…๔…

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นชิสาก็ทำงานอย่างราบรื่น อัตติพัทธ์ไม่ได้มารบกวนหรือหาเรื่องหล่อนอีก เงียบสงบจนหล่อนเองแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ไม่มาให้เห็นหน้าก็ดีแล้ว หล่อนจะได้ทำงานอย่างสบายใจ และการนำเสนอแบบครั้งสุดท้ายก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทั้งภูริพัตและเอมิกาพอใจกับบ้านที่หล่อนออกแบบมาก และที่สำคัญแบบยังผ่านความเห็นชอบของวิศวกรผู้คุมงานซึ่งก็คือ อัตติพัทธ์ นั่นเอง ทุกอย่างง่ายดายจนหล่อนระแวงไม่อยากจะเชื่อว่าเข้าจะเห็นด้วยง่าย ๆ แต่หล่อนก็ไม่ได้เก็บมาคิดให้รกสมอง งานของหล่อนจบแล้วนี่ หมดสิ้นภาระหน้าที่ของหล่อนเสียที ที่สำคัญหล่อนจะได้ไม่ต้องเจอหน้านายอัฐินั่นอีก
“พี่นัท พี่เก่ง พี่เบิ้ม พี่จอน พี่ต้น พรุ่งนี้ไปดูหนังกันมั้ยคะ”
“เสียใจจ้ะ พรุ่งนี้พี่มีนัดกับแฟนซะแล้ว”
“อืม…พี่ก็ไม่ว่างเหมือนกัน ต้องไปรับลูกที่บ้านแม่ยายว่ะ”
“ส่วนพี่กะไอ้ต้นนัดกันไปออกรอบแล้วหละ”
“โห…มีนัดกันหมดเลยเหรอคะเนี่ย แล้วพี่นัทล่ะ”
ชิสาหันมาหาธนัท รอคอยคำตอบพลางทำตาปริบ ๆ
“งั้นก็เหลือฉันเป็นผู้โชคร้ายคนเดียวสิวะเนี่ย”
“ไชโย! มีคนไปดูเป็นเพื่อนแล้ว งั้นพรุ่งนี้พี่นัทไปรับวุ่นที่คอนโดฯด้วยนะ สิบโมงเช้านะคะ”
ชิสาว่าเสียงใส ธนัทได้แต่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ
“เฮ้อ…เวรกรรม”

สิบโมงเช้าวันอาทิตย์ ชิสาแต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดสีฟ้าสดใส กับกางเกงสี่ส่วนสีขาว ผมยาว ๆ ของหล่อนถูกถักเป็นเปียใหญ่อันเดียวไว้ด้านหลังเหมือนทุกวัน หล่อนเดินอารมณ์ดีลงมารอธนัทที่ร้านกาแฟในคอนโดฯ ไม่กี่อึดใจธนัทก็เดินเข้ามา หล่อนเคาะกระจกร้านกาแฟ เรียกธนัทให้เข้ามาข้างใน
“วุ่นนึกว่าต้องรออีกซักชั่วโมงซะอีก”
“แหม…เกินไป ๆ เห็นพี่เป็นคนอย่างงั้นเหรอไง ฮึ…”
เขาถามพลางยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟ
“ล้อเล่นน่ะค่ะ”
หล่อนว่าพลางหยิบขนมปังหมูหยองมายองเนสเข้าปาก
“แล้วจะไปดูเรื่องอะไรกันเนี่ย”
“สวาท”
ชิสาตอบสั้น ๆ
“เฮ้ย! ทะลึ่ง ทำไมแกชวนพี่ไปดูหนังติดเรทอย่างงี้วะ คิดอะไรกับพี่รึเปล่าเนี่ย…”
ธนัทว่าพลางหลิ่วตามองหญิงสาวที่กำลังทำท่าเหมือนขนมปังติดคอ
“บ้าดิพี่นัท S.W.A.T.ค่ะ ไม่ใช่หนังแบบนั้นซะหน่อย”
“แหม…รู้แล้ว ล้อเล่นหรอกน่า”

ที่โรงภาพยนตร์ในห้างดังแห่งหนึ่ง ผู้คนคึกคักเป็นพิเศษเนื่องด้วยเป็นวันอาทิตย์และเป็นสัปดาห์ที่มีภาพยนตร์เข้าใหม่หลายเรื่อง ธนัทซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้วเดินมาหาชิสาที่นั่งกินข้าวโพดคั่วรออยู่
“เฮ้ย! เดี๋ยวก็หมดก่อนหนังฉายหรอกไอ้วุ่น”
“กลัวหมดก็ไปซื้อมาอีกถุงสิคะ”
ทันใดสายตาหล่อนก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่คุ้นตากำลังเดินตรงเข้ามาทัก อัตติพัทธ์นั่นเอง
“หวัดดีครับ คุณวุ่น”
ชิสายืนขึ้นทำคอแข็ง ๆ ตอบกลับไปอย่างเสียไม่ได้
“สวัสดีค่ะ”
“เฮ้ย! ไอ้อัฐ เอ็งจริง ๆ ด้วย”
ธนัทลุกขึ้น เดินเข้ามาโอบไหล่อัตติพัทธ์ด้วยอาการดีใจสุด ๆ ทำเอาชิสาอ้าปากค้าง …โลกมันช่างกลมอะไรอย่างงี้เนี่ย…
“อ้าว ไอ้นัท! โห…เป็นไงมั่งวะ:-) ไม่เจอกันตั้งนาน”
“เออ ข้าสบายดี แล้วนี่เอ็งมาดูหนังกับภาเหรอ”
“เปล่าว่ะ ข้ามาคนเดียว…”
“อ้าว แล้วภาล่ะ”
อัตติพัทธ์หน้าสลดลงเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงอุบอิบ
“คือ…ข้ากับภา…เลิกกันแล้ว”
ชิสาแอบได้ยินจึงเผลอยิ้มออกมา…ปากเสียจนแฟนรับไม่ได้ล่ะสิ… ชายหนุ่มสังเกตเห็น จึงขมวดคิ้วถาม
“คุณยิ้มอะไรน่ะ”
หล่อนเลิกคิ้วแล้วหันไปทางอื่นเสีย อัตติพัทธ์รู้สึกฉุนขึ้นมา เขาหันมาหาธนัท
“นี่แฟนเอ็งเหรอวะ ไม่น่าเชื่อว่าเอ็งจะหาแฟนได้แค่เนี้ยะ”
ชิสาหันขวับ เตรียมพร้อมเปิดศึก
“ก็ปากอย่างงี้น่ะสิ ถึงได้โดนแฟนทิ้ง มันก็สมควรอยู่หรอก”
“เอ๊ะ! คุณ…”
ธนัทรีบเข้ามาขวางก่อนที่จะเกิดเหตุนองเลือด
“เฮ้ย ๆ นี่แกสองคนรู้จักกันด้วยเหรอ”
“ก็นี่ไงล่ะ พ่อวิศวกรหนุ่มที่พี่นัทอยากเห็นหน้าน่ะ วุ่นไปซื้อน้ำก่อนดีกว่า แล้ววุ่นไปรอหน้าโรงหนังเลยนะ ตรงนี้อากาศมันไม่ค่อยดี”
ประโยคสุดท้ายหล่อนหันมามองหน้าอัตติพัทธ์ แล้วสะบัดหน้าเดินไปอีกทางหนึ่ง พลันสายตาหล่อนก็สะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นตามากกว่าคนเมื่อกี้เดินควงกับผู้หญิงคนหนึ่ง
“อาร์คนี่…เป็นไปได้ไง อาร์คอยู่อเมริกานี่นา…”
หล่อนพึมพำกับตัวเอง แล้วก็เหมือนนึกอะไรได้ หล่อนเดินตามหนุ่มสาวคู่นั้นไป แต่เป็นเพราะคนเยอะและความซุ่มซ่ามของหล่อนที่เดินชนคนโน้นคนนี้ต้องขอโทษขอโพยตลอดทาง จึงทำให้สองหนุ่มสาวคู่นั้นคลาดสายตาไป
“แฟนเอ็งนี่ปากสุดยอดเลยว่ะ”
“เฮ้ย ๆ ไอ้วุ่นมันไม่ใช่แฟนข้าหรอก มันมีแฟนแล้วโว้ย…”
“หา! ยัยนั่นมีแฟนแล้ว?”
“เออ…ตอนนี้อยู่อเมริกา คงจะกลับเร็ว ๆ นี้มั้ง”
“ไม่น่าเชื่อ…อย่างยัยชิสุนั่นนะจะมีแฟนกับเค้าด้วย”
เขาพูดกับตัวเอง แต่ไม่วายที่คนหูดีอย่างธนัทจะได้ยิน หนำซ้ำยังแอบเห็นแววตาผิดหวังเล็ก ๆ ของเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้นอีกด้วย
“เฮ้ย! เอางี้แล้วกัน นาน ๆ เจอกันที คืนนี้ไปดริ๊งค์กันหน่อยนะโว้ย”
“เออ เอาสิ เดี๋ยวข้าโทรหาเอ็งแล้วกัน ยังใช้เบอร์เดิมใช่มั้ย หนังเข้าแล้วข้าไปก่อนนะ”
“เออ แล้วเจอกัน”
ธนัทเดินมาเขกหัวหญิงสาวที่ทำคอยืดคอยาวชะเง้อหาอะไรบางอย่างอยู่
“มัวมาชะเง้อชะแง้อะไรอยู่วะไอ้วุ่น ไปเร็ว หนังเข้าแล้ว”
ชิสาจำต้องละความสนใจจากผู้ชายที่หล่อนคิดว่าเป็น อัคเดช แฟนหนุ่ม แล้วเดินตามธนัทไป

เสียงดนตรีดังอึกทึก หนุ่มสาวต่างพากันส่ายเอวโยกหัวกันอย่างเมามัน อัตติพัทธ์นั่งรินน้ำสีอำพันใส ๆ ลงในแก้วที่มีน้ำแข็งอยู่ แล้วรินน้ำใส ๆ ตามลงไป เอานิ้วคนสองสามทีแล้วยกขึ้นดื่มอย่างเซ็ง ๆ ขณะนั่งรอธนัทในผับ ๆ หนึ่ง
“เฮ้ย! รอนานมั้ยวะ โทษทีว่ะ รถมันติด”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนยิ้ม พยักหน้าให้ผู้มาใหม่แล้วยกนิ้วเรียกบาร์เทนเดอร์ขอแก้วอีกใบ
“เอ็งมันคนกรุงเทพฯชัด ๆ “
“เอาน่า…ก็รู้ ๆ กันอยู่ นี่ ไม่เจอกันตั้งนาน เอ็งไม่ดีใจเลยเหรอวะที่เจอข้า ทำหน้าอย่างกับไม่ได้ขี้มาซักสองอาทิตย์”
“เฮ้ย… หน้าข้าดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
พูดจบก็แค่นหัวเราะออกมา ธนัททำสีหน้าจริงจังขึ้น
“เออ…แล้วเรื่องยัยภารวีน่ะ มันเป็นไงมาไงวะ เล่าให้ข้าฟังได้มั้ย”
อัตติพัทธ์ชงเหล้าส่งให้เพื่อนซี้ แล้วเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับภารวี แถมเล่าเลยไปถึงเรื่องที่เขาปะทะคารมกับชิสา ธนัทหัวเราะร่วน
“ไอ้วุ่นมันก็เป็นอย่างงี้แหละ”
“เอ็งสนิทกับยัยชิสุ เอ้ย! ยัยวุ่นมากเหรอวะ”
“ก็พอสมควรหละ มันเป็นรุ่นน้องที่คณะของน้าเข้ม มาขอทำงานด้วย ตอนแรกหน้าเข้มจะไม่รับมัน ช่วงนั้นบริษัทกำลังแย่ แต่มันก็ตื๊อขนาดยอมทำงานฟรี ๆ สามเดือนเลยนะเว้ย”
“เออ บ้าระห่ำดีว่ะ”
เขานิ่งไปชั่วอึดใจ
“แล้วยัยวุ่นนี่มีแฟนแล้วจริง ๆ เหรอ”
คำถามนั้นทำให้ธนัทหลิ่วตามองเพื่อนซี้อย่างสำรวจ
“ทำไมวะ :-)สนใจเหรอ… เฮ้ย…ข้าขอเตือนนะเว้ย ไอ้วุ่นน่ะมันไม่ธรรมดานะ”
“เอ็งจะบ้าเหรอ… ข้าก็แค่สงสัยว่าอย่างยัยนั่นมีแฟนกะเค้าได้ไง ก็แค่นั้นแหละ”