**เอฟโฟ รักใสใส..หัวใจยาฮ่าฮ่า (YAHAHA)**


    รักใสใส..หัวใจยาฮ่าฮ่า

    ณ.โรงพยาบาลประจำอำเภอโคกดาวตก meteor  hill

    “เชิญคนไข้รายต่อไปครับ”

    เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาจากปากอันสวยได้รูปสวยจากหมอหนุ่ม(และโสด) ที่นั่งอยู่ด้านในห้องตรวจที่กั้นด้วยมู่ลี่พลาสติคเเทนประตู ร่างสูงในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดเช่นเดียวกับผิวขาวใสไร้สิวเสี้ยนบนใบหน้ารูปรี

    ซ่อนนัยน์ตาคมไว้ในเเว่นสายตาอันเล็กๆบนดั้งจมูกโด่ง  เเละมือเรียวนุ่มนิ่มก็กำลังเขียนใบสั่งยาให้กับคนไข้ในขณะเดียวกัน

    บนโต๊ะของนายเเพทย์มีป้ายชื่อตั้งอยู่ริมโต๊ะ..สีทองระยับสะดุดตาประกาศความไฮโซที่สุดในโรงพยาบาล

    “นายเเพทย์ เคนนี่ “

    คุณหมอเคนนี่…ผู้ได้รับการโหวตมากที่สุดในหมู่นางพยาบาลเเละคนไข้สวาวๆว่ามีความหล่อเป็นอันดับหนึ่งของโรงพยาบาลประจำอำเภอโคกดาววตกเเห่งนี้

    เวลาคุณหมอหนุ่มจะเดินเยื้องกรายไปไหน รัศมีความ
    ไฮโซของหมอเคนจะทำให้คนที่เดินสวนกันถึงกับต้องหลีกทางให้เเต่โดยดี

    ยิ่งเฉพาะผู้ชายถ้าบังเอิญไปจ้องหน้าสบตาที่เปล่งรังสีความหล่อ เข้าเเล้วหนุ่มหน้าตาดี บางคนถึงกับยอมลาบวชไปเลยเนื่องจากเเพ้ความหล่อแสนสะท้านใจไม่ปราณีทั้งสาวน้อยเเละสาวเเก่เเม่ม่าย…

    warning…สำหรับผู้ที่เเพ้ความหล่อสะท้านใจเกินกว่า7ริกเต้อร์ ควรหลีกเลี่ยง มิเช่นนั้นจะเกิดอาการหน้ามืดตามัว เเละสายตามีผลต่อการทำงานของหัวใจซึ่งจะทำให้เป็นโรคหัวใจมักง่าย ตกหลุมรักได้อย่างรวดเร็วในเวลา 3 นาที

    คนปกติ..ไม่ควรจ้องมองเกินวันละสองครั้ง..มิเช่นนั้นจะมีผลข้างเคียงเเบบอาการข้างต้น


    “เชิญคนไข้คนต่อไปครับ….”  

    เมื่อเวลาผ่านไปสัก5 นาที ก็ยังไม่มีคนไข้รายใหม่เข้ามาตรวจ คุณหมอเคนนี่ จึงต้องร้องเรียกอีกทีหนึ่ง  มิช้าม่านบังตาก็ถูกเปิดออกโดยพยาบาลสาวสวย

    ในมือขอบเธอถือเเผ่นแฟ้มประวัติของผู้ป่วยซึ่งก็คือชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดเสื้อเชี๊ตขาวกับกางเกงยีนส์ที่เดินตามมาด้านหลัง

    “ขอบคุณครับ..คุณพยาบาลโอ”

    หมอหนุ่มกล่าวพลางยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ทำให้ใบหน้านวลเนียนของพยาบาลสาวเเดงเถือกเป็นลูกตำลึงด้วยความเขินอาย โอว…ไม่น่าเชื่อ หมอเคนนี่ยิ้มให้ชั้น…กรี๊ดๆๆๆ

    ส่วนชายหนุ่มที่เป็นคนไข้ ก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าหมอเคนนี่ ซึ่งกำลังเปิดเเฟ้มประวัติการรักษาของคนไข้อ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ

    “คุณวิกใช่ไหมครับ”

    “ใช่ครับ…”

    ผู้ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามตอยมาด้วยเสียงทุ้มนุ่มปานสายกีต้าร์เสียงต่ำ ทำให้หมอหนุ่มภึงกับชะงักการตรวจไปชั่วครู่ เเล้วเงยหน้ามามองคนไข้หนุ่มอย่าเต็มตา

    เปรี๊ยะ…เปรี๊ยะ…

    คลื่นความหล่อประสานกันอย่างเเรง…คนไข้หนุ่มใบหน้าเรียวสวยราวกับเทวดาบรรจงวาด ดวงตาคู่สวยอมโศก หวานปนเศร้า จมูกโด่งมีดั้งได้รูปรับกันเหมาะเจาะกับริมฝีปากบางเฉียบจนคล้ายกับกลีบดอกไม้ที่ทั้งน่าถนอม..เเละน่าลิ้มลอง..

    โอว..มิคาด..ในรอบห้าปีที่ชั้นอยู่โรงพยาบาลนี้มา ..พึ่งจะเจอคนที่มีคลื่นรังสีความหล่อทัดเทียมกันได้ขนาดนี้….ไม่น่าเชื่อ

    “เอ่ออะนะครับ…เป็นอะไรครับ”

    คนถามเสียงพร่า..ตะกุกตะกัก เพราะเริ่มสูญเสียความมั่นใจที่อยู่ใกล้คนหล่อสูสีกัน

    “ก็..เป็นอย่างนี้ล่ะครับ”

    หนุ่มวิกยกมือขึ้นเสยผมซอยไสลด์ที่ยาวระต้นคอก่อนที่จะลุกขึ้นค่อยๆๆปลดกระดุทเสื้ออออก…ทีละเม็ด…ละเม็ด..(ว้าว…)

    หมอหนุ่มถึงกับตกตะลึง..เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกเผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนขาวราวหยวก บนอกที่กว้างสามศอกมีมัดกกล้ามน้อยๆอย่างคนที่เคยทำงานใช้จับกังเเรงงานมาก่อน

    ต่ำลงไปอีกนิดคือหน้าท้องเเบนเรียบไร้ไขมันได้สัดส่วน..

    เเต่เอ๊ะ…หมอหนุ่มพบสิ่งเเปลกปลอมบนผิวเนื้อเนียนขาว เป็นรอยคล้ายฝ่ามือเเดงปรากฏตรงรอบเอว

    “คุณไปทำอะไรมา”

    หมอหนุ่มชักงง คนไข้เคสนี้เพิ่งเคยพบเคยเห็นเป็นครั้งเเรกในโรงพยาบาลเนี่ยเเหละ อืม..จะโทเเจ้งสาธารณะสุขดีไหม แล้วไอ้โรคนี้มันอยู่ในโครงการสามสิบบาทด้วยรึเปล่าหว่า

    “ก็เมื่อวานนี้อ่ะครับ….”
    vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvanness

    เมื่อวานนี้…

    ปรื้นๆๆๆ….เเปร๊ด…

    เสียงรถมอเตอร์ไซต์คันเก่า เครื่องกระตุกก่อนที่จะดับลงตายสนิท..ซึ่งคนขับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีชื่อวิก กำลังพยายามสตาร์ทให้ติดเป็นครั้งที่เก้า เเต่ก็ยังไม่เป็นผลทำให้สาวน้อยหน้าเเป้นผมยาวโดดลงจากรถด้วยอาการหงุดหงิด

    “ช่าย..บอกพี่วิกเเล้วไง ว่าให้ซื้อรถใหม่ซะที เป็นไงล่ะคราวนี้ดับสนิทป่านนี้ตลาดวายหมดเเล้วมั้ง..”

    คนซ้อนในชุดสายเดี่ยวสีฟ้าน้ำทะเลกับกางเกงสี่ส่วนเเนบเนื้อ กอดอกตั้งหน้าตั้งตาบ่นอย่างสุดเซง

    คิ้วที่บรรจงวาดไว้อย่างดีขมวดพันกันยุ่งบนในหน้ากลมคล้ายอันปังเเมน ขณะที่ปากน้อยๆก็ยังบ่นขมุบขมิบเบาๆ

    “เป็นเเฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง…”

    คนตอบ กำลังพยายามเบิ้นเครื่องให้ติดเป็นครั้งที่สิบอย่างใจเย็น

    “โอ๊ย..ช่ายฟังเพลงเนี้ยมาจนเบื่อเเล้วอ่ะ..เเล้วจะต้องทนอีกนานเเค่ไหนล่ะพี่วิก”

    หญิงสาวหยุดไปชั่วครู่ก่อนที่จะเหล่ไปยังเเหวนทองบนนิ้วนางขวาของชายหนุ่ม
    “ถ้าเอาเเหวนนั่นไปขายซื้อมอเตอร์ไซต์คันใหม่ได้เเน่ๆ”

    “น้องซันฉ่ายครับ…ก็รู้นี่นาว่าเเหวนนั่นเป็นมรดกเจ้าคุณตาที่ให้เเม่ของพี่ ก่อนที่ท่านจะหนีออกมาจากบ้านมาเเต่งงานอยู่กินกับพ่อที่เป็นจิตรกรเร่ร่อน.

    .เเม้ต้องตกระกำลำบากยากเเค้น มีลูกตั้งเเปดคนที่ต้องเลี้ยงดู เเม่ยังไม่ยอมขายเเหวนวงนี้ให้ใครเลย…เเล้วพี่ก็คงไม่ยอมทำเช่นนั้นเเน่”

    ผู้พูดยังหยิ่งทะนงในสายเลือดผู้ดีตกยาก..เทพบุตรถังเเตก..เราจะรักษามรดกของตระกูลชิ้นสุดท้ายเอาไว้ให้ได้…(หลังจากลายชิ้นถูกเอาไปจำนำหมดเเล้ว)

    “เชอะๆๆๆ….” สาวน้อยซานฉ่าย สะบัดหน้าพรืดอย่างเเสนงอน
    …ความจนมันน่าเบื่อจริงจริ๊ง….

    ปรื้นๆๆ….ปี๊นๆๆ

    เสียงรถใหญ่ซึ่งเป็นรถขนเป็ปซี่สีฟ้ากำลังเเล่นมาตามทางสายนี้..คนขับเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ล่ำกำยำผมยาวกระเซอะกระเซิงประบ่า

    เผยมัดกล้ามตรงต้นเเขนนอกเสื้อเเขนสั้นสีน้ำเงิน สกรีนเป็นตัวอักษร”เรารักเป็ปซี่” คนหนุ่มซ่อนสายตาคมไว้ในเเว่นดำ พลางยิ้มหว่านเสน่ห์ให้กับหญิงสาวใบหน้าบูดบึ้ง

    “อ้อ..น้องซานช่ายนี่เอง..นึกว่าใคร”

    ว่าเเล้วก็ถอดเเว่นตาดำออกมา เเผ่ประกายความหล่อเเบบดิบเถื่อนหวังทะลวงใจสาวสายเดี่ยวผู้น่ารัก..เเล้วก็ได้ผลสำเร็จด้วย..หุหุ

    “โอ๊ะ..พี่จำรัสนี่เอง…”

    เเววตาของสาวน้อยเปล่งประกายว๊อบเเว๊บ..พี่จำรัสเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าโรงงานผลิตเป็ปซี่..รวยๆอย่างนี้จะไม่ให้ตื่นเต้นยังไงไหว ดูสิ..ว้าวขนาดฟันปลอมยังเป็นทองเลย..

    “อย่าเรียกจำรัส สิครับ เรียกเจอร์รี่” คนขับหนุ่มเก๊กมาดเข้มพองาม เป็นผลให้คนที่กำลังซ่อมมอเตอร์ไซต์ริมถนน ชักอดหมั่นไส้ไม่ได้

    “เเหวะ…จำรัส..เปลี่ยนชื่อเป็นเจอร์รี่..หน้าฝรั่งตายล่ะ”

    “นี่..คนจนก็อยู่ส่วนคนจนไปเลยนะไอ้วิก..อย่าบังอาจมาทาบรัศมีชั้น..มาเถอะน้องซานช่าย อย่าไปยุ่งกับ เทพบุตรถังเเตกเลย..มาสนใจเทพบุตรเป็ปซี่อย่างพี่ดีกว่า”

    ชายหนุ่มยิ้มเยาะ..ก่อนที่จะหันมาประกายสายตาระยับอย่างสุดปลื้มของสาวสายเดี่ยว

    “ดาวทั้งฟ้าพี่ก็หามาให้ซันช่ายได้จ้ะ…ประสาอะไรกะมอเตอร์ไซต์คันเดียว”

    “จริงเหรอคะ..พี่เจอร์รี่…”  คนถามย้ำเเบบเบลอๆเพราะตาพร่าด้วยรังสีความรวยเเละความหล่อ

    “จ้ะ…ไปกันเถอะ  ทิ้งไอ้วิกมันซ่อมรถต่อไป..มามะคนดี” ผู้พูดยื่นเเขนมารับสาวน้อยขึ้นไปนั่งเคียงข้างบนรถบรรทุก ก่อนที่จะเเอบเเลบลิ้นให้ไอ้หนุ่มมอเตอร์ไซต์ฮ่างสามเเผลบเเล้วก็เร่งเครื่องออกไปปล่อยควันขาวพ่นใส่ชายหนุ่มอย่างสะใจ

    …..เค้ามีรถรับส่ง …โฉมยงลืมซ้อนท้ายเรา…

    เมื่อม่านควันขาวสลาย จึงเห็นหนุ่มวิกยืนบื้อเเข็งทื่ออยู่ตรงนั่น…ด้วยความเจ็บช้ำระกำใจ

    …ทำไมถึงทำกับช้านด้ายยยยยยยยย…..
    **********
    อ๊ะมีต่อ...

    จากคุณ : อชันฏา - [ 10 ต.ค. 46 12:42:06 A:203.149.47.48 X: ]