ความคิดเห็นที่ 1 ตอนต้น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499530/W2499530.html ...............................................................          คามินเดินทางโดยไม่หยุดพักแม้ในยามเวลากลางวันที่แดดจัดจ้า แทบจะเผาผลาญทุกอย่างให้เป็นผุยผง คงมีเพียงพักเผื่อเติมน้ำยังแหล่ง น้ำเล็กๆ ที่ผ่านเจอ กับแวะเปลี่ยนม้ากับขบวนสินค้าที่เดินทางผ่าน          เขาทนได้กับความร้อนระอุของทะเลทรายยามกลางวันและไม่นำ พากับความหนาวเย็นของท้องทะเลทรายยามค่ำคืน อีกทั้งยังไม่ใส่ใจกับ ความเหนื่อยอ่อนของร่างกาย เพราะเป้าหมายที่รออยู่ช่างสำคัญต่อ หัวใจยิ่งนักแล้ว          ดังนั้น เพียงใช้เวลาไปครึ่งหนึ่งของเวลาปกติ ภาพหมู่บ้านที่ซ่อนตัว อยู่ในหุบเขาระหว่างรอยต่อของทะเลทรายธาตวากร เนตรานคร และ โพชฌงค์นครก็ปรากฏให้เห็นในความเลือนรางของม่านหมอกยามเช้าตรู่ หากอะไรบางอย่างกลับชะงักร่างสูงให้นิ่งตะลึงอยู่บนหลังม้าบนผาหิน สูงที่ถูกใช้เป็นแหล่งสังเกตการณ์หมู่บ้านยสินทรเบื้องล่าง          ...ควันไฟและเปลวเพลิง...          บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่เกือบกึ่งกลางกลุ่มบ้านหลังย่อมลงมาเป็นต้น เพลิง และราวกับสายลมจะเป็นใจกับเปลวเพลิง แรงลมก็ทำเอาลูกไฟ ลอยกระจายลามติดบ้านหลังอื่นๆ อย่างรวดเร็วด้วยวัสดุที่ใช้ในการก่อ สร้างเป็นไม้เนื้อหนาอย่างดีแทบทั้งหมด          ความโกลาหลวุ่นวายของชาวบ้านที่กำลังช่วยกันดับเพลิงเป็น ระวิงทำให้เอาคามินต้องตัดสินใจอย่างเร่งด่วนกับแผนการบุกเข้าชิง นางแห่งดวงใจ เพราะแรกเริ่มเดิมที เขาหวังจะรอให้ฟ้าเริ่มมืดเสียก่อน จึงค่อยลงมือทำอะไร หากแต่นี่...ความวุ่นวายที่เกิด...ช่างเป็นจังหวะที่ดี ในการลงมือของเขาเสียจริง คามินนิ่งคิดอยู่เพียงอึดใจ ก่อนจะชักม้าลัด เลาะลงไปสู่หมู่บ้านในเปลวเพลิงเบื้องล่างโดยทันที          ชายหนุ่มผูกม้าแอบไว้ในมุมลับตาที่ห่างจากหมู่บ้านพอสมควร ก่อนจะค่อยๆ หลบเร้นไปตามหลืบเงาตรงไปยังทางเข้าหมู่บ้าน ปากทาง เข้าหมู่บ้านที่มีป้อมปราการสูงสำหรับคอยสังเกตการณ์รอบหมู่บ้านไร้ คนเฝ้าแม้สักคน คงเพราะความวุ่นวายอย่างใหญ่หลวงที่เกิดอยู่ภายใน หมู่บ้าน ชายหนุ่มล่วงผ่านเข้ามาในยสินทรอย่างง่ายดาย หากยังไม่ทัน ได้สืบเสาะหาอินทุของเขา ม้าสีน้ำตาลตัวใหญ่วิ่งควบเตลิดตรงออกมา จากความวุ่นวายในกองเพลิงอย่างรวดเร็ว คามินก้าวหลบแทบไม่ทัน หากดวงตาที่ว่องไวมองจับร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวสีสันสดใสบนหลัง ม้าได้ชัด และเขาก็ต้องยืนนิ่งอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นดวงหน้าคุ้นใจของ คนบนหลังม้า          ...อินทุ...          หญิงสาวบนหลังม้าที่กำลังจะพ้นหลุดออกจากหมู่บ้านยสินทร เป็นใครไปไม่ได้นอกจากอินทุ...ผู้หญิงที่เขาหวังคิดจะมาช่วย          ...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...          หากเขาก็ไม่มีเวลาคิดฉงนใจนานนัก เพราะเสียงโวยวายดังมา แว่วๆ ราวกับรู้ว่าผู้หญิงของหัวหน้าฉวยโอกาสยามวุ่นวายหลบหนีจาก ไป คามินตัดสินใจในทันที          ...เป้าหมายของหัวใจเขาโลดแล่นออกไปโน่นแล้ว...เขาจะรั้งรออยู่ ที่นี่ทำไมกัน... จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2          ม้าตัวใหญ่ขนสีดำเงางามวิ่งควบตามม้าสีน้ำตาลเข้มที่เริ่มลดฝี เท้าลงด้วยความอ่อนแรงอย่างรวดเร็ว และเพียงไม่นานชายหนุ่มร่างสูง ที่มีผ้าคลุมหน้าคลุมผมมิดชิดก็เอื้อมคว้าบังเหียนของม้าตัวนำเอาไว้ อย่างหลวมๆ และนั่นก็ทำให้บังเหียนถูกดึงคืนมาอย่างง่ายดาย และเธอ คงจะควบม้าหนีไป หากชายคนที่ตามมาจะไม่เอ่ยปากรั้งไว้         “อินทุ”          ราวกับเวลาเลื่อนหยุด ม้าที่กำลังโจนทะยานถูกดึงรั้งเอาไว้ด้วย คนบนหลังม้า คามินมองภาพตรงหน้าอย่างใจหาย เมื่อเห็นการหยุด ชะงักอย่างรวดเร็วรุนแรงจนขาหน้าของม้าตัวนั้นยกลอยคว้าง และคน บนหลังม้าคงจะหล่นลงมากระแทกพื้นจนได้รับบาดเจ็บ หากทักษะใน การบังคับม้าของหญิงสาวกลับมีมากกว่าที่ชายหนุ่มคาดคิด เธอทรง ตัวบนหลังม้าได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังปลุกปลอบใจเจ้าม้าตื่นให้สงบลง ได้อย่างรวดเร็ว         ...อินทุ ใช่...หากก็เหมือนไม่ใช่...          เขาปัดความรู้สึกติดขัดในหัวใจออกไป ก่อนจะกระตุ้นม้าให้ก้าว ย่างเข้าไปใกล้ มือปลดผ้าคลุมหน้าคลุมผมของตัวเองออก ดวงตาสี น้ำตาลเข้มจ้องมองเขานิ่งราวจะย้ำให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ความจริง หาใช่ภาพฝันอย่างที่กลัว              “อินทุ”          เสียงทุ้มห้าวที่เอ่ยเรียก ทำเอาสติกลับคืนมาสู่หญิงสาวอีกครั้ง          “คามิน เป็นท่านจริงๆ มิใช่เพียงข้าฝันไป”          กระแสยินดีเจืออยู่เต็มเปี่ยมทั้งในถ้อยคำและดวงตา หากยังไม่ทัน ได้เอ่ยสิ่งใดมากไปกว่านั้น เสียงฝีเท้าม้าหลายตัวก็ดังใกล้เข้ามา หญิง สาวเหลือบสายตาไปทางต้นเสียง กลุ่มคนบนหลังม้านับสิบคนกำลัง ตามมา หญิงสาวไม่พูดอะไรนอกจากหันมาพยักหน้าให้เขาแล้วควบม้า นำไปอย่างชำนาญ           อินทุควบม้านำคามินไปอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ คามินตาม อย่างเงียบๆ ไร้ปากเสียงทั้งๆ ที่ในหัวใจมีคำถามมากมาย          ...เขาไม่เคยเห็นอินทุขี่ม้า...          ...เขาไม่เคยรู้ว่าเธอชำนาญการบังคับม้าอย่างยิ่ง...          ...และเขายิ่งไม่เคยรู้...ไม่เคยคาดคิด...ว่าเธอจะใช้ดาบเป็น...          ...ใช่...ดาบเล่มใหญ่ยาวโค้งที่เหน็บอยู่ทางด้านหลังตรงอานม้า... อยากจะเชื่อว่าเป็นดาบคนอื่นที่วางสอดติดไว้กับตัวม้าที่เธอชิงมา หาก แต่คราบเลือดแดงฉานที่ติดอยู่บนคมดาบนั้นใหม่และสดจนเขาทำใจให้ เชื่อไม่ได้ว่าเป็นดาบที่ยังไม่ได้ถูกใช้งาน...           ...และจากที่เห็น...คนที่ใช้งานคงไม่ใช่ใคร...นอกจากเธอ...คนบน หลังม้าคนนั้น...          ...อินทุ...คนที่ขี่ม้านำหน้าเขาอยู่นั้น ใช่อินทุของเขาแน่ละหรือ...          “ปลอดภัย”          เสียงหวานใสปนรอยหอบด้วยความเหนื่อยดังปลุกเขาออกจาก ภวังค์ความสงสัย ดวงหน้าหวานที่หันมาส่งยิ้มให้เขาลบเงาแห่งความ กังวลในหัวใจเขาจนหมดสิ้น คามินชักม้าขึ้นไปยืนเทียบข้าง          “ปลอดภัยแน่ล่ะหรือ”          เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน มองรอบด้านอย่างสำรวจ          ...ป่าทึบ...                     “ปลอดภัยแน่ เพราะนี่เข้าเขตของโพชฌงค์แล้ว พวกยสินทรไม่ กล้าล่วงเข้ามาที่นี่แน่ เพราะพวกมันมีค่าหัวจากโพชฌงค์นครแทบ ทุกคน”          เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย          “ทำไมหรือ พวกนั้นทำสิ่งใดผิดหรือเล่า”          “รับจ้างฆ่า...หมู่บ้านนั้นฝึกนักฆ่า ท่านคามิน”           ดวงตาสวยวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง           ...เป็นอีกหนึ่งอารมณ์สินะที่เขาไม่เคยเห็นจากเธอ...อินทุผู้อ่อน หวาน...           “แต่อย่างไรเราก็ยังวางใจไม่ได้ หลบเข้าไปลึกกว่านี้ก่อนจะดีกว่า เพราะอย่างไรแถวนี้ก็ยังแค่ชายแดน คงจะไม่มีทหารของโพชฌงค์มา คอยตรวจตรา”           คามินพูดอย่างมีเหตุผล หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะควบม้านำ ลึกเข้าไปในเขตแดนของโพชฌงค์ จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3            ลำธารสายเล็กที่ไหลแยกมาจากน้ำตกใหญ่ในหุบเขาลึกทอด ตัวคดเคี้ยวเป็นแนวยาวแทรกไประหว่างพื้นป่าชุ่มชื้น ร่างเล็กบางนั่ง อยู่บนโขดหินริมลำธารทอดสายตามองชายหนุ่มที่กำลังบรรจงเช็ด คราบสกปรกบนหน้างามด้วยผ้าชุบน้ำอย่างนุ่มนวลทะนุถนอม          “ตรงข้างแก้มมีรอยข่วน ท่านเจ็บมั้ย”           เขาทอดเสียงถามอย่างอ่อนโยน หญิงสาวส่งยิ้มกว้างมาชะงัก หัวใจเขาอีกครั้ง           ...ไม่ใช่ไม่ชอบรอยยิ้มเธอ หาก...มันแปลกไป...อินทุไม่เคยยิ้มอย่าง นี้...          “ไม่เจ็บเลยคามิน คงจะเป็นรอยที่เจ้านักรบฝีมือกระจอกปามีด ใส่ข้า หากแต่ดีที่ข้าหลบทันแล้วรับมีดนั้นไว้ได้ ก่อนจะปาส่งคืนไปปัก บนหลังมือของมัน”           เสียงเล่าอย่างสมใจ ทั้งดวงตายังฉายรอยรื่นรมย์ มือใหญ่ที่บรรจง เช็ดหน้านวลชะงักนิ่ง นัยน์ตาสีดำสนิททอดมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ          ...ใช่อินทุแน่ล่ะหรือ...          นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมีเงยมองสบฉายรอยจริงใจและรักจนท่วมท้น ทำเอาเขาเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยในหัวใจออกไปไม่สะดวกปาก           “เป็นโชคดีของท่านจริงๆ ที่บังเอิญเกิดเหตุเพลิงไหม้ จึงทำให้ท่าน หนีรอดออกมาได้เช่นนี้”           รอยหัวเราะฉายชัดในดวงตาและริมฝีปากบางอีกครั้ง           “บังเอิญที่ไหนกันท่านคามิน เป็นข้านี่ล่ะที่ทำให้มันเกิดเพลิงไหม้ เป็นข้านี่...ที่คว้ากระบองเพลิงของคนที่มาร่ายรำฉลองงานแต่งงานมาทำ ต้นเพลิง เผามันให้วอด...แล้วก็ชิงม้าหนีออกมาเช่นนี้อย่างไรเล่า”          “อะไรนะ อินทุ”          หญิงสาวมองสบดวงตาสีดำสนิทที่เบิกกว้างอย่างตกใจนิ่ง และ ราวกับจะรู้ตัว รอยหัวเราะจางหายไป และดวงตาสีน้ำตาลก็ก้มหลบ มองแค่มือตัวเอง           “อินทุ...”          เขาครางออกมาอย่างพูดไม่ออก          ...ทำไมผู้หญิงตรงหน้าราวกับเป็นใครอีกคนที่เขาไม่เคยรู้จัก...           หญิงสาวลุกยืนแล้วเดินผละห่างจากเขาไปยังลำธารเล็ก ล้าง ชำระมือที่เปื้อนคราบเขม่าและคาวเลือดเงียบๆ โดยไม่เอ่ยอะไรออกมา อีก คามินจ้องมองร่างบางที่นั่งอยู่ริมลำธารด้วยความสับสนในหัวใจ           หมู่บ้านเล็กๆ ที่พบพ้นออกมาจากชายป่าทึบของโพชฌงค์ถูกเลือก เป็นที่พักค้างคืนของคามินและอินทุ บ้านหลังเล็กๆ ที่มีตากับยายเป็นเจ้า ของบ้านให้การต้อนรับชายหนุ่มร่างสูงกับหญิงสาวท่าทางเรียบร้อยร่าง บางเป็นอย่างดี หากบ้านหลังเล็กก็มิอาจมีห้องพักรับร้องแขกถึงสองห้อง ดังนั้นคามินและอินทุจึงถูกจัดให้พักห้องเดียวกัน           “ท่านนอนห้องนี้ เดี๋ยวข้าจะออกไปนอนข้างนอกเอง”           คามินพูดออกมาเบาๆ หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ           “ทำไมเล่า พักด้วยกันจะเป็นไร ข้างนอกคับแคบนัก อีกทั้งยาม ค่ำคืนอากาศยังหนาวเย็น พักในห้องนี่ดีแล้ว”           “จะดีได้อย่างไร ท่านเป็นหญิงและข้าเป็นชาย หากใครรู้เข้าจะ มีคำครหามากถึงเพียงไหน”          คามินเอ่ยอย่างอัดอั้นตันใจ รอยหัวเราะฉายชัดออกมาจากดวงตา คู่สวยของเธออีกแล้ว และครั้งนี้มันก็ทำให้คามินอดหงุดหงิดหัวใจไม่ได้          ...ทำไมดวงตาเธอราวกับจะบอกว่าเขากำลังคิดมากไร้สาระและ... โง่เขลา...         ร่างสูงหันหลังกลับก้าวตรงไปยังประตูห้อง หากมือเรียวของหญิง สาวเอื้อมแตะท่อนแขนเขาไว้         “ท่านโกรธสิ่งใดข้า”         เธอละล่ำละลักถาม คามินเหลียวมองสบดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ ฉายรอยตื่นตระหนก แล้วหัวใจเขาก็อ่อนยวบไม่เหลือรอยเคืองใจอยู่อีก เลย          “ไม่มีอะไร ท่านไปนอนเถิด เหนื่อยมามากแล้ว”          เขาบอกตัดบท หากมือเล็กกลับเอื้อมกุมมือใหญ่ไว้แน่น          “ข้าจะนอนแน่ หากท่านจะมานอนพร้อมๆ ข้าในห้องนี้”          “อินทุ”           เขาอุทานอย่างตกใจด้วยความคิดเตลิดไปไกลแล้ว และดูเหมือน หญิงสาวจะตามความคิดเขาทัน เพราะมือเล็กปล่อยมือเขาออกในทันใด และดวงหน้าสวยใสก็ฉายรอยแดงระเรื่อขึ้นมาทันที คามินอดไม่ได้ที่จะ คลายยิ้มออกมา          ...นี่ล่ะ อินทุของเขา...          “รู้ว่าท่านเหนื่อยอ่อนยิ่งนัก...มิอยากให้ท่านไปลำบากกายนอน อยู่ข้างนอก เพียงแค่นอนบนฟูกนอนในห้องนี้ มิได้คิดเลยไปไกลอย่างที่ ท่านคิด”           ปลายเสียงอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ หัวใจ ปลอดโปร่งราวกับเงาหมอกที่กดทับได้ถูกปัดหายไป          “ขอบคุณที่ห่วงใย”          “อย่าปฏิเสธอีกเลย นอนเถิด...ข้าเองก็เหนื่อยมากแล้ว นับตั้งแต่ จากบ้านมา ยังมิเคยหลับตาลงได้สนิทสักคืน คืนนี้...ขอมีท่านเคียงข้าง ให้ข้าอุ่นใจในความปลอดภัย...จะได้หรือไม่”           ถ้อยคำที่เอ่ยถามไม่ได้คาดคั้นให้เขาไม่ล่วงเกิน หากก็ปิดหนทาง ที่จะรังแก เพราะเธอรู้จักเขาดีเกิน คามินก้มหัวรับอย่างอ่อนน้อมราวกับ จะล้อเลียน          “เชิญอินทุนอนหลับให้สบาย ยามคนนี้คอยเฝ้ามิให้อันตรายใดๆ มากล้ำกรายท่านได้”          หญิงสาวคลายยิ้มกว้าง ก่อนจะเอื้อมจูงมือให้คนตัวโตเดินตาม ฟูกนอนผืนใหญ่ที่สุดในบ้านถูกปูลาดอย่างดี หมอนสองใบวางคู่ คามิน อดนึกตะขิดตะขวงใจไม่ได้          ...เหมือนคู่แต่งงาน...          อินทุเหลือบตามองเจ้าของดวงหน้าคมที่ดูเหมือนจะเป็นสีจัดขึ้นนิด หนึ่งด้วยรอยยิ้มที่ถูกซ่อนไว้ เธอไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก หากปล่อยมือเขา แล้วทรุดตัวลงนอนเงียบๆ บนปลายฟูกด้านหนึ่ง และเฝ้ามองจนชาย หนุ่มต้องจำยอมนอนลงเคียงข้าง และอินทุก็ทำให้คามินต้องตกใจอีก ครั้งเมื่อมือใหญ่ถูกเกาะกุมแน่นด้วยมือเล็กบาง คามินขยับจะชักมือออก ด้วยรู้ถึงการควรไม่ควร หากเสียงหวานกลับดังขัดขึ้นมาเบาๆ          “ขอข้าจับมือท่านไว้อย่างนี้จะได้ไหม...ขอให้แน่ใจ...ว่าหากตื่นขึ้นมา แล้วท่านจะไม่หายไปอย่างในความฝันที่ผ่านมา”          ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว หากคามินยังมิอาจข่มตาหลับ ด้วยว่าร่างบาง ของคนที่นอนอยู่ใกล้นั้นชิดมากนัก อีกทั้งมือเล็กบางที่กุมมือเขาอยู่ก็ อบอุ่นจนเขาร้อนรุ่มในหัวใจ และราวกับเธอจะรู้ หากปล่อยมือ...เขาคง หลบหนีออกไปนอนข้างนอกเป็นแน่ คามินพิจารณามองดวงหน้าสวย หวานที่นอนหลับสนิททอดลมหายใจผ่อนยาว อดไม่ได้ที่จะเอื้อมแตะ แก้มนวลเบาๆ เพียงแค่แตะ...แล้วถ่ายทอดความรู้สึกที่มีทั้งหมดผ่าน ปลายนิ้วไปสู่หัวใจเธอ          ...อินทุ...เธอจะรู้มั้ยว่าเขารักเธอมากแค่ไหน...          นั่นคือสิ่งสุดท้ายในห้วงคำนึง ก่อนที่เปลือกตาหนักๆ จะปิดลง ด้วยความเหนื่อยล้า หากเขายังรู้สึก..มือเล็กยังกุมมือใหญ่ไว้มั่นไม่มี คลาย จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4          เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นหนุ่มสาวลาจากบ้านหลังน้อยโดยทิ้งเครื่อง ประดับมีค่าที่ติดมากับชุดเจ้าสาวที่อินทุสวมใส่ไว้เป็นสินน้ำใจให้ตากับ ยายเจ้าของบ้าน หากหญิงสาวก็รอบคอบพอที่จะทำให้เครื่องประดับ ที่ประกอบไปด้วยทองคำเหล่านั้นเสียทรงไปด้วยการหลอมรวมเนื้อทอง เป็นก้อน เพื่อกันอันตรายจากพวกยสินทรที่อาจจะมาถึงตายายคู่นี้ได้          ...เมื่อก่อนเช้ามืด เขาตื่นขึ้นมาพบที่นอนข้างๆ ว่างเปล่า และเมื่อ สัมผัสแตะดูก็พบว่าอินทุลุกตื่นไปนานแล้ว เขาจึงเดินออกมาข้างนอก ด้วยความกังวลใจ และได้เห็นร่างบอบบางนั่งอยู่ข้างกองไฟเล็กๆ ข้าง ตัวบ้าน ดวงหน้าสวยหวานที่หันมามองเขาสาดกระทบแสงไฟดูงดงาม ไปอีกแบบทำให้เขาคลายกังวล เขายิ้มรับเธอก่อนจะเดินไปทรุดลงนั่ง ข้างๆ           ‘ทำอะไรหรืออินทุ’           ‘หลอมเครื่องประดับจะให้ตากับยายไว้ใช้’           เธอตอบ ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยอธิบายออกมาอีก           ‘ถ้าให้ไปทั้งอย่างนี้คงจะไม่ค่อยดีนัก หากว่าพวกยสินทรตาม มาพบ ตากับยายอาจจะเป็นอันตรายได้’           เธอพูดอย่างรอบคอบ เขาพยักหน้ารับรู้ หากซ่อนรอยเคลือบแคลง ใจไว้ในดวงตาอย่างมิดชิด          ...หลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างในตัวอินทุช่างแปลกไป ราวกับว่าเขา ไม่เคยรู้จักอะไรเกี่ยวกับเธอมาก่อนเลย...          ...ยังมีอะไรอีกมั้ยนะ...ที่เขายังไม่รู้...ยังมีอีกไหม...อินทุ...          “เราจะไปที่ไหนกันต่อ”          คามินเอ่ยถามเรียบๆ หลังจากที่ปล่อยให้หญิงสาวควบม้านำมา หลายชั่วโมง แล้วมาหยุดพักใต้ร่มเงาไม้ใหญ่           “ข้าวางแผนจะเข้าโพชฌงค์”           “ทำไม...หรือเพราะท่านไม่อยากย้อนกลับไปบ้านเพราะเกรง อันตรายจากยสินทร”          เขาถามอย่างรู้ทันในความคิดของหญิงสาว เธอพยักหน้ารับดวง ตาครุ่นคิดหนัก           “ใช่ ข้าไม่อยากนำภัยกลับหมู่บ้าน หากแต่ข้าก็ยังห่วง พวกยสินทร คงไปรุกรานที่บ้านข้าอีกเป็นแน่ พวกมันคงจะแค้นที่ข้าเผาหมู่บ้านแล้ว หนีออกมาอย่างนี้”          “แล้วท่านจะไปโพชฌงค์ทำไม”          “ขอกำลังทหาร”          เธอตอบออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวตัดสินใจดีแล้ว          “ขอกำลังทหารช่วยกำจัดยสินทรน่ะหรือ”          “ใช่แล้ว ยสินทรเป็นอันตราย...ไม่ควรปล่อยไว้”          “หากโพชฌงค์จะยอมช่วยล่ะหรือ ย้อนกลับไปธาตวากรจะดีกว่า ที่นั่นพวกข้าจะช่วยได้”          ...หากกลับไปบ้าน...เขาแน่ใจ กองโจรของอาทิตย์แห่งทะเลทราย ไม่ยอมนิ่งเฉยแน่...           “ไม่ ข้าจะเข้าโพชฌงค์”          เสียงปฏิเสธเข้มแข็งที่ดังมาชะงักความคิดวางแผนการของ ชายหนุ่ม          “เข้าโพชฌงค์จะใช้ระยะเวลาเดินทางใกล้กว่าเดินทางไปหา อาทิตย์แห่งทะเลทรายมากนัก คามิน...พวกเราไม่มีเวลา หากช้า... บ้านข้าคงวอดวาย”          ปลายเสียงฉายรอยกังวลใจอย่างหนัก หากชายหนุ่มก็ยังลังเล... โพชฌงค์จะยอมมาแน่ล่ะหรือ           “แต่...”           “ข้าจะไปโพชฌงค์”           เธอยื่นคำขาด เห็นชัดว่าดวงหน้าที่เชิดขึ้นอย่างมั่นใจนั้นคงไม่มี อะไรมาเปลี่ยนแปลงได้ คามินชะงักงันในหัวใจ หากแต่ตอนนี้มีเรื่องอื่น ให้ต้องคิดตัดสินใจมากกว่าเรื่องที่เขากังวลใจอยู่เป็นระยะๆ นับตั้งแต่ เจอหน้าเธอในคราวนี้           “ตกลง...เราจะเดินทางไปโพชฌงค์”          “บางทีอาจมิต้องเดินทางไกลเข้าไปถึงโพชฌงค์ คนที่เจ้าต้องการ พบอาจจะรออยู่ตรงเวิ้งน้ำข้างหน้านั้นกระมัง...คามิน”           เสียงแหบชราที่มาพร้อมกับสายลมดังขึ้น คามินนิ่งชะงักก่อนจะ หันไปมองทางต้นเสียง และเขาก็พบภาพที่คาดคิด          ...ร่างชรางุ้มงอ...เจติย่า...           หญิงชราแห่งท้องทะเลทรายยืนส่งยิ้มให้ไม่ไกลนัก เขาปราดเข้า ไปใกล้ทำความเคารพ          “เจติย่า ยินดีนักที่พบท่าน”          “ยินดีเช่นกันที่พบเจ้า คามิน”           นัยน์ตาที่บ่งบอกว่ารู้แจ้งไปทุกสิ่งตวัดมองหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่ ห่างๆ อินทุเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาสวยจับมองร่างชรานิ่ง ก่อนจะทำความ เคารพดุจเดียวกับคามิน           “ได้ยินชื่อท่านมานาน เพิ่งมีโอกาสได้พานพบ”           เจติย่าหัวเราะเบาๆ กับถ้อยคำที่เอ่ยทัก หากไม่เอ่ยปากตอบสิ่งใด           “หลังรอยเหลี่ยมเขา เวิ้งน้ำกว้างใหญ่...กองทหารของโพชฌงค์ อยู่ที่นั่น คนที่เจ้าคุ้นเคยก็คงอยู่...”           เสียงแหบชราเอ่ยบอก คามินมองตามกำหนดเป้าหมาย           “ขอบคุณท่านเจติย่า”            นัยน์ตาคู่คมทอดมองหน้าชายหนุ่มที่เห็นมาตั้งแต่ยังเล็กนิ่งนาน ก่อนจะเหลือบมองหน้าหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง แล้วรอยยิ้มก็ ปรากฏ            “การสู้รบ...มิอาจยากเกินสามารถ หากสู้รบกับหัวใจเจ้าคงจะ ยากกว่า...”            มือเหี่ยวย่นเอื้อมแตะบ่าชายหนุ่มเบาๆ            “ขอชัยชนะจงเป็นของเจ้า...ชนะ...ในหัวใจตัวเอง”            ร่างชราเดินจากลับหายไปแล้ว หากเขายังมิอาจขบคิดถ้อยคำ แฝงความหมายสุดท้ายได้ อินทุลอบมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนข้าง รู้ซึ้ง ถึงความนัยของประโยคนั้นดี หากก็เอ่ยออกไปไม่ได้ในตอนนี้ เพราะ เรื่องราวที่กำลังเผชิญมันสำคัญกว่านัก           “ไปกันอินทุ”            คามินเอ่ยชวน แล้วกระโดดขึ้นม้าขี่นำไปยังเป้าหมายได้รับการ บอกกล่าวทันที            กองทหารม้าของโพชฌงค์หยุดพักอยู่ตรงเวิ้งน้ำที่กว้างราวกับ ทะเลสาบตรงที่เจติย่าบอกพอดี และเมื่อเขากับอินทุขี่ม้าเข้าไปใกล้ คน ที่มารับหน้าเขาก็คือคนที่คามินรู้จักดี            ...อาซีนัส...            ดวงหน้าคมเข้ม ผมสีดำสนิท และดวงตาสีเขียวมรกต เป็นใคร ไปไม่ได้นอกจากอาซีนัส...พญาเหยี่ยวแห่งนอร์เทีย            “ยินดีที่พบท่านอีกครั้ง คามิน”            อาซีนัสเป็นฝ่ายทักขึ้นก่อนด้วยรอยยิ้มแย้ม ไม่มีร่องรอยของ ความแปลกใจหรืออย่างไรเลย            “เป็นท่าน...อาซีนัส”            คามินเอ่ยออกมาอย่างงุนงง หากร่องรอยดีใจก็ฉายชัดในดวงตา            “เป็นข้า...และน่าเสียดายที่กัญจน์อมลมิได้ร่วมทางมาด้วย แม้ นางอยากจะพบท่านมากนัก”             “ท่านรู้ว่าจะได้พบข้า”            คามินถามอย่างประหลาดใจ อาซีนัสพยักหน้ารับ หากก่อนจะ พูดอะไรกันต่อ นัยน์ตาสีสวยก็ตวัดมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่นิ่งๆ ราว กับจะให้เขาเอ่ยแนะนำ คามินจึงทำเอ่ยแนะนำออกมา           “อินทุ...คนรัก...ของข้า”            และถ้อยคำนั้นไม่ได้ทำให้เพียงคนเอ่ยพูดเท่านั้นที่เขินอาย เพราะ คนถูกแนะนำก็หน้าแดงไม่แพ้กัน อาซีนัสมองภาพนั้นด้วยสายตาเอ็นดู ไม่ได้เอ่ยอะไรให้คนทั้งคู่ต้องเก้อเขินมากไปกว่านี้          “เราออกเดินทางกันเลยดีมั้ย เวลาไม่ค่อยจะมีแล้ว”           อาซีนัสเอ่ยถาม หากอะไรหลายๆ อย่างยังค้างคาหัวใจคามิน           “ท่านเอ่ยราวกับรู้ ว่าอะไรคือสิ่งที่พวกเราต้องการ”           “ใช่...ข้ารู้ และไม่เพียงข้าที่รู้ กัญจน์อมลก็รู้เช่นกัน ท่านกำลังต้อง การความช่วยเหลือ...ในตอนแรกนางตั้งใจจะตามมาด้วยซ้ำไป หากข้า ห้ามนางไว้เสียก่อน เพราะนอกจากไม่ช่วยอะไรได้มากแล้ว ยังพลอย จะทำให้ข้าเป็นห่วงด้วย”           เขาเล่าด้วยรอยยิ้ม นึกไปถึงท่าทีโวยวายของภรรยาที่รัก           ...ทั้งโวยวาย ทั้งอ้อนวอน ทั้งขู่เข็ญ หากเขาก็ทำใจแข็ง ไม่ยอม ให้เธอมาด้วย เพราะห่วงใยสุดหัวใจนั่นล่ะ ไม่ใช่สิ่งอื่นใดเลย...            “ทำไมท่านรู้”           “คนที่รู้คือกัญจน์อมล นางบอกว่ามีแม่มดเฒ่าแห่งธาตวากรมา พบ....”            ...นั่นล่ะ คำเอ่ยเรียกเจติย่าของฟ้าหญิงปากร้ายแห่งโพชฌงค์... กัญจน์อมลจริงๆ...           “มาเอ่ยเล่าเรื่องของท่าน และกัญจน์อมลก็มิอาจนิ่งเฉย พอๆ กับ ที่ข้ามิอาจนิ่งเฉยเช่นกันยามเมื่อเห็นเพื่อนเดือดร้อน”            ประโยคนั้นก่อให้เกิดความตื้นตันในหัวใจชายหนุ่ม เขาเอ่ยขอบ คุณเบาๆ อาซีนัสหัวเราะ ตบบ่าเขาสนิทสนมฉันเพื่อนสนิท           “คิดสิ่งใดมากมาย ออกเดินทางกันดีไหม เวลาไม่มีแล้ว ว่าแต่...”           เขาหันมองหญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่นิ่งๆ ข้างคามิน           “คนรักของท่าน ให้ทหารพาไปหลบอยู่ที่ราชวังแห่งโพชฌงค์ก่อน จะดีกว่าไหม ไปด้วยกันคงจะอันตรายนัก...หรือท่านว่าอย่างไร”           คามินขยับปากจะเอ่ยตอบรับตามคำแนะนำนั้น หากอินทุกลับเอ่ย สวนมาก่อนอย่างมาดมั่นแบบที่ทำให้คามินตะลึงงัน           “ข้าไม่ไป ข้าจะไปกับพวกท่านด้วย ข้าห่วงท่านพ่อ ห่วงคนที่หมู่ บ้าน อีกทั้งพวกยสินทรหยามข้านัก...ข้ามิอาจปล่อยเลย”           “อินทุ...มันอันตรายนัก”           คามินแย้งออกมาอย่างไม่เห็นด้วย อินทุชะงักไปนิด มองสบดวงตา สีดำสนิทที่ทอดมองมานิ่งนาน เธอเห็นชัด...รอยตกตะลึงผสมกับความ หวั่นไหว เธอรู้ดี...ตอนนี้หัวใจเขาคิดอย่างไร หากเธอก็มิอาจะทำตามใน สิ่งที่เขาต้องการได้           “ขอโทษ...คามิน...ข้าจะไป”           เธอเดินจากไปขึ้นหลังม้าเตรียมพร้อมทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียก ราวกับจะหมดแรงของคามิน อาซีนัสมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ           ...คู่รักของคามินดูท่าจะเอาแต่ใจไม่น้อย แถมยังคงจะร้ายไม่เบา แม้อาจจะด้อยน้อยไปกว่ากัญจน์อมลของเขาก็ตาม...           “อย่าคิดมากเลยคามิน หญิงสาวเอาแต่ใจแถมยังเก่งน่ารักไม่เบา นะ”            เขาพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเดินไปขึ้นม้า คามิน พูดอะไรไม่ออกจำต้องเดินไปขึ้นม้าของตัว ทั้งๆ ที่อยากจะตะโกนค้าน ออกไปเสียเกิน           ...ไม่ใช่...อินทุของเขาไม่ใช่...นางมิใช่พายุทรายเอาแต่ใจเยี่ยงนี้... ทำไม...           “พวกเรามาช้าไป”           คามินพูดออกมาอย่างกังวล เมื่อหมู่บ้านยสินทรที่วอดวายไปด้วย เปลวเพลิงกว่าครึ่งร้างไร้ผู้คน อินทุมองสบตาเขาด้วยความตระหนก นึกรู้ว่าเป้าหมายที่ยสินทรยกพวกไปจนหมดหมู่บ้านคือที่ไหน            ...หมู่บ้านธารจันทร์...หมู่บ้านของเธอ...            ...ไม่ ท่านพ่อ...ทุกคน...ไม่...           หญิงสาวร่ำร้องในหัวใจ และโดยที่ไม่ทันมีใครได้เอ่ยอะไร ม้าสี น้ำตาลตัวใหญ่ก็ถูกชักพุ่งทะยานนำไปในทันที โดยมีคามินควบม้าตาม ไม่ยอมห่างด้วยนึกรู้ดีเป้าหมายของเธออยู่ที่ใด           ...หมู่บ้านธารจันทร์...            คนทั้งหมดเดินทางโดยไม่หยุดพักก่อนที่เป้าหมายที่ห่วงใยจะ ปรากฏสู่สายตาในยามย่ำรุ่งของอีกวัน ตลอดระยะเวลาที่เร่งเดินทาง หญิงสาวปรารถนานักที่จะประสบพบกับคนของยสินทรกลางทาง พบ... เพื่อยับยั้งให้ไม่ไปถึงยังหมู่บ้านของเธอ หากคำภาวนาดูราวกับไม่เป็น ผล เพราะไม่มีแม้เงาของเหล่าชายฉกรรจ์แห่งยสินทร  คงมีเพียงแค่ร่อง รอยการเดินทางผ่านของคนกลุ่มใหญ่เท่านั้น           และนั่น..ในตอนนี้ หมู่บ้านที่หญิงสาวห่วงใยปรากฏอยู่เบื้องหน้า แล้ว และเสียงต่อสู้ที่ดังมาให้ได้ยินก็ราวกับจะกระชากหัวใจเธอออก จากอก           ...ไม่...ธารจันทร์หรือจะสู้ยสินทรได้ ชาวบ้านธรรมดาๆ หรือจะสู้ กลุ่มนักฆ่ามากฝีมือ...            หัวใจร้อนรุ่มจนต้องสะบัดแส้เร่งให้ม้าควบเร็วขึ้นตามแรงของใจ มิไยที่คามินจะตะโกนห้ามด้วยความห่วงใย หากเพียงพริบตาเดียวอินทุ ก็ขี่ม้าควงดาบเข้าไปกลางวงต่อสู้เรียบร้อยแล้ว และชายหนุ่มทั้งหมดที่ ตามมาก็ลงมือทันทีโดยมิต้องรอรับคำสั่งจากใคร ((โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ)) จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2505629/W2505629.html ลิงก์ตอนจบค่า ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เย ลงอย่างจุใจ อิอิ ตามไปอ่านตอนจบล่ะ ชะแว้บบบบบบบบบบบบบบบบบบ จากคุณ : TSURUGI - [ 20 ต.ค. 46 22:57:19 ]