ความคิดเห็นที่ 1 "เธอเล่นหมากรุกเก่งมากเลยล่ะ"  รอนเล่าต่อ  แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าหูรอนของรอนแดงก่ำไปหมดแล้ว     "เธอเล่นกับฉันอย่างสูสี  ไม่มีใครยอมแพ้ใคร  ฉันเล่นกับเธออยู่นานมาก  จนคนที่มุงดูอยู่เริ่มหายไปทีละคนๆ  จนในที่สุดเราสองคนคงจะเล่นกันนานไปหน่อยโดยไม่มีทีท่าว่าใครจะชนะซะที  เราสองคนก็เพิ่งรู้สึกว่าเหลือเรานั่งกันอยู่แค่สองคนเท่านั้นในห้องโถง..." ตอนนี้ไม่ใช่แค่หน้ากับหูเท่านั้น  รอนแดงไปทั้งตัวแล้ว  "เราก็เลยตกลงที่จะเลิกเล่น  เพราะไม่งั๊นคงต้องเล่นกันจนปิดเทอมหน้าร้อนแน่ๆ  พอเราเลิกเล่นก็เริ่มมีคนเดินเข้ามาในห้องโถง  เราถึงรู้ว่านั่นใกล้จะเที่ยงแล้วเราก็เลยกินข้าวด้วยกัน..."   "อ้อ..นายก็เลยสนิทกันซินะ"  แฮร์รี่ถามพลางอมยิ้ม   "ใช่แล้วล่ะ"  รอนพูดไปยิ้มไปดูมีความสุขมากทีเดียว  "เราคุยกันเรื่องหมากรุกแล้วก็เรื่องอื่นๆอีกเยอะแยะ"  รอนพูด  ตาเป็นประกาย  "แล้วนายรู้มั๊ย  เธอก็ชอบควิชดิชทีมชัดลีย์ แคนนอนส์เหมือนฉันเลย!" "ดีจังเลยนะ  แล้วตอนนี้  เอ่อ..นายสองคนเป็นยังไงกันบ้างล่ะ"  แฮร์รี่ถาม "ก็ไม่มีอะไรหรอก  เรายังเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ.."  รอนพูดแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย  "แต่วันนี้ฉันชวนเธอไป ฮอกส์มิ้ดแล้วเธอก็ตกลง  วันนี้เป็นนัดครั้งแรกของฉัน  บางที..จากวันนี้ไป  ความสัมพันธ์ของเราอาจจะพัฒนาไปมากกว่านี้ก็ได้"  รอนพูดหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า  แฮร์รี่ไม่คิดว่ารอนจะยังหน้าแดงมากกว่าเมื่อกี๊ได้อีก "แล้วนายเป็นไงมั่งล่ะ..กับโชน่ะ"  รอนหันมาถามแฮร์รี่บ้าง "คล้ายๆนายน่ะ"  แฮร์รี่ตอบ  "เพียงแต่ว่าที่จริงฉันก็ไม่ได้สนิทกับโชมากเท่าไหร่  ไม่ได้ชอบอะไรเหมือนกันเหมือนอย่างนายกับเทเรซ่า"  แฮร์รี่มองไปนอกหน้าต่าง  "แต่เธอก็ตอบรับที่ฉันชวนเธอไปฮอกส์มี้ดวันนี้น่ะ  ซึ่งนายก็รู้แล้ว" อย่างที่แฮร์รี่พูด  ที่จริงเขาก็ไม่ได้สนิทอะไรกับโช แชงมากนัก  เขาคิดว่าเธอน่ารักดีตอนปีสามแล้วก็เริ่มชอบเธอตอนปีสี่  แม้ว่าเธอจะเคยปฏิเสธที่เขาขอเธอให้เป็นคู่ควงของเขาในงานเต้นรำ  หรือแม้ว่าเธอจะเคยชอบเซ็ดดริก  ซึ่งเขาไม่อยากจะนึกถึงเหตุการณ์ที่น่าเศร้าที่เกิดขึ้นตอนปีสี่นั้นเลย  แต่เขาก็ยังชอบเธออยู่  เพราะความน่ารักของเธอนั่นแหละ  แล้วพอขึ้นปีห้า  เขาก็พยายามเข้าไปรู้จักกับโชให้มากขึ้น พวกเขาคุยกันมากขึ้น  สนิทกันมากขึ้น  แต่ก็คงไม่เท่ารอนกับเทเรซ่าหรอก  แล้วเมื่อวานตอนที่ทีมกริฟฟินดอร์ได้ชัยชนะเป็นปีที่สามติดต่อกัน  โชก็เป็นคนหนึ่งที่วิ่งลงมาแสดงความยินดีกับเขา  ซึ่งจริงๆแล้วจะว่าไปก็ผู้คนเกือบทั้งสนามนั่นแหละ (ยกเว้นพวกสลิธีริน) ที่วิ่งลงมาจากอัฐจรรย์  เขาจึงถือโอกาสที่บรรยากาศกำลังเป็นที่น่ายินดีนั้นชวนโชไปฮอกส์มิ้ดกับเขา  ซึ่งโชก็ตอบรับเขาอย่างดี  ซึ่งทำให้เมื่อวานนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นวันที่เขามีความสุขมากที่สุดในชีวิตทีเดียว   "งั้นรีบไปกันดีกว่า"  รอนพูดพร้อมกับก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ  "อีกห้านาทีจะเก้าโมงแล้ว  พวกเราไม่ควรไปสายตั้งแต่นัดครั้งแรกนะ" ในระหว่างทางที่ทั้งสองกำลังเดินไปที่ประตูหน้านั้น  เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินสวนมาพอดี "อ้าว..เฮอร์ไมโอนี่"  รอนทัก  "เธอกำลังจะไปไหนน่ะ  ไม่ไปฮอกส์มี้ดเหรอ" "ไม่ล่ะ "  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  "ไปมาตั้งหลายปีแล้ว  ฉันว่ามันก็ไม่มีอะไรใหม่นักหรอก  ไม่ไปซักครั้งสองครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นไร  ฉันไปห้องสมุดเพื่อเตรียมสอบปลายภาคดีกว่า" "เอ่อ..เฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่ถามเสียงอ่อยๆ  "ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้าฉันไม่คิดว่าเธอจะโกรธมากขนาดนั้น  เธอหายโกรธฉันนะ" "ก็..ไม่ได้โกรธอะไรหรอก"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบโดยที่ไม่สบตาแฮร์รี่  "คงแค่อารมณ์แปรปรวนน่ะ" รอนหันมาสบตาแฮร์รี่  ตีความหมายได้ว่า "ฉันบอกแล้ว  เห็นมั๊ย" "งั้นเราสองคนไปก่อนนะ"  แฮร์รี่พูดพลางยิ้มให้  "แล้วจะซื้อขนมมาฝาก" "อือ "  เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับในลำคอ   แล้วพวกเขาก็เดินไปยังจุดมุ่งหมายของตัวเอง  แต่ถ้าใครจะสังเกตสักหน่อยก็จะเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่นั้นมีสีหน้าที่ไม่อาจจะเรียกได้ว่ากำลังมีความสุข  แต่เป็นสีหน้าที่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างเหมือนกำลังมีบางสิ่งบางอย่างที่ขัดแย้งกันอยู่ระหว่างความรู้สึกสองอย่างที่แตกต่างกัน... ที่ประตูหน้า  ฟิลซ์  ภารโรงของโรงเรียนก็ยังคงทำหน้าที่เช่นเดิมคือตรวจสอบ  หรือจะเรียกอีกอย่างว่าพยายามจับผิดก็ได้  เพื่อให้แน่ใจว่านักเรียนที่ได้ไปฮอกส์มิ้ดอกมี้ดนั้นมีตามรายชื่อที่แน่นอน  ไม่มีใครที่ไม่ได้รับอนุญาตจะเล็ดลอดออกไปได้ (อย่างที่แฮร์รี่เคยทำมาก่อน)  และที่นั่นก็มีเด็กสาวสองคนยืนอยู่  ท่าทางเหมือนกำลังคอยใครสักคน "เธอสองคนไปยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ!"  ฟิลช์ตะคอกถาม  เด็กสาวทั้งสองสะดุ้ง "หนูมายืนคอยเพื่อนน่ะค่ะ"  ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน  แล้วหันมามองหน้ากันอย่างงงๆและยิ้มให้กันอย่างเขินๆ "เชอะ! คอยเพื่อน"  ฟิลช์ตะคอกอีกครั้งพร้อมทั้งก้าวเข้าไปหาเด็กทั้งสอง  "ฉันว่าเธอสองคนต้องพยายามจะทำผิดอะไรสักอย่างแน่ๆ  ไหนมาดูซิว่าพวกเธอมีชื่อในนี้หรือเปล่า"  ฟิลช์ก้มลงดูในม้วนกระดาษรายชื่อนักเรียน  "เธอชื่ออะไรกันฮึ!" "เอ่อ..."  ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะเอ่ยอะไรต่อ  ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งดังมาจากข้างหลัง  ตามด้วยเสียงตะโกน "ไม่มีอะไรฮะ!"  รอนนั่นเอง  "เค้ากำลังคอยพวกผมอยู่"  พูดจบรอนก็หอบอีกหลายที  "เรานัดกันไว้" "ยังไงฉันก็ต้องตรวจรายชื่อพวกเธออยู่ดี"  ฟิลซ์หันไปทางเด็กสาว  "เธอสองคนชื่ออะไร!" "เทเรซ่า สมอลล์ค่ะ"  คนแรกพูดแล้วหันมาสบตารอน "โช แชงค่ะ"  เด็กสาวอีกคนพูด "เชอะ  น่าเสียดาย..."  ฟิลช์พูดด้วยท่าทางหัวเสีย  "พวกเธอมีรายชื่อ  เฮอะ! แล้วพวกเธอล่ะ!" ตอนนี้ฟิลช์หันมาทางแฮรี่กับรอน  "ไหนดูซิ..พอตเตอร์กับวีสลีย์..แย่จริง  พวกเธอก็มีรายชื่อเหมือนกัน  ไม่น่าเล้ย!"  ฟิลช์ม้วนกระดาษเก็บอย่างไม่สบอารมณ์  "ไป! ไปกันได้แล้วพวกเธอน่ะ!" ทั้งสี่คนจึงเดินออกมาด้านนอกซึ่งมีเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังจะเดินทางไปฮอกส์มี้ดรออยู่แล้ว "เอ่อ..รอนานมั๊ย"  รอนหันไปถามเทเรซ่า   "ไม่หรอก"  เทเรซ่ายิ้มหวานให้รอน  "แต่ถ้าเธอมาช้ากว่านี้  ฉันก็ไม่รู้ว่าฟิลช์จะหาเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" รอนยิ้มให้เทเรซ่าแล้วหันมาหาแฮร์รี่  "แฮรี่ ฉันคิดว่า..เอ่อ..ฉันจะไปเดินทางโน้นนะ"  รอนพูดพร้อมกับหลิ่วตาให้แฮร์รี่ "อืม..ตามสบายเถอะ"  แฮร์รี่ตอบแล้วยิ้มให้รอน  รอนกับเทเรซ่าจึงเดินแยกออกไป  แฮรี่เพิ่งสังเกตว่าเทเรซ่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวสูงประมาณจมูกของรอน  ผมสีดำเงางามและเหยียดตรงซึ่งดูๆไปแล้วช่างแตกต่างกับผมสีแดงเพลิงของรอนอย่างสิ้นเชิง "สองคนนั้นเค้าเป็นแฟนกันเหรอ"  อยู่ๆโช แชงก็หันมาถามแฮรี่ "อะ..อ๋อ..ไม่ใช่หรอก  แค่เพื่อนกันน่ะ  แต่ต่อไปผมก็ไม่รู้"  แฮร์รี่ตอบท่าทางประหม่า "แต่ท่าทางเค้าสองคนก็ไปด้วยกันได้ดีนะ"  โชพูดยิ้มๆ "ก็คงอย่างนั้นฮะ"  แฮร์รี่ตอบเขินๆ  สังเกตได้ชัดทีเดียวว่าเขาประหม่ามาก  "รอนก็หวังให้เป็นอย่าง..โอ๊ะ!"  ยังไม่ทันพูดจบ  แฮร์รี่ก็สะดุดหินก้อนหนึ่งล้มลง "เป็นอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่!"  โชเข้าไปดูแฮร์รี่  แล้วยื่นมือให้เขาจับเพื่อช่วยดึงเขาขึ้นมา  แฮร์รี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงยื่นมือออกไปจับและยันตัวลุกขึ้นมา  เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าวและวูบๆในท้องชอบกล "ขอบคุณฮะ"  แฮร์รี่ตอบโดยไม่กล้าสบตาโช โชมองแฮร์รี่ยิ้มๆแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย  "แฮร์รี่..เธอนี่น่ารักดีนะ  โดยเฉพาะเวลาเขินน่ะ" "คือ..ผม..คือ "  แฮร์รี่พูดไม่ออก  เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ  และหัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย "ไม่เอาน่า..."  โชพูด  "ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังไม่ประหม่าขนาดนี้เลยนะ  เธอทำตัวสบายๆเถอะน่า  คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธอก็ได้  อย่าง..เพื่อนเธอชื่ออะไรนะ  เฮอร์ไมโอนี่ใช่มั๊ย" "ฮะ  เธอชื่อเฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่พูดพลางคิดว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่คงกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุด "แล้วเขาไม่ไปฮอกส์มี้ดเหรอ"  โชถาม "ไม่ฮะ"  แฮร์รี่ตอบ  "เขาบอกว่าเบื่อแล้ว  เค้าเลยไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด"  แฮร์รี่พูด  ตอนนี้เขารู้สึกสบายๆขึ้นแล้ว  "แต่ผมว่าเค้าน่าจะเบื่อห้องสมุดมากกว่านะ" "อ้าว..ทำไมล่ะ"  โชหันมาถามอย่างสงสัย "ก็เค้าน่ะว่างเมื่อไหร่เป็นต้องเข้าห้องสมุด"  แฮร์รี่พูดต่อ  เขารู้สึกว่าเขาหายประหม่าแล้ว  "ผมยังนึกไม่ออกเลยว่ายังมีหนังสือเล่มไหนอีกที่เค้ายังไม่ได้อ่านน่ะ" พูดจบทั้งคู่ก็สบตากันและหัวเราะอย่างมีความสุข  แล้วจึงเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆเพื่อเดินทางไปฮอกส์มี้ด + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:30:53 A:66.119.33.135 X:10.100.3.116 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อีกด้านหนึ่ง..เฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังค้นหาหนังสืออยู่ในห้องสมุด  เธอกำลังหาหนังสือชื่อ ความเปลี่ยนแปลงของพ่อมดและแม่มดในยุคสมัยใหม่  เพื่อไปใช้ประกอบการอ่านหนังสือวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ "เอ..อยู่ที่ไหนนะ"  เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเองพลางเอานิ้วไล่ไปตามสันหนังสือที่วางอยู่บนชั้น   "มันน่าจะอยู่แถวนี้นี่นา  อ๊ะ! นี่ไง"  เฮอร์ไมโอนี่เจอหนังสือที่เธอต้องการแล้วและกำลังจะดึงมันออกมาแต่ว่าเธอดึงมันไม่ออก  "เอ๊ะ! ทำไมดึงไม่ออกนะ"  เธอบ่นขึ้นมา  ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาจากตู้หนังสืออีกฝั่งหนึ่ง "อ้าว! เธอดึงมันอยู่นี่เอง"  เสียงนั้นพูดขึ้น  เป็นเสียงเด็กผู้ชาย  "มิน่า..ทำไมฉันถึงดึงมันไม่ออก"   เมื่อเขาพูดจบก็ปล่อยมือจากหนังสือเล่มนั้น  ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเซถลาล้มลงไปทางด้านหลัง  ชนตู้หนังสือดังโครมใหญ่  ทันใดนั้น  หนังสือที่วางอยู่บนตั้งข้างบนก็หล่นลงมา "วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า!" เสียงของเด็กชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้หนังสือนับสิบเล่มที่กำลังจะหล่นใส่ศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่นั้นลอยค้างอยู่กลางอากาศ  เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติได้  เธอจึงลุกขึ้นและหลบออกมาจากตรงนั้น  เมื่อเธอหลบออกมาจนพ้นแล้ว  หนังสือก็หล่นลงมาบนพื้น  แล้วเด็กผู้ชายที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งก็เดินเข้ามา "เธอเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ!"  เด็กชายคนนั้นเข้ามาถามเฮอร์ไมโอนี่อย่างตื่นๆ  "ขอโทษทีนะ ฉันไม่นึกว่าเธอจะ..อ้าว..เธอ..เฮอร์ไมโอนี่ใช่มั๊ย" "ใช่ "  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางก้มลงปัดฝุ่นที่ติดตามเสื้อคลุมตอนที่ล้มลง  "ทำไมเธอรู้จักฉันล่ะ" "โธ่..ใครๆก็รู้จัก"  เด็กชายคนนั้นตอบ  "เฮอร์ไมโอนี่ผู้เป็นที่หนึ่งในทุกวิชา  ใครไม่รู้ก็แปลกล่ะ" เขาพูดยิ้มๆ "ก็จริง..แต่ก็ใช่ว่าฉันจะเก่งไปซะทุกเรื่องหรอกนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า  "ฉันก็ยังจัดการปัญหาบางเรื่องไม่ได้เหมือนกัน..."  พูดจบก็ถอนหายใจทีนึง  "ว่าแต่..หนังสือเล่มนี้เธอจะเอามันไหมล่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อมกับยื่นหนังสือให้ "ไม่ล่ะ"  เขาตอบ  "เดี๋ยวผมจะลองหาดูแถวๆนี้  อาจจะมีอีกสักเล่ม" "งั้นฉันไปล่ะนะ  ขอบใจที่ช่วยเมื่อกี๊"  แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หันหลังจะเดินกลับไปอ่านที่โต๊ะ  เด็กชายคนนั้นวิ่งตามมาดักข้างหน้า "นี่! เดี๋ยวก่อนซิ!" "ทำไมเหรอ..."  เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วถามอย่างงงๆ "ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย"  เขาพูด  "นี่ไม่คิดจะรู้จักกันไว้หรือไงนะ" "อ้อ "  เฮอร์ไมโอนี่อุทาน  "ฉันก็ลืมไป  เอ้า..เธอชื่ออะไรล่ะ" "โจนาธาน"  เขาแนะนำตัว  "โจนาธาน น็อตต์  ผมอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ  ปีห้าเหมือนคุณ" "เหรอ..ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยนะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางใช้ความคิด  พยายามนึกว่าเคยเจอเขาบ้างหรือเปล่า "ผมว่าคุณคงไม่รู้จักทุกคนในฮอกวอตส์หรอกนะ"  เขาพูดพลางหัวเราะหึๆ  "เราเดินสวนกันอยู่บ่อยๆแหละ  แต่คุณคงจำไม่ได้หรอก" "ก็คงอย่างนั้น"  มันก็จริงอย่างที่เขาพูด  เธอก็จำไม่ได้ทุกคนหรอก  มีคนที่เธอไม่รู้จักอยู่อีกตั้งเยอะ "ผมเรียกคุณว่าเฮอร์ไมโอนี่ได้มั๊ย"  เขาถามพลางมองจ้องมาที่เฮอร์ไมโอนี่ "ได้ซิ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางรู้สึกว่าเขาจะจ้องเธอมากไปแล้วนะ "งั้นเรียกผมว่าโจนาธานนะ"  เขาพูดพร้อมกับยิ้ม  "ผมไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะด้วยได้มั๊ย" "ก็ตามใจซิ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  เธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ  "ว่าแต่..เธอไม่ไปหาหนังสือแล้วเหรอ" "อ๋อ "  เขาตอบพร้อมกับยิ้มอย่างกวนๆและเสยผมสีน้ำตาลของเขา  "หาซิ  แล้วเดี๋ยวผมไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับคุณนะ" "อือ..."  เฮอร์ไมโอนี่ตอบและคิดว่าหมอนี่ชักจะยังไงๆแล้ว  แต่อีกใจนึงเธอก็คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก  มั๊ง  เธอจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอ   โจนาธานหายไปสักพัก  ก็กลับมาที่โต๊ะที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่  แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "เฮ้อ..."  เขาทำสีหน้าผิดหวัง  "ไม่มีหนังสือเล่มนี้อีกเลยล่ะ" "งั้นเธอเอาไปก็ได้นะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอก  ทำท่าเหมือนจะปิดหนังสือแล้วส่งให้ "โอ๊ะๆ ไม่ต้องหรอก"  เขายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่  "คุณอ่านไปก่อนเถอะ  แล้วค่อยเอาให้ผมทีหลังก็ได้"  เขาพูดพลางยักคิ้วให้เฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งสังเกตว่าเขามีคิ้วที่ดกและหนามาก  ซึ่งก็เข้ากันได้ดีกับดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น "ก็ตามใจ "  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ "ผมไปหาเล่มอื่นก่อนละกัน"  พูดจบเขาก็เดินออกไป  เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองแวบนึง  แล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อไปอีกพักใหญ่ๆ  โจนาธานก็กลับมาพร้อมกับหนังสือเล่มใหญ่มากเล่มหนึ่ง "เล่มนี้หนักชะมัดเลยแฮะ"  เขาพูดพร้อมกับปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก  เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าปกหนังสือเล่มนั้น  มันเขียนว่า "วิวัฒนาการของพ่อมดและแม่มดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและการเปรียบเทียบในแต่ละยุค" "เธอหาเล่มนั้นเจอได้ยังไงน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม  ทำตาโตอย่างตื่นเต้น "หา..ทำไมเหรอ"  โจนาธานถามอย่างงงๆ "ก็ฉันหาเล่มนั้นมาตั้งเทอมนึงแล้ว"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  ตาเป็นประกาย  "จนฉันนึกว่าเค้าเอาออกไปจากห้องสมุดนี้แล้วเสียอีก  ฉันถามมาดามพินซ์แล้วเธอก็ยังหาไม่เจอเลย"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้สึกทึ่งจริงๆ "ฮ่าๆๆ"  เขาหัวเราะออกมา  "ก็คงหาเจอยากล่ะ"  เขาพูด  "มันวางนอนอยู่บนชั้นหนังสือน่ะ แล้วก็มีหนังสืออื่นทับอยู่เต็มไปหมด  แล้วเล่มมันก็ใหญ่ออกขนาดนี้  ดูเผินๆมันก็เหมือนเป็นชั้นหนังสือนั่นแหละ" "เธอเก่งจังเลยที่หามันเจอน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วยิ้มให้เขา  "ถ้าเธออ่านจบแล้วฉันจะยืมต่อเธอล่ะ" "คุณยืมมันวันนี้เลยก็ได้"  เขาพูดแล้ววางหนังสือเล่มนั้นลงบนโต๊ะเสียงดังปังด้วยความหนักของหนังสือ  "ผมแค่เอามาใช้ทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์น่ะ  คงทำที่นี่ให้เสร็จแหละ"  ว่าแล้วเขาก็หยิบกระดาษกับปากกาขนนกออกมาจากกระเป๋า "ฉันทำเสร็จแล้วล่ะการบ้านอันนั้นน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางใช้ความคิด  "แต่ฉันว่าฉันไปเอามาทำใหม่ดีกว่า  เพราะเธอเจอหนังสือเล่มนี้  แล้วนี่..แต่แหม..มันจะยาวเกินไปหรือเปล่านะ  ฉันทำเกินไปตั้งสองม้วนกระดาษแล้ว" "อะไรนะ!"  โจนาธานพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ  "โอ้โห..ข่าวลือที่เค้าว่าเป็นจริงแฮะ" "หือ..ข่าวลือ  ข่าวลืออะไร "  เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย "ใครๆเค้าก็พูดกันน่ะว่าเฮอร์ไมโอนี่น่ะทำการบ้านเกินที่อาจารย์สั่งสองเท่าตัวเสมอแหละ"  โจนาธานบอก "อะไรกัน!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  "ใครกันที่เอาฉันไปพูดแบบนั้นนะ" "เฮ้ๆ  ใจเย็นน่า..."  โจนาธานพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเฮอร์ไมโอนี่  "คนเขาพูดอย่างชื่นชมหรอกน่า"   เฮอร์ไมโอนี่เริ่มมีท่าทีปกติ  "เหรอ..งั้นก็แล้วไป"  เธอลุกขึ้นจากโต๊ะ  "ฉันจะไปเอาการบ้านที่หอก่อนนะ" "อืม..."  โจนาธานตอบรับพลางส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่  แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกมาจากห้องสมุด "แล้วทำไมฉันต้องไปบอกหมอนั่นด้วยนะว่าฉันจะไปไหนน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเองในระหว่างทางที่เดินกลับไปที่หอบ้านกริฟฟินดอร์  ส่วนโจนาธานที่อยู่ที่ห้องสมุดนั้นกำลังนั่งหมุนปากกาขนนกเล่นพลางผิวปากอย่างมีความสุข + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:32:24 A:216.148.246.134 X:203.209.28.146, 10.101.4.115 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่ฮอกส์มี้ด  แฮร์รี่กับโช  และรอนกับเทเรซ่ากำลังเลือกซื้อขนมอยอยู่ที่ร้านฮันนี่ดุกส์ "เธอรู้มั๊ยว่าฉันชอบฟีซซิ่งวิซบี้มากเลยล่ะ"  โชพูดกับแฮร์รี่พลางชี้ไปที่ลูกอมเชอร์เบ็ตลอยได้นั้น "ถ้าอย่างนั้น "  แฮร์รี่พูดอย่างเขินๆ  "ให้ผมซื้อให้นะฮะ" "ขอบใจจ้ะ"  โชยิ้มให้เขา  แฮร์รี่จึงหยิบลูกอมฟีซซิ่งวิซบี้นั้น  แล้วเดินเลือกขนมต่อไป "เอ่อ..เดี๋ยวเราไปหาอะไรดื่มที่ร้านไม้กวาดสามอันกันมั๊ยฮะ"  แฮรรี่ถามโช "เอาซิ  ฉันก็อยากดื่มบัตเตอร์เบียร์ร้อนๆเต็มทีแล้วเหมือนกัน"  โชพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขาอีกแล้ว  แฮร์รี่แทบจะทำตัวไม่ถูกทีเดียวเวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น  ดังนั้น  หลังจากที่แฮร์รี่จ่ายเงินเป็นค่าขนมต่างๆแล้ว  ทั้งคู่จึงพากันไปที่ร้านไม้กวาดสามอัน  เมื่อเข้าไปในร้าน  แฮร์รี่เลือกนั่งที่มุมหนึ่งข้างหน้าต่าง "ดื่มอะไรดีฮะ  อืม..บัตเตอร์เบียร์ใช่มั๊ยฮะ"  แฮรี่ถามโช โชพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม  แฮร์รี่จึงเดินไปที่บาร์  ครู่หนึ่งก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมด้วยบัตเตอร์เบียร์ร้อนๆสองแก้วใหญ่ "นี่ฮะ"  แฮร์รี่ส่งบัตเตอร์เบียร์ให้โช  "กำลังร้อนได้ที่เลย"  แล้วทั้งสองคนก็นั่งดื่มบัตเตอร์เบียร์ร้อนๆ  และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานในเรื่องต่างๆจนมาถึงเรื่องควิชดิช "เออ..นี่  แฮร์รี่"  โชพูดขึ้น  "เธอจะช่วยซ้อมควิดดิชให้ฉันได้มั๊ย  ฉันอยากเรียนรู้เทคนิคการบังคับไม้กวาดที่ยอดเยี่ยมจากเธอน่ะ" "อ๋อ..ได้ซิฮะ  ไม่มีปัญหา"  แฮร์รี่พูดด้วยใบหน้าที่แดงซ่านจากคำเยินยอของโช  ขณะนั้นเอง รอนก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเทเรซ่า  เมื่อเห็นแฮร์รี่เขาก็โบกมือให้เป็นเชิงทักทาย  แล้วแยกไปนั่งที่โต๊ะอีกมุมหนึ่ง  แฮร์รี่เห็นรอนพูดกับเทเรซ่าสองสามคำแล้วเขาก็เดินไปที่บาร์  จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับบัตเตอร์เบียร์สองแก้วใหญ่เช่นกัน  แฮร์รี่อดคิดไม่ได้ว่านั่นเหมือนที่เขาทำเมื่อสักครู่นี้เลย   "เป็นอะไรไปเหรอ"  โชถามแฮร์รี่  "มัวแต่มองสองคนนั้นอยู่ได้  แหม..ให้เวลาเขาเป็นส่วนตัวกันเถอะนะ" แฮร์รี่ยิ้ม  ส่วนตัว..ใช่ซินะ  เขาไม่เคยแยกกับรอนแบบนี้มาก่อน  ถ้าเป็นก่อนหน้านี้พวกเขาคงนั่งดื่มบัตเตอร์เบียร์คุยกันสนุกสนานสามคน  สาม..เพราะเฮอร์ไมโอนี่ควรมาอยู่ที่นี่ด้วย  ทำไมเขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวนะว่ามีอะไรมันขาดหายไป  ไม่เหมือนเดิม "อ้าว..แล้วเหม่ออะไรอีกล่ะเนี่ย"  โชเตือนสติแฮร์รี่ให้รู้สึกตัวจากภวังค์อีกครั้ง  เมื่อแฮรี่หันกลับมามองหน้าโชซึ่งกำลังยิ้มหวานให้  จึงทำให้เขาคิดว่าถึงจะมีอะไรที่ไม่เหมือนเดิมไปบ้าง  แต่ก็ทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับนางในฝันของเขามากขึ้น  ซึ่งจะว่าไปมันก็คุ้มเกินพอแล้ว  เพราะยังไงตอนนี้รอนก็กำลังมีความสุขกับเทเรซ่า  และเฮอร์ไมโอนี่..แน่ล่ะ  เธอก็คงจะมีความสุขกับหนังสือของเธอ  ซึ่งถ้าไม่นับท่าทีแปลกๆของเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเช้า  ก็นับว่าทุกอย่างค่อนข้างลงตัวทีเดียว   แฮร์รี่กับโชพูดคุยเรื่องต่างๆให้กันและกันฟัง  โชสนใจเรื่องราวการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นของเขาที่ผ่านมา  เธอสนใจซะจนทำให้แฮรี่เล่าโดยไม่กล้าสบตาทีเดียว  เวลาผ่านไปจนพวกเขารู้สึกตัวว่าเวลาล่วงเลยมาจนบ่ายแก่ๆแล้ว "งั้นเราเตรียมกลับฮอกส์วอตกันเถอะ  คงจะทันมื้อค่ำนะ  ฉันได้ยินมาว่าวันนี้มีของอร่อยซะด้วย"  โชพูดกับแฮร์รี่ด้วยดวงตาที่สดใสเช่นเดิม "ฮะ"  แฮร์รี่รับคำ  แล้วทั้งคู่ก็ลุกขึ้นเดินไปเรียกรอนซึ่งกำลังคุยกับเทเรซ่าอย่างออกรสจนไม่ได้ทันดูเวลาให้ออกจากร้านไปพร้อมกัน เฮอร์ไมโอนี่นั้นเมื่อกลับไปยังห้องสมุดหลังจากที่ไปเอาการบ้านกลับมาเพื่อแก้ใหม่นั้น  เธอพบว่าโจนาธานยังคงนั่งอยู่ที่นั่น  อ่านหนังสือและทำการบ้านอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ  ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าทำให้เขาดูสุขุมและดูดีกว่าท่าทางทะเล้นๆของเขาก่อนหน้านี้มากทีเดียว  เฮอร์ไมโอนี่เดินไปนั่งที่โต๊ะและเริ่มก้มหน้าก้มตาแก้การบ้านต่อไปโดยไม่สนใจอะไรอีก  แต่ครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองอยู่  เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น  เธอก็พบว่าโจนาธานนั่นเอง "นายไม่มีอะไรจะทำรึไงกันฮึ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เข้าใจว่าตานี่ออกจะบ๊องๆรึเปล่า "มีซิ  ก็ทำการบ้านนี่ไง"  โจนาธานตอบ  ชี้ไปที่การบ้านของเขาและทำหน้าตาย "อ๋อเหรอ "  เฮอร์ไมโอนี่พูดประชด  "ถ้าอย่างนั้นก็ทำการบ้านของนายไป  แล้วก็เลิกจ้องหน้าฉันซะทีนะ"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ก้มหน้าทำการบ้านของเธอต่อไป "คุณนี่ความรู้สึกช้าจังนะ"  โจนาธานพูดขึ้น   เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกครั้ง  "ทำไม" เ ธอถาม "ก็ผมนั่งมองคุณมาตั้งสิบห้านาทีได้แล้วมั๊ง  กว่าคุณจะรู้สึกตัวน่ะ"  เขาตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่ามีเลือดฉีดขึ้นบนใบหน้า  เธอจึงรีบก้มหน้าทำการบ้านต่อไป  และพูดโดยไม่เงยหน้าว่า  "ก็ฉันมีอย่างอื่นให้สนใจมากกว่านี่" "ฮะๆๆๆ"  เขาหัวเราะ  "นั่นซินะ"  พูดจบเขาก็ทำท่าเหมือนจะทำการบ้านต่อไป  แต่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับเฮอร์ไมโอนี่  "เอ่อ..ลืมถามไป"  เฮอร์ไมโอนี่ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง  "แล้วเพื่อนๆคุณไปไหนล่ะ  พอตเตอร์กับวีสลีย์น่ะ"  เขาถาม "ไปฮอกส์มี๊ด"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  เธอรู้สึกแปลกๆในท้อง "อ้าว..แล้วทำไมคุณไม่ไปกับพวกเขาล่ะ"   เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอะไรดี  จึงถามกลับไป  "แล้วทำไมเธอถึงไม่ไปล่ะ" "ก็ไม่อยากไปน่ะ"  เขาตอบเอาดื้อๆ  "ไม่มีเหตุผลอะไร  แค่ขี้เกียจไปน่ะ" "แต่ยังดีนะที่เธอมาห้องสมุดแบบนี้"  เฮอร์ไมโอนี่พูด  "ดีกว่าเอาเวลาไปทำอย่างอื่น" "อะไรกัน  ผมก็เข้าห้องสมุดบ่อยเหมือนกันนะ"  เขาพูด  ดวงตาเป็นประกาย  "แต่บางทีก็อาจจะเข้ามาทำอย่างอื่นนอกจากอ่านหนังสือน่ะ"   เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขา  ความคิดแวบนึงในสมองของเธอคิดว่าคำพูดของเขานั้นมีความหมายอื่นแฝงอยู่หรือเปล่านะ เที่ยงวันนั้น  เฮอร์ไมโอนี่กับโจนาธานได้ทานมื้อเที่ยงด้วยกัน  ซี่งโจนาธานได้เป็นคนเอ่ยปากชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปนั่งที่โต๊ะบ้านฮัฟเฟิลพัฟด้วยกัน  เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเห็นว่าที่โต๊ะกริฟฟินดอร์นั้นก็ไม่มีเพื่อนๆปีเดียวกันกับเธออยู่เลย  เพราะทุกคนต่างก็ไปฮอกส์มี้ดกันหมด  เธอจึงยอมไปที่โต๊ะของเขาแต่โดยดี  เฮอร์ไมโอนี่นั้นเริ่มรู้สึกว่าโจนาธานนั้นก็เป็นคนที่น่าคบดีทีเดียว  เขาคุยสนุก  และที่สำคัญเขาสามารถคุยเรื่องเรียนกับเธอได้อย่างสนุกสนาน  เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่สนใจการเรียนมากทีเดียว  แม้ว่าภายนอกจะดูทะเล้นๆก็ตาม   หลังจากนั้น  ทั้งคู่ก็กลับมาที่ห้องสมุดอีก  โจนาธานลงมือทำการบ้านของเขาต่อ  เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน  พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันมากนักในระหว่างนั้น  เพราะต่างก็สนใจแต่กับงานของตัว  โจนาธานนั้นนานๆทีก็จะเงยหน้าขึ้นมามองดูเฮอร์ไมโอนี่ทีหนึ่ง  จากนั้นก็จะอมยิ้มแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไป  เวลาผ่านไปเรื่อยๆ  เมื่อทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์เสร็จเขาก็ลงมือทำการบ้านวิชาอื่นๆต่อไป  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ยังทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ไม่เสร็จ  เพราะเธอไม่พอใจกับสิ่งที่ได้เขียนไปแล้ว  และลงมือแก้แล้วแก้อีกอยู่หลายรอบจนโจนานธานต้องอ้าปากค้างทีเดียวที่เห็นการบ้านของเฮอร์ไมโอนี่นั้นยาวขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด "ใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วล่ะ"  โจนาธานพูดขึ้นทำลายความเงียบ  หลังจากที่ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ห้องสมุดนั้นมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว  "ผมว่าเราไปกันดีกว่า  การบ้านของผมก็เสร็จหมดแล้วด้วย" เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังฝั่งตรงข้ามกับที่เธอนั่งอยู่  นี่เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้เชียวหรือนี่   "ก็ดี..ไปกันเถอะ"  เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย  ในที่สุดการบ้านวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ของเธอก็เสร็จเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา  ซึ่งหลังจากนั้นเธอก็อ่านหนังสืออื่นๆต่อไปเพราะการบ้านวิชาอื่นของเธอนั้นเธอทำเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  ทั้งคู่จึงเก็บของแล้วเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกัน  โดยที่เธอไม่ลืมที่จะยืมหนังสือเรื่อง "วิวัฒนาการของพ่อมดและแม่มดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน  และการเปรียบเทียบในแต่ละยุค" เล่มนั้นกลับไปด้วย "เออ..เมื่อเช้าผมเห็นเพื่อนคุณ  พอตเตอร์กับวีสลีย์น่ะ  ที่ประตูหน้าตอนที่เขาจะไปฮอกส์มี้ดกัน ผมเห็นไกลๆว่ามีผู้หญิงอยู่ด้วย  ตอนแรกนึกว่าเป็นคุณซะอีก  แต่ดูอีกทีไม่ใช่แฮะ  นั่นใครเหรอ"   โจนาธานเอ่ยขึ้นในระหว่างที่เดินไปตามระเบียง "เธอจะอยากรู้ไปทำไมกันนะ!"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด  เธอรู้สึกแปลกๆในช่องท้องอีกแล้ว "ก็แหม..แค่ถามๆดูน่ะ"  โจนาธานหน้าจ๋อยไปถนัด  เฮอร์ไมโอนี่เดินไปอีกสองสามก้าวแล้วเธอก็หยุดอย่างกะทันหัน  แล้วหันควับมาที่โจนาธาน "เอ๊ะ! เดี๋ยว..ถ้าเธอเห็นพวกเขาเมื่อเช้า  เธอก็ต้องรู้ซิว่าพวกเขาไปฮอกส์มี้ดกัน  แล้วตอนที่เธออยู่ที่ห้องสมุดเธอมาถามฉันทำไมว่าพวกเขาไปไหนน่ะ!"  เฮอร์ไมโอนี่ถามพร้อมกับส่งสายตาจับผิด "เอ่อ..ก็..."  โจนาธานมีท่าทีส่อพิรุธอย่างเห็นได้ชัด  "ไม่มีอะไร  ผมแค่ลืมไปน่ะ"  เขาตอบโดยไม่ยอมสบตา + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:34:05 A:66.119.33.170 X:203.209.28.146, 10.100.4.112 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "คิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรือไง!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยเสียงมีอารมณ์  "ถ้าเธอจะโกหกกันตั้งแต่เจอกันวันแรกล่ะก็นะ  ฉันคิดว่าเราก็คงคบกันต่อไปไม่ได้หรอก!" "เฮ้ๆ! เดี๋ยวก่อนซิ"  เขารีบพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน  "อ๊ะ..ก็ได้  ผมยอมแพ้  ผมรู้ว่าพวกเขาจะไปฮอกส์ มี้ด  แล้วก็รู้ว่าคุณไม่ได้ไป  แต่มาที่ห้องสมุด" "อย่าบอกนะว่าเธอตามฉันมา..."  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  ทำตาโตเข้าใส่   โจนาธานไม่ตอบ  ได้แต่ยิ้มแห้งๆ "เธอจะตามฉันมาทำไมกัน"  เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย   "ก็แค่อยากรู้จักน่ะ"  โจนาธานกลับมาทำหน้าแบบมั่นใจอย่างเดิม  "รู้จักกันไว้ไม่ดีหรือไง" "งั้น..."  เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าคิด  "ที่เธอมาหยิบหนังสือเล่มเดียวกับฉัน  แล้วทำให้ฉันล้มจนหนังสือเกือบหล่นใส่หัวฉันเนี่ย  เธอจงใจใช่มั๊ยฮึ!"  เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "ผมขอโทษ "  เขาพูด  สีหน้าสำนึกผิด  "ผมแค่คิดว่ามันคงเป็นวิธีทำความรู้จักที่ดี  ผมหมายถึง..คุณจะได้จำผมได้ไง"  เขาพูดพร้อมกับจ้องตาเฮอร์ไมโอนี่จนทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องหลบสายตา  "แต่ผมไม่คิดว่าหนังสือพวกนั้นมันจะหล่นลงมานะ  นั่นเป็นอุบัติเหตุ" "ช่างเถอะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตัดบท  เพราะเธอรู้สึกว่าการที่เขากล้าพูดและส่งสายตาแปลกๆให้เธอนั้น  ทำให้เธอรู้สึกประหม่ามากทีเดียว  แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มั่นใจและไม่สนใจเรื่องพวกนี้ก็เถอะ  แต่เธอก็ยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆนี่นา  "รีบไปที่ห้องโถงกันดีกว่า"  เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่มองหน้าเขาและเริ่มเดินเร็วขึ้น   แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตามระเบียงทางเดินสู่ห้องโถงกลางโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก  เฮอร์ไมโอนี่นั้นเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูก  ส่วนโจนาธานนั้นรู้สึกดีที่ความพยายามในครั้งนี้ของเขาดำเนินไปได้สวยทีเดียว แฮร์รี่  รอน  โช  และเทเรซ่านั้นเดินทางกลับมาถึงฮอกวอตส์แล้ว  ทั้งสี่คนเดินเข้าไปสู่ห้องโถงกลางเพื่อทานมื้อค่ำกัน "แล้วอย่าลืมสัญญาเรื่องซ้อมควิชดิชล่ะ"  โชย้ำกับแฮร์รี่ "ไม่ลืมแน่นอนฮะ"  แฮร์รี่รับคำพร้อมกับยิ้มตอบ ส่วนรอนกับเทเรซ่านั้นก็กำลังร่ำลากันอยู่   "แล้วเจอกันนะ"  โชกับเทเรซ่าพูดขึ้นพร้อมกัน  ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะบ้านเรเวนคลอ   "เฮ้อ..วันนี้ดีจังเลยนะ"  รอนพูดพร้อมกับทำนัยน์ตาชวนฝัน  "นายว่ามั๊ย"  เขาหันมาถามแฮรี่ "อือ"  แฮร์รี่ตอบรับในลำคอพร้อมกับยิ้ม  "ฉันก็ว่าอย่างนั้น  เอ๊ะ..นั่นเฮอร์ไมโอนี่นี่!" รอนหันไปดูตามสายตาของแฮร์รี่ที่กำลังมองไปที่ประตูห้องโถง  และเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กชายอีกคนหนึ่งซึ่งพวกเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน   เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องโถงนั้นยังไม่ทันสังเกตเห็นรอนกับแฮร์รี่  เธอกับโจนาธานจึงหยุดยืนคุยที่หน้าประตูห้องโถงด้านในนั้น "ยังไงก็ขอบใจนะ  เพราะเธอทำให้ฉันได้หนังสือเล่มนี้มา"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับยิ้ม "ไม่เป็นไร"  โจนาธานตอบ  "หวังแค่ว่าต่อไปนี้เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ"  เขาพูดพลางส่งสายตาแบบมีความหมายมาให้ "แน่นอนอยู่แล้ว"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  "เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้"  เฮอร์ไมโอนี่เน้นคำว่าเพื่อนเป็นพิเศษ "แค่นั้นก็โอเคแล้ว"  เขาหยุดพูดและยักคิ้วให้เฮอร์ไมโอนี่ทีหนึ่ง  "สำหรับตอนนี้..." เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าหมอนี่ชอบพูดอะไรให้ชวนน่าสงสัยจริงๆ  "งั้นฉันไปที่โต๊ะล่ะนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ขอตัวออกมา "โอเค"  โจนาธานว่า  "แล้วเจอกันนะ  ผมมีลางสังหรณ์ว่าเราจะได้เจอกันบ่อยๆ"  เขายิ้มอย่างเป็นต่อ "เสียใจ"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเป็นต่อยิ่งกว่า  "ฉันไม่เชื่อเรื่องลางสังหรณ์หรือคำทำนาย" ว่าแล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ซึ่งมีแฮร์รี่กับรอนนั่งอยู่ก่อนแล้ว  และมองดูเธอมาตลอด ตั้งแต่เธอเข้ามาในห้องโถง โจนาธานนั้นยิ้มให้กับตัวเองพร้อมกับหัวเราะหึๆแล้วจึงเดินไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ "ใครน่ะ"  รอนถามเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เธอเดินมาถึงโต๊ะ "โจนาธาน"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  "ปีห้า  บ้านฮัฟเฟิลพัฟ" "แล้วเธอไปรู้จักกับเขาได้ยังไงกัน"  รอนถามต่อ "เจอกันที่ห้องสมุดน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "แล้วทำไมเธอถึงเดินมาด้วยกันล่ะ..แล้วทำไม..."  รอนยังไม่เลิกสงสัย  แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค  เฮอร์ไมโอนี่ก็สวนขึ้นมาทันที "ช่างฉันเถอะน่า..ไม่มีอะไรหรอก"  พูดจบก็หันไปหาแฮร์รี่  "วันนี้เป็นไงบ้างล่ะ..แฮร์รี่  ที่ฮอกส์มี้ดน่ะ" "ก็ดี "  แฮร์รี่ตอบ  "จริงๆก็ไม่มีอะไรมากหรอก  เราเสียเวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่งคุย  แล้วก็ดื่มบัตเตอร์เบียร์กันน่ะ  เออใช่!"  ว่าแล้วแฮร์รี่ก็เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อคลุม  "ฉันเอามาฝากเธอด้วยนะ" เขาหยิบบัตเตอร์เบียร์ออกมาส่งให้เฮอร์ไมโอนี่ "ขอบใจนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  แล้วหันมาหารอนซึ่งมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมตอบคำถามของเขา  "แล้วเธอล่ะ  รอน " "สนุกมากๆเลยล่ะ"  รอนตอบ  แต่สายตายังพยายามจับผิดเฮอร์ไมโอนี่อยู่  "เราก็ไปซื้อขนมที่ร้านฮันนี่ดุ๊กส์  แล้วก็ไปที่ร้านไม้กวาดสามอันมาเหมือนกัน  เอ้า..นี่ขนมที่ฉันเอามาฝากเธอ"  เขาหยิบขนมต่างๆนาๆออกมาส่งให้เฮอร์ไมโอนี่  "แต่ว่านะเฮอร์ไมโอนี่..ฉันยังสงสัยเรื่องนายโจนาธานนั่น..." "เพิ่งรู้จักกันวันนี้เองน่า!"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  เริ่มรำคาญที่รอนเซ้าซี้แล้ว  "ถึงเธอจะถามอะไรมา ฉันก็ตอบเธอไม่ได้หรอก!" "เหรอ..."  รอนพูดอย่างไม่ค่อยจะยอมเชื่อนัก  "ก็แล้วไป  แต่ฉันว่า..."  รอนเริ่มจะซักต่ออีกแล้ว "กินข้าวกันดีกว่าน่า  ฉันหิวจะแย่แล้ว"  แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะมีท่าทีว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว... เช้าวันจันทร์  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่เดินจากหอบ้านกริฟฟินดอร์มาที่ห้องโถงกลางเพื่อมากินอาหารเช้าด้วยกัน  และที่หน้าประตูห้องโถงกลางนั่นเอง  โจนาธานยืนยิ้มรออยู่แล้ว "ไง!"  โจนาธานทักขึ้นด้วยเสียงสดใส  "บอกแล้วว่าเราต้องเจอกันอีกบ่อยๆ" "ถ้าเธอมาดักรอฉันอย่างนี้  เราก็ต้องเจอกันบ่อยแน่ล่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "ฮ่าๆๆ  ก็คงจะจริงอย่างนั้นนะ"  โจนาธานหัวเราะแล้วก็หันไปที่แฮรี่กับรอน  "สวัสดี  ผมโจนาธาน น็อตต์อยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ" "เรารู้จักนายแล้ว"  รอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด  โจนาธานหัวเราะหึๆในลำคอ   "ผมก็รู้จักคุณสองคน"  เขาพูดดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นดูมุ่งมั่น  "หวังว่าเราคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ"  เขายื่นมือออกมาให้รอนจับ  รอนทำท่าเหมือนจะไม่ยอมจับมือด้วย  แฮร์รี่จึงยื่นมือของเขาออกไปจับมือกับโจนาธานแทนและกระทุ้งสีข้างรอนทีหนึ่ง "ผมก็คิดว่าเราคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้"  แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยิ้มให้   "เอ่อ..คุณจะว่าอะไรมั๊ยถ้าผม..."  โจนาธานหันมาสบตาเฮอร์ไมโอนี่แวบนึง  "ผมจะขอพูดกับเฮอร์ไมโอนี่สักหน่อย" "ก็พูดตรงนี้เลยซิ"  รอนขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ   "ได้ซิ..ตามสบายเถอะนะ"  แฮร์รี่บอกกับโจนาธานพร้อมกับกระทุ้งสีข้างรอนอีกหนึ่งที  แล้วลากเขาออกมา  "แล้วเจอกันที่โต๊ะนะ"  แฮร์รี่หันไปบอกเฮอร์ไมโอนี่  แล้วฉุดรอนที่มีท่าทางฮึดฮัดไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ "นายเป็นอะไรของนายน่ะรอน!"  แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย  "เพิ่งจะเจอกันกับเขาแท้ๆนะ" "ฉันไม่รู้!"  รอนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด  "ฉันไม่ถูกชะตากับหมอนั่น" "นายคิดมากไปรึเปล่า"  แฮร์รี่ถาม   "ฉันไม่เคยเห็นนายนั่นเลยนะ!"  รอนยังคงกระฟัดกระเฟียดต่อไป  "ถ้าอยู่ปีเดียวกับเรา  เราก็ควรที่จะเคยเห็นหน้าเขาซิ  เราก็เรียนรวมกับบ้านฮัฟเฟิลพัฟมาตั้งหลายปีแล้วนะ!" "อืม..มันก็จริงของนาย"  แฮร์รี่เห็นด้วย  "แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่นายจะไม่ชอบหน้าเขาซะหน่อย" "ไม่รู้ล่ะ! ไม่ถูกชะตาก็คือไม่ถูกชะตา!"  พูดจบรอนก็ลงมือตักไส้กรอกหลายชิ้นใส่จานโดยที่ยังมีท่าทางหงุดหงิดไม่หาย  และคอยชำเลืองมองไปที่ประตูห้องโถง  แฮร์รี่เองก็ได้แต่ยักไหล่  แล้วก็หันไปตักไส้กรอกใส่จานของเขาบ้าง  แต่ก็ยังไม่วายต้องมองไปที่ประตูห้องโถงเช่นกัน แฮร์รี่ละสายตาจากประตูหน้ากลับมาที่จานของเขาและกำลังจะลงมือกินอาหารเช้าต่อไป  พลันสายตาเขาก็เห็นใครคนหนึ่งเสียก่อน   "อ๊ะ! นั่นจัสตินนี่..."  แฮรี่หมายถึงจัสติน ฟินช์-เฟล็ทชลีย์  เด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่เคยเข้าใจผิดคิดว่าแฮร์รี่เป็นทายาทของซัลลาซาร์ สลิธิรินตอนที่พวกเขาอยู่ชั้นปีที่สอง "ดีเลย  ลองไปถามเรื่องนายโจนาธานนั่นดูดีกว่า"  รอนรีบออกความเห็นและพุ่งไปหาจัสตินทันที  โดยมีแฮร์รี่ตามไปติดๆ  แล้วทั้งสามก็ลงเอยด้วยการที่รอนลากจัสตินมานั่งคุยที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ "อ๋อ..โจนาธานน่ะเหรอ"  จัสตินพูดขึ้นอย่างไม่แปลกใจเมื่อรอนถามเรื่องเกี่ยวกับโจนาธาน "นั่นแหละ  ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร  แล้วทำไมพวกเราไม่เคยเห็นเขามาก่อน  ทั้งๆที่ก็เคยเรียนรวมกันตั้งหลายวิชา"  รอนถามจัสติน   "ฮ่าๆๆ  พวกนายก็เป็นอีกคนแล้วที่มาถามฉันเรื่องนี้น่ะ"  ว่าแล้วจัสตินก็หัวเราะลงคออีกครั้ง  "ก็น่าอยู่หรอกนะที่พวกนายจะไม่คุ้นหน้าเขาน่ะ  เพราะเมื่อก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้หรอก" "หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่ใช่แบบนี้น่ะ"  แฮร์รี่ถามพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย "ก็เมื่อก่อนโจนาธานน่ะอ้วนจะตาย"  จัสตินเฉลย  "อืม..พอๆกับเนวิลล์ได้มั๊ง  แถมยังใส่แว่นหนาเตอะ  แล้วก็ยังขี้อาย  ไม่ค่อยพูดค่อยจาอีกต่างหาก  วันๆเอาแต่เรียนหนังสือน่ะ"  จัสตินหยุดและเริ่มทำท่าคิด  "จะว่าไปก็คล้ายๆเฮอร์ไมโอนี่นะ  แต่เขาพูดน้อยกว่าเฮอร์ไมโอนี่เยอะ  แล้วพอปิดช่วงคริสมาสต์ที่ผ่านมา"  จัสตินเล่าต่อหลังจากเห็นแฮร์รี่ทำตาโต  และรอนที่ทำสีหน้าเหมือนอยากชกใครสักคนตอนที่จัสตินพูดว่าโจนาธานเหมือนเฮอร์ไมโอนี่  "พวกบ้านเราตกใจกันใหญ่เลยล่ะ  ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรมา  เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย  ขนาดพวกเราเห็นทีแรกยังจำไม่ได้  เขาผอมลงเยอะ  แล้วก็เปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์ด้วย" "คอน..อะไรนะ"  รอนถามด้วยสีหน้างุนงงเต็มที่ "คอนแทคเลนส์"  แฮร์รี่เริ่มอธิบาย  "มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ของพวกมักเกิ้ลน่ะ  ใช้แทนแว่นตาไง  มันคล้ายแก้วบางๆแล้วก็เอาใส่ไว้ที่ลูกตาจะทำให้เห็นชัดได้เหมือนแว่นตา" "ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกนะ"  รอนยักไหล่  "แต่ช่างเถอะ  จัสติน  แล้วไงต่อ"  รอนหันไปหา    จัสติน "แล้วนิสัยก็เปลี่ยนไปด้วย  จากที่เคยเงียบๆเดี๋ยวนี้พูดจ้อเลย  แล้วเขาคุยสนุกด้วยนะ  พวกเพื่อนๆบ้านเราชอบเขากันทุกคนเลยล่ะ"  จัสตินเล่าต่อ "อืม..ฉันเข้าใจล่ะ"  แฮร์รี่พูด  "มิน่าล่ะ  ฉันถึงไม่คุ้นหน้าเขาเลย" "แต่ฉันรู้สึกว่านายโจนาธานนั่นจะพยายามตีสนิทกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่นะ"  รอนพูดขึ้นเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดพลางชำเลืองมองไปที่ประตูหน้า  ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่กับโจนาธานยังคงคุยกันอยู่ที่นั่น + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:37:05 A:66.119.33.170 X:203.209.28.146, 10.100.4.117 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ไม่รู้ซินะ"  จัสตินพูดพลางคิด  "แต่ก็เคยได้ยินเขาพูดชื่นชมเฮอร์ไมโอนี่มาตั้งนานแล้วล่ะ  เรื่องความเก่งของเธอน่ะ  ที่ขนาดเมื่อก่อนเขาไม่ค่อยพูดนะ" รอนสนใจขึ้นมาทันที  ทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  จึงถามจัสติน  "แต่ว่านะ..เขาก็คงมีข้อเสียบ้างเหมือนกันล่ะน่า..ฉันหมายถึง..เขาก็อาจจะมีนิสัยที่ไม่ค่อยเข้าท่าบ้าง  ฉันเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่น่ะ  ฉันว่าหมอนั่นท่าทางไม่น่าไว้ใจ" "อืม..."  จัสตินกำลังใช้ความคิดอีกครั้ง  "ถ้าจะพูดถึงโจนาธานในตอนนี้ล่ะก็นะ  ฉันว่าเขาก็ดีนะ เรียนก็เก่ง  คือ..เขาเป็นที่หนึ่งในบ้านฮัฟเฟิลพัฟน่ะ  มนุษย์สัมพันธ์ก็ดี  แล้วตั้งแต่ผอมลงนี่เขาก็ดูดีขึ้นมากด้วย.." "ฉันว่าเขาหล่อทีเดียวล่ะ"  แฮนนาห์ อับบอตเด็กผู้หญิงบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่เดินเข้ามาข้างหลังจัสตินพูดขึ้น  "ไม่น่าเชื่อนะว่าเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้น"  ว่าแล้วเธอก็หัวเราะคิกคักซึ่งนั่นทำให้รอนหมั่นไส้เป็นอย่างมาก   "ฉันมาตามจัสตินกลับไปที่โต๊ะน่ะ  เพื่อนๆรออยู่" "งั้นฉันไปล่ะนะ"  จัสตินบอกลาแฮร์รี่กับรอน  "เออ..นี่ รอน"  จัสตินหันกลับมาพูดกับรอนในขณะที่กำลังจะเดินไป  "ฉันว่านายไม่ต้องเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่มากนักหรอกนะ  ถ้าโจนาธานชอบเฮอร์ไมโอนี่จริงๆล่ะก็  ฉันก็ขอเป็นคนหนึ่งที่รับรองได้ล่ะว่าเขาเป็นคนดีที่น่าคบทีเดียว"  พูดจบจัสตินก็เดินตามแฮนนาห์ไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ "ให้มันได้อย่างนี้ซินะ!"  รอนบ่นเสียงดัง   "แล้วนายจะหงุดหงิดไปทำไมอีกนะรอน  ก็ได้รู้เรื่องที่อยากรู้แล้วไง"  แฮร์รี่ถามรอนด้วยความสงสัย   "ก็จริงอย่างที่จัสตินว่านะ  ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลยถ้าโจนาธานจะชอบเฮอร์ไมโอนี่  หรือแม้กระทั่งเฮอร์ไมโอนี่จะชอบโจนาธานก็เถอะ" "ฉันไม่สนหรอก  แต่ฉันไม่ถูกชะตากับหมอนั่น  เฮอะ!"  รอนยังบ่นไม่หยุดด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวกระ แทกส้อมจนผักบรอคโคลี่กระเด็นออกนอกจานของเขา   แฮร์รี่ส่ายหน้า  รู้สึกระอากับความดื้อดึงของรอน  เมื่อคราวของวิกเตอร์ ครัมก็ทีนึงแล้ว ที่รอนเป็นแบบนี้มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย  ถ้าเฮอร์ไมโอนี่จะมีคนที่ชอบขึ้นมาบ้าง  แฮร์รี่คิด.. ทันใดนั้น  เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก  มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆอย่างนั้นหรือ เช้าวันนั้น  หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่คุยกับโจนาธานเสร็จแล้วและกลับมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์  รอนไม่พูดกับเฮอร์ไมโอนี่  ไม่ถามอะไรทั้งนั้น  แต่กลับก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาไปอย่างไม่สนใจใคร  ซึ่งนั่นทำให้แฮร์รี่แปลกใจมาก  ตอนแรกเขาคาดว่ารอนคงจะรีบสอบสวนเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เธอมาถึงโต๊ะแน่ๆ "รอนเขาเป็นอะไรน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ที่สังเกตเห็นอาการผิดปกตินี้เช่นกันกระซิบถามแฮร์รี่   "ฉันก็ไม่แน่ใจนะ"  แฮร์รี่กระซิบตอบ  และยิ่งกระซิบมากขึ้นอีก  "แต่น่าจะเป็นเพราะโจนาธาน" "โจนาธาน!"  เฮอร์ไมโอนี่หลุดปากพูดเสียงดังเกินกระซิบไปหน่อยจนรอนหันมามองแวบนึงแต่ก็ก้มลงกินอาหารของเขาต่อไป  แต่แฮร์รี่สังเกตว่ารอนหั่นไส้กรอกของเขาด้วยท่าทางเคียดแค้นอะไรบางอย่าง "แล้วโจนาธานเกี่ยวอะไรด้วย"  เฮอร์ไมโอนี่ลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบเหมือนเดิม  "เขาทำอะไรรอนเหรอ" "ก็เปล่าหรอก "  แฮร์รี่ตอบ  "แต่คงเพราะ..จะว่ายังไงดีล่ะ  ก็เหมือนตอนวิกเตอร์ ครัมน่ะ" "อ๋อ..ฉันเข้าใจล่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางทำสีหน้าเอือมระอาเต็มทน  "งั้นปล่อยให้เขาบ้าไปสักพักก็แล้วกัน  กินต่อเถอะแฮร์รี่"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ตักไข่เพิ่มใส่จานของเธอ   แฮร์รี่หันไปมองดูรอน  จากนั้นจึงคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งวิกเตอร์ ครัมมาชอบเฮอร์ไมโอนี่  รอนก็ทำตัวแบบนี้  แต่สักพักเขาก็เลิก  งั้นคราวนี้ก็คงจะเหมือนกัน  แต่คราวนั้นอาจจะเป็นเพราะแฮร์รี่ต้องผจญกับภารกิจต่างๆของตัวแทน  รอนจึงมาสนใจเรื่องของเขามากกว่า  แต่คราวนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว  เขาอาจจะไม่ยอมเลิกก็ได้  นี่ถ้าเขาไม่รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาทั้งสามเป็นเพื่อนรักกันมากแค่ไหน  เขาคงจะคิดว่ารอนนั้น "หึง" เฮอร์ไมโอนี่แน่ๆ หลังอาหารเช้า  พวกเขาทั้งสามคนไปเข้าชั้นเรียนวิชาแปลงร่าง  ระหว่างเรียนนั้นไม่มีใครคุยกันเลย  ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีใครคุยกันในชั้นเรียนของศาสตราจารย์มักกอลนากัล  แต่สำหรับแฮร์รี่แล้วมันก็ยังถือว่าเงียบผิดปกติทีเดียว  อย่างน้อยๆพวกเขาสามคนก็ยังหาโอกาสแอบคุยกันนิดๆหน่อยๆจนได้  แต่วันนี้ไม่มีเลย  จนกระทั่งกระดิ่งหมดชั่วโมงเรียนดังขึ้น "อย่าลืมการบ้านของพวกเธอนะ  เรียงความเรื่อง 'ถ้าเธอเป็นพ่อมดแอนนิเมจัส เธอจะเป็นสัตว์อะไรพร้อมเหตุผล'  ส่งวันจันทร์หน้านะ"  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลย้ำกับนักเรียน ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปเข้าชั้นเรียนวิชาคาถานั้น  ก็มีเสียงหนึ่งร้องเรียกจากด้านหลัง "แฮร์รี่!"  โช แชงนั่นเอง "อือ..ว่าไง"  แฮร์รี่ตอบรับเขินๆ   "คือ..ขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ" "ได้..ได้ซิ"  แฮร์รี่ตอบ  "แล้วฉันจะไปเจอพวกนายที่ห้องเรียนนะ"  แฮร์รี่หันมาบอกรอนกับเฮอร์ไมโอนี่  เมื่อรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปแล้ว  โชก็พูดขึ้น "สัญญาเรื่องซ้อมควิดดิชน่ะ"  โชพูดพลางยิ้มหวานให้แฮร์รี่อีกแล้ว  "บ่ายนี้ฉันว่าง  แล้วเธอล่ะ" "อ๋อ..เอ่อ "  แฮร์รี่อึกอักพลางค้นหาตารางเรียนของเขา  เขารู้สึกประหม่าจนกระทั่งลืมตารางเรียนของตัวเองหมดแล้ว  "บ่ายนี้ว่าง  ผมไม่มีเรียนแล้ว"  แฮร์รี่ตอบหลังจากใช้เวลาค้นหาตารางเรียนอยู่ราวๆ 5 นาที  พร้อมกับทำหนังสือตกพื้นไปสองสามเล่มเพราะความประหม่า "งั้นเจอกันที่สนามตอนบ่ายนะ"  โชบอกกับแฮร์รี่ "ตกลง..แล้วเจอกัน"   เมื่อแยกจากแฮรี่กับโชมา  รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ต่างเดินด้วยกันมาเงียบๆ  ไม่มีใครคุยกับใคร จนกระทั่งทั้งคู่เลี้ยวที่ทางแยกนึง  พวกเขาก็เดินชนกับใครคนหนึ่งอย่างจังจนข้าวของกระเด็นเกลื่อนพื้นไปหมด "ขอโทษนะ  ฉันไม่ทันได้ดู"  รอนละล่ำละลักพูด "ฉันก็ไม่ทันระวังเหมือนกัน  อ้าว..รอน!" คนที่พวกเขาเดินชนคือเทเรซ่านั่นเอง "เทเรซ่า!"  รอนร้องขึ้น  "กำลังจะรีบไปไหนเหรอ"  รอนถามด้วยดวงตาเป็นประกายขณะก้มลงเก็บของที่หล่น "ก็จะไปหาเธอนั่นแหละ"  เทเรซ่าพูด  ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆพลางชำเลืองมองดูเฮอร์ไมโอนี่ "ฉันจะเอานี่ไปให้เธอดู"  พูดจบเธอก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นจากพื้น  หน้าปกเป็นสีส้มบาดตา เขียนไว้ว่า "รวมภาพทีมแคนนอนส์ตั้งแต่ปี 1850 ถึงปัจจุบัน" "โอ้โห!"  รอนอุทาน  "เธอไปเอามาจากไหนกันเนี่ย!" "พ่อฉันส่งมาให้"  เทเรซ่าพูดพร้อมกับเปิดหนังสือ  "นี่..เธอดูตรงนี้นะ..."   เฮอร์ไมโอนี่นั้นเก็บข้าวของของเธอที่หล่นลงพื้นจนหมดแล้ว  เมื่อเห็นว่ารอนกับเทเรซ่าคงจะคุยกันอีกนาน  จึงเอ่ยขึ้น  "ฉันจะไปรอที่ห้องเรียนนะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอกรอน "อ๋อ..อือๆ"  รอนตอบรับโดยไม่หันมามองเฮอร์ไมโอนี่เลย  แล้วก็กลับไปสนใจเทเรซ่ากับหนังสือรวมภาพเล่มนั้นต่อ เฮอร์ไมโอนี่เดินมาเงียบๆคนเดียวตามระเบียงทางเดิน  เธอมองไปนอกหน้าต่างสลับกับถอนหายใจเป็นครั้งคราว  ความรู้สึกขัดแย้งกันในใจของเธอนั้นกำลังทำให้เธอสับสน  เธอคิดว่าเธอเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว  แต่ตอนนี้..เธอเริ่มไม่แน่ใจนัก "ฉันควรจะทำยังไงดีนะ..."  เธอพึมพำกับตัวเองแล้วเดินอย่างเศร้าสร้อยไปตามทางเดิน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึงชั้นเรียนวิชาเวทมนตร์คาถานั้น  ในชั้นเรียนมีเด็กกริฟฟินดอร์บางคนมาถึงก่อนแล้ว  ปาราวตีก็เป็นหนึ่งในนั้น  แต่ศาสตราจารย์ฟลิตวิกยังไม่มา "ศาสตราจารย์ฟลิตวิกจะมาช้า 15 นาทีนะ  เห็นว่ามีธุระอะไรซักอย่างกับศาสตราจารย์สเปราต์น่ะ  ว่าแต่..แฮรี่กับรอนไปไหนเสียล่ะ  ทำไมเธอถึงมาคนเดียว"  ปาราวตีพูดขึ้นทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงที่โต๊ะ "เจอเพื่อนกลางทางน่ะเลยแวะคุยกันอยู่  อีกเดี๋ยวก็มา"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  พยายามพูดเหมือนไม่ใส่ใจอะไรนัก "เพื่อนผู้หญิงหรือเปล่า" ลาเวนเดอร์ถามขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกายอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ "เห็นเขาลือกันนะว่าแฮร์รี่น่ะมีแฟนแล้ว" "ไม่รู้ซิ..เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนี่"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางก้มหยิบหนังสือเรียนออกจากกระเป๋า "แหม..อย่าปิดกันเลยน่า  เรื่องแค่นี้เอง  บอกพวกเราเถอะนะ..นะ"  ปาราวตีพยายามจะให้เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้ฟังให้ได้ "นั่นซิ  เราไม่ไปเล่าให้ใครฟังหรอกนะ"  ลาเวนเดอร์เสริม "ก๊อก ก๊อก"  เสียงเคาะประตูดังขึ้น  ทำให้ทุกคนในห้องหันไปมอง  โจนาธานอีกแล้ว.. "ขอโทษนะที่มารบกวน  แต่..เอ่อ..คือว่าผมมี..."  โจนาธานพูดได้เพียงเท่านั้น  เฮอร์ไมโอนี่ก็แทรกขึ้นทันที "ขอตัวเดี๋ยวนะ  เพื่อนฉันมา  คงจะมาเอาหนังสือน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดกับปาราวตีและลาเวนเดอร์  แล้วรีบลุกขึ้นเพื่อจะหาทางหลีกเลี่ยงคำถามชวนอึดอัดใจของทั้งสองคน "แล้วไหนล่ะหนังสือ"  ลาเวนเดอร์ทักขึ้นด้วยความแปลกใจระคนสงสัยเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้หยิบหนังสือไปด้วยสักเล่มเดียว "ก็..ก็..นี่ไง"  เฮอร์ไมโอนี่รีบกลับมาหยิบหนังสือ วิวัฒนาการของพ่อมดและแม่มดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและการเปรียบเทียบในแต่ละยุค จากกระเป๋าของเธอ  และรีบเดินไปหาโจนาธานทันที "แต่ผมไม่ได้จะมาเอาหนังสือนะ"  โจนาธานพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความงุนงงเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินมาหาเขา   "แค่ข้ออ้างน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ  และเมื่อเห็นสีหน้างงๆของโจนาธานเธอจึงว่า  "ช่างเถอะ  แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง  ตอนนี้ไปหาที่อื่นคุยกันก่อนดีกว่า"  ว่าแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็จูงมือโจนาธานเดินออกจากชั้นเรียนไป "คู่นี้ก็มีอะไรแปลกๆนะ"  ปาราวตีหันไปพูดกับลาเวนเดอร์ซึ่งพยักหน้าเห็นด้วยและมองตามทั้งคู่ไปจนลับสายตาด้วยความสงสัยและอยากรู้ยิ่งนัก แฮร์รี่นั้นเมื่อคุยกับโช แชงเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปตามระเบียงเพื่อไปเข้าชั้นเรียนวิชาคาถา  และเจอกับรอนที่กำลังคุยกับเทเรซ่าอยู่ระหว่างทาง   "อ้าว..นายมาแวะอยู่ที่นี่เอง"  แฮร์รี่พูดพร้อมกับมองหาเฮอร์ไมโอนี่  "เฮอร์ไมโอนี่ล่ะ" "ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว"  รอนพูดพร้อมกับยักไหล่  "คงกลัวว่าจะไปเข้าชั้นเรียนไม่ทันมั๊ง  เดี๋ยวจะสอบไม่ได้ 120% อีกอะไรทำนองนั้น" "ฉันก็คิดว่าเรากำลังจะไปสายแล้วล่ะ"  แฮร์รี่พูดหลังจากก้มลงดูนาฬิกา "เออ..จริงของนาย  งั้นฉันไปก่อนนะ  แล้วคุยกันต่อทีหลังแล้วกัน"  ประโยคหลังนั้นรอนหันไปพูดกับเทเรซ่า "จ้ะ..แล้วเจอกันนะ"  เทเรซ่าพูดกับรอนแล้วหันมายิ้มให้แฮร์รี่  ก่อนจะเดินจากไป + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:38:45 A:66.119.33.135 X:203.209.28.146, 10.100.3.111 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อแฮร์รี่กับรอนเดินมาถึงชั้นเรียน  ทั้งคู่แปลกใจที่ไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่  ซึ่งอาการนี้คงแสดงออกอย่างชัดเจนบนสีหน้า  เพราะลาเวนเดอร์ตอบความสงสัยของพวกเขาได้อย่างทันท่วงที "เฮอร์ไมโอนี่ออกไปกับใครไม่รู้  เห็นว่าเอาหนังสือไปให้เพื่อนหรืออะไรนี่แหละ" "ใครกัน..ผู้ชายหรือผู้หญิง"  รอนเองก็ถามทันทีเช่นกัน "ผู้ชาย"  ปาราวตีตอบ  "ไม่เคยเห็นหน้าเหมือนกัน" "แล้วอาจารย์ยังไม่มาอีกเหรอ"  แฮร์รี่ถามขึ้น "มีธุระน่ะ  อีกเดี๋ยวก็คงมา"  ลาเวนเดอร์ตอบและกำลังจะอ้าปากถามคำถามต่อไป  ก็พอดีกับที่ศาสตราจารย์ฟลิตวิกมาถึงพอดี "ขอโทษทีนักเรียน  พอดีมีธุระเรื่องการใช้คาถากับพวกพืชมีพิษของศาสตรจารย์สเปราต์นิดหน่อย"  ศาสตราจารย์ฟวิตวิกพูดด้วยเสียงแหลมสูงเช่นเคย  "เรามาเริ่มเรียนคาถาต่อไปกันดีกว่า  ทุกคนเปิดหนังสือไปที่หน้า 253 บทที่ว่าด้วยเรื่อง..." "ต้องเป็นนายโจนาธานนั่นอีกแน่ๆ"  รอนหันมาพูดกับแฮร์รี่  "ฉันไม่ชอบนายนี่เลยจริงๆ  นายโจนาธาน น็อตต์อะไรเนี่ย..."  รอนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตามเคย "น็อตต์เหรอ..."  แฮร์รี่พึมพำขึ้นเหมือนรู้สึกอะไรบางอย่าง "ทำไมเหรอ"  รอนหันมาถามด้วยความสงสัย "ไม่รู้ซิ  แต่ฉันว่าฉันเคยได้ยินนามสกุลนี้มาก่อนที่ไหนสักแห่ง"  แฮร์รี่พยายามนึกแต่นึกไม่ออก "ฉันว่าไม่เห็นต้องสนใจเรื่องนามสกุลของหมอนี่เลย  ฉันว่าหมอนี่ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสักอย่าง" "อืม..."  แฮร์รี่ตอบแต่ยังคงทำสีหน้าครุ่นคิด เฮอร์ไมโอนี่นั้น  หลังจากหลบออกมาจากชั้นเรียนแล้วก็เดินนำโจนาธานไปที่ระเบียงที่ปลอดผู้คนแห่งหนึ่ง "เอาล่ะ  ตกลงเธอมีเรื่องอะไรถึงมาหาฉันเหรอ"  เฮอร์ไมโอนี่ถาม "แล้วคุณล่ะ  มีเรื่องอะไรรึเปล่าถึงต้องหนีออกมาอย่างนี้"  โจนาธานถามกลับบ้าง  ซึ่งถ้าเฮอร์ไมโอนี่เข้าใจไม่ผิดล่ะก็น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นห่วงเป็นใยมากทีเดียว "ก็แค่ขี้เกียจตอบคำถามน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเบื่อๆและยักไหล่  "เพื่อนของฉันเขาถามอะไรบางอย่างที่ฉันตอบไม่ได้น่ะ  ก็เลยหาทางเลี่ยงออกมา" "อะไรกัน!"  โจนาธานทำสีหน้าตกใจ  ซึ่งมองดูแล้วออกจะเป็นเชิงล้อเลียนเสียมากกว่า  "มีอะไรที่คนอย่างเฮอร์ไมโอนี่จะตอบไม่ได้ด้วยเหรอ" "ช่างฉันเถอะ!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหงุดหงิด  และเมื่อเห็นโจนาธานยิ้มล้อเลียนเธอจึงตีเขาที่ไหล่ทีหนึ่ง  "อย่าน่า!  ว่าแต่เรื่องของเธอล่ะ" "อ๋อ..คือว่า "  พูดถึงตรงนี้โจนาธานก็เริ่มอึกอัก  ซึ่งก็ดูแปลกมากในสายตาของเฮอร์ไมโอนี่  เพราะที่ผ่านมาเขาจะค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงทีเดียว  "วันไปเที่ยวฮอกมี้ดส์สัปดาห์หน้า..คุณจะไปกับผมได้มั๊ย" "อืม..ไม่รู้ซิ"  เฮอร์ไมโอนี่เป็นฝ่ายไม่มั่นใจบ้าง  "ฉันอาจจะไปกับแฮร์รี่กับรอน..."  ถึงตรงนี้เธอก็หยุดคิด  บางทีคราวหน้ารอนกับแฮร์รี่ก็คงจะมีคนที่พวกเขาต้องไปด้วยเหมือนครั้งที่ผ่านมา  "ตกลง..ฉันจะไปกับเธอ"  ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจ โจนาธานยิ้มกว้างที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดหมาย "นี่ๆ  เฮอร์ไมโอนี่เขาไปที่ไหนน่ะ  เธอรู้รึเปล่า"  รอนหันไปกระซิบถามปาราวตีเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่มาช้า "ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ  ไม่ได้ตามติดเขาทุกฝีก้าวนี่"  ปาราวตีพูดฉุนๆ รอนยิ้มแห้งๆให้ปาราวตี  แล้วหันไปมองที่ประตูอย่างหงุดหงิด  ตอนนั้นเองเฮอร์ไมโอนี่ก็เปิดประตูเข้ามาในชั้นเรียน "ขอโทษค่ะศาสตราจารย์ที่หนูมาสาย  พอดีเอาหนังสือไปคืนเพื่อนน่ะค่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่รีบขอโทษศาสตราจารย์ฟลิตวิกทันที "ไม่เป็นไรๆ  เราเพิ่งเริ่มไปได้ 10 นาทีเท่านั้น  แต่คราวหลังอย่ามาสายอีกล่ะ"  ศาสตราจารย์ฟลิตวิกพูดอย่างนุ่มนวล "ค่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่รับคำแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆรอน "มัวแต่คุยกับหมอนั่นอยู่มากกว่าล่ะมั๊ง"  เสียงของรอนพูดขึ้นมาลอยๆ  แต่แน่นอนว่านั่นเป็นการจงใจให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน "ก็ยังดีกว่าบางคนที่มัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนลืมการบ้านของตัวเองแล้วกัน"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็หยิบม้วนกระดาษขึ้นมา  มันเป็นการบ้านวิชาเวทมนตร์คาถาที่ต้องส่งวันนี้ของรอน  ซึ่งเขาทำตกไว้ตอนที่พวกเขาเดินชนกับเทเรซ่าก่อนจะมาเข้าชั้นเรียน "การบ้านฉัน!"  รอนร้องขึ้นเบาๆแล้วพยายามคว้าไปจากเฮอร์ไมโอนี่   "แหม..ฉันว่าจะเอาไว้ใช้ทดเลขวิชาตัวเลขมหัศจรรย์สักหน่อย  กระดาษทดหมดพอดี"  เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  แต่สีหน้าเธอดูสะใจเป็นอย่างมาก  พลางพลิกม้วนกระดาษไปมา "เอาการบ้านของฉันคืนมานะ"  รอนพยายามข่มขู่ "ตายแล้ว! ฉันว่ามันยาวเกินไปหน่อยนะ  น่าจะทำให้สั้นลงอีกสักนิด"  ว่าแล้วเธอก็ทำท่าเหมือนจะฉีกม้วนกระดาษนั้น "อย่านะ!"  รอนร้องเสียงดังกว่าเดิมและพยายามคว้าม้วนกระดาษจากมือเฮอร์ไมโอนี่ให้ได้  จนศาสตรา จารย์ฟลิตวิกเริ่มสังเกตเห็น "วีสลีย์! เธอทำอะไรน่ะ"  ศาสตราจารย์ฟลิตวิกถามเมื่อเห็นว่ารอนยืนขึ้นและทำท่าประหลาดๆ "เปล่าครับอาจารย์"  รอนตอบเสียงอ่อยๆแล้วค่อยๆนั่งลง  พลางส่งสายตาอย่างโกรธๆให้เฮอร์ไมโอนี่   แฮร์รี่ที่ดูอยู่ตลอดอดขำไม่ได้  เขาสบตาเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเธอยิ้มอย่างสะใจมาให้เขา  และเขาก็คิดว่าสมควรแล้วที่รอนจะโดนแกล้งแบบนี้  เพราะรอนเป็นคนเริ่มหาเรื่องก่อน "ทำไมนายไม่ขอร้องเฮอร์ไมโอนี่ดีๆล่ะ  บางทีเขาอาจจะยอม"  แฮร์รี่แนะนำรอน   รอนทำท่าฮึดฮัดอยู่ครู่หนึ่ง  สุดท้ายก็ยอมทำอย่างที่แฮร์รี่ว่า  "เฮอร์ไมโอนี่..ขอการบ้านฉันคืนเถอะนะ"  รอนพยายามอ้อนวอน "เอ..ฉันว่าฉันได้ยินเสียงอะไรแว่วๆนะ  ฟังไม่ถนัด"  เฮอร์ไมโอนี่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน "ขอการบ้านฉันคืนเถอะนะ  อุตส่าห์ทำทั้งคืน"  รอนยังอ้อนวอนต่อไป "พูดว่าได้โปรดก่อนซิ"  เฮอร์ไมโอนี่แกล้งแหย่ รอนรู้สึกเสียท่าอย่างมาก  แต่ก็กัดฟันพูดออกไป  "ได้โปรด..คืนการบ้านให้ฉันเถอะนะ" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างมีชัย  แล้วส่งการบ้านคืนให้รอน  เธอหันไปสบตาแฮร์รี่  แล้วทั้งคู่ก็เอามือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ  แฮร์รี่คิดว่านี่เป็นเรื่องแปลกทีเดียวที่เฮอร์ไมโอนี่ทำเรื่องอย่างอื่นในชั่วโมงเรียนนอกจากการตั้งใจฟังอาจารย์และจดโน้ต  แฮร์รี่อดคิดไม่ได้ว่านี่อาจจะเป็นเพราะ "โจนาธาน" เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน  ขณะที่ทั้งสามกำลังกินพายไส้เนื้อแกะบดอยู่นั้น  รอนซึ่งหายจากอาการเสียหน้าแล้วนั้นนึกขึ้นได้  จึงถามเฮอร์ไมโอนี่ "เธอคุยอะไรกับหมอนั่นรึเปล่าก่อนเข้าเรียนวิชาคาถาน่ะ" "อ๋อ..ก็ไม่มีอะไรมากหรอก  เขาแค่ชวนฉันไปฮอกมี้ดส์สัปดาห์หน้าน่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วกัดพายเข้าไปคำหนึ่ง  แต่รอนนั้นสำลักน้ำฟักทองออกมา "อะไรนะ!"  เขาพูดหลังจากอาการดีขึ้นแล้ว  "แล้วเธอตอบเขาว่าไง"  รอนจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ "ฉันก็ตอบตกลง"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วหยิบน้ำฟักทองมาดื่มอึกใหญ่  "ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่  ยังไงเธอก็ไปกับเทเรซ่า  แล้วแฮร์รี่ก็ไปกับโช แชงอยู่แล้ว"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็หลบสายตา  แล้วหันไปสนใจกับพายของเธอแทน "แต่..แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!"  รอนยังคงดื้อดึง  "ฉันหมายถึง..ทำไมเธอถึงตกลงกับหมอนั่นง่ายนัก  เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่วันสองวันเอง  แล้วยังจะ..." "แล้วจะทำไมล่ะ!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหงุดหงิดเต็มทน  "มันเรื่องของฉันที่จะไปกับใครก็ได้  ไม่เห็นเกี่ยวกับเธอเสียหน่อย!" "ใจเย็นๆน่าเฮอร์ไมโอนี่"  แฮร์รี่พยายามปลอบเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่เริ่มจะโมโห  "รอนเขาแค่เป็นห่วง " "เธอก็เห็นด้วยกับเขาใช่มั๊ยล่ะ!"  เฮอร์ไมโอนี่หันมาลงที่แฮร์รี่บ้าง  โดยที่แฮรี่ได้แต่ทำสีหน้างุนงง      "แน่ล่ะ!  พวกผู้ชายอย่างเธอก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว  เธอจะมาเข้าใจอะไรฉันล่ะ!"  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็กระแทกเหยือกน้ำฟักทองกับโต๊ะ  แล้วเดินปึงปังจากไป "แล้วทำไมฉันถึงโดนไปด้วยล่ะเนี่ย"  แฮร์รี่หันไปบ่นกับรอนซึ่งยังทำสีหน้าตกตะลึงกับอารมณ์ร้อนของเฮอร์ไมโอนี่อยู่  "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ"   แฮร์รี่กับรอนมองสบตากันแล้วมองตามเฮอร์ไมโอนี่ไปอย่างงุนงง เสร็จจากอาหารลางวันแล้ว  แฮร์รี่และรอนต่างแยกย้ายกันไป  แฮร์รี่นั้นไปหาโชเพื่อฝึกซ้อมควิดดิช (โชขอลองขี่ไม้กวาดไฟร์โบลต์ของแฮร์รี่)  ส่วนรอนนั้นก็ไปหาเทเรซ่าเพราะเขานัดเธอเพื่อคุยเรื่องทีมแคนนอนส์กันต่อ  เฮอร์ไมโอนี่นั้นเมื่ออารมณ์เสียจากมื้อกลางวันแล้วเธอเดินเรื่อยเปื่อยมา  จนเมื่อรู้สึกตัวอีกทีเธอก็กำลังอยู่ที่หน้าต่างบานหนึ่งซึ่งหันออกไปนอกปราสาทและสามารถมองเห็นกระท่อมของแฮกริดได้  เฮอร์ไมโอนี่เห็นว่าแฮกริดกำลังก้มลงเหนือแปลงผักของเขา  คงจะกำลังพรวนดินหรือทำอะไรสักอย่าง (อาจกำลังใช้คาถาเร่งโตวันโตคืน - - เฮอร์ไมโอนี่คิด)  ซึ่งอย่างไรแล้วเธอก็ไม่มีที่ไปสำหรับบ่ายวันนี้  เธอจึงตัดสินใจไปเยี่ยมแฮกริด หลายวันต่อมา.. สถานการณ์ระหว่างเด็กทั้งสามยังคงเป็นเช่นเดิม  แฮร์รี่กับรอนใช้เวลาส่วนใหญ่ที่ว่างไปกับการอยู่กับโช แชงและเทเรซ่า  เฮอร์ไมโอนี่ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ห้องสมุดเหมือนเคย และบางทีก็อาจจะไปเยี่ยมเยียนแฮกริดเพื่อดื่มน้ำชากัน  ส่วนแฮร์รี่และรอนนั้นไม่ได้มาเยี่ยมแฮกริดนานแล้ว "ฉันไม่โทษพวกเขาร็อก.. ก็มีเรื่องที่ต้องสนใจกันอยู่นี่!"  แฮกริดพูดกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างนั้นเมื่อสองวันก่อน รอนนั้นยังคงแสดงอาการไม่เห็นด้วยกับการที่เฮอร์ไมโอนี่คบหากับโจนาธาน (แม้ว่าจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ตาม) อย่างออกนอกหน้า  และลืมเรื่องนี้ไปเมื่ออยู่กับเทเรซ่า  แฮร์รี่ไม่มีความเห็นใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้  แม้ว่าบางขณะเขาจะรู้สึกแปลกๆพิกลบ้าง  แต่เขาก็คิดว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นแม้ว่าจะรู้สึกสับสนและเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก  แต่เธอก็พยายามเก็บมันไว้  และแสดงออกด้วยการดูหนังสืออย่างหนักเพื่อเตรียมสอบปลายภาคแทน   เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง  เด็กๆชั้นปีที่สามขึ้นไปจะได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เป็นครั้งสุดท้ายในช่วงเวลาก่อนการสอบปลายภาค  พวกเด็กๆส่วนใหญ่ไปกัน  แน่นอนว่ามีเฮอร์ไมโอนี่ที่นัดกับโจนาธานเอาไว้  แต่แฮร์รี่และรอนไม่ไปด้วยเหตุผลที่แฮร์รี่นัดกับโชไว้ว่าจะได้ฝึกควิดดิชกัน  โดยที่ไม่มีเสียงดังวุ่นวายในปราสาทมารบกวน (พวกเขาพนันกันไว้ว่าใครจะจับลูกสนิชได้ก่อน)  ส่วนรอนนั้นให้เหตุผลกับแฮร์รี่ว่า "ฉันไม่อยากทนเห็นหน้าหมอนั่น  บัตเตอร์เบียร์ของฉันคงเสียรสชาติหมดแน่ๆ!"   ด้วยเหตุนี้รอนจึงชักชวนเทเรซ่าให้ไปดูแฮร์รี่และโชฝึกซ้อมควิดดิชด้วยกัน  พร้อมทั้งเอาหมากรุกพ่อมดไปเล่นที่สนามควิดดิชด้วยเพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ   + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:41:17 A:216.148.246.70 X:203.209.28.146, 10.101.3.110 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ที่ประตูหน้า  โจนาธานยืนรอเฮอร์ไมโอนี่อยู่แล้ว  เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ไปถึง  เขาก็พูดด้วยอาการเคอะเขินเล็กน้อย  "เอ่อ..ไปกันเลยดีมั๊ย" "เอาสิ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับอย่างร่าเริง  การออกไปข้างนอกบ้างคงช่วยให้ความรู้สึกสับสนและว้าวุ่นในใจของเธอดีขึ้น ที่ฮอกมี้ดส์  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเป็นกองเมื่อได้มาสัมผัสบรรยากาศสบายๆนอกปราสาท  เธอและโจนาธานเดินเข้าร้านต่างๆ  ซื้อขนมมากมายจนแทบจะเอากลับไม่ไหว  และที่ร้านซองโก้  โจนาธานทำให้เฮอร์ไมโอนี่ขำแทบเป็นแทบตายเมื่อเขาเอาลูกอมหัวสัตว์ซึ่งเป็นสินค้าออกใหม่ให้ทดลองฟรีมาใช้ทดลองกับตัวเขาเอง  ซึ่งทำให้เขาต้องมีหัวเป็นม้าอยู่นานครึ่งชั่วโมง ตกบ่าย  พวกเขาเข้าไปหาอะไรดื่มกันที่ร้านไม้กวาดสามอัน  เฮอร์ไมโอนี่ดื่มบัตเตอร์เบียร์เข้าไปถึงสามแก้วเต็มๆ  เพราะโจนาธานท้าเฮอร์ไมโอนี่เพื่อแข่งกันว่าใครจะดื่มได้มากกว่ากัน  ซึ่งผลออกมาว่าเฮอร์ไมโอนี่แพ้  เพราะโจนาธานดื่มเข้าไปถึงเจ็ดแก้ว  ซึ่งทำให้เข้าต้องไปเข้าห้องน้ำถึงสามครั้งหลังจากนั้น "เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว"  โจนาธานพูดเมื่อเดินมาที่โต๊ะหลังจากเข้าห้องน้ำเป็นครั้งที่สาม   "ก็อยากดื่มเข้าไปตั้งเยอะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับกลั้นหัวเราะ  "น่าจะหยุดได้แล้วตั้งแต่ตอนที่ฉันยอมแพ้ตอนแก้วที่สี่" "แหม "  โจนาธานทำท่าอายๆ  "ก็จะได้สร้างสถิติให้กับตัวผมเองไง"  พูดจบทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมๆกัน  "เอ่อ..คือ "  โจนาธานพูดขึ้นหลังจากเสียงหัวเราะหยุดลง  "ผมคิดว่าเราไปเดินเล่นกันหน่อยดีมั๊ย  ไปที่ท้ายหมู่บ้านเป็นไง  ผมยังไม่เคยไปเลย" "อืม..ก็ดีนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับ  เธอเคยไปที่ท้ายหมู่บ้านมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนปีสี่กับแฮร์รี่และรอนเพื่อไปพบกับซีเรียส แบล็ก  บรรยากาศไร้ผู้คนที่นั่นก็ไม่เลวนักหรอก ที่ฮอกวอตส์  หลังจากแฮร์รี่และโช แชงเล่นควิดดิชกันจนเหงื่อโทรมกายแล้ว (แฮร์รี่ชนะพนันเพราะเขาจับลูกสนิชได้ก่อน  แต่โชยังไม่ยอมแพ้และขอแก้ตัวอีกครั้งตอนบ่าย)  โช แชงขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะเข้าไปในปราสาทเพื่อกินอาหารกลางวันกัน (แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบบ่ายสองโมงแล้วก็ตาม)   แฮร์รี่ยังอยู่ที่สนามควิดดิชเพราะรอนกับเทเรซ่ายังคงเล่นหมากรุกพ่อมดติดพันกันอยู่  แฮร์รี่จึงตัดสินใจรอ  เขานั่งลงที่อัฐจรรย์  มองดูรอนกับเทเรซ่าเล่นหมากรุก  และเอนหัวพิงกับที่นั่งด้านหลัง  ไม่ช้าตาของเขาเริ่มหรี่ลงและเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน และภาพบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในหัวของเขา.. ภาพความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งลอร์ดโวลเดอมอร์ได้ร่างของเขาคืนมากลับมาอีกครั้ง  ภาพที่เขาลุกขึ้นมาจากหม้อใบใหญ่  ภาพที่เขาใช้นิ้วขาวซีดกดลงบนตรามารบนแขนของหางหนอน  และผู้เสพความตายจำนวนมากที่ปรากฏกายขึ้นรอบๆ  ภาพที่โวลเดอมอร์กล่าวกับพวกผู้เสพความตายเหล่านั้น  และใช้คำสาปกรีดแทงกับผู้เสพความตายคนหนึ่ง  ผู้เสพความตายคนอื่นๆพยายามจะแก้ตัวต่างๆนาๆ  รวมทั้งลูเซียส มัลฟอย "ใช่  ข้ารู้เรื่องทั้งหมด..ลูเซียส  เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง  ข้าหวังว่าต่อจากนี้ไปเจ้าจะภักดีต่อข้ามากกว่านี้" "แน่นอน  นายท่าน  ท่านมีเมตตานัก  ขอบคุณ..." โวลเดอมอร์พูดถึงผู้เสพความตายคนอื่นๆที่หายไป  เขาเดินไปรอบๆและพูดกับผู้เสพความตายบางคน "แมคแนร์..เจ้าเป็นเพชฌฆาตทำหน้าที่กำจัดสัตว์ดุร้ายให้กระทรวงเวทมนตร์อยู่ตอนนี้ใช่ไหม หางหนอนบอกข้า  ไม่ช้าเจ้าจะมีเหยื่ออื่นที่ดีกว่านั้น  แมคแนร์  ลอร์ดโวลเดอมอร์จะจัดหามาให้" "ขอบคุณ  นายท่าน..ขอบคุณ"  แมคแนร์พึมพำ "แล้วตรงนี้..."  โวลเดอมอร์เคลื่อนกายไปยังร่างใหญ่โตที่สุดที่อยู่ใต้หมวกคลุม  "เรามีแครบ.. ครั้งนี้เจ้าจะทำได้ดีขึ้นอีกใช่ไหมแครบ  แล้วเจ้าล่ะ..กอยล์" ทั้งสองโค้งคำนับอย่างงกๆเงิ่นๆพลางพึมพำอย่างว่าง่าย   "ใช่ขอรับ  นายท่าน..." "เราจะทำดีขึ้น  นายท่าน..." "เจ้าก็ด้วยเหมือนกัน..น็อตต์"  โวลเดอมอร์พูดค่อยๆขณะที่เดินผ่านร่างงองุ้มที่ซ่อนอยู่ใต้เงาของนายกอยล์ "นายท่าน..ข้าขอศิโรราบต่อท่าน  ข้าคือผู้ภักดีต่อท่านที่สุด" ทันใดนั้น  สติของแฮรี่กลับคืนมา  เขาสะดุ้งตื่นขึ้นและมีเหงื่อโทรมมากกว่าตอนเล่นควิดดิชเสียอีก      "น็อตต์!"  แฮร์รี่ตะโกนเสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ "อะไรกัน  แฮร์รี่!"  รอนหันมาดูด้วยสีหน้างุนงง  เทเรซ่าก็เช่นกัน "น็อตต์!  ฉันรู้แล้ว  น็อตต์!"  แฮร์รี่ยังคงละล่ำละลักและตื่นเต้นสับสน "อะไรเหรอแฮร์รี่  นายพูดชื่อหมอนั่นทำไมกัน"  รอนถามอย่างงงวย "ฉันรู้แล้วว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน!"  แฮร์รี่ร้อง  และเหลือบไปมองเทเรซ่า "รอน! เราต้องคุยกัน  ขอตัวนะเทเรซ่า"  แฮร์รี่หันไปบอกเทเรซ่า   ยังไม่ทันที่รอนและเทเรซ่าจะตอบอะไร  แฮร์รี่ก็ลากรอนมาที่ใต้ต้นไม้ข้างอัฐจรรย์  โดยอยู่ไกลจากเทเรซ่า   "ทำไมหรือ..แฮร์รี่"  รอนถามขึ้น  "ชื่อนี้ทำไมเหรอ" "ผู้เสพความตาย..รอน!"  แฮร์รี่ร้อง  "เขาเป็นผู้เสพความตาย!" "หา!"  รอนร้องบ้างด้วยอาการตกใจ  "นายโจนาธานนั่นน่ะนะเป็นผู้เสพความตาย!" "ไม่ใช่หรอก"  แฮร์รี่บอก  "จำได้ไหม  เมื่อปีที่แล้วน่ะ  ตอนที่ฉันเจอกับโวลเดอมอร์อีกครั้ง  แล้วพวกผู้เสพความตายพวกนั้นปรากฏตัวขึ้น" "อย่าพูดชื่อนั้น!"  รอนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก  "แล้วไง" "หนึ่งในนั้นมีคนที่ชื่อน็อตต์อยู่ด้วย  แต่เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว  คงไม่ใช่โจนาธาน"  แฮร์รี่พูดและทำท่าคิด  "แต่ฉันคิดว่าน่าจะมีความเกี่ยวข้องกันอยู่  คงไม่มีพ่อมดที่ชื่อซ้ำกันหลายคนหรอกนะ" "ฉันว่าแล้ว!"  รอนร้องขึ้นอีกด้วยเสียงดังกว่าเดิม  "ฉันบอกแล้วว่าเขาไม่น่าไว้ใจ!  แล้วเฮอร์ไมโอนี่ยังจะไปคบกับหมอนั่น "  ทันใดนั้นรอนและแฮร์รี่มองหน้ากันด้วยสีหน้าตกตะลึงและร้องขึ้นมาพร้อมกัน "เฮอร์ไมโอนี่!  แย่แล้ว!"  ไม่ต้องพูดอะไรกันอีก  แฮร์รี่และรอนออกวิ่งออกจากสนามควิดดิชและมุ่งตรงเข้าไปในปราสาทพร้อมกันทันที  ทั้งคู่รีบตรงไปที่รูปปั้นแม่มดตาเดียวที่อยู่บนทางเดินชั้นสาม  แฮร์รี่ที่วิ่งไปถึงก่อนควักเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมเคาะที่รูปปั้นหิน "ดิสเซนดิอุม!"  โหนกค่อมของรูปปั้นเปิดออกและแฮร์รี่รีบลอดผ่านเข้าไปข้างในทันที  ตามมาติดๆด้วยรอน "ลูมอส!"  แฮร์รี่จุดไฟขึ้นที่ปลายไม้กายสิทธิ์  รอนก็ทำเช่นเดียวกัน  ทั้งคู่ออกวิ่งอีก  แม้ว่าจะทำได้ไม่เร็วนักเพราะเพดานของอุโมงค์นั้นค่อนข้างเตี้ยมาก  แต่พวกเขาก็ยังคงวิ่งไปไม่หยุด "นายว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นยังไงบ้าง"  รอนพูดไปหอบไปทั้งๆที่ยังคงวิ่งอยู่ "ฉันก็ไม่รู้"  แฮร์รี่ตอบ  "หวังว่าคงยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน" "แต่ถ้าเกิด..."  รอนพูดได้เท่านี้ก็หยุดไป "อาจจะไม่มีอะไรก็ได้"  แฮร์รี่พูดในทางที่ดี  "บางทีเขาอาจจะเป็นแค่ญาติห่างๆกัน  หรืออาจจะไม่เกี่ยวข้องกันเลยก็ได้  นายก็เห็นว่าโจนาธานอยู่บ้านฮัฟเฟิลฟัพ" "ก็ไม่จำเป็นว่าสายเลือดเดียวกันจะต้องอยู่บ้านเดียวกันนี่  อย่างปาราวตีกับปัทมา"  รอนแย้ง "ใช่"  แฮร์รี่ยอมรับ  "และก็ไม่จำเป็นว่าพ่อมดที่ไปในทางชั่วร้ายจะต้องมาจากสลิธิริน  ดูอย่างเพ็ตติกรูว์ซิ  เขาอยู่บ้านกริฟฟินดอร์แท้ๆ"  เหตุผลทั้งหลายแหล่ต่างไม่สนับสนุนความคิดในทางที่ดีเอาเสียเลย  ดังนั้นพวกเขาจึงเร่งฝีเท้าขึ้นและไม่มีใครพูดอะไรกันอีก โจนาธานและเฮอร์ไมโอนี่นั้นเดินเรื่อยๆเพื่อไปยังท้ายหมู่บ้าน  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสบายขึ้นหลังจากที่ดื่มบัตเตอร์เบียร์เข้าไปมากขนาดนั้น "ผมชอบบรรยากาศแบบชนบทแบบนี้มากเลย..รู้มั๊ย"  โจนาธานเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินไปด้วยกัน "ฉันเห็นด้วย"  เฮอร์ไมโอนี่รับอย่างรื่นเริง  "ถ้าได้มีบ้านอยู่ในชนบทอย่างนี้ก็คงดี  ฉันเบื่อบ้านในเมืองเต็มทีแล้วเหมือนกัน  แต่ทำไงได้ล่ะ..ก็พ่อกับแม่ของฉันเป็นหมอฟัน" "ผมก็เหมือนกัน"  โจนาธานพูด  "ถึงครอบครัวผมจะเป็นพ่อมดแม่มดกันทั้งตระกูล  แต่เราก็ทำงานค้าขายนะ  ผมเลยต้องอยู่แต่ในที่ที่มีแต่ผู้คนเต็มไปหมด" "จริงเหรอ!"  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างประหลาดใจ  "ครอบครัวเธอเปิดร้านขายอะไรเหรอ  อยู่ในตรอกไดแอกอนใช่รึเปล่า" "ไม่ได้มีตรอกเดียวหรอกนะที่เป็นแหล่งซื้อขายของของพ่อมดแม่มดน่ะ"  โจนาธานพูดพร้อมด้วยแววตาแปลกๆ  "เมื่อก่อนน่ะ  ครอบครัวผม..." "ว้าย!  ดูนั่นซิ"  เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นพลางชี้มือไปยังป่าข้างทางในหมู่ไม้นั้น   ลูกยูนิคอร์นสีทองตัวหนึ่งกำลังยืนคลอเคลียอยู่กับพ่อและแม่ของมัน  ทำให้บริเวณรอบๆสว่างสดใสเจิดจ้า  เป็นภาพที่ดูสวยงามและน่าประทับใจอย่างมาก "เราคงไม่มีโอกาสเห็นภาพอย่างนี้ง่ายๆหรอกใช่มั๊ย"  เฮอร์ไมโอนี่พูดออย่างเลื่อนลอยระหว่างที่เฝ้ามองดูยูนิคอร์นเหล่านั้น  "จะหาดูภาพที่อบอุ่นสวยงามขนาดนี้ได้ที่ไหน" "ผมก็คิดว่าอย่างนั้น"  โจนาธานพูด  เขามองดูยูนิคอร์นเหล่านั้น  และก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ  "เราไปกันดีกว่ามั๊ย  เดี๋ยวพวกมันเห็นเราเข้าแล้วจะตื่นตกใจ  อีกอย่าง..นี่ก็เกือบเย็นมากแล้ว  เดี๋ยวเราจะไปไม่ถึงท้ายหมู่บ้านนะ  ผมอยากไปสักครั้ง"  โจนาธานพูดด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ "ก็ได้ "  เฮอร์ไมโอนี่พูดและเริ่มเดินห่างมาจากตรงนั้น  แต่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่ยูนิคอร์นเหล่านั้นอย่างเสียดายและอาลัยอาวรณ์   ทั้งคู่เดินผ่านบ้านคนที่บางตาและสวนที่กว้างใหญ่ไปเรื่อยๆจนถึงท้ายหมู่บ้านซึ่งไร้ซึ่งผู้คน และมีสายลมโชยอ่อนๆ  เฮอร์ไมโอนี่ยืนเกาะรั้วไม้มองดูวิวทิวทัศน์ที่ไกลออกไปและสูดหายใจเข้าเต็มปอด "เฮ้อ..ดีจังเลยนะ  เธอว่ามั๊ย"  เธอพูดขึ้น  สายตายังคงจ้องมองไปที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่  ขณะนั้นเอง  โจนาธานได้เดินเข้ามาข้างหลังเธออย่างเงียบๆด้วยแววตามุ่งมั่น   เมื่อแฮร์รี่และรอนมาถึงฮอกมี้ดส์แล้ว  ทั้งคู่ต้องใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะหลบออกมาจากห้องใต้ดินของร้านฮันนี่ดุกส์ได้  ออกจากร้านมาได้แล้วพวกเขาต่างวิ่งออกไปอีกทันที  ทั้งคู่วิ่งไปได้สักพักกว่าที่จะรู้สึกตัวว่าต่างวิ่งไปอย่างไม่มีจุดหมาย "แล้ว..แล้วเราจะไปตามหาที่ไหนล่ะเนี่ย"  รอนหยุดหอบหายใจและพูดออกมาอย่างยากลำบาก "ไม่รู้ซิ"  แฮร์รี่ตอบ  หายใจเหนื่อยหอบพอๆกัน  "แต่เราต้องเลือกไปสักที่แล้วล่ะ  ให้ตามหาทุกที่คงไม่ทันแน่ๆ" "งั้นไปดูที่ร้านไม้กวาดสามอันกันมั๊ย"  รอนเสนอ   "ก็ดีนะ"  แฮร์รี่ตอบ  แต่เมื่อกำลังจะมุ่งหน้าไปแฮร์รี่ก็นึกขึ้นได้  "เดี๋ยวก่อน  ถ้าพวกเขายังอยู่ในหมู่คนมากๆก็ไม่น่ามีอันตรายอะไรหรอกใช่มั๊ย"  รอนพยักหน้าเห็นด้วย  "ถ้าฉันอยากจะทำร้ายใครล่ะก็  ฉันก็คงจะเลือกไปในที่ที่ไม่ค่อยมีคนหรอก  นายว่ามั๊ย"  แฮร์รี่ใช้ความคิด "ถ้าอย่างนั้น..."  รอนก็เริ่มใช้ความคิดบ้าง  "เราต้องไปในที่ที่ไม่มีคนอยู่  หรือว่าจะเป็นเพิงโหยหวน" "ไม่หรอก..ที่นั่นไม่มีใครเข้าไปจากด้านนอกได้"  แฮร์รี่ตอบ  "ฉันว่าน่าจะเป็น..ใช่แล้ว! ท้ายหมู่บ้านไงรอน  ทางที่เราไปหาซีเรียสน่ะ  ฉันว่าน่าจะเป็นแถวนั้น!" "จริงของนาย!"  รอนร้องขึ้น  "ไปกันเถอะ  เราอย่ามาเสียเวลาอยู่แถวนี้เลย" ตกลงได้ตามนี้  ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าไปยังท้ายหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:42:31 A:170.224.224.102 X:203.209.28.146, 10.103.3.113 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "นั่น!  แฮร์รี่  ฉันเห็นคนอยู่แถวนั้น!"  ทั้งสองวิ่งไปจนสามารถมองเห็นคนสองคนที่อยู่ห่างจากพวกเขาประมาณ 100 เมตร  จากจุดที่เห็นนั้น  คนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชาย  และอีกคนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง  เรือนผมดกหนาฟองฟูนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากเฮอร์ไมโอนี่ "นั่นเขากำลังจะทำอะไรน่ะ!"  รอนร้องขึ้น   ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ห่างจากเฮอร์ไมโอนี่และโจนาธานไม่เกิน 30 เมตรแล้ว  ภาพที่เห็นคือ  โจนาธานกำลังเดินเข้ามาข้างหลังเฮอร์ไมโอนี่  และล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมเพื่อหยิบอะไรบางอย่าง  แฮร์รี่ใจหายวูบ  หรือว่าเขากำลังจะหยิบไม่กายสิทธิ์ขึ้นมาเพื่อทำร้าย! ทันใดนั้น  รอนออกแรงวิ่งเร็วสุดชีวิต  และพุ่งเข้าไปหาโจนาธานทันที  เขาเหวี่ยงหมัดเข้าใส่จนโจนาธานล้มคว่ำไปโดยที่มือยังอยู่ในเสื้อคลุม  แล้วรอนยังตามไปคร่อมตัวเขาอีก  ใช้มือรวบคอเสื้อไว้และเงื้อหมัดจะชกซ้ำอีก "อย่านะรอน!"  เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องขึ้นด้วยความตกใจ   "เธอเป็นอะไรรึเปล่าเฮอร์ไมโอนี่!"  แฮร์รี่เข้ามาถามเฮอร์ไมโอนี่ทันทีด้วยความเป็นห่วง "ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่  แต่พวกเธอทำอะไรกัน  รอน!  เธอไปทำร้ายโจนาธานทำไมกัน!"  เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปหารอนและโจนาธาน  รอนที่ยังเงื้อหมัดค้างไว้อยู่หันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ด้วยอารมณ์โกรธ "ทำอะไรน่ะเหรอ  ไม่เห็นหรือไง  หมอนี่กำลังจะทำร้ายเธออยู่แล้วนะ!" "ทำร้ายอะไรกัน  ฉันแค่มาเดินเล่นกับเขา  แล้วเขาจะมาทำร้ายฉันเรื่องอะไรกัน"  เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงดัง "เขาเกี่ยวข้องกับผู้เสพความตาย"  แฮร์รี่ตอบ  "จำได้มั๊ยตอนที่ฉันพบกับโวลเดอมอร์เมื่อปีก่อน  คนชื่อน็อตต์เป็นหนึ่งในผู้เสพความตายล่ะ" "อะไรนะ!"  เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นด้วยความตกใจระคนสงสัย  "เป็นไปได้ยังไงกัน" "ใช่..แล้วเมื่อกี๊เขายังจะทำร้ายเธอจากข้างหลังด้วย"  รอนเสริมต่อทั้งๆที่เขายังคงรวบคอเสื้อโจนาธานอยู่แต่ดึงตัวเขาขึ้นมายืนแล้ว "นี่มันเรื่องอะไรกัน  โจนาธาน"  เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามโจนาธานซึ่งลุกขึ้นมาด้วยสภาพมึนงงเล็กน้อย "จริงอยู่..ที่ผมเกี่ยวข้องกับผู้เสพความตาย"  เขาพูด  "แต่นั่นไม่ใช่เรื่องทั้งหมดนะ" "ไม่ต้องพูดแล้ว  ฉันว่าขอฉันจัดการมันอีกสักหมัดสองหมัดดีกว่า"  รอนคำรามด้วยความโกรธ   "เดี๋ยวก่อนๆ  มันไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิดนะ  นี่ไง "  โจนาธานล้วงมือออกจากเสื้อคลุมพร้อมด้วยสมุดโน้ตปกหนังมังกรอาบ  มันที่ดูสวยงามเล่มหนึ่ง "งั๊นเมื่อกี๊นายกำลังจะเอาไอ้นี่ออกมาหรือ"  แฮร์รี่ถาม "ใช่"  โจนาธานตอบ  "ผมตั้งใจจะเอามาให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นของขวัญคริสมาสต์" "คริสมาสต์อะไรเอาป่านนี้ล่ะเนี่ย"  เฮอร์ไมโอนี่พูด "ตอนคริสมาสต์จริงๆผมยังไม่มีความกล้าจะเอาให้คุณ"  โจนาธานตอบเขินๆ  "แต่ตอนนี้ผมกล้าล่ะ"  แล้วเขาก็ยื่นสมุดเล่มนั้นให้เฮอร์ไมโอนี่  แต่รอนคว้าไปก่อนแล้วปล่อยมือออกจากคอเสื้อคลุมของโจนาธาน "นี่มันอาจจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ก็ได้นะ"  รอนพูดขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ "มันไม่มีอะไรแอบแฝงหรอกนะ  ถ้าคุณจะฟังผมอธิบายเรื่องครอบครัวผมสักหน่อย  พวกคุณจะเข้าใจ"  โจนาธานพยายามอธิบาย "ใช่แล้วล่ะ..มิสเตอร์วีสลีย์  เธอควรจะฟังมิสเตอร์น็อตต์อธิบายก่อนที่จะสรุปเรื่องราวเอาเองนะ" เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นด้านหลัง  ทั้งสี่คนหันไปดู  ดัมเบิลดอร์นั่นเอง  ดัมเบิลดอร์ก้าวยาวๆมาหาพวกเขา  ไล่สายตามองดูทุกๆคนอย่างเอ็นดู  "ทีนี้พวกเธอน่าจะลองฟังเรื่องราวก่อนนะ  มิสเตอร์น็อตต์  อธิบายเถอะ" "ครับ..อาจารย์"  โจนาธานรับคำ  "ฉันเกี่ยวข้องกับผู้เสพความตายจริง"  โจนาธานอธิบาย  "เขาเป็นคุณปู่ของฉันเอง..."   แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ทำตาโต  และหันมามองหน้ากันและกัน "ใช่แล้ว..คุณปู่ของฉันฝักใฝ่ในทางศาสตร์มืดมาก  และเข้าร่วมเป็นผู้เสพความตาย  สนับสนุนคนที่คุณก็รู้ว่าใคร  และพยามสั่งสอนให้พ่อของฉันซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวเข้าร่วมด้วย  แต่พ่อของฉันไม่ชอบศาสตร์มืด  ท่านต่อต้านคุณปู่มากและหนีออกจากบ้านมาแต่งงานกับแม่ของฉัน  ที่ผมเล่าให้คุณฟังน่ะเฮอร์ไมโอนี่  ว่าที่บ้านผมทำงานค้าขาย  ตอนแรกเลยนั้นคุณปู่ของผมเปิดร้านขายของเกี่ยวกับศาสตร์มืดอยู่ที่ตรอกน็อกเทิร์น  แต่พอพ่อของผมหนีออกจากบ้านมาแต่งงานกับแม่  ก็มาเปิดร้านขายของเกี่ยวกับดาราศาสตร์ที่ตรอกไดแอกอนแทน  ผมว่าความเป็นพ่อค้าคงจะอยู่ในสายเลือดล่ะมั๊ง" "แต่ตอนนั้นฉันถามว่าครอบครัวเธอขายของอยู่ที่ตรอกไดแอกอนรึเปล่า  แต่เธอบอกว่าไม่ใช่นี่" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น   "ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ใช่"  โจนาธานตอบ  "ผมแค่บอกว่าไม่ได้มีตรอกเดียวเท่านั้นที่ขายของของพ่อมดแม่มด  ตอนนั้นผมกำลังจะบอกอยู่พอดีว่าปู่ของผมเคยเปิดร้านอยู่ที่ตรอกน็อกเทิร์น  แต่คุณก็หันไปสนใจยูนิคอร์นในป่าเสียก่อน..." "เล่าต่อเถอะ  มิสเตอร์น็อตต์"  ดัมเบิลดอร์เอ่ยอย่างนุ่มนวล "ครับ  แล้วก็อย่างที่ผมบอก  พ่อผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืดเลย  ผมเองก็เช่นกัน  ตั้งแต่ผมเกิดมาก็ไม่เคยพบคุณปู่เลยสักครั้ง  ที่จริงแล้วผมว่าคุณปู่ก็คงจะตัดครอบครัวผมออกจากตระกูลแล้วด้วยซ้ำ"  โจนาธานเล่าต่อ   "หวังว่าคงจะเข้าใจแล้วนะ  มิสเตอร์วีสลีย์  มิสเตอร์พอตเตอร์  อ้อ..มิสเกรนเจอร์ด้วย"  ดัมเบิลดอร์หันมาพูดกับทั้งสามคน "ครับ/ค่ะ..อาจารย์"  ทั้งสามรับคำ  ตอนนั้นเองที่มีนกฮูกโรงนาตัวหนึ่งบินมาจากทางปราสาท  และหย่อนจดหมายฉบับหนึ่งให้กับแฮร์รี่  เขาจึงเปิดออกอ่าน แฮร์รี่ที่รัก ฉันคิดว่าเธอกับรอนไม่ได้มาเยี่ยมฉันนานแล้วนะ  มาหาฉันตอนห้าโมงเย็นวันนี้ดีมั๊ย  ยังไงพวกเธอก็ไม่ได้ไปฮอกส์มิ้ดนี่ใช่มั๊ย  แล้วเจอกันนะ แฮกริด "ทีนี้..ฉันคิดว่าบางทีพวกเธอน่าจะกลับไปที่ปราสาทได้แล้วนะ"  ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น  "และก็ขอให้พวกเธอคบกับมิสเตอร์น็อตต์เป็นเพื่อนที่ดีต่อไปนะ  อดีตของครอบครัวของคนเราไม่ได้บ่งบอกว่าโตขึ้นมาจะเป็นอย่างไร  พวกเธอคงจะจำได้นะ" "ครับ/ค่ะ..." "เอ่อ..อาจารย์ครับ"  แฮร์รี่เอ่ยขึ้น  "ผมไม่เคยเห็นอาจารย์ลงมาที่หมู่บ้านเลย  แล้วทำไมวันนี้ถึงมาล่ะครับ" "อ้อ!  เรื่องนั้นน่ะหรือ "  ดัมเบิลดอร์พูด  มีประกายวิบวับหลังแว่นตาเช่นเคย  "บางทีฉันก็คิดว่าการออกมาพบปะผู้คนนอกปราสาทก็ช่วยให้สมองแจ่มใสนะ  แล้ววันนี้มาดามโรสเมอร์ทายังเลี้ยงทิมเบิ้ลวีสกี้ฉันตั้งหลายแก้วแน่ะ  ฉันก็ไม่ได้ดื่มมานานแล้วด้วย  เล่นเอามึนไปนิดหน่อยเหมือนกัน  แต่ก็นะ  แฮร์รี่ ฉันว่าพวกเธอกลับไปที่ปราสาทดีกว่า  คงมีคนคอยพวกเธออยู่"  ดัมเบิลดอร์หลิ่วตาให้แฮร์รี่เล็กน้อย แฮร์รี่กำลังงงอยู่ว่าศาสตราจารย์รู้เรื่องจดหมายเมื่อครู่ของแฮกริดได้อย่างไร  ในเมื่อเขาอ่านอยู่คนเดียว  แต่มาคิดอีกที  ศาสตราจารย์ก็มักจะรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้ว "ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับก่อนนะครับ"  ทั้งสี่คนเอ่ยลาและมุ่งหน้ากลับปราสาท  โดยระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรกับใคร  นอกจากเฮอร์ไมโอนี่ที่เข้าไปคอยดูว่าโจนาธานเจ็บมากน้อยเพียงใดที่ถูกหมัดของรอนเข้า  และมีรอนที่คอยส่งสายตาขุ่นเขียวมองคนทั้งสองอยู่เป็นระยะ เมื่อมาถึงหน้าปราสาทแล้ว  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่กล่าวลากับโจนาธานเพื่อแยกกันไป แฮร์รี่ชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปหาแฮกริดด้วยกัน  เพราะยังไงก็กลับมาด้วยกันแล้ว "เอ่อ..ฉันขอโทษนะ"  รอนใช้ความพยายามอย่างมากในการกล่าวคำขอโทษกับโจนาธาน "ไม่เป็นไรหรอก"  โจนาธานกล่าวอย่างไม่ถือโกรธ  "ผมรู้ว่าคุณทำเพราะเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่" รอนหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย  และเหลือบไปมองเฮอร์ไมโอนี่แวบนึง  "ฉัน..ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอกนะ  ถ้า..ถ้าเธอจะคบกับโจนาธานน่ะ" "เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าอะไรอยู่แล้วล่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่บอกรอน "อ๋อ..นั่นสินะ  ใครจะไปว่าเฮอร์ไมโอนี่ผู้แสนฉลาด  รู้มาก..เอ๊ย..รอบรู้ได้" รอนกระแนะกระแหน และทั้งคู่ก็ประชดประชันกันอยู่สักพัก  จนโจนาธานหัวเราะออกมา "พวกคุณนี่รักกันดีจริงๆ"  โจนาธานพูด  "ผมคงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอกนะ"   รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เลิกเถียงกัน  หันมามองโจนาธาน  แล้วจึงมองหน้ากันอย่างงงๆ  แปลได้ความว่าทะเลาะกันอย่างนี้น่ะเหรอรักกันดี "แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ  แล้วเจอกัน"  โจนาธานกล่าวลา  แล้วเดินเข้าปราสาทไป แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่กระท่อมของแฮกริด  แฮร์รี่เคาะประตู  และเสียงเจ้าเขี้ยวก็เห่าตอบกลับมา  สักครู่  แฮกริดก็เปิดประตูออกมาต้อนรับพวกเขา "อ้าว..มากันแล้ว  เข้ามาๆ  เฮอร์ไมโอนี่ด้วย  ฉันรู้ว่าเธอก็ต้องมากับพวกเขา  เข้ามาเถอะ" แล้วทั้งสามก็เดินเข้ามาในกระท่อม "เป็นยังไงกันบ้างล่ะพวกเธอ  เอาขนมทรัฟเฟิลหน่อยมั๊ย"  แฮกริดถาม "ก็ดีครับ"  แฮร์รี่ตอบ  แต่ยังไม่แตะต้องขนมทรัฟเฟิลที่แฮกริดส่งมาให้  เขายังไม่อยากเสี่ยง   "แต่วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยครับ"  แฮร์รี่เล่าเรื่องความเข้าใจผิดในวันนี้ให้แฮกริดฟัง  โดยมีรอนกับเฮอร์ไมโอนี่คอยเสริมและคอยเถียงกันเองอยู่ตลอด "ทีนี้พวกเธอเข้าใจสาเหตุทั้งหมดรึยังล่ะ"  แฮกริดถาม  ทั้งสามคนมีสีหน้างงงัน  ไม่เข้าใจคำถามที่แฮกริดถามแม้แต่น้อย  สาเหตุอะไรกันหรือ  "อ้าว..นี่พวกเธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ  พวกเธอไม่ได้เข้าใจอะไรจากเรื่องนี้เลยงั้นเหรอ"  แฮกริดถาม   ทั้งสามคนส่ายหน้าพร้อมกัน "เอาล่ะ..บางทีพวกเธอคงยังไม่รู้ตัว  งั้นฉันจะบอกให้"  แฮกริดเริ่มต้นพูดและหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่     "เฮอร์ไมโอนี่  เธอรู้สึกแปลกๆใช่มั๊ยที่สองคนนี้ไปสนใจคนอื่น  เธอรู้สึกว่าอะไรขาดหายไปใช่มั๊ย"   แฮร์รี่และรอนหันมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงมองพื้นและตอบว่า  "ค่ะ" "ส่วนเธอ..รอน"  แฮกริดหันไปหารอน  "เธอไม่ชอบใจใช่มั๊ยที่นายโจนาธานนั่นมาวุ่นวายกับเฮอร์ไมโอนี่" "เปล่านะครับ  คือ..."  รอนอึกอัก  "แต่ก็..ประมาณนั้นแหละครับ" "เธอด้วยแฮร์รี่..."  แฮกริดหันมาที่แฮร์รี่บ้าง  "ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้แสดงออกอะไร  แต่เธอก็คงรู้สึกโหวงเหวงบ้างที่รอนห่างๆไป  และมีคนเข้ามาข้องเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่  ใช่มั๊ย" แฮรี่ใช้ความคิด  จริงๆด้วย  ที่แฮกริดพูดมานั้นไม่ผิดเลย  เพียงแต่เขาไม่เคยเข้าใจว่านั่นคือความรู้สึกอะไรเท่านั้นเอง  "ครับ" + + + มีต่อ + + + จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:45:59 A:66.119.34.39 X:10.100.2.117 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "นั่นแหละ..เห็นมั๊ยว่าพวกเธอก็คิดไม่ต่างกันนักหรอก  แฮร์รี่  รอน  เธอรู้มั๊ยว่าเฮอร์ไมโอนี่มาหาฉัน  และบ่นให้ฟังเรื่องที่พวกเธอมัวแต่ไปสนใจกับเรื่องผู้หญิงของเธอ  เฮอร์ไมโอนี่น้อยอกน้อยใจที่พวกเธอไม่ใส่ใจเขา  แล้วก็เรื่องรอนที่คอยมาหงุดหงิดเรื่องโจนาธานด้วย  แต่นี่นะ  เฮอร์ไมโอนี่..."  แฮกริดหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่และใช้มือแตะที่ไหล่ของเธอเบาๆ  "วันนี้เธอได้เห็นแล้วว่าพวกเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน  เห็นมั๊ยว่าพวกเขารีบไปหาเธอทันที  และไม่สนใจแม้แต่จะร่ำลาผู้หญิงของพวกเขาด้วยซ้ำไป" เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองแฮร์รี่และรอน  และเริ่มทำตาแดงๆ "ทีนี้เธอคงจะเข้าใจแล้วนะ  พวกเธอด้วย  แฮร์รี่  รอน  เธอคงจะรู้นะว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็ห่วงพวกเธอมากแค่ไหน  เขามาบ่นกับฉันว่าพวกเธอไม่ค่อยตั้งใจเรียน  ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ  เขากลัวว่าเธอจะสอบไม่ได้  เขากังวลมากนะ" ในขณะที่แฮร์รี่กับรอนกำลังเริ่มเข้าใจเรื่องที่แฮกริดกำลังอธิบายนั้น  เฮอร์ไมโอนี่ก็โผเข้ากอดพวกเขาทั้งสองและร้องไห้ทันที  ทั้งสองงงทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่แตะหัวเป็นเชิงปลอบเท่านั้น "พวกเธอคงจะเข้าใจแล้วนะ  เอาล่ะ  ฉันว่าพวกเธอกลับขึ้นไปที่ปราสาทดีกว่า  เดี๋ยวจะไม่ทันอาหารเย็น" แฮร์รี่และรอนพยักหน้า  เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยเขาทั้งสองแล้ว  แต่ยังสะอื้นเงียบๆอยู่และพยักหน้าให้แฮ กริด  แฮกริดเดินมาส่งพวกเขาที่หน้ากระท่อม  และพูดกับพวกเขาก่อนจะกลับ  "ต่อไปนี้พวกเธอต้องดูแลกันและกันดีๆนะ  ไม่มีใครเข้าใจเธอได้ดีกว่าเพื่อนรักของพวกเธอหรอก  แล้วเจอกัน "  แฮกริดโบกมือให้และยืนมองเด็กทั้งสามหันหลังเดินกลับปราสาท   "เป็นยังไงบ้าง  แฮกริด"  เสียงที่นุ่มนวลเอ่ยขึ้นทางด้านหลัง  แฮกริดหันไป  ดัมเบิลดอร์เดินออกมาจากด้านหลังกระท่อมของเขา "เรียบร้อยครับ  อย่างที่ท่านศาสตราจารย์บอกทุกอย่าง  พวกเขารักกันมากจริงๆครับ"  แฮกริดตอบ   ดัมเบิลดอร์มายืนคู่กับแฮกริด  และมองดูเด็กทั้งสามเดิมข้ามสนามไกลออกไปเรื่อยๆ  "ดูภาพนี้ไว้นะ  แฮกริด"  ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้น  "ถ้ามีสิ่งไหนที่จะเอาชนะอำนาจมืดได้ล่ะก็  มันก็คือสิ่งนี้ล่ะ"   ภาพที่เห็นคือ  เด็กทั้งสามเดินจูงมือกันไปในแสงแดดยามอาทิตย์ตกดินซึ่งให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด  และรู้สึกได้ถึงพลังความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า "มิตรภาพ..แฮกริด  มิตรภาพและความไว้ใจ  สิ่งนี้ล่ะที่จะเอาชนะพลังอำนาจมืดทั้งหลายได้" "คงจะเป็นเช่นนั้นครับ  ศาสตราจารย์"  แฮกริดมองตามเด็กทั้งสามไปอย่างชื่นชม   "ชะตากรรมที่ยิ่งใหญ่รอคอยพวกเขาอยู่"  ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พึมพำกับตัวเอง  และมองดูเด็กทั้งสามเดินลับไปจนสุดสายตา +++++++++ จบ +++++++++ อาจจะยาวไปหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ เราอยากเอามาลงทีเดียว ขี้เกียจมาลงต่อเป็นตอนๆ มันก็เลยยาวอย่างนี้แหล่ะ อ่านจบแล้วช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ แล้วจะเอาแฮร์รี่ฯภาคพิเศษตอนใหม่มาลงอีกค่ะ รอติดตามต่อไปด้วยนะคะ จากคุณ : จินดา - [ 25 ต.ค. 46 16:48:53 A:66.119.33.135 X:203.209.28.146, 10.100.3.116 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลงชื่ออ่านฮะ แบบว่าอ่านแล้ว ยาวสะใจดีมากเลย อืมสนุกดีนะฮะ แต่บางครั้งสำนวนยังขัดๆ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 26 ต.ค. 46 01:15:11 A:202.133.177.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยาวสะใจดีมากครับ สนุกมากด้วย จากคุณ : กริช - [ 26 ต.ค. 46 12:56:20 A:202.44.14.194 X:10.11.13.114 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แปะไว้ก่อน มีเวลาจะมาอ่านค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 46 10:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มิตรภาพนี่ดีจังเลยนะ ^________^ จากคุณ : nOthinG - [ 31 ต.ค. 46 00:31:45 A:202.57.167.63 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านแล้วค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 46 14:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากมีเพื่อนที่ดีอย่างนี้มั่งจังเลย (I Love You) U ค่ะ จากคุณ : ยู - [ 28 ส.ค. 48 11:15:01 A:61.91.82.208 X: ]