ข้อความ
หลังจากที่เว้นว่างไป เรื่องราวของท่านก็ค่อย ๆ ไหลพรั่งพรูออกมา
ท่านข้ามพูดเรื่องเหตุที่ปู่อิวานโดนผึ้งนับร้อย ๆ ตัวต่อย และป่วยเข้าขั้นโคมาอยู่สองสามวัน
ท่านอุทิศหนึ่งย่อหน้ากล่าวถึงการเลี้ยงผึ้งในยุคหกศูนย์ และเจ็ดศูนย์ซึ่งอาจถือเป็นยุคทองที่สองของการเลี้ยงผึ้งของครอบครัว แม้ว่าพ่อกำลังจะตาบอดสนิท
เมื่อปู่อิวานตาบอด ผึ้งก็ค่อย ๆ ตายลง ถึงตอนที่ท่านเสียก็มีเหลือเพียงสามรัง พ่อก็ไม่ได้ช่วยอะไร
ฉันเดินทางรอบโลก ส่วนใหญ่แถวตะวันออกกลางและแอฟริกา อดไม่ได้ที่จะแวะเยี่ยมพ่อแม่ปีละสามครั้ง จึงไม่มีทางที่ฉันจะมีเวลามาเอาใจใส่พวกผึ้งนั่น ไม่นานก่อนที่ท่านจะสิ้น พ่อเรียกฉันกับน้อง ๆ ผู้ชายมาพบปะตามธรรมเนียมการเลี้ยงผึ้งของครอบครัว ข้อความของท่านว่า
และนั่นคือตอนสุดท้ายของ"ผึ้ง ภาค หนึ่ง"
ไม่มีข้อความบรรยายต่อ
แต่ไม่ยากที่จะคาดเดาว่าคืออะไร
ปู่ผมตาย
ย่าผมก็ด้วย
แล้วพ่อกับอา ๆ ก็ดูแลผึ้งต่อ
พวกมันรอดตายจากโรคระบาดของแมลงตัวเล็ก ๆ ประเภทVarroa ความแห้งแล้ง สงครามที่เริ่มปะทุในบอสเนีย
เมื่อครอบครัวผมอพยพไปแคนาดา พวกเขาทิ้งรังผึ้งยี่สิบห้ารังไว้เบื้องหลัง
ไม่นานหลังจากทั้งหมดจากมา กลุ่มเพื่อนบ้าน พวกขี้เมาอาสาสมัครในกองทัพเซอเบีย บุกมาในยามวิกาล และเตะรังผึ้งจากขาตั้ง
เมื่อพวกผึ้งพยายามหนีจนเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า (อีกครั้งที่เป็นคืนหนาว และพวกมันคลานบนดิน)ก็โยนระเบิดน้อยหน่าสองสามลูกใส่ แล้วหัวเราะเยาะยืนดูพวกผึ้งตายบินว่อนเหมือนยังมีชีวิตอยู่
พวกมันขโมยโครงอันหนาหนักไปหมด ทิ้งรอยน้ำผึ้งหยดเป็นทางหลังวินาศกรรมฝีมือของพวกมัน
โดย เดือนกันยา-SeptemberMoon (glassbee) [12 ต.ค. 2546 , 23:58:46 น.]
แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 46 20:04:55
จากคุณ :
เดือนกันยา-SeptemberMoon 
- [
15 ต.ค. 46 23:52:41
]
ผึ้ง ภาคหนึ่ง (๑๑)
