะรอ”  กะทิปิดโทรศัพท์และเดินขึ้นรถเมล์ที่จอดรอรับอยู่ เมื่อกลับมาถึงบ้านเขารีบอาบน้ำเพื่อความสดชื่นล้างคราบสกปรกออกจากร่างกาย  หลังอาบน้ำเขาเลือกเสื้อผ้าสีขาวตัวเก่ง  และกางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงิน  มันดูตัดกันได้อย่างลงตัว  ฉีดน้ำหอมหน่อย  มองดูตัวเองในกระจกราวครึ่งชั่วโมงปัดโน่นปัดนี่  มองจากระยะไกลอีกครั้งและยิ้มให้กับตัวเอง   เสียงแตรดังขึ้น  กะทิรีบคว้ากระเป๋าเป้ตัวเก่ง  และวิ่งออกจากบ้านโดยไว “หล่อเชียวนะแก”  โรจน์หันมาชม กะทิพยายามวางมาดให้ดูดีตั้งแต่เนิ่นๆจะได้ชินเมื่อถึงเวลาพบกับเธอคนนั้น “ทำเป็นนิ่ง  ไอ้กะลา”  เพื่อนซี้หันมาด่า เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงก็ถึงร้านอาหารบรรยากาศดี  รถฮอนด้าจอดนิ่ง  ทั้งคู่เดินลงจากรถและมุ่งหน้าเข้าร้านทันที   “อ้าว!  เธอมาถึงก่อนรึเนี่ย”  โรจน์ ดูหัวเสียนิดหน่อยที่มาช้ากว่าฝ่ายหญิงเพราะเป็นการเสียมารยาท “แผนเป็นอย่างนี้นะ  เดี๋ยวพอแนะนำตัวอะไรกันเสร็จแล้ว  ชั้นจะทำเป็นมีธุระด่วนและที่เหลือแกก็จัดการเองนะเว้ย”   ในขณะที่เดินไปที่โต๊ะโรจน์ก็พูดบอกแผนไปพร้อมๆกัน กะทิยังงงๆอยู่  เขายังไม่รู้เลยว่าโต๊ะที่กำลังเดินไปนั่งมันโต๊ะไหน  และผู้หญิงคนไหนกันแน่ที่นั่งรออยู่ก่อน “สวัสดีครับ”  โรจน์กล่าวทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “สวัสดีคะ”  หญิงสาวหันมาทักทายตอบแต่สายตาเธอไม่ได้สนใจชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง     “กิ๊ก!!!”  ชายหนุ่มอุทานเสียงดัง “อ้าว!  กะทินี่นา”  เธอเชง้อหน้ามองชายที่อยู่ด้านหลังโรจน์และพบว่าเขาก็คือกะทินั่นเอง โรจน์งงเป็นไก่ตาแตก  เมื่อเห็นทั้งสองคนทักทายสนทนากันได้อย่างไม่ติดขัด “เออ..................”  เขาสะกิดเพื่อนชาย กะทิที่กำลังสนทนากับกิ๊กอย่างถูกคอหันมาค้อนใส่โรจน์ที่มาเบรคจังหวะของตน “อะไร?”   “รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”  โรจน์กระซิบถาม “นายอย่าพึ่งมาขัดได้มั้ย”  กะทิทรุดตัวลงนั่งพูดคุยต่อ  ปล่อยให้เพื่อนยืนเป็นไอ้งั่งหน้าตาเฉย กว่าบทสนทนาจะจบลงก็ตกเย็น  กิ๊กและกะทิล่ำลากันด้วยรอยยิ้ม  และแล้วเธอก็ลุกออกจากร้านไป  ทิ้งสองหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ “อ้าว!  นี่นายยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”  กะทิตกใจเมื่อเห็นว่าโรจน์ยังนั่งอยู่ข้างๆเขา “ว่าแต่แกเถอะจะบอกชั้นได้รึยังว่ารู้จักกันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”   “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้...........” แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 46 19:00:43 จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 9 ต.ค. 46 18:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พักเบรคสายตาซักครู่ครับเดี๋ยวมาต่อใหม่............. จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 9 ต.ค. 46 18:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำไมโลกมันกลมจังวะ”  โรจน์ประหลาดใจหลังจากที่ได้รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น “แต่คิดไปคิดมาชั้นก็ไม่น่าไปโกรธไอ้พีมันเลยหวะ  อย่างน้อยมันก็น่าจะจริงที่มันบอกว่ากิ๊กหน้าเหมือนน้องจีมากที่สุดแล้ว  เพราะทั้งแกทั้งพีมันก็หามาได้คนเดียวกัน”   “ก็โทรไปขอโทษดิ  ว่าแต่แกคิดยังไงกับกิ๊กฮะ?”   “คงเป็นเพื่อนกันไปแบบนี้แหละ  เพราะยังไงในสายตาของชั้นดูยังไงเธอก็ไม่ใช่น้องจี”   กะทิก้มลงไปหยิบแก้วน้ำและมองดูก้อนน้ำแข็งที่ค่อยๆละลายไปทีละนิด สุดท้ายในขณะที่นั่งรถโรจน์เพื่อขอติดกลับบ้าน  เขาก็ตัดสินใจโทรไปขอโทษพี “ฮัลโหล!  ไอ้พีเหรอ  เรื่องวันนี้ขอโทษนะเว้ย” “ขอท่ง  ขอโทษ  อะไรกัน  ชั้นไม่โกรธแกหรอก  ว่าแต่ตอนนี้ชั้นกำลังหาคนใหม่ให้แกอยู่พอดี  ยังไม่มีใครเข้าตาเลย”  พีกล่าวอย่างอารมณ์ดี “ขอบใจนายมากๆเว้ย  แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวจะโทรไปหาไอ้ชิตมันอีก  ไอ้หมอนี่หายเงียบไปเลย”  กะทิรู้สึกโล่งอกหลังจากเคลียร์ปัญหาแรกได้ง่ายกว่าที่คิดไว้ แต่ไม่ทันที่เขาจะโทรหาชิต  กะทิก็ต้องลงจากรถของโรจน์เสียก่อน  เมื่อมันมาหยุดลงตรงหน้าบ้านของเขาเอง  หลังจากล่ำลาเพื่อน  เขาก็ต่อโทรศัพท์ไปหาชิตทันที “ฮัลโหล!  ไอ้ชิตเหรอวะ  หาแฟนให้ยังวะ?”   “อย่างพึ่งมากวนได้ไหมคนกำลังวุ่นๆอยู่  ไว้หาได้แล้วจะโทรไปบอกละกัน”  ชิตตอบไปแบบปัดๆ “แล้วมันเมื่อไหร่หละ?”  กะทิพยายามคะยั้นคะยอ “ถ้านายชอบน้องจีแล้วทำไมไม่ไปหาตัวจริงซะเลยวะ”  ชิตหมดความอดทนและตะคอกกลับไปตามสายและตัดสินใจปิดโทรศัพท์ กะทิยืนนิ่งไปได้สักพักเขาเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง  และยิ้มด้วยความภูมิใจที่ในที่สุดเขาก็มีความคิดดีๆขึ้นมาอีกครั้ง “ใช่แล้ว!  ทำไมเราไม่ไปหาน้องจีตัวจริงซะเลยหละ” หลังจากแคะกระปุกได้เงินมาก้อนหนึ่ง  เขาแบ่งมันออกเป็นสองส่วน  ส่วนแรกสำหรับค่าตั๋วเครื่องบิน  ส่วนหลังไว้สำหรับค่าเรียนพิเศษทางด้านภาษา  เพื่อที่เขาจะได้คุยกับน้องจีได้อย่างคล่องแคล่ว  และในวันพรุ่งนี้หลังจากที่ทำงานเสร็จก็ตัดสินใจที่จะไปสมัครเรียนทันที จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 9 ต.ค. 46 19:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เต็มพอดีเลยค่ะ  พรุ่งนี้ก็มาเรียนได้เลยนะคะ”  พนักงานหญิงกล่าวปิดท้าย กะทิเดินออกมาด้วยใบหน้าแย้ม  ความสำเร็จของแผนการทั้งหมดอยู่เพียงเบื้องหน้า  นี่เป็นก้าวแรกของแผนการที่วางไว้เท่านั้นเองและดูมันจะไปได้ดีซะด้วย   หลังจากนั้นเขาเดินข้ามสะพานลอยเข้าห้างสรรพสินค้า  ตรงไปยังบันไดเลื่อนและเข้าร้านขายโปสเตอร์  ไม่ถึงสิบนาทีเขาเดินออกมาพร้อมโปสเตอร์น้องจีในมือ  และนี่เป็นภาพสุดท้ายแล้วที่ทางร้านมี  จากทั้งหมด 10  แบบ  ในที่สุดกะทิก็มีมันครบ  10แบบ  10อริยะบทแล้ว ติ๊ดๆ!  ตืดๆ!  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ! “เออ!  โทรมามีอะไรวะไอ้พี  ให้ไปบ้านแกเหรอ  ได้ๆ  เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้เลย”  ชายหนุ่มหน้าละอ่อนวิ่งถือโปสเตอร์ขึ้นรถเมล์ด้วยความคล่องแคล่ว ผู้หญิงบนรถเมล์ถูกสายตาของกะทิจับจ้องไล่ไปทีละคนๆ  เขาไม่ใช่พวกโรคจิต  แต่เขาต้องการผู้หญิงซักคนที่น่ารักเหมือนน้องจีดาราสาวคนโปรดมาเป็นแฟนเท่านั้นเอง  จะว่าไปมันอาจเป็นปัญหาทางจิตก็ได้........... เขาลงจากรถและเดินไปบ้านของเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลจากจุดนี้นัก   “รีบขึ้นมาเลย ชั้นมีอะไรให้แกดู”  หลังจากกะทิเข้าบ้านมาได้ก็ถูกพีกระชากเสื้อลากขึ้นชั้นบน  ระหว่างทางกะทิสวัสดีญาติผู้ใหญ่ในบ้านทุกคนตามมารยาท พีจับกะทิมานั่งหน้าโต๊ะคอมในห้องของเขาเอง   “นี่จากทั้งหมด 254 ฉบับ  ชั้นคัดมาเหลือแค่ 42  ฉบับแล้ว  แกเปิดดูเอาเองละกันว่ารูปไหนเหมือนน้องจีมากที่สุด  ว่าแต่แกซื้อโปสเตอร์อะไรมาวะ”   พีหยิบโปสเตอร์ในมือของกะทิมาคลี่ดูและต้องอ้าปากค้าง  เนื่องจากตะลึงกับความสดใสของน้องจี “เฮ้ย!  ซื้อต่อนะ”   “บ้าเปล่า  นี่เป็นแบบสุดท้ายแล้ว  อยากได้ก็ไปซื้อเองดิวะ  ว่าแต่ยังไงห้องแกก็ไม่มีที่ติดแล้วไม่ใช่เหรอ”  กะทิพูดไปคลิกเม้าทส์ดูรูปไปพร้อมๆกัน ผนังห้อง  ประตู  หัวเตียง  เพดาน  ตู้เสื้อผ้า  ทุกส่วนในห้องถูกติดด้วยโปสเตอร์และรูปภาพของน้องจีทั้งหมด  เหลือเพียงพื้นไม้เงามันเท่านั้น “แกรู้มั้ยว่าบีหน่ะมันด่าชั้นเละเลย  ว่าติดแต่รูปคนอื่นทำไมไม่ติดรูปเธอเลย”   “ทั้งหมดนี่ไม่ได้เรื่องซักคนเลย  และแกก็ไม่ต้องเสียเวลาหาให้ชั้นแล้วนะ  เพราะชั้นจะไปหาน้องจีตัวจริง”  กะทิลุกจากเก้าอี้คว้าโปสเตอร์ขึ้นมาม้วน และเดินออกไป “อะไรกันนั่นมันมีแต่สาวๆสวยๆน่ารักๆทั้งนั้นเลยนะเว้ย  พูดมาได้ว่าไม่ได้เรื่อง  สงสัยผีบังตา   ว่าแต่ตะกี้ชั้นหูฝาดไปรึเปล่าวะ ที่มันบอกว่ามันจะไปหา............”  พีแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 9 ต.ค. 46 19:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเรียนพิเศษวันแรก  หลังจากที่กะทิทำงานเสร็จก็รีบวิ่งไปเรียนพิเศษต่อ   เขารู้สึกไม่เคยกระตือรือร้นต่อการเรียนขนาดนี้มาก่อน  มันเป็นความรู้สึกที่แปลกแต่ก็น่าอัศจรรย์ในตัว  คงเพราะจุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้นั้นทำให้มีความทะเยินทะยานเกิดขึ้น มีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันเต็มไปหมด  ทั้งอายุมาก  อายุน้อย  ดูวุ่นวายไปหมด   กะทิหอบแฮ่กๆและการนั่งพักน่าจะเป็นการปฏิบัติที่ดีที่สุดในตอนนี้   เขาตัดสินใจลงไปนั่งกับเก้าอี้ที่ติดอยู่กับผนัง   นั่งได้ไม่ทันไรก็ถึงเวลาเข้าห้องเรียน  กะทิรีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าห้องเรียนแต่ แล้วก็ถูกนักเรียนคนอื่นวิ่งกรูกันเข้ามาเบียดเสียหลักล้ม  แต่ยังดีที่เขาคว้าขอบประตูไว้ได้ทันจึงยังยืนอยู่ได้  นักเรียนรายอื่นพากันเข้าห้องเรียนและจับจองที่นั่งเสร็จสับ  กะทิได้แต่ยืนเป่าปากด้วยความโล่งอกที่รอดพ้นจากจราจรเล็กๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่  ทันใดนั้นเขาก็หันไปเห็นหญิงสาวล้มอยู่ที่พื้น  จึงละมืออกจากขอบประตูและยื่นมือเข้าช่วยเหลือ  กะทิยื่นมือให้หญิงสาวจับเพื่อฉุดตัวให้ลุกขึ้น “โดนเบียดล้มเหรอ?”  ชายหนุ่มจอมเรื่องมากถามไถ่ถึงต้นเหตุของการล้มเมื่อครู่ “ไม่ใช่หรอกคะ  คือ......ตะกี้สะดุดขาตัวเองล้ม”  เธอตอบด้วยความเขินอายนิดหน่อย กะทิกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่  จึงขำออกมาแต่ก็ปิดปากไว้ หญิงสาวดูเธอจะโกรธก็เลยเชิดใส่  และเดินเข้าห้องไป “ระวัง!!!!”  กะทิตะโกนเตือนเสียงดังลั่น  ทุกสายตาหันควับมาหาในทันที เธอเหยียบกระโปรงยาวของตัวเองเข้าให้  และสะดุดล้มลง พลัก!!!!!!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงหัวเราะตามมาเป็นชุดใหญ่  มีเพียงแต่กะทิที่รีบเข้าไปประคองเธอขึ้นมา “อะไรของเธอกันเนี่ย  อายุเท่าไหร่แล้วยังเดินสะดุดล้มอยู่เลย  เจ็บตรงไหนรึเปล่าฮะ  อายเด็กคนอื่นเขาตายเลย” สุดท้ายเนื่องจากทั้งคู่เข้ามาในห้องช้าที่สุดจึงต้องไปนั่งอยู่ท้ายสุดของห้อง   “ดีนะที่แค่ช้ำ  วันหลังก็ระวังๆหน่อยนะ”  กะทิพูดไปก็หยิบหนังสือและสมุดออกมาจากกระเป๋าเป้คู่ใจ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะว่าแต่คุณชื่ออะไรหละ?  ชั้นชื่อข้าวโพดคั่ว”   เธอแนะนำตัวเอง “กะทิ ยินดีที่ได้รู้จัก”  ฝ่ายชายตอบกลับ “เช่นกัน”  หญิงสาวรีบยิ้มรับ การเรียนเริ่มขึ้น  มันไม่ได้เครียดอย่างที่กะทิคิด  มันเต็มไปด้วยเนื้อหาและความขบขันจากเรื่องตลก  และช่วงเวลานั้นเอง กะทิก็เหลือบมองข้าวโพดคั่ว  เขาสะดุดในความสดใสของเธอ  ผมยาวสลวยสีดำพริ้วไหวตามแรงลมของเครื่องปรับอากาศ  ผิวที่ขาวนวลน่าสัมผัส  แววตาที่ดูร่าเริงตลอดเวลา  จมูกเป็นสันสวยงามรับกับใบหน้าเรียวๆของเธอ  รวมถึงริมฝีปากที่ดูสดใสเป็นวาวสีชมพู น่าลิ้มลอง  น่ารักจัง  เขาหลุดจากอุดมคติไปชั่ววูบ  ก่อนที่จะได้สติกลับคืนมา  เมื่อข้าวโพดคั่วหันมาทัก “ฮ....ฮะ!  อะไรเหรอ?”  กะทิดูเหรอหราแทนสาวน้อยที่อยู่ข้างๆ “เป็นไรไป  หน้าชั้นมีอะไรติดเหรอ  เห็นมองตาค้างเชียว”  ด้วยความใสบวกซื่อบื้อนิดๆเธอถามออกไปโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย “ไม่มีๆ  ไม่มีอะไรหรอก  และก็ไม่มีอะไรติดหน้าเธอด้วย  แฮะๆ”  เขาก้มหน้าก้มตาทำเป็นดูหนังสือต่อเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น อะไรกันนี่เราเผลอ.....  บ้าน่าเราไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้นี่นา........ อย่างเราต้องแบบน้องจีเท่านั้น  ที่เรากำลังทำอยู่นี่มันก็เพื่อไปหาน้องจีไม่ใช่เหรอ  ใช่แล้ว  ยังไงๆแฟนเราก็ต้องน้องจีคนเดียว  ไม่ใช่ยายซื่อบื้อนี่ หลังเลิกเรียนทุกคนลุกออกจากห้องแทบพร้อมกันและกรูกันออกไป  เหลือเพียงคู่เดิมที่นั่งอยู่ที่ท้ายห้อง  ซึ่งดูจะชักช้ายืดยาดที่สุด   “เอ้า!  เร็วหน่อยคนอื่นเขาไปกันหมดแล้ว”   กะทิพยายามเร่งให้ฝ่ายหญิงรีบเร่งขึ้น “อ้าว!  คนอื่นเขาไปกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย  หายไปกันเร็วจังเลย”  ข้าวโพดคั่วไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนอื่นได้ออกจากห้องไปนานแล้ว “ข้าวคั่วเธอนี่เป็นสาวที่ซื่อบื้อจริงๆเลย”  กะทิคว้าข้อมือเธอและรีบลากเธอออกจากห้องเรียนโดยเร็ว ปึก!!!!!   ขาของสาวเจ้าก็ดันไปกระแทกกับขาโต๊ะเรียนเป็นการเจ็บตัวอีกหนหนึ่ง “โอย! เจ็บจัง” เธอโอดครวญ  กะทิจึงตัดสินใจปล่อยมือและประคับประคองไปนั่งที่เก้าอี้ติดผนังด้านนอกแทน “โดนอะไรอีกหละ”   “ก็ขาโต๊ะเรียนหน่ะซิถามได้”   “เฮ้อ!  เธอนี่มันบื้อจริงๆ เวลาวิ่งหน่ะก็หัดดูบ้างซิ  อย่าไปชนโน่นชนนี่”  กะทิเซ็งกับการที่ต้องช่วยเหลือคนอื่นเขารู้สึกเหนื่อยหน่าย “ก็กะทิหน่ะเป็นคนลากให้รีบวิ่งเองนี่นา”  เสียงเธอดูราวดั่งจะร้องไห้ เขาสะกิดใจนิดหน่อย  และเริ่มสำนึกผิด “โอเคๆ  ยอมรับว่าชั้นผิด งั้นเอาอย่างงี้เพื่อเป็นการขอโทษชั้นซื้อซีดีเพลงหรือหนังให้ฟรีหนึ่งแผ่น  ตกลงมั้ย?” กะทิยิ้มให้เพื่อแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ “อืม!  ตกลง”  แววตาส่อประกายความหวังขึ้นในทันที “ลุกไหวมั้ย?”   “สบายมาก”  เธอลุกขึ้นและเดินอย่างกระฉับกระเฉงพร้อมกับเดินแซงหน้ากะทิ “เดินดูทางดีๆนะ”  เขาตะโกนไล่หลังไป “อืม!  ไม่มีปัญหา” ข้าวโพดคั่วหันมาพูดและยิ้มให้ ปึง!!!!!! และแล้วเธอก็ลงไปนั่งพับอยู่บนพื้นอีกครั้ง  เพราะหันหน้ามาเดินชนประตูกระจก  เดือดร้อนถึงกะทิที่ต้องคอยวิ่งมาดูแลอยู่ตลอด แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 46 19:38:37 แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 46 19:38:03 แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 46 19:36:48 จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 9 ต.ค. 46 19:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ .. กะทิมีดีอะไรนะ เพื่อนๆ ถึงดีด้วยแบบนี้ จากคุณ : scottie - [ 10 ต.ค. 46 10:49:01 ]