บทที่ 4 : ความลับของรอน


"แฮร์รี่!"  รอนเขย่าตัวแฮร์รี่อย่างแรงจนแฮร์รี่ตื่นจากภวังค์  "นายเป็นอะไรไป"

แฮร์รี่หันมามองหน้ารอนที่ทำสีหน้างุนงง  "ปะ..เปล่า"

"นายไม่เป็นอะไรแน่นะ"  รอนถามด้วยความเป็นห่วง"

"เปล่า..ฉันไม่ได้เป็นอะไร"  แฮร์รี่ตอบ  "แค่คิดอะไรเพลินๆ"

"งั้นก็ดีแล้ว"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น  "ไปเถอะ  เราต้องเข้าเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดในอีกห้านาทีนี้นะ  แล้วถ้าเราไปช้าเราจะอดได้ที่นั่งดีๆไม่รู้ด้วย"

แฮร์รี่กับรอนพยักหน้าเห็นด้วย  ทั้งสามหยิบกระเป๋าแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินเพื่อไปให้ถึงห้องเรียนก่อนคนอืน

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด  ภายในห้องยังมีนักเรียนอยู่บางตา

"ค่อยยังชั่ว…"  แฮร์รี่พูดก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะด้านหน้าสุดที่ยังว่างอยู่  รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ตามมานั่งข้างๆ

อีกไม่กี่นาทีต่อมา  นักเรียนทั้งชั้นก็ทยอยกันเข้ามานั่งประจำที่ที่โต๊ะ  ซีเรียสเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายด้วยใบหน้าเคร่งขรึม  เขาแต่งตัวสะอาดสะอ้านกว่าทุกครั้งที่แฮร์รี่เคยเห็น  ผมเผ้าถูกหวีอย่างเรียบร้อยและเสยไปข้างหลังดูเก๋  เขาเดินมาหยุดที่โต๊ะและส่งยิ้มไปทั่วห้อง

"สวัสดี"  เขาเอ่ยขึ้น  "หนังสือน่ะเก็บไปเถอะ  ชั่วโมงแรกฉันจะให้พวกเธอฝึกปฏิบัติ  ดังนั้นใช้แค่ไม้กายสิทธิ์ก็พอแล้ว"

นักเรียนต่างหันมามองหน้ากันอย่างใคร่รู้ขณะเก็บหนังสือใส่กระเป๋า  และออกอาการตื่นเต้น  น้อยครั้งที่พวกเขาจะได้เรียนปฏิบัติกันจริงๆนอกจากจะเรียนพวกคาถาต่างๆในตำรา  การฝึกปฏิบัติที่แฮร์รี่ชอบที่สุดก็คือเมื่อตอนปีสามที่อาจารย์สอนวิชานี้คือลูปิน

"เอาล่ะ  คาถาแรกที่ฉันจะให้พวกเธอฝึกก็คือคาถาเสกผู้พิทักษ์"  ซีเรียสบอกกับนักเรียนในชั้นที่กำลังตั้งใจฟัง  "คาถานี้เป็นคาถาที่ค่อนข้างยากพอสมควร  ไม่ง่ายนักที่จะฝึกสำเร็จในช่วงเวลาสั้นๆ  บางคนอาจใช้เวลาหลายวันหรือหลายเดือนในการฝึก  ซึ่งขึ้นอยู่กับความสามารถและความตั้งใจของพวกเธอ  ประโยชน์ของคาถานี้ก็คือ  มันสามารถช่วยป้องกันและขับไล่ผู้คุมวิญญานที่จะเข้ามาทำร้าย  ผู้พิทักษ์ทีเธอเสกออกมานั้นจะมีรูปร่างแตกต่างกันไปตามจิตใต้สำนึกของผู้เสก"

นักเรียนในชั้นต่างพากันทึ่งและรอที่จะได้ฝึกคาถานี้อย่างใจจดใจจ่อ  ยกเว้นแฮร์รี่  เพราะเขาเรียนรู้วิธีการใช้คาถานี้มาอย่างครบถ้วนแล้ว  และเขาก็ใช้ได้อย่างดีเสียด้วย

"ในที่นี้มีนักเรียนคนหนึ่งที่รู้จักคาถานี้เป็นอย่างดี  และใช้ได้อย่างดีเยี่ยมเสียด้วย"  ซีเรียสหันมามองแฮร์รี่แวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไปบอกนักเรียนในชั้น  "คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน - - แฮร์รี่ พอตเตอร์! "

ทั้งชั้นหันมามองแฮร์รี่  จากนั้นซีเรียสก็พูดต่อ  นักเรียนทั้งหมดจึงหันไปฟังซีเรียสพูด

"ขอให้ทุกคนพูดตาม - - เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!"

"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!"  ทั้งห้องพูดตาม

"จำไว้ให้ดีว่าระหว่างที่เธอร่ายคาถานี้เธอต้องนึกถึงสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด  ไม่เช่นนั้นแล้วคาถานี้จะไม่ได้ผล"  ซีเรียสอธิบาย  "ฉันให้พวกเธอฝึกคาถานี้เนื่องจากเป็นที่รู้กันดีว่า  ตอนนี้ผู้คุมวิญญาณได้ไปเข้าพวกกับพ่อมดศาสตร์มืด  และมันอาจจะออกมาเพ่นพ่านและทำร้ายเธอได้ทุกเมื่อ  เธอจึงควรจะเรียนรู้คาถานี้ไว้เพื่อป้องกันตัว  และนอกจากผู้คุมวิญญาณแล้ว  คาถานี้ก็ใช้ได้กับผีหรือสัตว์ประหลาดอื่นๆด้วยเช่นกัน  เอาล่ะ  ทุกคนตามฉันมา"

ซีเรียสนำนักเรียนออกมาด้านนอก  เมื่อนักเรียนคนแรกซึ่งเป็นเนวิลล์เดินออกมาจากประตูก็ต้องผงะถอยหลังไปชนกับนักเรียนคนอื่นที่เดินตามมาข้างหลัง  นักเรียนที่เดินตามมาที่หลังต่างชะเง้อมองข้างหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น

"มีอะไรกันน่ะ! ทำไมถึงมายืนออกันอยู่หน้าประตูล่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่หลังสุดตะโกนถาม

"ทะ..โทรลล์!"  เนวิลล์ตะโกนบอก  คนอื่นๆเมื่อได้เห็นโทรลล์ต่างพากันกรีดร้องและเบียดเสียดกันแย่งกลับเข้าห้องเรียน

"โอ๊ย!"  เสียงของรอนร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาถูกกลุ่มนักเรียนเหยียบเท้า

"เดี๋ยวก่อน! ไม่ต้องกลัว"  ซีเรียสตะโกนบอก  "โทรลล์ตัวนี้ฉันเป็นคนนำเข้ามาเองเพื่อให้พวกเธอใช้ฝึกคาถาเพราะฉันไม่สามารถนำผู้คุมวิญญาณตัวจริงเข้ามาในฮอกวอตส์ได้  แต่ฉันรับรองว่าโทรลล์ตนนี้ไม่ทำอันตรายเธอแน่นอน  เนื่องจากฉันร่ายคาถาสะกดใจใส่มันไว้ก่อนแล้ว"

ซีเรียสพูดถูก  แม้โทรลล์ตนนี้มีหน้าตาดุร้าย  แต่ก็ดูไม่มีพิษศงอะไรเพราะมันยืนโยกตัวไปมาและตาเหม่อลอยมองเพดาน  บ่งบอกถึงการโดนคาถาสะกดใจแล้ว

นักเรียนค่อยๆทยอยกันออกมายืนนอกห้อง  แต่ส่วนใหญ่ก็ยืนชิดกำแพงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"แฮร์รี่!"  ซีเรียสเรียกแฮร์รี่  "ฉันจะให้เธอสาธิตให้เพื่อนๆในชั้นได้ดูก่อน  ก้าวมายืนตรงหน้าโทรลล์นี่"

แฮร์รี่ทำตาม  ตอนนี้เขายืนประจันหน้ากับโทรลล์แล้วแต่เขาไม่รู้สึกกลัวเลย  อาจเป็นเพราะเขาเคยประจันหน้ากับมันอย่างนี้มาแล้วตั้งแต่เขาเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง  หรือไม่ก็เพราะเจ้าโทรลล์ตนนี้ดูไม่มีพิษศงเพราะถูกคาถาสะกดใจอยู่ก็เป็นได้

"สำหรับนักเรียนคนอื่นๆที่เพิ่งเริ่มฝึกคาถานี้เป็นครั้งแรก  ฉันจะให้สู้กับโทรลล์ที่ถูกคาถาสะกดใจไว้เรียบร้อยแล้วเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดจากความผิดพลาด  แต่สำหรับเธอ..แฮร์รี่"  ซีเรียสบอกกับแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง  "เธอใช้คาถานี้จนชำนาญแล้ว  ดังนั้นในกรณีของเธอ  ฉันจะถอนคาถาสะกดใจออกเพื่อให้โทรลล์กลับมามีสติเหมือนเดิม  เธอโอเคไหม"

แฮร์รี่พยักหน้า  กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  ไม่มีอะไรต้องกลัว - - แฮร์รี่คิด - - แค่ร่ายคาถาใส่โทรลล์แค่นี้ก็เป็นอันจบ  เขาเคยเจอผู้คุมวิญญาณที่น่ากลัวกว่านี้มาแล้ว

"พร้อมนะ"  ซีเรียสถามแฮร์รี่เป็นครั้งสุดท้าย  แล้วถอยหลังออกมา

"พร้อมฮะ"  แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นในท่าเตรียมพร้อม

"เอเนอร์วาเต้!"  รียสร่ายคาถาใส่โทรลล์

โทรลล์ตนนั้นฟื้นขึ้นจาการถูกสะกด  มันหันมามองแฮร์รี่และย่างสามขุมเข้าไปหาเขาอย่างประสงค์ร้าย  นักเรียนที่ยืนดูอยู่ไกลๆต่างพากันกลั้นหายใจ  โทรลล์เงื้อกระบองของมันขึ้นเหนือหัวเตรียมจะฟาดลงมาที่เหยื่อที่อยู่ตรงหน้ามัน  แฮร์รี่ไม่ถอยหลังหนีแม้แต่ก้าวเดียว  เขาไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย

"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!"  แฮร์รี่ตะโกนก้อง  กวางตัวผู้สีเงินเจิดจ้ากระโจนออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าชนกันโทรลล์จนทำให้มันหงายหลังล้มตึงจนพื้นสั่นสะเทือน  กวางตัวนั้นวิ่งกลับมาหาแฮร์รี่แล้วก้มหัวให้เขา

"เขาแหลม…"  แฮร์รี่พูดออกมาพร้อมยื่นมือออกไปเพื่อสัมผัส  แต่กวางตัวนั้นสลายหายไปเสียก่อน

นักเรียนทั้งชั้นพากันปรบมือให้แฮร์รี่ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

"ยอดเลย  แฮร์รี่!"  รอนตะโกน

"เยี่ยมมาก..แฮร์รี่"  ซีเรียสเอ่ยชม  ก่อนจะหันไปร่ายคำสาปสะกดใจใส่โทรลล์อีกครั้งระหว่างที่มันกำลังลุกขึ้น  "ต่อไปฉันจะให้พวกเธอออกมาฝึกคาถานี้ทีละคน - - รอน..เธอเริ่มก่อน"

รอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  ก่อนจะก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นเตรียมพร้อม

"นึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขเข้าไว้นะ"  ซีเรียสบอก

รอนพยักหน้าแล้วตะโกนออกมาว่า  "เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!"

กลุ่มควันสีขาวพุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของรอน  มันลอยอยู่หน้าโทรลล์ครู่หนึ่งก่อนจะสลายไป

"ดีมาก..คนที่ฝึกครั้งแรกได้เท่านี้ก็ถือว่าเยี่ยมล่ะ"  ซีเรียสเอ่ยชมรอนด้วยเช่นกัน  นักเรียนในชั้นปรบมือให้  รอนกลับไปยืนข้างแฮร์รี่ด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

"ไม่เลวนี่!"  แฮร์รี่หันมาพูดกับรอน

"ต่อไปตาเธอนะ  เฮอร์ไมโอนี่"  ซีเรียสเรียก  รอนและแฮร์รี่หันมามอง  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างร่าเริงพร้อมกับก้าวออกมา  ท่าทางเธอดูมั่นใจเต็มเปี่ยม  เมือเธอยืนประจันหน้ากับโทรลล์ก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วร่ายคาถา

"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!"

กลุ่มควันมีขาวจางๆลอยออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์แล้วสลายไปแทบจะทันที  ทำให้รอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่จางลง

"เธอต้องนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขมากกว่านี้นะ  เฮอร์ไมโอนี่…"  ซีเรียสบอก  นี่นับเป็นครั้งแรกที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องผิดหวังในวิชาเรียนของเธอ  เธอได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเรียนที่เก่งและฉลาดที่สุดในโรงเรียน  คาถาที่เธอเสกมักจะได้ผลเสมอถ้าไม่รวมครั้งนี้  

"ไม่เป็นไรน่า..เฮอร์ไมโอนี่"  ซีเรียสปลอบพร้อมเอามือแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆเมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า  "ไม่มีใครทำได้สำเร็จในครั้งแรกหรอกนะ  แม้แต่ฉันเองก็เถอะ"

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย  แล้วจึงกลับมายืนที่เดิม  เธอสังเกตเห็นรอนยิ้มร่าเริงเลยนึกหมั่นไส้  จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย  "เธอมีความสุขอะไรนักหนาน่ะ  ฮึ!"

รอนไม่ตอบ  ได้แต่ยืนกอดอก  ยิ้มให้เธอและหันกลับไป  แฮร์รี่ไม่กล้าบอกกับเฮอร์ไมโอนี่ว่าที่รอนอารมณ์ดีเป็นเพราะเห็นเฮอร์ไมโอนี่ใช้คาถาไม่ได้ผลมากไปกว่าเขาเลย

ซีเรียสเรียกนักเรียนแต่ละคนออกมาฝึกคาถาจนจบชั่วโมง  ส่วนใหญ่ทำได้ดี  แฮร์รี่ถูกเพื่อนๆเรียกร้องให้ออกมาสาธิตการใช้คาถาเสกผู้พิทักษ์ให้ดูถึงหลายรอบ

"เอาล่ะ  การบ้านของชั่วโมงนี้"  ซีเรียสพูดเมื่อหมดชั่วโมง  "ขอให้พวกเธอไปฝึกคาถานี้ให้ชินเมื่อมีเวลาว่าง  แล้วชั่วโมงหน้าฉันจะเรียกพวกเธอออกมาสาธิตให้เพื่อนๆได้ดูอีกครั้ง  เพื่อที่ฉันจะดูว่าพวกเธอก้าวหน้าไปบ้างหรือยัง  เลิกชั้นเรียนได้!"


- - - มีต่อข้างล่างค่ะ - - -