ความคิดเห็นที่ 1 บนปลายสปริงบอร์ดสูง 20 เมตร เมื่อมองลงไปที่สระน้ำด้านล่างแล้ว ทำให้ผมรู้สึกหวิว น้ำในสระเรียบสงบ ผมกระโดดลงไป โดยปกติผมจะรู้สึกเป็นอิสระเวลาที่อยู่ใต้น้ำ แต่วันนี้ผมกลับเหมือนโดนถ่วงน้ำมากกว่า ผมไม่ยอมกลับขึ้นไปบนพื้นผิว เพราะข้างล่างนี้เงียบสงบเสียเหลือเกิน เหมาะกับการครุ่นคิดเรื่องหนักๆ ผมจะเริ่มคิดเลยแล้วกัน ผมถามตัวเอง “ guจะเอาไงต่อไปดีวะ “ พอดีมีโทรศัพท์มือถือของผม ว่ายน้ำผ่านเบื้องหน้าผมราวกับเป็นปลาชนิดหนึ่ง ผมจึงคว้ามันเอาไว้แล้วกดโทรศัพท์ ผมพูดกับในสาย “guจะเอาไงต่อไปดีวะ “ “guว่าmeungเลิกเหอะว่ะ น้องแม่งขับมอ’ไซค์รับจ้าง “ เสียงยียวนของ คิม ทำให้ผมรำคาญเล็กน้อย ความจริงผมไม่อยากโทรหามันเท่าไหร่ แต่ถ้าได้คุยกับผู้ชาย อาจจะได้มุมมองที่แตกต่างไป “ คืออะไรวะ “ “ น้องเขาใส่เสื้อ-กั๊ก-ไง meung  ..... เออ ว่าง่ายๆ meungโดนกั๊ก ชัวร์ “ “guโดนกั๊กหรือวะ ... “ ผมคิดในใจ   “ เป็นgu guไม่ทนนะเว้ย “ คิมเสริมอย่างมั่นใจ “ แต่เท่าที่guลองถามๆ จากหลายๆคน เขาบอกว่า ถ้าอย่างเด็กปี 1 อายุเท่ากัน คบกัน ร้อยละ 99 ไม่รอดนะเว้ย “ “meungว่างมากใช่มั๊ยเนี่ย นั่งเก็บสถิติบ้าอะไรเนี่ย ไอ้here อีก 2 วันจะสอบแล้วนะ “   “ ไม่ๆ คือ สมมติถ้าguเกิดเลิกชอบตอนนี้ เกิดอาทิตย์หน้าเขาเลิกกัน guเศร้าจิตนะเว้ย “ “ นี่meung ภาวนาให้เขาเลิกกันทุกวันเลยป่าววะเนี่ย “ ผมรู้สึกสะดุดกับคำพูดนี้ ใช่ ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมหวังให้เขาเลิกกัน ผมหวังร้ายกับเอินโดยที่ผมไม่รู้ตัว “ แต่meungเคยบอกว่าความรัก คือการให้ ไม่ใช่เหรอ ให้เพื่อให้น่ะ “ “meungฟังguดีๆนะ “ เสียงของคิมดูจริงจังมากขึ้น “ ใช่เว้ย guเคยบอกอย่างงั้น แต่meungอดทนไหวมั๊ยล่ะ guยอมรับว่าguทำไม่ได้ และ guไม่เชื่อมันอีกแล้ว สิ่งที่meungให้เค้าน่ะ ความรู้สึกที่meungให้มันอาจจะเต็มร้อย แต่เค้าอาจจะรู้สึกไม่ถึงครึ่ง เค้าอาจจะมีปฎิกิริยาตอบโต้มาบ้าง แต่guรับรองว่ามันไม่เท่ากับที่meungคิด guเชื่อเลยนะว่าเกือบทุกคนน่ะ ให้ไปอย่างน้อยมันก็ต้องหวังอะไรบ้าง แล้วถ้าไม่ได้ก็ต้องทน ถามจริงเหอะ ความรักมันต้องทนที่จะรักด้วยเหรอวะ ถ้าmeungจะบอกว่าที่meungทำไปให้ไปทุกวันนี้ meungมีความสุข guไม่เชื่อว่ะ “ ผมสำลักน้ำ ออกซิเจนที่สะสมไว้เริ่มหมดไป ผมทิ้งโทรศัพท์แล้วแหวกว่ายขึ้นบนผิวน้ำ ผมโผล่หัวขึ้นมาริมขอบบึง ใกล้ๆสนามเด็กเล่นในสวนสาธารณะ ผมเห็นเด็กผู้ชายสองคนชกต่อยกัน ผมเฝ้ามองพวกเขา หลังจากปรากฎรอยฟกช้ำบนใบหน้าจนเป็นที่น่าพอใจ เด็กน้อยต่างกล่าวคำสบถใส่กันด้วยความโกรธขึ้ง แล้วก็แยกย้ายกันไปเล่นเครื่องเล่นคนละมุมของสนาม สุดท้าย เด็กทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ผมหันกลับมามองเงาสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำ สีหน้าและแววตาผมแสดงความกลัวออกมา ผมกลัวที่จะต้องมีสถานะแบบนี้ไปตลอดกาล ผมกลัวจะต้องผิดหวังอีกครั้ง ผมกลัวผมจะอดทนได้อีกไม่นาน ผมยืนดีใจบนสนามแห่งความเศร้ามานานหลายเดือนแล้ว หญ้าบนสนามนั้นเขียวขจี ไม่มีท่าทีว่าจะตาย ผมต่างหากที่กำลังจะทรุดล้มลงไป หลายครั้งที่ผมพยายามจะสลัดเธอออกจากความคิด แต่มันก็ไม่หลุด เธอไปกับผมในทุกๆที่ อย่างเช่นตอนนี้ เธอก็กำลังนั่งอยู่ริมบึง เอาขาตีน้ำเล่น เธอยิ้มให้ผมอีกแล้ว   หนังสือวิชาวรรณกรรมภาษาอังกฤษลอยขึ้นมาทำลายใบหน้าผมบนผิวน้ำ หนังสือประวัติศาสตร์ พจนานุกรม หนังสือปรัชญา ลอยขึ้นมารอบตัวผม จากนั้นหนังสืออีกหลายสิบเล่มก็ต่างลอยขึ้นมากระจายจนทั่วเต็มบึง เอินหัวเราะร่ากับปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้น ผมตัดสินใจดำน้ำกลับลงไป ผมแหวกว่าดำลงไปเรื่อย ใต้น้ำเย็นยะเยือก ผมใกล้จะหมดลมลงไปเรื่อยๆ แต่ก็พยายามดำดิ่งลงไปในความมืด ผมมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และแล้วผมก็เริ่มสำลักน้ำ ดิ้นพล่าน น้ำตาของผมไหลออกมาปนกับน้ำรอบจนไม่อาจมองเห็นได้ ผมใกล้ตายแล้ว ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ผมลืมตา น้ำตาไหลออกมาช้าๆ  ผมนอนสะอื้นและร้องไห้บนเตียงนอน เป็นครั้งแรก มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ผมกับเอินนั่งอยู่ใต้ตึกเรียน เธอร้องไห้เสร็จแล้ว เธอกำโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ในมือ แสงอาทิตย์ส่องเข้ามากระทบกับหยดน้ำตาเล็กที่อยู่บนโต๊ะ อีกไม่นานมันคงระเหยไป “ เขาบอกว่า เขาพอจะทำอะไรได้มั๊ยให้มันดีขึ้น เอินบอกว่าไม่รู้ “ เธอเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อ10นาทีที่ผ่านมา ผมกำลังโกรธผู้ชายคนนั้น “ เลิกเถอะ “ ผมพลั้งหลุดปากคำนี้ออกไป ความรู้สึกผิดทั่วบริเวณเข้ารุมล้อมกัดกินผม ผมพูดออกไปได้ยังไง “ เขาขอเวลา 1 ปี “ เอินสวนพูดขึ้นมาในเวลาใกล้ๆกัน คำพูดของเธอกลบคำพูดของผมเสียมิด ผมเดินไปส่งเธอที่รถคุณพ่อเธอ ระหว่างที่เดินไปใบหน้าของเธอก็ดูสดใสขึ้นเล็กน้อย แต่ความเสียใจคงยังอยู่ในใจลึกๆ ไม่ต่างจากผมเท่าไร แต่ตอนนี้ในใจผมมีส่วนผสมของความอึดอัด และคำถามมากมาย ซึ่งผมจะต้องให้มันกระจ่างวันนี้ ผมจึงตัดสินใจถามเธอออกไป “ เอิน พี่ถามจริงๆ เหอะนะ ที่พี่ทำอยู่ทุกวันนี้ เอินรู้สึกอึดอัดบ้างมั๊ย “ “ ไม่เลยค่ะ เอินกลัวพี่จะอึดอัดมากกว่านะ “ “ ถ้าพี่ออกมาห่างจากเอินหน่อยจะดีกว่ามั๊ยล่ะ “ “ ก็... แล้วแต่พี่ล่ะค่ะ เอินยังไงก็ได้ “ เธอยิ้มขมๆ ในใจผมมีอีกหลายร้อยคำถาม แต่แค่สองคำถาม และ สองคำตอบที่ได้ ผมคงไม่ต้องถามอะไรอีกต่อไป มันดูเป็นคำตอบที่ดี ใช่เธอไม่อึดอัด เธอยังไงก็ได้ เธอไม่รังเกียจ แต่นั่นแสดงว่า สิ่งที่ผมทำ มันไม่มีความหมาย ไม่สลักสำคัญเท่าไร ไม่มีผลใดๆ กับชีวิตเธอ   ผมร่วงลงมาจากผาสูง ขณะที่ลอยลงมา รู้สึกว่าอากาศดีมาก สายน้ำเชี่ยวกราดข้างล่างเป็นสีเขียวมรกตปนสีน้ำเงินเข้ม เสียงกระทบกับโขดหินของมันไพเราะราวกับมีวงดนตรีวงใหญ่มาบรรเลง ผมคงจะตายในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ได้ตายท่ามกลางธรรมชาติอันงดงามแบบนี้คงจะดีไม่น้อย แต่ก่อนที่หัวของผมจะกระทบกับหินแหลมเบื้องล่าง ผมขอคิดค้นหาคำตอบอะไรบางอย่างให้กับตัวเองก่อน ผมควรจะทำใจได้แล้ว อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นมันก็คิดจะกลับตัว ผมคง “ ให้เพื่อให้ “ ต่อไปอีกไม่ไหว ใช่..ผมหวังผล ผมนอนไม่หลับหลายคืน ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ผมบั่นทอนตัวเองมามากแล้ว ผมจะไม่ทนอีก ถึงแม้ผมจะต้องกลับไปเผชิญกับสี่งที่ผมกลัวอีกครั้ง แต่อีกไม่นาน มันคงจะผ่านพ้นไป และผมก็ยังไม่ตายนี่ ร่างของผมกระแทกกับพื้นน้ำ ลงไปชนกับหินแหลมใต้น้ำต่อ น้ำทะเลมีสีแดงเจือปน กระแสน้ำพัดพาร่างของผมออกจากฝั่ง ร่างของผมลอยไปไกลแสนไกล พ้นขอบฟ้าไป ไข้ผมคงยังไม่สร่าง แต่ผมรู้สึกสบาย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อย่างไร นี่อาจจะเป็นความประหลาดของอารมณ์มนุษย์ สิ่งที่คลุมเครือและไม่แน่นอนที่สุดในจักรวาล ผมมองนกสีแดงที่เข้ามาเกาะแถวๆต้นไม้บริเวณระเบียงบ้าน มันเกาะอยู่สักพักก็บินไป จากคุณ : คนจร - [ 12 ต.ค. 46 21:29:04 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 2. ปีนี้ผมจะลอยกระทงคนเดียว เป็นปณิธานอันมาดมั่นของงานลอยกระทงปีนี้ เมื่อปีก่อนๆ ผมจะลอยกับเพื่อน เช่น ฟา คิม รวมถึง นิด ปิ๊ก หมู นิ่ม แต่ปีนี้ผมจะลอยคนเดียว โดยพื้นฐานความคิดที่มาจากชื่อเพลง คือ ทิ้งรักลงแม่น้ำ ถึงแม้ที่จะไปลอยมันเป็นแค่สระน้ำ แต่ด้วยความรู้สึกของผม แม่น้ำ กับ สระน้ำ นั้นไม่แตกต่างกัน ฝนตกลงมาอย่างหนัก ผมยืนพิงกำแพงกระจกของร้านสะดวกซื้อเยื้องป้ายรถประจำทาง ละอองฝนสาดเข้าหน้าประปราย เปียกบ้างแต่ก็ทำให้รู้สึกเย็น  ข้างๆ เป็นรุ่นน้องผู้หญิงที่อยู่คณะเดียวกัน ผมไม่เคยคุยด้วยแต่จำหน้าเธอได้ การยืนคอยรถประจำทางนานๆ แบบนี้ปกติผมจะเอาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา แต่วันนี้ฝนตก ผมกลัวหนังสือเปียก ผมจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากมองอะไรที่อยู่รอบๆ และ คิดเรื่อยเปื่อย ซึ่งในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ผมจะคิดแต่เรื่องเอิน แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะคิดอะไร เพราะไม่มีอะไรให้คิดอีกแล้ว ผมเลยรู้สึกว่า การไม่มีใครให้คิดถึง มันแย่เสียกว่า การคิดถึงใครที่ไม่คิดถึงเรา ผมรู้สึกโหวง เหมือนกลางลำตัวมีช่องโหว่ใหญ่ แต่ก็ช่างมันเถอะ น้องที่ยืนอยู่ข้างๆ วิ่งไปขึ้นรถประจำทางที่เข้ามาเทียบจอด ผมมองเธอจนเธอขึ้นรถ แล้วรถเคลื่อนตัวออกไป จริงๆ เธอก็น่ารักดี จากการเหลือบมอง และ การสังเกต ความรู้สึกของผมเวลาเห็นผู้หญิง มันเหลือแค่ “น่ารักดี” แล้วหรือ ฟา กำลังนั่งทำกระทงอย่างขะมักเขม้น ผิงกับหน่อย นั่งเย็บใบตอง และยังมีเพื่อนร่วมชั้นปีอีกรวมถึงรุ่นน้องอีกมากมายช่วยกันทำของประดับกระทงกันอย่างครื้นเครง ส่วน ผมกับคิม นั่งดูเฉยๆ เราให้เหตุผลในการไม่ช่วยว่า เป็นงานที่ไม่เหมาะกับผู้ชาย ผมกับคิมรู้สึกเบื่อ อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ จึงอาสาออกไปซื้อของว่างเล็กๆน้อยๆมาให้  เพื่อนๆและน้องๆ บอกว่าเอาอะไรก็ได้ที่ไม่อ้วน เราหิ้วถุงพลาสติกใส่กล่องโฟมบรรจุไอศครีมกะทิสด 10 กล่องออกจากร้าน คิมถามผมว่า “ แน่ใจหรือว่านี่ไม่อ้วน “ “guไม่รู้ว่ะ ก็ .... ถ้าเจ๊เจ้าของร้านบอกว่าไม่อ้วน ก็น่าจะไม่อ้วนนะ ผู้หญิงด้วยกันนี่ “ “ แต่ถ้าเขาบอกว่า อ้วน เขาก็ขายไม่ได้สิวะ “ “ นั่นสิ “ เราเดินผ่านร้านขายของชำ ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมต้องซื้ออุปกรณ์ทำกระทงส่วนตัวของผมเอง ผมเดินเข้าไปในร้าน สักพักก็ออกมาพร้อมกับโฟมขนาดกลางและหนาพอสมควรหนึ่งแผ่น ผมกำลังยืนพิงกำแพงกระจกร้านสะดวกซื้อ ข้างผมๆ คือ คิม ข้างๆ คิม คือ ฟา และ ข้างๆ ฟา คือ น้องผู้หญิงคนที่ผมไม่รู้จัก และข้างๆ น้องคนนั้น ก็ยังมีอีกหลายน้องที่เพิ่งจะทำกระทงเสร็จ ยืนออกันมากมายหน้าร้าน ต่างคนต่างคุยกันอย่างสนุกสนาน เอินยืนคุยกับเพื่อนๆ เธออยู่ตรงเสาป้ายรถประจำทาง เธอคงรู้สึกว่าถูกผมมอง เลยหันมายิ้มให้ผมหนึ่งที “ อย่ายิ้มให้ได้มั๊ยเนี่ย “ ผมบ่นงึมงำในใบหน้าที่ดีใจ และ ยิ้มตอบให้ “ บ่นอะไรของmeung “ คิมถาม ฟาหันมาหัวเราะนิดๆ  จริงๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก แค่ทำให้ ฟา ได้หัวเราะ ให้คิมได้บ่นเล่น แค่นี้ก็พอ รถประจำทางจอดรอคอยให้ผู้โดยสารขึ้น ผู้คนรอบๆ เริ่มหายไป เหลือแค่เราสามคน กับ เพื่อนๆอีกจำนวนหนึ่ง ผม คิม และ ฟา นั่งที่ฟุตบาทหน้าร้าน ดูดน้ำจากกระป๋องผิวมันวาว คุยกันมาเกือบชั่วโมงแล้ว เพราะเราต่างรู้สึกว่าเราไม่ได้นั่งคุยแบบนี้มานานพอสมควร สำหรับผม ผมอาจรู้สึกมากกว่าคนอื่น ตั้งแต่รู้จักเอิน ผมก็เริ่มหายไปจากชีวิตคิม และ ฟา “ แกเห็นน้องคนที่ยืนอยู่ข้างๆเราป่ะ “ ฟาหันมาพูดกับผม “ ก็เห็นอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้จัก “ “ อ้าว ไม่รู้จักจริงๆ เหรอ “ “ ไม่น่ะ ทำไมรึ “ “ ก็เท่าที่รู้มา คนนี้เขาชอบแกไม่ใช่เหรอ “ พวกเรานั่งกันตรงนั้นเกือบเที่ยงคืน และคิดว่าเป็นเวลาอันควรที่น่าจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้แล้ว คืนวันจันทร์เพ็ญมาถึง พลุมากมายลอยขึ้นมาระบายท้องฟ้าให้เจิดจ้าด้วยแสงสี เสียงของฝูงชนดังอื้ออึงแข่งขันคลุกคล้าไปกับเสียงดนตรีที่ดังสนั่นโสต ความจริงผมเกลียดเสียงดัง แต่ในบรรยากาศของความรื่นเริงเช่นนี้ ก็พอจะให้อภัยได้  ผม ฟา และ หมู ยืนซื้อลูกชิ้นปิ้งกันอยู่ ส่วนคิม กับ แป๋ว เดินไปซื้อน้ำ เรามานั่งบนเสื่อที่ปูบนสนามหญ้า นั่งดูพลุ ดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา กินลูกชิ้น  ฟา หมู แป๋วกำลังมองผู้ชายที่นั่งดูโปสการ์ดที่วางแบขายอยู่ ทั้งสามคนหัวเราะซุบซิบกัน ผมก็นั่งมองอะไรไปรอบๆ ส่วนคิมนอนกินลม ผมไม่แน่ใจว่าหลับไปแล้วหรือยัง ผมเริ่มเบื่อ เลยบอกเพื่อนๆ ว่าขอตัวไปลอยกระทง ผมคว้ากระทงของผมออกมาจากกระเป๋าสะพาย เดินไปยังสระน้ำ คนข้างๆ มองกระทงผม ใช่ กระทงผมไม่เหมือนใคร มันเป็น กระทงลืมเธอ ลักษณะของมัน ประกอบด้วยแผ่นโฟมกลมๆ แค่นั้นจบ ผมควักปากกาเมจิคสีแดง มาเขียนสิ่งที่ผมอยากลืมลงไปบนกระทง ผมเขียนมันมากมาย เขียนลงไปด้วยความรู้สึก จากที่ว่าจะเขียนแค่สองสามประโยคตอนนี้มันกลายเป็นหนึ่งย่อหน้า ผมอยากจะเขียนให้ครบ ให้แน่ใจว่าผมไม่ตกหล่นเรื่องไหน ยิ่งเขียน ก็ยิ่งดำดิ่งกลับลงไปในความรู้สึกเก่าๆ แล้วยิ่งดำดิ่งลงไป ความเศร้าก็ยิ่งกัดกิน แต่มันคงเป็นครั้งสุดท้าย ผมพลิกอีกด้านของแผ่นโฟมเพื่อเขียนต่อ   สุดท้ายผมเขียนอธิษฐานให้เอิน หวังว่าเธอคงจะมีความสุข   ผมปักธูป 1 ดอกลงไป จุดไฟที่ธูป แล้วลอยมันไป ผมกวักน้ำส่ง เพื่อให้มันไปได้ไกลๆ   ผมนั่งมองกระทงของผมลอยฝ่ากระทงอื่นๆ ที่เจ้าของคงจากไปนานแล้ว แต่แล้วก็มีกระทงใบตองเล็กๆ กระทงหนึ่งลอยเอื่อยๆ เข้ามาชนกับกระทงของผม ผมหันหน้าไปมองเจ้าของกระทง เจ้าของกระทงก็หันมามองผม น้องผู้หญิงคนที่ผมเจอที่ป้ายรถประจำทาง คือ เจ้าของกระทง เรายิ้มให้กัน ผมนั่งอ่านหนังสือรอรถประจำทางบนฟุตบาทหน้าร้านสะดวกซื้อ สายที่ผมขึ้นได้มีแค่สายเดียว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าผมจะต้องรอนาน รอบๆ ตัวผม บางคนยืน บางคนนั่ง ผมไม่สนใจพวกเขาเท่าไรนัก เพราะเรื่องในหนังสือน่าสนใจกว่า แต่บางครั้งผมก็ละสายตาจากหนังสือบ้างเพื่อคิดเติมต่อจากเรื่องในนั้น ผมหันไปข้างๆ เห็นรองเท้าสีขาวห่างจากตัวผมไปสัก 10 ก้าว แล้วหันกลับมาที่หนังสือ ต่อมอยากรู้ถูกกระตุ้นเสียแล้ว ผมจึงหันไปมองเจ้าของรองเท้าคู่นั้น     ผมนั่งคุยกับส้ม เรื่องทั่วไป การไปมามหาวิทยาลัย เรื่องเรียน เรื่องทั่วไป เธอถามผมว่า ผมเพิ่งจะมากลับทางนี้หรือ เธอไม่เคยเจอผมเลย ผมบอกว่าจริงๆผมก็กลับทางนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ปกติกลับเย็นกว่านี้ เพราะผมอยู่คุยกับเอิน (แต่เหตุผลนี้ผมไม่ได้บอกเธอไป) ผมถามเธอว่ากระทงที่ลอยเมื่อวันนั้นเธอทำเองหรือ เธอบอกว่าใช่ เธอชอบประดิษฐ์ของพวกนี้อยู่แล้ว เธอแอบชมกระทงแนวเหนือจริงของผม ผมหัวเราะเล็กน้อยและรับคำชมอย่างมั่นใจ “ อ่านของคุนเดอรา ด้วยเหรอคะ “ เธอถามถึงหนังสือที่ผมถืออยู่ในมือ “ ใช่ แต่ยังอ่านไม่จบเลย เคยอ่านแล้วเหรอ “ “ อ่านแล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยชอบ งงๆ น่ะค่ะ “ เธอเคยอ่านงานของคุนเดอราด้วย ผมรู้สึกประทับใจเล็กน้อย เหมือนเจอคนที่คุยกันรู้เรื่อง ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบก็ตาม น้อยคนที่จะอ่านงานของคุนเดอรา จากนั้นเราก็เริ่มคุยกันเรื่องหนังสืออย่างถูกคอ สักพักเธอหันไปมองรถประจำทางที่กำลังเลี้ยวมา เหลือผมนั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง ถ้ามีใครสักคนมานั่งคุยด้วยแบบเมื่อ 5 นาทีที่แล้วก็คงจะดี หยดน้ำหยดหนึ่งร่วงลงมาเข้าตาผม จากหนึ่งหยด กลายเป็น สอง สาม และ สี่ ฝนตกลงมาทั้งๆที่แดดออก   ผมพับกระดาษทิชชูให้หนาพอที่มันจะไม่ซึมและเปื่อยยุ่ย ผมใช้มันสั่งน้ำมูกออกมา ตอนนี้มีเมือกเหลวมากมายอยู่บนกระดาษทิชชู แต่ผมก็ยังหายใจติดขัด และ จามอีกหนึ่งที นึกโทษฝนเมื่อวันก่อนที่ไม่มีวี่แววว่าจะตก แล้วก็ตกลงมาหน้าตาเฉย วันหลังผมควรจะพกร่มไว้ตลอดเวลา วันนี้เป็นอีกวันที่ฟ้าสดใส แดดไม่แรง ทำให้ใต้ตึกเรียนสว่างไปทั่วบริเวณ คิมนั่งห่างผมเล็กน้อย มันกลัวจะติดหวัดจากผม มันใส่ผ้าปิดปากอีกชั้นหนึ่ง “ ตกลง guเป็นหวัดหรือmeungเป็นกันแน่วะ “ ผมมองมันอย่างเซ็งๆ “ ของอย่างนี้ป้องกันไว้ก่อนเว้ย เกิดmeungเป็นโรคซาร์สขึ้นมาทำไงวะ “ เสียงของคิมอู้อี้ ผมจามอีกหนึ่งที แล้วจู่ๆ ก็มีมือยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ “ ลองอ่านดูนะคะ เห็นว่ายังไม่เคยอ่าน “ ผมมองส้มแล้วรับหนังสือมา หนังสือเล่มหนานี้คือหนังสือที่ผมพูดถึงเมื่อวันก่อนตอนนั่งคุยกับเธอ ผมไม่เคยอ่าน เธอจึงอาสาว่าจะเอามาให้ยืม ถ้าเธอไม่ลืม “ ขอบคุณมากนะ “ แล้วเธอก็เดินจากไป ผมจามติดต่อกัน 3 ที รู้สึกแย่กับตัวเองว่าทำไมร่างกายเราอ่อนแอแบบนี้ ผมรู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆ “ เป็นหวัดเหรอพี่ “ ส้มเดินกลับมาอีกครั้ง ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ อย่าลืมกินยานะ “ แล้วเธอก็เดินจากไปอีกครั้ง คราวนี้ผมมองเธอเดินจากไปอย่างช้าๆ “ เฮ้ย ๆๆๆ .. น้องเขาชอบmeungจริงๆเหรอวะ “ คิม นั่งอยู่ตรงข้ามผม ถาม และ รอคอยคำตอบด้วยสายตาจดจ่อ ผ้าปิดปากห้อยโตงเตงอยู่ข้างหู “ เสือก ไปเลยmeung เดี๋ยวติดซาร์สนะเว้ย “ ผมมองหนังสือที่เพิ่งได้มา ลูบปกพลาสติกเบาๆ ยิ้มให้มันนิดๆ แล้วเก็บใส่กระเป๋า จากคุณ : คนจร - [ 12 ต.ค. 46 21:30:51 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเปิดอ่านมันทีละหน้า ยิ่งมากหน้า ก็ยิ่งเหมือนได้รู้จักส้มมากขึ้น เราคุยกันเรื่องหนังสือเล่มนี้เวลาเจอกัน บางครั้งคุยกันไม่จบ เธอจึงให้เบอร์โทรศัพท์ผมเพื่อคุยกันต่อที่บ้าน ผมโทรไปหาเธอบ้าง บางครั้งก็ไม่ใช่เรื่องหนังสือ ผมเริ่มรู้สึกแปลกกับตัวเองอีกครั้ง ผมคิดถึงส้มมากขึ้น แต่ผมไม่แน่ใจว่าชอบเธอหรือเปล่า เพราะ ผมไม่รู้ว่าชอบเธอเพราอะไร ผมไม่รู้จริงๆ “ เรายังเคยเลย ไม่รู้ชอบเขาเพราะอะไร ก็ชอบเพราะชอบแค่นั้นเอง .... ป้าขา เอาสีเหลืองอันนั้นน่ะค่ะ ไม่ใช่สีฟ้า “ เราสองคนอยู่ในร้านขายของชำ หาอุปกรณ์ตกแต่งสถานที่เพื่อจัดกิจกรรมต่อไป “ มันเป็นไปได้ป่าววะ ว่าเราอาจจะชอบเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาชอบเรา คือ ชอบเขาเพราะเขาชอบเราน่ะ “ ผมรู้สึกตัวเองพูดวกวน “ นี่แกหมายถึงใครวะเนี่ย น้องคนนั้นรึ “ “ ป่าว ... เพื่อนฝากถามน่ะ “ “ มันก็เป็นไปได้น่ะ อย่างงั้นเหมือนกับว่า แกกลัวจะเสียเขาไป แต่แกก็ยังไม่แน่ใจในตัวเขาว่ะ “ “ แล้วถ้าจะให้แน่ใจ ก็ต้องลองจีบดู “ ฟาพยักหน้า แล้วยืนตรวจสภาพของที่กำลังจะซื้อ “ แล้วถ้าจีบแล้วไม่ชอบล่ะ ก็เลิกรึ มันไม่ดูเลวไปหน่อยเหรอวะ “ “ เลว “ ฟาตอบสั้นๆ “ ไม่เลวเว้ย “ คิมตอบสั้นๆ เช่นกัน ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวกับคิมอยู่ที่ร้านเย็นตาโฟริมถนน “ ผู้ชายก็มีสิทธิ์เลือกนี่หว่า “ คิมเสริม แล้วคีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก “ แล้วอย่าง โทรไปคุย แต่คุยเรื่องจุกจิก อย่างงี้เรียกจีบหรือยังวะ “ “ ไม่หรอกว่ะ แค่นี้เอง “ “ จีบ “ ฟาพูดต่อ “ ไม่รู้นะ สำหรับผู้หญิงอาจจะรู้สึกว่า นี่ล่ะจีบ แล้วยิ่งถ้าสมมติเราชอบแกอยู่แล้วนะ ไปกันใหญ่เลยคราวเนี๊ยะ “ ผมช่วยฟาถือของแล้วเดินออกจากร้าน หลอดไฟบนเพดานห้อง กระพริบ ดับๆติดๆ ผมนอนฟุบกับโต๊ะ ตะแคงหน้ามองโทรศัพท์ที่ผมเพิ่งวางหูเมื่อสักครู่ ใกล้ๆโทรศัพท์นั้น คือ หนังสือของส้ม ผมยังไม่อ่านจบ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะ ความรู้สึกที่มีต่อความรักของผมมันด้านชาไปเสียแล้ว หรือ เพราะผมไม่ได้ชอบเธอจริงๆ  เวลาผมคุยกับเธอ เจอเธอ หรือ ยิ้มให้เธอ ผมไม่รู้สึกเหมือนกับที่เคยทำกับเอิน ถึงแม้เอินจะไม่เคยถามถึงสุขภาพผม ไม่เคยพูดถึงหนังสือที่ผมชอบ แต่ผมก็ดีใจเสมอที่ได้คุย ความดีใจตรงนั้นมันล้นปรี่เหลือเกิน เป็นความสุขที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ และ ผมเข้าใจว่านั่นคือความรู้สึกของความรัก ซึ่งความรู้สึกที่มีต่อส้มมันไปไม่ถึงจุดนั้น แต่.. ความรู้สึกมันอาจจะลวงตาเรา บางทีที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ มันอาจจะดีอยู่แล้ว ผมได้เจอคนที่คุยกันรู้เรื่อง ชอบอะไรคล้ายๆกัน ห่วงใยกัน ผมยังต้องการอะไรอีก   “ เฮ้ย meung วันนี้จะนอนตรงนั้นใช่มั๊ย “ คิมตะโกนข้ามมาจากอีกฝั่งถนน เรียกสติผมกลับมา ผมงงว่าคิมข้ามถนนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมยืนเฉยอยู่เกาะกลางถนนตรงสี่แยก รถวิ่งสวนผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว ยังไม่มีจังหวะให้ผมข้ามถนน และ ผมยังไม่รู้สึกอยากข้าม “ กลับบ้านไปก่อนละกัน ยังอยากยืนตรงนี้ “ ผมตะโกนกลับไปหาคิม “ อะไรของmeungวะ “ คิมทำหน้าสับสนและงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้จะจัดการอย่างไร เลยบอกว่า “ เดี๋ยวguรอแถวนี้ละกัน “ ผมลองคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับผม และ ส้ม ประมวลเอาความรู้สึกทั้งหมดมารวมกัน ผมยืนนึกนิ่งๆ ท่ามกลางความรวดเร็วของรถยนต์ที่ผ่านไปมาทั้งหน้าและหลัง ผมเหลือบมองไปข้างหน้า รถต่างๆวิ่งช้าลง ช้าลง จนมันแทบจะหยุดนิ่ง ผมเชื่อในความรู้สึก ใช่ บางครั้งมันอาจจะลวงตาเรา บางครั้งมันอาจจะดูไร้เหตุผล แต่เพราะความรู้สึกนี่เอง ทำให้ผม ”มีอยู่“   รถทุกคันจอดนิ่งกันเป็นระนาบเดียว เหมือนรอต้อนรับผม ให้เดินข้ามถนน ผมมองสักพัก ไม่รู้ว่าควรจะข้ามดีหรือไม่ ผมเดินข้ามถนน 3. ผมนั่งมองผู้คนผ่านกระจกใสของร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อน พ่อแม่ลูก คู่รัก เดินผ่านไปมา ผมมองไม่เห็นรายละเอียดของความสัมพันธ์เหล่านั้นแต่ก็พอรู้สึกได้ สามีภรรยา ปล่อยให้ลูกเดิน เด็กคนนั้นเดินเตาะแตะไม่ค่อยมั่นคงนัก แล้วแกก็ล้มลงไป เด็กผู้ชาย และ เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายคู่นั้นกำลังมีความรัก มันอาจจะเป็นรักครั้งแรกของพวกเขา ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย และพวกเขาจะโตขึ้น มือคู่หนึ่งจากด้านหลังค่อยๆ ยื่นมาปิดดวงตาของผม มือนั้นนุ่มนิ่มและอบอุ่น ผมยิ้ม ยิ้มอบอุ่น จากคุณ : คนจร - [ 12 ต.ค. 46 21:31:38 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบ. แล้วนะครับ คิดยังไง แก้ตรงไหน ว่ากันได้คับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : คนจร - [ 12 ต.ค. 46 21:33:45 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 วิจารณ์ไม่เก่งคับ... เมื่อต้องการจะเขียน... ก็เขียน..เมื่อต้องการจะเล่าก็เล่า..ผมยินดีที่ได้อ่านคับ.. ^_________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 ต.ค. 46 23:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีจังเลยที่เป็นเรื่องที่จบในโพสต์เดียว....ปกติเราทำม่ายล่ายอ่ะ   แต่น่าจะเว้นบรรทัดมากกว่านี้นะคะ  จะได้อ่านง่ายขึ้น   จากคุณ : เชลงทิพย์ - [ 13 ต.ค. 46 00:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่รู้เป็นเพราะว่าไม่ค่อยมีเวลาอ่านหรือเปล่า แต่อ่านแล้วค่อนข้างสับสนค่ะ ไว้ว่างๆ จะมาอ่านใหม่แล้วกัน จากคุณ : scottie - [ 14 ต.ค. 46 15:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม... มาอ่านสายไปหน่อย น่าสนใจมากครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 24 ต.ค. 46 18:33:14 ]