ความคิดเห็นที่ 1 -2- คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ฉันจะได้นอนบนเตียงของฉัน ฉันนอนจ้องเพดานห้องซึ่งตอนนี้มืดสนิท ลายน้ำบนเพดานกลายเป็นแค่เงาดำๆ ฉันพยายามนึกถึงแม่ แต่ก็มีให้นึกไม่เยอะ ส่วนใหญ่ก็เป็นตอนที่ไปเยี่ยมแม่ในเรือนจำช่วงสั้นๆ ซักเดือนละครั้ง บางทีก็สองเดือนครั้ง จำได้ว่าแม่สูบบุหรี่จัด แล้วก็ชอบลูบผมฉัน จากนั้นก็จะพร่ำพูดแต่ว่าฉันน่ารักเหลือเกิน บางครั้ง แม่ก็ร้องไห้ ยายกับแม่จะจับมือกันแล้วคุยกันเบาๆ  ฉันยังจำความรู้สึกครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าผู้หญิงในคุกเป็นแม่จริงๆ ของฉัน หมายถึงตอนที่ฉันเชื่อจริงๆ จังๆ เพราะก่อนหน้านั้น ฉันแบบว่า เชื่อมาตลอดว่ายายเป็นแม่ของฉัน มันพิลึกอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกันไม่มีผิดกับครั้งแรกที่รู้ตัวว่าชื่อของตัวเอง คือ วิก – ตอ – รี ยายพยายามให้ฉันเขียนจดหมายถึงแม่ แต่ฉันไม่รู้จะเขียนถึงอะไรดี ฉันเลยไม่เขียน เวลายายคุยโทรศัพท์กับแม่ ยายจะเรียกฉันให้มาทักทายแม่ด้วย ฉันทำตามยายว่า แต่ก็รู้สึกกระดากๆ แม่มักจะถามเรื่องที่โรงเรียน ไม่ก็ถามว่าทำการบ้านเสร็จหรือยัง เป็นเด็กดีหรือเปล่า แล้วฉันก็ได้แต่ตอบว่า ค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังคุยกับญาติห่างๆ ซึ่งอยู่ไกลมากๆ อะไรทำนองนั้น บ่อยครั้ง ฉันลองนึกภาพแม่ตอนกำลังตั้งท้องฉัน บางทีพอคิดได้ว่าเกลียดแม่ที่แม่ไม่มาอยู่กับฉัน ฉันจะรู้สึกเหมือนตัวเองติดคุกอยู่กับแม่ เหมือนยังคงฝังตัวอยู่ในร่างกายของแม่ ฉันชอบจินตนาการว่าแม่จะเป็นคนยังไง หรือเป็นผู้หญิงประเภทไหน แล้วแม่จริงๆ ของฉันก็ไม่ตรงกับที่ฉันฝันเอาไว้ซักนิด ไม่ใช่แม่ประเภทที่จะพาฉันเข้านอนตอนกลางคืน สระผมให้ฉัน กอดฉันทั้งวันทั้งคืน และรู้จักตัวฉันดีกว่าที่ฉันรู้จักตัวเอง ช่างเป็นค่ำคืนที่ยาวนานอะไรอย่างนี้ ฉันเริ่มลูบไล้ร่างกายเพื่อกล่อมตัวเองให้ผ่อนคลาย รู้สึกดี ดีกว่ามีเซ็กซ์ซะอีก จากคุณ : นารูมิ - [ 20 ต.ค. 46 07:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 -3- เช้าวันที่แม่ถูกปล่อยตัว ยายวิ่งวุ่นรอบห้องครัวราวกับนกน้อย ยายอยู่นิ่งๆ ไม่เป็น ยายเป็นเหมือนนกที่จะตายถ้าไม่กระพือปีกบิน ถ้ายายไม่ทำกับข้าว ยายก็จะทำความสะอาดบ้าน ไม่งั้นก็คุยโทรศัพท์ หรือหาอะไรซักอย่างทำจนได้ เวลาเดียวที่ยายอยู่นิ่งๆ ก็คือ ตอนที่ยายผล็อยหลับหน้าจอทีวีก่อนจะเข้านอน เห็นชัดว่าวันนี้ยายตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะยายวิ่งวุ่นยิ่งกว่าวันไหนๆ ฉันกลืนข้าวโอ๊ตไปแบบแกนๆ รู้สึกไม่สบายตัวในชุดกับรองเท้าคู่ใหม่ “หยุดเล่นข้าวโอ๊ตซะที เมาส์ กินซะ” “ค่ะ ยาย” ฉันใช้ช้อนเกลี่ยข้าวโอ๊ตให้ลายเป็นลวดลายเล็กๆ ฉันเกลียดการกิน “วิคกี้ ระวังอย่าให้เลอะโดนชุดนะ” “ค่า” ยายยืนอยู่ที่ซิงค์จิบกาแฟแซงกา แล้วมองผ่านถ้วยกาแฟมายังที่ที่ฉันนั่งอยู่ ฉันก้มหน้าก้มตามองถ้วยข้าวโอ๊ตตรงหน้า เกลียดจังเวลาถูกจ้องแบบนี้ “หลานเหมือนแม่ของหลานตอนอายุเท่าๆ หลานตอนนี้ไม่มีผิด เด็กผู้หญิงตัวผอมๆ เล็กๆ แม่เราน่ะเคยเป็นเด็กดี ใครจะไปเชื่อว่าจะกลายมาเป็นอย่างนี้ไปได้ แม่เราน่ะอ่อนต่อโลก ไร้เดียงสาเกินไป อาจจะเป็นความผิดของยายก็ได้ ตอนที่เริ่มไปพัวพันกับหมอนั้น ยายน่าจะรู้นะ ว่าจะต้องมีเรื่อง แต่ยายก็ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ” ฉันไม่พูดอะไร พยายามมุ่งความสนใจไปที่การสร้างหุบเขาและเนินเขาข้าวโอ๊ตแทน ยายถอนหายใจ “หลานรัก เก็บถ้วยไปไว้ที่อ่างแล้วไปกันเถอะ” “ค่ะ ยาย” ฉันออกไปนั่งรอที่บันไดตรงมุขหน้าบ้าน รอยายเตรียมพร้อมให้เสร็จ บางครั้งก็ยากเหมือนกันที่จะตั้งสติให้จดจ่อแต่เรื่องที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า อย่างตอนนี้ ฉันกำลังคิดว่าเมื่อกี้ ในห้องครัวยายดูดีจังในชุดลายดอกไม้นั่น ยิ่งตอนแสงไฟในครัวตกกระทบผมยายพอดี ฉันกำลังคิดถึงวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง แค่ยายกับฉัน  มันดีทีเดียว เพียงแค่เราสองคน ตอนฉันยังเด็กกว่านี้ ยายจะพาฉันไปสวนสาธารณะ เราจะอยู่กันนานเป็นชั่วโมงๆ ยายบอกว่าเด็กผู้หญิงต้องการแสงแดดเยอะๆ จะได้โตไวๆ เหมือนกับว่าฉันเป็นต้นไม้หรืออะไรพรรณนั้น ฉันกำลังคิดถึงความรัก และการติดเกาะ  คิดถึงครอบครัว และช่องว่างในหัวใจที่แสนจะปวดร้าว ฉันสงสัยจังว่าตอนเด็กๆ แม่ได้แสงแดดไม่พอหรือยังไง จู่ๆ ตอนนี้ฉันก็เกิดอยากรู้จักแม่ขึ้นมา อยากจนแทบจะทนไม่ไหว ขณะเดียวกันฉันก็กลัว ยายกับแม่กอดกันนานต่างร้องไห้กันทั้งคู่ ฉันพยายามทำตัวลีบๆ ใจอยากจะมุดดินหนีไปให้พ้นๆ ผู้หญิงที่เพิ่งจะได้รับอิสระคนนี้ คือ แม่ของฉัน แม่ดูเหนื่อยๆ และคล้ายๆ ว่ากำลังหวั่นๆ ฉันยืนยุกยิกไปมา แม่มองมาที่ฉัน พอเห็นสายตาของแม่ ฉันรู้ทันทีว่าแม่กำลังมอง ‘ชัยชนะ’ ที่มีตัวตน - - วิกตอรีของแม่ ฉันก้มหน้าดูพื้น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด ฉันต้องการแม่ ต้องการขนาดที่ได้รสชาติความปรารถนานั้นเลยทีเดียว หนูอยากรู้จักแม่ แม่อ้าแขนกว้างแล้วฉันก็รี่เข้าไปซบที่อ้อมอกแม่ ชั่วขณะหนึ่งที่ทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบ ฉันไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว ฉันเต็มตื้นด้วยกลิ่นหอมของแม่ กลิ่นความรักจากคนเป็นแม่ ฉันอยากจะร้องไห้ แต่ร้องเพราะมีความสุข ทั้งหมดนั้นนานพอที่ฉันจะปลดปล่อยอารมณ์ ปล่อยวางทุกอย่าง และอยากเหลือเกินที่จะกู่ก้องร้องตะโกน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองเก็บกดที่จะรอพบแม่มากขนาดนี้ ฉันว่านี้ต่างหากควรเป็นความรู้สึกเวลาที่มีเซ็กซ์ แล้ววินาทีประทับใจก็ผ่านพ้น ฉันไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ เราทั้งคู่ร้องไห้ แต่น้ำตาไม่ได้ช่วยให้เราใกล้ชิดกัน เพราะตอนนั้น เราต่างก็ผละออกจากกันเรียบร้อย ฉันเริ่มรู้สึกเกลียดแม่ เกลียดเหลือเกิน เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกันและกันเลย ฉันกอดอกแล้วเบือนหน้าหนี ถอยกลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง นึกสงสัยว่า สำหรับฉันแล้ว การเปิดใจทำไมถึงยากเย็นนักนะ นี้คือเรื่องทั้งหมดที่ฉันจำได้ จากคุณ : นารูมิ - [ 20 ต.ค. 46 07:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 +:+:+:+:+:+:+:+:+:+: ขอชี้แจงนิดค่ะ คือเรื่องนี้นารูมิ SAVE เอาไว้นานแล้ว ตอนนี้เลยจำไม่ได้แล้วค่ะว่าเป็นเรื่องสั้น หรือเป็นตัวอย่างบางตอนจากหนังสือ ลองเอาชื่อเรื่อง กับชื่อผู้แต่งไป Search แล้วก็ไม่พบหนังสือชื่อนี้ ก็เลยเหมาเอาว่าไปเอามาจากเว็ปเรื่องสั้น แล้วเนื้อเรื่องก็มีแค่นี้นะคะ อย่ารออ่านตอนต่อไปเลยค่ะ ผู้แปลก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนมาแปลให้ (ขอโทษฮับ) แล้วก็มาลาพักร้อนอาทิตย์หนึ่งค่ะ ขอหนีไปรับลมหนาวที่เหนือ แล้วกลับมาเจอกันอีกนะคะ +:+:+:+:+:+:+:+:+:+: จากคุณ : นารูมิ - [ 20 ต.ค. 46 07:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากไปเที่ยวมั่งจังเล๊ยยย ติดแลป (ไม่ใช่ติดเกาะ แต่อยู่ประเทศที่เป็นเกาะ ก็เหมือนกันละเนอะ) อ่านแล้วสงสารแม่กับยาย แต่วิกกี้เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด จากคุณ : canossa (Canossa) - [ 20 ต.ค. 46 08:15:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าดีใจที่วิกกี้รับว่าต้องการแม่แล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 20 ต.ค. 46 15:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 http://www.eastoftheweb.com/short-stories/UBooks/WaitHer.shtml จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 20 ต.ค. 46 18:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ คุณนารูมิ จากคุณ : kekajung - [ 20 ต.ค. 46 21:53:07 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม อย่างน้อยๆก็เป็นสัญญาณที่ดีเนอะ ที่วิกกี้ไม่ได้โกรธแม่ไปซะทั้งหมดเลย จากคุณ : TSURUGI - [ 20 ต.ค. 46 22:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบครับ จากคุณ : GTW - [ 21 ต.ค. 46 22:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^__________^ จากคุณ : nOthinG - [ 22 ต.ค. 46 18:42:09 A:202.57.166.181 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 แปลได้เนียนมากเลยครับ ฝีมือแบบนี้อีกไม่นานคงได้เห็นผลงานในสื่อสิ่งพิมพ์ “เกลี้ยงแล้ว บ๋อแบ๋” ตรงนี้อ่านแล้วยิ้มเพราะลืมคำว่า " บ๋อแบ๋ " ไปนานแล้ว จากคุณ : นกน้ำ (นกน้ำ ไซบีเรีย) - [ วันปิยมหาราช 06:45:06 ]