ตอนนี้เป็นตอนต่อของ กว่าจะมาเป็นผีเสื้อราตรีค่ะ เพิ่ง จะหัดเขียน การดำเนินเรื่องเลยอาจจะเฉื่อยๆ หน่อยนะคะ แต่ตอนต่อไปรับรองมันแน่ๆค่ะ รบกวนช่วยติ ชม ด้วยนะคะ

กำเนิดผีเสื้อราตรี

    จากเด็กหญิงราตรีตัวเล็กๆ ตอนนี้เธออายุ 14 ปี อีกไม่กี่วันแล้วเธอจะอายุ 15 ครอบครัวของเธอยังคงมีแต่ความอบอุ่นเสมอเธอเพียงแค่รับรู้ว่ามีพี่สาวและพี่ชายเท่านั้น ราตรียังคงเป็นเด็กที่น่ารักเหมือนเดิม เนื่องจากพ่อและแม่ยังคงให้ความอบอุ่นกับเธออย่างเต็มที่หลังจากที่เธอได้ทราบความจริงในวันนั้น จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อของเธอได้ล้มป่วยลง แม่จึงได้พาน้องสาวของแม่มาเป็นพี่เลี้ยงให้กับ ราตรี เนื่องจากแม่ไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก เพราะต้องดูแลคุณพ่อและยังมีสมาคมต่างๆอีกมาก เมื่อ ราตรีมีพี่เลี้ยง ทำให้แม่มีเวลาในการทำงานมากขึ้น สนุกกับงานที่ทำมากขึ้น เด็กน้อยไม่เคยรู้เรื่องงานของแม่เลย เพราะต้องออกนอกบ้านเป็นประจำ ส่วนพ่อที่ป่วยนั้นแม่ก็ดูแลบ้าง ไม่ดูบ้างทิ้งให้เป็นภาระของน้าสาวทั้งหมด .........................

ชิวิตพลิกผลัน
เมื่อราตรีเริ่มโตขึ้นดูแลตัวเองได้ แม่ก็ยิ่งทำงานนอกบ้านบ่อยขึ้น ส่วนคุณพ่อก็สนิทกับน้าสาวเป็นพิเศษเนื่องจากน้าคอยดูแลยามคุณพ่อป่วยไข้ จนกระทั่งวันหนึ่งแม่จับได้ว่า พ่อและน้าสาวแอบมีอะไรกันอย่างลับๆ ทำให้แม่เสียใจมาก แต่ด้วยความที่รักพ่อมากจึงทำได้แค่เพียงให้น้าสาวออกจากบ้านไป โดยมีพ่อซื้อบ้านใหม่ไว้ให้ ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้ทุกๆวันสุดสัปดาห์ของราตรีไม่มีพ่ออีกต่อไป แต่แล้ววันหนึ่งพ่อโดนคำสั่งให้ย้ายที่ทำงานไปอีกจังหวัด พ่อผู้ซึ่งราตรีรักมาก ไม่ยอมพาราตรีไปด้วยแต่กลับพาน้าสาวไปแทน โดยอ้างว่า
พ่อ ราตรี ลูกยังเรียนอยู่ใกล้จะจบแล้ว อีกแค่           2 ปีเอง พอลูกเรียนจบแล้วลูกค่อยตามพ่อไปนะลูก
ราตรี  ไม่ค่ะพ่อ หนูจะไปกับพ่อ พาหนูกับแม่ไปด้วยนะคะ
พ่อ  คงไม่ได้หรอกลูก ลูกอยู่กับแม่ที่นี่นะ เดี๋ยว เสาร์-อาทิตย์ พ่อจะกลับมาหา
“อา........ เสาร์-อาทิตย์ นี่หนูหมดความสำคัญสำหรับพ่อแล้วหรือนี่”
ราตรี พ่อ.................พ่อจะไปอยู่กับอีนังนั่นใช่มั้ย!!!!!!!!!!!!! พ่อจะทิ้งพวกหนูไปใช่ไหม
พูดเสร็จราตรีก็วิ่งหนีพ่อของเธอออกไป ไม่รอฟังคำตอบจากพ่อ ไม่ฟังเสียงของใครทั้งนั้น เธอวิ่ง วิ่งไปอย่างไม่มีจุดหมาย จนกระทั่งมาถึงบ้านของรุ่นพี่คนหนึ่ง ซึ่งสนิทกับราตรีมาก
ราตรี พี่ตาวัน
ตาวัน  อ้าวเป็นอะไรไป ราตรี ร้องไห้ทำไมหล่ะเรา
ราตรี พ่อ พ่อ ไม่รักราตรีแล้ว พ่อรักนังนั่นมากกว่าราตรีไม่อยากอยู่บ้าน ถ้าพ่อโทรมาอย่าบอกนะว่า ราตรีอยู่ที่นี่
ตาวัน แล้วกัน แล้วเราจะอยู่กับใครหล่ะ พี่นัดเพื่อนๆไว้ จะออกไปข้างนอกหน่ะ  
ราตรี งั้น ราตรีไปด้วยคนนะ ราตรีไม่อยากเจอหน้าพ่อ นะ นะ พี่
ตาวัน (เฮ้อ เอางัยดีวะตู) จะบ้ารึ เรายังเด็กอยู่ ขืนพี่พาเราไป พ่อ เราได้ฆ่าพี่แน่ๆ กลับบ้านไปคุยกับพ่อดีๆนะ อย่าไปกับพี่เลยมันอันตราย แล้วอีกอย่าง เด็กอายุต่ำกว่า 15 ห้ามเข้านะ (เมื่อ 10 ปีที่แล้ว อายุ 15 เข้าได้แล้ว)
ราตรี ไม่ ราตรีจะไป แล้วอีกอย่างวันนี้เป็นวันเกิดของ ราตรีด้วย ครบ 15 ปี พอดี เข้าได้แล้ว
ตาวัน เฮ้อ เอางัยเอากันวะ ตูจะบ้าตาย เด็กบ้าอะไรดื้อชิบ

ด้วยเหตุนี้เองจึงเป็นครั้งแรกที่ราตรีได้ก้าวเข้าสู่โลกยามค่ำคืนจะไม่เป็นอะไรเลยหากเธอไม่ดื้อรั้นที่จะไป ครั้งแรกทุกสิ่งทุกอย่างดูดี สวยงาม แสงไฟระยิบระยับ เสียงเพลง ผู้คน เธอจะไม่เกิดความประทับใจมากเท่านี้ หากว่า ดีเจไม่เอ่ยปาก “วันนี้ วันเกิดใครบ้างครับ ทางเรามีของขวัญให้ครับ เอ้า ช่วยกันร้องหน่อย happy birthday to you Happy Birthday to you…………….” ใช่สิ วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ที่เธอจะต้องไปฉลองกับคุณพ่อ คุณแม่เหมือนทุกๆปี แต่ปีนี้คนที่อวยพรไม่ใช่พ่อหรือแม่ แต่กลับเป็นคนทั้งคลับ โอ เด็กน้อยผู้ยังอ่อนต่อโลกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นการอวยพร เพื่อเธอโดยเฉพาะ หารู้ไม่ไอ้ดีเจมันก็พูดคำนี้ทุกคืนนั้นแหล่ะ เธอได้รู้ได้เห็นทุกอย่าง เธอชอบมัน มันเป็นเหมือนสถานที่ใหม่ที่สามารถเป็นที่พักพิงสำหรับจิตใจเธอได้ ไม่อันตรายเหมือนที่พี่เค้าบอกเลยสนุกดี ได้เต้น ได้เจอผู้คนมากมาย มีผู้ชายหลายคนเข้ามาทักทายเธอ ก็ไม่เห็นว่าเค้าจะทำอะไรเรานี่ โธ่เอ้ย!!!! เด็กน้อยก็พี่ชายของเราหน่ะ จ้องเค้ายังกะจะกินเลือดกินเนื้อซะขนาดนั้น มันจะอันตรายได้ยังงัย ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย คุณหนู .......... ถ้าไม่มีพี่มาด้วยหน่ะ ป่านนี้มิเสร็จหมาป่าผู้หิวกระหายแล้วรึ .................ด้วยความอ่อนเยาว์และอ่อนต่อประสบการณ์ เธอจึงติดใจโลกใบใหม่ ใบนี้ ไม่มีพ่อ ไม่มี แม่ ไม่มีความกังวลใดๆ ทั้งสิ้น เต้น เต้น เต้น อย่างเดียวเท่านั้น ลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมด เฮ้อ..... สบายใจ