รถเมล์เที่ยวสุดท้าย [ สยองขวัญ ] หัดเขียนจ้า อ่านหน่อยน้า T_T

    รถเมล์เที่ยวสุดท้าย

    “ เฮ้อ... วันนี้งานหนักเป็นสองเท่าเลย ยัยส้มนะ ยัยส้ม จะไม่มาก็ไม่บอก
    ล่วงหน้า วันนี้ต้องปิดงบบริษัทด้วยสิ ฉันต้องมานั่งทำคนเดียว...”

    อารดาพนักงานบัญชีของบริษัทแห่งหนึ่งย่านธุรกิจ บ่นกับตัวเองที่เพื่อน
    สาวของเธอไม่มาทำงานในวันนี้

    “ แต่ก็เสร็จสักทีนะ... นี่กี่โมงแล้ว  ว๊าย...!! ตายแล้ว จะสามทุ่มอยู่แล้ว
    ปกติเลิกหนึ่งทุ่มก็กลับบ้านดึกแล้วนะเนี่ย แล้ววันนี้   เราจะถึงบ้านกี่
    โมงหล่ะเนี่ย “

    อารดารีบจัดแจงเก็บของของเธอ และเอกสารลงกระเป๋า อย่างรีบเร่ง
    เธอลงลิฟท์จากชั้น 38 มายังห้องโถงใหญ่ของชั้น 1 ด้วยความร้อนใจ
    เพราะกลัวว่าจะไม่ทันรถเมล์เที่ยวสุดท้าย




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




    “ ดีจัง ที่วันนี้มีเพื่อนยืนรอที่ป้ายรถเมล์... “

    อารดาคิดในใจ หลังจากที่เธอเดินออกจากตึกมายังป้ายรถเมล์ที่ถัดมา
    เล็กน้อย เธอก็พบหญิงคนหนึ่ง ซึ่งคาดว่าอาจจะทำงานที่ตึกแห่งนี้เหมือน
    กับเธอ และก็คงจะทำงานจนล่วงเวลาเช่นเดียวกัน

    เธอพยายามมองไปที่หญิงคนนั้น และส่งยิ้มให้เพื่อแสดงความเป็นมิตร
    แต่หญิงคนนั้นมองมาและหันกลับไปอย่างไร้เยื่อใย

    “ อะไรกันนะ ยัยคนนี้ คนเขาอุตส่าห์ดีใจที่มีเพื่อนรอรถเมล์ที่ป้ายมืดๆ
    แบบนี้ กลับทำตัวเฉยชาใส่อีก... “
    เธอบ่นกับตัวเองในใจ
    พลันรถเมล์ก็มา ติดป้ายไว้ที่หน้ารถด้วยตัวอักษรสีแดงว่า

    “...คันสุดท้าย...”

    อารดาและหญิงคนที่ยืนกับเธอที่ป้ายตอนนี้ กำลังรีบเร่งหอบกระเป๋า
    เอกสาร วิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยกลัวว่าจะขึ้นไม่ทัน




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





    บนรถเมล์คันนี้ถึงแม้จะดูเหมือนแน่นไปด้วยผู้คน แต่ก็ยังพอมีที่ว่าง ที่นั่ง
    ยาวเบาะหลังอยู่หลายที่

    อารดาเดินตามหญิงคนนั้นไปยังเบาะหลังท้ายรถและนั่งลงข้างๆกัน

    รถเมล์ผ่านป้ายแล้วป้ายเล่า ส่งผู้โดยสาร จนเกือบหมดคันแล้ว เหลือ
    เพียงอารดากับหญิงที่ขึ้นมาพร้อมกับเธอ  และอีกเพียงแค่สองป้ายก็จะ
    ถึงอู่รถเมล์สายนี้แล้ว

    “ คุณคะ คุณลงที่อู่แล้วต่อรถอีกสายหนึ่งหรือเปล่าคะ “

    อารดาพยายามชวนหญิงคนนั้นคุย แต่สิ่งที่ได้คือ ไม่มีเสียงตอบรับกลับ
    มา นอกจากเสียงลมนอกรถ

    “ อะไรกัน ทำไมถึงหยิ่งแบบนี้นะ ถามดูเผื่อกลับทางเดียวกัน... เฮ้อ... “

    อารดาบ่นกับตัวเองในใจ

    “ ว๊าย!!!... “

    รถเมล์เบรคกระทันหัน จนเกือบทำให้อารดากลิ้งไปกับพื้นรถ เธอหันไป
    มองหญิงคนนั้นว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เธอคนนั้นจับที่จับเหนือเบาะหน้า
    ไว้กระชับมือ มีอาการตกใจเล็กน้อยเหมือนกับเธอ

    “ ขอโทษทีครับ พอดีผมเจออะไรไม่รู้ตัดหน้า เลยเบรคแรงไปหน่อยครับ
    ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับคุณ “

    อารดาพยักหน้าตอบรับคนขับรถเมล์ เธอหันหน้าไปมองหญิงคนนั้น เห็น
    เธอพยักหน้าเช่นกัน

    “ แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะไม่เป็นอะไรนะ...”

    กระเป๋ารถเมล์ตะโกนขึ้น และตรงปรี่ไปที่เบาะหลังท้ายรถ

    “ ไหนขอผมดูหน่อยสิ ว่าคุณเป็นอะไรมากไหม “

    กระเป๋ารถเมล์คันดังกล่าว ชักมีดออกมา และส่งเสียงขู่อย่างดัง

    “ มีของมีค่าอะไรเอาออกมาให้หมด อย่าขัดขืน อย่าตุกติก ไม่งั้นได้กลาย
    เป็นศพแน่!!...”

    ด้วยความตกใจสุดขีด อารดาร้องออกมาอย่างคนบ้าคลั่ง

    “ ไม่.... ... ..!! ไม่...!!  ...”




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




    “ นี่เช้าแล้วเหรอเนี่ย ต้องรีบเข้าบริษัทแล้ว เดี๋ยวตอกบัตรไม่ทันเวลา...”

    อารดาเดินตรงเข้าไปในตึกที่เธอทำงานอยู่ เธอเดินเข้าลิฟท์และกดไปที่
    ชั้น 38 ก่อนลิฟท์จะปิดลงอย่างสนิท อารดามองเห็นส้ม เพื่อนรักที่ทำงาน
    แผนกเดียวกับเธอกำลังจะเข้าลิฟท์แต่เข้าไม่ทัน

    สังเกตเห็นแววตาที่โศกเศร้า แดงกล่ำ เหมือนร้องไห้เสียใจอะไรบางอย่าง
    มา อารดานึกเสียดายที่ส้มเข้ามาไม่ทัน เพราะจะได้ถามส้มว่าเมื่อวาน
    หายไปไหนมา ถึงไม่มาทำงาน

    “ แต่ ไม่เป็นไร ยังไงเดี๋ยวเราก็คงได้คุยกัน “     อารดานึกในใจ




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




    อารดาจัดแจงทำงานเอกสารบนโต๊ะเธออย่างขะมักเขม้น และพยายาม
    เหลือบมองไปที่โต๊ะทำงานของส้ม แต่ไม่เห็นเธอที่โต๊ะ
    กลับเห็นเธอออกมาจากห้องทำงานของผู้จัดการ
    เธอเพิ่งจะได้มองส้มอย่างชัดเจน ส้มแต่งชุดสีดำเรียบร้อย มัดผมอย่าง
    สุภาพ

    “ ส้ม....ส้ม.. เมื่อวานไปไหนมา ไม่เห็นมาทำงานเลย... “ อารดาตะโกน
    ถามส้ม

    แต่ส้มกลับเดินออกจากสำนักงานไปอย่างรวดเร็ว

    “ นั่นเขาจะรีบไปไหนนะ แต่งชุดดำอย่างกับไปงานศพใคร...”




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




    “ ได้เวลาเลิกงานสักที  ว๊าย!! วันนี้เราก็ออกดึกอีกแล้ว จะสามทุ่มอีกแล้ว
    หรือนี่ จะทันรถเมล์ไหมนะ ต้องรีบแล้ว...”

    อารดาจัดแจง เก็บข้าวของเอกสารบนโต๊ะเธอ แล้วรีบลงลิฟท์ไปรอรถเมล์
    ที่ป้ายถัดจากหน้าบริษัทไปเล็กน้อยเหมือนทุกวัน

    เธอมองไปที่ป้ายรถเมล์เห็นผู้หญิงคนที่เธอเจอเมื่อวานยืนอยู่ก่อนแล้ว

    เธอหันไปยิ้มให้ หญิงคนนั้นก็หันมายิ้มตอบเธออย่างเป็นมิตร

    “ อ้าววันนี้ไม่หยิ่งเหมือนเมื่อวาน...” อารดาคิดในใจ

    พลันเธอก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มอีกคน
    ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์

    “ ดีจัง ที่วันนี้มีเพื่อนยืนรอที่ป้ายรถเมล์ เพิ่มมาอีกคน... “




    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    จากคุณ : ยัยโรคจิต - [ 12 ต.ค. 46 20:01:33 A:203.113.38.6 X: ]