เพชรนิลจินดา
ใช่ค่ะ มันคือสงคราม
ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็ร้างว่างเปล่า
"แม่ว่าไม่จำเป็นต้องใช้รถเข็นมั้ง" คุณแม่ออกปากเมื่อเห็นฉันไปเข็นรถเข็น
ฉันกับแม่เห็นหญิงสองคนทุ่มเถียงแต่ไกล
เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นทั้งสองกำลังแย่งข้าวสารกล่องกันอยู่
"ฉันเห็นมันก่อน" คนหนึ่งว่า
"ปล่อยนะ" อีกคนบอก
"เอาน่า เลิกเถอะ" คุณแม่เข้าไปขวางตรงกลาง
"ยุ่งเรื่องตัวเองเถอะย่ะ"
"มันเรื่องอะไรของหล่อนยะ"
"ลืมเสียเถอะค่ะ แม่" ฉันพยายามพาแม่ออกจากการวิวาทนั้น
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"ถ้าร้านปิดซักวัน พวกเธอคงกินกันเองแหง ! นี่หรือที่เรียกตัวเองว่าคนศิวิไลซ์! ถ้าใคร ๆเอาแต่ของที่ตัวเองต้องการ ก็จะมีของเพียงพอถ้วนทั่วกัน"
คุณแม่ไม่วายโวยวายระหว่างเดินกลับมาที่รถ
ตรงที่จอดรถ...
"เราได้ข้าวมากี่กล่องลูก?"
"อา...สองค่ะ"
"เราไปที่ร้านฝั่งตรงข้าม เผื่อจะได้เพิ่มอีก ลูกไม่มีเดาวันถูกหรอก"
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
ที่ปั๊มน้ำมันก็ไม่มีมากเหมือนกัน
คุณพ่อถลันเข้ามาถามว่า
"คุณมีกระป๋องน้ำมันเบนซินหรือเปล่า"
"กระป๋องน้ำมันเบนซิน?"
"คุณคิดว่าจะเอาไปทำอะไร? ใส่น้ำสตรอว์เบอร์รี่โซดารึ!!!"
"อย่ามาพูดกับแม่อย่างนี้นะคะ!"
"ทุก ๆ เช้าพ่อขับรถตั้งสี่สิบไมล์ให้ลูกมีชีวิตสะดวกสบาย พ่อจะทำอย่างงั้นได้ไงถ้าไม่มีรถ? หือ? อย่างงั้นไงพาอถึงต้องการกระป๋องใส่น้ำใน ! ลูกเข้าใจรึยัง? รถวิ่งได้ด้วยน้ำมัน!!!"
แล้วคุณพ่อก็ได้สติ
"พ่อเสียใจนะ ลูกรัก พ่อวิ่งพล่านไปทั่ว ตลอดวัน ทั้งวัน พ่อปวดหัวข้างเดียว เอางี้นะ พ่อจะไปเติมน้ำมันรถแล้วเราค่อยแวะหาอะไรกินกันนะ"
หลังจากเราปรับความเข้าใจกัน เราก็กลับบ้านพร้อมคุณพ่อ
เราอยู่ในรถจนถึงบ่ายสอง เราคงไม่ได้ไปภัตตาคารไหน ๆ อย่างแน่นอน
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"เราไม่เติมใส่กระป๋อง ไม่งั้นเราจะไม่มีให้พอทุกคน" พนักงานปั๊มบอก
"ก็ได้ แย่จัง แต่คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? หนังสือพิมพ์ไม่เห็นลงข่าวอะไรเลย"
"แน่ละพวกเขาไม่บอกอะไรหรอก ก็มันเละตุ้มเป๊ะออกงั้น อิรักถล่มบ่อน้ำมันที่ อบาดานได่แล้ว"
"โอ๊ะ ไม่นะ โอ้ พระเจ้า ไม่นะ " คุณพ่ออุทาน
"พระเจ้า! มาลี!"
มาลีเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ ของคุณแม่ อาศัยอยู่ที่อบาดานกับสามีและลูกสองคน
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"เร็วเข้า! โทรหาพวกเค้า!"คุณแม่รีบเข้าบ้านตรงไปที่โทรศัพท์
"กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง..."
"ไม่มีใครรับโทรศัพท์! "
"คุณลองที่บ้านแม่เค้าหรือยัง? เธอน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!"
"ชั้นพยายามโทรหาเธอที่บ้านเหมือนกันแต่เธอหูหนวก!"
หลังจากอบาดาน ทุกหัวเมืองชายแดนตกเป็นเป้าโจมตีของพวกทิ้งระเบิด ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่แถบพื้นที่นั้น ลี้ภัยขึ้นเหนือไป ให้ไกลจากมิสไซล์ของอิรัก
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
นิ๊งหน่อง
"ใครนะมาหาป่านนี้" คุณแม่บ่น
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"มาลี!!??!"
เมื่อคุณพ่อเปิดประออกก็พบกับ มาลีเพื่อนคุณแม่กับครอบครัว
หญิงทั้งสองโผเข้าหากัน
"ทุกอย่างพังหมดเลย" มาลีบอกดสียงสะอึกสะอื้น
"ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็น ๆ นะ" คุณแม่ปลอบ
"ดูนี่นะ ที่เราเหลืออยู่" สามีของมาลีหยิบเครื่องเพชรออกมาอวดให้คุณพ่อดู
"โอ"
"ตามพี่มานะหนู พี่จะชงช้อคโกแล้ตร้อน ๆ ให้นะ"ฉันบอกลูก ๆ ของคุณน้ามาลี
"ผมไม่ชอบ" คนโตอุธรณ์
"หนูไม่ชอบเหมือนกัน" คนเล็กว่าตาม
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"ทีแรกเราไปที่บ้านแม่ชั้น เรากดกริ่งหลายทีแต่ท่านไม่ได้ยินเพราะหูหนวก ชั้นเายใจจริง ๆ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ เธอทำถูกแล้วที่มาที่นี่" คุณแม่ปลอบคุณน้ามาลี
คุณพ่อเองก็นั่งฟังสามีน้ามาลีคุยอยู่อีกฟากของโต๊ะ
"บ้านหลังนั้นราคาเป็นล้าน ล้านนึงหานกลายเป็นควันไป คุณคิดดูสิ" สามีน้ามาลีเล่า
"..."
คุณพ่อไม่ใคร่ชอบสามีคุณน้ามาลีนัก เขาเป็นพวกวัตถุนิยมเกินไป
พวกเขามีบ้านหลังงานจริง ๆ หลังหนึ่ง เราเคยไปพักที่นั้นหลายปีมาแล้ว
"หินอ่อนอย่างเดียวก็เป็นแสนแล้ว"
"รู้แล้ว..."
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"เอาล่ะนะ นี่จ๊ะ เตียงพร้อมแล้ว บ้านเราก็เหมือนบ้านของพวกเธอ เด็ก ๆ นอนที่ห้องมาร์จินะจ๊ะ "
"โอ้ ขอบคุณนะทาจิ!" คุณน้ามาลีกล่าว
"ใช่ขอบคุณนะครับ"
"เธอสองคนตามพี่มา" ฉันบอกลูก ๆ คุณน้ามาลี
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
"ไม่เห็นมีตุ๊กตาเลยพี่" ลูกคนฌโตน้ามาลีกวาดตาทั่วห้องฉันแล้วถาม
"ที่บ้านผมนะมีตุ๊กตาสตาร์วอร์เต็มไปหมดเลย"
"หนูมีดาร์ธเวเดอร์"
"โชคดีของเธอนะ"
"พี่ชอบสตาร์วอร์รึเปล่า?"
"พี่ชอบเจ้าหญิงเลอา"
"เหวอ หล่อนน่าเกลียด..."
"เอาละจ๊ะ ถึงเวลาไปนอนแล้วราตรีสวัสดิ์เด็ก ๆ "
ทั้งสองคนนอนหลับสนิทในเวลาไม่นาน
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
คุณน้ามาลีกับครอบครัวพักอยู่กับเราหนึ่งสัปดาห์ นั่นคือระยะเวลาที่ใช้ขายเครื่องเพชรและตั้งต้นชีวิตใหม่ คุณแม่ของน้ามาลีเป็นคนเข้าได้ด้วยยาก(แถมหูหนวกอีก) แต่พวกเขามีความสุขที่อยู่กับเรา แล้ววันหนึ่งเมื่อเราไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต
"ผมจะเอานั่น"
"หนูจะเอาไอ้นั่นตรงโน้นน่ะ"
พระเจ้า เด็กเหลือขอจริง ๆ เลย ฉันคิด
"เฮ้ มีถั่วด้วย เย็นนี้เราทำซอสพริกได้แล้ว" คุณน้ามาลีกล่าวอย่างตื่นเต้น
"ก็ได้ แค่ลืมเรื่องแก๊สแล้วกัน" คุณแม่พูดเป็นนัย ๆ
"แก๊สอะไรครับ"ลูกคนโตของตุณน้ามาลีถาม
"เออ...ตดง่า!" ฉันบอกอย่างอาย ๆ
"ฮ่า ๆ ๆ " พวกเราต่างหัวเราะขันกัน
ระหว่างนั้นมีเสียงแว่วมาว่า
"ตั้งแต่มีพวกอพยพจากเตหราน คุณหาอะไรกินไม่ได้เลย"
"เธอพูดถูก"
"พวกเขาเอาหมดทุกอย่าง เพื่อนบ้านฉันบอกว่าพวกผู้หญิงเป็นโสเภณี ช่างไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี!"
"ไม่ช้าจะไม่แค่อาหารนะ มีพวกนังแพศยานั่น เห็นทีเราจะต้องคอยระวังสามีเรา
"ก็อย่างที่รู้นั่นล่ะ พวก"ทางใต้"ล้วนแต่ผู้หญิงหากินทั้งนั้น"
"เลวร้ายมากเลยนะสิ่งที่พวกคุณสองคนคุยกันอยู่นี่" คุณแม่พูดสวนกลับไปขณะพวกเราพากันเดินออกมา
"ตด..." เจ้าคนเล็กว่า
"น่าอายเหลือเกิน" คุณน้ามาลีว่า
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
ระหว่างอยู่ในรถ คุณน้ามาลีปรารภว่า
"โดนพวกอิรักโจมตี กะสูญเสียทุกอย่างที่ก่อร่างสร้างตัวมาชั่วชีวิตในทันที นั่นก็อย่างหนึ่ง... แต่ถูกพวกเดียวกันถากถาง นี่สุดจะทนแล้ว"
ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน ... และรู้สึกเสียใจกับคุณน้ามาก
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:42
แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 18:39:10
จากคุณ :
ส.ค.ศ. ๔๙๑๔
- [
20 ต.ค. 46 18:33:54
]