. . . เปอร์เซโปลิส . . . ( Persepolis) . . .๑๓ . . .

                                       เพชรนิลจินดา

    ใช่ค่ะ มันคือสงคราม

    ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็ร้างว่างเปล่า

    "แม่ว่าไม่จำเป็นต้องใช้รถเข็นมั้ง" คุณแม่ออกปากเมื่อเห็นฉันไปเข็นรถเข็น

    ฉันกับแม่เห็นหญิงสองคนทุ่มเถียงแต่ไกล

    เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นทั้งสองกำลังแย่งข้าวสารกล่องกันอยู่

    "ฉันเห็นมันก่อน" คนหนึ่งว่า

    "ปล่อยนะ" อีกคนบอก

    "เอาน่า เลิกเถอะ" คุณแม่เข้าไปขวางตรงกลาง

    "ยุ่งเรื่องตัวเองเถอะย่ะ"

    "มันเรื่องอะไรของหล่อนยะ"

    "ลืมเสียเถอะค่ะ แม่" ฉันพยายามพาแม่ออกจากการวิวาทนั้น

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    "ถ้าร้านปิดซักวัน พวกเธอคงกินกันเองแหง ! นี่หรือที่เรียกตัวเองว่าคนศิวิไลซ์! ถ้าใคร ๆเอาแต่ของที่ตัวเองต้องการ ก็จะมีของเพียงพอถ้วนทั่วกัน"

    คุณแม่ไม่วายโวยวายระหว่างเดินกลับมาที่รถ

    ตรงที่จอดรถ...

    "เราได้ข้าวมากี่กล่องลูก?"

    "อา...สองค่ะ"

    "เราไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม เผื่อจะได้เพิ่มอีก ลูกไม่มีเดาวันถูกหรอก"

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    ที่ปั๊มน้ำมันก็ไม่มีมากเหมือนกัน

    คุณพ่อถลันเข้ามาถามว่า

    "คุณมีกระป๋องน้ำมันเบนซินหรือเปล่า"

    "กระป๋องน้ำมันเบนซิน?"

    "คุณคิดว่าจะเอาไปทำอะไร? ใส่น้ำสตรอว์เบอร์รี่โซดารึ!!!"

    "อย่ามาพูดกับแม่อย่างนี้นะคะ!"

    "ทุก ๆ เช้าพ่อขับรถตั้งสี่สิบไมล์ให้ลูกมีชีวิตสะดวกสบาย พ่อจะทำอย่างงั้นได้ไงถ้าไม่มีรถ? หือ? อย่างงั้นไงพาอถึงต้องการกระป๋องใส่น้ำใน ! ลูกเข้าใจรึยัง? รถวิ่งได้ด้วยน้ำมัน!!!"

    แล้วคุณพ่อก็ได้สติ

    "พ่อเสียใจนะ  ลูกรัก พ่อวิ่งพล่านไปทั่ว ตลอดวัน ทั้งวัน พ่อปวดหัวข้างเดียว เอางี้นะ พ่อจะไปเติมน้ำมันรถแล้วเราค่อยแวะหาอะไรกินกันนะ"

    หลังจากเราปรับความเข้าใจกัน เราก็กลับบ้านพร้อมคุณพ่อ

    เราอยู่ในรถจนถึงบ่ายสอง เราคงไม่ได้ไปภัตตาคารไหน ๆ อย่างแน่นอน

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
     
    "เราไม่เติมใส่กระป๋อง ไม่งั้นเราจะไม่มีให้พอทุกคน" พนักงานปั๊มบอก

    "ก็ได้ แย่จัง แต่คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? หนังสือพิมพ์ไม่เห็นลงข่าวอะไรเลย"

    "แน่ละพวกเขาไม่บอกอะไรหรอก ก็มันเละตุ้มเป๊ะออกงั้น อิรักถล่มบ่อน้ำมันที่ อบาดานได่แล้ว"

    "โอ๊ะ ไม่นะ โอ้ พระเจ้า ไม่นะ " คุณพ่ออุทาน

    "พระเจ้า! มาลี!"

    มาลีเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ ของคุณแม่ อาศัยอยู่ที่อบาดานกับสามีและลูกสองคน

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    "เร็วเข้า! โทรหาพวกเค้า!"คุณแม่รีบเข้าบ้านตรงไปที่โทรศัพท์

    "กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง..."

    "ไม่มีใครรับโทรศัพท์! "

    "คุณลองที่บ้านแม่เค้าหรือยัง? เธอน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!"

    "ชั้นพยายามโทรหาเธอที่บ้านเหมือนกันแต่เธอหูหนวก!"

    หลังจากอบาดาน ทุกหัวเมืองชายแดนตกเป็นเป้าโจมตีของพวกทิ้งระเบิด  ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่แถบพื้นที่นั้น ลี้ภัยขึ้นเหนือไป ให้ไกลจากมิสไซล์ของอิรัก

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    นิ๊งหน่อง

    "ใครนะมาหาป่านนี้" คุณแม่บ่น

    "ไม่รู้เหมือนกัน"

    "มาลี!!??!"

    เมื่อคุณพ่อเปิดประออกก็พบกับ มาลีเพื่อนคุณแม่กับครอบครัว

    หญิงทั้งสองโผเข้าหากัน

    "ทุกอย่างพังหมดเลย" มาลีบอกดสียงสะอึกสะอื้น

    "ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็น ๆ นะ" คุณแม่ปลอบ

    "ดูนี่นะ ที่เราเหลืออยู่" สามีของมาลีหยิบเครื่องเพชรออกมาอวดให้คุณพ่อดู

    "โอ"

    "ตามพี่มานะหนู พี่จะชงช้อคโกแล้ตร้อน ๆ ให้นะ"ฉันบอกลูก ๆ ของคุณน้ามาลี

    "ผมไม่ชอบ" คนโตอุธรณ์

    "หนูไม่ชอบเหมือนกัน" คนเล็กว่าตาม

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    "ทีแรกเราไปที่บ้านแม่ชั้น เรากดกริ่งหลายทีแต่ท่านไม่ได้ยินเพราะหูหนวก ชั้นเายใจจริง ๆ"

    "ไม่เป็นไรจ๊ะ เธอทำถูกแล้วที่มาที่นี่"  คุณแม่ปลอบคุณน้ามาลี

    คุณพ่อเองก็นั่งฟังสามีน้ามาลีคุยอยู่อีกฟากของโต๊ะ

    "บ้านหลังนั้นราคาเป็นล้าน ล้านนึงหานกลายเป็นควันไป คุณคิดดูสิ" สามีน้ามาลีเล่า

    "..."

    คุณพ่อไม่ใคร่ชอบสามีคุณน้ามาลีนัก เขาเป็นพวกวัตถุนิยมเกินไป

    พวกเขามีบ้านหลังงานจริง ๆ หลังหนึ่ง  เราเคยไปพักที่นั้นหลายปีมาแล้ว

    "หินอ่อนอย่างเดียวก็เป็นแสนแล้ว"

    "รู้แล้ว..."

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    "เอาล่ะนะ นี่จ๊ะ เตียงพร้อมแล้ว บ้านเราก็เหมือนบ้านของพวกเธอ เด็ก ๆ นอนที่ห้องมาร์จินะจ๊ะ "

    "โอ้ ขอบคุณนะทาจิ!" คุณน้ามาลีกล่าว

    "ใช่ขอบคุณนะครับ"

    "เธอสองคนตามพี่มา" ฉันบอกลูก ๆ คุณน้ามาลี

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    "ไม่เห็นมีตุ๊กตาเลยพี่"  ลูกคนฌโตน้ามาลีกวาดตาทั่วห้องฉันแล้วถาม

    "ที่บ้านผมนะมีตุ๊กตาสตาร์วอร์เต็มไปหมดเลย"

    "หนูมีดาร์ธเวเดอร์"

    "โชคดีของเธอนะ"

    "พี่ชอบสตาร์วอร์รึเปล่า?"

    "พี่ชอบเจ้าหญิงเลอา"

    "เหวอ หล่อนน่าเกลียด..."

    "เอาละจ๊ะ ถึงเวลาไปนอนแล้วราตรีสวัสดิ์เด็ก ๆ "

    ทั้งสองคนนอนหลับสนิทในเวลาไม่นาน

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    คุณน้ามาลีกับครอบครัวพักอยู่กับเราหนึ่งสัปดาห์ นั่นคือระยะเวลาที่ใช้ขายเครื่องเพชรและตั้งต้นชีวิตใหม่  คุณแม่ของน้ามาลีเป็นคนเข้าได้ด้วยยาก(แถมหูหนวกอีก)  แต่พวกเขามีความสุขที่อยู่กับเรา แล้ววันหนึ่งเมื่อเราไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

    "ผมจะเอานั่น"

    "หนูจะเอาไอ้นั่นตรงโน้นน่ะ"

    พระเจ้า เด็กเหลือขอจริง ๆ เลย  ฉันคิด

    "เฮ้ มีถั่วด้วย เย็นนี้เราทำซอสพริกได้แล้ว" คุณน้ามาลีกล่าวอย่างตื่นเต้น

    "ก็ได้  แค่ลืมเรื่องแก๊สแล้วกัน" คุณแม่พูดเป็นนัย ๆ

    "แก๊สอะไรครับ"ลูกคนโตของตุณน้ามาลีถาม

    "เออ...ตดง่า!" ฉันบอกอย่างอาย ๆ

    "ฮ่า ๆ ๆ " พวกเราต่างหัวเราะขันกัน

    ระหว่างนั้นมีเสียงแว่วมาว่า

    "ตั้งแต่มีพวกอพยพจากเตหราน คุณหาอะไรกินไม่ได้เลย"

    "เธอพูดถูก"

    "พวกเขาเอาหมดทุกอย่าง เพื่อนบ้านฉันบอกว่าพวกผู้หญิงเป็นโสเภณี ช่างไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี!"

    "ไม่ช้าจะไม่แค่อาหารนะ มีพวกนังแพศยานั่น เห็นทีเราจะต้องคอยระวังสามีเรา

    "ก็อย่างที่รู้นั่นล่ะ พวก"ทางใต้"ล้วนแต่ผู้หญิงหากินทั้งนั้น"

    "เลวร้ายมากเลยนะสิ่งที่พวกคุณสองคนคุยกันอยู่นี่" คุณแม่พูดสวนกลับไปขณะพวกเราพากันเดินออกมา

    "ตด..." เจ้าคนเล็กว่า

    "น่าอายเหลือเกิน" คุณน้ามาลีว่า

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    ระหว่างอยู่ในรถ คุณน้ามาลีปรารภว่า

    "โดนพวกอิรักโจมตี กะสูญเสียทุกอย่างที่ก่อร่างสร้างตัวมาชั่วชีวิตในทันที นั่นก็อย่างหนึ่ง... แต่ถูกพวกเดียวกันถากถาง  นี่สุดจะทนแล้ว"

    ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน ... และรู้สึกเสียใจกับคุณน้ามาก

    888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

    แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:42

    แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:10

    จากคุณ : ส.ค.ศ. ๔๙๑๔ - [ 20 ต.ค. 46 18:33:54 ]