ช้อนคันเล็กหมุนวนไปทางเดียวกันในแก้วกาแฟ  ไอร้อนลอยตัวขึ้นช้า ๆ  พร้อมกลิ่นหอมกรุ่น  หญิงสาวเดินถือแก้วกาแฟมานั่งลงหน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์  ยกขึ้นจิบเล็กน้อย  ก่อนวางลง  สายตาเหลือบมองงานพิมพ์ที่วางอยู่ข้าง ๆ จอคอมพิวเตอร์  แล้วละสายตามองปฏิทิน  เหลือเวลาอีก 3 วันที่จะต้องพิมพ์ให้เสร็จ  ตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับลูกค้า  เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายจากทั้งหมด  10 กว่าเรื่อง

หญิงสาวยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอีกเล็กน้อยแล้ววางไว้ที่เดิม  เอื้อมมือกดปุ่มพาวเวอร์ของเครื่องซีพียู  ไฟสีแดงปรากฏขึ้น  พร้อมกับการรันตัวเตรียมพร้อมจะใช้งาน  หยิบงานพิมพ์ขึ้นมาอ่านรอเครื่องคอมที่กำลังบูทเครื่อง

กลางหน้ากระดาษขาว  เขียนชื่อเรื่องว่า   “เรื่องของคำว่า”  สายตาไล่ตามบรรทัดถัดไป  เขียนว่า

ไม่รู้ว่าได้อ่านกันหรือยัง อาจจะยาวไปซักหน่อย แต่อ่านให้จบนะ เผื่อคุณจะรู้จักคำว่า "รัก" มากขึ้น

เธอละสายตาจากงานในมือ  มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่บูทเสร็จ  แล้วพิมพ์ Veerapa  ในช่อง  user name  พร้อมกับใส่  pass word  แล้วเอ็นเทอร์ผ่าน  เข้าสู่ระบบวินโดว์ 98  พร้อมจะทำงาน  สิ่งที่เธอไม่ลืมอีกอย่างหนึ่งคือ  การต่ออินเตอร์เนต  ทุกครั้งที่ต้องพิมพ์งาน  

ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มช้า ๆ แล้ววางลงที่เดิม  อินเตอร์เนตถูกต่อเข้าระบบเรียบร้อยแล้ว  คลิกเม้าท์ที่  โปรแกรม  mirc  ซึ่งเป็นโปรแกรมที่ใช้พูดคุย หรือที่เรียกว่า  chat  เธอมักจะพิมพ์งานไปด้วย  ออนไลน์ไปด้วย  รู้สึกเหมือนมีเพื่อน  ไม่ได้อยู่คนเดียว  แล้ว เลือกห้องที่เข้าประจำ  3-4 ห้อง  และไม่เคยลืมเข้าห้องเพื่อนกันฉันพี่น้อง  มีคนอยู่ในห้องไม่กี่คน  เธอทักทายเพื่อน ๆ เล็กน้อย แปลกใจนิดหน่อยที่ไม่เห็นนิกส์ soundtack อยู่ในห้อง  แต่เลิกสนใจ  คลิกโปรแกรม  word  เริ่มต้นพิมพ์งาน  เธอต้องจัดตัวอักษรและย่อหน้าใหม่  เนื่องจากของเดิมพิมพ์ไว้สั้น ๆ ยาว ๆ  สายตาไล่ตามตัวอักษรบนกระดาษขาว  นิ้วเริ่มเคลื่อนไหวบนแป้นคีบอร์ด

แสงไฟติดๆดับๆจากเสาไฟฟ้าข้างทาง
> > >อาจทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นสมุดเล่มหนึ่งซึ่งตกอยู่ระหว่างกอหญ้า
> > > ที่เกิดจากที่ดินรกร้างข้างฟุตบาท
แต่ไม่เคยมีใครสักคนคิดจะหยิบมันขึ้นมา
> > >ปล่อยให้สมุดที่เคยสีสันสดใสเล่มหนึ่งนอนอยู่กับกอหญ้า
> > >ผ่านลมและฝนมานานพร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่นับวันยิ่งเลือนลาง
> เพราะน้ำฝน...
> > > แต่ฝนไม่สามารถลบเลือนคำสัญญาจากจิตใจคนๆหนึ่งได้
> > >ชีวิตของเด็กมัธยมปลายทุกคนคงไม่สามารถหลีกหนีไปจากเรื่อง
> > > เพื่อน ความฝัน ความรัก เอ็นทรานซ์ ไปได้
> > >และทั้งหมดนี้คือที่มาของเรื่องราวของผมที่เริ่มต้นที่ห้องเรียนศิลปะ
> > ผม บอม กบ ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่
> > > ม.ต้นได้มาอยู่ห้องเดียวกันในชั้นม.4
> > >คงเป็นเหตุการณ์นั้นที่ทำให้พวกเราได้รู้จักกับนุ่น
> > > > “> นี่เธอ...เธอ..ยืมของเราก็ได้นะ> ”>
บอมพูดพร้อมกับยื่นดินสอ 2b ให้ 1 แท่ง
> > > เธอก็รับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มและเหล็กดัดฟันกลับมา
> > > >รอยยิ้มที่เราได้เห็นทำให้พวกผมนึกไปถึงรอยยิ้มของน้องสาวตัวเล็กๆน่ารักคนหนึ่ง
> > > หลังจากหมดชั่งโมงศิลปะ พวกผมอาสาพาเธอไปกินข้าวที่โรงอาหาร
> > >และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพวกผม
> > >พร้อมกับความแปลกใจของหลายๆคนที่เห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
> > >นั่งอยู่ในกลุ่มของเด็กผู้ชายที่กำลังคุยกันเสียงดังด้วยคำสบถต่างๆ
> > > ซึ่งเป็นคำธรรมดาในความคิดของเด็กผู้ชาย ..

เธอพิมพ์ไปเรื่อย ๆ  สลับกับ  คลิกเม้าท์ดูที่ห้อง  เพื่อนกันฉันพี่น้อง  เมื่อปรากฏเป็นสีแดง  แสดงว่ามีคนพูดคุยกัน  และดูว่ามีใครคุยอะไรกันบ้างเป็นระยะ  ๆ

> > > จากวันป็นเดือน......จากเดือนเป็นปี....
> > > เมื่อเพื่อนคบกันมานานก็ย่อมรู้ใจกัน...
> > >และเริ่มรับรู้บางอย่างในวันที่นุ่นตัดผมสั้นมาใหม่
> > > > “> เฮ้ยนี่แกอะไรเข้าฝันวะ> ”> ผมพูด
> > > > “> อี๋...ทรงเก่าดีกว่าแยะเลย> ”>
กบพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะจากทุกคน
> > > > “> แต่เราว่าน่ารักดีนะ> ”> บอมพูด
> > > คำๆนี้ของบอมทำให้หน้าขาวๆของนุ่นแดงขึ้นมา
> > > ตั้งแต่เราเริ่มสังเกตจากวันนั้นเราก็รู้ว่าคำพูดของบอมมีอิทธิพลกับนุ่นมาก
> > > และรู้ว่านุ่นต้องแอบปลื้มบอมไม่มากก็น้อย
> > > แต่ไม่เคยมีคำว่ารักคำใดๆเกิดขึ้นในกลุ่มเพื่อน
> > > ณ.โต๊ะประจำกลุ่มของเรา > “> ขนมมาแล้วจ๊ะ> ”>
> > >เสียงใสๆของนุ่นที่มาพร้อมกับขนมหลายถุงที่ถือเดินคู่มากับบอม
> > (การซื้อขนมเลี้องของนุ่นมักเป็นกิจวัตรประจำ
> > > พวกเราเคยปฎิเสธเพราะพวกผมยังไม่รู้ว่านั่นมาจากเงินเล็กน้อยของคุณหนูนุ่นนั่นเอง)
> > >ขณะที่กินขนมอยู่นั้นนุ่นถามถึงอาชีพในอนาคตของทุกคน
> > > ผม กับ กบ ยังไม่ได้คิดอะไรถ้า เอ็นติดอะไรก็เรียนไป
> > > ความฝันของบอม คือเข้าเรียนเศรษฐศาสตร์ที่ธรรมศาสตร์
> > > และเป็นนักวิเคราะห์การเงินเหมือนพ่อของเขา
> > > ความฝันของนุ่นที่ต้องการเป็นนักสังคมสงเคราะห์ช่วยเหลือเด็กไม่ทำให้พวกผมแปลกใจเลย
> > >เพราะการชอบช่วยเหลือผู้อื่นและมองโลกในแง่ดีที่เป็นนิสัยของเธอ
> > > สิ่งที่เรารู้กันเลยก็คือนุ่นต้องอยากเรียนสังคมสงเคราะห์ที่ธรรมศาสตร์แน่นอน
> > >เมื่อนุ่นพุดจบบอมก็หยิบสมุดจดศัพย์ภาษาอังกฤษของนุ่นที่วางอยู่มา
> > > เปิดไปหน้าสุดท้ายของสมุดแล้วเขียนว่า...
> > >เราสองคนจะต้องเป็นลูกแม่โดมให้ได้นะ.....ลงชื่อ....บอม...
> > > สิ่งที่เราเห็นต่อมาคือรอยยิ้มของนุ่นพร้อมกับหน้าแดงนาน 2-3นาที.
> > > ยิ้มน่ารักมากกว่าสิ่งใดๆ............
> > > วันแรกของม.6ไม่มีอะไรมากนอกจากการฉลองที่นุ่น
> > >ได้อนุญาตให้ไป-กลับโรงเรียนเองเหมือนนักเรียนทั่วไป
> > > ซึ่งเป็นสิ่งที่นุ่นต้องการมาตลอด 4-5 ปีที่แม่คอยรับคอยส่ง..
> > >วันนี้ผมได้เห็นอาการดีใจของคนที่ได้รับสิ่งที่ผมเรียกมันว่า
> > > .....> ”> อิสรภาพ> ”> .........

วีรภาหยุดพิมพ์แล้วมองหน้าจอคอมพิวเตอร์  ชื่อห้องเพื่อนกันฉันพี่น้องกลายเป็นสีน้ำเงิน  แสดงว่ามีคนเรียกชื่อของเธอ  เป็นไปตามที่เธอได้เซทเอาไว้

<Smegal> ดีครับ วี
<vee> ดีค่ะ
<vee> ใครเอ่ย

เธอรู้สึกว่า  นิกส์นี้ไม่คุ้นตาเลย  แต่แปลก ที่รู้สึกเหมือนว่า  เป็นคนคุ้นกันมากกว่าที่จะเป็นคนเพิ่งเข้ามาใหม่   หญิงสาวยกแก้วกาแฟที่อุ่นจนเกือบเย็นแล้วขึ้นมาดื่มจนเหลือครึ่งแก้ว

<Smegal> ว่าไงครับ
<Smegal> คุยไรกันบ้าง
<vee > ไม่มีใครคุยเลยอ่ะ
<vee >  ใครอ่ะ
<vee >  แจคหรอ

เธอดูไอพีและห้องของผู้ที่เข้ามาใหม่  ความรู้สึกหนึ่งบอกว่าน่าจะเป็นเขา  

<Smegal> ง่ะ
<Smegal> 555555
<vee > ง่ะ
<Smegal> แจคไหน

คำถามนี้ทำให้เธอไม่แน่ใจ  ทั้ง ๆ ที่รู้สึกคุ้น ๆ ว่าน่าจะเป็นเขาแน่นอน

<vee > หัวเราะทำไม
<vee > มะบอกน้าาา
<Smegal> มีไรฝังใจกะแจคป่าว

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย  เล่นถามแบบนี้ได้ไง  ทำมาแอบหลอกถามความในใจกันรึไง  ไม่มีวันหลงกลหรอก  เธอพยายามระมัดระวังทุกตัวอักษรที่ต้องตอบคำถามฝ่ายตรงข้าม

<vee > ไม่มีไรฝังใจ  แค่เพื่อนกัน
<Smegal> อ่ะ
<vee > เขาเป็นเพื่อนที่อารมณ์ดีอ่ะ
<vee > น่ารักดี

เธอพยายามตอบให้เป็นกลางที่สุด  เน้นความรู้สึกให้เอียงไปทางความเป็นเพื่อนกันมากกว่าสิ่งอื่นใด

<Smegal> เอ่า
<Smegal> เหรอ
<Smegal> อืมๆ
<vee > จ้าา
<Smegal> ขอโทษๆ
<vee > แล้วใครเนี่ย
<Smegal> คิดว่าเขาทำไรให้
<Smegal> อิอิ
<vee > ว่าไง ไม่บอกหรอ
<Smegal> บอกไรจ๊ะ
<vee > ชื่อไร
<Smegal> จาให้บอกอาราย
<Smegal> จะให้บอกจริงเหรอ
<vee > ฮื่อ
* vee พยักหน้าหงึก ๆ บอกจิ
<Smegal> เราชื่อ แจ๊ค
<Smegal> คิคิ
<Smegal> เราอยาก เป็นคนที่วี ว่าอะ
<vee >  น่านนนนนนนนน
<vee > มาหลอกถามเราน้าาาา

นั่น! เป็นเขาจริง ๆ ด้วย คนที่เธอรู้สึกคุ้น ๆ  ว่าเป็นเขา   เขาคือคนที่ใช้นิค  soundtack  นั่นเอง   แหม…เปลี่ยนนิค  มาอำกันได้   เธอพิมพ์ข้อความพร้อมกับยิ้มแป้น  ดีใจที่ได้เจอเขาอีก  ไม่ได้พบเขามาหลายวันแล้ว  เธอเพิ่งรู้จักเขาได้ไม่กี่เดือน  แม้เธอกับเขาจะแค่คุยทักทายกัน  ไม่เคยคุยส่วนตัวแบบตัวต่อตัวเลยก็ตาม  แต่กลับรู้สึกดีดี  มีความสุขที่ได้คุยกับเขา  

เธอเริ่มจะไม่มีสมาธิที่จะพิมพ์งานต่อแล้วสิ!