โอ๊ย! แล้วฉันจะทำยังไงดี
ทำไม ฉันต้องตกอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้นะ
.
ยัยแพ! เพราะเธอคนเดียว เธอใช่มั๊ยที่ยุให้ชินเลิกกับฉัน เธอเป็นคนที่แย่มาก ฉันเกลียดเธอ
ไม่รู้ว่าแพรเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่รู้ๆ แพรกระชากมือของฉันออกจากชิน
พร้อมเขย่าตัวฉันหัวแทบหลุด แต่ที่แย่กว่านี้อีก ก๋องมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ก๋อง ช่วยแพด้วย แพไม่ได้ทำอย่างนั้นนะ ฉันเห็นแววตาที่เจ็บปวดของก๋องก็พลอยเจ็บไปด้วย
แต่ก๋องส่ายหน้า อย่างผิดหวัง ไม่ช่วยฉันจากแพร เหมือนครั้งก่อน
ไม่ว่ายังไง แพก็ยังชอบชินอยู่สินะ ก๋องพูดได้เพียงเท่านี้ก็เดินหันหลังให้ฉัน
ไม่ใช่ นะ ก๋อง ไม่ใช่นะ ก๋องฟังแพก่อนสิ ก๋อง อย่าทิ้งแพไว้นะ
ฉันร้องเรียกก๋องให้กลับมา แต่ดูเหมือนก๋องจะไม่ได้ยินฉันเลย
แพ ตื่นได้แล้ว ลูก สายแล้วนะ เอ๊ะ!วันนี้ทำไมตื่นสายนะ เสียงแม่ที่ปลุกฉัน
ทำให้ตื่นจากฝันร้ายๆ นี่ได้ซะที ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แล้ว ถ้าเกิดเป็นอย่างในฝันขึ้นมาจริงๆหละ
? ฉันคิดว่าฉันได้คำตอบให้ก๋องแล้วหละ
ฉันตั้งใจว่า หากวันนี้ ก๋องยังไม่พูดเรื่องเพลงที่ให้พี่ปิ๋ง เปิดอีก ฉันก็จะเป็นฝ่ายถามก่อน
ฉันจะไม่ให้เป็นอย่างคราวของชินอีกเด็ดขาด
ทั้งวัน ก๋องก็ไม่มีทีท่าว่าจะพูดซะที เป็นไงเป็นกันคราวนี้ เธอต้องกล้าจะถามความจริงนะแพ
เอ่อ..ก๋อง ฉันรวบรวมความกล้า เรียกก๋อง ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
มีอะไรเหรอแพ ก๋องเงยหน้าจากการอ่านหนังสือเมื่อครู่
คือ
ก๋อง เคยฟังเพลงรึเปล่า ของ อาร์มแชร์? เฮ้อ! กว่าจะหลุดแต่ละคำพูดไปได้
เคยสิ ทำไมเหรอ แพยังไม่เคยฟังเหรอ ก๋องย้อนถามฉันอีก
เคยสิ เพิ่งฟังเมื่อคืนเอง ก๋องพยักหน้า แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
เอ่อ.. แล้วก๋องรู้จักพี่ปิ๋งรึเปล่า ก๋องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
พี่ปิ๋งเหรอ
อืม..ถ้าเป็นพี่ปิ๋ง ที่เป็นดีเจ ก็รู้จัก เคยฟังที่เค้าจัดรายการบ้างเหมือนกัน
ฉันอ้าปากจะถามต่อ แต่ก๋องชิงพูดซะก่อน
ถ้าแพ จะพูดเรื่องพวกนี้ ก๋องว่า เอาไว้พูดวันหลังดีกว่านะ ขออ่านหนังสือก่อนนะ
ก๋องนะก๋อง ฉันอุตส่าห์เป็นคนพูดก่อนแล้วนะ ยังห้ามไม่ให้ฉันถาม ไม่ให้ฉันพูดอีก
ก็ได้ ไม่พูดก็ไม่พูด ถ้าถาม ฉันก็จะไม่ตอบหละคราวนี้
แม้จะบอกก๋องว่า ขอตัวกลับบ้านก่อน แต่ฉันก็มานั่งที่ม้านั่งหน้าคณะ เพราะรู้สึกยังไม่อยากกลับบ้าน
ฉันโมโหก๋องอยู่บ้าง แต่พอนั่งได้ซักพัก ก็นึกไปถึงเรื่องชิน แล้วเราโมโหก๋องแบบนี้ถูกรึเปล่า
ก๋องอาจจะไม่ได้เป็นคนขอเพลงให้แพก็ได้ อาจจะบังเอิญว่าชื่อเหมือนกันเฉยๆก็ได้
เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว ฉันก็อดจะถอดหายใจไม่ได้ เฮ้อ! เข้าใจผิดเป็นครั้งที่สองอีกจนได้นะเรา
คราวนี้แพเข้าใจไม่ผิดหรอก เสียงก๋องแว่วมาจากไหนไม่รู้ ก็ก๋องยังอ่านหนังสืออยู่ห้องสมุดหนิ
คิดมากจนได้ยินเสียงก๋องเลยเหรอเนี่ย คราวนี้ ฉันก็ยังได้ยินเสียงก๋องอีกอยู่ดี
ถ้าคิดถึงก๋องมาก ก็หันมองข้างหลังสิแพ ฉันหันไปตามเสียงที่บอกอย่างช้าๆ
รู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน เพราะบรรยากาศตอนนี้ก็ชวนให้น่ากลัวอยู่เหมือนกัน
โธ่! ก๋องเองเหรอ ทำไมมาเงียบๆ อย่างนี้หละ แพกลัวจะแย่
แล้วไหนบอกว่าจะกลับบ้าน ทำไมมานั่งที่นี่หละ เอาหละสิ ตอบยังไงดีหละฉัน
ก็
ก็นั่งพักเหนื่อยก่อนกลับไง ก๋องดูท่าจะไม่เชื่อ
แน่ใจนะ? ฉันพยักหน้าเป็นการตอบ ก็จะให้บอกได้ยังไงหละ
ว่าเพราะโกรธก๋องที่ไม่ยอมพูดนั่นแหละ ถึงต้องมานั่งอยู่ที่เนี่ย
ก๋องก็นึกว่าโกรธ เรื่องที่ห้องสมุดซะอีก เนี่ยก๋องตามมาง้อแพเลยนะ
แต่แพไม่ได้โกรธก๋องหนิ งั้นก๋องก็ไม่ต้องง้อแพแล้วสิ
นี่ถ้าไม่คิดว่าฉันจะโกรธ ก็คงไม่ตามมาสินะ ดีเหมือนกัน คราวนี้จะได้โกรธจริงๆซะเลย
ฉันเดินหนีแทนคำตอบ ก๋องได้แต่ตะโกนถามอยู่ข้างหลัง
นั่นแพจะไปไหนหนะ ห้ามฉันพูดดีนัก ฉันจะไม่พูดหละคราวนี้
แพ โกรธก๋องเรื่องอะไรครับ ยังจะมาถามเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้อีก
พูดหน่อยสิแพ นะแพนะ คนดี๊คนดี พูดกับก๋องหน่อยสิ อย่างนี้ก๋องก็ไม่มีเพื่อนพูดด้วยสิ
ก็ไปคุยกับแป้งสิ ฉันอดจะพูดไม่ได้อยู่ดี
ก๋องไม่อยากคุยกับแป้งเหมือนอยากคุยกับแพ นะแพนะ ก๋องยอมรับผิดแล้วครับ
ต่อไปก๋องจะไม่แกล้งให้แพโกรธอีก จริงๆนะ ก๋องสัญญา ก๋องทำกระพริบตาปริบๆ เหมือนคนน่าสงสาร
จนฉันอดจะขันไม่ได้ เผลอหัวเราะออกมาจนได้ พลอยทำให้ก๋องหัวเราะฉันไปด้วย
แพงอนแบบนี้ น่ารักจัง แบบนี้ คงงต้องแหย่ให้งอนทุกวันแล้วละมั้ง
ฉันมองค้อนไปยังคนข้างๆ ยิ่งทำให้เจ้าตัวหัวเราะชอบใจใหญ่
เพิ่งหกโมงเย็นเอง ไปหาขนมทานดีกว่า เดี๋ยวก๋องโทรขอแม่ให้เองนะ
แล้วตอนกลับก๋องจะไปส่ง
จากคุณ :
ต้นอ้อ
- [
19 ต.ค. 46 19:52:35
A:203.185.80.14 X:203.185.75.193
]
..~..~.. เพลงรัก อลวน..~..~..(เพลงส่งท้ายความรัก)
