15 มี.ค 02

เรื่องของเธอ

วันนี้แล้วสินะ ที่ฉันจะได้เจอเขาสักที หลังจาก 2 ปีที่ได้เจอกัน พูดคุยกัน ทางอินเตอร์เน็ต ในที่สุดวันที่เราสองคนรอคอยก็มาถึง ฉันตื่นเต้นจนบอกไม่พูด

17.00 น. ถึงเวลาแล้วสิ ที่รถบัสที่เขานั่งมา จะมาถึงกรุงเทพ เรานัดกันว่าจะมาเจอกันที่
สวนสาธารณะใกล้ๆสถานีขนส่ง

วันนี้ฉันใส่เสื้อสีแดง เพื่อว่าเขาจะได้รู้ว่าฉันคือคนไหน ที่จริง เราก็เคยแลกเปลี่ยนรูปกันครั้งนึง แต่เพื่อความชัวร์ ฉันเลยต้องกันไว้ก่อน

17.40 น. ฉันนั่งรอแล้วนั่งรอเล่า ช่วงเวลานี้ผุ้คนที่เลิกจากงานได้ทยอยเข้ามาในสวนสาธารณะ
เพื่อมาออกกำลังกาย บ้างก็เข้ามาพักผ่อนหลังจากเครียดมาจากงานทั้งวัน

18.20 น. ฉันยังคงนั่งรอต่อไปเรื่อยๆ ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะลับขอบฟ้า ฉันรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่เข้ามาแตะต้องผิวกาย ความเย็นที่โฉบเข้ามา หวิว หวิว
ฉันมองผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา มันทำให้ในครื้นเครงขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกหนาวๆยังไงไม่รู้ ได้โปรดเถอะ อย่าให้ฉันเป้นไข้เลย

“ อีตาบ้า ทำไมเขายังไม่มาน่ะ “ ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดี
“ หรืออาจจะเป้นเพราะเขามาเห้นฉันแล้ว เกิดไม่ถูกใจ เลยนั่งรถกลับบ้านไป “
“ ไม่นะ เขาจะต้องไม่มีวันทำแบบนี้หรอก เขารักเรา เขาไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ “


18.50 น. ฉันคงนั่งรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัว หนาวสั่นไปหมด ฉันรู้สึกแย่มาก แย่ทั้งกาย แย่ทั้งใจ ทำไมเขาถึงไม่มา ทำไม!!!  ฉันเห็นจะต้องรีบกลับบ้าน เผื่อเขาโทรมาทิ้งข้อความไว้ก็ได้ เขาอาจจะติดธุระ หรือ เกิดอุบัติเหตุ ….อุบัติเหตุเหรอ ขออย่าให้เป้นแบบนั้นเลย
ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งนึง เพื่อดูให้แน่อีกที แล้วก็รีบเดินไปจากตรงนั้น ก่อนที่จะแข็งตายไปก่อน


15 มี.ค 02

เรื่องของเขา

วันนี้แล้วสินะ ที่ผมจะได้เจอเธอสักที หลังจาก 2 ปีที่ได้เจอกัน พูดคุยกัน ทางอินเตอร์เน็ต ในที่สุดวันที่เราสองคนรอคอยก็มาถึง ผมตื่นเต้นจนบอกไม่พูด

17.00 น. รถบัสที่ผมนั่งมาจากบ้านเกิด ได้เคลื่อนสู่สถานีขนส่งอย่างช้าๆ ผมอดใจไม่ไหวที่จะเจอหญิงสาวในดวงใจ ที่เข้ามานั่งในหัวใจผมมานานแสนนาน วันนี้ วันที่รอคอยก็ได้มาถึงเสียที

17.40 น. ผมรีบจ้ำจากสถานีมาที่สวนสาธารณะที่เราได้นัดหมาย ผู้คนหนาตา ผมพยายามสอดสายตาหาสาวที่เป็นที่รัก วันนี้เธอบอกว่า จะใส่เสื้อสีแดงแรงฤทธิ์ เพราะกลัวผมจะมองไม่เห้น

18.20 น. ด้วยความเซ่อของหนุ่มชนบท หรือ จะเ็ป็นด้วยความโง่ของผม ผมยังไม่สามารถหาเธอเจอเลย ผู้คนเริ่มเข้ามาในสวนสาธารณะกันมากมาย ผมจะรู้ไหมว่า เธอคือคนไหน ผมพยายามนึกหน้าเธอ ซึงได้เ็ห็้นจากรูปที่เธอเคยส่งมา อืมมม…ปากเรียวๆ แก้มน้อยๆ ตาใสๆ
นั่นไง!!!! เธอยืนอยู่ตรงนั้น ผมยาวสลวย ที่ปกคลุมหน้าอันบอบบาง เสื้อสีแดงที่เด่นมาแต่ไกล ทำไมผมโง่จังที่มองไม่เห็นเธอ
ผมเดินเข้าไปหาเธอ ผมโบกมือให้เธอเพื่อเป็นการทักทาย
‘สวัสดีครับ ’ ผมเอ่ยทักทายเธอ
เธอยิ้มตอบ แต่ตาเธอมองไปทางอื่น ผมมองตามตาเธอ มันไม่ได้จดจ้องมาที่ผมเลย
“ เอ่ออ… สวัสดีครับ รอนานไหมครับ ” ผมเอ่ยทักเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ ด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม เธอก็ยังเป็นแบบเดิม ตาสองคู่มองคนนั้นทีคนนู้นที ผมก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ทำไมเธอมองไม่เห็นละ
หรือว่า …………. นางในดวงใจของผม ตาบอด !!!!!!!!!!!

ผมได้ยินเธอพูดอะไรบางอย่าง จับความได้ว่า เธอกำลังบ่นว่าทำไมผมยังไม่มา คงจะเป็นจริงอย่างที่ผมคิด เธอตาบอดจริงๆด้วย
จับจับไหล่เธอ แล้วเขย่าเบาๆ “ ผมมาแล้ว คนดี ผมมาแล้วจ๊ะ ”
จะบ้าาาตายยยยย เธอยังนิ่ง ไม่ไหวติง นอกจากตาบอด เธอยังประสาทสัมผัสไม่ดีอีกเหรอเนี้ย

18.50 น. ผมนั่งนิ่งข้างๆเธอ ผมไม่รู้จะทำยังไงให้เธอรู้ว่าผมมาแล้ว ดูเหมือนว่า ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ผมทำ เธอไม่รับรู้เลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ตัวเธอสั่น คล้ายๆคนเป็นไข้จับสั่นยังไงอย่างงั้น เธอคงจะไม่สบายละสิ ผมรีบถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ คลุมตัวเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ทำให้เธอหายได้เลย
“ ผมว่าคุณกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวจะพาลไม่สบายไปเปล่า ” ผมบอกออกไป โดยไม่คิดว่าเธอจะได้ยิน
ดูเหมือนเธอจะทำตามผม เธอมองไปมองมา เหมือนกับมองหาใคร แล้วเธอก็เดินห่างไป เธอเดินได้เอง เธอไม่ใช่คนตาบอด ผมยืนงง งง งง งง …………


ปัจจุับัน

เรื่องของเธอ

ตั้งแต่วันนั้นฉันไม่เคยได้เจอกับเขาอีกเลย ทั้งในอินเตอร์เน็ต และ โลกแห่งความจริง ฉันไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงทำแบบนี้กับฉัน บางทีความรัก หรือคำต่างๆนาๆ ที่เขาได้บอกในอินเตอร์เน็ต ทุกอย่างอาจจะเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น
ฉันอยากจะโกธรเขาในสิ่งที่เขาทำ แต่อย่างน้อย ช่วงเวลาที่เราได้เจอกัน ได้พูดคุยกันในเน็ต มันก็ทำให้ชีวิตโดดเดี่ยวของฉันมีสีสันขึ้นมาบ้าง
ทุกวันนี้ฉันพยายามลืมเขา ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น โลกในอินเตอร์เน็ต มันไม่แน่นอน ถ้าเราดึงปลั๊กไฟออก

มันก็คือ   จบ……


ปัจจุบัน

เรื่องของเขา

ตั้งแต่วันนั้นผมไม่เคยได้พบกับเธออีกเลย ผมพยายามที่จะเขียนจดหมายหาเธอ โทรหาเธอ มานั่งรอเธอในอินเตอร์เ็น็ต เวลาเดิม ทุกวัน แต่เธอก็ไม่เคยมาอีกเลย
ผมรู้สึกทรมานมาก ใจของผมมันหว้าวุ่น สับสน ผมไม่เข้าใจว่าทำไม ผมจึงตัดใจจากเธอไม่ได้ ผมยังรักเธอไม่เสื่อมคลาย  
ยังไงก็ตาม สักวัน ผมจะต้องหาเธอให้เจอจนได้ แม้ว่าจะยาวนานสักเพียงใด


ปัจจุบัน

เรื่องจริง

สวัสดีครับพี่ป๋อง ผมติดตามรายการของพี่มานานแล้ว ผมมีประสบการ์ณสยองๆที่เกิดขึ้นจริงๆมาเล่าให้ฟังครับ เริ่มเลยนะครับ
คือว่าอาของผมเป็นเจ้าของหอพักแห่งหนึ่ง มีห้องอยู่ห้องนึงซึ่งทุกวันนี้ ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลย ทำไมหรือครับ ก็ห้องนั้นเป้นห้องผีสิงไงครับพี่
คือว่า เจ้าของห้องเนี้ย เขาเป็นหนุ่มโสด อยู่ตัวคนเดียว เขานับว่าเป็นชายที่หล่อคนนึงของตำบลนั้นก็ว่าได้ แต่ทุกคนไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเขาถึงไม่มีแฟนเสียที ตกเย็นเขาก็จะรีบกลับบ้าน ไม่เคยเถลไถลไปไหนเลย เขามักกล้บมาที่หอแล้วปิดประตูเงียบ มารู้ภายหลังว่าที่เขาเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่าเขาติดผู้หญิงในอินเตอร์เน็ต ทุกวันๆเขาจะต้องรีบกลับหอเพื่อมาหาเธอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ใกล้ไกล เขาจะต้องรีบกลับมาหาเธอตามนัด
จนมาวันนึง เขาต้องไปทำงานต่างตำบลและด้วยความที่กลัวจะกลับมาไม่ทันเวลา เขารีบบึ่งรถกลับมา แต่โชคร้ายที่ยางรถแตก เลยทำให้รถเสียหลักพลิกคว่ำ เขาตายคาที่เลยครับ
จากวันนั้น คนที่พักอยู่ที่หอนั้น มักจะเจออะไรแปลก เช่นเห็นแสงไฟ วูบ วาบ เล็ดลอดออกมาจากในห้อง คนที่พักข้างห้องใจไม่ดี เลยไปบอกอาผม ซึ่งเป้นเจ้าของหอ อาผมเลยรวมสมัครพรรคพวก แล้วพากันไปพิสูจน์ว่าเกิดอะไรกันแน่ อาผมเล่าให้ฟังว่า แถบไม่อยากจะเชื่อสายตาเลย พอประตูเปิดไป อาก็เห้นแสง วูบ วาบ ออกมาจากคอม แต่ไม่ได้มีแค่นั้นนะครับ คีย์ บอร์ด ยังขยับเองได้ พิมพ์เป็นคำ เหมือนมีคนเล่นตลอดเวลา พออากับพรรคพวกเห็นแบบนั้น ต่างแย่งกันเพ่นออกจากห้องมาเลยครับ
ทุกคนเขาสันนิษฐานว่าที่เป็นแบบนี้เพราะเจ้าของห้อง ยังวนเวียนอยู่ในห้องนั้น และเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อคุยกับหญิงอันเป้นที่รักทุกๆวัน เขาคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว
ทุกวันนี้ห้องนั้นถูกปิดตาย ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เลยครับ เออ วันที่ผมเขียนจดหมายถึงพี่ ก็ครบรอบ 1 ปีที่พี่เขาตายไป จำได้ว่า เขาตาย วันที่ 20 เม.ย 01 ครับ