+:+: พอตกเย็น...พรุ่งนี้ก็เช้า+:+:

    ฉันเกลียดเวลาเย็น ทั้งๆ ที่เคยรู้สึกว่ายามเย็นเป็นช่วงเวลาต้องมนตร์
    เวลาที่ท้องฟ้าสีฟ้า ถูกย้อมด้วยโทนสีสีแดง ชมพู และทองประกาย
    เวลาที่เหล่านกจะได้โผบินกลับรัง
    เวลาที่ผู้คนจะได้กลับไปหาใครบางคนที่รอเขาอยู่ที่บ้าน

    แต่การต้องมาอยู่ไกลบ้านลำพัง
    แล้วรู้ว่าไม่มีใครรอเราอยู่
    เล่นเอาฉันเกลียดยามเย็นแทบบ้า

    ฉันเกลียดการคาดหวัง การรอคอย
    ฉันเกลียดแสงสุดท้ายของวัน
    ฉันเกลียดอารมณ์ครึ่งๆ กลางๆ

    พอตกเย็น
    ฉันจะเร่งให้เวลาเย็นผ่านไปด้วยการออกไปจ็อกกิ้ง
    ฉันมักจะเสียสมาธิช่วงเย็น

    ง่ายที่สุด ฉันก็จะทิ้งตัวลงนอน แล้วตื่นขึ้นมากลางดึก
    เพื่อสะสางงานการที่คั่งค้าง
    เพื่อชดเชยเวลาที่หายไป
    อย่างน้อย ในเวลาค่ำคืน ฉันยังมีดาวล้านดวงเป็นเพื่อน
    และสหายเกเรอย่าง จันทร์เจ้า คอยยิ้มให้
    อย่างน้อย ฉันรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง...ก็เช้า

    ฉันเกลียดเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราอยู่ที่ขาลง
    จอดตรงความครึ่งๆ กลางๆ
    มันเหมือน เราต่างก็รู้ว่าทั้งหมดนี้จะไปจบลงที่ไหน
    เหมือนรู้ว่าเย็นแล้ว พออาทิตย์ลับฟ้า... ก็มืด
    แต่เราก็เอาแต่รอคอยจนกว่าแสงสุดท้ายแห่งวันจะลับ
    รอเหมือนมีความหวัง...แม้จะน้อยนิด

    โปรดเถอะ บอกลากันซะที
    ยามเย็นแบบนี้จะได้จบไปไวๆ
    พอค่ำลง ฉันจะได้ทำใจ
    พอดาวทอประกาย ฉันจะได้รู้ว่า
    เอาเหอะ ไม่นานก็เช้าแล้ว...

    ฉันเกลียดยามเย็นที่รู้ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
    จะเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีใครมาร่วมแบ่งปัน
    :(

    จากคุณ : นารูมิ - [ 27 ต.ค. 46 14:32:08 ]