“…สบตาแบบสุดกึ๋น…”

    ไม่คิดเลยว่างานเลี้ยงรุ่นจะมีอิทธิพลทำให้ผมต้องหยิบเอากีต้าร์ตัวเก่ามานั่งดีดพร้อมฮัมเพลงเก่าเก็บอย่างนี้
    (ไม่เคยคิดเลยว่างานเลี้ยงรุ่นจะมีอิทธิพลกับฉันขนาดนี้ ทำให้ต้องไปเอาเทปเพลงเก่ามานั่งฟัง)


    เมื่อวานผมไปงานเลี้ยงรุ่นสมัยเรียน ม.ปลาย ที่โรงเรียนเก่าแถวบ้านเกิด สัก 7 ปีแล้วมั้งตั้งแต่เรียนจบที่ผมไม่ได้กลับไปเลย ทำให้ได้พบเจอเพื่อนเก่าหลายคนที่ร้างรากันไปนาน
    (เมื่อวานฉันไปงานเลี้ยงรุ่นสมัยเรียน ม.ปลาย ที่โรงเรียนเก่าแถวบ้านเกิด สัก 7 ปีแล้วมั้งตั้งแต่เรียนจบที่ฉันไม่ได้กลับไปเลย ทำให้ได้พบเจอเพื่อนเก่าหลายคนที่ร้างรากันไปนาน)


    ขณะที่ผมนั่งดวดเหล้าก็ปรากฏมีสาว ขาว สวย แม้ไม่หมวยเอ๊กซ์  แต่ก็ทำเอาใจผมเต้นตักตึก ตากลมๆ ริมฝีปากจิ้มลิ้ม รูปร่างโปร่งบาง  ผมมองเธอแทบไม่วางตา แล้วเธอก็ทำท่าเดินมาหาผมซะด้วยซิ ยิ้มกว้างทักทายเหมือนคนรู้จัก เวลายิ้มเนี่ยนะตาเธอเป็นประกายหวานระยิบ บีบหัวใจผมจริงๆ

    (ก้าวแรกที่เข้าไปในงาน ฉันเห็น เขา นั่งล้อมวงเหล้ากับพวกเพื่อนผู้ชาย แต่สายตาที่เขามองมานี่ซิ เล่นเอาใจระทึก สายตาแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ท่าทางเขาจะจำฉันไม่ได้จริงๆนั่นแหละ อย่างนี้ต้องทักทาย ซะหน่อย)


    “หวัดดี นัด” เสียงใสๆของเธอเรียกชื่อเล่นผมอย่างสนิทสนม ผมพยายามลำดับปิ๊งของผมตอนเรียนม.ปลาย เธอผู้นี้จะเป็นสาวงามนางไหนหนอ ‘จอย ไม่ใช่ จอยดำกว่านี้’  ‘กิ๊กก็ไม่ใช่ ขานั้นหน้าหมวยจะตาย’ เชอร์รี่ แอน นิด ชมพู่ ลูกกวาด น้อยหน่า จุ๊บแจง น้ำหวาน  บอลลูน ลูกเกด ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่ ๆ

    (อุตส่าห์ทักก่อน ยังทำหน้างงอยู่ได้ ไม่เคยมีเราในความทรงจำของเขาเลยหรือไง คงจะมีแต่รายชื่อบรรดาสาวๆข้างห้องล่ะซิ ในสมองน่ะ)


    “เราเอง จำเราไม่ได้เหรอ” เราน่ะเราไหน ถ้าผมเคยรู้จักผู้หญิงสวยๆน่ารักขนาดนี้นะจำได้ไม่ลืมแน่
    (ดูซิ ยังทำหน้าเป๋อเร๋ออยู่นั่นแหละ  ถ้าบอกชื่อแล้วยังลืมอีกนะชาตินี้อย่ามาคุยกันเลย)


    “เรานัดไง นัดจำเราไม่ได้เหรอ” ผมชื่อ ณัฐกรณ์  แล้วนัดเป็นชื่อเล่น แล้วยังจะมีนัดไหน นัด นัด นัด หัวสมองผมปั่นเร็วจี้ คุ้นๆว่าจะมีคนชื่อเล่นว่านัดเหมือนกันในห้อง  อ้า นัด  นัจ  นัจพร  แล้วภาพในอดีตก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น
    (อีตาเป๋อเนี่ย เขาชื่อ นัด หรือ ณัฐกรณ์ เพื่อนสนิทสมัยเรียน ม.ปลายของฉัน)


    นัจพร เพื่อนผู้หญิงห้าวๆตัวกลมๆ ที่ผมชอบตบหัวแรงๆ ชอบแย่งขนมกิน ชอบเล่าเรื่องทะลึ่งๆแบบเด็กผู้ชายให้ฟัง โดยที่ทั้งผมและเธอเองไม่ได้ตะขิดตะขวงใจ ชอบใช้ให้เธอทำการบ้านให้ รวมทั้งปรึกษาเรื่องหญิงที่ผมปิ๊ง โดยเธอจะเป็นกองเชียร์เสมอ

    (เขาชอบแกล้งฉันเจ็บๆ ชอบแย่งขนม สรรหาเรื่องลามกมาเล่า ใช้ให้ทำการบ้านบ้างล่ะ แถมใช้ฉันเป็น แม่สื่อซะเรื่อย)


    ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน ผมไม่เคยคิดแบบชู้สาวกับเธอเลย ผู้หญิงตัวอวบๆ แก้มยุ้ย เวลายิ้มตาจะหยีเหมือนมีสี่คิ้ว ความที่ชื่อเล่นของเราซ้ำกันผมเลยเรียกเธอว่า ‘ไอ้ลูกหมู’ จนคนอื่นๆเรียกตามกันไปหมด และดูเหมือนจะพากันลืมชื่อเล่นจริงๆของเธอไปแล้ว  นัจพรตอนม.ปลายห่างไกลสาวในสเป็คผมลิบลิ่ว

    …#แต่ก่อนไม่เคย ไม่เคย แค่เพียงแต่รู้จัก ไม่เคยจะคิดให้ใจของเราต้องหวั่นไหว ไม่เคยจะหวังฝากใจให้ใครเลยสักคนแค่เพียงผ่านทักทายแล้วจากไป#….

    (ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน เขาเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเอง คงเพราะรูปร่างอ้วนๆกลมๆ ที่ไม่ใช่สาวในสเป็คเขาเลย แถมยังเปลี่ยนชื่อเล่นฉันใหม่ ว่า ‘ไอ้ลูกหมู’ จนคนเรียกฉันแบบนี้ทั้งโรงเรียน ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย)

    …@ เธอ เคยรู้ไหมว่าใคร เฝ้ามองตามแต่เธอไปทุกแห่ง เก็บเธอเป็นแรงให้ใจทุกวัน เก็บไว้มานาน @…


    เราร่วมเรียน โดดเรียน กิน เที่ยว นินทาครู กันอย่างสนุกสนาน กระทั่งแยกย้ายกันไป ผมเรียนในกรุงเทพฯ ส่วนเธอเรียนภาคอีสาน แรกๆเธอจะเป็นฝ่ายเขียนจดหมายติดต่อมาบ้างแต่แล้วก็เงียบหายไปเพราะ แฮะๆ ผมไม่เคยตอบเลยสักฉบับ

    (ฉันกับเขา กอดคอร่วมวีรกรรมกันสารพัด จนเรียนจบเราก็แยกกันไป เขาเข้าไปเป็นหนุ่มชาวกรุง สาวฉันเอ็นท์ติดมหา’ลัย แถวอีสาน ทุกครั้งที่เหงาคิดถึงบ้าน ฉันมักจะระบายมันลงไปในจดหมายหวังให้เพื่อนซี้ช่วยบรรเทาแต่เขากลับไม่เคยตอบเลยแม้ฉบับเดียว เขาคงมัวเพลิดเพลินสาวสวยในเมืองแน่ๆ)


    ชีวิตเด็กปีหนึ่งยุ่งจะตายทั้งเรื่องเรียน รับน้อง ไหนจะ สาวๆหน้าใสที่ต้องคอยบริการ ปิดเทอมครั้งแรกเธอกลับบ้านก็อุตสาห์โทรมาหาผมต่อว่าเป็นการใหญ่เรื่องจดหมาย ผมแก้ตัวไปข้างๆคูๆจนเธอรำคาญวางสายไปเอง  แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยนับแต่นั้น

    (แล้วความอดทนก็สิ้นสุดลง เมื่อปิดเทอมครั้งแรกฉันกลับบ้าน โทรไปหาเขา ต่อว่าเรื่องไม่ตอบจดหมาย เขาแก้ตัวไปเรื่อย เรียนหนักบ้างล่ะ รับน้องเหนื่อยบ้างล่ะ  แล้วฉันล่ะ ฉันก็เพิ่งอยู่ปีหนึ่ง ทำไมจะไม่เจอปัญหาเหมือนกัน ฉันยังอุตส่าห์เจียดเวลาเขียนหาเขาได้เลย ในเมื่อไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป ฉันกระแทกหูโทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียง …ร้องไห้…ใช่ วันนั้นฉันเก็บตัวร้องไห้ในห้องทั้งวัน พอแล้ว พอกันที ฉันจะไม่มีวันสนใจคนไม่มีหัวใจคนนี้อีกแล้ว)

    จากคุณ : พินทุอิ - [ 9 ต.ค. 46 23:38:26 ]