เอฟ๑๔

สองสามวันต่อมาต่อหลังการเดินทางของเรา ก่อนหน้าที่กลับไปโรงเรียน ฉันไปที่ที่ทำงานคุณพ่อ

"ช่วยพิมพ์นี่ เอาสามชุดนะครับ" คุณพ่อสั่งเสมียน

"ค่ะ" สาวเสมียนคนนั้นรับคำ

"ตูม"

" ว๊าย ช่วยด้วย" เธอร้องตกใจแล้ววิ่งหนีไป

นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเครื่องบินเจ็ตขับไล่ . . .

"เยอะจัง ! ฝูงบินของกองทัพเรา"

"พ่อว่าไม่ใช่นะ เครื่องบินพวกนั้นน่าจะเป็นของอิรัก"

"อะไรนะคะ? ทำไมพ่อพูดอย่างนั้น???"

"เพราะมันดูไม่เหมือนเอฟสิบสี่ของเราน่ะสิ!"

แต่คุณพ่อเป็นวิศวกรไม่ใช่ผู้ชำนาญการนี่คะ

ไม่ว่าจะเป็นของอิหร่านหรืออิรัก เครื่องบินพวกนั้นโฉบลงพื้นก่อนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องหน้าขุนเขาที่ขอบฟ้า

"เร็วเข้าลูก เปิดวิทยุ"

"นี่ค่ะ พ่อ"

"เครื่องบินมิกส์อิระทิ้งบอมบ์กรุงเตหราน

"ไม่นะ! ไอ้สารเลว"

"พวก[^_^]" ฉันลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นการ้องสบถ

"เรากลับบ้านกันเดี๋ยวนี้เลยลูก! แม่เค้าตกใจแย่แล้ว"

คุณพ่อฉุดมือฉันวิ่งลงบันไดตรงไปที่จอดรถ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"พ่อขา! คุณพ่อจำได้หรือเปล่าที่เค้าสอนตอนคุณพ่อรับใช้กองทัพ  ? พ่อออกไปรบไหมคะ? เราต้องสั่งสอนบทเรียนให้พวกอิรักเสียบ้าง"
 
"ลูกพูดอะไรน่ะ พ่อไม่ไปรบแน่นอน พ่อจะรบไปทำไมล่ะ?"

"พ่อพูดอย่างนั้นได้ยังไงคะ? พวกอิรักเป็นศัตรูของเรามาตลอด พวกมันต้องการจะรุกรานเรา"

"ที่ร้ายคือพวกมันขับอย่างกับคนบ้า"

"พวกอาหรับไม่เคยชอบคนเปอร์เซีย  ใคร ๆ ก็รู้ พวกมันโจมตีเราตั้งแต่พันสี่ร้อยปีก่อน ใช้กำลังให้เราเข้ารีต"

"ก็ใช่ พอเถอะ การรุกรานของมุสลิมที่แท้แล้วมาจากรัฐบาลของเราเอง"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888


"ทาร์จิ!"  คุณพ่อวิ่งอ้าวขึ้นบันไดบ้าน พลางร้องหาคุณแม่

"แม่จ๋า ฉันตะโกนไล่ตาม

"ทาร์จิ!" คุณพ่อเข้าไปในห้องนอนแล้วร้องเรียกหาคุณแม่

"ยอดรัก"

"?" คุณแม่ออกมาจากห้องน้ำ  สีหน้าแปลกใจ

"คุณแม่"

คุณพ่อและฉันตรงเข้าสวมกอดคุณแม่

"พวกอิรักทิ้งระเบิดถล่มเรา"

"จริงหรือคะ? เมื่อไหร่กัน?"

"ตะกี้นี้เอง"

"เออให้ชั้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนนะคะ"

สงครามมักอุบัติขึ้นให้คุญประหลาดใจเสมอ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"เราต้องถล่มแบกแดด"

"เอาเท้าลงจากโต๊ะ มันไม่สุภาพนะลูก" คุณแม่ดุฉันที่นอนเขลงในเก้าอี้เอาเท้าพาดโต๊ะกาแฟ

"ถล่มแบกแดด...ลูกต้องมีนักบินนะ หลังจากพวกนายพลเสียโอกาสใช้กำลังปฏิวัติรัฐประหาร พวกเขาไม่เข้าซังเตก็ถูกประหาร" คุณพ่อบอกสายตาไม่ละจากหนังสือพิมพ์ในมือ

"นี่มันเรื่องอะไรกัน? ใช้กำลังบังคับปฏิวัติรัฐประหาร  นักบินในคุก? นักบินไหนกัน?"


ฉันรู้จักนักบินขับไล่ พ่อของปาร์ดิสส์ เพื่อนนักเรียนหญิงของฉัน

เธอไม่เคยเล่าเรื่องพ่อของเธอติดคุก! แม้ว่าปีที่แล้วเธอขาดเรียนเดือนหนึ่งเต็ม ๆ

"ไอ้สารเลวซัดดัมรอถึงตอนที่พวกเราอ่อนแอแล้วถึงมาโจมตี!"

"พ่อของปาร์ดิสส์ เอนเตเซมิเค้าเป็นนักบินขับไล่ กำลังจะไปแบกแดด"

"เอนเตเซมิ...เอนเตเซมิ...เค้าเป็นพวกถูกพิพากษา  ตอนแรกนี่ต้องออกจากคุกมาให้ได้ก่อน" คุณพ่อพูดเปรย ๆ ยะงอ่านหนังสือพิมพ์กับคุณแม่ต่อ

"หนูกลับห้องล่ะ" ฉันกะฟัดกะเฟียดตอบ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เมื่ออยู่ในห้องฉันพูดกับตัวเองว่า

"น่าอาย! คุณพ่อเป็นพวกต่อต้าน ไม่ใช่พวกรักชาติ"  

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเพลงชาติอิหร่านแว่วมาจากโทรทัศน์

"โอ้! อิหร่าน แดนทองของเรา
แผ่นดินเจ้าก่อเกิดศิลป..."

เพลงนี้ถูกห้ามและแทนที่ด้วยบทสวดอิสลามของรัฐบาลใหม่...

นานกว่าปีแล้วที่เราไม่ได้ยิน

"ให้ความคิดชั่วร้ายฝ่ายริปูอยู่ไกลห่าง"

ฉันรีบออกมาสมทบกับคุณพ่อคุณแม่

เราต่างตื้นตัน...

"ขอต้อนรับสู่ข่าวสองทุ่มค่ะ เครื่องเอฟสิบสี่ของอิหร่านร้อยสี่สิบลำ นำระเบิดไปถล่มโจมตีแบกแดดในคืนนี้" เสียงผู้ราบงานข่าวประกาศ

"เห็นไหมคะนั่นไงข้อพิสูจน์ว่ากองทัพเรายังเข้มแข็งอยู่

"ลูกเชื่อทุกอย่างจากข่าวไม่ได้หรอก เค้าบอกสองทุ่มใช่ไม๊ สถานีวิทยุบีบีซีออกอากาศพอดี ไหนน่ะวิทยุ" คุณพ่อมองดูนาฬิกาข้อมือพลางร้องหาวิทยุ

"พ่อไม่ยอมเชื่ออะไรเลย นี่ค่ะวิทยุ" ฉันบอกแล้วยื่นให้


"ซซซซซซซซซซซซซ...เครื่องบินถล่มร้อยสี่สิบลำเข้าโจมตีแบกแดดวันนี้"

"ฮ่า! ฮ่า!"

"เป็นไงบ้างอ้ายซัดดัม"

"เราซัดมันเข้าเต็ม ๆ แล้ว"

ฉันคิดผิดเกี่ยวกับคุณพ่อ ท่านรักชาติเท่า ๆ กับฉันเลย

เสียงวิทยุรายงานต่อไปว่า

"ท่านประธานาธิบดี แบนิสาดร์ได้สั่งปล่อยนักบินทหารอากาศที่ขังไว้หลังจากการปฏิวัติที่ล้มเหลว นักบินเหล่านั้นยินยอมจะไปโจมตีอิรักถ้ารัฐบาลออกอากาศเพลงชาติ..."

เหมือนเช่นเคย คุณพ่อพูดไว้ถูกอีกแล้ว

. . .ข่าวที่เหลือไม่มีเข้าท่าอะไรอีกเลย. . .

"การสูญเสียของชาวอิหร่านนั้นสาหัส . . . เครื่อบินจำนวนครึ่งหนึ่งที่ออกปฏิบัติการไม่ได้กลับมา"

"หนูหวังว่าคุณพ่อของปาร์ดิสส์ตงไม่ตายนะคะ"

"โทรฯไปหาเธอสิจ๊ะ" คุณแม่แนะ

"หนูไม่มีเบอร์ของเธอค่ะ"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันมีเวลาสองสัปดาห์ ที่จะหาความจริง

"เฮ้ ปาร์ดิสส์"

ฉันรู้ทันที แต่ไม่กล้าเอ่ยปากถาม

ในชั้นเรียน คุณครูสั่งเราให้เขียนรายงานเกี่ยวกับสงคราม

"แม้หัวเรื่องจะยาก แต่มันเกี่ยวกับเราทุกคน คิดไตร่ตรองกันดีนะนักเรียน"

ฉันไม่ต้องคิดมาก  ฉันรู้เรื่องสงครามหมดแล้ว

"เธอรู้ว่าจะเขียนอะไรแล้วเหรอ" ป่รดิสส์ถาม

"รู้ทั้งหมดเลย"ฉันตอบ

ฉันเขียนเรื่องเชิงประวัติศาสตร์ถึงสี่หน้า ชื่อ "การพิชิตของอาหรับและสงครามของพวกเรา"

ฉันภูมิใจเหลือเกิน

"... สงครามครั้งนี้ก็เหมือนสงครามเมื่อหนึ่งพันสี่ร้อยปีที่แล้วมา..." ฉันอ่านรายงานที่หน้าชั้น

แต่คุณครูไม่ค่อยประทับใจนัก

"ก็ค่อนข้างดี ไหนปาร์ดิสมาที่หน้ากระดานซิ"

...รายงานของปารดิสส์นั้นยอดเยี่ยม มันเป็นจดหมายถึงคุณพ่อเธอ สัญญว่าจะดูแลแม่และน้องชาย

"พักผ่อนอย่างสงบนะคะ พ่อขา"

ปาร์ดิสส์อ่านรายงานของเธอจบลง คุณครูแทบกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่จนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น

ตอนช่วงหยุดพัก ฉันพยายามให้กำลังใจเธอ

"พ่อของเธอกระทำเยี่ยงวีรบุรุษโดยแท้ เธอน่าจะภูมิใจ"

"ฉันอยากให้พ่อมีชีวิตอยู่ในคุกดีกว่าตายแล้วเป็นวีรบุรุษ"

นั่นเป็นคำต่อคำที่เธอตอบฉันมา

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 46 19:25:18

แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 46 19:24:06