ความคิดเห็นที่ 1 <smegal> 55555555 <vee > เอ๊ะ!! ยังไง <smegal> ถ้ามีใครรู้สึกแบบนี้กะเราคงดี <smegal> เอิ๊กๆ <smegal> ป่าวๆ  อย่างง <vee > ถ้าเขารู้สึกดีกับนาย   แต่นายไม่ชอบเขา เธอรู้สึกว่า  คนเราเหมือนพยายามใผ่หา  เรียกร้องให้คนมาสนใจ  แต่ถ้ามีคน ๆ นั้นมาสนใจแล้ว  เกิดไม่ชอบเขาขึ้นมา  จะทำอย่างไรดีนะ  เขาจะสามารถสนใจคนที่เขาไม่ชอบได้ไหม <smegal> ไม่มีไร <vee > จะดีรึเปล่า <smegal> 55555555 <smegal> ขอให้มีคนรู้สึกแบบนั้นกะเราก่อนเหอะ <vee > อิอิ หนุ่มคนนั้นไง   เขาชมนายด้วยว่า  น่ารัก  ขอ....หน่อย ฮี่ ๆๆๆๆ ตอนเขาโทรมา   เขาเล่าถึงเพื่อนที่เป็นเกย์  ว่ามานั่งจ้องหน้าเขาตอนทำงาน   แล้วทำตาหวาน  บอกเขาว่า  “น่ารักจัง   ขอจู .หน่อย”   <smegal> 5555555 <vee > ทำไมไม่รับล่ะ  อิอิ <smegal> เอา หญิงจิ <vee > เราว่าต้องมีคนแอบชอบแจคอยู่ล่ะ  เชื่อป่าว เธอรู้สึกว่าคนอารมณ์ดีอย่างเขา  น่าจะมีสาว ๆ ชอบเยอะนะ <smegal> ไม่เชื่อ  บ้าๆบอๆ  ใครเขาจะชอบ <vee > อิอิ  จะไปรู้หรอ <smegal> ง่ะ  เดาเหงๆ <vee > ไม่ได้ติดตามนายตลอดนี่นา  เราว่าต้องมีนะ  แต่นายไม่รู้ <smegal> จะไปรู้หรอ   แบบนี้ไม่ชัวร์นี่ <vee > อ้าว  เราอยู่ไกลกันตั้งเยอะ  เราไม่ได้ติดตามดูคนที่ใกล้ชิดนายนี่นา  แล้วไม่มีสาว ๆ มาคุยด้วยบ้างหรอ <smegal> ง่ะ  ถ้ามีแปลว่าเขาชอบเหรอ <vee > อืมม ก็ไม่รู้สิ <smegal> มีวีคนเดียวอะ เฮ้ย!  ไมมันเข้าตัวเราเองฟะ! <vee > จริงหรอ  อรายกันนนน <smegal> อืม <smegal> <vee >  อืมม ก็ไม่รู้สิ.....ตกลงรู้ยังอะ <smegal> เอิ๊กๆ <vee > รู้ไร  เราบอกความน่าจะเป็นอ่ะ <vee > แล้วแจคชอบใครอยู่ป่าวอ่ะ ไม่รู้เหมือนกัน  ทำไมถามคำถามนี้ออกไปได้  แต่รู้สึกแปลก ๆ  เขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่นะ! <smegal> 5555555 <smegal> เง๊ย <vee > ฮี่ ๆ <vee > ปรึกษาเราได้นะ <smegal> มาถามฟามในใจเค๊า <smegal> บร้าาา ตัวหนังสือบนจอคอมพิวเตอร์  ทำให้คนอ่านต้องยิ้มขำ ๆ  อยู่คนเดียวอีกแล้ว   <vee > คิคิ   เพื่อนกัน เราไม่คิดค่าให้คำปรึกษาหรอก <smegal> 55555555 <smegal> ถ้าเราบอกว่าเราชอบวีอะ <smegal> ......... วีรภานิ่งอึ้ง  กระพริบตาถี่ ๆ  อ่านตัวหนังสือบนจอคอมพิวเตอร์ใหม่อีกครั้ง  และอีกครั้ง เฮ้ย!!  พูดอะไรตรง ๆ แบบนี้นะ  แหม อุตส่าห์พูดอ้อมมาตั้งนานแล้ว  หัวใจเธอมันแป๊บ ๆ ยังไงชอบกล   ดีนะที่บอกเป็นตัวหนังสือ   ถ้ามาบอกต่อหน้าต่อตา   เธอจะทำหน้ายังไงดีเนี่ย  ด้วยความเป็นคนมีเหตุผลเสมอ  จึงพิมพ์ถามคำถามไปทันที <vee > ชอบแบบไหนหรอ <smegal> ปรึกษาได้ป่าว <vee > ชอบแบบไหนหรอ เธอนั่งจ้องจอคอมพิวเตอร์อย่างตาไม่กระพริบ  รอคำตอบจากฝ่ายตรงข้ามอย่างใจจดใจจ่อ บนหน้าจอปรากฏคำว่า  Disconnected  เธอหลุดออกจากอินเทอร์เนต ================   เช้าวันใหม่มาถึง แดดอุ่น ๆ  สาดส่องผ่านทะลุกระจกด้านหน้าร้านเข้ามาภายในร้านเช่าหนังสือ   กินพื้นที่เป็นเมตร   วีรภาเดินไปคลี่มู้ลี่ลงมากันแสงแดดยามสายเอาไว้  ก่อนกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน  จัดข้าวของ  อุปกรณ์ให้พร้อมใช้งาน   แล้วนั่งตรวจเช็คหนังสือที่ยังไม่มาคืนเมื่อเลยกำหนดเวลาแล้วเป็นค่าเวลา “พี่วี  ทานโจ๊กร้อน ๆ ก่อนค่ะ”  เสียงชมจันทร์ส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาจากในครัว  พร้อมกับยกชามโจ๊กร้อน ๆ  ที่ควันจาง ๆ  กำลังลอยกรุ่นอยู่เหนือชามนั้น   ภาพเด็กสาวในร้านตอนนี้กลายเป็นแม่ครัว  สวมผ้ากันเปื้อนสีหวานแหวว  เหมาะสมกับวัยสดใส  และน่ารักของเธอเสียจริง “ขอบใจจ้ะ  ชม”   เธอมองชมจันทร์อย่างชื่นชมในความเป็นแม่บ้านแม่เรือน  ที่คอยดูแลเอาใจใส่  ทำอาหารให้เธอทาน  และต้องคะยั้นคะยอให้เธอทานจนได้เสมอ   มีเธออยู่ใกล้ ๆ  ท้องของเธอจะอิ่ม  และไม่รู้สึกว่า  หิว  เป็นอย่างไร สีหน้าเด็กสาวดูสดชื่นแจ่มใสกว่าเมื่อวานมาก  จึงคลายความห่วงใย &#61656; > > ขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7 หลังจากงานชาปณกิจนุ่น 2 วัน > > >แม่ของนุ่นได้ขออนุญาตอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องและพูดว่า > > > > ”> ในห้องICU ก่อนที่นุ่นจะสิ้นใจนุ่นบอกกับแม่ให้นำ diary > > > เล่มนี้มาให้บอมให้ได้> ”> > > > แล้วแม่ของนุ่นก็ยื่นถุงกระดาษที่ข้างในมีdiary เล่มหนึ่งมาให้ > > > หลังจากหมดคาบผมและบอมได้หยิบdiary ขึ้นมา > > > มันเป็นdiary เล่มสีชมพู ที่นุ่นใช้เขียนความคิดและความฝันต่างๆของนุ่น > > > ชื่อของบอมมีอยู่ในdiaryของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะ > > > เมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่มน้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่นุ่นวาดขึ้นในdiary > > > เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษามหาลัยธรรมศาสตร์ > > > > “> ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน> ”> > > > บอมพูดเมื่ออ่านdiary และได้รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่ > > > และเมื่อช่วงหนึ่งในdiary จึงได้รู้ว่า > > >นุ่นเข้าใจผิดว่าบอมไปรักผู้หญิงคนหนึ่งที่บอมชี้ให้พวกเราดู ณ ที่เรียนพิเศษ > > > สิ่งต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้า ใจสิ่งที่บอมพูดเสมอในกลุ่ม > > > ว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมาก > > >ผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองให้นุ่นได้รับรู้ > > > ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนาๆ > > > เพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเอง > > > นุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุขกว่านี้ > > > ก่อนการเร่งสอบปลายภาคไม่กี่วัน > เพื่อให้เวลานักเรียนอ่านหนังสือเตรียมเอ็น ครั้งที่2 > > > ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกัน กบได้ตะโกนถามเพื่อนๆทุกคนว่า > > > ถ้าตอนนี้มีพรวิเศษขออะไรก็ได้สิ่งหนึ่งจะขออะไร > > > คำตอบที่ได้ก็แตกต่างกันไป บ้างขอให้ หล่อ รวย สวย เอ็นติด > > > ทุกคนตอบต่างๆกันไป > > >เมื่อกบหันมามองหน้าบอมทุกคนก็หันมาเหมือนจะรอคำตอบจากบอม > > > “>เราขอแค่ได้พบนุ่นอีกครั้งแล้วเราจะบอกเค้าว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน>> ”> > > > บอมตอบมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอออกมา > > >หลังที่บอมพูดจบเพื่อนในห้องหลายคนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาของตน > > > วันนั้นผมจึงได้รู้ว่า นุ่นยังคงอยู่ในใจของบอมอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง > > >วันที่ผมได้รู้อานุภาพของความรักก็คือวันประกาศผลเอ็น > > > เรานัดเปิดซองจดหมายผลสอบพร้อมกันที่บ้านของกบ > > > กบติด ม.เชียงใหม่ ผม ติด ที่ประสานมิตร > > > แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากคือ คนที่ได้คะแนน60 > > > กว่าเกือบทุกวิชาไม่ติดเศรษฐศาสตร์ได้อย่างไร > > > แต่คำอธิบายของบอมก็ทำให้ผมรู้ว่าบอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักการเงินของเขา > > > มาเรียนสังคมสงเคราะห์เพื่อเดินตามความฝันของนุ่น > > >ทำให้ผมได้เห็นความรักที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคนๆหนึ่ง > > >ความฝันของบอมเปลี่ยนเป็นการได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า > >และได้นำชื่อณัฐธิดาที่เป็นชื่อจริงของนุ่นมาตั้งเป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็ก > > >เพื่อเป็นอนุสรณ์ของผู้หญิงจิตใจดีงามคนหนึ่งที่เค้าได้เคยพบเจอในชีวิต > > > คนที่ไม่รู้จักบอมดีจะมองเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ปิดตัวเองไม่ยอมเปิดใจให้ใคร > > > แต่สำหรับผมรู้ดีว่าใครอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา ........ > > > ในเวลาโพล้เพล้สายลมลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกันจนกลั่นป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหนแห่ง > > > ลมพัดเข้ามาในหัองผมอย่างแรง > > > ทำให้กรอบรูปที่มีรูปถ่ายของพวกเราอยู่ คว่ำด้านหน้าลง > > > ผมหยิบมันพลิกขึ้นวางที่เดิม > > > และมองไปที่รูปนั้น อีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมนึกถึง ..เธอ... .. > > > เธอ ผู้ที่ทำให้พวกผมรู้ได้รู้ว่าคนดัดฟันกินอาหารบางอย่างไม่ได้ .. > > > เธอ ผู้ที่ทำให้พวกผมได้ห> ัดฟังเพลงค่าย DOJO CITY > > > เธอ ผู้ที่แนะนำให้พวกผมมองโลกในแง่ดี และออกไปต่อสู้กับปัญหา > > > เธอ ผู้ที่นำความงดงามของจิตใจเธอมาให้พวกผมได้สัมผัส > > > เธอ ผู้ที่มาเปลื่ยนแปลงชีวิตของพวกผม > > > เธอ ผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา > > > ฝนยังคงกระหน่ำลงบนถนนสายหนึ่ง > > > เม็ดฝนกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงหญ้าข้างๆทางเท้าเล่มหนึ่งยุ่ยขาดเป็นส่วน > > >แม้จะผ่านลมฝนลมหนาวมานานเท่าใดแต่สมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิม > >พร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่ไม่อาจเป็นจริงได้เพราะคนๆหนึ่งได้จากไปแล้ว > ..... > > > > “> รัก> ”> บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูด > > > แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพื่อเสาะหาและรอคอยคำๆนี้จากปากคุณอยู่ > > > > > > เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไป > > > ดีกว่าที่จะต้องมานั่งเสียดายและเสียใจเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่...สาย...เกิน > > > ...ไป.... วีรภานั่งอ่านทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งจัดหน้าและวรรคตอนเสร็จใหม่อีกครั้งหนึ่งอย่างเงียบ ๆ    หัวใจพาลจะหงอยเหงา  เศร้าไปด้วยกับเรื่องราวที่ได้อ่าน   รู้สึกสงสารการจากกันชั่วนิรันทร์อย่างนี้   จนรู้สึก   ไม่อยากมีความรัก  เพราะวันหนึ่งก็ต้องจากกัน   และวันนั้นคงเป็นวันที่อดเสียใจไม่ได้  เมื่อคนที่เรารักที่สุดต้องจากไป   ไม่น่าเชื่อ  ความรักของเด็กมัธยมคนหนึ่งจะก่อตัวขึ้นอย่างงดงามและตกผลึกได้นานขนาดนี้  หัวใจที่มีความหนักแน่นมั่นคง  จนกลายเป็นรักเดียวชั่วชีวิตที่มีให้กับคน ๆ เดียวตลอดไป จากคุณ : ส้มโชกุน - [ 21 ต.ค. 46 00:58:40 A:203.107.194.210 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เศร้าจังง่ะครับ งือๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 28 ต.ค. 46 23:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณพีท (PeterPuck) เย้ ๆ   ดีใจจังค่ะ  ขอบคุณนะคะ  ที่แวะมาอ่าน  รอตัวหนังสือของคนอ่านอยู่   เหงาไปเลย  ^ _ ^ จากคุณ : ส้มโชกุน - [ 29 ต.ค. 46 00:10:02 A:203.113.36.12 X: ]