ความคิดเห็นที่ 1 **ตอนที่๑** ภาพลางเลือนคลับคล้ายบดบังด้วยม่านหมอกหนา...ก่อนที่จะกระจ่างสว่างขึ้นเป็นลำดับ ในนิมิตของพราหมณ์ชรา..เเดดอ่อนบ่ายคล้อยกระทบสะท้อนผิวน้ำในบึงน้ำกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยด้วยดอกบัวบานระเรี่ย แย้มกลีบสีชมพูซ่อนหมู่ภมรคลอเคล้าเกสรบนใบกลมเขียวจัด....ประดับทั้วทั้งท้องธาราราวมณี กลางสระบัวใหญ่..นาวาลำน้อยลอยวนอยู่ในบึง..บนเรือไม้ปรากฏร่างของดรุณีน้อยนางหนึ่งทรง พัสตราภรณ์อันวิจิตรเฉกราชธิดาแห่งกษัตริย์..พันเหนืออุระด้วยผ้าไหมม่วงอ่อน รับกันกับผืนภูษาทรงสีครามใสปักลายพันธุ์บุปผาด้วยเส้นทอง.. บนเกศเกล้ามวยรัดด้วยลูกปัดเงินมัดเเน่น รอบองค์รายล้อมด้วยปทุมชาติหลากสี ในหัตถ์น้อยกำลังสาละวนกับการหักก้านบัวร้อยช่อดอกงามมาเป็นพวงบุษปะมาลา.. “ยินว่า..ราชคุรุ..จักส่งเจ้าไปศึกษาพระเวทที่ภารตะวรรษ..กระนั้นหรือ” คำตรัสถามสั้น...คล้ายเอ่ยลอยอย่างมิได้ใส่พระทัย..ต่อพระสหาย..บุตรชายแห่งราชคุรุ.. พายเรืออยู่ตรงข้ามเบื้องพักตร์ ..ร่างสูงกว่าเปลือยอกกว้าง.เผยผิวคร้ามจัด พาดผ้าผืนยาวบนบ่ากว้าง พันผืนไหมสีน้ำเงินเข้มสั้นเพียงเข่า .ขมวดมุ่นเกษาด้วยห่วงเงินอันน้อย เป็นมันวาวยามเมื่อต้องเเดด “พระธิดาทรงทราบได้อย่างใด..” ผู้ผ่อนฝีพายทูลย้อนถาม.. “จักรู้ได้อย่างไร...ก็ช่างเถิด..ว่าแต่จริงหรือไม่เล่า..วัชระ” ครานี้สุรเสียงนุ่มเริ่มขัดเคือง..วงพักตร์เรียวรูปซึ่งมีเค้าความงามตั้งแต่ยังสิบสองชันษาปลายขมวดย่นยุ่ง นัยน์เนตรรีใสสวยจ้องเขม็งไปยังดวงหน้าคมเข้มเรียบเฉยของพระสหายซึ่งวัยไล่เลี่ยกัน.. “จริง...หลังวันอุปนัยน์..พิธีเเรกรับเข้าสู่วงศ์ทวิชาติ..พ่อข้าจักส่งข้าไปกับเรือสินค้าเพื่อเดินทางไป ภารตทวีป” หลังวันอุปนัยน์..คือวันมะรืนอย่างไรเล่า.. “พระองค์จะเสด็จมาร่วมงานหรือไม่” คำทูลตอบประหนึ่งทำให้หทัยของราชนรีหายวูบ...ด้วยอีกไม่นานก็จักมิได้พบหน้าพระสหายสนิทเป็นอีกเป็นแรมปี..วงพักตร์นวลจึงได้เเต่พยักลงน้อยๆ “พระธิดา...ทรงเป็นอะไรไปหรือ” บุตรราชคุรุประจำนครเอ่ยทูลถาม เมื่อเห็นพักตร์พระราชธิดาแห่งอิศวระปุระเผือดซีดสลดเช่นนั้น “เจ้าไปแล้วข้าจักเหลือผู้ใดเล่นด้วยอีก...” “นางกำนัลน้อยๆ..ของพระองค์มีออกมากมาย.มิใช่หรือ.” วัชระพยายามทูลปลอบพระทัย..ทั้งที่ตนก็รู้สึกมิต่างไปจากพระธิดา..เช่นกัน “แต่พวกนางพาข้าหนีมาพายเรือเล่นน้ำไม่ได้ดั่งเจ้า..หากเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องทนอยู่แต่ในตำหนักเเคบ ร้อยมาลัย หรือ ไม่เช่นนั้นก็ศึกษาปรัชญากับราชพราหมณ์ ทั้งวัน..” ทรงทอดพระเนตรยังฝั่งน้ำ..มิไกลกันยอดเเห่งราชมณเฑียรทองเด่นสง่า หลังกำเเพงศิลาเเลงสูงกว่าสามสี่ช่วงตัวคนซึ่งพระสหายพาพระองค์เสด็จปีนเล็ดลอดออกมายังบึงบัวนอกพระราชฐานชั้นใน.. “การเป็นขัตติยะวงศ์ น่าหน่ายยิ่งนัก” คำตรัสบ่นสั้น..สลับ กับถอนพระทัยยาว “พระธิดาชาณวีร์..” เสียงทูลของพระสหายวัชระคล้ายดุ.. “ทรงกำเนิดในกษัตริยะ..กิจเหล่านั้นคือสิ่งที่พระองค์ควรทำ..เพื่อเป็นขัตติยะนารีที่งดงามทั้งรูปโฉมและปัญญา..ให้สมกับที่ทรงเป็นราชธิดาแห่งอศิวระปุระ ..” หัตถ์น้อยวางพวงปทุมมาลาลงพลัน..ก่อนที่จะตรัสสวนอย่างขัดพระทัย “ผู้ที่มิใช่ขัตติยะย่อมมิรู้หรอก..ว่าเป็นราชธิดาจักยากลำบากเพียงไร..ทำการอันใดก็ต้องอยู่ในกรอบกฎเข้มงวด..อึดอัดยิ่งนัก” วรองค์น้อยแบบางนิ่งไปชั่วครู่.แล้วตรัสต่อเบาๆ “หากเลือกได้..ข้าขอมิเกิดในขัตติยะวงศ์” “แต่ข้าจักเลือกเป็นกษัตริยะ...มิใช่พราหมณะ” พระสหายขัดเสียงเข้ม..ดวงหน้าคมคายมาดมั่น..จนพระธิดารู้สึกแปลกพระทัย “ด้วยเหตุใด” “ทรงทราบหรือไม่ว่า..หากบิดาข้ามิได้เป็นพราหมณ์แล้วมีหรือ..ราชโอรส ราเชนทระ..จักได้ขึ้นครองกัมพุชเทศ ณ..ยโสธระปุระ..” วัชระเอ่ยทระนง..หยิ่งในสายเลือดที่สืบเชื้อสายแห่งอดีตกษัตริยะผู้สวรรคตมาเนานาน. องค์หรรษะวรมันผู้ครองราชย์..ซึ่งบิดาของตนเป็นถึงราชโอรสในพระองค์.. ถ้าจักนับกันตามฐานันดร..ข้าก็เป็นพระนัดดาองค์หนึ่งเท่าเทียมกันกับราเชนทระกุมาร หากแต่..ด้วยบิดาศรัทธาในคำสอนแห่งพราหมณะยิ่งนัก..จนถึงกับสละราชสมบัติออกผนวชเป็นพราหมณ์ จาริกเเสวงบุญมายังอิศวระปุระ..เมืองบริวารเล็กๆมิไกลนักจากยโสธระราชธานี จนดำรงตำเเหน่งราชคุรุเเห่งผู้ครองเเคว้น ด้วยเหตุที่สายศักดินาเเห่งขัตติยราชมิได้สืบทอดถึง.. วัชระจึ่งเป็นเเค่..บุตรราชคุรุ ณ นครอิศวระปุระ.. ทันทีที่องค์หรรษะวรมันสวรรคต..กัมพุชเทศจึงตกอยู่ในความปรวนเเปร..อำนาจนั้นประดุจดั่งดวงมณีที่ถูกแย่งชิงสับเปลี่ยนไปมา..ระหว่างหัตถ์บรรดาเชื้อพระวงศ์วรมัน พระเชษฐาองค์วรมันก่อกบฏ..สถาปนาพระองค์เป็นกษัตริย์..ชัยวรมันที่๔ ทรงย้ายราชธานียังเมืองเกาะเเกร์ นาครเเห่งเกียรติยศ.. จนเมื่อสิ้นรัชสมัยของพระองค์..พระโอรสผู้ทรงพระเยาว์จึ่งสืบราชสมบัติเเทน เเต่เพียงสามปี..ก็ถูก:-).. เฉกนี้..ไอศวรรย์ราชบัลลังก์จึงตกแก่ยุวราชองค์หนึ่งผู้เป็นโอรสเเห่งเชษฐภคินีในองค์ชัยวรมันที่๔..ทั้งๆที่ทรงพระชนม์เพียงสิบห้าปีปลาย..ราเชนทรกุมาร ..ราเชนทรวรมัน.. ผู้ทรงดำริย้ายราชธานีและอัญเชิญพระเทวราชจากเมืองเกาะแกร์ มายังราชธานีเดิมอันศักดิ์สิทธิ์ อันมียอดพนมบาแค็งอยู่กลางเมือง..มีบารายเบื้องทิศตะวันออกเสมอด้วยทะเลสาบใหญ่ ..คือ อดีตราชธานีอันนาม ยโสธระปุระ.. ... “เจ้าใคร่จักเป็นกษัตริย์..ขนาดนั้นเชียวหรือ” เยาวเรศองค์น้อยตรัสถามโดยไว...ด้วยมิทรงเคยคาดว่าพระสหายจักคิดการเช่นนี้ “..หึ..พระองค์จักตกพระทัยไปใยเล่า..นั่นคือเรื่องของอดีตผ่านมานานนัก..แล้วข้าก็มิได้มุ่งหวังถึงราชสมบัติอันใดอย่างที่พระองค์ทรงดำริอยู่ยามนี้หรอก” ผู้ทูลตอบพลางหัวเราะเบาๆ.. “แต่ข้าตั้งใจว่า..เมื่อข้าต้องเป็นพราหมณ์แล้วไซร้..จักต้องยิ่งใหญ่เทียมเท่ามหาพราหมณ์ในราชสกุลแห่งศิวะไกลวัลย์..ผู้คุ้มครองพระเทวราชให้ได้อย่างไรเล่า..” ความมุ่งมั่น..มาดหมาย ฉายฉาบชัดอยู่ในดวงตาคมเข้ม..เน้นย้ำคำทูลหนักแน่น.. เมื่อพระลิขิตเเห่งเทวะ..มิได้ประสงค์ให้สืบสายเชื้อวงศ์ขัตติยะ..ก็มิได้หมายความว่าจักกีดกั้นมิให้ข้าเป็นมหาพราหมณ์.มิใช่หรือ .สักวันข้าจักต้องเป็นหนึ่งในราชพราหมณ์ผู้ทรงอำนาจ..เหนือดินแดนกัมพุชเทศให้จงได้.. “ พระธิดา...ทรงทราบหรือไม่ว่า..ข้าจักได้นามใหม่..หลังจากพิธีอุปนัยน์” “นามว่ากระไร.. “ ผู้ตรัสรีบถาม..ด้วยทรงอยากทราบอย่างยิ่ง “ยัชญะวราหะ....” “ชื่อยาวนัก..จำยาก..” ราชธิดาชาณวีร์ตรัสบ่นเบาๆ..ก่อนที่จะทรงเอ่ยถามต่ออย่างรวดเร็วประหนึ่งพึ่งนึกคำตรัสถามนั้นได้ “แล้วเจ้าจักไปศึกษาที่นั่น..กี่ปีเล่า” “สิบกว่าปี..คงสำเร็จ” “ใยนานนัก...” วรองค์น้อยตกพระทัย..สิบปีช่างเนิ่นนานราวกับชั่วกาลกัลป์ “เรียนพระเวทให้ชำนาญนั้น..ยากอยู่หรอก แค่ปีสองปีจักเพียงพอเสียที่ไหนกัน” “ว่าแต่พระองค์ปราถนาสิ่งใดเป็นของกำนัลจากภารตะวรรษ” ผู้มากวัยกว่าทูลถาม.. “ข้าใคร่ได้ .สร้อยข้อมือลูกปัด..เหมือนอย่างเส้นนี้” ทรงยื่นข้อพระกรบางที่คล้องสายสร้อยลูกหินกลมสีส้มเเสดสลับกับสีน้ำเงินใส..คั่นด้วยนิลเม็ดเล็กๆระหว่างเม็ดลูกปัด.ที่ร้อยอยู่บนเส้นไหมถักไว้หลวมๆ “ทรงได้มาจากที่ใด..งามนัก” “เสด็จเเม่ทรงประทานให้..ก่อนที่จะทรงสิ้นพระชนม์” วงพักตร์นวลปรากฎรอยเเย้มสรวลเศร้า..ดวงเนตรเรียวสวยทอดมองไปไกลเหนือยอดมณเฑียรทอง.. “ทรงเคยตรัสว่า..ที่ภารตะประเทศ..มีลูกปัดเม็ดงามๆกว่านี้มากมายนัก” “เเล้วข้าจักหามาฝากพระองค์..” บุตรเเห่งราชคุรุรับคำสัญญามั่น..พลางจ้วงพายไม้ลงน้ำให้เรือน้อยค่อยๆลอยเข้าสู่ฝั่ง “เจ้าต้องรีบกลับมา ข้าจักรอ” สุรเสียงหวานใสตรัสหนักเเน่น..ทำให้พระสหายผู้มากวัยกว่ายิ้มน้อยๆในดวงหน้าคมเข้ม “เสด็จกลับเถิด..ก่อนที่ฝนจะลงเม็ด..” วัชระมองขึ้นไปบนฟ้า..เต็มไปด้วยเมฆสีเทาทะมึนลอยมาบดบังรัศมีเเห่งดวงอาทิตย์.. เเผ่นน้ำใสนิ่งเริ่มกลายละลอกเล็ก ทำให้ก้านบัวโอนเอนไปตามเเรงคลื่นลม.. เเล้วหยาดน้ำฝนจึงโปรยปรายคล้ายม่านน้ำเเผ่คลุมทั่วท้องธารา “ทรงเอาไปคลุมองค์ก่อนเถิด” พระสหายวัชระดึงผ้าผืนหนาบนบ่าส่งให้วรองค์น้อยผู้ประทับอยู่กลางลำเรือ..พลางเร่งฝีพายทวนน้ำเข้าหาฝั่ง.. “เเล้วเจ้าไม่หนาวเเย่หรือ..ลมเเรงออกปานนั้น” ผู้ตรัสถามอย่างเป็นห่วง..ทว่าอีกฝ่ายได้เเต่สั่นหน้าเป็นนัยปฏิเสธ ราชธิดาชาณวีร์ทรงเเจ้งเเก่พระทัยดี..ทั้งในยามทุกข์เเละสุข..วัชระมิเคยทอดทิ้งพระองค์ ความห่วงหาอาทรเฉกสหาย..จึ่งคล้ายเชือกไหมที่ค่อยๆทอเกลียวรัดแนบแน่นขึ้นตามวันและกาลล่วงเลย..แม้จากเพียงสหายก็อาจจักกลายเป็นอื่นได้โดยมิยากนัก ราชธิดาชาณวีร์..จึงค่อยๆคลี่ผืนผ้าคลุมอังสะบาง..ซับวรกายที่เปียกชื้นไปด้วยละอองฝน..จนผืนภูษาทรงชุ่มน้ำจนเปียกปอน “มิเป็นไร..ประเดี๋ยวก็จักถึงฝั่งเเล้ว” ผู้ทูลยังรีบจ้วงพายฝ่าละลอกคลื่นน้อยๆเข้าหาท่าน้ำซึ่งอยู่มิไกลกัน “ข้าจักขึ้นไปผูกเรือก่อน” บุตรเเห่งราชคุรุคล้องบ่วงเชือกลงบนเสาไม้ใต้ต้นปีบใหญ่ริมท่าน้ำ ก่อนที่จะยันกายลุกก้าวเหยียบหัวเรือขึ้นยังท่าน้ำอย่างรวดเร็ว “..พระพี่เลี้ยงเเละนางกำนัลของพระองค์กำลังคอยอยู่ที่นั่น” วัชระปรายสายตาไปยังซุ้มประตูใหญ่หน้าเขตพระราชฐานชั้นใน เเม้สายฝนจักโปรยเม็ดหนาทว่าผู้ที่อยู่ริมเชิงท่า ยังพอมองเห็นสตรีกลุ่มหนึ่งในอาภรณ์สีเหลืองนวลอย่างนางพระกำนัล ดรุณีสาวนางหนึ่งในจำนวนนั้น มีสีหน้าครุ่นเครียดกังวลยิ่ง ขณะเดียวกันก็ขยับริมฝีปากบ่นพึมพัมกับนางกำนัลผู้น้อยด้านหลัง..พลาดทอดสายตามายังท่าน้ำน้อยอย่างขุ่นเคือง.. “หากเสด็จพ่อทรงทราบว่า..ข้ามิยอมไปเรียนกับราชครู จักต้องทรงดุข้าเป็นเเน่” วรองค์เเบบบางค่อยหยัดยืนองค์ลุกขึ้น พื้นเรือเปียกลื่นไปด้วยน้ำฝน ทำให้ร่างที่ทรงสนอบเเคบ..คือผ้าทรงทบพับทิ้งชาย ต้องลนลานเร่งฝีพระบาทเสด็จบนกระดานมันลื่น “ระวัง.ค่อยๆเสด็จ” เเต่พระสหายทูลเตือนช้าไป..ด้วยทรงรีบร้อนทำให้พระบาทพลาดไถลลื่นขณะที่กำลังจักทรงก้าวเหยียบยังบันไดท่าน้ำที่เต็มไปด้วยตะไคร่เขียว หากก่อนที่วรองค์บางจะซวนเซเสียหลักร่วงลงสู่พื้นน้ำ . .ผู้ที่อยู่เชิงท่ายังเร็วพอที่จักคว้าข้อหัตถ์บางของพระองค์ไว้ ทว่า..สร้อยลูกปัดเม็ดงามที่คล้องหลวมบนข้อกรกลับหลุดหล่นหายลงไปในน้ำเพราะเเรงกระชากรั้งองค์ “วัชระ สร้อยข้า” วงพักตร์นวลซีดสลดอย่างเสียดายยิ่ง..พยายามจะเสด็จกลับไปควานหาสายสร้อยในท้องน้ำหากเเต่พระสหายได้รั้งพระกรน้อยไว้ก่อน “ทรงรีบเสด็จไปก่อนเถิด ประเดี๋ยวพระพี่เลี้ยงจักเอ็ดเอาได้..” คนทูลเเข่งกับเสียงเเรงลมฝนเม็ดหนาที่กรรโชกพัดจนกิ่งก้านปีบใหญ่โอนเอน..ทิ้งช่อดอกขาวหล่นร่วงพรูลงสู่พื้นดินโคลนเลนเบื้องล่าง “เเต่นั่นเป็นสร้อยที่เสด็จเเม่ประทานให้..” ราชธิดาชาณวีร์ยังทรงลังเล พะวักพะวน เเม้ขณะที่ทรงเสด็จขึ้นมายังท่าน้ำยังทรงทอดเนตรเเลหา..เส้นสายสร้อยลูกปัดสีเเสดนั้น.. “เร่งเสด็จเถิด....ข้าจักพยายามงมหาถวายทีหลัง” วัชระทูลเร่งเมื่อเห็นวรองค์น้อยยังมิยอมไปแต่โดยดี..หากสุดท้ายราชธิดาก็จำต้องเสด็จจากไปทั้งที่ยังทรงกังวลอยู่มิน้อย.. “ข้าจักต้องหาพบเเน่ น้ำตื้นคงมิยาก” ***มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 46 21:30:57 จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 16 ต.ค. 46 01:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พระสหายทูลปลอบพระทัย..เมื่อวรองค์บางเร่งสาวพระบาทเสด็จไปยังซุ้มประตูใหญ่ที่พระกำนัล กลุ่มใหญ่คอยอยู่ เสียงทูลดุจากนางพระพี่เลี้ยงลอยเเว่วผ่านมา เเม้จักไกลพอควร เเต่ผู้ที่หลบฝนที่โคนต้นปีบใหญ่ยังได้ยิ่นเเว่วผ่านเเทรกมากับเสียงฟ้าฝนครางครืน.. “พระธิดาทรงดื้อนัก..ใยมิทรงเชื่อฟังคำข้า เสด็จไปลำพังกับเจ้าวัชระมันมิงามนะเพคะ หากเกิดเหตุอันใดขึ้นกับพระองค์เล่าจักให้พวกข้าทำเช่นไร..” พระพี่เลี้ยงทูลด้วยน้ำเสียงค่อนดุ พลางจูงพระกรน้อยเข้าไปยังด้านในซุ้มประตูริมกำเเพงสูง “อยู่ในตำหนักเเคบ ทึบ น่าหน่ายนัก จักให้ข้าออกไปข้างนอกบ้างมิได้หรือ” คือสุรเสียงเเห่งองค์ยุวเรศขัดขึ้น อย่างมิพอพระทัย “การที่ราชธิดาเสด็จออกไปตามลำพังโดยมิมีนางกำนัลอื่นติดตาม..มิสมควรยิ่ง หากยังทรงทำเช่นนี้อีก..คราวหน้าข้าจักทูลฟ้องเสด็จพ่อของพระองค์เพคะ” ประโยคสุดท้ายของคำทูล..ก่อนที่จะเลือนหายไปกับเสียงคำรามของลมฝน ทำให้ผู้ฟังที่พิงอิงใต้ต้นไม้ใหญ่ได้เเต่ลอบถอนใจยาว..หวนระลึกถึงคำตรัสของพระธิดาเมื่อครู่ “หากเลือกได้..ข้าขอมิเกิดในขัตติยะวงศ์” ชาณวีร์ไม่ปราถนาจักดำรงศักดิ์ขัตติยะ..ด้วยหน่ายต่อข้อกฏเกณฑ์เข้มงวด.. หากเลือกได้..วัชระจักยอมเเม้ต้องเเลกด้วยอิสระของตนสู่กรอบเเห่งขัตติยา..เพื่อที่จักอยู่เหนือผู้ใดในกัมพุชเทศ.. เพียงพราหมณ์ ก็ใช่ว่าจักด้อยค่ากว่ากษัตริย์มากนัก มิต้องเสียใจ มินานนัก สายฝนกระหน่ำเมื่อครู่ เริ่มซาลงจนเหลือเพียงละอองน้ำโปรยปรายร่วงหล่นลงเเตะเเต้มตามกิ่งก้านปีบใหญ่ ทำให้ผู้ที่ยืนอยู่โคนต้นรีบคลายห่วงเงินรัดเกล้าออกปล่อยให้ผมดำยาวระประบ่า ชายผ้านุ่งสั้นเเค่เข่าเริ่มคลายจนต้องขมวดใหม่ให้สั้นขึ้นอีกคราหนึ่ง วัชระจึ่งค่อยๆย่างเท้าเดินไปตามพื้นดินเปียกลื่นชุ่มเเฉะอย่างระวัง ทำให้โคลนหนาเปรอะเปื้อนติดฝ่าเท้าจนเป็นชั้นหนาเเละถูกล้างออกเมื่อผู้เดินค่อยๆทรุดตัวนั่งลงที่เชิงท่า โดยหย่อนเท้าเเช่น้ำอยู่ชั่วครู่ พลางทอดตาเเลบนผิวน้ำหาตรงที่สร้อยเส้นนั้นหล่นจมลง..ก่อนที่จะทิ้งตัวสู่ผืนน้ำใสเย็นเยียบ ดำดิ่งลึกลงจนมิเห็นเเม้กระทั่งกลางศรีษะที่เปียกลีบไปด้วยน้ำฝน ****** ล่วงอรุณยาม..เมื่ออุษาเทวีทอเเสงทองเเต่งเเต้มปลายฟ้าเบื้องบูรพาทิศ..ไออุ่นจากเเดดอ่อนต้องหยาดน้ำค้างใสบนยอดไม้สะท้อนพราวราวรุ้งร่วง ..ปลุกอิศวระปุระให้ตื่นจากนิทราในราตรีกาล ควันเครื่องหอมกลุ่มน้อยระเหยลอยออกมาจากช่องบัญชรเเคบในห้องหับชั้นในสุดเเห่งศิวาลัย ที่ซึ่งเตรียมจะประกอบพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ รูปสำริดเเห่งองค์อิศวะเทพซึ่งสูงเกือบเท่ามนุษย์ ประทับยืนขนาบด้วยพระเทวีอุมาเเละคงคาเหนือเเท่นศิลาที่วางเครื่องสักการะคือ เครื่องเสวยคาวหวานที่บรรจุในภาชนะสำริดทอประกายทอง เเละมวลบุปผามาลาที่วางลาดลงเเทบเบื้องบาททั้งสาม กำยานหอมจากเตาเผาอันน้อยมุมห้องไล่ กลื่นอับจากห้องน้อย ที่มีเพียงหน้าตางซี่ลูกกรงบานเเคบซึ่งพอให้เเสงผ่านรางไรต้ององค์เทวรูปได้เท่านั้น ยามนี้ ราชคุรุเเห่งอิศวระปุระ นั่งอยู่อาสนะนุ่มเคียงข้างด้วยพราหมณ์ชราผู้หนึ่งจากดินเเดนภารตวรรษ ผู้ซึ่งกำลังจักเป็นคุรุของบุตรชายที่นั่งพับเพียบบนพื้นศิลากลางห้องในอีกมิช้านี้ “ในเมื่อท่านปราถนาให้บุตรของท่านเป็นศิตย์ข้า..วางใจเถิดราชคุรุข้าจักอบรมดูเเลเขา..เสมือนเป็นบุตรเเท้ๆเลยทีเดียว” สมณะชรากล่าวเป็นภาษาสันสกฤตพลางเเย้มยิ้มอย่างเต็มใจ พลางทอดสายตาไปยังวัชระในอาภรณ์สีขาวบริสุทธ์เฉกพราหมณ์บิดา มิมีเครื่องประดับอื่นใดนอกจากห่วงเงินรัดเกล้ากลางศรีษะที่กำลังก้มต่ำลงเล็กน้อย อากัปกิริยาอันสงบนิ่งของผุ้บุตร..ซ่อนความตื่นเต้นระคนปริติยินดีเอาไว้อย่างเเนบเนียน หากจักหลุดรอดมาก็เเต่เพียงเสียงเต้นรัวราวกลองของหัวใจเท่านั้น.. .ตั้งเเต่วันนี้ไปข้าก็จักเป็นพราหมณ์โดยสมบูรณ์ “โอ ท่านช่างกรุณายิ่งนัก..เป็นบุญของวัชระเสียจริงที่มีคุรุเช่นท่าน” ราชคุรุเเห่งอิศวระปุระเอ่ยขึ้นอย่างซาบซึ้งใจในความอารีของสมณะชราจากภารตะเเคว้น ก่อนที่จะมองไปยังนอกช่องหน้าต่างบานเเคบ ซึ่งพราหมณ์หนุ่มน้อยผู้หนึ่งค่อยๆคลานเข่าเข้ามายังริมลูกกรงกลึงกลม “คุรุ.ได้ฤกษ์เเล้ว..” “ขอบใจ..” ผู้อาจาริยะกล่าวเบาพร้อมกับรอยยิ้มเย็น ก่อนที่จะเอ่ยถ้อยความใดเเก่คุรุชรา “เริ่มพิธีเถิดท่าน .” ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒– ล่วงลุเวลาตะวันคล้อยเคลื่อนยังกลางฟ้า เสียงประสานสวดเวทในภาษาสันสกฤตเพื่อบูชาเทวะเพื่อให้ทรงเป็นสักขีพยานในการรับเยาวบุตรน้อย เป็นหนึ่งในวงศ์วานเเห่งพราหมณะ..เมื่อกำยานถูกเผาเป็นพลีบูชาจนเกือบหมดไหทรงสูง..เสียงร่ายมนต์จึงทอดชะลอราลง ก่อนที่จะหยุดนิ่งไปชั่วครู่เพื่อเริ่มขั้นตอนสำคัญที่สุดในพิธี “เจ้าคือ วัชระ..ผู้บุตรเเห่งราชคุรุ ณ อิศวระปุระ ใช่ฤาไม่” คำถามเป็นภาษาสันสกฤต..เนิบช้าชัดคำ “ถูกต้องเเล้ว ” ผู้ที่ถูกเอ่ยนาม..ย้ำรับคำเป็นภาษาเดียวกัน “จงเข้ามาหาข้า เพื่อรับพรเเห่งองค์ไกลลาศนาถ.. ศิวเทพ..จากข้าผู้เสมอด้วยโอษฐ์ของพระองค์” คุรุชรา..หลับเนตรชั่วครู่ พลางหยิบเชือกขาวฟั่นถักจากพานสำริดเบื้องพักตร์เทวรูป เมื่อวัชระคลานเข่าเข้ามาใกล้ สมณะจึงป้ายกระเเจะจันทน์หอมกลางหน้าผากเป็นรอยกลมเล็กคล้ายหยดน้ำ “โอม..พระศิวะเทพคุ้มครอง” เชือกฟั่นถูกคล้องสะพายเเล่งลงบนบ่าซ้าย .ยัชโญปวีต..สายสัญลักษณ์เเห่งวรรณะพราหมณ์อันพิสุทธิ์ “เจ้าผู้เป็นทวิชาติ บัดนี้ได้กำเนิดใหม่เเล้วในวงศ์พราหมณ์ ..เจ้าจักมีนามในวรรณะว่า ยัชญะวราหะ เเละเป็นศิตย์ในสำนักของข้าตั้งเเต่บัดนี้เป็นต้นไป” ๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓ พิธีกรรมสิ้นสุดลงเเล้ว..เมื่อบิดาของตนเเละคุรุออกไปร่วมสนทนาการกับกลุ่มลูกศิตย์ทั้งหลายของราชคุรุเเห่งอิศวระปุระ วัชระพราหมณ์น้อย หรืออีกในนามหนึ่งว่า ยัชญะวราหะ จึ่งได้ตรงออกมายังนอกเทวาลัย เด็กหนุ่มในอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ พลางหยิบเอาสายสร้อยลูกปัดออกมาจากชายกระเบนเหน็บ ดวงตาคู่คมพยายามเเลหาเจ้าของสร้อยเส้นนั้นท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาร่วมเเสดงความยินดีกับราชคุรุ โดยหวังว่าจะพบวรองค์เเบบบางประทับอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ในเทวาลัยเเห่งนี้ ..ทว่าเเม้จักเดินหาจนทั่วทุกซอกหลืบเเล้ว..เยาวพราหมณ์ก็ยังมิพบเเม้เงาของพระธิดาชาณวีร์..ครานี้ผู้หาจึ่งเริ่มอ่อนใจ ทรุดกายนั่งลงพิงร่างกับโคนต้นลั่นทมใหญ่ข้างเทวาลัย..สายลมโชยพัด พริ้ว ความเย็นเเละความเหนื่อยล้า ทำให้เปลือกตาของพราหมณ์น้อยนักอึ้ง เเต่เมื่อจวนจักเคลิ้มหลับไป ก็พลันต้องสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีสิ่งหนึ่งซึ่งนิ่มนุ่มคล้ายกับปุยดอกหญ้ากำลังปั่นเเยงเข้าไปในรูหู..ตามมาด้วยเสียงสรวลใสระรี่ “พระธิดานั่นเอง ” คนสะดุ้งตัวเอ่ยอย่างตกใจ..เมื่อเห็นวรองค์เเบบบางในพัสตราภรณ์สีชมพูอ่อนปรากฏขึ้นมาใกล้ตัว ในหัตถ์กำดอกหญ้าปุยนิ่มขยับไปมา วงพักตร์นวลละมุนเเย้มยิ้มเเกมสรวลจนนัยน์เนตรกลมหรี่เรียวลง “เจ้าสวมอาภรณ์พราหมณ์เเล้วดูน่าขันนัก” “ทีหลังพระองค์อย่าได้ทรงเเกล้งข้าเช่นนี้อีก..ข้ามิชอบ” บุตรเเห่งราชคุรุเเสร้งปั้นสีหน้าดุขรึม ทำให้วงพักตร์ที่เเย้มระเรื่อนิ่งสลดไปชั้วครู่..ก่อนที่จะตรัสบ่นรำพึงเบาๆ “เอาเถิด..ข้าขออภัย..ตั้งเเต่วันพรุ่ง คงอีกนานปีกว่าจะได้พบเจ้าอีก..อย่าถือโกรธข้าเลย” สิ้นคำตรัสพ้อ..ปรากฏรอยยิ้มน้อยประดับบนใบหน้าของยุวพราหมณ์ก่อนที่ยื่นสิ่งที่อยู่ในกำมือให้วรองค์น้อยที่พับเพียบเคียงข้าง “อันใดนั่น” เด็กหนุ่มคลายมือออก..เผยให้เห็นสร้อยลูกปัดที่กำไว้ด้านใน ราชธิดาชาณวีร์ถึงกับเเย้มสรวลอย่างยินดียิ่ง ในดวงเนตรงามเปี่ยมด้วยประกายเเห่งความปรีติ “ขอบใจเจ้ามากๆๆ วัชระ มิใช่สิ..ยัชญวราหะ” “เรียกวัชระเช่นเดิมก็ได้” ผู้มากวัยกว่าสามชันษาสวมผูกสร้อยลงบนข้อหัตถ์บาง ..เส้นเชือกถักถูกมัดจนพอดีกับพระกรพร้อมกับคำทูลสั่งกำชับจากพราหมณ์น้อยที่กำลังตั้งใจบรรจงมัดปมให้เเน่นหนา “อย่าให้หลุดอีก..ครานี้จักมิมีผู้ใดคอยเก็บให้เเล้ว..ปมเชื่อกนี่จักไม่คลายออกจากกันโดยเด็ดขาด.ซึ่งหนทางเดียวที่ทำให้หลุดออกจากกันก็คือ..ใช้คมมีดตัดเท่านั้น..” เจ้าของกรบางพยักพักตร์ตามอย่างว่าง่าย เมื่อสายสร้อยคล้องพระกรพอเหมาะดีเเล้ว จึงทรงเอื้อมหยิบของกำนัลเล็กน้อยที่ทรงหมายจักนำมาให้พระสหายของพระองค์..เป็นการสั่งลา “ข้าให้เจ้า..” มาลัยร้อยด้วยดอกลั่นทมสีชมพูอ่อน..เรียงอย่างเป็นระเบียบจากดอกเล็กดอกน้อยไปหาดอกใหญ่ บนกลีบดอกเเบบบางเเทบมิมีรอยช้ำเนื่องจากพระองค์บรรจงร้อยอย่างเบามือที่สุด เพื่อมิให้ลั่นทมงามคงความอ่อนหวานละมุนไว้ให้มากที่สุด.. เยาวพราหมณ์ก้มเกศ รับพวงมาลาที่ทรงประทานคล้องศอ..กลีบอ่อนสีชมพู ประดับโดดเด่นอยู่บนอาภรณ์พิสุทธิ์เเห่งสมณะ “ข้าตั้งใจร้อยมากับมือ หวังว่าเจ้าคงจักชอบ” “ขอบพระทัยพระองค์ยิ่งนัก..”ผู้ทูลตอบพลางเเย้มยิ้ม..อย่างยินดีเช่นเดียวกันกับคำทูล “..ข้าต้องไปแล้ววัชระ พี่เลี้ยงมาตามเเล้ว” ราชนรีน้อยผินพักตร์ไปด้านหลัง..กลุ่มขบวนนางกำนัลกำลังเตรียมจักกลับวังในอีกไม่ช้า..ซึ่งหากมิพบพระองค์คงจักต้องตามหากันวุ่นวายไป.. เนตรกลมใสสวย..จ้องจับเข้าไปยังดวงตาคมของผู้ที่ประทับอยู่เบื้องพักตร์..ก่อนที่จักตรัสคำสั้นทว่าช้าชัด.. “วัชระ เมื่อเรียนสำเร็จเเล้วก็จงรีบกลับมาที่นี่เถิด..ข้าจักนับวันรอคอยเจ้าคืนเมือง..” ๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔ หุหุ...จบบทนี้เเล้วจะมาต่อตอนปลายเดือนนะคะ เพราะคนเขียนจะไปต่างจังหวัดครึ่งเดือนค่ะ..อิอิ(เพลิงพระคงคา ก็จะเอามาลงตอนนั้นเหมือนกัน) ที่มาของเรื่องนี้คือการเอาเรื่องยาวที่ทำล่มเเล้วมาทำใหม่ คือเรื่องศิวาปุระซึ่งทำเมื่อสักปีที่เเล้ว (นานมาก) จึงเอาเรื่องยาวมาทุบๆๆทำเป็นเรื่องสั้นเพื่อมิให้เสี่ยงต่อการล่ม(เรื่องนี้มีสี่ตอนจบค่ะทำตอน1-2 ไปแล้ว ส่วนสามสี่ไว้ทำที่ต่างจังหวัด อิอิ กลับมาได้อ่านชัวร์ไม่เบี้ยวเเน่ๆ) ขอบคุณนะคะ^^ จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 16 ต.ค. 46 01:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ๊ะ..  เจ้าแพร  นึกว่าไปนอนแล้ว  รีบมาเกาะก่อน  เดี๋ยวมาใหม่ จากคุณ : syringe - [ 16 ต.ค. 46 01:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภาษาสวยจังค่ะ.. อ่านแล้วได้อารมณ์ละเมียดละไมมากๆ เขียนได้เห็นภาพชัดเจน รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : immuno - [ 16 ต.ค. 46 01:24:41 A:203.113.41.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไล่เม้าท์ ผ่ายนตาก่อน 1 แวบ ยาวมากก  ภาษาเท่าที่เห็น สวยจัง ท่าทางคงจะหนุก  แปะจองที่ไว้ก่อน แล้วจะเอาความคิดเห็นมาคืน  ณ. ที่เดิม  อิอิ จากคุณ : *แชมพู* - [ 16 ต.ค. 46 01:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เด็กโบราณมาเองเลย เพราะมากค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 16 ต.ค. 46 01:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม น้องแอนทีค วัดสวย ใช้ภาษาสวยมากขอชมจริงๆ บรรยายได้ดีมากสมแล้วน้องที่เรียนมาทางด้านนี้ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 ต.ค. 46 01:47:57 A:202.133.169.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แปะไว้ จะเอาไปอ่านที่บ้านฮะ อ่านจบละก็ต้องรออีกนานเลยเนอะ ว้า ว้า แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 46 21:37:42 จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 16 ต.ค. 46 05:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่า... ลืมอธิบายศัพท์..เเหะๆๆเลยมาเเปะตอนเช้านี่ล่ะ(เมื่อคืนเมาๆๆ ง่วงด้วย) เสานางจรัญเรียงรายริมทางแขวนประทีบสำริดช่วงโชติ คือส่วนประกอบทางสถาปัตยกรรมเขมรชิ้นหนึ่ง เป็นสาต้อนเล็กๆคล้ายดอกเห็ด เรียงเเถวสองฝั่งด้านหน้าของเทวาลัย หรือศาสนสถานเเบบเขมร ประโยชน์จริงๆอาจเป็นเหมือนเส้นที่นำสายตานำสู่ศาสนาสถาน กมฺรเตงอัญวระคุรุ ..เเปลคร่าวๆว่า ผู้เป็นอาจาริยะเเห่งข้า ซุ้มทวารโคปุระเล็กเเคบ...ซุ้มประตูที่ก่อซ้อนชั้นค่ะ วันอุปนัยน์...เป็นพิธีสำคัญของพราหมณ์..ไว้สำหรับรับเด็กที่มีอายุตั้งเเค่8-13 ปีเข้าวรรณะเพื่อเริ่มศึกษาเล่าเรียนในเเบบของพราหมณ์ -เรื่องราชธานีของเขมรอย่างที่กล่าวไว้ คือเมืองหลวงเเรกเริ่มอยู่ที่ยโสธระปุระ (เมืองพระนครปัจจุบัน) เเละได้ย้ายไปอยู่เมืองเกาะเเกร์ ในสมัยชัยวรมันที่4 ก่อรที่จะย้ายกลับมาในสมัยราเชนทรวรมัน..เเล้วก็อยู่ตลอดไปจนอาณาจักรเขมรล่มสลาย ไว้เเค่นี้ก่อนนะฮับ....เเล้วจะกลับมาใหม่ จากคุณ : อชันฏา - [ 16 ต.ค. 46 07:14:23 A:203.149.47.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่าน & เก็บด้วยจ้า... ชอบเรื่องแนวนี้ค่ะ... @^__^@ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 16 ต.ค. 46 08:10:27 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อะโฮ่ ๆ.. ^_________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 16 ต.ค. 46 08:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ภาษาสวยจัง ที่สำคัญ เรื่องนี้มีวี่แววจบ :) จากคุณ : scottie - [ 16 ต.ค. 46 11:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ..ข้าสลักจำลองเเต่ร่างเจ้าไว้ ในเนื้อศิลา เเลจักจารรอยสิเน่หา ลง กลางหทัย .. มาย้ำความงามของภาษา ฮื่อ อ่านประโยคนี้แ้วใจเต้นค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 16 ต.ค. 46 12:47:40 A:203.113.61.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ภาษาสวยมากค่ะ เก่งมากๆเลย ^_*// จากคุณ : ละออง*น้ำดอกไม้ (*_*) - [ 16 ต.ค. 46 14:59:30 A:203.157.14.247 X:203.157.29.234 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยกับทุกๆคนค่ะ ว่าภาษาสวยมากกกกกกก ตอนนี้อ่านคร่าวๆไปรอบนึงแล้ว ถ้ามีเวลา (และไม่ลืม แหะๆ) จะกลับมาอ่านอย่างละเอียดอีกทีค่ะ สมกับเป็นเด็กโบราณเขียนจริงๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 16 ต.ค. 46 20:46:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แพร์ที่รัก เรื่องเก่าเพื่อนกอล์ฟยังอ่านไม่จบเลย เพื่อนแพร์เอามาลงใหม่อีกแล้ว เอาเถอะนะ เพื่อเพื่อนแพร์ เพื่อนกอล์ฟคนนี้จะรีบอ่านให้หมด รวมทั้งเพลิงพระคงคาด้วย ดีนะ ที่เข้าใจเอาที่เกี่ยวกับวิชาเรียนมาแต่ง ไม่เสียชื่อที่เรียนโบราณคดี กอล์ฟเปลี่ยนใจไปลงศิลปะเขมรดีมั๊ยเนี่ย จากคุณ : nOthinG - [ 16 ต.ค. 46 21:29:01 A:203.107.197.188 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามาดูหลังจากได้อ่านไปก่อนหน้านี้แล้ว เห็นมะมีแต่คนชมว่าภาษาสวย อื้อ เห็นเหมือนกันเลยภาษาสวยมาก ๆ อ่านแล้วรู้สึกตามนั้นยิ่งประโยคที่คุณเจ้าหญิงน้อยชอบ นั่นพี่อ่านซ้ำแล้วหลายหนเลย... ยกนิ้วให้เด็กโบฯ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 16 ต.ค. 46 21:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ____ _ __ _ _ __ _ _ __ _ _^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 ต.ค. 46 22:21:32 A:203.113.50.10 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาเก็บเอาไปอ่าน จากคุณ : กันตารา - [ 17 ต.ค. 46 11:14:19 A:203.156.24.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตั้งครึ่งเดือนแหนะ... ไปดี มาดีเน้อออ จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 18 ต.ค. 46 01:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ภาษาสวยตามเคยเลย จากคุณ : Qoo... - [ 22 ต.ค. 46 22:27:22 A:202.133.172.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 เศร้าง่ะ  ฮือๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 25 ต.ค. 46 11:49:47 ]