ความคิดเห็นที่ 1          ทะเลทรายกว้างไกลทอดตัวยาวจรดปลายขอบฟ้าสีน้ำเงินจัดที่ไร้ เมฆลอยแต้มฟ้า อาทิตย์ดวงโตฉายแสงจัดจ้าเพิ่มความร้อนระอุให้สูง กว่าปกติ ร่างสูงทอดตัวนอนเหยียดยาวใต้เงาปาล์มสองสามต้นที่งอก งามกลางทะเลทรายที่แห้งแล้ง ศีรษะได้รูปสวยที่มีผ้าคลุมหน้าคลุมผม กันแดดและเม็ดทรายนอนหนุนอยู่บนท่อนแขนแข็งแรง นัยน์ตาสีดำสนิท ลึกล้ำราวกับสีของท้องฟ้ายามราตรีทอดจับอยู่บนขอบฟ้าไกล ดวงตาคู่ คมฉายรอยรำลึกถึงเรื่องราวบางอย่างที่ติดอยู่ในห้วงหัวใจ          เขาเดินทางจากท้องทะเลกว้างมาได้ร่วมเดือนแล้ว มา...เพื่อตาม หา ‘สายลมรัก’ เหมือนที่ใครบางคนเคยเอ่ยยั่วเอาไว้ เขาอดไม่ได้ที่จะ คลายยิ้มออกมา          ...’สายลมรัก’...          นึกถึงคำนี้ทีไร ดวงหน้าใส นัยน์ตาสวยของใครบางคนก็ฉายชัด อยู่ทั้งในความทรงจำและหัวใจ          ...เธอ...คนที่เขาพบ...เมื่อเกือบสามปีก่อน...          ...จันทราที่อ่อนหวานของดวงใจ...          ...อินทุ...          ...หมู่บ้านธารจันทร์...          แสงไฟจากหมู่บ้านเล็กๆ ที่เกือบสุดชายเขตแดนด้านเหนือของ ทะเลทรายธาตวากรปรากฏชัดท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้แสงจันทร์ สาดส่องจากฟากฟ้าเบื้องบน ม้าสีดำสนิท 5-6 ตัว วิ่งทะยานฝ่าความ มืดและหนาวเย็นตรงไปยังหมู่บ้านนั้นทันที          เหมือนเช่นทุกครั้งที่คามินติดตามผู้เป็นบิดามาแจกจ่ายข้าวของ เงินทองที่ปล้นได้จากขบวนสินค้าหน้าเลือดให้กับหมู่บ้านที่ยากจนทั่ว ทะเลทรายธาตวากร หากว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆ เพราะเพียงบาน ประตูของหัวหน้าหมู่บ้านถูกเปิดออก สายตาคมกล้าของเขาก็ปะทะเข้า กับร่างบอบบางของหญิงสาวแรกรุ่น ดวงตาคมกริบประสานสบนัยน์ตา สีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำคู่นั้นเข้าอย่างจัง เนิ่นนาน...กว่าที่หญิงสาวผู้นั้น จะรู้ตัว ถอนสายตาออกจากเขา แล้วเดินหลบเข้าไปในตัวบ้านอย่าง เงียบๆ          เขาจำไม่ได้หรอก...ว่าติดใจอะไรในตัวเธอคนนั้น หากที่เขาจำได้ ไม่มีวันลืม...เขาเฝ้ามองชะเง้อหาเธอคนนั้นตลอดเวลาที่บิดาของเขา กำลังเจรจากับหัวหน้าหมู่บ้าน หากให้มองให้หาเพียงใด...ก็ไม่มีเงาของ เธอผ่านมาให้เขาได้เห็นอีกเลย          ‘อินทุ ลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้าน’          เสียงทุ้มห้าวกลั้วหัวเราะของเพื่อนรุ่นพี่ในกองโจรเอ่ยบอกเบาๆ ยามที่ควบม้ากลับโดยทิ้งหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้นเอาไว้เบื้องหลัง เขามอง สบตาคนบอกข่าว หากไม่เอ่ยอะไรออกมา เสียงหัวเราะจากคนอายุมาก กว่าก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง          ‘อย่าแปลกใจไปเลย เหตุใดข้าจึงรู้ ก็ดวงตาเจ้าฟ้องถึงเพียงนี้ คามิน’          เอ่ยจบ ก็ควบม้าจากไปโดยไม่รอให้เขาได้เอ่ยแก้ตัวอะไร คามิน ส่ายหน้านิดๆ หากแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้          ...น่าแปลก...คืนนั้นไร้ดวงจันทรา หากเขากลับรู้สึกราวกับว่าแสง จันทร์อันอ่อนหวานสาดส่องมายังดวงใจเขาเข้าอย่างจัง...          ...อินทุ...ดวงจันทรา....          แล้วหลังจากนั้น เขาก็เวียนผ่านไปทางหมู่บ้านนั้นบ่อยครั้ง ไป... เพียงลำพังไม่ยอมให้ใครติดตามไปด้วย แม้แต่คิรากรผู้เป็นทั้งนาย เพื่อนและน้องคนที่สนิทที่สุด ไป...เพื่อเฝ้ามองหาใครบางคนที่เพียง แค่แรกสบตา...ก็มีอิทธิพลต่อหัวใจยิ่งนักแล้ว แต่ให้อย่างไร...เขาก็ไม่ อาจได้พบเธออย่างที่ใจหวัง จนเขาเกือบจะคิดไปแล้วว่า เธอ...คนที่เขา สบตาด้วยในวันนั้น คงเป็นเพียงแค่ภาพฝันในหัวใจ          และแล้วในที่สุด ความพยายามของเขาก็สัมฤทธิ์ผล เมื่อหญิงสาว ผู้ที่ไม่รู้ว่าเข้ามานั่งอยู่เต็มหัวใจเขาเมื่อไหร่ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับ หญิงสาววัยแรกรุ่นอีกหลายคนในยามค่ำคืนที่ดาวกระจ่างฟ้า เขาได้ แต่ยืนนิ่งมองสบดวงตาสวยคู่นั้นราวกับต้องมนต์สะกด          ‘ท่านคามิน’          เสียงของหญิงสาวคนอื่นที่แวดล้อมร่างบอบบางอยู่กระซิบกระซาบ บอกกันและกันด้วยจำได้ดีว่าเขาคือใคร เสียงอื้ออึงดังมาจากกลุ่มหญิง สาวนั้น หากแต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรจากคนที่เขาตั้งใจมาหาเลย สักนิด และยังไม่ทันให้เขาได้เอ่ยพูดอะไร ร่างบอบบางก็เดินผละจากเขา ไปโดยทันที หากก่อนจาก...ดวงตาสวยหันกลับมาทอดมองเขาเต็มสาย ตาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางจะเดินลับหายไปทางสระน้ำเล็กๆ กลางหมู่บ้าน และนั้นก็ทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อตระหนักชัดถึงแววบางอย่าง ในดวงตาคู่นั้น          ‘ขอข้านั่งด้วยคนจะได้ไหม’          เสียงทุ้มห้าวดังมาเบาๆ ราวกับเสียงลมพัด หากนั่นก็ทำให้ร่าง บอบบางที่นั่งมองจันทราดวงโตที่ลอยกระจ่างอยู่กลางฟ้าสะดุ้งนิดๆ ดวงตาสวยตวัดมองผู้มารบกวนความเงียบสงบยามค่ำคืน และเมื่อ เห็นดวงหน้าคมที่ฉายรอยยิ้มกว้างของชายหนุ่ม ท่าทีระแวดระวังตัว จึงจางหายไป คามินทรุดตัวลงนั่งบนพื้นทรายข้างๆ หญิงสาวโดยไม่ รอคำตอบรับหรือปฏิเสธ เขานั่งมองดวงจันทราที่ทอดแสงอ่อนโยนอ่อน หวานต้องพื้นทรายเงียบๆ เป็นเพื่อนเธอ          ...แปลก...ที่แม้ไม่ได้เอ่ยคำใดสักคำ หากเขากับรู้สึกคุ้นเคยราว กับรู้จักเธอมาแสนนาน...           จันทร์ลอยเคลื่อนต่ำจากกลางฟ้า ร่างบอบบางที่นั่งอยู่เคียงข้าง เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น คามินลุกยืนตาม          ...ยิ่งยืนเทียบใกล้...คนข้างตัวก็ดูบอบบางน่าทะนุถนอม แบบที่เขา ไม่อยากจะปล่อยให้เธอออกไปเผชิญกับสิ่งอันตรายใดๆ ทั้งปวง...          ...อยากจะกอดประคองเธอไว้ในอ้อมอก กอดเธอไว้ในอ้อมแขน... แล้วทำตัวราวกับกำแพงคอยกางกั้นภัยอันตรายต่างๆ ที่อาจจะผ่านมา พบเธอ...           ‘จะกลับแล้วหรือ’          เขาทอดเสียงถามอย่างอ่อนโยน ดวงตาสวยคู่นั้นเงยมองสบเขา เพียงนิด ก่อนจะก้มหลบอย่างเขินอาย เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่าง เอ็นดูท่าทีนั้น          ‘ดึกแล้ว คงไม่งามนัก หากข้ายังคงนั่งอยู่เพียงลำพังกับท่านเช่นนี้’          เสียงหวานใสที่เขาเพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรกเอื้อนเอ่ยออกมา และ ไม่ทันรอให้คามินได้เอ่ยรั้งหรืออย่างไร ร่างบอบบางก็เดินลับหายเข้าไป ในหมู่บ้านแล้ว คามินยืนนิ่งทอดสายตามองไปยังทางที่เธอจางไป รอย แย้มยิ้มยังไม่อาจลบเลือนไปจากหน้าคม          ...อินทุ...หญิงสาวผู้เรียบร้อย อ่อนหวานราวกับแสงจันทร์...          ...แล้วในที่สุด...เขาก็ค้นพบ...คนที่รอคอย... จากคุณ : Clear Ice - [ 16 ต.ค. 46 00:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2           แล้วหลังจากนั้น เขาก็พาตัวเองไปเป็นเพื่อนนั่งมองจันทร์กับเธอ บ่อยครั้ง แม้แต่ละครั้งจะไม่มีการพูดคุยอะไรกันมากมาย หากหัวใจเขา ก็สุขเกินกว่าจะสุข และความรักก็ท่วมท้นหัวใจเกินกว่าจะเอ่ยเอื้อนออก มาเป็นคำพูด           ส่วนหญิงสาวผู้นั้น...เขาก็มั่นใจในสายตาของตัวเองว่าดูเธอไม่ผิด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยยามที่ทอดมองมาทางเขาก็ฉายรอยรักเอาไว้ อย่างเต็มเปี่ยม และแม้จะไม่มีคำพูดใดหลุดออกมายืนยันจากปากเธอ หากเขาก็เข้าใจความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาได้ดี          ...ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด หากความเข้าใจก็มีมากพอ...          และยามที่เขาต้องลาจากทะเลทรายบ้านเกิด เพื่อไปประกาศศักดา จิ้งจอกร้ายแห่งธาตวากรกับคิรากร เขาควบม้าไปหาเธอในค่ำคืนนั้นโดย ทันที           ร่างบอบบางยืนอยู่เบื้องหน้าเขา คามินเอื้อมจับมือเรียวบางมากุม ไว้หลวมๆ           ...เป็นครั้งแรกที่เขาเอื้อมแตะตัวเธอ...          นัยน์ตาสวยตวัดขึ้นมองหน้าเขาเพียงนิด ก่อนจะก้มหลบจับมอง อยู่แค่มือตัวเอง          ‘ยังมิรู้ต้องจากไปนานเพียงไหน’          เขาเอ่ยออกมา บีบกระชับมือนุ่มเบาๆ          ‘มิอาจเอ่ยบอกให้ท่านรอข้า มิอาจเอ่ยทวงขอคำสัญญาใดๆ จาก ท่าน หากแต่มีสิ่งเดียวที่ข้าจะเอ่ยบอก...ข้าจะกลับมา ไม่ว่าจะนานแค่ ไหน หรือจากไปแห่งใด...หากในที่สุดข้าจะกลับมาตรงนี้ มายืนอยู่ที่นี่... ตรงหน้าท่านเช่นนี้...อีกครั้ง”          ดวงตาสวยของหญิงสาวเงยขึ้นสบดวงตาคมของชายหนุ่ม และ คราวนี้ไม่มีการเมินหลบเหมือนเช่นทุกครั้ง เธอมองสบตาเขานิ่งนานราว กับจะหยั่งให้ถึงความรู้สึกในหัวใจ          ช้า...นาน ก่อนที่ดวงหน้าสวยจะคลายยิ้มหวานกระจ่างใส          ‘ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยสัญญาว่าจะกลับมา และไม่ต้องทวงขอให้ข้ารอ... ไม่ว่าเนิ่นนานเพียงใด...ข้าก็จะยังคงอยู่ที่ตรงนี้ไม่ไปไหน และหากว่าท่าน จะกลับมา...ท่านก็จะได้พบข้า...อย่างแน่นอน”          คามินคลายยิ้มกว้าง อดไม่ได้ที่จะรวบมือเรียวขึ้นมาจรดริมฝีปาก ลงจูบปลายนิ้วเรียว          ‘หัวใจข้าอยู่ตรงนี้ แม้ร่างกายจะเดินทางไปแสนไกล...หากในที่สุด ...ร่างกายก็จะเดินทางมารวม...กับหัวใจ’           รอยยิ้มกระจ่างใสยังฉายชัดราวกับจะแนบทาบลงไปบนหัวใจชาย หนุ่ม          ‘ที่นั่งชมจันทร์ข้างกายข้า...จะเก็บไว้รอท่านเพียงคนเดียว’           คามินปล่อยยิ้มกว้างออกมาแต้มริมฝีปาก          ...อินทุ...จันทราผู้นำพาสายลมรักมาสู่หัวใจเขา...          ...ปีกว่าแล้วที่มิได้เจอ หากภาพของเธอในหัวใจเขาไม่เคยจาง...           “อินทุ...ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้างหนอ คิดถึงเจ้านัก...อินทุของข้า...”          หมู่บ้านเล็กๆ ที่คุ้นทั้งตาคุ้นทั้งใจปรากฏชัดอยู่ที่ตรงปลายขอบฟ้า เบื้องหน้ายามเมื่ออาทิตย์ดวงโตกำลังจะหลบหายไปในพื้นทราย ชาย หนุ่มร่างสูงควบม้าอย่างรวดเร็วตรงไปยังจุดหมายแห่งนั้น หากให้อย่าง ไร...ฝีเท้าม้าก็ยังมิอาจเร็วได้ดังหัวใจ          ...หัวใจ...ที่ป่านนี้คงแล่นไปวางอยู่เบื้องหน้าเธอคนนั้นแล้ว...          ...อินทุ...ของเขา... จากคุณ : Clear Ice - [ 16 ต.ค. 46 00:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3          “ท่านคามิน”          เสียงอุทานอย่างตกใจแกมประหลาดใจดังออกมาจากปากชาย วัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน          ...เขาจำได้ดีถึงชายหนุ่มคนหนึ่งในกองโจรของอาทิตย์แห่งทะเล ทราย และยิ่งจำได้ดี...เมื่อชายหนุ่มคนนี้เวียนมานั่งชมจันทร์กับบุตรสาว ของเขา...อินทุ...แทบทุกคืน...          คามินทำความเคารพดมิสาหัวหน้าหมู่บ้าน ที่มีศักดิ์เป็นว่าที่พ่อตา และคงจะก้าวไปเป็นพ่อตาในเร็ววัน หากว่าการเป้าหมายในการมาครั้ง นี้ของเขาจะสำเร็จผล          “ข้ามาหาอินทุ ไม่ทราบว่านางอยู่หรือไม่”          คำถามตรงประเด็นนั้นทำเอาเจ้าของบ้านนิ่งไปนิดอย่างพูดอะไร ไม่ออก ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา          “ท่านเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ เชิญเข้ามานั่งพักในบ้านก่อนจะดีกว่า”          ดมิสาเอ่ยเชิญชวนโดยไม่สนใจคำถามของชายหนุ่ม คามินขมวด คิ้วแปลกใจกับท่าทีราวกับกำลังปิดบังบางสิ่งที่สำคัญของชายกลางคน และเขาก็ไม่รอช้าที่จะเอ่ยถามมันออกไป          “ท่านมีเรื่องอันใดปิดบังข้าอยู่...เกี่ยวกับนาง...อินทุ...ใช่มั้ย”          เจ้าของบ้านหลบสายตาชายหนุ่มอย่างกระสับกระส่าย ไม่ยอม เอ่ยบอกอะไรสักคำ และคามินก็เฝ้ารอคอยคำตอบอธิบายอย่างอดทน          นานชั่วครู่ ก่อนที่เสียงถอนหายใจจะดังมาจากร่างเล็กแข็งแกร่ง ดวงตาคู่ที่เหมือนกับบุตรสาวเหลือเกินเงยสบตาเขา          “ท่านกลับมาช้าไป”          “อะไรนะ”          คามินอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อตระหนักถึงความหมายที่แฝง อยู่ในคำพูดประโยคนั้น          “ท่านหมายความว่าอย่างไร อะไรช้าไป”          ดมิสาส่ายหน้าช้าๆ ดวงตาฉายรอยอัดอั้นลำบากใจ          “ก่อนหน้าที่ท่านจะมาเพียงสองวัน นางจากไปแล้ว...”           “จากไป...ไปไหน”          เขาถามออกมาด้วยอาการมึนงงราวกับถูกชก           ...จากไป...อินทุของเขาจากไปไหน...           “หมู่บ้านในเขตชายแดนโพชฌงค์นคร...หัวหน้าหมู่บ้านของที่นั่น... ส่งคนมาทาบทามขออินทุหลายต่อหลายครั้งแล้ว ข้าและนางต่างปฏิเสธ หากแต่ครั้งสุดท้าย...เมื่อสองวันก่อน พวกเขามาเจรจาอีกครั้ง พร้อมกับ นักรบรวมร้อยคน...”            แววตาคู่นั้นฉายรอยหวาดหวั่น           ...ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ในชุดดำ ดวงหน้าเหี้ยมเกรียมไร้รอย แย้มยิ้ม และยิ่งตัวหัวหน้า...รอยแผลเป็นที่ใหญ่ยาวจากปลายคิ้วจรด คางทางด้านขวาก็ยิ่งตอกย้ำความโหดร้ายให้เพิ่มขึ้น...          “แล้วท่านก็ยอมยกนางให้พวกมันไป...”          เขาครางออกมา ดมิสามองสบตาฉายหนุ่มด้วยความปวดร้าว          “ท่านนึกว่าจะมีทางเลือกที่ดีกว่านี้เช่นนั้นหรือ หากไม่ส่งนางให้ พวกนั้น หมู่บ้านเล็กๆ ของพวกเราจะเหลือเพียงแค่ซาก แม้หลายคนใน หมู่บ้านรวมทั้งข้าอาสาที่จะสู้จนตัวตาย...หากอินทุ...นางก็มิอาจปล่อย ให้พวกข้าทำเช่นนั้น นางจึงยอมจากไปพร้อมพวกนั้นแต่โดยดี”          ...หากรอยน้ำตาบนใบหน้าสวยของลูกสาวก็ทำเอาเขาเจ็บยอก ในหัวใจทุกครั้งที่นึกถึง...          “ไม่...”          คามินร้าวเจ็บไปทั้งอก          ...เขาไม่อาจช่วยนางได้ ยามที่นางเดือดร้อนต้องการเขาเป็นที่สุด หากเขาก็มิอาจช่วยอะไรนางได้...             “ท่านอคิราภ์...ทำไมพวกท่านไม่ไปขอความช่วยเหลือจากอาทิตย์ แห่งทะเลทราย”           “พวกมันมาอย่างรวดเร็วไร้ร่องรอย ล้อมปิดหมู่บ้านทั้งหมด ไม่ยอม ให้ใครได้เล็ดลอดออกไปแจ้งข่าวอะไรได้เลยสักนิด”          น้ำเสียงที่เอ่ยเล่าเหนื่อยอ่อนท้อแท้ คามินแทบจะหมดแรงยืน หัวใจ หนักอึ้งด้วยความห่วงใยในตัวหญิงสาวผู้นั้นอย่างเต็มเปี่ยม          “...ที่ไหน หมู่บ้านแห่งนั้น”           “ยสินทร” จากคุณ : Clear Ice - [ 16 ต.ค. 46 00:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4          ชื่อนั้นก่อรอยตกตะลึงในดวงตาสีดำสนิท          ...ยสินทร...หมู่บ้านเล็กๆ ที่มีชื่อเสียงความโหดเหี้ยมเลื่องลือไกล มาให้ได้ยินถึงในธาตวากร...          “ยสินทร...เช่นนั้นหรือ”          “ใช่ ยสินทร...หมู่บ้านที่มีชื่อเสียงโหดร้ายแห่งนั้น”          เสียงหมดสิ้นหวังของดมิสาดังบอกมาเบาๆ          “อย่าคิดไปตามเลย...ท่านคามิน”          ชายวัยกลางคนพูดต่ออย่างเดาความคิดชายหนุ่มออก          ...ตามไปเพียงลำพัง...ก็คงมีแต่แพ้กับแพ้...และเมื่อนั้น...อินทุก็จะ ยิ่งมีแต่หยาดน้ำตา...          คามินคลายยิ้มออกมาบางๆ ก้มหัวขอบคุณในความห่วงใยที่จับได้          “ต่อให้อย่างไรข้าก็จะไป ไยท่านต้องเอ่ยปากห้าม”          ดมิสาถอนหายใจ รู้ทั้งรู้ว่าคำตอบต้องออกมาเป็นเช่นนี้ ด้วยเพราะ เขาคือชายหนุ่มคนที่กุมหัวใจบุตรสาวของเขาไว้ ทำไมจะไม่รู้จักนิสัยกัน ดี          “รู้ทั้งรู้...และไม่เพียงแค่ข้าเท่านั้นกระมังที่รู้ เพราะอินทุเองก็คงรู้จัก ท่านดีไม่แพ้ใคร...”          กระดาษสีน้ำตาลที่พับทบปิดอย่างไม่เรียบร้อยนักคงเพราะด้วย ความรีบร้อนถูกยื่นมาตรงหน้า          “นางฝากเอาไว้ให้ท่าน อ่านดูเสียก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าควร จะทำสิ่งใดลงไป”          “คามิน          ขอโทษที่มิอาจรั้งอยู่ตรงนี้รอท่าน ขอโทษ...ที่ต้องปล่อยให้ท่านนั่ง ชมจันทร์เพียงลำพัง หากว่าชาติหน้ามีจริง...ข้าคงจะได้อยู่เคียงข้างท่าน ใต้แสงจันทร์ดุจวันที่ผ่านมา โปรดอย่าตามมา...เพราะหาไม่สิ่งที่ยอมทำ ลงไปคงจะสูญเปล่า ขอเพียงท่านจงรู้...ท่านคือคนสำคัญในหัวใจ   ลาก่อน...คนที่อยู่ในหัวใจข้า...                                                                                             อินทุ”          คามินจ้องมองกระดาษในมือที่มีเนื้อความอยู่เพียงแค่ย่อหน้าเดียว นิ่งนานราวกับจะมองไปให้เห็นถึงเจ้าของจดหมาย...อินทุ          “ท่านคามิน....”          เสียงแหบทุ้มเอ่ยเรียกอย่างห่วงใยเมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไปนานเสีย เหลือเกิน คามินบรรจงพับกระดาษแผ่นบางก่อนจะสอดไว้ตรงอกเสื้อ ด้านซ้ายข้างๆ...หัวใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น          “...อย่างไร...ข้าก็จะไป...”          เขาพูดอย่างมั่นคงด้วยรอยยิ้มมั่นใจ และนั่นก็คงจะเป็นคำตอบที่ ดมิสาคาดเดาไว้อยู่แล้วเขาจึงไม่มีท่าทีประหลาดใจอะไร          “ท่านต้องการคนติดตามไปด้วยหรือไม่”          “ไม่ต้อง เดินทางคนเดียวคงจะสะดวกกว่า ข้าขอลา...คงจะช้า... ไม่ได้แล้ว”          ก้าวจบร่างสูงใหญ่ก็หลังหันเดินจากไปในความมืดโดยทันที          ...ยสินทร...หมู่บ้านที่ซ่องสุมผู้คนหลากฝีมือมากมาย...ไม่ปรากฏ ที่มาที่ไป ไม่ปรากฏหน้าที่การงานที่ชัดเจน หากความโหดเหี้ยม เก่งกล้า ก็ยังคงแว่วมาให้ได้ยินถึงในธาตวากร...          ...อินทุ...ป่านนี้นางจะเป็นเช่นไรบ้างหนอ...          คามินครุ่นคิดด้วยความร้อนรุ่มในหัวใจยามที่ควบม้าฝ่าความ หนาวเย็นของทะเลทรายยามค่ำคืนไปทางทิศเหนือ          ...อินทุ...อย่าเพิ่งเป็นอะไร รอข้าก่อน...รอให้ข้าได้โอบท่านไว้ใน อ้อมกอดอย่างที่อยากจะทำนับตั้งแต่ในสบตาท่านในครั้งโน้น...         ...’โปรดอย่าตามมา...เพราะหาไม่สิ่งที่ยอมทำลงไปคงจะสูญเปล่า ขอเพียงท่านจงรู้...ท่านคือคนสำคัญในหัวใจ’...          เนื้อความในจดหมายยิ่งก่อความร้าวเจ็บให้หัวใจของชายหนุ่ม เมื่อตระหนักชัดว่านางห่วงใยเขาเพียงไหน คามินเอื้อมแตะตรงตำแหน่ง หัวใจที่มีกระดาษแผ่นบางบอกความนัยแห่งใจสอดอยู่          ...อินทุ...เพราะท่านก็คือคนสำคัญต่อหัวใจข้า ดุจเดียวกับที่ข้า สำคัญต่อหัวใจท่าน...เพราะเช่นนั้น...ข้าถึงต้องไป...          ...ต่อให้อย่างไร...ท่านก็คือคนที่หัวใจข้าต้องการ... ((โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ)) แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 46 00:44:23 จากคุณ : Clear Ice - [ 16 ต.ค. 46 00:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้หลงเข้ามาเป็นคนแรกเลย ยังไม่เคยอ่านศิรากรค่ะ  แต่ชอบเรื่องนี้จัง จะคอยเข้ามาตามต่อนะคะ เอาใจช่วยให้พี่เด็กทะเลเอาชีวิตรอดกลับมาตอบกระทู้ให้ได้นะคะ จากคุณ : sea - [ 16 ต.ค. 46 01:16:35 A:168.120.12.243 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^______^ แปะไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : immuno - [ 16 ต.ค. 46 01:27:07 A:203.113.41.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^________________^                                   ตามมานั่งยิ้มด้วยคนค่ะ ฝากบอกเด็กทะเลว่าให้ขอให้งานเสร็จเร็วๆนะคะ แล้วขอให้พี่ไอซ์มาโพสเร็วๆนะคะ จากคุณ : ก้อนหิน - [ 16 ต.ค. 46 02:58:01 A:65.41.111.141 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ได้เข้ามาหลายวัน พอเข้ามาปุ๊บ ก็ได้ยิ้มปั๊บ *___________________* เอาใจช่วยให้เด็กทะเล ทำงานให้เสร็จไวไวน้า.... ^..^ จากคุณ : Aiyaret - [ 16 ต.ค. 46 05:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านครับผม จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 16 ต.ค. 46 05:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านแล้วลงชื่อจ้า ปรบมือให้ทั้งเด็กทะเล และ ไอซ์เลยนะ คามินสู้ สู้ จากคุณ : วีรดา - [ 16 ต.ค. 46 07:21:08 A:24.60.20.15 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เย้ๆๆๆ.... ช่วงนี้มีแต่คนขยันๆๆ...ยกเว้นพีอ่ะค่ะ...เอิ๊กส์... @^________^@ จากคุณ : p_jung - [ 16 ต.ค. 46 08:27:54 A:169.210.4.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนดีๆอย่างคามิน ไม่ควรต้องมาพบเจอกับเรื่องเศร้าเลย ขอให้ทันเถอะ จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 16 ต.ค. 46 08:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าจังค่ะ เอาใจช่วยให้คุณเด็กทะเลเคลียร์งานให้เสร็จไว ๆ นะคะ จากคุณ : Amm - [ 16 ต.ค. 46 08:59:03 A:218.214.18.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เย้.. ^_______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 16 ต.ค. 46 10:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โธ่ .. ก็หายไปตั้งปีกว่าอะ คามินก็คามินเถอะ หายไปนานอย่างนี้ได้ไง .. จากคุณ : scottie - [ 16 ต.ค. 46 11:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จะเศร้ามั้ยคะเนี่ย  เรื่องนี้... แต่ลองเป็นงานของเด็กทะเลแล้ว  คงไม่เศร้าหรอกเนอะ สงสารคามินน้า จากคุณ : amp - [ 16 ต.ค. 46 11:20:32 A:203.130.128.158 X:192.168.1.28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้วนะคะพี่อ้อม ขอให้ทำงานเสร็จเร็วๆนะคะ อย่าหักโหมนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะค้า.....^_^ จากคุณ : bow - [ 16 ต.ค. 46 20:17:53 A:168.120.13.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาดูข่าวคราวคนยุ่ง ๆ ค่ะ ดีใจจังที่ได้อ่านภาคต่อเสียที ขอให้หายวุ่น + ยุ่งเร็ว ๆ นะค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยจ้า จากคุณ : เปียร์รุส - [ 16 ต.ค. 46 21:34:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แอบเศร้าแฮะ ตอนนี้ เอาใจช่วยคามินสุดฤทธิ์ค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 17 ต.ค. 46 00:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20 5555 ทักทายเด็กทะเลตัวปลอมก่อนจ้า จุ๊บ!! มานั่งเฝ้าคามินไว้โดยเฉพาะเลยนะเนี่ย กรุ๊กๆ จากคุณ : small Qpid - [ 17 ต.ค. 46 01:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาเก็บเอาไปอ่าน จากคุณ : กันตารา - [ 17 ต.ค. 46 11:15:28 A:203.156.24.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 หวัดดีค่ะ  มาปรากฎตัวทักทาย ขอยืนยันการเป็นแฟนนิยายอีกคน ดีใจจัง ที่คามินมาโผล่รวดเร็วทันใจ แต่ว่า..บทแรกก็เศร้าซะแล้ว เอ้า ไม่เป็นไรจะเป็นกำลังใจให้มั้งคามินและพี่อ้อมนะคะ จากคุณ : pa_ju - [ 17 ต.ค. 46 15:39:24 A:202.28.27.4 X:10.17.1.37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แหะ ๆๆๆ สองวันนี้เด็กทะเลตัวปลอมไม่สบายอะค่ะ เลยจะโดดมหาลัยอีกวัน ... ไฟล์ของเด็กทะเลตัวจริงก็ อยู่ที่มหาลัยซะด้วยง่ะค่ะ ... ต้องเข้ามาขอโทษก่อนเลยนะคะ ที่รับมาทำแล้ว โพสต์ไม่ได้สม่ำเสมอ ... แง ๆๆๆๆ ((ขอโทษด้วยนะอ้อม แง้ ๆๆๆๆ)) แต่สัญญิงสัญญาว่า วันจันทร์จะมาโพสต์อีกสองตอนรวด จนจบ ให้อ่านกันให้จุใจแน่ ๆ ค่า ^^ จากคุณ : เด็กทะเลตัวปลอม อิอิ (Clear Ice) - [ 17 ต.ค. 46 16:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้ เรื่องของคามิน รอตอนต่อไปค่า เอาใจช่วยทั้งพี่อ้อมและพี่ไอซ์ค่ะ ขอให้พี่อ้อมหายจากอาการหัวฟูเร็วๆ และให้พี่ไอซ์หายจากไม่สบายเร็วๆ ด้วยนะค้า ^^ จากคุณ : วัสส์ - [ 18 ต.ค. 46 00:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามมาอ่านค่ะ พร้อมกับบอกว่าเพิ่งไปอ่านภาคแรกมาอะค่ะ ทั้งเรื่องเลยค่ะ อิอิ ตาแฉะมากๆ เรื่องน่ารักมากเลยค่ะพี่อ้อม (ขอเรียกพี่ละกันนะคะ ^__^) พี่ไอซ์คะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ หายป่วยเร็วๆนะคะ จากคุณ : Viva Tam - [ 19 ต.ค. 46 11:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ได้อ่านเรื่องของคามินต่อแล้ว ดีใจจัง จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 19 ต.ค. 46 12:54:06 A:203.149.36.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าจะบอกว่า "ส่งตอนต่อของคามินมาเดี๋ยวนี้" เป็นภาษาหนอน นี่ต้องบอกว่าอะไรอ่ะไอซ์ เอ๊ยไม่ใช่ เด็กทะเล้ 55555 นี่ถ้าไม่ได้อ่านมาก่อนหน้านี้นะ จะจับไอซ์บีบคอให้วิ่งไปมหาลัย ทั้งป่วยๆจริงๆนะเนี่ย เอิ๊กๆ ((โหดไปแมะ? ฮี่ๆๆ ^^)) เค้าล้อเล่นนะที่ร๊าก กรุ๊กๆ  ;) หายป่วยไวไวนะจ๊ะ จุ๊บๆ จากคุณ : small Qpid - [ 19 ต.ค. 46 14:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เอาตอนต่อไปมาแปะแล้วน้า ตามไปอ่านกันต่อได้เลยค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2505626/W2505626.html จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 29 “หากในที่สุด...ร่างกายก็จะเดินทางมารวม...กับหัวใจ” <<< ตรงเนี้ย เหมือนกับหน้าสุดท้ายของนวนิยายเรื่อง ดั่งดวงหฤทัยเลยค่ะ เวลาอ่านไป อดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้ แหะ ๆ นอกเรื่องไปหน่อย แต่ชอบมากเลยค่ะ หวานจัง คามิน อินทุ ^____^ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 22 ต.ค. 46 11:58:10 ]