ความคิดเห็นที่ 1 ตอนต้น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2499530/W2499530.html ตอนกลาง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2505626/W2505626.html ...............................................................           ....กองโจรของอาทิตย์แห่งทะเลทราย...           หัวใจคามินร้องกึกก้องด้วยความยินดี เมื่อสังเกตเห็นคนในชุดดำ ที่มองเห็นความแตกต่างจากกลุ่มชาวบ้านและกลุ่มคนของยสินทรได้ ชัดเจน           ...มิใช่เพียงแค่กองทหารแห่งโพชฌงค์ หากกองโจรพวกพ้องเขา ก็มา...           ยิ่งเห็นเช่นนั้น หัวใจรบก็ยิ่งฮึกเหิม ชายหนุ่มต่อสู้ไปพลางกวาด สายตาค้นหาคนรักของเขาไปพลาง           ...อินทุนางอยู่ไหน...ขออย่าให้นางเป็นอะไร...            เขาภาวนาด้วยหัวใจที่รุ่มร้อนด้วยความกังวล และแล้วเขาก็พบ เธอ หญิงสาวของเขากำลังฟาดดาบใส่คู่ต่อสู้ตัวโตอย่างมีชั้นเชิง และ เพียงไม่กี่นาที คู่ต่อสู้ที่ตัวใหญ่กว่าครึ่งก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่าไป คามินมอง ภาพนั้นด้วยความวางใจ            ...นางมีฝีมือในเพลงดาบยิ่งนัก...           หากเมื่อตระหนักชัด อาการขัดๆ ในหัวใจก็ย้อนกลับมาอีก หาก เขาก็ปัดมันทิ้งไปด้วยการตั้งสมาธิกับการต่อสู้ตรงหน้าแทน           การต่อสู้กินเวลาไปจนเกือบจะถึงเที่ยงวัน ยามเมื่อคนของยสินทร คนสุดท้ายถูกจัดการล้มลง หลายๆ คนได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า ไม่เว้น แม้แต่คามินที่ได้เลือดตรงต้นแขนซ้ายมาเป็นของฝาก หากยสินทรแพ้ ราบคาบ และพวกของเขาชนะ...อย่างลอยลำ           “คามินท่านได้รับบาดเจ็บ”           หญิงสาวที่ตัวโชกชุ่มไปด้วยเลือดปราดเข้ามาใกล้ ฉีกชายเสื้อ ของตัวเองออกพันห้ามเลือดที่แขนของชายหนุ่ม          “อินทุ...ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย”           เขาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน กวาดสายตาสำรวจมองอย่างห่วงใย หญิงสาวพยักหน้ารับ หากแล้วคล้ายกับนึกอะไรได้ ดวงหน้าสวยกลับ ซีดขาว และเอ่ยขอตัวเบาๆ โดยไม่กล้ามองสบตาชายหนุ่มสักนิด          “ข้าขอตัวไปดูท่านพ่อกับทุกคนก่อน”          คามินมองตาร่างบางของคนรักที่วิ่งจากไปด้วยความไม่เข้าใจ กำลังจะก้าวตามไปเพื่อถามให้รู้เรื่อง หากร่างสูงของอาซีนัสก็ก้าวเข้า มาขวางก่อน          “พวกข้าจะจัดการเก็บกวาดซากศพของพวกยสินทร ส่วนคนเจ็บ จะจับกลับไปเป็นนักโทษของโพชฌงค์ คิดว่าท่านคงไม่มีปัญหาอะไร”          “ไม่มี เชิญท่านทำตามที่เห็นสมควรเถิด”          เขาตอบ นัยน์ตายังทอดตามร่างบางที่วิ่งไปหาบิดาของเธอ          ...อินทุ...เกิดอะไรขึ้นกันเล่า...ทำไม... จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2          และคามินก็ยังมิอาจได้เข้าไปพูดคุยกับอินทุ เมื่อร่างสูงของปาล... เพื่อนรุ่นพี่ในกองโจรของอาทิตย์แห่งทะเลทรายก้าวเข้ามากอดทักทาย ด้วยความยินดี          “คามิน ไม่ได้พบเจ้านานนัก”         “ดีใจนักที่พบพวกท่านที่นี่”          เขาทักทายตอบครบถ้วนทุกคนอย่างยินดีไม่แพ้กัน          “เจ้าจากธาตวากรไปนานจนพวกข้านึกว่าเจ้าจะไม่กลับมา”          “กลับมาสิเล่า เพราะหัวใจข้าอยู่...ตรงนี้”          เขาทอดสายตามองหญิงสาวคนที่กำลังทำแผลให้คนเจ็บที่อยู่ห่าง ออกไปอีกทาง ท่าทีนั้นเรียกรอยหัวเราะจากพวกพ้องได้เป็นอย่างดี          “ยอมเปิดปากแล้วเล่าหรือ ว่าเป็นคนรัก ว่าแต่ท่านคิรากรไม่ได้มา ด้วย”          “นางยังคงอยู่นอร์เทีย”          คามินเอ่ยเพียงเท่านั้น ไม่ได้อธิบายอะไรเกี่ยวกับคิรากรต่อ  และ คนทั้งหมดก็ไม่ได้ติดใจซักถามอะไร          “ว่าแต่พวกท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”          เขาถามถึงข้อสงสัยในหัวใจ ปาลโบกมือให้พรรคพวกคนอื่นๆ แยก ย้ายกันไปช่วยงานของทหารแห่งโพชฌงค์ ก่อนที่จะหันมาคุยกับคามิน ต่อด้วยดวงหน้ายิ้มแย้ม          “คำสั่งท่านอคิราภ์ ยามเมื่อเจ้าจากธาตวากรไป ท่านอคิราภ์และ ท่านไฑวะพ่อของเจ้าสั่งให้พวกเราไม่กลุ่มใดก็กลุ่มหนึ่งมาคอยลาดตระ เวนดูแลความปลอดภัยที่หมู่บ้านธารจันทร์แห่งนี้อยู่บ่อยครั้ง เพราะพวก ท่านอคิราภ์รู้ดี หัวใจใครบางคนอยู่ที่นี่”          เขายังไม่วายทิ้งท้ายหยอดแกล้งใครบางคนที่ปั้นหน้าขรึมแต่กลบ รอยเรื่อบนหน้าคมไม่มิด          “ท่านอคิราภ์กับท่านพ่อรู้หรือ”          “หากไม่รู้สิแปลก”          เขาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยเล่าต่อ          “พวกข้าได้ร่องรอยของพวกยสินทรมาทาบทามอินทุบ่อยครั้ง แต่ มิได้ทำอะไรลงไปนอกจากสังเกตการณ์ดูเฉยๆ กะว่าหากมีเรื่องร้ายแรง อะไรถึงจะค่อยลงมือ...”          “แต่อินทุก็ถูกพาตัวไป...”          ปาลพยักหน้ารับขรึมๆ ดวงตาเข้มฉายรอยขอโทษ          “พวกเราไม่ระแคะระคายมาก่อนว่าพวกมันจะยกพวกมา อีกทั้ง ค่ำคืนนั้นพวกเราครึ่งหนึ่งไปปล้นอีกอยู่อีกฝากของทะเลทราย และอีก พวกหนึ่งเดินทางเอาของไปแจกจ่ายในหมู่บ้านที่ห่างไกลออกไปเช่นกัน กว่าจะรู้ข่าวก็ตอนที่อินทุถูกพาตัวไปแล้ว และเมื่อมาถึงที่นี่ก็พบกับ ดมิสาหัวหน้าหมู่บ้าน เขาบอกว่าเจ้าตามนางไป และพวกข้าก็กำลังจะ ตามไปเช่นกันหากท่านเจติย่าไม่ปรากฏตัวออกมาห้ามไว้ก่อน...”          เขายังรำลึกได้ถึงค่ำคืนในวันนั้น          ...กลุ่มม้าสีดำสนิทที่กลืนไปกับสีของกลางคืนของพวกเขากำลัง จะเคลื่อนจากธารจันทร์ หากร่างชราที่เดินปรากฏออกมาจากม่านฝุ่น ทรายกลับชะงักตรึงพวกเขาอยู่กับที่          ...แม้ไม่เคยพบเจอเจติย่านอกจากเสียงเล่าลือจนเกือบจะคิดว่า เป็นตำนาน หากเมื่อมองสบดวงตา ก็ราวกับจะรู้ว่าหญิงชราผู้นี้คือใคร...          ‘รั้งรออยู่ที่นี่จะดีกว่า ภัยกำลังจะมาเยือน’          ‘หากคามิน...’          ปาลอดแย้งออกมาไม่ได้ และรอยยิ้มนิดๆ ก็ปรากฏบนหน้าเหี่ยวย่น          ‘แล้วเดี๋ยวเขาจะมาพร้อมกับคนที่ตามหา อย่าห่วงเลย...’          นางทอดสายตามองหมู่บ้านเล็กๆ เงียบสงบใต้เงาจันทร์          ‘ธารจันทร์สายเล็กนี้ต่างหากที่น่าห่วงกว่า’          “นางเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วก็หายไป พวกข้าจึงมาปรึกษากันอีกที ก่อนจะลงความเห็นว่าควรจะรออยู่ที่นี่ และเป็นโชคดียิ่งนักที่รั้งรอ เพราะ ธารจันทร์เกินจะต่อกรกับยสินทรจริงๆ พวกข้าเองก็เกือบแย่ หากว่าพวก ทหารแห่งโพชฌงค์จะมาช้าไปอีกนิด”          คามินพยักหน้ารับรู้เรื่องราวทั้งหมด ก่อนจะส่งใจไปคารวะขอบคุณ คนที่อยู่ในม่านทราย          ...เจติย่า... จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3          ผลการต่อสู้ที่ดุเดือดในยามเช้าได้ผลสรุปออกมาว่า ฝ่ายยสินทร ตายไปกว่าครึ่ง ที่เหลือได้รับบาดเจ็บกับถ้วนทุกคนและจะถูกจับกลับไป เป็นนักโทษของโพชฌงค์นคร ส่วนฝ่ายอาทิตย์แห่งทะเลทรายและทหาร แห่งโพขฌงค์เสียชีวิตไปฝั่งละสามคน และได้รับบาดเจ็บจากเล็กน้อยไป ถึงมากแบบที่ต้องนอนพักฟื้นกันอยู่หลายคน และฝ่ายเจ้าของหมู่บ้าน ธารจันทร์ ไม่มีผู้เสียชีวิตนอกจากได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่ผู้หญิง คนชรา และเด็กที่ถูกกั้นไปหลบซ่อนไว้ปลอดภัยดีทุกคน          และกว่าจะจัดการกับศพของผู้เสียชีวิตกับทำแผลให้คนบาดเจ็บ เวลาก็ล่วงเลยเข้าไปในตอนหัวค่ำแล้ว ผู้คนทั้งหมดรวมวงกันทานอาหาร ค่ำรอบกองไฟที่ถูกก่อขึ้นกลางหมู่บ้าน คามินถูกนั่งขนาบชิดด้วยอาซีนัส และปาล หากสายตาเขาก็ยังอดกวาดมองไปรอบด้านไม่ได้          ...อินทุ...          เขาไม่ได้พบเธออีกเลยนับตั้งแต่ที่เธอเข้ามาผูกผ้าพันแผลห้าม เลือดให้ และดูเหมือนปาลจะเห็นรอยกังวลในดวงตาของคามินชัด เขา เลยหัวเราะออกมาเบาๆ          “กระวนกระวายใจหรือเล่าคามิน หัวใจเจ้าหายหน้าไปนานหลาย ชั่วโมงแล้ว”          เสียงสัพยอกก่อรอยเขินนิดๆ ในดวงตาคู่คม ที่ถูกซ่อนไว้ด้วยท่าที เฉยเมย หากปาลก็มองอย่างรู้ทัน เขาตบบ่าเพื่อนรุ่นน้องเบาๆ ก่อนจะยัน ตัวลุกขึ้น          “เดี๋ยวจะไปเดินหาให้”          บอกทิ้งท้ายไว้อย่างนั้นแล้วก็เดินจากไป โดยไม่ฟังเสียงห้าม...แบบ พอเป็นพิธีของคามินเลยสักนิด คามินลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อน จะหันไปสนทนากับชายหนุ่มแห่งนอร์เทียที่อพยพขึ้นฝั่งอย่างถาวรข้างๆ กายแทน          “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง อาซีนัส”          คามินเพิ่งจะได้มีโอกาสถามเรื่องส่วนตัวของอาซีนัสในตอนนี้ ชายหนุ่มยกแก้วเหล้ารสจัดขึ้นจิบก่อนจะตอบ          “ก็ดี โพชฌงค์มีอะไรน่าสนใจมากนัก”          “คงไม่เป็นการล่วงเกิน ถ้าข้าจะถามว่าท่านทำอะไรอยู่ที่นั่น เพราะ มันคงจะน่าเบื่อไม่น้อยที่โจรสลัดรักการผจญภัยอย่างท่านต้องเข้าไปอยู่ ในราชวัง”          คามินยังจำได้ดีถึงรสชาติการเป็น ‘องครักษ์จำเป็น’ ในตอนที่คิรากร จำต้องอยู่ในราชวังแห่งเนตรานครในฐานะราชนัดดาแห่งองค์กษัตริย์          ...ไม่เห็นน่าพิสมัยสักนิด...          อาซีนัสยิ้มออกมานิดๆ กับคำถามนั้น          “ในความเป็นจริง ข้าก็คงบอกไม่ได้ว่าไม่น่าเบื่อ หากแต่ก็เป็นใน บางครั้งแค่นั้น เพราะโพชฌงค์มีสิ่งที่ดึงความสนใจข้าอยู่ไม่น้อย...มิใช่ แค่กัญจน์อมล...”          เขาพูดกลั้วหัวเราะอย่างรู้เท่าทันในความคิดของคามิน         “ข้าเป็นแพทย์...ท่านคงจำได้”          คามินพยักหน้ารับ ทั้งที่ความจริงเพิ่งนึกขึ้นได้ตอนเขาบอกมานี่เอง          “แนวทางการแพทย์ของโพชฌงค์ที่แตกต่างจากที่ข้าเคยศึกษามา น่าสนใจไม่น้อย ตอนนี้ข้าก็กำลังเรียนรู้การแพทย์แนวโพชฌงค์ รวมทั้ง ถ่ายทอดการแพทย์ของนอร์เทียไปด้วย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่น่าสนใจ ค้นหานัก อีกทั้งบนเทือกเขาคีตลัยก็มีพันธุ์สมุนไพรใหม่ๆ และหายาก มากมายพอที่จะให้ข้าศึกษาค้นคว้ามิรู้จบ”          “ปกติท่านมิค่อยได้ออกรบ...”            เขาถามอย่างแปลกใจ อาซีนัสพยักหน้ารับ          “แล้วเหตุใดคราวนี้ท่านเป็นคนคุ้มทหารมาเอง”          “เพราะเป็นท่านอย่างไร...เพราะเป็นเรื่องของท่าน กัญจน์อมลจึง ไม่ไว้ใจที่จะให้คนอื่นมา นอกจากข้า หรือไม่ก็นางเอง...แต่...ข้าก็ยังมิเข้า ใจ หากนางมาจะทำอะไร...”          เขาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเอ็นดู นึกไปถึงภรรยาคนสวยที่ถ้ามา ก็คงจะมากรีดร้องให้พวกยสินทรได้แก้วหูร้าวหรือรำคาญใจมากกว่าจะ มาช่วยรบ          “จับดาบนางยังจับไม่เป็น สู้คนรักของท่านไม่ได้สักนิด คามิน...อินทุ ...คนรักของท่านมากฝีมือนัก ข้าขอชื่นชม”          คามินชะงักกับถ้อยคำนั้น ความรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกกดเพิ่มน้ำ หนักให้ทับลงบนหัวใจอีกครั้ง หากเขาก็ฝืนยิ้มขอบคุณออกมา          “หากท่านกลับไปโพชฌงค์ ข้าอยากฝากขอบคุณกัญจน์อมล รวม ทั้งฝากความระลึกถึงจากข้าด้วย หวังว่าคงจะมีสักวันที่จะได้พบกันอีก ครั้ง”           “ข้าจะบอกให้ ว่าแต่คิรากรเล่า...นางเป็นเช่นไรบ้าง”          อาซีนัสถามขึ้นมาอย่างนึกได้ คามินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นึกไป ถึงคนที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งนายและน้อง...ต้องเป็นน้องสาวแล้วสินะ...ใน ตอนนี้          “ซีตัส...ตอนนี้นางอยู่ที่นั่น...”          “กับคาลาอิสหรือ”          ปลายเสียงอดเสียดายแทนเจ้าน้องชายตาถั่วของเขาไม่ได้ คามิน หัวเราะออกมาเบาๆ          “ยังไม่ถึงขั้นที่ท่านคิด แต่ก็คาดว่าคงไม่นาน เพราะคาลาอิสท้าให้ คิรากรประลองฝีมืออยู่ทุกวัน”          “เหตุใด...”           อาซีนัสยังมึนงงกับคำบอกกล่าว คามินเลยเล่าเรื่องราวของคน สองคนให้ชายหนุ่มฟังอย่างละเอียด ด้วยรู้ดีว่าเมื่ออาซีนัสกลับไปถึง โพชฌงค์คงต้องถูกฟ้าหญิงกัญจน์อมลซักถามถึงคิรากรเป็นแน่แท้ จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4          “ตั้งใจจะหลบหน้าข้าไปจนถึงเมื่อไหร่...”          เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบของยามค่ำคืน หลังงานจากที่ทุกคนแยกย้ายกับไปนอนหมดแล้วทำเอาหญิงสาวที่นั่ง กอดเข่าชมจันทร์อยู่เงียบๆ คนเดียวบนพื้นทรายสะดุ้งเฮือก แล้วผุดลุก ยืนจะเดินจากไป          “หรือต้องการจะหนีตลอดไป หรือไม่ต้องการจะเห็น...หน้ากันอีก แล้ว”          ปลายเสียงทอดระโหยด้วยความร้าวเจ็บในหัวใจต่อท่าทีของเธอ หญิงสาวหยุดชะงักนิ่งนาน ก่อนจะหันมาช้าๆ สบตาเขา คามินก้าวเข้า มาใกล้ร่างบอบบาง นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องมองสบดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ที่ฉายรอยหวั่นไหว          “รังเกียจข้าแล้วหรือ”          เขาถามราวตัดพ้อ หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ          “ข้าหรือจะรังเกียจท่าน เป็นท่านต่างหากที่คงจะรังเกียจข้า”           ถ้อยคำประโยคนั้นสั่นสะท้าน และดวงตาสวยก็เอ่อคลอด้วย หยาดน้ำตาอย่างมีบางสิ่งกดดันในหัวใจ คามินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ          “ทำไมข้าต้องรังเกียจท่าน”          “เพราะ...”          หญิงสาวกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ และเมื่อเหลือบตามองชายหนุ่ม คนตรงหน้า ความรักที่ท่วมท้นอยู่ในหัวใจก็แทบจะทำให้เอ่ยคำพูดใดๆ ไม่ออก หากความเข้มแข็งในหัวใจของหญิงสาวก็มีมากกว่า ดังนั้นคำพูด จึงพรั่งพรูตามออกมา          “เพราะข้าหลอกลวงท่าน ข้าหลอกท่านมาตลอด...ตลอดเวลาที่ พบกับท่าน ตลอดเวลาที่นั่งชมจันทร์พร้อมๆ ท่าน ข้าหลอกลวงท่านมา ตลอด...”          น้ำเสียงนั้นเจ็บปวดกับความจริงที่ทำลงไป หากแต่คามินยังมึนงง... ไม่เข้าใจ          ...อินทุหลอกอะไรเขา...          “ข้า...ไม่เข้าใจ”          นัยน์ตาสวยเงยสบตาเขา รอยเจ็บปวดฉายชัดจนหัวใจเขาสะท้าน          “ข้าไม่ใช่คนเรียบร้อย ข้ามิใช่ผู้หญิงแบบที่ท่านชอบ มิใช่คนเรียบ ร้อยอ่อนหวาน มิใช่คนที่พร้อมจะเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้ท่านได้ ตัวตน จริงๆ ของข้า...ข้าชอบขี่ม้า ชอบเรียนต่อสู้เพลงดาบ มากกว่าการร้อง เพลง ร่ายรำหรือทำอาหาร”          คามินนิ่งตะลึงในสิ่งที่ได้รับฟัง หญิงสาวมองท่าทีของชายหนุ่ม ด้วยความปวดร้าว          “ข้า...ขอโทษ”          “แล้วทำไม...ต้อง...หลอก...ข้า”          ถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากชายหนุ่มก่อรอยน้ำตาในดวงตาคู่ งาม          “เพราะท่าน...เพราะ...แรกที่พบสบตาท่าน...หัวใจข้ามันก็ลอย ตามกลับไปพร้อมกับท่านแล้ว”          ...มิใช่เพียงเขาคนเดียวที่ฝากหัวใจไว้ที่เธอเมื่อยามแรกพบ หาก ก็เป็นเธอเช่นกัน...หากแต่...ทำไม...           “และยามเมื่อท่านย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้งโดยมิได้มาเพราะเรื่อง งานหรือเพราะอะไร หากมาเพราะอยากพบข้า...ข้าเข้าใจไม่ผิดใช่มั้ย คามิน...ว่าเมื่อตอนที่เราพบกันครั้งที่สอง...ท่านมาเพื่อพบข้า”          เธอวอนถาม และเขาก็ได้แต่พยักหน้ารับในความเป็นจริง          “ท่านไม่รู้หรอกว่าข้ายินดีมากแค่ไหน หัวใจข้าโลดแล่นราวกับจะ กระโดดออกจากอก หากข้าก็เขินอายเกินกว่าจะเอ่ยคำใดกับท่านได้ แล้วยิ่งมีพวกเพื่อนๆ ข้าแวดล้อมมากมายเช่นนั้นอีก ข้าก็จำต้องจากไป โดยมิเอ่ยสิ่งใด”          คามินได้แต่ยืนนิ่งเงียบฟังคำอธิบายของเธอ โดยมิอาจเอ่ยคำพูด ใดๆ ออกมา ด้วยสมองมึนงงราวกับถูกชกด้วยหมัดหนักๆ ของคู่ต่อสู้ตัว ใหญ่ ทั้งๆ ที่ตรงเบื้องหน้าของเขามีเพียงหญิงสาวราวร่างเล็กบาง หาก จะเป็นคู่ต่อสู้...ก็คงเป็นคู่ต่อสู้ของหัวใจ          “แล้วหลังจากวันนั้น ข้าก็รอคอยการมาของท่าน หากท่านก็หายไป เกือบอาทิตย์ ข้าร่ำๆ จะควบม้าไปหาท่านถึงมิลักขา...”          คามินลอบสะดุ้งกับคำบอกเล่าที่แจ้งชัดถึงความกล้าหาญผิดวิสัย หญิงของอินทุ หากเขาก็ไม่เอ่ยคำขัดจังหวะ          “แล้วข้าก็ได้ข่าว...ข้อมูลของหญิงสาวในแบบที่ท่านชอบ เรียบร้อย เป็นแม่บ้านแม่เรือน บอบบาง น่าทะนุถนอม ไม่เอาแต่ใจตัวเอง ผู้หญิง... ลักษณะ...ที่ตรงข้ามกับข้าแทบทุกอย่าง...”          ดวงตาสีน้ำตาลที่มองตรงมายังเขาฉายแววตัดพ้อแกมต่อว่า คามินก็ยังมึนงง          ...เขาผิดหรือ ที่จะชอบหญิงสาวในลักษณะนั้น กับเขา...คนที่เติบโต มาท่ามกลางความห้าวหาญและเอาแต่ใจของหญิงสาวอย่างคิรากร... ไม่แปลกเลย ที่เขาจะโหยหาผู้หญิงในอีกลักษณะหนึ่งที่ตรงข้ามกับสิ่ง ที่เขาพบเจอมาตั้งแต่เด็ก...          ...แต่นี่...ดวงตานางผู้เป็นที่รักราวกับจะกล่าวหาว่าเขาผิด...          หากจนแล้วจนรอด คามินก็มิได้เอ่ยอะไรออกไปสักคำ          “ข้าเฝ้าคิด...คิด...ตัดสินใจอยู่หลายวันจะทำอย่างไรดี เพราะข้ารู้ หากว่าท่านได้รู้จักข้าดี รู้จัก...ถึงในสิ่งที่ข้าเป็น ท่านคงจะ...รับ...ข้าไม่ได้ เพราะข้า...คือผู้หญิงลักษณะตรงข้ามกับที่ท่านต้องการในทุกอย่าง ข้า คิด...ข้าเฝ้านอนคิดอยู่หลายวันหากข้าก็ยังคิดไม่ตก จนกระทั่งวันที่ข้า ได้พบท่านอีกครั้ง และเพียงข้าได้สบดวงตาท่าน ข้าก็เลือก...ที่จะเล่นเป็น อินทุอีกคน...คนที่เรียบร้อย อ่อนหวาน พูดน้อย ขี้อาย และน่าปกป้อง นั่น ...คืออินทุที่ท่านรู้จัก...คามิน”           คามินนิ่งงันกับสิ่งที่รับฟัง เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก นึกอยากจะ โกรธ อยากจะเกลียด ที่เธอหลอกลวงเขามาตลอด หากเมื่อมองสบดวง ตาที่ฉายรอยรักหมดหัวใจของเธอ เขาก็ทั้งโกรธและเกลียดไม่หลง หาก ...สิ่งที่เธอหลอกลวงเขามันก็น่า...เจ็บหัวใจ           “แล้ว...”          เสียงแหบห้าวเอ่ยออกมาเบาๆ อินทุจ้องมองหน้าเขาอย่างมีความ หวัง          “แล้วท่านคิดจะหลอกข้าตลอดไปเช่นนั้นหรือ”           ดวงหน้าสวยสลดลงอย่างสำนึกผิด          “ไม่หรอกคามิน ไม่...ตลอดไปข้าคงหลอกท่านมิได้ หากแต่ข้าอยาก หาช่วงเวลาดีๆ ค่อยๆ เอ่ยอธิบายให้ท่านเข้าใจในสิ่งที่ข้าเป็น ให้ท่าน ค่อยๆ รับในสิ่งที่ข้าเป็นได้ทีละน้อย หากแต่...ช่างบังเอิญนัก...”          เธอหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับขำขัน หากดวงตาไม่ได้ฉายรอย สนุกด้วยเลย           ...ทั้งๆ ที่เฝ้ารอวันเวลา...ที่จะมั่นใจว่าหัวใจเขาผูกไว้กับหัวใจเธอ อย่างแนบแน่น เฝ้ารอช่วงเวลานั้นก่อนที่จะบอกความจริงออกไป ด้วย เพราะคำนึงว่า...หากเป็นเวลานั้น ความรักที่มีต่อกัน คงจะรั้งมิให้เขา จากไปอย่างที่เกรง หากแต่จังหวะเวลาก็ราวกับจะเล่นตลก...เหมือน จะมาลองเชิงหัวใจ...          “บังเอิญ...ที่ว่าข้าต้องถูกพวกยสินทรพาตัวไป และยิ่งบังเอิญด้วย ว่า...ท่าน...ที่หายไปนานเป็นปีกลับมาในช่วงนี้พอดี...ท่านจึงเห็นในสิ่งที่ ข้าเป็น...”          “ข้ากลับมาทันไม่ดีหรือเล่า หากไม่แล้วข้าคงมิอาจได้เจอท่านอีก...”          คามินอดแย้งออกมาไม่ได้          ...ทั้งๆ ที่เขานึกขอบคุณฟ้ามาตลอดที่ทำให้เขากลับมาทันได้ช่วย เธอ หากแต่นี่คำพูดของอินทุ...ทำเอาหัวใจเขาเจ็บ เหมือนเขาผิด...ผิดที่ กลับมาในช่วงเวลานี้...          “จะโกรธข้าไหม หากข้าจะบอกว่า...ข้ามั่นใจในฝีมือข้า มั่นใจว่า ข้าต้องรอดจากยสินทรมารอท่าน ข้าต้องรอด...และต้องจัดการพวกมัน ได้แม้ไม่มีท่าน...”          คามินนิ่งตะลึงในคำพูดหยิ่งทะนงประโยคนั้น          ..’ข้าต้องรอด...และต้องจัดการพวกมันได้...แม้ไม่มีท่าน’...          ...นี่เขาไร้ประโยชน์ใช่มั้ย แม้นางไม่มีเขา นางก็ไม่เดือดร้อนอะไร การกลับมาของเขาเสียอีก...ที่ทำให้นางลำบากใจ....         คามินมองสบตาของคนรักด้วยความปวดร้าว และแววตาร้าวราน ของชายหนุ่มก็ทำเอาอินทุตกตะลึง...คำพูดที่อยากจะเอ่ยต่อมาติดอยู่ แค่ลำคอระหง          ...อินทุ...          ...ใจร้าย...ทำไมถึงได้ใจร้ายเช่นนี้หนอ...          ...อินทุ...ที่เขาไม่เคยรู้จัก...          คามินหันหลังกลับ แล้วเดินจากไปเงียบๆ           ...ไม่มีแล้ว...อินทุที่เขาเคยเฝ้าฝันหาทุกค่ำคืนยามที่ต้องจากเธอ ไกล...          ...ไม่มีแล้ว...อินทุที่เขาอยากจะปกป้องทะนุถนอมเอาไว้ในอ้อมแขน...          ...ไม่มีแล้ว...อินทุที่เขา...รัก...จนหมดหัวใจ...          ...ไม่มีแล้ว... จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5          ร่างสูงของคามินนั่งกอดอกเอนกายพิงอยู่กับปาล์มต้นสูงข้างบ่อ น้ำเล็กๆ กลางทะเลทรายกว้าง ดวงหน้าคมบัดนี้เต็มไปด้วยหนวดเครา ด้วยความไม่ใส่ใจของเจ้าตัว ดวงตาสีดำสนิทที่เคยนิ่งสงบฉายเจือไป ด้วยรอยร้าวเจ็บไม่จาง          ...สามวันแล้ว...สามวันแล้วนับจากคืนนั้นที่เขาได้เอ่ยพูดคุยกับ เธอ...อินทุ...          ...และเป็นสามวันแล้วเช่นกันที่เขาจากธารจันทร์โดยมิได้ล่ำลา ผู้ใด...          ...ควบม้าจากมาด้วยหัวใจแหลกสลาย...          ...อินทุ...อินทุที่เขาแสนรัก...          ...อินทุ...ที่อยู่ในหัวใจเขาทุกห้วงคำนึง...          ...อินทุ...หรือจะไม่มีแล้ว...          ...มิใช่ว่าเขาไม่ต้องการเธอ หากคงเป็นเธอต่างหากที่ไม่ต้องการเขา...           ...อินทุ...อินทุ...อินทุ...           เสียงม้าร้องดังเบาๆ และเสียงของคนกระโดดลงจากหลังม้าไม่ได้ ดึงความสนใจใดๆ จากชายหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในภวังค์ของความเศร้าได้ เลย เขาไม่แม้จะเหลือบตาแลคนที่เข้ามาใหม่ ด้วยนึกว่าคงจะเป็นเพียง ผู้เดินทางผ่านมาแวะเติมน้ำก่อนจะเดินทางจากไปเท่านั้น          หากคนที่มาใหม่กลับก้าวเดินตรงมาทางนี้และหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เขา นัยน์ตาคู่คมที่ทอดมองต่ำแค่พื้นทรายเบื้องหน้าทาบจับเท้าเล็กๆ ที่ มีสร้อยข้อเท้าที่ทำจากเงินเส้นบางคุ้นตา หัวใจชายหนุ่มเต้นรัวผิดจังหวะ และไม่ทันได้เงยหน้ามอง ใครคนนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเขาตรงหน้าเขา นัยน์ตา...สบตา แล้วหัวใจชายหนุ่มก็ต้องเต้นผิดจังหวะอย่างแรง          ...รอยน้ำตา...          ดวงตาคู่สวยที่มองสบตาเขาแดงช้ำ และรอยน้ำตายังเอ่อคลอมิ จางหาย          ...นี่เธอต้องเสียน้ำตามานานแค่ไหน นับตั้งแต่วันที่เขาจากมาใช่มั้ย...           “คามิน...”           เสียงหวานที่เอ่ยเรียกชื่อเขาสั่นเครือ คามินนึกอยากจะโอบกอด ร่างบางเข้ากับอกแล้วลูบผมปลอบประโลมมิให้เธอต้องเสียน้ำตาอีก หากแต่สิ่งที่เขาในตอนนี้ทำกลับกลายเป็นการนิ่งเงียบ...เงียบ...แบบที่ ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ           “คามิน...ต่อไปนี้...ข้าจะไม่จับดาบ ข้าจะไม่สู้กับใคร ข้าจะไม่ทำ อะไรแบบที่ผู้หญิงอื่นไม่ทำ แล้วข้าจะฝึกหัดทำกับข้าว เย็บปักถักร้อย ร้องเพลง และทำทุกๆ อย่าง...ให้เหมือนกับหญิงในอุดมคติของท่าน...”          ถ้อยคำในประโยคนั้นทำเอาชายหนุ่มเจ็บแปลบไปทั่วทั้งหัวใจ          ...นี่เธอกำลังพูดอะไร...           “ข้าจะทำ ข้าจะยอมเปลี่ยนตัวข้าเองให้เป็นอย่างหญิงที่ท่านจะรัก ข้าจะไม่หลอกลวงท่านอีก ข้าจะไม่หลอกไม่เสแสร้ง หากข้าจะทำข้าจะ ฝึก...และข้าจะเป็น...เพื่อท่าน”          “อินทุ...”           เขาหลุดชื่อเธอออกมาได้ หากแต่คำพูดอื่นๆ ก็ติดอยู่แค่คอ...พูด อะไรไม่ออก หญิงสาวฝืนยิ้ม หากเมื่อยิ้มหยาดน้ำตากลับร่วงริน และ นั่นก็ทำเอาคามินทนไม่ได้อีกต่อไป เขารวบร่างบางเข้ามากอดไว้กับแนบ อก ซบหน้าลงกับเส้นผมนุ่มสลวยที่เจือกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เขาคุ้นใจ          “พอแล้วอินทุ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว...”          “คามิน...”          ดวงตาสวยที่มองมายังเขาฉายรอยตระหนก คามินเอื้อมเช็คหยาด น้ำตาที่รินไหลอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล          “อินทุ...หัวใจข้ามอบให้ท่านไปแล้ว...มอบไปให้หมดทั้งหัวใจ.... เพราะฉะนั้น...”         “แต่ท่านก็หนีมา ท่านหนีจากข้ามาอย่างไร้ซึ่งเยื่อใย...”          เธอตัดพ้อ และน้ำตาก็หยาดไหลออกมาอีก คามินส่ายหน้าก่อน จะจูบซับน้ำตาอ่อนโยน และการกระทำที่อ่อนหวานหากแสนใกล้ชิดนั่น ก็ทำเอาอินทุตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดเขา คามินมองดวงหน้าสวยที่ซับสี เลือดขึ้นมาทันควันด้วยรอยยิ้มเอ็นดู          “ท่านทำอะไรคามิน”           เสียงใสถามดังอย่างจะกลบความเขินอาย และมือเล็กก็ดันหน้า อกกว้างให้เขาถอยออก หากคามินบอกตัวเองไว้แล้วว่าไม่มีทาง...ไม่มี ทางที่เขาจะปล่อยมือออกจากเธอเป็นครั้งที่สอง...ไม่มีทางอีกแล้ว...          “จูบซับน้ำตาอย่างไรเล่า หรือท่านยังไม่เข้าใจ ข้ายินดีทำให้เข้า ใจอีกสักครั้ง...”          ไม่พูดเปล่าเพราะดวงหน้าคมยังก้มต่ำลงมา อินทุหันหน้าหนี อยากจะยกมือขึ้นกั้น หากอ้อมกอดเขากลับแน่นเกินกว่าจะขยับตัวได้          “ข้าไม่มีน้ำตาให้ท่านจูบซับแล้ว พอทีคามิน...”          คามินหัวเราะก้องกับคำพูดนั้น หัวใจโล่งโปร่งราวกับภูเขาลูกใหญ่ ที่กดทับอยู่เกือบอาทิตย์ถูกลมทะเลทรายพัดลอยห่างไปไกล          “อย่ามาทำเฉไฉนอกเรื่อง...ท่านบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ เหตุใดท่านถึง ต้องหนีจากข้า ทำไม...”          รอยปวดร้าวในดวงตาคู่สวย ทำเอาคามินหยุดแกล้ง เขารั้งร่างบาง ให้ทรุดลงนั่งบนตักเขา มือใหญ่ทอดกอดรอบเอวเธอไว้หลวมๆ และอินทุ ก็ยอมที่จะนั่งพิงอกอยู่ในอ้อมกอดเขานิ่งๆ อย่างรอคอยคำอธิบาย          “เพราะท่านไม่ต้องการข้า...”          เขาพูดออกมาเรียบๆ หากนั่นก็ทำเอาอินทุตาโต          “หมายความว่าเช่นไร ข้าไม่ต้องการท่าน...”          “ก็ท่านบอก...หากไม่มีข้า...หากข้าไม่กลับมาท่านก็สามารถเอา ชนะพวกยสินทรได้ การกลับมาของข้าเสียอีก...ที่ทำให้ท่านลำบากใจ”           เขาพูดอย่างน้อยใจ อินทุยกมือขึ้นโอบรอบคอเขาไว้ จ้องลึกลงไป ในดวงตาคู่คม           “ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น มิได้หมายว่าข้าไม่ต้องการท่าน ท่านไม่รู้หรือ...ว่าข้าดีใจแค่ไหนที่ได้พบท่าน ท่านไม่เข้าใจล่ะหรือ...”          เธอวอนถามและเขาก็ตระหนักชัดว่าตัวเองนั้นสำคัญต่อเธอมาก แค่ไหน          “ไม่ได้รำคาญที่ข้ากลับมา...”          เขายังไม่วายถาม อินทุส่ายหน้า           “จะรำคาญได้เช่นไร ไม่รู้หรือว่าข้าเฝ้ารอท่านมาตลอดเวลานับ ตั้งแต่ที่ท่านจากไป ข้าคิดถึงท่านมากเพียงไหนท่านไม่รู้หรือ”          “ข้ารู้...ท่านคิดถึงข้า...มากพอๆ กับที่ข้าคิดถึงท่าน...ใช่มั้ยอินทุ”          หญิงสาวยิ้มกว้างกับคำพูดของเขา หากดวงตาสวยยังฉายรอย ลังเลไม่แน่ใจ          “ท่านไม่โกรธข้าแล้วใช่มั้ย”          “อยากจะโกรธ...แต่...ก็โกรธท่านไม่ลง”          เขาพูดอย่างอ่อนโยน รั้งร่างบางเข้าเอนซบอกกว้าง          “อินทุ...ไม่ต้องทิ้งดาบ ไม่ต้องหัดร้องเพลงทำกับข้าว ไม่ต้องทำอะไร หัดอะไรทั้งสิ้น เป็น...อย่างที่ท่านเป็น และข้าจะค่อยๆ เรียนรู้และยอมรับ.. ในสิ่งที่ท่านเป็น”          “คามิน”          เขาลูบผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล          “หัวใจข้ามอบไว้ให้ท่าน...มันก็ยังคงอยู่ในมือท่านตลอดไป”           “หาได้อยู่ในมือไม่...หัวใจข้าต่างหากคือตำแหน่งที่หัวใจท่าน ประทับอยู่...”           ริมฝีปากบางร้อนรุ่มประทับจูบเบาๆ ตรงปลายคางที่เต็มไปด้วย หนวดเครา           “ขอบคุณ...คามิน...ขอบคุณที่รัก...ในสิ่งที่ข้าเป็น ข้ารักท่าน...คามิน”           จันทราค่อยๆ ลอยไต่ระดับจากขอบฟ้า ร่างสองร่างนั่งมองจันทร์ บนพื้นทราย และแล้วเสียงถอนหายใจก็ดังมาเบาๆ จากร่างสูงของคน ที่โอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง อินทุหันหน้าไปมองสบตาเขา          “มีเรื่องหนักหัวใจอะไรนักเล่าหรือ คามิน”           คามินถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะเอ่ยตอบ           “ข้าเคยบอกกับตัวเองอยู่หลายครั้ง พายุทราย...แสงฟ้าแลบ เสียง ฟ้าผ่า...ข้าจะไม่ยอมพาเข้าไปไว้ในบ้านข้าเป็นอันขาด หากแต่นี่....”           นัยน์ตาสีดำสนิททอดมองมาที่เธออย่างมีความนัย อินทุอดหัวเราะ ดังๆ ออกมาไม่ได้ เธอหันกลับมากอดชายหนุ่มไว้เต็มอ้อมแขน           “บ้าจริงคามิน...ข้าใช่พายุทรายหรือฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ไหนกันเล่า ข้าเป็นเพียงแค่สายลมเท่านั้นเอง สายลมที่ออกจะ...แรงไปหน่อย...เท่า นั้นเอง”           ปลายเสียงติดรอยหัวเราะขำๆ คามินยิ้ม กอดตอบเจ้าของร่างบาง ไว้แน่น เขาลอบถอนหายใจเบาๆ แบบที่ไม่ยอมให้คนในอ้อมแขนจับได้          ...ภาวนานะอินทุ...ภาวนาให้ท่านเป็นแค่ลม...แรงๆ...หาใช่พายุ ทรายหรือพายุฝน...หาไม่ข้าคง...           หากแล้วคามินก็ต้องคลายยิ้มออกมากับตัวเองอย่างปลงๆ ก่อน จะเลื่อนริมฝีปากไปแตะเบาๆ บนหน้าผากมนของคนที่กอดประทับอยู่ ในอ้อมอก           ...เอาเถอะ...ต่อให้ลมแรงๆ กลายเป็นพายุทรายหรือพายุฝนก็ช่าง ยังไงเขาจะหาที่กำบังไว้คอยหลบลมพายุให้ดีๆ ก็แค่นั้นเอง...          “อินทุ...รักท่านยิ่งนักแล้ว ลมรัก...ของหัวใจ” 11.05 น. เวลาท้องถิ่น 03.10.13 ลิปิการ์ จากคุณ : Clear Ice - [ 20 ต.ค. 46 20:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอามาแปะจนจบแล้วนะคะ อ่านแล้วมีความคิดเห็นยังไง ก็อย่าลืมแปะ หรือเข้ามาทักทายเด็กทะเลนะคะ เดี๋ยวจะเมล์ไปบอกตัวจริงให้มาตอบน้า ^^ ปล. ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงเผื่อมาถึงเด็กทะเลตัวปลอม ด้วยนะคะ ฮี่ ๆๆๆ ^^ แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 46 21:00:15 จากคุณ : เด็กทะเลตัวปลอม (Clear Ice) - [ 20 ต.ค. 46 20:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จองที่ๆๆๆๆๆๆค่ะ... @^_____^@ จากคุณ : p_jung - [ 20 ต.ค. 46 22:05:35 A:203.144.143.250 X:203.118.103.8 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ มาแปะทีเดียว 2 ตอนเลยนะคะ ว่าจะทำงานต่อเลยไม่ได้ทำเลยอะ อิอิ แต่ก็อิ่มใจที่ได้อ่านนิยาย ขอบคุณคุณ Clear Ice ด้วยนะคะ สงสารคามินจัง อุตส่าห์หลบพายุทรายอย่างคิรากรแต่ก็ยังต้องมาเจอลมแรงอย่างอินทุอีกนะคะ แต่ก็น่ารักดีค่ะ รักแล้วถึงเป็นไงก็จะยังรักต่อไปเนอะ ^__^ เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณ เด็กทะเลและ Clear Ice ด้วยนะคะ จากคุณ : Amm - [ 20 ต.ค. 46 22:21:13 A:218.214.18.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบจังเลยล่ะ ขอบคุณจ้าที่เอามาลงสองตอนรวดเลย ขอบคุณทั้งคนแต่งแล้วก็ขอบคุณ Clear Ice ด้วยนะฮับ จะติดตามผลงานขอฝมั้งสองคนต่อไปเลยนะ จากคุณ : วีรดา - [ 20 ต.ค. 46 22:31:20 A:168.122.80.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ น่ารักดีจัง แหม ทีแรกเกือบจะบ่นอีตาคามินแล้ว แค่นี้ก็คิดหนี ยังดีน้า ที่จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 20 ต.ค. 46 23:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปตอนแรกเรานึกว่าอินทุมีสองคนซะอีก (แบบว่าฝาแฝดอะไรประมาณนั้น) ที่ไหนได้ เป็นคนเดียวสองแบบนี่เอง ตบมือแปะๆ ให้คุณทะเล กะ ไอซ์ค่ะ น่ารักทั้งคู่เลย จากคุณ : ก้อนหิน - [ 21 ต.ค. 46 03:34:31 A:69.34.211.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปแล้วนึกนะคะว่าถ้าแทมเป็นคามินคงอึ้งเหมือนกันอะค่ะ คงงงจนทำอะไรไม่ถูก นิสัยของคนรักกลายเป็นอีกแบบที่เหมือนกับเราไม่รู้จักเลย อิอิ แต่สุดท้ายก็น่ารักค่ะ (หมายถึงทั้งสองคนเลยค่ะ) ^____^ ขอให้พี่อ้อมหายยุ่งเร็วๆนะคะ แล้วก็ขอบคุณพี่ไอซ์อีกครั้งที่มาแปะให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : Viva Tam - [ 21 ต.ค. 46 04:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวานน่ารักที่สุดค่ะ จากคุณ : TJ - [ 21 ต.ค. 46 09:25:08 A:129.109.34.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 จบแบบแฮปปี้จนได้น้า... แอบหัวเราะเยาะคามินด้วย... เคยบอกว่า  ไม่อยากได้พายุทรายมาไว้ในบ้านใช่ม้า หนีแบบไหน  ก็ได้แบบนั้นเด๊ะเลย...อิ..อิ.. จากคุณ : amp - [ 21 ต.ค. 46 10:57:30 A:203.130.128.158 X:192.168.1.28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาตามอ่านสามตอนรวด น่ารักจังเลยค่ะ จากคุณ : พิจิกา...ปลายฝนต้นหนาว - [ 21 ต.ค. 46 14:31:38 A:203.170.154.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 กับข้าวก็ทำไม่เป็น เย็บปักถักร้อยก็ไม่ได้ ฟันดาบก็ไม่รู้ แง้ ... จากคุณ : scottie - [ 21 ต.ค. 46 14:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^ _ _ _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ _^ แปะ แปะ แปะ มานั่งแถวหน้าค่ะ สนุกมากค่ะ .... อะเฮ้ๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 21 ต.ค. 46 14:59:02 A:202.28.27.4 X:10.5.1.102 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้วค่ะ ข้างบนเค้าแย่งไปหมดแล้วอ่า...แง  T_T บอกได้แต่ว่า  อ่านแล้วยิ้มเลยค่ะ มีความสุขมากๆ  ^__________^@ ขอให้น่ารักขึ้นทุกวันๆทั้งคนเขียนและก็คนแปะเลยนะค่ะ อิอิ จากคุณ : ละออง*น้ำดอกไม้ ^+*// - [ 21 ต.ค. 46 22:51:24 A:203.157.14.247 X:203.157.29.193 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ^______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 22 ต.ค. 46 09:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กรี๊ดๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ ถูกใจค่ะ ถูกใจ อยากบอกแค่เนี้ย อ่านแล้วก้อชุ่มปอด เบิกบาน ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : xyz - [ 22 ต.ค. 46 09:28:39 A:202.57.174.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 น่ารัก ๆ เย่ ๆ ... จบสวยมากก ^_______________________^ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 22 ต.ค. 46 11:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น่ารักตลอดเลยค่าอ่านแล้วยิ้ม อิอิอิอิอิ อ่านแล้วมีความสุขจัง จากคุณ : bow - [ 22 ต.ค. 46 13:56:54 A:168.120.13.219 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ อ่านรวดเดียวเลย น่ารักดีค่ะ ความรักทำให้คนชอบฟันดาบยอม มาจับตะหลิวเข้าครัวได้ คิดว่าต้องเป็นหญิงแกร่งที่ จะอยู่รอดในสังคมแบบนั้น คามินควรภูมิใจนา จากคุณ : bookmark - [ 22 ต.ค. 46 21:02:46 A:203.156.45.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านเป็นรถด่วนรวดเดียวจบ เ็ฮ้อออ....ในที่สุด ร่างกายกะหัวใจกัอรวมกันเป็น1 จากคุณ : แก้ม - [ วันปิยมหาราช 00:35:16 A:202.5.83.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 น่ารักดีแฮะ รักใครสักคนคือยอมรับสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่ไปเปลี่ยนแปลงเนอะ เรื่องนี้มุหลายรสชาดดีฮะ เอิก้ๆ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 24 ต.ค. 46 02:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตาคามินน่าตีจริง ทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดได้ คิดมากเกินเหตุนะแบบเนี้ย เค้าบอกอยู่ว่าจะกลับมารอ คิดไปนู่นนนนนนนนนนนน ผู้ชายใจน้อยแบบนี้มันน่าตีจริงๆน้า.... จากคุณ : หนอนน้อย - [ 24 ต.ค. 46 15:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฝากความคิดถึงให้เด็กทะเลด้วยค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 24 ต.ค. 46 19:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แฮพไปอ่านออฟไลน์มา เกือบลืมลงชื่ออะค่ะ ^^" แหม นี่ถ้าคามินคิดได้ช้ากว่านี้ อินทุไม่ต้องหัดทำกับข้าวหรอก เอาตะหลิวเคาะหัวเลยดีกว่า เผื่อจะรู้ตัวขึ้นมามั่ง (วัสส์โหมดโหด) มาป่วนแล้วก็ชิ่งดีกว่าค่ะ ก๊าก แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 46 21:57:05 จากคุณ : วัสส์ (วัสส์) - [ 24 ต.ค. 46 21:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพิ่งเข้ามาตามเก็บค่ะ น้องเด็กทะเลทั้งตัวจริงและตัวปลอม ว่าแต่ตัวไหนเค็มกว่ากันคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 26 ต.ค. 46 03:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 30 1 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 31 2 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 32 3 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 4 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 34 5 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 6 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 4 ก.พ. 47 12:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 36 1 จากคุณ : ลิปิการ์ - [ 18 พ.ย. 47 13:50:29 ]