วันเกิดพ่อ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2298254/W2298254.html

ดอกปอบาน  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2463254/W2463254.html


กาลเริ่มมิตรภาพ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2500749/W2500749.html


**ตราบสิ้นแสงตะวันทอ**

15. 10. 2003

    วันจากลาใกล้มาถึงทำให้นอนไม่หลับ.. ฉันเลิกที่จะหลอกตัวเองว่า
ต้องกลับไปสู่ที่ ที่จากมาแล้วนะ.. ต้องแล้วนะ.. จะยืดเยื้อไปอีกทำไม แหม..
กะแค่ความรู้สึกในวันเหงา กลับไปก็มีความรักอีกตั้งหลายกระจาด
ให้เลือก จะอาลัยอาวรณ์คุณไปใยเล่า ข้อสำคัญ ถ้าฉันจะไปอย่ามาแสดง
ทีท่าอะไร ๆ ให้เห็นเป็นเด็ดขาด ห้ามมาแสดงท่าทีอาลัยอาวรณ์นะ.. ไม่งั้น..
ใจที่มันอ่อนแออยู่มันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่..

    เฮ้อ.. สงสารคุณ และสงสารตัวเองพอกัน ต่อไปนี้โลกที่สวยสดมันก็พลัน
หม่นเศร้าอีก ก็ไม่ใช่ไม่เคยเศร้านี่นา เนอะ ว่าไหม.. อืมม..คิดบวกก็คือมีกัน
และกันให้คิดถึงยังดีกว่าว่างเปล่าไง ความคิดถึงสวยงามนะ ยิ่งเวลาบรรยาย
ออกมาเป็นบทกวีแล้วล่ะก็.. ทำให้สวย ๆ เด็ก ๆ คงชอบ เสร็จแล้วก็อ้างนู่น
อ้างนี่ไปทั้งที่..เขียนให้คุณนั่นแหละ ก็..ฉันนี่นะ..ออกจะกะล่อนปานนี้ ใคร้..
จะมาจับได้ล่ะ แต่ละวัน ข้ออ้างไม่เคยซ้ำกันเลยนี่นา
จะยอมให้รู้..ก็เฉพาะคนที่อยากให้รู้เท่านั้นแหละใช่ไหม..

    เฮ้อคิดถึงงานที่อยู่รออยู่ในวันพรุ่งนี้แล้วก็เบื่อ ๆ  แต่งานเลี้ยงย่อมจะมี
วันเลิกรา แม้ต้องดื่มน้ำตาแทนเหล้าก็ทีเถอะ.. ถึงเวลาต้องบ๊าย..บาย เสียที

    ขอบคุณนะ..คนดี.. บทเรียนแต่ละบทที่สอน จะเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดี
เสมอ ๆ คงไม่มีใครเล่าอะไร ๆ ให้ฟังก่อนแยกย้ายกันไปนอนคงไม่มีมืออุ่น ๆ
ของใครให้จูงเดิน

    เอ๊ะ..แต่มันไม่ใช่นิสัยเรานี่.. เดี๋ยวไปหาเอาใหม่ดีกว่า คนอยากเล่าเรื่องราว
ก่อนนอนให้ฟังก็ยังมี..คนที่อยากจูงมือเดินก็หาไม่ยาก ออกจะเยอะแยะไป..

    แฮ่ม ๆ  เรนซะอย่าง ไม่มีอะไรยาก... หากต้องการจะทำ

    พบกันเมื่อชาติต้องการนะ..

         เรนปิดสมุดถอนหายใจ.. คงคิดถึงจอย  และก็..คนที่เริ่มจะผูกพันเล็ก ๆ
น้ำ เขาเป็นคนดี  ขี้เล่น อารมณ์ดี มักจะทำให้เธอหัวเราะได้เสมอ เขามีเรื่องเล่า
ตลก ๆ มาให้ฟัง ทั้งที่จำได้ว่าเคยฟังมาแล้ว แต่ก็ขำเมื่อได้ยินเขาเล่า วิธีการเล่า
ของเขามันชวนขันจริง ๆ นี่นา ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดอะไรแผลง ๆ กับชีวิต
เนื่องจากว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักจะ ซนเกินเหตุเสมอ ๆ  นี่ก็ตั้งใจจะหนี
ความวุ่นวายไปที่ไหนก็ได้.. ที่ซึ่งมีสีน้ำฟ้าอย่างที่ต้องการ ไม่น่าเชื่อนะจาก
ความคิดซน ๆ ทำให้ เรามานั่งเขียนบันทึกในที่ที่ซึ่งมีเสียงคลื่นเห่กล่อมตลอด
เวลา สีน้ำฟ้าก็คือ..สีของทะเลที่สะท้อนมาจากฟ้า เริ่มต้นจาก..ริมหาดทรายขาว
น้ำจะเป็นสีเขียวมรกต ลึกลงไปเป็นทะเลสีน้ำเงิน ปรากฏในสายตา เสียงของลม
และนกตัวน้อยที่เล็กเสียจนน่าจับไปทอดกระเทียมพริกไทย แหะ ๆ  เธอไม่ได้โหด... นี่เป็นหนึ่งความคิดเห็นของน้ำต่างหาก แต่น้ำก็ใจดีพาเธอไปเที่ยวชมทะเล
แถบนี้ซะทั่ว มีเรือทั้งที่จอดอยู่และวิ่งแล่นออกจากฝั่งทิ้งฟองคลื่นสีขาวเป็นทาง
ยาวเหมือนดาวหางให้เห็น สวย.. สวยจน บรรยายไม่ถูก   พรุ่งนี้เวลาของการจาก
ลาก็มาถึง.. เฮ้อ.. ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลย..

         ***********************************************

         ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันที่ล็อบบี้ของโรงแรมที่จอยพักอยู่.. เมื่อถึง
เวลาต้องจากกัน.. รอยยิ้มสดใสยังเจือจางอยู่ในหน้า..

"จอยอยากเชิญทุกคนไปเที่ยวเชียงราย  แล้วก็แวะบ้านจอยด้วย ทุกคนเห็นเป็นไง
บ้างคะ"

"มีโปรแกรมยังไงบ้างอ่ะค่ะ"      เรนเริ่มสนใจ

"ก็.. 3 คืน ที่เชียงราย ไปเป็นครูอาสาสอนวิถีชีวิตคนเมืองให้เด็กชาวอาข่า
แล้วก็ให้เด็กสอนวิถีชีวิตชาวป่าให้เรา เป็นการแลกเปลี่ยนกันเด็กจะได้ดีใจ
ว่าได้สอนเรา แล้วถ้าแวะบ้านจอยก็ค้างกันสักคืนหนึ่ง รุ่งขึ้นจะพาไปเดิน
ถนนท่าแพ เค้าจะปิดถนนทุกวันอาทิตย์เพื่อให้พ่อค้าแม่ค้าได้ขายสินค้า
หัตกรรมน่ะค่ะ แล้วก็มีลานขันโตก มีอาหารเหนือมากมายให้ลองชิมกันด้วย"

"ดีจัง.."      เรนทำตาวิบวับ  เฮียใช้เริ่มส่ายศรีษะ.. หันไปคุยเบา ๆ กับคุณพ่อ
คุณแม่ของจอย ซึ่งนั่งอมยิ้มมองลูกสาวคนเก่ง ที่เจ้ากี้เจ้าการกับเพื่อนใหม่ของ
เธอ

         มิตรภาพเริ่มงอกงาม จากสองเป็นสี่ เป็นหก.. ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคน
คุยกันเหมือนสนิทสนมกันมานาน.. โปรแกรมการไปเที่ยวเชียงรายช่วงสิ้นปี
ถูกกำหนด และวางแผนร่วมกัน..

         ***********************************************

         คืนวันที่ 30 ธันวาคม เป็นวันที่ต้องทำงานอีกวัน และกำหนดเดินทาง
คือ 20.00 น. ที่สถานีขนส่งหมอชิต เรนละล้าละลังกับงานเอกสารที่จะต้อง
เคลียร์ให้เสร็จก่อนจะปิดปีบัญชี กระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมพร้อมสำหรับการ
เดินทางวางอยู่ใต้โต๊ะ.. พี่น้ำโทรมาบอกแล้วตอนนี้สแตนบายอยู่ที่สถานีขนส่ง
หมอชิตแล้ว เหลือแต่เธอคนเดียวที่ต้องเร่ง เรนมองงานตรงหน้าที่หัวหน้า
เซ็นเอกสารมาให้เมื่อครู่ใหญ่ เธอต้องนำไปจัดเก็บตามแฟ้มให้เสร็จสรรพ
เพื่อแผนกต่อไปจะได้ทำงานต่อได้อย่างท้อ ๆ

"เป็นอะไร พี่เรน.."       น้องอิ๊ด  เพื่อนร่วมงานอีกคนที่ยังไม่กลับส่งเสียงมา
แต่ไกล

"เปล่าจ้ะ"     เธอยิ้มตอบ แต่สีหน้ามันคงจะบ่งบอกความกังวลเอาการ

"พี่จะไปเชียงรายไม่ใช่เหรอ.. รถออกกี่โมงนะพี่"

"สองทุ่มจ้ะ"  

"อุ๊ย..ทุ่มหนึ่งแล้วนะพี่.. วันนี้รถออกจะติด"  

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปรถไฟฟ้า"      เธอกล่าวพลาง ทำงานพลาง

"ไหน ๆ ทำอะไร เดี๋ยวอิ๊ดช่วยค่ะ"

"เอ่อออ.."

"ไม่ต้องเกรงใจ ปีนี้อิ๊ดไม่ได้ไปไหน มาช่วย.. เก็บเอกสารเข้าไปคนละแฟ้ม
สองแฟ้ม แป๊ปเดียวก็เสร็จพี่"

"ขอบใจ.. งั้นขากลับจะซื้อหนมมาฝาก"

"ฮิ ๆๆๆ "      สาวน้อยหัวเราะคิก ชอบใจ.. ชวนให้เรนหัวเราะตาม สองสาว
เร่งมือกับงานตรงหน้า ทุ่มครึ่งทุกอย่างก็เรียบร้อย

"ขอบใจนะอิ๊ด ไม่ได้อิ๊ดพี่แย่แน่เลย"

"แผนกของอิ๊ดก็แย่ค่ะ.. ถ้าไม่มีพี่เรน"

"ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ นี่จ้ะ"

"แต่พี่เรนกลับมาทำหลังจากเปิดงานก็ได้นี่พี่.. ไม่จำเป็นต้องทำวันนี้ก็ได้"

"แหม... ไม่อยากให้งานค้างข้ามปีนี่จ้ะ.. "

"พี่เรนเป็นคนดีจังค่ะพี่"

"ขอบใจ..ที่ชม อุ๊ย..ทุ่มสามสิบห้าพี่ต้องรีบแล้วล่ะ"  

"โชคดีค่ะพี่.. แล้วซื้อหนมมาฝากด้วยน๊า"

"จ้า..."        เรนหิ้วกระเป๋าเดินทาง รีบเดินออกจากบริษัทตัวปลิว ยกนาฬิกา
ข้อมือเป็นระยะ สลับกับมองรถที่ติดเป็นแพบนถนนจึงตัดสินใจเดินไป
ปากซอยข้างออฟฟิศ ตกลงราคากับมอเตอร์ไซค์รับจ้างได้..ก็จัดแจงขึ้นไปนั่ง

"ขอแบบด่วนจี๋ แต่ปลอดภัยนะพี่.."

"ครับ ๆ "      สองชีวิตที่ฝ่าดงควัน และรถนานาชนิดท่ามกลางชั่วโมงการเดินทาง
ที่ผู้คนมุ่งหน้าออกนอกเมืองต่างลุ้นระทึก

         ***********************************************

"ขอโทษค่ะ พี่น้ำ เรนติดงานน่ะค่ะ"    เธอรีบทักมาแต่ไกล น้ำยิ้มรับ

"เฮียใช้ล่ะ"

"อ้าว เฮียยังไม่มาหรือคะ  เดี๋ยวเรนโทรหาที่มือถือ"     เธอหยิบโทรศัพท์ที่
คล้องคออยู่มากดหมายเลข

"รับซี..เฮีย...... อ่ะ ..สวัสดีค่ะเฮีย อยู่ไหนแล้ว"    

"อยู่ตรงช่องผู้โดยสารขาออกไปเชียงรายอ่ะ"     เรนเหลียวซ้ายแลขวา

"ของเรนช่องหมายเลข 13"

"อ้าว.. งั้นเดี๋ยวเฮียเดินไป แค่นี้นะ"

"ค่ะ"     เธอหันมาพยักหน้ากับน้ำ เมื่อเฮียมาถึงทุกคนก็รีบพากันไปขึ้นรถที่
กำลังจะออกจากท่า

"เป็นไงครับ งานเยอะมากเลยหรือเรน"     น้ำเปิดฉากคุยหลังจากได้ที่
นั่งคู่กัน  ส่วนเฮียใช้หนีไปนั่งเบาะหลัง อ้างว่าจะได้หลีสาวบ้าง

"ค่ะ พี่น้ำ เรนไม่อยากให้มันข้ามปี เคลียร์เสร็จก็เที่ยวได้อย่างสบายใจ"

"ดีจัง  มีอะไรให้พี่แบ่งเบาได้คราวหน้าบอกนะ"

"ขอบคุณค่ะพี่.. พี่น้ำใจดีจัง"

"เลือกจดจำแต่สิ่งที่ดีให้หัวใจเราได้ชุ่มชื้นนะครับ บางทีพี่อาจไม่ใช่คนดีที่หนึ่ง
อย่างที่เรนต้องการก็ได้  ฟังนิทานมั้ย..เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง"      น้ำหันไปมอง
ผู้คนบนรถโดยสารซึ่งขณะนี้..รถพึ่งจะเริ่มแล่นฝ่าการจราจรอันคับคั่ง
ของกรุงเทพฯ ออกมาทางปทุมธานีจะเข้าสู่อยุธยา เสียงคุยกันเบา ๆ ดังคู่
กับเสียงเครื่องยนต์และเครื่องปรับอากาศของรถยนต์นี่นั่งมา

"พี่น้ำ..ใจดีจัง มีเรื่องอะไรเล่าให้เรนฟังคะ"

"เรื่องไฟ น้ำ ..และความเชื่อมั่น  พี่อ่านมาจากอินเตอร์เน็ตเพื่อนเมล์มาให้น่ะจ้ะ"

"ค่ะ..มีอินเตอร์เน็ตมานี่เราได้ประโยชน์มากมายเลยนะพี่ โลกไร้พรมแดน..
ใครไม่รู้ให้นิยามนี้มา"

"ครับ.. พี่ก็เห็นด้วย เรื่องมีอยู่ว่า..ไฟ น้ำ และความเชื่อมั่นเป็นเพื่อนกัน  
ทั้งสามตกลงที่จะเดินทางไปท่องเที่ยวด้วยกัน ก็ถกกันอยู่นานก็เริ่มออกเดินทาง
พวกเขาตกลงใจจะไปเที่ยวป่า เพราะคิดว่าในป่า..มีสรรพสิ่งมากมายที่จะให้
พวกเขาเรียนรู้  ทั้งสามก็คุยกันไประหว่างทางเดินจนกระทั่งมาถึงทางแยก..
ไฟก็กล่าวว่า  เออ..นี่ถ้าเกิดเราหลงทางจะตามหากันได้อย่างไรนะ"     น้ำใส่
แอ็คติ้งในน้ำเสียงให้ฟังดูโหด ๆ เหมือนไฟที่ร้อนระอุ  เรนยิ้ม..รอยยิ้มนั้นพิมพ์ใจ
น้ำเสียจนเขาคิดว่า ไม่ผิดเลยที่ได้เล่านิทานนี้ให้เธอฟัง

"นั่นสิ..ทำไงดีล่ะ"     เรนร่วมผสมโรง  โดยสมมุติว่าตัวเองเป็นน้ำ

"ไฟก็ตอบว่า.. ไม่ยากนี่ พวกนายมองขึ้นไปในท้องฟ้าสิ.. ถ้าที่ไหนพวกนาย
เห็นควัน ที่นั่นก็เจอฉันเสมอ"

"อืมมม.. ค่ะ..ใช่ ที่ไหนมีไฟ ที่นั่นก็มีควัน  พี่ ๆ แล้วถ้าไปเจอเตาไร้ควันเข้า
จะหาเจอไหมคะ"     เรนพูดเจือหัวเราะ พลางหลบวูบ เอียงตัวเข้าหากระจก
แล้วตั้งหน้าตั้งตาหัวเราะ..น้ำมองยิ้ม ๆ  

"มีป่วน ๆ จะฟังต่อไหม"     เขาแกล้งดุ เรนพยักหน้า กลั้นหัวเราะจนหน้าใส ๆ
มีสีชมพูเรื่อ..บนแก้มสองข้าง

"แล้วน้ำว่าไงคะพี่"

"น้ำก็บอกว่า ผมนั่งอยู่นี่..ไง หันไปทางไหนก็เจอแต่ผม"   ทั้งคู่ประสานเสียง
หัวเราะเบา ๆ

"ฮั่นแน่ะ.. มุขนี้คิดนานไหมเนี่ย คิก ๆๆๆ"

"ก็เราอยากป่วนก่อนไมเล่า ฮึ.. "     เขาพูดเจือหัวเราะ

"กลับเข้าเรื่อง ๆ พี่น้ำ"

"น้ำบอกว่า  ไม่ยากหรอก นายก็ไปดูที่ตรงไหนที่ต้นไม้งอกงามอุดมสมบูรณ์
ที่ตรงนั้นก็จะมีน้ำให้นานได้พบเจอเสมอ"

"อืมมม... "  เธอพยักหน้าน้อย ๆ

"ตานี้ความเชื่อถือที่ฟังทั้งคู่มานานแล้ว.. ก็เอ่ยขึ้นบ้าง ที่ไหนมีไฟ ที่นั่นก็มีควัน..
ที่ไหนต้นไม้งอกงาม สดสวยที่นั่นมีน้ำ แต่ขอร้องได้ไหมเพื่อน พวกนายอย่า
ปล่อยให้ฉันหลงทางเลย.. ถ้าพวกนายปล่อยให้ฉันหลงทางพวกนายจะไม่มี
ทางได้เจอฉันอีกเลย แล้วพวกนายก็จะไม่มีความสุข จะหวาดระแวงซึ่งกัน
และกัน"

"ใช่เลย"   เธอโยกศรีษะกลับมาพิงพนัก มองออกไปนอกหน้าต่างแทน

"ถ้าความเชื่อถือหายไป ก็จะมีแต่ความหวาดระแวงต่อกัน เรนเชื่อพี่น้ำค่ะ
เรนจะเป็นคนดี เชื่อและเคารพผู้ใหญ่ที่พูดจาและสั่งสอน เรนกลัวผู้ใหญ่จะ
ไม่เชื่อถือเรน"

"ดีมาก..เด็กดีของพี่..ดูนั่นสิพระอาทิตย์กำลังจะลับเหลี่ยมเขา"  

"สวยจังค่ะพี่ นานแล้วที่เรนไม่ได้มองภาพแบบนี้"   ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบ
ครอบคลุม มองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ดวงกลมโต กำลังร่ำลาท้องฟ้า
อย่างอ้อยอิ่ง ขณะที่รถกำลังแล่นไปตามความเร็วผ่านต้นไม้สูงใหญ่สองข้าง
ทาง ฟ้าสีฟ้าสดเมื่อครู่ใหญ่ ตอนนี้เจือไปด้วยลำแสงสีส้ม สีเหลือง สีม่วง ที่
สะท้อนมาจากมุมต่าง ๆ สวยตราตรึงจิตใจนัก.. อาทิตย์อัสดงเคลื่อนตัวลับ
เหลี่ยมเขาช้า ๆ สีเทาหม่นของรัตติกาลเข้ามครอบคลุมอย่างกลมกลืน..

         ทั้งสองต่างเงียบเสียงไป   เรนนั่งติดกับหน้าต่างหันมาสบตาคนที่นั่ง
ข้าง ๆ  แววหวานในดวงตาบอกอะไรหลาย ๆ อย่าง เธอยิ้มกับเขา และเชื่อมั่นว่า
การเดินทางครั้งนี้ เขาจะช่วยให้มันสนุกสนาน และปลอดภัยแน่นอน  
แอบต่อเติมในหัวใจเล็ก ๆ ว่าอยากให้มิตรภาพนี้ยาวนาน ตราบกระทั่งนานเท่านาน
ไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนตะวันที่จะลับฟ้าไป เพื่อที่จะผันกาลเวลาผ่านให้วนกลับ
มาทอแสงใหม่อีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 46 00:28:36

แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 21:45:14

แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 00:49:23