เพชรนิลจินดา

ใช่ค่ะ มันคือสงคราม

ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็ร้างว่างเปล่า

"แม่ว่าไม่จำเป็นต้องใช้รถเข็นมั้ง" คุณแม่ออกปากเมื่อเห็นฉันไปเข็นรถเข็น

ฉันกับแม่เห็นหญิงสองคนทุ่มเถียงแต่ไกล

เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นทั้งสองกำลังแย่งข้าวสารกล่องกันอยู่

"ฉันเห็นมันก่อน" คนหนึ่งว่า

"ปล่อยนะ" อีกคนบอก

"เอาน่า เลิกเถอะ" คุณแม่เข้าไปขวางตรงกลาง

"ยุ่งเรื่องตัวเองเถอะย่ะ"

"มันเรื่องอะไรของหล่อนยะ"

"ลืมเสียเถอะค่ะ แม่" ฉันพยายามพาแม่ออกจากการวิวาทนั้น

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"ถ้าร้านปิดซักวัน พวกเธอคงกินกันเองแหง ! นี่หรือที่เรียกตัวเองว่าคนศิวิไลซ์! ถ้าใคร ๆเอาแต่ของที่ตัวเองต้องการ ก็จะมีของเพียงพอถ้วนทั่วกัน"

คุณแม่ไม่วายโวยวายระหว่างเดินกลับมาที่รถ

ตรงที่จอดรถ...

"เราได้ข้าวมากี่กล่องลูก?"

"อา...สองค่ะ"

"เราไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม เผื่อจะได้เพิ่มอีก ลูกไม่มีเดาวันถูกหรอก"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ที่ปั๊มน้ำมันก็ไม่มีมากเหมือนกัน

คุณพ่อถลันเข้ามาถามว่า

"คุณมีกระป๋องน้ำมันเบนซินหรือเปล่า"

"กระป๋องน้ำมันเบนซิน?"

"คุณคิดว่าจะเอาไปทำอะไร? ใส่น้ำสตรอว์เบอร์รี่โซดารึ!!!"

"อย่ามาพูดกับแม่อย่างนี้นะคะ!"

"ทุก ๆ เช้าพ่อขับรถตั้งสี่สิบไมล์ให้ลูกมีชีวิตสะดวกสบาย พ่อจะทำอย่างงั้นได้ไงถ้าไม่มีรถ? หือ? อย่างงั้นไงพาอถึงต้องการกระป๋องใส่น้ำใน ! ลูกเข้าใจรึยัง? รถวิ่งได้ด้วยน้ำมัน!!!"

แล้วคุณพ่อก็ได้สติ

"พ่อเสียใจนะ  ลูกรัก พ่อวิ่งพล่านไปทั่ว ตลอดวัน ทั้งวัน พ่อปวดหัวข้างเดียว เอางี้นะ พ่อจะไปเติมน้ำมันรถแล้วเราค่อยแวะหาอะไรกินกันนะ"

หลังจากเราปรับความเข้าใจกัน เราก็กลับบ้านพร้อมคุณพ่อ

เราอยู่ในรถจนถึงบ่ายสอง เราคงไม่ได้ไปภัตตาคารไหน ๆ อย่างแน่นอน

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
 
"เราไม่เติมใส่กระป๋อง ไม่งั้นเราจะไม่มีให้พอทุกคน" พนักงานปั๊มบอก

"ก็ได้ แย่จัง แต่คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? หนังสือพิมพ์ไม่เห็นลงข่าวอะไรเลย"

"แน่ละพวกเขาไม่บอกอะไรหรอก ก็มันเละตุ้มเป๊ะออกงั้น อิรักถล่มบ่อน้ำมันที่ อบาดานได่แล้ว"

"โอ๊ะ ไม่นะ โอ้ พระเจ้า ไม่นะ " คุณพ่ออุทาน

"พระเจ้า! มาลี!"

มาลีเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ ของคุณแม่ อาศัยอยู่ที่อบาดานกับสามีและลูกสองคน

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"เร็วเข้า! โทรหาพวกเค้า!"คุณแม่รีบเข้าบ้านตรงไปที่โทรศัพท์

"กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง..."

"ไม่มีใครรับโทรศัพท์! "

"คุณลองที่บ้านแม่เค้าหรือยัง? เธอน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!"

"ชั้นพยายามโทรหาเธอที่บ้านเหมือนกันแต่เธอหูหนวก!"

หลังจากอบาดาน ทุกหัวเมืองชายแดนตกเป็นเป้าโจมตีของพวกทิ้งระเบิด  ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่แถบพื้นที่นั้น ลี้ภัยขึ้นเหนือไป ให้ไกลจากมิสไซล์ของอิรัก

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

นิ๊งหน่อง

"ใครนะมาหาป่านนี้" คุณแม่บ่น

"ไม่รู้เหมือนกัน"

"มาลี!!??!"

เมื่อคุณพ่อเปิดประออกก็พบกับ มาลีเพื่อนคุณแม่กับครอบครัว

หญิงทั้งสองโผเข้าหากัน

"ทุกอย่างพังหมดเลย" มาลีบอกดสียงสะอึกสะอื้น

"ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็น ๆ นะ" คุณแม่ปลอบ

"ดูนี่นะ ที่เราเหลืออยู่" สามีของมาลีหยิบเครื่องเพชรออกมาอวดให้คุณพ่อดู

"โอ"

"ตามพี่มานะหนู พี่จะชงช้อคโกแล้ตร้อน ๆ ให้นะ"ฉันบอกลูก ๆ ของคุณน้ามาลี

"ผมไม่ชอบ" คนโตอุธรณ์

"หนูไม่ชอบเหมือนกัน" คนเล็กว่าตาม

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"ทีแรกเราไปที่บ้านแม่ชั้น เรากดกริ่งหลายทีแต่ท่านไม่ได้ยินเพราะหูหนวก ชั้นเายใจจริง ๆ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ เธอทำถูกแล้วที่มาที่นี่"  คุณแม่ปลอบคุณน้ามาลี

คุณพ่อเองก็นั่งฟังสามีน้ามาลีคุยอยู่อีกฟากของโต๊ะ

"บ้านหลังนั้นราคาเป็นล้าน ล้านนึงหานกลายเป็นควันไป คุณคิดดูสิ" สามีน้ามาลีเล่า

"..."

คุณพ่อไม่ใคร่ชอบสามีคุณน้ามาลีนัก เขาเป็นพวกวัตถุนิยมเกินไป

พวกเขามีบ้านหลังงานจริง ๆ หลังหนึ่ง  เราเคยไปพักที่นั้นหลายปีมาแล้ว

"หินอ่อนอย่างเดียวก็เป็นแสนแล้ว"

"รู้แล้ว..."

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"เอาล่ะนะ นี่จ๊ะ เตียงพร้อมแล้ว บ้านเราก็เหมือนบ้านของพวกเธอ เด็ก ๆ นอนที่ห้องมาร์จินะจ๊ะ "

"โอ้ ขอบคุณนะทาจิ!" คุณน้ามาลีกล่าว

"ใช่ขอบคุณนะครับ"

"เธอสองคนตามพี่มา" ฉันบอกลูก ๆ คุณน้ามาลี

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"ไม่เห็นมีตุ๊กตาเลยพี่"  ลูกคนฌโตน้ามาลีกวาดตาทั่วห้องฉันแล้วถาม

"ที่บ้านผมนะมีตุ๊กตาสตาร์วอร์เต็มไปหมดเลย"

"หนูมีดาร์ธเวเดอร์"

"โชคดีของเธอนะ"

"พี่ชอบสตาร์วอร์รึเปล่า?"

"พี่ชอบเจ้าหญิงเลอา"

"เหวอ หล่อนน่าเกลียด..."

"เอาละจ๊ะ ถึงเวลาไปนอนแล้วราตรีสวัสดิ์เด็ก ๆ "

ทั้งสองคนนอนหลับสนิทในเวลาไม่นาน

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

คุณน้ามาลีกับครอบครัวพักอยู่กับเราหนึ่งสัปดาห์ นั่นคือระยะเวลาที่ใช้ขายเครื่องเพชรและตั้งต้นชีวิตใหม่  คุณแม่ของน้ามาลีเป็นคนเข้าได้ด้วยยาก(แถมหูหนวกอีก)  แต่พวกเขามีความสุขที่อยู่กับเรา แล้ววันหนึ่งเมื่อเราไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

"ผมจะเอานั่น"

"หนูจะเอาไอ้นั่นตรงโน้นน่ะ"

พระเจ้า เด็กเหลือขอจริง ๆ เลย  ฉันคิด

"เฮ้ มีถั่วด้วย เย็นนี้เราทำซอสพริกได้แล้ว" คุณน้ามาลีกล่าวอย่างตื่นเต้น

"ก็ได้  แค่ลืมเรื่องแก๊สแล้วกัน" คุณแม่พูดเป็นนัย ๆ

"แก๊สอะไรครับ"ลูกคนโตของตุณน้ามาลีถาม

"เออ...ตดง่า!" ฉันบอกอย่างอาย ๆ

"ฮ่า ๆ ๆ " พวกเราต่างหัวเราะขันกัน

ระหว่างนั้นมีเสียงแว่วมาว่า

"ตั้งแต่มีพวกอพยพจากเตหราน คุณหาอะไรกินไม่ได้เลย"

"เธอพูดถูก"

"พวกเขาเอาหมดทุกอย่าง เพื่อนบ้านฉันบอกว่าพวกผู้หญิงเป็นโสเภณี ช่างไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี!"

"ไม่ช้าจะไม่แค่อาหารนะ มีพวกนังแพศยานั่น เห็นทีเราจะต้องคอยระวังสามีเรา

"ก็อย่างที่รู้นั่นล่ะ พวก"ทางใต้"ล้วนแต่ผู้หญิงหากินทั้งนั้น"

"เลวร้ายมากเลยนะสิ่งที่พวกคุณสองคนคุยกันอยู่นี่" คุณแม่พูดสวนกลับไปขณะพวกเราพากันเดินออกมา

"ตด..." เจ้าคนเล็กว่า

"น่าอายเหลือเกิน" คุณน้ามาลีว่า

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ระหว่างอยู่ในรถ คุณน้ามาลีปรารภว่า

"โดนพวกอิรักโจมตี กะสูญเสียทุกอย่างที่ก่อร่างสร้างตัวมาชั่วชีวิตในทันที นั่นก็อย่างหนึ่ง... แต่ถูกพวกเดียวกันถากถาง  นี่สุดจะทนแล้ว"

ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน ... และรู้สึกเสียใจกับคุณน้ามาก

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:42

แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:10