ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อกะทิถึงบ้านก็แทบจะสลบไสลด้วยความเหนื่อยอ่อนอย่างที่สุด กว่าจะได้สติอีกทีก็เช้าแล้ว  เขายังงวยเงียและคิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้ต้องออกไปทำงานจึงรีบวิ่งลงจากเตียงและอาบน้ำแต่งตัวโดยเร็ว  ไม่ถึง5นาทีเขาออกมาพร้อมกับสวมเสื้อผ้าสีดำ  กางเกงสีน้ำเงิน  มองดูหน้าตัวเองในกระจกปัดโน่นปัดนี่ราว 3 นาที  คว้ากระเป๋าสีน้ำตาลคู่ใจ  และวิ่งออกไป  สักพักเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องอีกครั้งหยิบโปสเตอร์ดาราสาวคนโปรด  คลี่มันออกและเอาไปติดที่ประตูห้อง  ถอยออกมาเช็คความเรียบร้อยและสวยงาม  เขายิ้มให้หญิงสาวในรูปก่อนที่จะเดินออกจากห้อง เมื่อเขามาถึงที่ทำงานก็จัดแจงวางสัมภาระและทักทายเพื่อนฝูงตามปกติ  งานแรกของเขาในวันนี้คือการนำแผ่นซีดีเพลงและเทปเพลงมาเรียงวางให้เป็นระเบียบ  แบ่งตามหมวดหมู่ชาย-หญิง  และเรียงตามอักษร  เพื่อความสะดวกต่อลูกค้า   กะทิมุ่งมั่นทำงานอย่างขยันหมั่นเพียรเพียงเพื่อนำเงินไปใช้ในการไปต่างประเทศ  และเขามุ่งมั่นที่จะทำให้ได้เพราะนั่นมันอาจทำใช้ชะตาชีวิตของเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน “เฮ้ย!   ไปเรียนก่อนเว้ย  โชคดี”  กะทิโบกมือลาเพื่อนพนักงานก่อนที่จะรีบเดินไปเรียนพิเศษ เมื่อมาถึงนักเรียนคนอื่นเข้าห้องกันหมดแล้ว  เขามาสายไปนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่น่าเกลียดนัก  เมื่อเข้ามาในห้องเรียนเขามองหาข้าวโพดคั่ว  เธอโบกมือทักทายจากด้านในสุดของห้องเรียน  กะทิลัดเลาะฝ่าโต๊ะของนักเรียนคนอื่นเข้าไปนั่งประจำที่ของตน “นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”  เพื่อนสาวทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “โอย!  เหนื่อย”  เขาอุทานออกมาเบาๆ “ทานขนมมั้ย?”  เธอยื่นป็อกกี้รสนมให้  แต่เขาปฏิเสธ “อร่อยนะ  ทานหน่อยน่านะ  นะ”  แม้จะคะยั้นคะยอแต่ฝ่ายชายส่ายหัวลูกเดียว การเรียนเริ่มต้นขื้นอีกครั้ง  มันเริ่มต้นและเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ  ตอนเช้าตื่นมาทำงาน  ตกเย็นมาเรียน  และก็กลับบ้าน  จากวันผ่านไปเป็นอาทิตย์  ความสัมพันธ์ของทั้งกะทิและข้าวโพดเริ่มสืบสานต่อกันจนแน่นแฟ้น  กลายเป็นคู่ซี้ย่ำปึกไปโดยทันที  จะไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน  เหตุผลก็ไม่มีอะไรมากหรอก  ที่ต้องไปด้วยกันก็เพราะ  กะทิต้องคอยดูแลข้าวโพดคั่วอยู่ตลอด กลัวว่าจะไปซุ่มซ่ามที่ไหนอีก  แต่แม้จะดูแลคอยประกบอย่างไร  อย่างน้อยๆในหนึ่งวันเธอจะต้องได้แผลกลับบ้านไปหนึ่งที่อยู่ดี และแล้วก็ถึงวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุด  กะทิก็มาที่ร้านกาแฟพบเพื่อนฝูงตามปกติเหมือนเดิมในทุกๆสุดสัปดาห์  และทุกคนจะมาเจอกันในตอนเก้าโมงเช้า  แต่แล้วในวันนี้ขาดไปด้วยกันสองคนคือ พีและชิต “ไอ้พีหน่ะไม่ต้องไปห่วงมันหรอกต้องสิบโมงโน่น  มันถึงจะมา”  โรจน์นั่งคุยอยู่กับกะทิ “นั่นซินะ  แต่ว่าไอ้ชิตมันไม่เคยมาสายนี่หว่า  โทรไปก็ปิดมือถือตลอดเลย”  กะทินั่งจิบกาแฟดูกังวลนิดหน่อย “ชั้นว่านะไอ้ชิตมันต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ  ไอ้บ้านี่มันชอบเก็บปัญหาไว้คนเดียว”   “ก็คงงั้นมั้ง”  กะทิหยิบหนังสือเรียนภาษามาเปิดอ่าน  ทำให้โรจน์ตกใจนิดหน่อย “แกนี่มันบ้าจริงๆเลยหวะ  ไอ้พีมันโทรมาเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้วที่ว่าแกหน่ะจะไปหาน้องจีที่เกาหลี  เลยลงทุนไปเรียนภาษาเพิ่มเติม    แถมมีการสั่งให้พีกับชั้นไม่ต้องหาสาวให้แกแล้วด้วย  ไม่รู้แกเพี้ยนคิดบ้าอะไรขึ้นมาชั้นหละงงจริงๆ  ว่าแต่ที่เรียนพิเศษหน่ะมีเข้าตาแกรึเปล่าวะ?”   “มีอยู่คนน่ารักเหมือนกัน  แต่ซื่อบื้อไปหน่อย   และก็เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ”  กะทิปิดหนังสือหันมาสนทนากับเพื่อนก่อน “แกมันก็อย่างนี้หละเห็นคนไหนไม่เหมือนน้องจีแกก็บอกเป็นเพื่อนหมดหละ  ว่าแต่แกเป็นเพื่อนกับสาวคนนั้นได้ไง” “เธอชื่อข้าวโพดคั่ว  และยายนี่วันที่เรียนวันแรกดันเดินสะดุดขาตัวเองล้มลงไปตอนที่คนอื่นเขาเดินเข้าห้องกัน  ไอ้ชั้นก็เข้าไปช่วยสุดท้ายเลยต้องไปนั่งด้วยกันที่ท้ายห้อง  อืม!   แม้เจ้าหล่อนจะซื้อบื้อไปหน่อยแต่ก็แปลกที่เราคุยกันได้ถูกคอ  ทั้งชอบดูหนังฟังเพลงเหมือนกัน  และที่สำคัญยังชอบน้องจีเหมือนกันด้วย  เธอบอกว่าน้องจีน่ารักและก็ชอบดูหนังที่น้องจีแสดงด้วยสนุกทุกเรื่องเลย  ซึ่งชั้นเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์”  กะทิเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข   “แกมีเบอร์โทรของเธอรึเปล่า?”   “เธอเป็นคนให้มาเอง  ในฐานะเพื่อนนะเว้ย  อย่าเขาใจผิด”  ชายหนุ่มรีบย้ำ “แล้วแกเหลือเวลาเรียนอีกเท่าไหร่วะ”   “ประมาณ 5-6 อาทิตย์”   “ชั้นว่าแกหัดเปิดใจบ้างเถอะ  ดูข้าวโพดคั่วจะเหมาะกับแกดีนะ  ยังเหลือเวลานะเว้ย”   กะทิรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที  พร้อมรีบตอบโต้กลับทันที “ขืนชั้นเป็นแฟนกับยายนี่  ชั้นจะได้เหนื่อยตายหน่ะซิ  วันๆไม่ต้องทำอะไรคอยแต่ช่วยเหลือเจ้าหล่อนเหนื่อยเป็นบ้า”   โรจน์นั่งชำกับคำพูดของเพื่อนซี้  ฝ่ายเพื่อนงงว่ามันจะขำอะไรของมัน “เฮ้ย!  เป็นอะไร  ขำอะไรของแกวะ”   “เปล่าๆ  ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่งงว่าอย่างแกเนี่ยนะดูแลผู้หญิง  แปลกหวะว่าคราวนี้ทำไมแกไม่โทรหาพวกชั้นให้หาทางช่วย”   “แกแอบด่าชั้นใช่มั้ยเนี่ยฮะ”   “ไม่ใช่  ชั้นชมแกต่างหากที่ในที่สุดแกก็รู้จักโตซะที  พวกชั้นจะได้สบายใจที่ไม่ต้องมาช่วยเหลือแกไปซะทุกเรื่อง  แต่มันก็ยังเหลืออยู่อีกปัญหานึงที่แกยังไม่สามารถจัดการมันได้”   “ปัญหาอะไรวะ  ไม่มีชั้นไม่มีปัญหาอะไร”   “ก็แกหน่ะ  ยังไม่รู้จักมองผู้หญิงจากภายในซะทียังไงหละ  โตป่านนี้แล้วนะ  อย่าปิดกั้นตัวเองซิวะ........”   “ชั้นไม่ได้ปิดกั้นเว้ย  แต่ชั้นไม่ได้รักข้าวโพดคั่วนี่หว่า  แถมเธอก็ไม่ใช่สเป็คชั้น ชีวิตคนเราเกิดมาทั้งทีก็ต้องขอมีแฟนน่ารักๆแบบที่ตนเองต้องการซิ”   “เอาเถอะ  แล้วแกก็จะเรียนรู้มันไปเอง  อ่านหนังสือต่อไปเถอะ”  โรจน์หันหน้าเข้ากระจกแล้วจิบกาแฟสบายอารมณ์  ปล่อยให้กะทิเปิดหนังสืออ่านต่อไป แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 46 21:28:00 จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เฮ้ย!  ว่าไง  โทษทีพอดีรถมันติดเลยช้านิดหน่อย”  พีเดินเข้ามายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกๆครั้งที่เขามา โรจน์กระดิกมือเรียกให้มานั่งด้วยที่โต๊ะ   “เดี๋ยวนี้ทำเป็นเคร่งนะไอ้เวร”  พีทักทายนิดหน่อย “เฮ้ย!  อย่าไปกวนมันดิวะ  คนเขากำลังมีสมาธิ”  โรจน์สะกิดเตือน จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาของชิต  การพบกันครั้งนี้จึงไม่สมบูรณ์อย่างที่คิดไว้ เช้าวันต่อมา  กะทิรีบออกจากบ้านไปทำงานเหมือนเคย  การทำงานแม้จะเดิมๆลูกค้าเข้ามาก็แนะนำ  ถามไถ่ก็ไปหยิบให้หาให้  อย่างน้อยเขาก็ได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองชื่นชอบไม่ว่าจะเป็นหนัง   เพลง  จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่กะทิจะไม่เบื่อ   ตกเย็นหลังจากเก็บข้าวของล่ำลาเพื่อนพนักงานก็วิ่งไปเรียน  หลายวันแล้วที่ชีวิตของเขาดำเนินไปตามวัฏจักรเช่นนี้    เมื่อเข้ามายังห้องเรียน  ข้าวโพดคั่วที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ก็ยิ้มให้เป็นการทักทายตามปกติ  กะทิที่พึ่งจะขึ้นมาถึงก็เดินมานั่งเหงื่อแตกท่วมหน้า  พร้อมหายใจเอาอากาศเข้าออกอย่างรวดเร็ว “เหนื่อยซินะ  มาเดี๋ยวชั้นเช็ดหน้าให้”  ข้าวโพดคั่วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูจางๆจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเช็ดใบหน้าให้ชายหนุ่มข้างๆ ทันใดนั้นเสียงเป่าปากของนักเรียนในห้องก็ตามมาเป็นชุด “ไม่เอาน่า  อายคนอื่นเขา”   หญิงสาวชักมือออกในทันที “แล้วกะทิจะเช็ดหน้ายังไงหละ?” “ไม่เห็นยากเลย”  พูดจบเขาก็ยกแขนขวาขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลย้อยออก  คราบสกปรกติดที่แขนเสื้อดำเป็นแถบๆ หลังการเรียนเสร็จสิ้นกะทิเดินไปส่งข้าวโพดคั่วที่ป้ายรถเมล์ตามปกติ ระหว่างทางชายหนุ่มเลยหาเรื่องคุยแก้เหงา “ข้าวคั่วเธอคิดยังไงถึงได้มาเรียนภาษาเกาหลีหละ?”   “อืม!  ก็ไม่มีอะไรหรอกพอดีชั้นหน่ะใฝ่ฝันว่าจะไปเที่ยวที่เกาหลีตั้งแต่เด็กๆแล้ว  อยากไปชมดอกไม้ที่เยอมิจิ  แล้วดูที่นั่นบรรยากาศก็ท่าจะดีด้วยนะ  ว่าแต่กะทิหละคิดยังไงถึงมาเรียนเหรอ?”   “อย่ารู้เลยน่า  ใครๆก็บอกว่าชั้นบ้าทั้งนั้นแหละ”  กะทิส่ายหัวลูกเดียว  เขาไม่คิดที่จะบอกเหตุผลอันเพ้อฝันนี้เด็ดขาด “รึว่ากะทิจะไปหาน้องจีใช่มั้ย?”   เขาสะดุ้งเฮือก  คำถามเกิดขึ้นในทันทีว่าเธอรู้ได้อย่างไร “ไม่ต้องสะดุ้งหรอก  ก็ดูกะทิชอบซะขนาดนั้นก็ต้องอยากเจอตัวจริงเป็นธรรมดา  ดีจังเลย  ชั้นว่าคนที่มีความตั้งใจแบบนี้หน่ะเป็นสิ่งที่ดีมากๆเลยนะ  แม้คนอื่นเขาอาจจะหาว่าเพี้ยนก็ตาม  งั้นเราสองคนไปเกาหลีด้วยกันนะ”  เธอหันมาหาชายหนุ่มที่ยังงงๆอยู่ “ได้  เราจะไปเที่ยวเกาหลีด้วยกัน”  แม้เขาจะตอบกลับหญิงสาวไปเช่นนั้น  แต่ภายในใจเขาคิดแต่เพียงคำว่า  เพื่อน  เพียงอย่างเดียวเท่านั้น สามสี่อาทิตย์ผ่านไป   กะทิไม่ได้ไปหาเพื่อนที่ร้านกาแฟเหมือนทุกๆครั้ง  เขาตั้งใจทำงานและเรียนไปพร้อมๆกัน  เงินที่เก็บสะสมไว้ก็น่าจะพอเพียงแล้ว  แต่ความขยันไม่ใช่เรื่องที่น่ารังเกียจการปฏิบัติมันต่อไปจึงเป็นเรื่องที่ดี  และแล้วอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนก็มาถึง................. “นี่ก็อาทิตย์สุดท้ายแล้วซินะ  ถ้าพ้นอาทิตย์นี้ไปแล้วชั้นจะไปหากะทิได้ที่ไหนนะ?”  ขณะเดินกลับบ้านข้าวโพดคั่วเริ่มหัวข้อสนทนา “อย่าคิดมากน่า  คิดถึงก็โทรมาหาซิ”   “จริงซินะ”  เธอหันมามองหน้ากะทิ ชายหนุ่มถูกจ้องมองนานเกินกว่าปกติ  เขารู้สึกกดดันอย่างประหลาดจึงต้องหาทางแก้ไขสถานการณ์นี้ซะ “เดินไม่ดูทางเดี๋ยวก็สะดุดอีกหรอก เดินสะดุดอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน  ยายบื้อเอ้ย” “อายเหรอ  ไม่เห็นต้องอายเลยมองหน้าแค่นี้ เพื่อนกันแท้ๆ”  พูดจบเธอก็เหลียวหน้ามองตรงอย่างเดิม พลัก!!!!!!!!! “เฮ้อ!  สุดท้ายก็สะดุดเท้าตัวเองล้มเหมือนเดิมจนได้หละนะ”  กะทิเข้าไปประคองให้เธอลุกขึ้นยืน  มันกลายเป็นสิ่งที่จะต้องทำทุกครั้งที่เดินไปส่งเธอ จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพื่อน  เพื่อนเท่านั้น  เพื่อน  เพื่อนเท่านั้น  จริงรึ?  เป็นได้แค่นั้น จริงรึ?  แกมันชอบปิดกั้นตัวเอง  เปล่าชั้นไม่ได้ปิดกั้น  ชั้นไม่ได้ชอบ  ชั้นชอบน้องจี  ต้องน้องจี        เฮ้ย!  อาทิตย์สุดท้ายแล้วนะ  เวลาจวนหมดแล้ว  ไม่ได้  เพื่อนก็เพื่อนซิ  เป็นเพื่อนกันมันผิดตรงไหน  แล้วทำไมต้องยัดเยียดกันด้วย  ชั้นไม่ได้ชอบ  ไม่ได้ชอบ  ไม่ได้ชอบ  ไม่ได้ปิดกั้น  ไม่ได้ปิด  ไม่ได้............... ติ๊ดๆ!  ตืดๆ!  ติ๊ดๆ!  ตืดๆ!   “ฮัลโหล!  ไอ้โรจน์เหรอ  ไม่เป็นไร  สบายดี  เฮ้ย!  เก้าโมงแล้วนี่หว่า  แค่นี้ก่อนนะเว้ย  สายแล้ว”  ความเร่งรีบเวลาที่ง่วนเข้าไปทุกที  จ้วงๆๆแล้วก็จ้วง  วิ่งออกจากห้องน้ำคว้าเสื้อสีขาวตัวเก่ง  กางเกงขายาวสีดำ  กระเป๋าเป้  ดูกระจก  ดูน้องจี  และวิ่งออกไป “สวัสดีเพื่อน  สายหน่อยคงไม่ว่ากัน”  กะทิวิ่งเข้ามาในร้านทักทายเพื่อนฝูงเก็บข้าวของ  ตรงไปยังสต็อกสินค้า  จัดเรียงมันตามตัวอักษร  แยกชายหญิง  และหยุดพักหายใจ “พรุ่งนี้เจอกันเว้ย  ไปเรียนก่อน”  วิ่งๆๆๆๆ  วิ่งเข้าห้องให้ทัน   อาทิตย์สุดท้ายแล้ว  ใช้เวลาให้คุ้ม  อยู่กับเธอให้นานที่สุด  เอะ!  นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย  ไม่เพื่อน  ใช่แล้ว  เพื่อน  อยู่กับเพื่อนให้คุ้ม  ให้นานที่สุด......... “เหงื่อแตกท่วมหน้าอีกแล้วนะ”  ข้าวโพดคั่วยิ้มทักทาย “น้ำมั้ย?”  เธอหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาจากกระเป๋าเป้ “ขอบใจ”  กะทิคว้าและเปิดมันกรอกลงคอในทันที เพื่อน  เพื่อน  เพื่อน  ไม่ใช่แล้วมั้ง  มันมากกว่าเพื่อนแล้วนะ  คิดให้ดีซิ  เวลาเหลืออีกสามวันเองนะ  เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน  ไม่  ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ชอบเธอ  ชั้นชอบน้องจี  อย่างชั้นต้องน้องจี  เปิดใจซิ  เปิดใจกว้างๆ  นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย  ไม่มีสมาธิเรียนเลย  อาจารย์พูดอะไรอยู่  ไม่ได้ยินแล้ว  ในหัวมันมึนไปหมดแล้ว  ใจเย็นๆ  ตอนนี้แหละคิดให้ดี  หันไปมองเธอซิ  แล้วถามตัวเองดู  เธอกำลังร่าเริง  ยิ้มแย้ม  หัวเราะ  น่ารักจัง  เห็นมั้ย  แกชมเธอแล้ว  ไม่  ไม่  เพื่อนชมเพื่อน  มันผิดตรงไหน   เปิดใจซะทีสิ  มันถึงเวลาที่นายต้องบอกความจริงในใจแก่เธอแล้วนะ  นายตามหาแฟนมาเป็นเดือน  ในที่สุดนายก็เจอแล้วไง  นั่งอยู่ข้างๆนายนี่ไง  เร็วบอกเธอเลย  บอกเลย........... “กะทิ!  กะทิ!”   “ฮะ!  อะไรเหรอ?”  เขาได้สติกลับคืนมา   “กลับกันเถอะ  คนอื่นเขาเดินออกกันไปหมดแล้วนะ”  ข้าวโพดคั่วยืนยิ้มให้กับเขา กะทิยังดูงงๆอยู่แต่ก็เก็บสมุดหนังสือและเดินออกมาพร้อมๆกับข้าวโพดคั่ว ชายหนุ่มยังเดินไปส่งเหมือนเคย  ฝ่ายหญิงสาวก็พูดคุยไปตลอดทาง  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินซะนิด  สิ่งที่คิดก่อนหน้านี้มันยังคงหลอนอยู่ในหัว  ตอนนี้เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย    ดวงตาเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย  ปวดหัวจัง  อยากนอนพัก  ความคิดนี้เริ่มแวบเข้ามาในส่วนหนึ่งของสมอง   พลัก!!!!!!!!!!!!! เสียงอะไรฟังดูคุ้นๆ  เอะ! . “เอ้า!  สะดุดอีกแล้ว”  กะทิได้สติและรีบพยุงข้าวโพดคั่วขึ้นมา “อ้าว!  แล้วกระเป๋าของกะทิหละหายไปไหน?”  หญิงสาวทักเมื่อไม่เห็นกระเป๋าเป้คู่ใจของชายหนุ่ม “จริงด้วย!  สงสัยจะลืมไว้ที่ห้อง”  กะทิคิดขึ้นมาได้หลังจากที่เขาเก็บของใส่กระเป๋า  แต่ดันลืมที่จะสะพายมันออกมาด้วย       “กะทิไปเอากระเป๋าก่อนก็ได้  เดี๋ยวชั้นเดินไปรอที่ป้ายก็ได้จ๊ะ”   “แน่ใจเหรอว่าไม่ต้องให้เดินไปส่ง?”  เขาทำหน้าลังเลเพราะเขาไม่แน่ใจว่าเจ้าหล่อนจะเดินไปถึงป้ายรถเมล์ได้อย่างปลอดภัยแน่หรือเปล่า แต่เธอกลับพยักหน้าและยิ้มให้  กะทิจึงเริ่มที่จะไว้ใจและตัดสินใจที่จะปล่อยให้เธอเดินไปเพียงคนเดียว “เดินดูทางด้วยนะ”  เขาตะโกนไล่หลังเธอไป  หลังจากที่ข้าวโพดคั่วเดินทิ้งระยะห่างไกลออกไป กะทิรีบเหลียวหลังกลับในทันทีและวิ่งกลับไปยังตึกเรียนพิเศษ  ระหว่างทางความคิดเดิมกลับมาอีกครั้ง  เขารู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ปล่อยให้ข้าวโพดคั่วเดินไปขึ้นรถเมล์กลับบ้านคนเดียว   ตกลงนายคิดยังไงกับเธอกันแน่  เพื่อนหรือไม่ใช่เพื่อน  ไม่รู้  ไม่อยากคิดแล้ว  ปวดหัว  อย่าคิดที่จะเกลี้ยกล่อมอีกเลย  ยังไงชั้นก็ต้องมีแฟนแบบน้องจีเท่านั้น  คนอื่นจะเป็นยังไงชั้นไม่สนอีกต่อไปแล้ว  คิดแต่เพียงว่าทำความฝันนี้  ทำความตั้งใจอันนี้ให้สำเร็จก็เพียงพอแล้ว  อย่างน้อยชะตาชีวิตของชั้นมันก็จะดีขึ้น  เพื่อน  ใช่แล้ว  เธอเป็นเพื่อนของชั้น....................เท่านั้น  และจะเป็นตลอดไปด้วย “พอดีผมลืมกระเป๋าเป้ไว้บนห้องจะขอขึ้นไปเอาได้มั้ยครับ?”  กะทิตรงเข้ามาหาพนักงานสาวที่เป็นฝ่ายดูแล “ใบนั้นใช่มั้ยคะ?”  หล่อนชี้ไปยังกระเป๋าสีน้ำตาลที่วางอยู่บนเก้าอี้สีเหลืองซึ่งจัดไว้สำหรับให้นักเรียนที่มาถึงนั่งพัก  แต่กะทิก็ไม่เคยได้นั่งมันซักครั้งเพราะมันมักจะถูกจองไว้สำหรับพูดที่มาถึงก่อนตัวเขาทุกครั้งไป “พอดีชั้นขึ้นไปปิดห้องแล้วเห็นวางอยู่ก็เลยเอาลงมาไว้หน่ะคะ”   “ขอบคุณมากครับ”  กะทิกล่าวขอบคุณและเดินออกมา เขารีบวิ่งกลับไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อกลับไปดูว่าข้าวโพดคั่วปลอดภัย  เธออาจเดินตกท่อเมื่อไหร่ก็ได้  ดังนั้นการกลับไปดูเพื่อความแน่ใจจึงเป็นสิ่งจำเป็น จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ทำไมกะทิช้าจังนะ?”  ข้าวโพดคั่วมายืนรอกะทิอยู่ที่ป้ายรถเมล์ได้อย่างปลอดภัยไม่ได้เกิดอุบัติเหตุระหว่างทางเหมือนที่กะทิเป็นห่วง เวลาหกโมงเย็นเป็นช่วงที่คนพลุกพล่านพอสมควร  ไม่ว่าจะกลับบ้าน  ออกไปข้างนอก  หรือแม้แต่เด็กๆที่กลับจากการเล่นสนุกกับเพื่อนๆ “เป็นไงวันนี้ข้ายินตั้งสองลูก”  เด็กผู้ชายสี่ห้าคนเดินเกาะกลุ่มคุยกันมาตลอดทางหลังจากเลิกเล่นฟุตบอล  คนยิงเข้าก็คุยโม้ให้เพื่อนๆฟังเป็นการใหญ่   “โธ่!  ถ้าข้าไม่เซฟจุดโทษลูกนั้นป่านนี้แพ้ไปแล้ว” ผู้รักษาประตูตัวน้อยก็ขอโม้กับเขาบ้าง  มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ อย่างน้อยก็คุยโม้ได้ทั้งอาทิตย์ เด็กน้อยเลี้ยงบอลหนังตามทางฟุตบาทพร้อมคุยกับเพื่อนฝูงไปด้วยตลอดทางไม่ได้หยุด   และเขาก็เสียจังหวะควบคุมบอลทำให้มันกระดอนออกไปสู่ถนนใหญ่ ข้าวโพดคั่วหันไปเห็นลูกบอลของเด็กน้อยกระเด็นกลิ้งไป  จึงรีบวิ่งไปเก็บลูกบอลมาให้  เธอก้มตัวลงไปคว้ามันขึ้นมา  และเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง  รถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงชนเธอเข้าอย่างจัง  ลูกฟุตบอลหนังกระเด็นหลุดจากมือของเธอขึ้นสู่ฟ้า  ร่างของหญิงสาวลอยอยู่เหนือพื้นถนน และร่วงหล่นลงแน่นิ่งไป ชายหนุ่มวิ่งมาจวนจะถึงป้ายรถเมล์  กำลังขากำลังจะหมดลง  เขามองตรงไปเห็นคนมุงดูบางอย่างอยู่เป็นกระจุก   จนในที่สุดเขาก็มาถึงที่หมายด้วยความเหนื่อยหอบ  สายตามองหาข้าวโพดคั่วแต่ไม่เจอ  กะทิกดโทรศัพท์หาและเขาก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากในหมู่ไทยมุง  เขาวิ่งไปที่ฝูงไทยมุงในมือยังถือโทรศัพท์อยู่แต่เธอไม่รับสาย  กะทิแหวกฝูงคนเข้าไป   หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น  เมื่อเห็นข้าวโพดคั่วนอนนิ่งและเลือดที่ไหลออกมาเต็มพื้นถนน   กะทิลงไปอุ้มร่างของเธอขึ้นมา  ร่างกายที่ชาไปทั้งตัว  หูอื้อไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่กดหา   มองเห็นแต่เพียงหญิงสาวที่หลับตาแน่นิ่งเหมือนนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน  เลือดชโลมเสื้อขาวของเขาจนเปลี่ยนสี  ชายวัยกลางคนกวักมือเรียกให้ขึ้นไปในรถแท็กซี่พร้อมตะโกนบางอย่าง    เขาพาร่างของเธอขึ้นแท็กซี่คันนั้น  และมันก็เคลื่อนตัวออกไป           “โดนเบียดล้มเหรอ?”  “ไม่ใช่หรอกคะ  คือ......ตะกี้สะดุดขาตัวเองล้ม”  “ข้าวคั่วเธอนี่เป็นสาวที่ซื่อบื้อจริงๆเลย”  “รับรองคราวนี้ไม่ซุ่มซ่ามแล้ว”  “ทำเป็นรู้ดี ยายข้าวคั่ว  มั่วไปเรื่อยเลยนะ”  “ขอโทษนะที่ซื่อบื้ออีกแล้ว”  “ไม่เป็นไรหรอกน่า  อย่างน้อยก็เอาลูกโป่งกลับคืนมาได้นะ”  “ชั้นไม่ได้ปิดกั้นเว้ย  แต่ชั้นไม่ได้รักข้าวโพดคั่วนี่หว่า  แถมเธอก็ไม่ใช่สเป็คชั้น ชีวิตคนเราเกิดมาทั้งทีก็ต้องขอมีแฟนน่ารักๆแบบที่ตนเองต้องการซิ”   “ได้  เราจะไปเที่ยวเกาหลีด้วยกัน”  “เดินไม่ดูทางเดี๋ยวก็สะดุดอีกหรอก เดินสะดุดอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน  ยายบื้อเอ้ย”   “อายเหรอ  ไม่เห็นต้องอายเลยมองหน้าแค่นี้ เพื่อนกันแท้ๆ”   อย่าเป็นอะไรนะ  ข้าวคั่ว  ชั้นขอโทษ  ขอโทษ  ที่ปล่อยให้เธอเดินไปคนเดียว  จำไม่ได้เหรอ  ที่เราสัญญาว่าจะไปเที่ยวเกาหลี  ไปดูดอกไม้ที่เยอมิจิด้วยกัน  อดทนไว้  ข้าวคั่ว  อดทนไว้.......... ชายหนุ่มยังคงโอบร่างหญิงสาวเอาไว้  น้ำตาที่หยดลงบนแก้มสีชมพูของเธอ  นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ร้องไห้  การร้องไห้เป็นสิ่งที่น่าเศร้าเหลือเกิน  มันมักจะเกิดขึ้นเมื่อเราเจ็บปวด    ความรู้สึกเจ็บปวดเป็นตัวการที่ทำให้เราร้องไห้     แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 46 19:19:33 จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อถึงโรงพยาบาล  กะทิที่ถูกชโลมไปด้วยเลือดปล่อยร่างของหญิงสาวลงสู่เตียงเข็น  พยาบาลและหมอรีบเข้ามาทำการช่วยเหลือ  และเข็นเข้าสู่ห้องฉุกเฉิน  กะทิจับมือเธอไว้ตลอดทาง  จนกระทั่งถูกกั้นให้นั่งรออยู่ข้างนอก   ปวดหัวจัง  กลัวความเป็นจริง  ที่จะยอมรับไม่ได้  ภาวนาเท่านั้นเองรึ  เราทำได้แค่นั้นจริงรึ  ขอร้อง  อย่าให้มันเกิดขึ้น  ขอร้อง........... “อ้าว!  กะทิทำไม......”   กิ๊กที่เดินผ่านมาเข้ามาทักและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนตนเอง “กิ๊ก......คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง”  เสียงที่ไร้ความรู้สึกและแทบหมดแรง  เสมือนถูกตัดขาดจากโลกแห่งความเป็นจริง   “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  ทำไมถึงได้เลือดเต็มตัวไปหมดแบบนี้?”   กะทินั่งนิ่ง  คงไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเท่าไหร่นัก “สงสัยจะช็อก  อะ!  ดื่มน้ำซะ  เผื่อมันจะดีขึ้น”  หญิงสาวยื่นขวดน้ำให้ เขาเปิดมันออกและราดน้ำลงบนศีรษะ เพื่อเรียกสติกลับมา “โธ่!  กิ๊กมัวทำอะไรอยู่เนี่ยชักช้าอยู่ได้  ไหนบอกว่ามาซื้อน้ำ  อะ..........”  ชายหนุ่มอีกคนในชุดสีเทา  กางเกงขายาวสีดำ  เดินเข้ามาหากิ๊ก “โทษที พอดีเจอเพื่อนหน่ะ”  เธอหันมาสนทนา “นี่......แกไอ้กะทิ  มาทำอะไรที่นี่วะ?”   กะทิเงยหน้าขึ้น  ตัวเขาเองก็ตกใจเช่นกันเมื่อมาเจอ ชิต  ที่หายหน้าไปหลายเดือน “ชิต!  นี่แกกับกิ๊กรู้จักกัน  รึว่า.....”  ดูจะหายอาการช็อกเป็นปลิดทิ้ง  เมื่อเจอสถานการณ์เช่นนี้ “เดี๋ยวก่อน  อย่าพึ่งเข้าใจผิด  เราเป็นเพื่อนกัน  แต่ที่มาด้วยกันเนี่ยก็เพราะว่า  จะมาเยี่ยมแฟนของชิตเค้า”  กิ๊กรีบแก้ต่างทันทีเพื่อป้องกันปัญหาเข้าใจผิด “อ้าว!  นี่อลิซไม่สบายยังงั้นเหรอ?”     “เธอจะต้องเข้ารับการผ่าตัดวันนี้หน่ะซิ  ว่าแต่กะทิเถอะเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”   “คือ........” หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน  ทำให้การสนทนาต้องหยุดชะงักลงในทันที “เป็นยังไงบ้างครับ  เธอปลอดภัยใช่มั้ย?”  กะทิรีบเข้าไปสอบถามด้วยความกังวลใจ “คือเธอเสียเลือดมาก  ตอนนี้เรากำลังให้เลือดแก่เธออยู่ครับ  ในขณะเดียวกันเธอก็ได้รับบาดเจ็บภายในด้วย  คงต้องเข้ารับการผ่าตัดในทันทีหลังให้เลือด  แต่โดยรวมอาการในขณะนี้ก็ค่อนข้างอันตรายครับ  แต่หากเราผ่าตัดโอกาสที่จะปลอดภัยก็มีสูงขึ้น” กะทิทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง  ความกังวลหวนกลับมา  ให้ตายเถอะ  อย่าให้เธอเป็นอะไรมากไปกว่านี้อีกเลย............... จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “อลิซ”  ชิต  กุมมือแฟนสาวของตนไว้  กะทิและกิ๊กได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ   กะทิตกใจเมื่อเห็นสภาพของอลิซแฟนสาวของชิต  ที่อยู่ดีๆก็มาป่วยหนักโดยทางชิตเองก็ไม่เคยได้ปริปากบอกเพื่อนๆเลยแม้แต่คนเดียว   อลิซที่นอกป่วยไม่ได้สติอยู่บนเตียงแทบไม่เหลือสภาพเดิมอยู่เลย  ร่างกายของเธอผอมแห้งจนกลายเป็นหนังหุ้มกระดูก  ผิวหนังที่เคยดูชุ่มชื้นสดใส  กลับแห้งซีดอย่างเห็นได้ชัด   “เธอจะต้องปลอดภัย  อลิซ”   ชิตกล่าวทั้งน้ำตา “ชั้นขอตัวกลับก่อนนะ  อย่าคิดมากหละ  ยังไงแฟนของพวกเธอก็ต้องปลอดภัยทั้งสองคนนั่นแหละ”  กิ๊กขอตัวลากลับก่อนเพราะเธอจะต้องไปถ่ายหนังต่อ สองหนุ่มนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด  ต่างคนต่างภาวนา  เพื่อให้เธอปลอดภัย  ความกังวลใจเกิดขึ้นและจะยังคงอยู่ต่อไปจนกว่าการผ่าตัดจะเสร็จสิ้น   “ที่แท้ที่พักหลังแกหงุดหงิดบ่อยๆและไม่ไปหาที่ร้านกาแฟก็เพราะอลิซป่วยซินะ  ชั้นขอโทษนะที่สร้างเรื่องวุ่นวายให้แกมาตลอด”  กะทิสนทนากับชิต “เชอะ!  เรื่องแค่นี้หน่ะไม่เป็นไรหรอกเว้ย  ว่าแต่แกเถอะ  ในที่สุดก็หาแฟนได้ซะทีนะ” “มะ...ไม่....”  กะทิพยายามปฏิเสธ “เฮ้อ!  ป่านนี้แล้ว  ยังจะปฏิเสธอีกเหรอวะ  แล้วที่แกมานั่งเฝ้าการผ่าตัดนี่หละมันหมายความว่าไง  ยอมรับได้แล้ว  แกโตแล้วนะเพื่อน  คนเราจะรักกันหน่ะ  มันเป็นสิ่งที่เกิดจากภายใน  ความรู้สึกที่มีให้กันเข้าใจกันต่างหาก  ดูอย่างชั้นซิ  ตอนที่ไปเจออลิซที่อเมริกาหน่ะ  โอเค   ยอมรับว่าหน้าตาเธอดีน่ารัก  ใครๆก็ชอบเธอกันทั้งนั้น  สาวลูกครึ่ง  มั่นใจในตัวเอง  ใครกันจะไม่ชอบ  ตอนเจอกันครั้งแรกก็รู้สึกแปลกๆว่า ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่ารัก หน้าตาก็สวย  เล่นเอาอ้าปากค้างเหมือนกัน  แต่พอเริ่มจีบ เริ่มรู้จักกัน  เธอก็ไม่ได้เป็นนางฟ้าที่ไหน  ก็คนเหมือนๆกับเรานี่แหละ  ไม่ได้แสนดีอะไรขนาดนั้น  ทะเลาะกันก็มี  หลังเรียนจบมาเปิดร้านหนังสือด้วยกัน  นี่ซิเป็นสิ่งสำคัญต่างคนต่างช่วยเหลือกันในทุกๆเรื่อง  แต่แล้วเธอก็มาป่วยหนักกินข้าวก็ไม่ได้  ร่างกายก็ผอมแห้ง  ต้องส่งโรงพยาบาล  ความสวยงามที่เคยมีก็หดหายไป  แปลกนะที่ชั้นไม่รังเกียจเธอ  กลับเป็นห่วงเธอ  และมารู้ตัวว่าเราขาดเธอไม่ได้ซะแล้ว  ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร  ไอ้เราก็ยอมรับได้ นี่ซิที่เขาเรียกว่าความรัก” กะทิได้แต่นั่งฟังเพื่อนซี้พูดอย่างเอาจริงเอาจัง “ส่วนไอ้การที่แกมาบอกว่า  อย่างชั้นต้องมีแฟนแบบน้องจีเท่านั้น  เพราะอะไรหละที่แกพูดแบบนั้น  เพราะแกเห็นว่าน้องจีน่ารัก  สดใส  ถึงกับตั้งชมรมขึ้นมาซึ่งชั้นก็อยู่ชมรมนั้นกับแกด้วย  สรุปได้ก็คือแกชอบน้องจี  น้องจีเป็นดาราคนโปรด  ไม่ว่าเธอจะทำอะไรแกก็จะเห็นดีเห็นงามไปด้วย  เป็นผู้หญิงในอุดมคติ  แต่ปัญหาก็คือแกแยกแยะคำว่า  ชอบ  กับคำว่า  รัก  ไม่ออก  น้องจีที่แกคลั่งไคล้จนถึงขั้นบ้าเนี่ยเขาเรียกว่าชอบ  แต่การที่แกดูแลผู้หญิงสักคน  เป็นห่วงเป็นใยอยู่ตลอด  นั่นซิถึงเรียกว่ารัก  เพราะมันก่อตัวจากความรู้สึกภายในที่แกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป  เฮ้อ!  พูดมาถึงขนาดนี้แม้มันจะฟังดูงงๆหน่อยนะ  แม้แต่ชั้นที่พูดให้แกฟังก็ยังงงๆเลย  แต่เอาเถอะหวังว่าแกจะตาสว่างซะที จากคุณ : เด็กกว่า WAYNE ROONEY (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผลการผ่าตัดทั้ง  อลิซ  และ  ข้าวโพดคั่วปลอดภัย  แต่ต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์  ชิตหลังปิดร้านหนังสือทุกเย็นเขาก็จะมาเยี่ยมอลิซ  ส่วนกะทิก็ตั้งใจเรียนภาษาเกาหลีพอหลังเลิกเรียนเขาก็จะมาเยี่ยมข้าวโพดคั่วที่โรงพยาบาล  พร้อมกับสอนในสิ่งที่ได้เรียนมาในวันนั้นให้กับเธออีกที   พีและโรจน์หลังทราบข่าวก็คอยช่วยเหลือทางด้านค่าใช้จ่ายให้กับเพื่อนซี้ทั้งสอง  แม้ในตอนแรกชิตไม่ค่อยอยากให้เข้ามายุ่งก็ตาม  แต่ภายหลังก็ต้องยอมให้เพื่อนช่วยจนได้ 2  เดือนต่อมา โรจน์โทรนัดเพื่อนๆให้มาเจอกันที่ร้านกาแฟตอนเก้าโมงเช้า  ตนเองและชิตมาถึงตรงตามเวลา  ส่วนพียังมาสายและมาโผล่เอาตอนสิบโมงเหมือนเคย  การนัดพบครั้งนี้ขาดไปก็เพียงแต่กะทิ “นัดมานี่มีเรื่องอะไรวะ”  พีเปิดประเด็นเหมือนเคย “นี่ดูนี่ซะก่อน”  โรจน์หยิบซองจดหมายสีเขียวขึ้นมาชูให้เพื่อนทั้งสองคนดู “สารฉบับนี้เป็นสารของท่านกะทิที่ส่งมาจากดินแดนโสม  เพราะฉะนั้นพวกเราจะมาเปิดอ่านพร้อมๆกัน  โดยข้าผู้นี้ขออาสาเป็นคนอ่านนะครับ”   “เร็วเถอะ  ทำเป็นมีพิธีไปได้  ไอ้บ้า”  ชิตกล่าวพร้อมจิบกาแฟ โรจน์แกะซองจดหมายออก  ในซองมีกระดาษที่พับไว้พร้อมรูปภาพที่แนบมา  เขาหยิบกระดาษขึ้นมาคลี่อ่านก่อน “อันยองฮาเซโย  เพื่อนๆทั้งสาม  เป็นอย่างไรบ้างซออึมเป็บเกสซอโย( สบายดีหรือเปล่า)  ไอ้เราสบายดี  ส่วนน้องจีหน่ะเหรอ  ยังไม่เจอเลย  ไว้เจอแล้วจะถ่ายรูปมาฝากนะ  ที่เมืองไทยคงกำลังร้อนเลยหละซิ  แต่ที่นี่กำลังสบายเลยเพราะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิพอดี  บรรยากาศดีมากๆเลย  ส่วนของฝากเดี๋ยวพอกลับไปแล้วจะเอาโสมไปฝากนะ  เพื่อสุขภาพของพวกแกเอง  ส่วนที่ไปเที่ยวมาก็มีที่เกาะเชจู  ไปดูหินรูปมังกร  น้ำตกเชินจีเยิน  และก็ไปดูปากปล่องภูเขาไฟของซานอิลซุงโบล  ไปสวนสัตว์ที่เอเวอร์แลนด์  และก็ไปช็อปปิ้งที่ เมียงดง  และ  อิเตวอน  ยังมีไปที่พระราชวังเคียงบ็อก  และก็ไปดูสนามที่แข่งฟุตบอลโลกด้วย  พวกพิพิธภัณฑ์บลูเฮ้าส์ก็ไปดูมาแล้ว  อิจฉาหละซิ  แต่เหนื่อยสุดๆ  ไหนจะเที่ยวไหนจะคอยดูแลยายซื่อบื้ออีก  แต่ยังไงก็ต้องขอบใจพวกแกมากเลยนะที่ทำให้ชั้นตาสว่างซะที  ขอบใจชิตที่ทำให้รู้จักแยกแยะคำว่า  รัก  กับคำว่า ชอบ  ออก  ขอบใจพีกับโรจน์ที่ช่วยเหลือด้านค่ารักษา  และสอนให้รู้จักดูคนจากภายใน  ขอบใจมากๆเลย  และชั้นคิดว่าชั้นเลือกคนไม่ผิดแน่นอน  ฉบับนี้ก็แค่นี้ก่อนนะ  อย่าลืมดูรูปที่แนบมาให้ด้วยหละ จาก  กะทิ”  โรจน์หยิบรูปในซองจดหมายขึ้นมาดู พีกับชิตเข้ามามุงดู  ด้วยอีกสองคน  รูปดั่งกล่าวเป็นภาพที่กะทิกำลังล็อคคอใส่ข้าวโพดคั่วท่ามกลางพฤกษานานาพันธุ์ ในบริเวณสวนเยอมิจิ   ซึ่งทั้งคู่กำลังยิ้มและเบิกบานอย่างมีความสุข อวสาน จากคุณ : เด็กLEEDSโดยกำเนิด (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:21:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปตั้งสี่ห้าเดือนอาจจะโผล่มาบ้างครั้งสองครั้ง เฮ้อ!  เหนื่อยกับการเรียนมามาก  ในที่สุดก็ได้พักผ่อนซะที   ผลการเรียนไม่ค่อยดีนะแต่ได้ตั้งลำดับที่สามของห้อง  คือแม้ลำดับในห้องดีแต่เกรดเฉลี่ยไม่สวยแบบนี้เวลาเอ็นก็ลำบาก  แถมระบบใหม่ด้วยยุ่งยากสุดๆ  เพื่อนๆบ่นกันทั้งห้องว่าเรียนแบบเก่าดีกว่าเยอะ       เอาหละเข้าเรื่องดีกว่า  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ห้าแล้ว  แต่ผมรู้สึกว่าเขียนยังไงมันก็ยังดูไม่ค่อยพัฒนาขึ้นเท่าไหร่เลย  ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้  อ่านแล้วมันไม่เหมือนเขียนเรื่องสั้นมันเหมือนเขียนบทหนังมากกว่า  ผู้อ่านก็คงรู้ดี  เลยต้องการคำแนะนำตรงจุดนี้ครับ  ว่าทำอย่างไรจึงจะถูกต้อง  แต่เรื่องนี้จะว่าไปเป็นเรื่องที่ผมชอบที่สุดนะ  ดูเนื้อเรื่องโอเคที่สุดตั้งแต่เขียนๆมา  เพราะก่อนที่ผมจะเขียนเรื่องนี้ผมได้ไปซื้อหนังสือ  วิธีการเขียนเรื่องสั้นมาศึกษา โดยเขาบอกว่าตัวละครนั้นควรมีพัฒนาการ  ซึ่งกะทิผมเขียนให้มีพัฒนาการโดยจากตอนแรกที่ให้เพื่อนคอยช่วยเหลือแต่ตอนหลังเขาก็รู้จักดูแลตัวเองได้  และสามารถดูแลนางเอกได้ด้วย  ชิตก็เช่นกันจากที่เคยเก็บปัญหาไว้คนเดียว  ไม่ชอบให้ใครมายุ่งแต่ภายหลังก็ยอมเปิดอกกับเพื่อนๆมากขึ้น(  ความคิดของคนเขียนนะ แต่คนอ่านอาจไม่คิดเช่นนั้น)   และอีกเรื่องที่ผมมีปัญหาคือการจัดหน้าทำยังไงมันก็ไม่สวยซะที  เลยเล่นเคาะไปแบบเรื่องแรกซะเลย  อันนี้ก็ขอคำแนะนำนะครับ  ส่วนปัญหาอย่างที่สามคือ  ภาษา  พยายามตรวจเช็คแล้วนะครับ  เอาพจนานุกรมมาเปิดเลย  ถ้ายังมีผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะครับ      ส่วนเค้าโครงเรื่องพี่ๆผู้อ่านทั้งหลายคิดเห็นอย่างไรก็ขอคำแนะนำและขอคำชี้แนะด้วยครับผม   และก็ต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่คลิกเข้ามาอ่าน  โดยเฉพาะคนที่อ่านมาตั้งแต่เรื่องแรกของผม  (เท่าที่ผมเห็นมาลงชื่อเป็นประจำก็คือคุณ scottie ) ขอบคุณมากๆครับ  ขอบคุณตู้ทำนายตามห้างที่ทำให้ผมเกิดไอเดียเรื่องนี้  ขอบคุณเพลงทุกเพลงที่ผมเปิดฟังในระหว่างการเขียนเพื่อช่วยในการขับเน้นอารมณ์   และก็ต้องขอขอบคุณทีม LEEDS  UNITED  ที่ชนะ  BLACKBURN  (หวังว่าเสาร์นี้จะชนะ  Man  UTD คู่ปรับตัวแสบ) ขอบคุณมากๆแล้วเหมือนคนได้รางวัลออสการ์    งั้นแค่นี้แหละครับ  อย่าลืมให้คำแนะนำผม  และก็ติชมมามากๆนะครับ  และเดี๋ยวผมจะมาตอบกลับทุกๆท่านอีกทีที่กระทู้นี้ครับ  สุดท้ายจริงๆแล้ว  อ่านเรื่องนี้จบแล้วขอให้มีแฟนน่ารักๆทุกคนนะครับ  (ดูจากภายในด้วยนะครับ  และอย่าลืมคำว่ารักกับชอบด้วยหละ  เดี๋ยวมันจะปนกันเหมือนกะทิ)   แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 46 19:55:38 แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 46 19:50:15 จากคุณ : เด็กLEEDSโดยกำเนิด (เด็กอายุ 15) - [ 14 ต.ค. 46 19:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งอ่านเป็นเรื่องแรก   สนุกดีค่ะ จากคุณ : ฉันโต๊ะเธอ - [ 14 ต.ค. 46 20:55:43 A:203.113.71.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าจะบอกในแง่ของการมีพัฒนาการที่มากขึ้นของตัวละคร อืม .. เห็นด้วยว่ากะทิพัฒนามากขึ้น แต่ว่าน้องปูเพื้อนเรื่องไว้ไม่แน่นพอ เหมือนอย่างที่เขียนถามไว้ตอนที่แล้วว่ากะทิมีอะไรดี เพราะอ่านแล้วก็ให้รู้สึกรำคาญว่ากะทินี่ ไม่เห็นจะได้เรื่องเลย ทำไมเพื่อนๆ ถึงดีกับกะทินัก อ่านแล้วเหมือนเรื่องมันลอยๆ น่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้องยังอายุน้อยแต่เขียนเรื่องของผู้ใหญ่หรือเปล่า เขียนต่อไปเรื่อยๆ แหละ ฝึกฝนฝีมือนะ :) จากคุณ : scottie - [ 15 ต.ค. 46 18:11:46 ]