ความคิดเห็นที่ 1 "แฮร์รี่..แฮร์รี่ " หือ..นั่นเสียงใครเรียกฉันน่ะ - - เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้นในสมอง - - เสียงเพราะจัง  เหมือนเสียงนางฟ้าเลย  ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ  นั่นแม่ใช่ไหม  ฉันฝันว่าฉันได้ยินเสียงแม่เรียกงั้นเหรอก  ไหนล่ะ  แม่อยู่ที่ไหน "แฮร์รี่! ตื่นเถอะ  มานอนตรงนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดนะ" แฮร์รี่ลืมตาขึ้นทันที  นี่ฉันไม่ได้ฝันเหรอ - - แฮร์รี่คิด - - แล้วฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา  "อ้าว..เฮอร์ไมโอนี่..ที่แท้ก็เธอเองเหรอ" "ก็ใช่น่ะสิ"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างงงๆ "จริงสิ  เธอหายไปไหนมาน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่  ทำไมป่านนี้พึ่งจะกลับล่ะ"  แฮร์รี่ถาม  เขาตาสว่างแล้ว "เอ่อ..ก็อยู่ในห้องสมุดน่ะแหล่ะ  พอดีมีเรื่องอยากจะค้นคว้าเพิ่มเติมนิดหน่อย  แล้วก็เลยอ่านเพลินไปหน่อย"  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมสบตาแฮร์รี่อีกแล้ว  "แล้วทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ" "อ๋อ..เอ่อ "  แฮร์รี่ตั้งใจจะพูดว่าก็รอเธอนั่นแหล่ะ  แต่เขาก็พูดไม่ออก  เขาคิดว่าถ้าพูดออกไปเขาคงจะหน้าแดงจนเฮอร์ไมโอนี่อาจจะสงสัยได้ ไม่ทันที่แฮร์รี่จะพูดอะไรต่อ  สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็มาหยุดที่สนามควิดดิชจำลองที่วางอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่  "อ๋อ..นี่เธอคงจะเล่นไอ้นั่นจนเพลินล่ะสินะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเธอก็พยักหน้าไปที่สนามควิดดิชจำลอง "ไม่ใช่นะ  ฉัน "  แฮร์รี่ก็พูดไม่ออกเช่นเคย "ของขวัญของโช แชงชิ้นนี้คงถูกใจเธอมากล่ะสินะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดต่อ  "แล้วหนังสือที่ฉันให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดล่ะ  ตั้งแต่เปิดเทอมมาฉันก็ไม่เห็นเธอจะแตะต้องมันเลยนะ  ถ้าให้ฉันเดาเธอคงจะไม่เคยอ่านซักตัวเลยล่ะสิท่า  อย่าว่าแต่อ่านเลย  เธอคงไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ"  เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นบันไดแล้วเข้าไปในหอนอนหญิง "เฮอร์ไมโอนี่!"  แฮร์รี่ตะโกนเรียกไล่หลังเฮอร์ไมโอนี่แต่เธอก็ไม่หันมา  แฮร์รี่รู้สึกสับสนกับคำพูดของเฮอร์ไมโอนี่  เขานั่งลงที่โซฟา  ครุ่นคิดแต่เรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่พูด  เธอโกรธเราเรื่องอะไรกันเนี่ย  เรื่องที่เราไม่ได้อ่านหนังสือที่เธอให้งั้นเหรอ - - แฮร์รี่พึมพำกับตัวเอง - - ถ้าเป็นเรื่องหนังสือแล้วทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย  ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ  หรือเธอโกรธเรื่องที่เราได้รับของขวัญวันเกิดจากโช แชง  แล้วมันเพราะอะไรกันล่ะ  แฮร์รี่ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน  เขารู้สึกว่าความเป็นเพื่อนของพวกเขาเริ่มจะมีรอยร้าวแล้ว  แฮร์รี่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น  เขายังอยากจะเป็นเพื่อนกับเฮอร์ไมโอนี่ต่อไป  เขาไม่อยากจะเสียเธอไป  เพราะเธอคือเพื่อน..รัก  เพื่อนเหรอ - - แฮร์รี่คิด - - เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆน่ะเหรอ  แล้วทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เป็นแบบนั้นล่ะ  เมื่อก่อนเราเคยทะเลาะกันบ่อยครั้งแต่เราก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้นี่นา  คงไม่หรอก  เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ  ผู้หญิงที่เขารักคือโชต่างหาก  เมื่อเขาคิดถึงโชทีไรเราก็ต้องใจเต้นทุกครั้ง  เมื่อเขาได้คุยกับเธอเขาก็มักจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่เกร็งไปหมดทั้งตัว  แต่กับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่แบบนั้น  เวลาที่เขาอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่หรือคุยกับเธอเขาก็รู้สึกสบายใจ  รู้สึกผ่อนคลาย ไม่อึดอัด  อย่างนี้ไม่ใช่ความรักหรอกใช่ไหม  มันคงเป็นความรู้สึกที่เพื่อนมีให้กันมากกว่า เช้าวันรุ่งขึ้นแฮร์รี่ตื่นขึ้นมาตอนตีห้า  เขาคิดจะนอนต่อแต่เขาก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบม้วนกระดาษกับปากกาลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมโดยที่เขาไม่ได้ปลุกรอน  แฮร์รี่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าเขาจะต้องเขียนจดหมายถึงโช แชง  เขาอยากพบเธอเพื่อเขาจะได้แน่ใจความรู้สึกของตัวเองว่าเขาชอบเธอจริงๆ  เมื่อลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวมเขาก็โล่งอกที่ไม่มีใครอยู่เลย  เขานั่งลงที่โซฟาแล้ววางม้วนกระดาษกับปากกาบนโต๊ะ  แฮร์รี่คิดว่าเขาควรจะเขียนว่าอะไรดี  เขาจะชวนเธอมาเที่ยวฮอกมี้ดส์ดีไหม  แล้วแฮร์รี่ก็ตัดสินใจเขียนลงไป โช เป็นยังไงบ้าง  เธอสบายดีหรือเปล่า  ขอบคุณมากนะสำหรับของขวัญ  ฉันชอบมันมากเลย  มันเป็นประโยชน์กับฉันมากเลยล่ะ  ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่  ฉันมีอะไรอยากจะคุยกับเธอหลายเรื่อง  เธอจะมาพบฉันที่ฮอกมี้ดส์วันอาทิตย์นี้ได้ไหม  เราจะได้พูดคุยกัน  เมื่อเธอได้รับจดหมายแล้วเธอช่วยตอบฉันทันทีเลยนะ  แล้วส่งจดหมายของเธอกลับมาพร้อมกับเฮ็ดวิก  ถ้าเธอตอบตกลงก็บอกฉันด้วยว่าเธอจะมาพบฉันกี่โมง  แต่ถ้าเธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ  แล้วฉันจะรอจดหมายตอบจากเธอ แฮร์รี่ แฮร์รี่พับจดหมายที่เขาเขียนเสร็จ  จากนั้นเขาก็ลงไปที่โรงนกฮูก  แฮร์รี่เรียกเฮ็ดวิกที่กำลังหลับสบาย  นกฮูกสาวสะดุ้งตื่นแล้วส่งเสียงร้องด้วยความหงุดหงิด  แต่มันก็บินลงมาเกาะที่ไหล่ของแฮร์รี่แล้วยื่นขาออกมายอมให้แฮร์รี่ผูกจดหมายที่ขาของมันอย่างโดยดี "ช่วยเอาจดหมายนี่ไปส่งให้โชโดยเร็วที่สุดเลยนะ  เฮ็ดวิก  รอจดหมายตอบก่อนแล้วค่อยกลับมาล่ะ"  แฮร์รี่พูดกับนกฮูกของเขา  นกฮูกสาวส่งเสียงเบาๆเป็นเชิงบอกให้แฮร์รี่ไว้ใจมัน  แล้วก็บินโฉบออกไปทันที เขายืนมองเฮ็ดวิกจนมันบินลับตาไป  แฮร์รี่มองดูนาฬิกาข้อมือที่เฮอร์ไมโอนี่ให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว  ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า  แฮร์รี่ยังไม่อยากกลับหอนอน  เขาจึงไปเดินเล่นที่ทะเลสาป  และเมื่อเขามาถึงเขาก็พบกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่ริมทะเลสาปตามลำพัง  เธอกำลังเกาคางให้เจ้าครุกแชงค์ที่ขดตัวนอนอยู่บนตักของเธออย่างสบายอารมณ์  แฮร์รี่คิดจะเดินเข้าไปหาเธอเพื่อขอโทษและปรับความเข้าใจ  แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักและไปยืนหลบใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกล้ๆเมื่อได้ยินที่เธอพูดกับแมวของเธอ "นี่..ครุกแชงค์  ฉันรู้สึกสับสันยังไงก็ไม่รู้  ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับแฮร์รี่กันแน่  ทำไมเมื่อวานฉันถึงโกรธเขาขนาดนั้น  ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด  ฉันต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายผิด  ฉันไปว่าเขาแบบนั้นเขาจะโกรธฉันรึเปล่าก็ไม่รู้  แล้วถ้าเขาโกรธฉันแล้วไม่ยอมพูดกับฉันอีกเลยล่ะ  ฉันจะทำยังไงดี  ไม่นะ  ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย  ครุกแชงค์  ถ้าฉันไปขอโทษเขาเธอว่าเขาจะยกโทษให้ฉันมั๊ย  แล้วหลังจากนั้นเราจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมรึเปล่า  แต่ฉันไม่ยอมให้เรื่องแค่นี้มาทำลายความเป็นเพื่อนของเราหรอกนะ  ฉันควรจะขอโทษแฮร์รี่วันนี้ทันที่ที่ฉันพบเขา  และบอกเขาว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ  เท่านี้เราก็จะกลับมาดีกันเหมือนเดิม  ฉันเชื่อว่าแฮร์รี่จะไม่มีทางตัดความสัมพันธ์ระหว่างเราด้วยเรื่องแค่นี้แน่นอน" แฮร์รี่ที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ได้ยินที่เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งหมด  เขาดีใจที่เฮอร์ไมโอนี่คิดเช่นนั้นและยิ้มกับตัวเอง  แฮร์รี่รู้สึกว่าใจเขาเต้นแรงอีกแล้ว  เขาหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังคงนั่งลูบหัวครุกแชงค์  แล้วจู่ๆเขาก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มในกิริยาอาการของเฮอร์ไมโอนี่ที่เล่นกับครุกแชงค์อย่างสนุกสนาน  เสียงหัวเราะของเธอทำให้แฮร์รี่รู้สึกสงบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด  เขาพึ่งสังเกตว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ช่างสวยน่ารักเหลือเกิน  มากกว่าครั้งไหนๆที่เขาเคยเห็นเธอ  แล้วเสียงของก้อนหินที่เฮอร์ไมโอนี่ปาลงไปในน้ำทำให้แฮร์รี่ตื่นจากภวังค์  เขาคิดว่าเขาควรจะรีบไปจากที่นี่ก่อนที่เธอจะเห็นเขา  แล้วรอพบเธอที่ห้องโถงใหญ่จะดีกว่า  เมื่อแฮร์รี่จะก้าวออกจากที่นั่น  เฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นมาอีก "ครุกแชงค์..เธอรู้รึเปล่าว่ารอนคิดยังไงกับฉันกันแน่  ฉันเคยคิดว่าเขาคงจะชอบฉัน  เพราะดูจากอาการที่เขาหึงฉันกับครัมแล้วก็อาจจะเป็นไปได้นะ  แต่ตอนนี้ฉันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ  ครุกแชงค์  รอนน่ะชอบหาเรื่องทะเลาะกับฉันอยู่เรื่อย  แต่ถึงแม้ฉันกับเขาจะทะเลาะกันฉันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  เขาเป็นคนที่มีอารมณ์ขันและมักจะทำให้ฉันหัวเราะอยู่เรื่อย  ฉันมีความสุขเมื่อได้คุยกับเขา  แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันเป็นความรักรึเปล่า  เพราะฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองดี  รอนก็เหมือนกัน  เขาชอบปากแข็งอยู่เรื่อย  ไม่เคยพูดหรือแสดงออกมาซักทีว่าเขาชอบฉัน  หรือว่าฉันจะคิดไปเองว่าเขาชอบฉันอยู่  ครุกแชงค์รู้ไหม  ตอนที่รอนรู้ว่าฉันกับครัมจะไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กันสองคนแล้วไม่พอใจน่ะ  ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก  จะดีใจหรือว่าโกรธดี  ฉันรู้สึกไม่พอใจนิดๆเหมือนกันนะ  ตอนที่ฉันถามเขาว่าทำไมเขาถึงต้องไม่พอใจที่ฉันกับครัมสนิทสนมกัน  แล้วเขาก็ทำปากแข็งไม่ยอมรับออกมาตรงๆ  แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเกิดสารภาพออกมาล่ะ  ฉันจะทำยังไง  จะคบกับเขาดีไหม  แล้วถ้าเราคบกันเขาจะชวนฉันทะเลาะอีกรึเปล่า  ความจริงฉันก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอกนะ   เพียงแต่ฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น" แฮร์รี่นิ่งเงียบ  เขารู้สึกช็อค  ท้องใส้ภายในที่เคยบิดมวนไปมาในท้องบัดนี้กลับว่างเปล่า  แฮร์รี่ก้มหน้านิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบที่สุด จริงสินะ - - แฮร์รี่คิด - - รอนชอบเฮอร์ไมโอนี่  เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง  เขาสังเกตได้ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ปีสี่แล้ว  รอนเริ่มมีอาการหึงหวงเฮอร์ไมโอนี่ตั้งแต่ที่ครัมปรากฏตัว  แล้วมันก็เริ่มชัดขึ้นตอนที่เฮอร์ไมโอนี่คู่กับครัมในงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาสต์  รอนคงยังไม่รู้ตัวว่าเขาชอบเฮอร์ไมโอนี่  หรือไม่ก็รู้ตัวแล้วแต่ก็ยังทำปากแข็ง  แต่เฮอร์ไมโอนี่..เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่ารอนคิดยังไงกับเธอ  นั่นสินะ  ขนาดฉันยังรู้แล้วทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ  ในเมื่อเธอรู้ความรู้สึกของรอนแล้วเธอคงจะ แฮร์รี่รู้สึกเจ็บแปลบที่อก  ทำไมเขาถึงรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างนั้นล่ะ  ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ตามลำพังคนเดียวในโลก  รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง  ไม่สิ  เราไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้  เราไม่ควรจะเศร้า  เราต้องยินดีและเอาใจช่วยเพื่อนทั้งสองถึงจะถูก  รอนและเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนรักของเขา  ถ้าพวกเขาสองคนจะใจตรงกันและสมหวังในความรักมันก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเขา  เขาไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการทรยศหรือหักหลังเพื่อนอย่างแน่นอน  โดยเฉพาะกับรอน  เขาไม่อยากจะผิดใจกับรอนอีก  เขายังจำได้ตอนที่เขากับรอนทะเลาะกันและไม่พูดคุยกันอยู่นานหลายวัน  ตอนนั้นเขารู้สึกทรมาน  รู้สึกเหงา  แม้จะมีเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนคอยอยู่ข้างๆเขาตลอด แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป  เขาจะไม่มีวันให้เป็นเหมือนวันนั้นอีก - - - มีต่อ - - - จากคุณ : M@mmY - [ 30 ต.ค. 46 00:03:41 A:66.119.33.135 X:10.100.3.113 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นแฮร์รี่ก็เดินมาถึงบริเวณหน้าห้องนั่งเล่นรวม  เขาคิดว่าตอนนี้รอนจะคงตื่นแล้ว  และอาจจะกำลังแต่งตัวอยู่ "เป็นอะไรไปจ๊ะ  พ่อหนุ่ม  ทำไมทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากอย่างนั้นล่ะ"  สุภาพสตรีอ้วนพูดกับแฮร์รี่  "มีเรื่องกลุ้มใจหรือไงจ๊ะ  ปรึกษากับฉันได้นะ  ฉันน่ะ " "ปากกาขนนกน้ำตาลปั่น"  ยังไม่ทันที่สุภาพสตรีอ้วนจะพูดจบแฮร์รี่พูดแทรกขึ้นมา "แหม "  สุภาพสตรีอ้วนอุทานอย่างเสียดาย  แล้วรูปภาพก็เปิดออก  แฮร์รี่ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมพบดีนและเชมัสแต่ไม่เห็นรอน "เฮ้..แฮร์รี่  นายไปไหนมาน่ะ  เมื่อกี้เห็นรอนเค๊าถามหานายแน่ะ"  เชมัสทักเมื่อแฮร์รี่เข้ามาในห้อง "เหรอ..แล้วรอนไปไหนแล้วล่ะ"  แฮร์รี่ถาม "เห็นบอกว่าจะไปตามหานายที่ห้องโถงน่ะ  เพิ่งออกไปเมื่อซักพักนี่เอง"  เชมัสตอบ "ขอบใจนะ"  แฮร์รี่บอกแล้วก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นรวมเพื่อไปพบรอน "อะไรกันนักหนานะ"  สุภาพสตรีอ้วนบ่นอย่างไม่พอใจที่แฮร์รี่เพิ่งจะเข้าไปเมื่อกี้ไม่ทันไรก็ออกมาอีก เมื่อแฮร์รี่เดินมาถึงหน้าห้องโถงก็พบกับเฮอร์ไมโอนี่ที่เดินมาพอดี "อ๊ะ..เอ่อ..อรุณสวัสดิ์"  แฮร์รี่ทักอย่างตะกุกตะกัก "อรุณสวัสดิ์"  เฮอร์ไมโอนี่ทักตอบแต่ไม่ยอมเงยหน้า แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ยืนนิ่งอยู่กับที่อยู่พักหนึ่ง  ก่อนที่ทั้งคู่จะเงยหน้าและพูดด้วยเสียงเกือบจะตะโกนออกมาพร้อมกันว่า  "ขอโทษนะ" "เอ๊ะ..."  เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างแปลกใจที่แฮร์รี่กล่าวขอโทษเธอ  "เธอขอโทษฉันทำไมน่ะ แฮร์รี่  เธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย" "ก็เมื่อคืนฉันคงทำอะไรให้เธอไม่พอใจ  คงเป็นเรื่องหนังสือนั่นใช่ไหม  ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้สนใจหนังสือที่เธอให้เลย" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า  "ไม่ใช่หรอก..เธอไม่ได้ทำอะไรผิด  ฉันต่างหากล่ะ  เมื่อคืนฉันคงง่วงและก็หงุดหงิดไปหน่อยเรื่องที่ฉันไม่เจอหนังสือที่ฉันต้องการในห้องสมุดก็เลยมาพาลกับเธอ  ขอโทษนะ" "อ้อ..เอ่อ..แค่นั้นเองเหรอ"  แฮร์รี่รู้สึกเหมือนกับผิดหวังอะไรบางอย่าง "ใช่..แค่นั้น  ฉันขอโทษจริงๆนะ"  เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า "ไม่เป็นไร  ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอก  ก็เราเป็น..เพื่อนกันนี่"  แฮร์รี่บอกและยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่  แต่เป็นยิ้มที่แตกต่างจากเคย "ดีใจจังที่เธอไม่โกรธฉัน"  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบอย่างโล่งใจ "ฉันว่าเราเข้าไปกันเถอะ  ป่านนี้รอนคงรอแย่แล้ว"  แฮร์รี่บอก "อืม..จริงสินะ"  เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องโถงพบรอนนั่งกอดอกรออยู่ที่โต๊ะ  ท่าทางเขาดูหงุดหงิดมากที่เดียว "พวกนายสองคนหายไปไหนด้วยกันมาน่ะ"  รอนถามขึ้นทันทีเมื่อแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่โต๊ะ    "ไม่คิดจะปลุกฉันเลยนะ  หรือว่ากลัวฉันจะเป็นก้างขวางคอพวกนายสองคนหรือไงกัน" "รอน!"  เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใจกับคำพูดของรอน "นายเข้าใจผิดแล้วนะ  ฉันเปล่าไปไหนกับเฮอร์ไมโอนี่ซักหน่อย"  แฮร์รี่รีบพูดเพราะไม่อยากให้รอนเข้าใจผิด  "เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด  เห็นนายกำลังหลับสบายก็เลยไม่ปลุก  ฉันก็เลยไปหาเฮ็ดวิดวิกที่โรงนกฮูกเพื่อให้มันไปส่งจดหมายให้  แล้วเมื่อกี๊ฉันก็เจอเฮอร์ไมโอนี่ที่ทางเข้าพอดี  ก็เลยเดินเข้ามาด้วยกัน" "ใช่แล้ว..ส่วนฉันก็ไปเดินเล่นที่ทะเลสาปมาน่ะ  เห็นว่าอากาศตอนเช้าเย็นสบายดี"  เฮอร์ไมโอนี่เสริม "อ้อ..งั้นเองเหรอ  โทษที"  รอนพูดอย่างเขินๆ  "เอ้อ..แฮร์รี่นายบอกว่านายไปที่โรงนกฮูกมา  นายส่งจดหมายถึงใครเหรอ" "เอ่อ..โชน่ะ"  แฮร์รี่ตอบพลางชำเรืองมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่  "ฉันชวนเธอมาเที่ยวฮอกมี้ดส์อาทิตย์นี้" "จริงเหรอ!"  รอนตะโกนขึ้นมาอย่างยินดี  "อะไรกัน  นายคงคิดถึงเธอล่ะสิ"  รอนล้อเลียน "เอ่อ..ก็ "  แฮร์รี่เริ่มหน้าแดง  เขาไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่านั้น  แต่เขาชำเลืองมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่อีก  แต่เธอก็ดูปกติดี  ไม่มีท่าทีอะไรที่แสดงอาการไม่พอใจหรือหึงหวงเลย  เธอยังคงทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ  เธอก็ไม่มีท่าทีอะไรนี่นา - - แฮร์รี่คิด - - เราคงคิดไปเองจริงๆน่ะแหล่ะ  แล้วเขาก็ลงมือรับประทานอาหารเช้าของเขาบ้าง เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งรับประทานอาหารเช้าของเธออย่างเงียบๆนั้น  ได้ยินบทสนทนาของเพื่อนทั้งสองคนเมื่อสักครู่แต่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาซักคำ  อาการของเธอดูปกติ  แต่ในใจของเธอจะคิดอะไรอยู่นั้นไม่มีใครรู้นอกจากตัวเธอเอง  เอ..แล้วแฮร์รี่ที่เป็นตัวเอกผู้อาภัพของเรื่องนี้จะคิดไปเองจริงๆน่ะเหรอ ? - - - อ่านต่อบทที่ 11 : กัปตันทีมพัดเดิ้ลเมียร์ ยูไนเต็ด - - - จากคุณ : M@mmY - [ 30 ต.ค. 46 00:14:53 A:170.224.224.38 X:203.113.33.11, 10.103.1.114 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รอ ต่ออยู่ฮะ ชักเริ่มสนุกแล้วซิ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 30 ต.ค. 46 00:19:09 A:203.144.143.250 X:203.118.101.15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยัยเฮิร์มชักจะสับสนในหัวใจ เหอๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 30 ต.ค. 46 15:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเราเป็นเฮอร์ไมโอนี่ ก็คงจะคิดไม่ตกเหมือนกันนะเนี่ย เพื่อนกันทั้งนั้นเลย จากคุณ : nOthinG - [ 30 ต.ค. 46 23:28:02 A:202.57.167.63 X: ]