เคยโพสไว้ จบในตอนอยู่แล้วในครั้งแรก
แต่คิดถึงตัวละครเลยหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นใหม่คะ
+++++++++++++++++
โยธกาวางถุงพลาสติกใบใหญ่อย่างกระแทกกระทั้น เสยผมยาวหยักศกให้เข้ารูป
ปลายจมูก ไรขมับชื้นไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เกาะพราวจนต้องใช้หลังมือเช็ดเบา ๆ
ทรุดตัวนั่งบนพื้นไม้ขัดมันอย่างอ่อนละโหย
น้ำสีเขียวอ่อนในแก้วใสทรงสูงมีน้ำแข็งลอยฟ่องชวนให้กระหาย
หล่อนหยิบยกขึ้นมาดื่มอัก ๆ ราวกับขาดน้ำมานานหลายวัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของใบเตยกระทบจมูก
คนดื่มเลยสูดกลิ่นและลิ้มรสอย่างชื่นใจ เมื่อได้กลับมาอยู่ในบรรยากาศเก่า ๆ ของบ้านไม้หลังเล็ก
ทางแถบชานเมืองนนท์แห่งนี้
จะหยิบจะวางอะไรให้มันเบา ๆ หน่อยเรา แล้วนี่หนีไปเที่ยวทะเลที่ไหนมาหา
หอบปลาหมึกกุ้งแห้งมาเต็มเชียว
พี่สาวคนโตอดบ่นไม่ได้ หยิบถุงกุ้งแห้งสีส้มอ่อนตัวโตน่ากินออกมาจากถุงใบใหญ่
ตามด้วยปลาหมึกตัวแบนมัดโตที่ตากแห้งอย่างดี
เที่ยวไหน ไม่ได้ไปซะหน่อย หญิงสาวว่าเสียงสะบัด คล้ายไม่ถูกใจอะไรสักอย่าง
อ้าว! แล้วเราเอาของพวกนี้มาจากไหน
พี่คนรองสงสัย รินน้ำใบเตยจากเหยือกใส่แก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งให้ใหม่
คนเป็นน้องเลยตอบสนองด้วยการดื่มทีเดียวเกือบหมดแก้วก่อนตอบคำถาม
ของตอบแทนกระท้อนเมื่อเดือนที่แล้วไง พี่แก้ว พี่เข็มคิดดูดิ
ให้กุ้งแห้งให้ปลาหมึกโยไม่ว่าแต่นี่เล่นให้ปลาเค็มมาด้วย
กว่าจะหอบมาได้ลำบากแทบตายขึ้นรถยูโรก็ไม่ได้ต้องหารถธรรมดามากว่าจะถ่อมาถึงนี่
แค้นคนให้จัง คนเป็นน้องไม่พูดเฉย ๆ แต่หยิบหางปลาอินทรีย์ตัวยาวยกให้คนเป็นพี่ดูทั้งตัวอีกด้วย
คนเกิดก่อนสองคนหัวเราะชอบใจ เพื่อนบ้านคนไหนล่ะ พี่ศรี หรือคุณปรีดา
คนพูดนึกถึงเพื่อนบ้านของน้องสาวที่เคยเห็นหน้าและคุยด้วย
โยธกาส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ใช่พี่สองคนนั่นหรอกพี่แก้ว
แต่เป็นคนข้างห้องอีกด้านหนึ่งของโยต่างหาก ตั้งแต่คราวโน้นที่เอากระท้อนไป
โยเอาให้เขาด้วยแล้วเขาก็หายหน้าหายตาไป ห้องก็ปิดไว้เหมือนไม่มีคนอยู่
นึกว่าหมดกรรมไม่เจอกันแล้ว หล่อนบอกกับพี่สาว นึกถึงโน้ตแผ่นเล็ก ๆ
ลายมือตัวโตโย้หน้าเย้หลังของเจ้าของไม่ได้
มั้ยล่ะ พี่แก้วร้องออกมา พี่บอกเราแล้ว ยังไงพี่ฝากขอบคุณเขาไปด้วยนะ
อุตส่าห์มีน้ำจิตน้ำใจซื้อของมามากกว่าราคากระท้อนที่ให้ไปอีก
นึกปลื้มกับความคิดที่คะยั้นคะยอให้น้องสาวหอบหิ้วของจากสวนหลังบ้าน
ไปฝากเพื่อนบ้านจนรู้จักมักคุ้นไม่ใช่คนแปลกหน้าที่รู้จักเพียงแค่เดินสวนกันไปมาเท่านั้น
หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
หันไปคว้ากล้วยลูกเล็กขนาดใหญ่กว่านิ้วก้อย เปลือกสีเหลืองทองกลิ่นหอมมาปอกเข้าปาก
เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยไม่ยอมพูดถึงชื่อเจ้าของของฝากที่หล่อนขนมาจากห้องให้เสียอารมณ์
ชายหนุ่มร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้หวายบุนวมนุ่มตัวใหญ่ ริมสวนหย่อม
เมื่อเห็นใบหน้าคุ้น ๆ ที่เขาเจอเมื่อเดือนที่แล้ว เดินหอบหิ้วถุงใบโตเดินเลี้ยวพ้นไม้ใบเขียวเข้ามา
รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากก่อนที่จะพาขายาว ๆ ของตัวเองก้าวเข้าไปหา
หวัดดีครับ
หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ วี่แววไม่แน่ใจฉายฉานชัดเจนจากตากลมโต
คิ้วเรียวขมวดมุ่นครุ่นคิด ก่อนอุทานเสียงเบา
อย่าบอกนะครับว่าเวลาแค่เดือนเดียวทำให้คุณถึงกับลืมคนอย่างผม
ชนแดนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อารมณ์เด็ก ๆ ในตัวนึกอยากยั่วเย้าคนตรงหน้าหวนกลับมาอีกครั้ง
ทำเอาคนตรงหน้าสะบัดหน้าหนี เดินเลี่ยงเขาไปอีกทาง
ไม่สนใจจะโต้ตอบอะไรด้วยผิดกับนิสัยของหล่อนที่รู้สึกอย่างไรก็มักจะพูดไปตามนั้น
มือใหญ่ดึงถุงที่โยธกาหิ้วอยู่ไปครอบครองซะเอง
ทำให้หล่อนต้องหมุนตัวกลับหันไปถลึงตาใส่ ดึงถุงกลับมาถือตามเดิม
แต่เขาก็ยังยื้อยุดเอาไว้กลายเป็นว่าต่างคนต่างดึงเข้าหาตัวเอง
ไม่ทันมองหญิงสาวร่างบางผิวขาวอมชมพูที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนมองทั้งเธอและเขา
คุณแดนขาาา
เสียงหวานเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้าทำเอาโยธกาปล่อยมือหันไปมองคนมาใหม่ที่ยืนยิ้มหวาน
ปากแดง แก้มแดงโดยการแต้มแต่งจากเครื่องสำอางค์ยี่ห้อดัง ที่เข้ามาเกาะแขนเพื่อนบ้านของเธออยู่
จังหวะที่โยธกาปล่อยมือทำเอาชนแดนเกือบหงายหลังลงไปกองกลับพื้นดีแต่ยั้งตัวไว้ทัน
อีกมีแรงยุดจากมือบางที่เกาะแขนเขาไว้ด้วย
ขอบคุณครับคุณต่าย
ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณตามมารยาทและเบี่ยงการเกาะกุมจากมือบางอย่างแนบเนียน
ไปยืนข้างเพื่อนบ้านแทน
ขอบคุณมากนะค้า ความจริงคุณแดนไม่น่าลำบากเลยนะคะ
หญิงสาวจีบปากจีบคอฉอเลาะอย่างน่ารักตามสไตล์ของหล่อน
ชนแดนขมวดคิ้ว งุนงงกับการบอกเล่าของสาวสวยที่ชื่อ กระต่าย
เจ้าของห้องแรกของชั้น19 ชั้นเดียวกับเขา
ก็กุ้งแห้ง กับปลาหมึกไงค่ะ พี่ศรีเอามาให้บอกว่าคุณแดนเอามาฝาก
หล่อนเอ่ยยิ้ม ๆ นึกถึงของที่ศรีเพื่อนข้างห้องที่เอาของมาให้
ของฝากจากชายหนุ่มหน้าตาดีเสียแต่ว่าผิวคล้ำไปหน่อยเท่านั้นสำหรับความรู้สึกของหล่อน
แล้วหอบอะไรมาถุงโตเชียวคะ หล่อนพินิจถุงใบโตที่อยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม
ชนแดนยิ้มเจื่อนนึกถึงของฝากสามถุงที่ให้เด็กในโรงงานออกไปซื้อมาฝากพี่ศรี
พี่ปรีดาและเพื่อนบ้านคนใหม่ของเขา พี่ศรีสาวโสดผู้มีจิตใจดีเป็นที่รู้จักของทุกคนในชั้น
คงจะแบ่งไปให้เธอ เธอเลยคิดว่าเขาฝากมาให้อีกทอดหนึ่งกระะมัง คงเสียหน้าถ้าเขาปฏิเสธไป
ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่ของโยเขาครับ ไม่รู้วันนี้หอบอะไรมาอีก
เขาเรียกขานชื่อเพื่อนบ้านราวกับสนิทชิดเชื้อมานานหลายปี
อุ๊ย! อย่าบอกนะคะว่าวันนี้น้องโยมีของมาฝากพี่กระต่ายอีก สาวสวยทักเสียงใส
โยธกาที่ยืนมองการสนทนาของสองหนุ่มสาวมาตั้งแต่ต้น
เพราะจะเดินหนีไปของก็ยังอยู่กับชายหนุ่มข้างห้องอยู่ ยิ้มตาหยีใส่หญิงสาวร่วมชั้น
พี่ต่ายเดาแม่นจังค่ะ วันนี้โยเอากล้วยเล็บมือนางมาฝากค่ะ ของจากสวนหลังบ้านอีกแล้ว
ขอบคุณนะคะน้องโย แหม
ดีจังไม่ได้ทานตั้งนานแล้ว หาย๊ากยากนะคะ เกรงใจจัง
อ้อ! ยังไงแวะไปที่ห้องพี่สิคะ พี่ให้หนูแบ่งขนมเจ้าอร่อยจากบางลำภูไปให้พี่ศรีกับคุณปรีดาแล้ว
เห็นน้องโยกับคุณแดนไม่อยู่ที่ห้องเลยเก็บไว้ก่อน
ขอบคุณคะสำหรับขนม งั้นโยจะแวะเอากล้วยไปให้หนูเลย
พี่ต่ายจะออกไปไหนค่ะนี่ แต่งตัวสวยเชียว
อุ๊ย! ปากหวาน พี่มีนัดค่ะ งั้นพี่ไปนะคะเดี๋ยวไม่ทันนัด ไปนะคะคุณแดน
สาวสวยประจำชั้นกล่าวจบแล้วเดินนวยนาถจากไปพร้อมกลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังประจำตัว
โยธกามองตาม อมยิ้ม สองสามเดือนที่ย้ายมาอยู่ที่พักแห่งนี้
ดูเธอจะมีเพื่อนบ้านมากหน้าหลายตา ต่างนิสัยต่างมีวิถีชีวิตที่แต่งต่างกันโดยสิ้นเชิง
คุณกระต่ายก็เป็นเพื่อนบ้านคนหนึ่งที่หล่อนพบและได้รู้จัก
มองเผิน ๆ ดูเธอจะเข้าทำนองสวย เริด เชิด หยิ่ง คล้ายเป็นเครื่องหมายการค้าประจำตัว
แรก ๆ หล่อนไม่กล้าเข้าไปคุยกับเธอหรอก แต่พี่ศรีแนะนำให้รู้จัก
พอได้พูดได้คุยเครื่องหมายการค้าที่ห่อหุ้มคุณกระต่ายไว้ก็หลุดลอกมองให้เห็นเนื้อใน
ด้วยตำแหน่งประชาสัมพันธ์สาวสวยประจำบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง
ทำให้เธอกลายเป็นคนช่างพูดช่างคุย
เข้ากับคนง่ายออกเป็นคนตลกที่สุดในจำนวนเพื่อนบ้านที่หล่อนรู้จักเสียด้วยซ้ำ
รอยยิ้มยังไม่จางไปจากใบหน้า เมื่อหญิงสาวหันมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
หล่อนสะบัดหน้าเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังลิฟต์ไม่สนใจถุงไม่สนใจว่าใครจะถืออยู่
เออนะ
นี่ก็เป็นเพื่อนบ้านอีกคนของเธอ
ชนแดนยิ้ม ก้าวเดินตามผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมฟูที่เลิกยื้อแย่งถุงในมือเขาไปอย่างช้า ๆ
จากคุณ :
พิจิกา...ปลายฝนต้นหนาว
- [
21 ต.ค. 46 13:52:49
A:203.170.157.253 X:
]
มิตรภาพที่เริ่มต้น (ฉบับปัดฝุ่น)
