ตอนที่แล้วค่ะ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499347/W2499347.html

---------------------------

> > > ขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7
หลังจากงานชาปณกิจนุ่น 2 วัน
> > >แม่ของนุ่นได้ขออนุญาตอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องและพูดว่า
> > > > ”> ในห้องICU ก่อนที่นุ่นจะสิ้นใจนุ่นบอกกับแม่ให้นำ diary
> > > เล่มนี้มาให้บอมให้ได้> ”>
> > > แล้วแม่ของนุ่นก็ยื่นถุงกระดาษที่ข้างในมีdiary
เล่มหนึ่งมาให้
> > > หลังจากหมดคาบผมและบอมได้หยิบdiary ขึ้นมา
> > > มันเป็นdiary เล่มสีชมพู
ที่นุ่นใช้เขียนความคิดและความฝันต่างๆของนุ่น
> > > ชื่อของบอมมีอยู่ในdiaryของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะ
> > > เมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่มน้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่นุ่นวาดขึ้นในdiary
> > > เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษามหาลัยธรรมศาสตร์
> > > > “> ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน>
”>
> > > บอมพูดเมื่ออ่านdiary
และได้รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่
> > > และเมื่อช่วงหนึ่งในdiary จึงได้รู้ว่า
> > >นุ่นเข้าใจผิดว่าบอมไปรักผู้หญิงคนหนึ่งที่บอมชี้ให้พวกเราดู ณ ที่เรียนพิเศษ
> > > สิ่งต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้า
ใจสิ่งที่บอมพูดเสมอในกลุ่ม
> > > ว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมาก
> > >ผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองให้นุ่นได้รับรู้
> > > ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนาๆ
> > > เพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเอง
> > > นุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุขกว่านี้

วีรภานั่งมองจอคอมพิวเตอร์  มือเคลื่อนลูกกลม ๆ ของเมาท์เป็นระยะ ๆ  สายตาไล่ตัวหนังสือบนจออย่างช้า ๆ  เธอกำลังตรวจปู๊ฟ และจัดหน้าตัวหนังสือ  วรรคตอน  ย่อหน้า  ให้เป็นระเบียบสวยงามมากขึ้น  หญิงสาวอยู่ในชุดนอนผ้าแพรสีฟ้าอ่อนสบาย ๆ  บนโต๊ะข้างจอคอมพิวเตอร์มีกระดาษต้นฉบับเปิดกางอยู่  ดินสอ 2B ปลายแหลมวางอยู่ในแนวขวาง   มีแก้วน้ำเปล่าทรงสูงวางอยู่แทนที่แก้วกาแฟเมื่อคืน

“ติ๊ด ๆ “  เสียงนาฬิกาข้อมือบอกเวลา  เธอละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มองเวลาที่ผนังด้านข้างของห้อง   ขณะนั้นเข็มสั้นอยู่ที่เลขสิบ  เข็มยาวอยู่ที่เลขสิบสอง  วีรภาลดสายตาลงมาที่พื้น  เสื่อยาว ๆ สองผื่นปูติดกัน  มองชมจันทร์กำลังหลับผล็อยอย่างเหนื่อยอ่อน  ไม่มีอะไรเหน็ดเหนื่อยเท่ากับหัวใจที่อ่อนล้า…ก่อนหันสายตากลับมาที่จอคอมพิวเตอร์อย่างเดิม  คลิกเม้าท์ดูห้อง  เพื่อนกันฉันพี่น้อง   เธอเห็นนิคของแจคอยู่ในห้องนั้น  เธอนิ่งรอเขาทักทายก่อน  เหมือนเขาเองก็รอเธอทักก่อนเช่นกัน  จึงไม่มีคำทักทายใด ๆ ระหว่างทั้งคู่  วีรภา   คุยกับเพื่อน ๆ ในห้องไปเรื่อย ๆ   จนแจคบอกลาคนในห้อง  เธอรีบเรียกเขา  เพราะมีคำถามที่ต้องการจะรู้คำตอบ

<vee > ไปแล้วหรอแจค   เดี๋ยวก่อน  ตอบคำถามเราก่อนดิ  เสียไปเท่าไหร่อ่ะ

เธอถามเขาถึงค่าโทรศัพท์ที่เขาโทรมาคุยกับเธอเมื่อคืนนี้…

<smegal> อ่ะ
<vee > คอยคำตอบอยู่นะ
<smegal> ไหนบอกฟามจำสั้น
<vee >  อิอิ   แจคจำไม่ได้หรอ เราเคยบอก  ว่าบางเรื่องเราจำแม่นมากอ่ะ ฮี่ ๆ
<vee >    เร็ว ๆ

เธอรู้สึกร้อนใจที่ไม่ได้รับคำตอบจากเขา

<smegal> นิดหน่อยอะ  วี
<vee >  บอกมา
<smegal> สำหรับเพื่อน
<vee >   เท่าไหร่ล่ะ
<smegal> สบายมาก
<vee >   อยากรู้อ่ะ  เราทำให้นายเสียไปเท่าไหร่
<smegal> นิดหน่อยไง
<vee >   นิดหน่อยก็บอกดิ

เธอชักเริ่มคันหัวใจ  เพราะถามเขาหลายครั้งแล้ว  เขายังไม่ยอมบอกซักที

<vee >  เอางี้นาทีละเท่าไหร่อ่ะ
<smegal> บอกไปเด๋วก็ลืม   เราฟามจำสั้นอะ
<vee >   ง่ะ   โธ่…!!
<smegal> เอิ๊กๆ
<vee >  อยากรู้จริง ๆ บอกหน่อย   แจคไม่บอกนะ  อาจทำให้เราเข้าใจผิด  ไม่รู้ด้วย

เธอเริ่มหงุดหงิดที่เขาไม่ยอมบอก

<vee > ตามใจนะ  
<smegal> เรารู้ว่าวีหัวดี
<vee > เราจะเข้าใจอย่างที่เราเข้าใจละกัน
<smegal> ไม่เข้าใจผิดหรอก   อุอุ
<vee > ได้แจค เราจะไม่ถามนายแล้ว   เราเข้าใจไงก็เรื่องของเรานะ

เธอรู้ดีว่ายิ่งถาม  เขาก็ยิ่งไม่ยอมบอกอย่างแน่นอน  ตัดใจที่จะไม่รู้เสียดีกว่า  ยิ่งแสดงอาการอยากรู้  ก็ยิ่งรู้สึกตกอยู่ในฐานะที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามแกล้งไม่บอก  ทำให้หงุดหงิดรำคาญใจมากขึ้น   บางทีคนเราก็ควรจะหยุดอยากรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้  หรือรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์บ้าง  บางครั้งรู้แล้วกลับเป็นโทษกับตัวเองเสียอีก  แต่ในหลาย ๆ ครั้ง  คนเราก็อยากที่จะรู้เหลือเกิน   ยิ่งเขาไม่บอกก็ยิ่งอยากรู้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ  

วีรภาต้องบอกตัวเองว่า   “ไม่ต้องรู้ก็ได้นี่”   เพื่อปลอบใจตัวเอง

ตัวอักษรที่ห้อง massage  กลายเป็นสีแดง  แสดงว่ามีคนเข้ามาซิบ  ขอคุยส่วนตัวกับเธอ  คลิกเม้าท์ดูที่ห้องนั้น   ในห้องนั้นปรากฏโฆษณาเชิญชวนต่าง ๆ   เช่น  มัธยมอยากมีเซ็กส์    เล่าเรื่องเสียว   เซ็กส์คนทำงาน   ขายบริการ   เธอไม่เคยสนใจอยากเข้าไปดูห้องไร้สาระพวกนั้น   และตรวจสอบคนที่มาซิบเธอทุกครั้ง  ว่ามีพื้นฐานความสนใจเกี่ยวกับอะไร  เพื่อระวังตัวในการพูดคุยกับคนแปลกหน้าที่มาซิบคุยส่วนตัว   นิคของคนที่ทำให้เธอหงุดหงิดคันหัวใจเหลือเกินอยู่ในห้องนั้นด้วย   แจคนั่นเองที่มาซิบ  หญิงสาวแอบยิ้มเล็กน้อย  อ่านข้อความของเขา

<smegal> เง๊ย
<smegal> โห
<smegal> จาย เย็นๆ
<smegal> วีรภาาาาาา

เธอไม่คุยกับเขาในซิบ  แต่คุยต่อที่หน้าห้องบอกเขาเชิงต่อว่า

<vee > ถ้าไม่ยอมบอกก็ไม่ต้องมาถามเลย
<smegal> ^_^
<vee > ถ้าไม่ยอมบอกก็ไม่ต้องมาถามเลย
<smegal> อ่ะ
<Sea-man^^> <vee > ถ้าไม่ยอมบอกก็ไม่ต้องมาถามเลย-------------ลองถามหมอพรทิพย์ดิเผื่ออะไรๆจะสว่างขึ้นคับ
<Sea-man^^> ให้เค้าผ่าดูอ่ะ
<smegal> อุอุ

มีสมาชิกในห้องอีกคนเริ่มแซวเธอแล้ว  แต่วีรภาไม่สนใจ

เขาตอบเธอในซิบ

<smegal> อ่ะ  ไม่พูดกะเราจริงอะ
<smegal> บอกแล้วๆ   สองชั่วโมงครึ่ง

เธอยังไม่ตอบเขาในซิบ  พิมพ์ต่อที่หน้าห้อง

<vee > สัญญาก่อนดิว่าจะบอกอ่ะ ห้ามเฉไฉด้วย
<vee > ไม่งั้นปล่อยเราเข้าใจของเราเองละกัน
<smegal> อ่ะ
<vee > เท่าไหร่ล่ะ
<smegal> เราไม่อยากให้นายกังวล
<Sea-man^^> <smegal>--รับรักเค้าไปเหอะคับ เค้าอุตส่าห์ง้อขนาดนี้แล้วอ่ะ
<smegal> 555555
<Sea-man^^> ง้อต่อสิคับ

เวรกรรม  หมอนั่นดันล้อเธอกับเขาอีก  ไปกันใหญ่แล้ว  รีบพิมพ์แก้ข้อความนั้น  เพื่อไม่ให้ใครต่อใครเข้าผิดเป็นอย่างอื่น

<vee > เขารับรักเราตั้งนานแล้ว  รักอย่างเพื่อนกันน่ะ ไม่รู้หรอออออ ฮี่ ๆ

ข้อความในซิบตอบมาอีก

<smegal> คุยในซิบได้มั้ย

เธอดับเบิ้ลคลิกที่นิค <smegal> ในห้อง massage  ตัวหนังสือทุกประโยคของเขาที่ซิบตั้งแต่ต้นปรากฏขึ้นทั้งหมด กลายเป็นอีกห้องหนึ่ง
<vee > ว่ามา
<smegal> อ่ะยอมคุยแล้วเหรอ
<smegal> 55555555
<smegal> เหงมะที่หน้าห้องอะ
<vee > อิอิ   แก้ให้แล้วไง
<smegal> แก้ทำไม

เอ…หมายความว่าไงนะ  เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไป  ไม่อยากเข้าใจผิดคิดไปเอง  หรือเข้าข้างตัวเองว่าเขาชอบเธอ   เพราะนิสัยผู้ชายส่วนใหญ่  ชอบพูดหยอกเย้า  ทำให้คิดไปเอง  จีบเล่น ๆ หรือไม่ก็จีบเผื่อฟลุ้ค  ไม่ได้จริงจังอะไร  เพราะเรื่องแบบนี้เธอไม่เคยพูดเล่นกับใคร  หากพูดเล่นกับใคร  ความหมายย่อมหมายตามอย่างที่พูดจริง ๆ เสมอ  เพียงแต่  พูดเล่นเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้น

<vee > อ้าว ก็ไม่ถูกหรอ   เราพูดไรผิดหรอ
<vee > ว่าไงเสียไปกี่บาท
<smegal> ง่ะ    รู้ทำไม
<vee > รู้ไว้ประดับสมอง   จะตอบป่ะ สัญญากับเราแล้วนี่
<smegal> เอาล่ะ   ก็อบมาดูหน่อย   เราสัญญาเมื่อไหร่

เธอชักเริ่มตะหงิด ๆ อีกแล้ว  แบบนี้จะเบี้ยวกันนี่หว่า…  แจคนะแจค  เธอคำรามอยู่ในลำคอเบา ๆ

<vee > อืม ตามใจ
<smegal> อ้าวๆ   อย่าเพิ่งใช้อารมณ์
<smegal> ใจเย็นๆ
<vee > ก็ตามใจนายแล้วไง  เราก็จะไม่เซ้าซี้นายอีก
<smegal> โห   น่าาา
<smegal> ใจเย็นๆ  เรื่องแค่นี้อะ
<vee > เราขอร้องนายให้บอก   นายจะสนใจคำขอร้องของเราไหม
<smegal> อิอิ   โดนอีกเรา
<vee > ถ้านายไม่สนใจคำขอร้องของเพื่อนคนนี้ ก็ตามใจ

เธอตัดบทเอาดื้อ ๆ   แต่สายตายังจ้องจอคอมพิวเตอร์  รอตัวหนังสือที่จะตอบกลับมา

<smegal> ง่าาาาา  ทำไมนายอยากรู้มากเลยอะ
<smegal> เปงห่วงเหรอ
<vee > แค่อยากรู้น่ะ  ไม่ได้หรอ
<smegal> 555555555
<smegal> ได้จิ
<vee > บอกมาดิ
<smegal> อยากรู้ได้
<smegal> แต่เราไม่อยากบอก

น่าน…กวนประสาทอีกแล้ว  ลีลาเยอะเหลือเกิน  ไม่ยอมบอกซะที   จดอดที่จะถอนหายใจออกอย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจไม่ได้

<vee > ไม่เป็นไรหรอก  เราขอแค่รับรู้เฉย ๆ  ไม่ได้กังวลอะไร
<vee > จริง ๆ  เชื่อเรานะ
<vee > ว่าไง
<smegal> ทำไมเหรอ   กับเรื่องเท่านี้
<vee > ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องบอก   เราก็ไม่ว่าไร

เธอชักยัวะจริง ๆ แล้วนะ!

<smegal> สายสัมพันธ์ ของเพื่อนอะ
<vee > ปล่อยเราเข้าใจไปเองก็แล้วกันนะ
<smegal> คิดไรมากกะแค่นี้
<vee > ก็นายก็ไม่ต้องแคร์สิ ว่าเราจะเข้าใจยังไงก็ช่าง
<smegal> 55555555

ไอ้บ้า!!  มีน่ามาอารมณ์ดีหัวเราะอีก!

<smegal> แต่เราแคร์

ประโยคนี้ของเขาทำให้เธอต้องนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ  ไม่อยากจะเชื่อว่า  เขาจะแคร์เธอจริง ๆ  เขาแคร์คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน  แคร์คนที่แค่พูดคุยทักทายกันธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

วีรภาอ่านประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาอีกครั้ง  นึกถึงคำพูดของเขาครั้งใด  ก็อดที่จะรู้สึกดีดีในหัวใจไม่ได้

--------------------------  

ขอบคุณทุกตัวอักษรที่แทนกำลังใจให้กันนะคะ