ความคิดเห็นที่ 1 ‘สิบสองอาศาซีแน่เลย’ ผมคิดระหว่างเดินเร็วๆเข้าไปยังอาคารสนามบิน สายลมยามเช้าที่แสนสดชื่นของช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิพัดมาปะทะหน้าแผ่วเบา อากาศที่ยังหนาวยะเยือกแบบนี้ หากได้ไออุ่นจากใครสักคนมาเดินเคียงคงอุ่นใจดีไม่น้อย... สนามบินยามเช้าคนเยอะอย่างกับมีของแจกฟรี เที่ยวบินไม่รู้กี่เที่ยวต่อกี่เที่ยวต่างก็ลงช่วงเช้ามืด ไม่งั้นอีกทีก็เป็นช่วงดึกไปเลย น่าแปลก ทำไมไม่รู้จักเลือกลงเอาเวลาอื่นกันบ้างนะ เวลามารับใครทีต้องรอนานน่าเบื่อกว่าเครื่องบินจะแย่งรันเวย์กันลง กว่าจะผ่านจุดตรวจคนเข้าเมือง ยิ่งจุดตรวจคนเข้าเมืองที่นี่ยิ่งขึ้นชื่อว่ารื้อค้นข้าวของของผู้โดยสารเสียกระจุยกระจาย ถึงแม้จะเดินผ่าน “ช่องเขียว” หรือช่องที่มีความหมายว่าไม่มีของต้องสำแดงนั่นก็ตามที แต่ความที่ผมเป็นคนเดินทางบ่อยจึงประมาณเวลาได้ไม่ยาก หากผมเป็นผู้โดยสารซะเองผมก็มักจะเป็นผู้โดยสารคนท้ายๆที่ขึ้นเครื่อง ผมเดินตรงไปที่จอมอนิเตอร์แสดงเครื่องบินขาเข้า เครื่องที่ณยศโดยสารมาลงแล้วเมื่อราวครึ่งชั่วโมงก่อน ‘งั้นคงอีกราวยี่สิบนาที กว่ามันจะออกมา’ ผมนึก หากเป็นคนอื่นคงเดินไปที่คิออสก์แล้วสั่งกาแฟมานั่งจิบระหว่างรอ แต่ผมก็ดันไม่ดื่มกาแฟซะอีก จะว่าไปผมแทบไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน นานๆทีจะดื่มสไปร้ท์ แต่ก็เพราะว่ามันไม่ใส่สีเหมือนโค้กหรอก คิดๆดูหากบริษัทยักษ์ใหญ่พวกนี้มีลูกค้าแบบผมเยอะๆ ไอ้ระบบทุนนิยมที่ไม่เป็นธรรมเนี่ย มันอาจหมดไปจากโลกก็ได้นะ เดี๋ยวกลับบ้านต้องไปถกเรื่องนี้กับเพื่อนร่วมยูนิตเสียหน่อย ผมมักมีหัวข้ออะไรไปถกเถียงกับเพื่อนร่วมยูนิต ซึ่งก็ล้วนแต่เป็นนักเรียนไทยชายล้วนที่มาเรียนต่อที่นี่ทั้งนั้น ผมชอบการถกเถียง.. ถกเถียงนะ ไม่ใช่ทุ่มเถียงหรือทะเลาะ ผมว่ามันช่วยให้เราได้ฝึกใช้สมอง ลับความคิด ใช้วิจารณญาณในการวิเคราะห์และนำเหตุผลมาสนับสนุน หลายครั้งเราอาจได้ผลลัพธ์ที่อาจนำมาใช้เป็นแนวทางในการแก้ไขปัญหาสารพัดได้ หลังจบการศึกษา บางทีผมอาจจะกลับไปเล่นการเมืองท้องถิ่นอย่างที่ทางบ้านปูทางไว้ให้ เอ.. หรือว่า.... “เฮ้ย... อธิป ทางนี้” เสียงตะโกนโหวกเหวกนั่นทำผมหลุดจากความคิดที่กำลังล่องลอย ..ณยศนั่นเอง ผมสาวเท้าตรงเข้าไปหาทันที “เป็นไงวะ เที่ยวบินโอเคมั้ย” ผมส่งยิ้ม “ก็พยายามหลับมาตลอดทางล่ะ กรูเมื่อย อยากให้เครื่องลงเร็วๆ” ณยศส่งยิ้มตอบ หน้าตาดูอิดโรยเล็กน้อย “กลับบ้านนอนก่อนละกัน ตื่นมาแล้วค่อยว่ากัน จะได้สดชื่นขึ้น” ผมเอ่ย พร้อมกับดึงกระเป๋าสะพายหนึ่งในสองใบเขื่องจากมือเพื่อนมาพาดไว้กับไหล่ตัวเอง “เดี๋ยวๆๆ รอแป๊บ” “หืม.. รออะไรวะ” ผมฉงน ฉับพลันก็มีเสียงสดใสดังขึ้นเบื้องหลัง “ยศ...” ผมหันขวับไปตามเสียง ภาพสาวไทยร่างโปร่ง นัยน์ตาคมคิ้วเข้ม จมูกโด่งสวยได้รูปรับกับปากบางงดงาม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนรับกับผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียน ผู้หญิงคนนี้ ‘สวย’ “เกรซ... นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีกครับ” อาการดีใจจนออกนอกหน้าของเพื่อนทำให้ผมต้องเลิกคิ้ว ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าเกรซหัวเราะออกมาเบาๆ “แหม.. ยศมาทั้งทีเกรซไม่มารับได้ไงคะ ว่าแต่.. ดูเหมือนยศมีเพื่อนมารับอยู่แล้วนี่นา..” หางเสียงลากยาว พร้อมกับปรายตามาที่ผมยิ้มๆ “อ้อ.. ลืมแนะนำไป นี่อธิปเพื่อนเก่าผมสมัยเรียนมัธยมครับ เฮ้ย..ธิป นี่เกรซ” “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ.. เกล็ดนิลค่ะ เรียกเกรซก็ได้” หล่อนส่งยิ้มสวย นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักเธอ ...‘เกล็ดนิล.. ชื่อแปลกจัง’ จากคุณ : ..ต่อ - [ 25 ต.ค. 46 16:16:11 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เฮ้ย..ธิป เย็นนี้ว่างมั้ยวะ” ผมหมุนเก้าอี้กลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้ว “มีอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” “เปล่าหรอก เครื่องคอมพิวเตอร์ของเกรซเค้าเสีย เค้าโทรมาบ่นว่าไม่รู้จะตามใครมาช่วยดูให้ กรูเลยเสนอไปว่าจะพา:-)ไปช่วยดู แหะ..แหะ” ท้ายเสียงของเพื่อนแห้งๆ ผมหรี่ตามอง ขณะที่ณยศเสหัวเราะแก้เก้อ “ทำไมไม่ถามกรูก่อนวะ หากกรูรับนัดใครไว้ก่อนจะทำยังไง” ผมแกล้งลองใจ ได้ผล ณยศหน้าจืดลงทันควัน “กรูลืมนึกไป โทษทีว่ะ” ‘มัวแต่ดีใจล่ะสิ’ ผมอดเหน็บในใจไม่ได้ จริงๆแล้วผมก็ว่างอยู่หรอก ซึ่งก็น่าแปลกเพราะเวลาว่างกับผมนั้นมักเป็นอะไรที่สวนทางกันเสมอ การเรียนปริญญาเอกทำให้ผมต้องทุ่มเทมากโข โชคดีที่ผมได้รับทุนจากทางมหาวิทยาลัยจึงไม่ต้องออกค่าเล่าเรียน แต่ค่ากินอยู่นี่สิ ผมไม่เคยได้รับจากที่บ้านมานานแล้ว ผมทำงานได้เงินเดือนตั้งแต่ยังไม่จบปริญญาตรีด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อมาเรียนต่อที่นี่ ผมก็ต้องทำงานรับจ๊อบเพื่อหารายได้เลี้ยงตัวเอง และก็อีกครั้ง ผมอาจเป็นคนโชคดีที่สิ่งที่ผมร่ำเรียนมานั้นใช้หากินได้ในยุคที่เทคโนโลยีนำกระแสโลกแบบนี้ “จะไปกี่โมงล่ะ” ผมถามเรื่อยๆ เพื่อนตัวดียิ้มกว้างขึ้นมาทันที ผมอดยิ้มตามไม่ได้ หลายครั้งที่ผมรู้สึก ถึงความเป็น ‘คุณหนู’ ในตัวเพื่อนเก่า เกือบสิบปีผ่านมาแล้วที่พวกเราพ้นรั้วโรงเรียน หากแต่บางครั้ง สำหรับบางสิ่งแล้วอาจไม่เคยเปลี่ยนเพียงแค่เวลาเปลี่ยนกระมัง.. จะว่าไปตั้งแต่วันที่ณยศมาถึงที่นี่ ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว น่าแปลกที่ผมจำใบหน้าเธอคนนั้นได้แจ่มชัด ทั้งที่ปกติสำหรับผมแล้ว ผู้หญิงก็คือผู้หญิง ไม่เห็นจะแตกต่างกันสักเท่าไหร่ ‘เกล็ดนิล..เหรอ’ ผมรำพึง... จากคุณ : ..มีต่อ - [ 25 ต.ค. 46 16:19:48 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กลิ่นไก่ทอดโชยมาเตะจมูก เล่นเอาผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ ก็ตั้งแต่เช้าพึ่งได้บิสกิตที่แอบหยิบจากห้อง สต๊าฟของบริษัทไปสามสี่ชิ้นกับนมสดอีกหนึ่งแก้ว แล้วก็เป็นนมสดซึ่งพนักงานอื่นๆใช้เติมกาแฟกันเพียงเล็กน้อย แต่ผมบอกแล้วว่าคาเฟอีนกับผมเดินคนละทางกัน ดังนั้นวันจันทร์กับพุธซึ่งเป็นวันทำงานพิเศษที่นี่ของผม นมสดสำหรับเติมกาแฟเป็นได้อันตรธานหายไปอย่างรวดเร็วจนแม่บ้านงง ณยศเคาะประตูเบาๆ “มากันแล้วเหรอคะ” เสียงสดใสนั่นทำเอาผมหัวใจเต้นถี่.. “เชิญค่ะ ยศ.. คุณธิปด้วย” เจ้าบ้านเปิดประตูกว้างพร้อมรอยยิ้มสวย ..รอยยิ้มนั่น เหมือนวันแรกที่เจอกัน “ยศบอกว่า คุณธิปชอบน้ำพริกอ่อง แคบหมู เกรซเลยลงมือทำให้ลองรับทานดู อ้อ.. มีไก่ทอดด้วยนะคะ เผื่อไม่ถูกปาก” เกล็ดนิลพูดไปเรื่อยๆพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ‘ผู้หญิงหน้าตาท่าทางหัวสมัยแบบนี้เนี่ยนะ ทำน้ำพริกเป็นด้วยหรือเนี่ย’ ผมงง “ว้าว..อร่อยจังครับ” ณยศเคี้ยวไปชมไปพลาง ผมลองตักเข้าปากบ้าง จะเพราะความหิวหรืออะไรก็แล้วแต่ อาหารค่ำฝีมือเกล็ดนิลมื้อนั้นอร่อยถูกใจผมจริงๆเสียด้วย หรือจะเป็นเพราะคนทำนะ... ไม่นานผมก็มานั่งง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของเธอ โดยมีเจ้าของบ้านคอยดูอยู่ไม่ห่าง เวลาผ่านไปจนใกล้เที่ยงคืน ดูท่าคืนนี้ผมคงปราบพยศเจ้าเครื่องคอมพิวเตอร์ตัวแสบนี่ไม่ลงเป็นแน่ ณยศม่อยหลับไปบนโซฟากลางห้องนั่งเล่นตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว เกล็ดนิลเดินไปหยิบผ้านวมมาคลุมให้แล้วหายไปที่ครัว เพียงอึดใจก็กลับมาพร้อมคุกกี้และนมอุ่น “ยศบอกว่า คุณไม่ดื่มพวกคาเฟอีน แล้วก็ชอบขนมหวานรสสตรอเบอรี่” เธอพูดปนหัวเราะน้อยๆ ผมเลิกคิ้ว “ดูเหมือนว่า คุณจะรู้จักผมดีจังนะครับ” เกล็ดนิลอมยิ้ม “ยสเล่าอะไรเกี่ยวกับคุณให้เกรซฟังบ้างน่ะค่ะ” เธอพูดเรื่อยๆ “ดื่มนมสักนิดก่อนสิคะ เดี๋ยวจะเย็น” ผมรับถ้วยนมที่เธอส่งให้มาดื่มอย่างว่าง่าย อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่คิดที่จะปฎิเสธอะไรที่เธอหยิบยื่นให้ซะบ้าง “หากยังไม่เสร็จคืนนี้ ค้างที่นี่ก็ได้นะคะ หากคุณธิปไม่รังเกียจว่าต้องนอนห้องนั่งเล่น เกรซมีที่นอนกับผ้าห่มสำรองไว้ ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มีรถไฟกลับเข้าเมือง” เธอเสนอ สีหน้าบ่งบอกว่าเกรงใจผมชัดเจน ผมยิ้มรับพร้อมกับตอบขอบคุณในความมีน้ำใจ เกล็ดนิลหายไปเตรียมที่นอนให้ แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าใหม่หนึ่งชุด “เผื่อคุณธิปอยากจะอาบน้ำ แต่หากจะซักแห้งเกรซก็ไม่ว่าอะไรค่ะ” คราวนี้เธอหัวเราะกว้าง ผมมองหน้าเธอเพลินจนเจ้าตัวเริ่มรู้สึก หน้าใสๆเริ่มมีสีชมพูจางๆ ผมรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นของตัวเอง “เอ่อ..คุณรู้จักกับเจ้ายศได้ยังไงครับ” ผมรีบเปลี่ยนบรรยากาศทันทีที่เรียกสติกลับมาได้ คืนนั้นเราทั้งคู่พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ ชีวิตในวัยเยาว์ การได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ครอบครัว เกล็ดนิลทำให้ผมรู้สึกถึงสายลมอุ่นท่ามกลางบรรยากาศหนาวเย็นของฤดูใบไม้ผลิ.. จากคุณ : ..ยังมีต่อ - [ 25 ต.ค. 46 16:22:32 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยามเช้ายังคงเย็นเยือกเหมือนเคย ผมฮัมเพลงอย่างสุขใจ ไม่รู้เพราะอะไรหลายวันมานี่ผมรู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด นับแต่วันที่ไปซ่อมคอมพิวเตอร์และค้างที่บ้านของเกล็ดนิล คืนนั้นทั้งคืนผมไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เรานั่งพูดคุยกันจนสว่าง แม้แต่เจ้าของบ้านเองก็ไม่ได้มีทีท่าอิดโรยแม้เพียงนิด เสียงเปิดพร้อมกับปิดประตูยูนิตอย่างแผ่วเบา แต่เช้าๆแบบนี้ ต่อให้เสียงเบาแค่ไหนก็ยังดังในความรู้สึกของผมอยู่ดี ณยศนั่นเอง... “หายไปไหนมาทั้งคืนเนี่ย จะไม่กลับก็ไม่โทรมาบอก ปล่อยให้ห่วง” ผมบ่นพร้อมกับเดินไปที่ครัวเปิดตู้เย็น หาของที่คิดว่าจะกินพอประทังหิวได้ในยามเช้าเช่นนี้ เงียบ... ผมหันหลังกลับไปมอง ณยศทรุดตัวลงนั่งที่โซฟากลางห้อง “เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าวะ” ผมชักเอะใจ “เกรซ... จะกลับเมืองไทยแล้ว” ผมชะงักไป อะไรกัน พึ่งจะได้เจอกันไม่กี่วันเอง ความรู้สึกเบาหวิวที่หน้าอกด้านซ้ายทำให้ผมต้องวางกล่องนมที่พึ่งหยิบออกมาจากตู้เย็นลงที่เคาน์เตอร์ “แค่กลับบ้านเอง เดี๋ยวมรึงก็ได้กลับไปเจอเค้าแล้ว เรียนโทที่นี่แค่ปีเดียวไม่นานหรอก” ผมปลอบ แต่ความรู้สึกยอกแสลงที่เกิดขึ้น ช่างยากจะควบคุมเสียเหลือเกิน “ไม่หรอก..ไม่ใช่  เค้าไม่ได้รักกรู...” หางเสียงนั่นแผ่วลงจนผมเกือบจะไม่ได้ยิน ผมแทบกลั้นหายใจเอาไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกโล่งอกเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงถอนใจยาว นี่ผมควรต้องรู้สึกดีใจหรือไม่ที่เพื่อนผมกำลังเจ็บปวด ขณะเดียวกันผู้หญิงคนที่ทำให้เพื่อนผมเจ็บกลับเป็นคนที่ผม....ผม... “รู้ได้ยังไง เค้าบอกยังงั้นเหรอ” ผมกลั้นใจถามต่อ กึ่งอยากรู้และไม่อยากปนกันจนจับสังเกตไม่ได้ ว่าความรู้สึกไหนมีน้ำหนักมากกว่า “เค้าว่า เค้าเจอแล้ว...ใครบางคน คนที่เค้าคิดว่าใช่.. คนที่เค้ารอคอยมานาน..” ผมอึ้งไปอึดใจ เกล็ดนิลไม่ได้รักณยศ.. งั้นใครล่ะ ใคร...คือคนที่เธอรัก ผมไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ที่จริงคงเป็นเพราะผมพูดอะไรต่อไม่ออก ได้แต่เดินไปตบบ่าเพื่อนเก่าร่วมรุ่นแทนคำปลอบใจ สายลมหนาวพัดผ่านมาอีกครั้ง ความอบอุ่นที่ผมพึ่งสัมผัสได้ไม่นาน กำลังจะจางหายไป.... จากคุณ : ... - [ 25 ต.ค. 46 16:25:24 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พึ่งจะได้เดือนเดียวที่ผมมาสนามบินเพื่อมารับณยศในยามเช้าตรู่ของฤดูกาลที่แสนเย็นเยือก แต่คราวนี้ผมกลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อจะมาส่งผู้หญิงที่ผมพึ่งรู้จัก...เกล็ดนิล ณยศหยุดเรียนไม่ได้ เพราะเป็นช่วงแรกๆของการเปิดภาคเรียนใหม่ จึงมีเพียงผมกับเธอเท่านั้น “อีกไม่ถึงครึ่งปี คุณธิปก็จะเรียนจบแล้วใช่มั้ยคะ” เธอถาม เพียงแค่วินาทีที่ผมเลิกคิ้ว แล้วก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “คงไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมที่เกรซไม่รู้ใช่มั้ยครับ” ไม่รู้มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมหั่นไอ้คำนำหน้า ‘คุณ’ ออกไปจากชื่อของเธอ เกล็ดนิลหัวเราะเบาๆ ท่าทางแย้มยิ้มแบบนี้แจ่มชัดในความรู้สึกของผมมาตลอดนับแต่วันแรกที่รู้จักกัน เพียงแว่บเดียวที่ผมอยากจะเอ่ยปากขอที่อยู่หรือเบอร์โทรศัพท์ของเธอ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรปากเจ้ากรรมกลับไม่ยอมอ้าขึ้นมาซะอย่างนั้น “เอ่อ.. ถึงเมืองไทยแล้ว มีใครมารับรึเปล่าครับ” ผมเลียบๆเคียงๆ เธอเผยเสียงหัวเราะกว้าง “แล้วคุณธิปคิดว่า ใครควรจะต้องมารับเกรซล่ะคะ” ผมใจแป้วลงไปเล็กน้อย ถึงจะพอเดาคำตอบได้อยู่แล้วก็เถอะ ผู้หญิงสวยอย่างเกล็ดนิลไม่มีชายหนุ่มมารอรับ โลกนี้ก็คงเพี้ยนไปแล้ว เกล็ดนิลอมยิ้มน้อยๆ “น้องชายค่ะ ที่บ้านให้น้องชายมารับ” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก อีกครั้งที่ตัดสินใจรวบรวมความกล้า “เอ่อ...แล้ว แฟนไม่มารับเหรอครับ” เกล็ดนิลหัวเราะคิก ไม่ตอบว่ากระไร พอดีกับเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารให้ไปที่ประตูขึ้นเครื่อง เธอหันกลับมามองหน้าผม “ต้องไปแล้วค่ะ” ผมใจหายวูบ บรรยากาศภายในอาคารสนามบินเหมือนจะบีบคั้นจนผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เธอเปิดกระเป๋าถือใบจิ๋ว หยิบซองจดหมายสีหวานสวยซองเล็กๆขึ้นมา แล้วส่งให้ผม “หลังจากเกรซไปแล้ว คุณธิปค่อยเปิดออกดูนะคะ” ผมรับมาด้วยสีหน้างงๆ เกล็ดนิลอมยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ แล้วพบกันค่ะ...” ผมกำซองจดหมายแน่นเข้า ระหว่างที่ยืนมองเธอเดินหันหลังจากไปจนลับสายตา... จากคุณ : .. - [ 25 ต.ค. 46 16:27:35 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารู้สึกตัวอีกทีผมก็เดินออกจากตัวอาคารมาเรียบร้อยแล้ว หยุดลงนั่งที่ม้านั่งยาวด้านหน้า ก้มลงมองซองจดหมายในมือที่ยังกำไว้แน่น แล้วตัดสินใจเปิดออกดู สิ่งที่เห็นคือ ชื่อนามสกุลพร้อมที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ ด้านล่างสุดของกระดาษมีข้อความสั้นๆเขียนไว้ด้วยลายมือบรรจงสะอาดตา “วันที่คุณเดินทางกลับเมืองไทย เกรซจะเป็นคนแรกที่ไปรับคุณนะคะ” ผมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข สายลมเย็นยะเยือกในฤดูใบไม้ผลิกำลังจะเปลี่ยนไปเป็นสายลมที่แสนอบอุ่นในฤดูร้อน ‘คืนนี้คงราวสิบสององศาซี’ ผมรำพึงขณะที่เหยียดตัวลุกขึ้นและเริ่มออกเดิน น่าแปลกที่สายลมเย็นที่พัดวูบผ่านตัวผมในตอนนั้น กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นเสียเหลือเกิน...สายลมอันแสนอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ... จากคุณ : -จบ- - [ 25 ต.ค. 46 16:29:13 A:203.109.249.138 X:203.173.134.201 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากรู้ ว่าให้อะไรคะ ^_^ จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 25 ต.ค. 46 16:35:38 A:203.185.80.14 X:203.185.75.198 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๛มาอ่านครับ๛ จากคุณ : seer - [ 25 ต.ค. 46 17:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านด้วยคนค่ะ   จามีภาคต่อตอนกลับเมืองไทยป่ะคะ ไม่รู้เป็นไรข้าพเจ้าชอบถรมถึงภาคต่อ อิอิ ^_^ จากคุณ : Antares - [ 25 ต.ค. 46 21:00:04 A:202.44.135.35 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านค่ะ.. แต่ว่า..บางช่วงติดกันไปหน่อยนะคะ แอบปวดตาค่ะ ^______^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 26 ต.ค. 46 19:53:03 A:202.28.251.185 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าซ่อมคอมพิวเตอร์เป็น ญยศอาจจะไม่อกหักก็ได้ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 46 09:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณต้นอ้อ.. ในเรื่องบอกไว้เเล้วค่ะ ^_^ คุณ seer.. ขอบคุณที่ให้ความสนใจค่ะ คุณ Antares.. ภาคต่อคงไม่มีค่ะ เกรงจะเขียนเเล้วเเย่ไปกว่าเดิม อิอิ คุณรวยระรินกลิ่นชา.. ต้องขออภัยด้วยค่ะ จัดหน้าลำบากจัง จะว่าไปพอเเปะเเล้วก็ปวดตาตัวเองเหมือนกัน เเต่เเบบว่าเเก้ไขไม่ได้เสียเเล้ว ^^' จากคุณ : ก้านใบ (ใยบัว) - [ 27 ต.ค. 46 09:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ scottie.. สงสัยอยู่เหมือนกันค่ะ อิอิ จากคุณ : -ก้าน- (ใยบัว) - [ 28 ต.ค. 46 10:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เสียดายนะครับ  อยู่เมืองเดียวกันแท้ๆ กลับมาเจอ ตอนเธอกำลังจะกลับเสียนี่ แต่ถึงอย่างไรหวังว่ามันคงไม่สายเกินไปอ่ะนะ จากคุณ : wok - [ 28 ต.ค. 46 17:32:49 A:203.54.36.109 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ wok.. การกลับไปของเธอ อาจเป็นการเริ่มต้นก็ได้นะคะ ^_^ จากคุณ : -ก้าน- - [ 29 ต.ค. 46 14:08:46 A:203.109.249.138 X:203.173.150.149 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องนี้ชอบนะ อ่านจบแล้วยิ้มเลย :) ทิ้งไว้อย่างนี้ดีแล้ว ให้คนอ่านจินตนาการต่อเอาเอง ตามความคิดของแต่ละคน จากคุณ : เมฆ - [ 6 พ.ย. 46 14:16:15 A:216.124.244.29 X: ]