เสียงฝนกระหน่ำภายนอกหน้าต่างปลุกผมขึ้นมาจากความฝันอันแสนสุข
ความฝันที่มีรอยยิ้มของเธออยู่ในนั้น ยิ้มที่เธอส่งมาให้ผมเพียงคนเดียว
ผมนอนหลับตานิ่งๆ อยู่สักพัก เพื่อที่จะทบทวนเรื่องราวระหว่างความฝัน
กับความจริง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา แล้วหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ
ด้วยความเคยชิน เพื่อที่จะพบว่า เธอนอนลืมตามองผมอยู่แล้ว
ผมจึงถามเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ตื่นแล้ว ทำไมไม่ปลุก หืม?
... ไม่มีเสียงตอบจากเธอ หากเพียงแค่รอยยิ้มที่แต่งแต้มริมฝีปากสวย
ยิ้ม..เหมือนกับที่ผมเห็นในฝัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว สำหรับเช้าวันใหม่นี้
ผมเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมที่ระหน้าผากเธอเล่น พลางสบตากับเธอ
ก่อนจะไล้ปลายนิ้วลงมาตามแก้มขาวๆ ที่มักจะถูกผมล้อว่าขาวจนซีด
ของเธอเบาๆ ผิวสัมผัสที่เย็นเฉียบ บอกกับผมว่า เธอคงจะหนาวอยู่
ไม่น้อย ฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ด้านนอก ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของเครื่อง
ปรับอากาศในห้องนี้มากเกินไป ผมจึงดึงร่างบางของเธอเข้ามากอด
เอาไว้หลวมๆ พลางจูบที่หน้าผากเธอแผ่วเบา
นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่ได้นอนฟังเสียงฝนด้วยกันแบบนี้
ผมถามขึ้นมาเล่นๆ พลางนึกถึงสมัยก่อน เธอชอบฤดูฝนมากมาย มากจน
ทำให้ผมรู้สึกชอบไปด้วย ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะเธอยิ้มทุกครั้งที่ฝนตกแล้ว
ได้นอนฟังเสียงฝนจนหลับไปน่ะสิ แล้วผม ก็รักรอยยิ้มของเธอเสียเหลือเกิน
เธอตาเป็นประกาย อมยิ้มไม่ตอบว่าอะไร
สายฝนที่สาดซัดอยู่ภายนอก ทำให้ผมเปลี่ยนใจที่จะพาเธอออกไปเที่ยว
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ มันอันตรายเกินไปที่จะขับรถท่ามกลางสายฝน
ที่ไม่มีทางรู้ก่อนล่วงหน้าหรอกว่ามันจะเปลี่ยนเป็นพายุไปเมื่อไหร่
เมื่อผมบอกเธอ เธอเงียบไปสักพัก
โกรธหรือเปล่า อดไปเที่ยวอีกแล้ว ไว้รออากาศดีๆนะ แล้วผมจะ
ลาพักร้อนพาคุณไป ผมสัญญา
คราวนี้เธอเงียบกริบไปนาน นานจนผมคิดว่าเธองอนที่ผมผิดสัญญาอีกแล้ว
สัญญาครั้งที่เท่าไหร่แล้วหยอ ตั้งแต่ผมได้งานที่บริษัทนี้ งานที่ดึงเวลาของ
ผมไปจากเธอมากเหลือเกิน ผมต้องพึมพำงอนง้อเธออยู่พักใหญ่ทีเดียว
กว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง
ผมบอกแล้วใช่ไหม ว่าผมรักรอยยิ้มของเธอ
...
ตั้งแต่แรกพบ เวลาเธอยิ้ม ผมและโลกของผมจะสดใส และเธอก็ชอบยิ้ม
ให้ผมบ่อยๆ จนจากคนรู้จัก เปลี่ยนเป็นคนคุ้นเคย ก่อนจะกลายเป็นคนรัก
ในช่วงเวลาเกือบสี่ปีที่เราใช้ร่วมกันในรั้วมหาวิทยาลัย
...
วันครบรอบแต่งงานปีนี้ อยากได้อะไรจ๊ะ ผมถามเสียงอ้อนพลางลูบไล้
ผิวกายบริเวณหัวไหล่ของเธอเล่น ผมว่าตัวเธอเย็นจนผมกลัวเธอจะ
ไม่สบายไปด้วยอากาศแบบนี้ จึงดึงผ้าห่มมากระชับรอบตัวเราเอาไว้
ก่อนจะมองสบตาเธอ รู้สึกเหมือนว่าเธอจะให้ผมเล่นเกมอ่านใจ
ก็เธอเอาแต่อมยิ้มแบบนั้น ราวกับจะบอกผมว่า
..ของแบบนี้ มันต้องให้บอกกันด้วยรึ พ่อคุณ..
...
ผมขอเธอแต่งงาน หลังจากเราเรียนจบได้สามปี สามปี ที่นานพอที่จะ
ทำให้เราแน่ใจในกันและกัน และทำให้ผมแน่ใจ ว่าสิ่งที่ผมอยากเห็น
เป็นอย่างแรกในทุกๆวันที่เหลือขอบชีวิต คือรอยยิ้มของเธอ และผมก็
คิดถูกจริงๆ เธอเติมเต็มชีวิตของผมให้สมบูรณ์ ชีวิตครอบครัวเล็กๆ
ที่มีเราสองคน ความสุขที่เรารับรู้กันได้ด้วยใจ
จนกระทั่งเมื่อสองปีที่แล้ว ที่ผมได้รับข้อเสนอ จากบริษัทยักษ์ใหญ่แห่ง
หนึ่ง ข้อเสนอพร้อมสวัสดิการ ที่มากมายจนผมไม่สามารถปฏิเสธได้
แต่ทุกสิ่งที่ได้มา ก็แลกกับเวลาบางส่วนที่ผมจะต้องทุ่มเทให้กับงาน
ให้กับความก้าวหน้า และในความคิดของผม .. ให้กับอนาคตของเรา
...
ผมก้มลงจูบที่รอยช้ำเป็นปื้นที่ซอกคอเธอเบาๆ รู้สึกผิดเหลือเกินที่
ทำให้เธอเจ็บแบบนี้ ผมไม่เคยคิดว่าผมจะขาดสติได้ขนาดนั้น
เจ็บมากมั้ย .. ผมขอโทษ
เธอมองสบตาผม พร้อมรอยยิ้มบางๆ ของเธอ ยิ้ม ที่ทำให้ผมรู้ว่า
เธอยกโทษให้กับเรื่องที่ผมทำเมื่อคืนแล้ว ผมกระชับอ้อมแขนให้
แน่นขึ้นอีกนิด พลางถอนใจ
นานแค่ไหนกันแล้ว ที่ไม่ได้ใกล้ชิดกันสบายๆ แบบนี้ คงจะตั้งแต่เวลา
ส่วนที่ผมจะต้องทุ่มเทให้กับงาน มันขยายเป็นส่วนที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
เวลาสำหรับชีวิตคู่ของเราจึงลดลงอย่างน่าใจหาย และเมื่อผมรู้ตัวอีกครั้ง
แววตาสดใส และรอยยิ้มของเธอก็เริ่มเลือนหายไป เธอหลบตา เธอหันหลัง
เธอเริ่มต่อต้านงานของผมอย่างเงียบๆ บ่อยครั้งเข้า เราก็เริ่มทะเลาะกัน
ใช่แล้ว เราทะเลาะกัน และทุกครั้ง มันก็มักจะจบลงด้วยน้ำตาของเธอ
น้ำตาที่ทำให้ผมสะท้อนใจ แต่ก็ไม่อาจจะแก้ไขอะไรได้ ความก้าวหน้า
ครั้งใหญ่กำลังจะก้าวเข้ามา แล้วหลังจากนั้น ผมมั่นใจ ว่าผมจะมีเวลา
ให้เธอเหมือนเดิม
หากเธอดูเหมือนจะไม่เข้าใจเหตุผลของผมนัก แต่ผมก็ยังโชคดี
ที่ความรักระหว่างเราที่สั่งสมกันมา มันมากพอที่จะทำให้เธอยอม
ให้อภัย และสัญญาว่าจะอยู่ตรงนี้เพื่อผม เพื่อเราสองคน หลังจากที่
เราทะเลาะกันครั้งใหญ่เมื่อคืนนี้
กว่าเราจะปรับความเข้าใจกันได้ ผมก็เกือบจะเสียเธอไป
เมื่อเธอบอกว่า เธอต้องการจะไปจากผม เพราะผมไม่มีเวลาเหลือ
ให้เธออีกแล้ว ผมยังจำความรู้สึกตอนที่ได้ยินเธอเอ่ยคำพูดเหล่านั้นได้
ผมจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าไม่มีเธอ ถ้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่คอย
เป็นกำลังใจให้ผม เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมเสมอมา ผมกลัวว่า
เธอจะจากผมไปจริงๆ
เธอเอ่ยถ้อยคำตัดรอนมากมาย พร้อมทั้งยืนยันว่า ไม่ว่าอย่างไรเธอ
ก็จะไปไม่ว่าผมจะอ้อนวอน ขอร้องอย่างไร คำพูดประชดประชัน
หลากหลายก็ยังคงไหลรินมา พร้อมกับน้ำตาของเธอ
ผมยังจำได้ถึงผิวสัมผัสเนียนละมุนนั้น เธอไม่พูดอะไรอีกเลย
หลังจากที่ผมจับคอเธอไว้เสียแน่นด้วยทั้งสองมือของผมเอง
เพื่อที่จะหยุดถ้อยคำโหดร้ายของเธอ ผมพร่ำอ้อนวอนซ้ำแล้ว
ซ้ำเล่า ทั้งยังขอโทษเธออีกพักใหญ่ ก่อนที่ศีรษะของเธอจะพับ
มาข้างหน้า ตอบรับคำขอร้องของผม ที่ขอไม่ให้เธอจากไป
เมื่อผมเชยคางของเธอให้มองหน้าผมอีกครั้ง ริมฝีปากของเธอ
เผยอเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ผมถึงกับโล่งใจ ในที่สุด ผมก็ได้รอยยิ้ม
ของเธอกลับมาแล้ว รอยยิ้มที่ผมรักนักหนา เธอจะไม่จากผม
ไปไหนอีกแล้ว
ก่อนหลับตานอนด้วยความอ่อนล้าเมื่อคืนนี้ ผมจูบลงที่หน้าผากของ
เธอแผ่วเบา ก่อนจะมองสบตาเธอ เธอคงยังไม่ง่วงเพราะผมเห็น
เธอลืมตาค้าง พลางจ้องหน้าผมอย่างแสนรัก
มิน่าล่ะ เมื่อคืนผมถึงได้หลับฝันดี
((Happy Ending?))
======================================
คำตาม:
ว่างๆ เหงาๆ ไม่มีอะไรทำ เลยจับปากกามาขีดๆเขียนๆไดอารีเล่น
ออกมาเป็นเรื่องสั้นประหลาดๆเรื่องนี้ ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ
แปะหนแรกในถนนนักเขียนนี่ ตื่นเต้นพิกล 5555
ยินดีรับฟังทุกคำติชมนะคะ ตามสบายเลย :D
ขอบคุณที่หลงกลมาอ่านค่า 
จากคุณ :
small Qpid 
- [
29 ต.ค. 46 13:52:14
]
::+::+:: ผมรัก..รอยยิ้มของเธอ ::+::+::
